Άνευ τίτλου και αιτίας..

(Ανοίξτε τα ηχεία σας)
το «windmills of your mind» τραγουδά η Dusty Springfield.
οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι είναι το soundtrack
απ’ το αριστούργημα του Norman Jewison
«The Thomas Crown Affair» (1968) με τον αλησμόνητο
Steve McQueen και την εκθαμβωτική Faye Dunaway
(ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει άλλωστε εκείνη την παρτίδα σκάκι..)
~~
[αξιοζήλευτοι όσοι στο μυαλό τους κουβαλάνε ανεμόμυλους]
ΗΧ

~~

Πήγα μια βόλτα μέχρι το βενζινάδικο το πρωί, να βάλω αντιψυκτικό στο αυτοκίνητο.
Πονέσανε τα κόκαλά μου απ’ το κρύο!
-3˚ με αέρα και υγρασία.
Το Ρότερνταμ σκεπασμένο με παγετό και χιόνι.
Ο ουρανός, με ‘κεινο το γκριζο-άσπρο του χιονιά, έτοιμος να εκραγεί.
Απ’ το παράθυρο μου, η λίμνη Kralingen κάτασπρη, με τις πάπιες, τις χήνες και τους κύκνους ν’ αγωνιούν για τον επιούσιο.
Όμορφα είναι.
Κι έτσι θα ‘πρεπε να ‘ναι παραμονή Πρωτοχρονιάς.
~~
Όμως, σα να βλέπω τους μαθητές μου στη Σιγκαπούρη, ξαπλωμένους με τα σορτσάκια τους στο γρασίδι, σε 28˚, να γράφουν τις διπλωματικές τους.
Το αδιαχώρητο στα τραπεζάκια του Coffee Bean στην Orchard.
Να δίνεις μάχη για μια καρέκλα έξω, στο μπιστρό του Borders.
~~
Και γω σκέφτομαι..
Τι άλλο έχω άλλωστε να κάνω;
Επιλογές, επιλογές, επιλογές..
But isn’t that what it's all about after all?

Ευτυχισμένο το 2006!

Η. Χαραλαμπίδης

Ίχνος

(Ανοίξτε τα ηχεία σας)
το «windmills of your mind» τραγουδά η Dusty Springfield.
οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι είναι το soundtrack
aπ’ το αριστούργημα του Norman Jewison
«The Thomas Crown Affair» (1968) με τον αλησμόνητο
Steve McQueen και την εκθαμβωτική Faye Dunaway
(ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει άλλωστε εκείνη την παρτίδα σκάκι..)

~~
[αξιοζήλευτοι όσοι στο μυαλό τους κουβαλάνε ανεμόμυλους]
ΗΧ

~~

- «Διαβάζεις ρε τον 'Βασίλη';»
- «μα επιτρέπεται τώρα εσείς, καθηγητής άνθρωπος, να ασχολείστε με τέτοια πράματα;» μου λέει πριν από λίγο, μισο-αστεία μισο-σοβαρά, ένας παλιός φοιτητής μου που με πήρε για τα ‘χρόνια πολλά’.

Ανάμεσα στ’ άλλα, το 'φερε η κουβέντα και στο TRAIL: ένα ερευνητικό ινστιτούτο που στήσαμε πριν από μερικά χρόνια, σε συνεργασία με το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Delft. TRAnsport, Infrastructure & Logistics σημαίνει τ’ όνομα.
Έξυπνο. Δε θυμάμαι ποιος το ‘χε πρωτοσκεφτεί.

Έτσι όπως τιτιβίζαμε για να περνά η ώρα, μου άναψε ένα φωτάκι.
Και του ‘κλεισα το τηλέφωνο στα γρήγορα για να γράψω, μπας και το ξεχάσω πα' στην κουβέντα.

Trail, για τους αγγλομαθείς, σημαίνει και κάτι άλλο:
Είναι η λεπτή, μεταξωτή αυτή γραμμούλα που βλέπεις τ’ ανοιξιάτικα πρωινά πα’ στις δροσοσταλίδες του κήπου σου, και που σου λέει με τρόπο αδιάψευστο πως από δω έχει περάσει ένα σαλιγκαράκι.

Να γιατί γράφω, Αντώνη.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Και μιας και δε ξέρω πότε θα με ξαναδείτε, αρωγός γαρ στις Χριστουγεννιάτικες προετοιμασίες του ‘αφεντικού’ μου, σας εύχομαι ολόψυχα Καλές Γιορτές και καλή προκοπή το 2006.

Κισμέτ

opera buffa σε τρεις πράξεις

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ: Wei Ho
Είναι ένα αντικάδικο στη Σιγκαπούρη.
Tanglin και Grange γωνία.
Ο πατέρας του Wei Ho είχε φέρει τα πρώτα κομμάτια μαζί του από την Κίνα το ’48.
Στα 70 του σήμερα ο Wei Ho, έχει ένα γιο, μία κόρη, τρία εγγόνια, πολύ καμάρι, και φυσικά τη Sock Pheng!
Ο γιος κομπιουτεράς. Στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής. Η κόρη γιατρός. Μια χαρά ταχτοποιημένα και τα δυο τα παιδιά. Ζουν όλοι μαζί, γονείς, παιδιά κι εγγόνια, σ’ ένα μεγάλο σπίτι στο Bukit Timah. Τα παιδιά φροντίζουν τους γονείς και, φυσικά, χαρτζιλικώνουν αδρά τον Wei Ho που δε χρειάζεται πια να δουλεύει. Το μαγαζί το κρατάει ανοιχτό από σεβασμό στη μνήμη του πατέρα του, αλλά και για χατίρι της Sock Pheng που δε τον θέλει πια μεσ’ στα πόδια της, αφού τα τρία εγγόνια δεν της αφήνουν δευτερόλεπτο ελεύθερο όλη μέρα.

Πολλά απ’ όσα βλέπεις, μου λέει μια φορά, τα ‘χε αγοράσει ο πατέρας μου. Εγώ δεν αγοράζω πια. Όταν ‘φύγουν’ αυτά εδώ, θα το κλείσω. Πιο πολλά θα βγάζω νοικιάζοντας το μαγαζί.

Τον ξέρω πια καλά για να ‘μαι σίγουρος πως δεν το εννοεί.
Γι’ αυτό και έχει βάλει τις τιμές του στα ύψη.
Ώστε να μη πουλάει τίποτα.
Και να ‘χει έτσι τη δικαιολογία να παραμένει στη θέση του.
Εκεί που θα ξανασμίξει με τον πατέρα του.
Ακουμπισμένος πάνω στον ίδιο ξύλινο πάγκο όπου πριν από 60 χρόνια, σκαρφαλωμένο ένα δεκάχρονο αγόρι με τιράντες και κοντά παντελονάκια άκουγε μαγεμένο, μ’ ανοιχτό το στόμα, το γέρο κινέζο να του διδάσκει την τέχνη του ψησίματος της πορσελάνης.

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Is there anybody out there?
Το 2000 που τον πρωτογνώρισα, είχα δει ένα βάζο στο μαγαζί του.
Είχα κολλήσει για ώρα πάνω του, μαγνητισμένος με τον τρόπο που με κοίταζε η κινεζούλα απ’ την κυανόλευκη πορσελάνη.
Όπως το χάζευα, δεν ξέρω αν το’ χετε αισθανθεί καμιά φορά αυτό, ένοιωσα δυο μάτια καρφωμένα στο σβέρκο μου. Αναπήδησα. Με είχε πλησιάσει από πίσω χωρίς να τον πάρω χαμπάρι και με κοίταζε χαμογελώντας:

- «it waits here for you sir» μου ‘χε πει.

Χαμογέλασα ευγενικά στην μεταφυσική 'προσπάθεια' του πωλητή.
Το διεισδυτικό και μυστηριώδες χαμόγελό του όμως, όπως το χαμόγελο του κάθε ‘υποψιασμένου’ κινέζου, σου ‘λεγε με τα μάτια πως θα πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο εκεί έξω, πέρα απ’ αυτό που μας λένε οι αισθήσεις και το μυαλό μας.

Δε μιλάει πολύ ο Wei Ho.
Τουλάχιστον όχι με το στόμα.
Οι πελάτες που μπαίνουν μέσα δεν τον βλέπουν καν, έτσι που ‘ναι χωμένος πίσω απ’ το γραφειάκι του.
- «Πώς φαντάζεσαι το Άπειρο Wei Ho;» τον ρώτησα μια φορά, όπως κολατσίζαμε δυο μπολάκια noodles.
- «Λιλά πουκάμισο φοράς σήμερα προφέσορ», μου απαντά. «Σιγκαπουριάνος μου ‘γινες τελικά».

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ: Κισμέτ
Κάθε φορά που ‘μαι κει, περνάω να το χαζέψω.
Με μια κρυφή αγωνία μπας και με ‘πρόδωσε’.
Αυτό όμως πιστό, πάντα στην ίδια θέση.
Πάντα με τον ίδιο τρόπο με κοιτάει η κινεζούλα.
Πέντε χρόνια τώρα.
Λες ρε συ όντως να με περιμένει;
Πού ξέρεις..
Ίσως του χρόνου.
Αν ο Nasdaq πάει λίγο καλύτερα..
~~
Το ξέρουμε πολύ καλά κι δυο μας Wei Ho:
Εκεί θα ‘ναι.
Και θα με περιμένει.

Η. Χαραλαμπίδης

Μίνα

Σας έχω μιλήσει κι άλλοτε για τη μικρότερη αδελφούλα μου και για το πόσο περήφανος είμαι γι’ αυτήν.
Και ας παραπονιέται ότι ήμουνα πάντοτε "too busy" και ότι ποτέ δεν της αφιέρωσα το χρόνο που θα όφειλα, και θα ήθελε.
Ακολουθεί η απάντησή της στο άρθρο μου για τη θανατική ποινή (βλ. «Εκεί που πέθανε η συγνώμη», δυο στενά παρακάτω).
Και παρόλο που δεν φιλοξενώ απόψεις τρίτων, είμαι βέβαιος πως θα μου επιτρέψετε την εξαίρεση στη συγκεκριμένη περίπτωση.

/quote
Now you have touched a moral nerve, you have uncovered an ethical dilemma that splits my thinking right in the middle. We are talking of the “two faces of Mena” kind of schism.

Personally I am pro death penalty for rapists, murderers (other than self-defence), paedophiles and child abusers, women batterers and some other psychopathic manifestations such as animal torture and sadism. I consider sociopaths beyond the scope and hope of rehabilitation and I can muster no empathy for them.

But what about this patient of mine who, at the age of 20, and during one of his college extravaganzas, decides to buy some coke for himself and his friends and gets arrested? He is put on PTI (pre-trial intervention, a form of probation but with no permanent record) and he is mandated to seek therapy (enters Dr. Charalambidis-Urban). It is now 10 years later and he is a paediatrician, religious NA (Narcotics Anonymous) participant and contributor. Do I tell Dr. K. that he should have been hanged at the age of 20?

Or what about the 21 year old girl who, after being raped by her father, drives to Asbury Park ( a shady city at the shore) to buy anything that she can get her hands on to do herself in. Fortunately she approaches an undercover narco-cop. After it is ascertained that she is suicidal, she is sent to the hospital. Act II, enters yours truly. Act III takes place about 11 years later and she is now the head nurse in the ER at the hospital. Through the years, she has recounted many stories of lives she has saved including that of a cop who was shot by a drug dealer. Do I tell her that it would have cost society a lot less if she was executed? Or do I tell the cop she saved that the world would have been a safer place without her?

No, I am not making it up. But, if you have a few more hours, I can tell you a dozen more stories. These people were not sociopaths. They were lost souls caught in the grinds of an outrageous life and needing someone to pluck them out and give them a second chance.

I wonder if Singapore’s peremptory morality is about justice or about what we psychologists call splitting: we split, disown and dissociate the most shaming, tenebrous aspects of our psych and we project them on someone else, preferably someone weak, whom we then proceed to punish mercilessly and sadistically.

I too want to sleep with my door open, or walk to my car without thoughts of being raped, but not at the price of moral tunnel vision. It is a lot easier to use the same moral yardstick for everything, to adopt a moral indignation that shields us from disturbing dilemmas, but then I do wonder what happens to our humanity, critical thinking, and imagination. Would this be the path to evolution or devolution?

I too get scared when Euc goes to Amsterdam, I am scared because I know that young people experiment, and thumb their noses at danger and death all the time. That they make mistakes and give into temptation. I get scared because I know that the path of individuation is through rebellion, challenging of the status quo and breaking rules, even if they are re-adopted later on, or new ones are made. And where would the rest of us be without the Galileo’s of this world (they too broke some very sacred laws). But can you imagine if I had to worry that he will be hanged if he was caught with a gram of coke? I could not live with that, could you my brother?

This over-sanitized over-civilized hyper-“cerebralized” society that Singapore aspires to be reminds me of an old star trek episode, the Festival. Do you remember?

My years in the therapist’s chair have shown me over and over that EVERY one’s psych is a simmering and babbling primordial soup which, once in a while (to our shock and dismay), spits out some very insalubrious ingredients, whether there are laws against it or not. I would sleep better if I believed that, at that time, I would be judged with a little more leniency than the chronic and stone- hearted sociopath. Maybe that’s my own utopia.

Furthermore, if we attempt to allay our fears about safety with draconian and hegemonic rules aren’t we creating the Orwellian negative utopia that a lot of us confirmed “democrats” vehemently object to?

Ok, as the song says, I said too much.
Kisses,
Mena
/unquote

Η. Χαραλαμπίδης

Οικονομική διπλωματία

Μην τρελαθούμε κιόλας ρε παιδιά!

Για χρόνια τώρα, απ’ τα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου ακόμα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κονταροχτυπιούνται για την πατρότητα, αλλά και την τεράστια σημασία, της οικονομικής διπλωματίας.
Υπάρχει άραγε κανείς σώφρων που να αμφισβητεί τη σημασία αυτή;

Θυμάμαι, πριν κάνα δυο χρόνια, ο Γιώργος Παπανδρέου, σαν ΥΠΕΞ τότε, είχε στείλει μια άψογα γραμμένη εγκύκλιο προς όλες τις πρεσβείες[1], παροτρύνοντας τους πρέσβεις μας να ανασκουμπωθούν και να αρχίσουν να «πουλάνε» τη χώρα μας όπως όλοι οι άλλοι συνάδελφοί τους.
Και μάλιστα, για να το κάνει πράξη, ενέταξε τους οικονομικούς συμβούλους των πρεσβειών, μέχρι τότε υπαγόμενους στο Υπουργείο Οικονομικών, στο ΥΠΕΞ.

Αλλά μόλις ο Τσαρλς Ρις παίνεψε σήμερα τα F16 αεροπλάνα του, όπως εμείς τα γιαούρτια μας κι Ολλανδοί τα τυριά τους, βγήκε ο Απόστολος Κακλαμάνης, ένας απ’ τους πιο σοβαρούς και έμπειρους πολιτικούς μας, με δημόσιες δηλώσεις, λέγοντας πως ο Καραμανλής δεν θα ‘πρεπε καν να δεχθεί να δει ένα πρέσβη που περιφέρεται σαν πλασιέ!

Τι να πω τώρα εγώ για το θέατρο του παραλόγου..
Πόσο φτηνή μπορεί πια να γίνει η στείρα αντιπολίτευση ρε Αποστόλη;
Θα μου πείς βέβαια ότι τ’ αεροπλάνα δεν είναι τυριά ούτε γιαούρτια.
Σωστό.
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Που χρήζει διαφορετικής ‘γλώσσας’ και προσέγγισης.
Στο κάτω της γραφής, ο καθένας ό,τι έχει πουλάει.
Άλλος αεροπλάνα, κι άλλος γιαούρτια..
..που έχουν και πολλές χρήσεις.

Η. Χαραλαμπίδης
[1] Την αναζήτησα αλλά δεν μπόρεσα να τη βρω. Αν κάποιος την έχει ακόμα ας μου τη στείλει.

Εκεί που πέθανε η συγγνώμη

6 π.μ.
Πάντοτε την ίδια ώρα.
Την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος, κάθε μέρα, όλο το χρόνο.
Και πάντοτε Παρασκευή.
Στις φυλακές Changi.
(Το κολαστήριο των Γιαπωνέζων στα χρόνια της κατοχής)
Δίπλα στο διεθνές αεροδρόμιο.

Άφησε την τελευταία του πνοή.
Άδοξα. Μικρό παιδάκι, μόλις στα 25 του.
Στην άκρη ενός σκοινιού που 'σπασε σα μαρουλόφυλλο τον παιδικό του σβέρκο.
Για 400 γραμμάρια ηρωίνης.
Ισοδύναμα όμως με 26.000 δόσεις...
Θλιβερό πράγματι.
Τι σκέφτεσαι άραγε όταν, ανοίγοντας η πόρτα, αντικρίζεις μπροστά σου το απειλητικό θέαμα της αγχόνης;
Όταν συνειδητοποιείς πως, σε μερικά λεπτά, όλα θα ‘χουν πια τελειώσει;

Ούτε λέξη για απονομή χάριτος απ’ τον Πρόεδρο Nathan.
Η ποινή είναι υποχρεωτική (mandatory) στη Σιγκαπούρη.
Για εμπόριο ναρκωτικών, δολοφονία, χρήση όπλων και εσχάτη προδοσία, ο νόμος είναι αμείλικτος στη χώρα αυτή. Το ‘συγνώμη’ και η επιείκεια έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια. Αποτέλεσμα; η ασφαλέστερη χώρα στον κόσμο. Τι θα ήσουν διατεθειμένος να πληρώσεις Βασίλη για ένα τέτοιο αγαθό; Ιδιαίτερα σήμερα; Για να κοιμάσαι με την πόρτα ορθάνοιχτη κάθε βράδυ;
Εγώ ό,τι έχω και δεν έχω.
Ακόμα και τις ευαισθησίες μου για το ύψιστο αγαθό του δικαιώματος στη ζωή.

Δεν θέλω να πιάσω σήμερα το μεγάλο αυτό θέμα που εξακολουθεί να διχάζει την ανθρωπότητα.
Το θέμα του δικαιώματος στη ζωή.
Του δικαιώματος όμως στη ζωή τόσο του θύτη, όσο και των 26.000 θυμάτων του.
Του πόνου και της αγωνίας του θανατοποινίτη και της οικογενείας του, αλλά και της δικιάς μου αγωνίας, κάθε φορά που ο Ευκλείδης γυρίζει αργά από κάποιο πάρτι στο Άμστερνταμ.
Και μπορεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση να ‘χει καταργηθεί η θανατική ποινή, δεν παύει όμως να υπάρχει στις περισσότερες χώρες της Ασίας.
Μ’ άλλα λόγια, υπάρχει σε πολιτισμούς με αξίες που βάζουν το γενικό καλό πάνω απ’ τον ψευδεπίγραφο ανθρωποκεντρισμό μας.

Μια παρατήρηση θα κάνω μόνο.
Για την στάση των Αυστραλών, και τις δηλώσεις του πρωθυπουργού John Howard ότι η εκτέλεση του Nguyen θα έχει επιπτώσεις στις σχέσεις των δύο λαών.

Όποιος ξένος μπαίνει στη Σιγκαπούρη, όντας ακόμα μέσα στ’ αεροπλάνο, συμπληρώνει τη λευκή καρτούλα εισόδου.
Εκεί, πάνω απ’ την υπογραφή σου, με μεγάλα κόκκινα γράμματα, λέει:

DEATH TO DRUG TRAFFICKERS.-

Τελεία και παύλα.
Δεν μπορείς να πεις «δεν ήξερα».
Δεν το είδα.
Δεν ξέρω γράμματα.
Δεν κατάλαβα.
Συγνώμη.

Μπορείς άμα θες να τα πετάξεις.
Σε μια τουαλέτα.
Σ’ ένα από τους πολλούς κάδους απορριμμάτων.
Πριν περάσεις τον έλεγχο.
Ή να μην πας καθόλου στη Σιγκαπούρη αν δεν σ’ αρέσουν οι νόμοι της.

Αν όμως παρόλα αυτά αποφασίσεις να το ρισκάρεις, to take your chances που λέμε, τότε κάνεις απλά, και απόλυτα συνειδητά, ένα ψυχρό υπολογισμό:
Σταθμίζεις τα οφέλη του να μη σε πιάσουν, με το κόστος του να σε τσιμπήσουν.
Και παίρνεις τις αποφάσεις σου.
Αλλά τότε, αν το πράμα ‘στραβώσει’, το μόνο που μπορείς να πεις είναι «παίξαμε και χάσαμε».
Και με το κεφάλι ψηλά, και συ και η οικογένειά σου, προσεύχεσαι στο Θεό να σε συγχωρήσει για το έγκλημά σου.

Το ίδιο που θα ‘πρεπε να ΄χε κάνει και ο κύριος Howard.
Αντί να κάνει ολονυχτίες και να γίνεται γραφικός.
Πόσο μάλλον όταν κόπτεται να βγάλει τη χώρα του απ’ τον ‘down under’ απομονωτισμό της και να την εντάξει στην Ασιατική οικονομική κοσμογονία.

Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη. Η ιδεατή. Αλλά και η, με τα σημερινά δεδομένα, ουτοπιστική: Δεν κρεμάς τον έμπορο ναρκωτικών και τον τρομοκράτη, αλλά φροντίζεις, δείχνοντάς τους ένα μέλλον και μια προοπτική, να μην υπάρχουν έμποροι ναρκωτικών και τρομοκράτες.

Καλά τα λόγια, αλλά ας σοβαρευτούμε.

Όταν, μέσα στην παγκοσμιοποίηση και τον φιλελευθερισμό, πολίτες, οικογένειες και έθνη αγωνιούν και παλεύουν να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητά τους, αλλά και την απόδοση των μετοχών τους, όταν όλοι ζητούν μικρότερη Κυβέρνηση και λιγότερους φόρους, και όταν είναι καθένας για την πάρτη του, ποιος πολίτης και ποια Κυβέρνηση θα μιλήσουν, αλλά και θα αφιερώσουν τους περιορισμένους πόρους τους, για το χτίσιμο μιας, παγκόσμιας πια, κοινωνίας με ανθρώπινο πρόσωπο;

Και την πίτα σωστή και το σκύλο χορτάτο δε γίνεται.
Δυστυχώς.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Και για να ευθυμήσουμε λιγάκι μετά από κάτι τόσο θλιβερό: Αυτό το ξέρατε; Ένα απ’ τα πιο αγαπημένα σπορ των ‘Aussies’, απαγορευμένο σ’ όλο τον κόσμο εκτός απ’ την Αυστραλία, είναι το midget tossing: Μεγαλόσωμοι γεροδεμένοι άντρες συναγωνίζονται ποιος θα πετάξει πιο μακριά ένα νάνο! Ρεκόρ 9 μέτρα από ένα φορτηγατζή. Το πιο ωραίο όμως δε σας το ‘πα. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το σπορ, λέει, αλλά αποφάσισαν ότι δεν είναι πολιτικά σωστό να τους αποκαλούν midgets. Έτσι, στη down under, οι νάνοι πλέον ονομάζονται «vertically challenged persons”. Στο Queensland, μου έλεγε μια φίλη μου, μαζεύονται απ’ όλο τον κόσμο να παρακολουθήσουν το ΄θέαμα’. Το τι γέλιο πέφτει δεν περιγράφεται.
Και η Foster ρέει φυσικά ακατάπαυστα.
Burp..
Σόρι εντ χαβ α γκουντ ντάι μέητ!

Κόκκινη κλωστή δεμένη

Επέστρεψα!
Τέρμα τα ψέματα (για φέτος), και κάθε κατεργάρης στην.. Έδρα του.
- «σα να καλοπερνάς εσύ στη Σιγκαπούρη μου φαίνεται» μου λέει σήμερα το πρωί η Σέβη η ξαδέρφη μου.
Κι έτσι αποφάσισα να γράψω.
Έτσι για την ιστορία.
Πού ξέρεις; Μπορεί σε καμιά σαρανταριά χρόνια ο Ευκλείδης να το διαβάζει στον Ηρακλή τον ΙΙΙ, που λένε κι οι γαλαζοαίματοι, και να του λέει:
- «Να ρε χαμένε. Για δες τι έγραφε ο παππούς σου όταν δεν είχε δουλειά να κάνει» (which is usually the case, όπως δεν παραλείπει να μου υπενθυμίζει ανελλιπώς ένας καλός συνάδελφος).
Και γω από κει πάνω θ’ ακούω, φυσικά, και θα καμαρώνω.

Ένα παραμύθι ήταν εκείνο το σαββατόβραδο, 12 Νοέμβρη 2005.
Και μόνο σαν παραμύθι μπορώ να το διηγηθώ.

Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη
δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινήσει

Οικοδεσπότης μας ο Goh Chok Tong. Ο δεύτερος Πρωθυπουργός της χώρας (1990-2004) και νυν Πρεσβύτερος Υπουργός (Senior Minister) όπως τον αποκαλούν. Ένας ψηλόλιγνος χαμογελαστός άνθρωπος που το όλο του παρουσιαστικό αποπνέει μια διάχυτη πραότητα και καλοσύνη. A benign countenance, που θα ‘λεγαν οι αγγλομαθείς. Καμιά πενηνταριά νομάτοι όλοι κι όλοι οι συνδαιτυμόνες. Μας υποδέχτηκε όλους χαμογελαστός με μια θερμή χειραψία στην είσοδο του Θαλάμου.

Ο Θάλαμος (chamber) του δημοτικού μεγάρου είναι ένας σχετικά μικρός χώρος, ντυμένος σε μάρμαρο μαύρου ρόδου και τροπικό τικ. Δέκα μέτρα τουλάχιστον το ύψος του δωματίου, με ξύλινο εξώστη γύρω-γύρω, προστατευμένο με ένα περίτεχνο ξυλόγλυπτο κιγκλίδωμα. Ο ίδιος χώρος όπου οι Γιαπωνέζοι παραδόθηκαν στους Άγγλους, στις 12 Σεπτέμβρη 1945. Εκεί που οι Άγγλοι παραχώρησαν Αυτοδιάθεση στη Σιγκαπούρη, στις 5 Ιουνίου του 1959. Εκεί που ορκίστηκαν οι τρεις Πρωθυπουργοί της χώρας. Εκεί που θα τρώγαμε.

Το τιμητικό δείπνο δινότανε για να παρουσιαστούν, σε πρώτη προβολή, αποσπάσματα απ’ το εντυπωσιακό ντοκιμαντέρ του Discovery Channel «Η Ιστορία της Σιγκαπούρης».[1] Απ’ το 1819, όταν o Thomas Stamford Raffles αποβιβάστηκε στο τροπικό ψαροχώρι, με τη μοναδική όμως μέχρι σήμερα κομβική θέση στο διαμετακομιστικό εμπόριο (entrepôt) μεταξύ Κίνας και Ευρώπης, μέχρι την εκθαμβωτική μεγαλούπολη του 2005.

Μια ιστορία ανέχειας, θυσιών, αίματος, αποικιοκρατίας, κατοχής, αλλά και σκληρής δουλειάς. Η ιστορία ενός ανθρώπου: του Lee Kuan Yew. Ενός εργατικού, σχεδόν κομμουνιστή, ηγέτη, επιστήθιου φίλου του Harold Wilson, που με σιδερένια πυγμή και άκαμπτη αποφασιστικότητα δημιούργησε απ’ το μηδέν την έβδομη πλουσιότερη χώρα στον κόσμο μέσα σε μια γενιά.

Καθίσαμε.
Τα φώτα χαμήλωσαν.
Αχρείαστα ήτανε έτσι κι αλλιώς, μιας και το δωμάτιο φωτιζόταν απ’ τα παράσημα στα αριστερά πέτα.
Η προβολή, σε δύο οθόνες τεχνολογίας υψηλής ευκρίνειας που άλλαξε την ιδέα που είχα για το χαζοκούτι.
Τα ασημικά και τα σερβίτσια φερμένα επί τούτου απ’ το Μουσείο Ασιατικών Πολιτισμών.
Το μενού; ε,, αυτό άστο καλύτερα γιατί μ’ ένα καφέ είμαι απ’ το πρωί σήμερα ...
Το αγέννητο γουρουνόπουλο πάντως ήταν τόσο καλά γκλασαρισμένο που διόρθωσα τη γραβάτα μου κοιτάζοντάς το.
Η πάπια του Πεκίνου λες και ήταν έτοιμη να πετάξει.
Το παλικάρι που όπως τρώγαμε χόρεψε Wushu (παλιά κινεζική πολεμική τέχνη) αψήφησε όλους τους νόμους της βαρύτητας: περιστασιακά και για κλάσματα του δευτερολέπτου μόνο ακουμπούσαν τα ακροδάχτυλά του στο σανίδι.
Οι άριες που τραγούδησαν τα δύο μέλη της Όπερας του Πεκίνου μας διακτίνισαν ως εκ θαύματος 600 χρόνια πίσω, στους θαλάμους του Αυτοκράτορα, στην Απαγορευμένη Πόλη. Το μακιγιάζ του προσώπου τους τόσο αψεγάδιαστο, που θαρρείς πως κοίταζες πορσελάνινο βάζο δυναστείας Ming.
Τελείωσε και το επιδόρπιο.

Σηκώθηκα όπως τον είδα να ‘ρχεται προς το μέρος μου.
- «people around here call me Hercules, Senior Minister», είπα όπως του ‘δινα το χέρι.
- «David speaks highly of you prof. Hercules»
- «David is a good man, Senior Minister»
- «we should have tea one of these days»
Είπε, ενώ είχε ήδη ξεκινήσει με τεντωμένο χέρι προς τον επόμενο συνδαιτυμόνα.

Τα φώτα δυναμώσανε.
Η μαγεία διαλύθηκε, σαν την ομίχλη που σηκώνεται με τις πρώτες αχτίνες του ήλιου, στη γούβα έξω απ’ το Delft.
Αρχίσαμε να σηκωνόμαστε κι εμείς σιγά-σιγά, κατευθυνόμενοι νωχελικά προς την έξοδο, σιγοψιθυρίζοντας. Σε μια ύστατη προσπάθεια να πάρουμε τη μαγεία μαζί μας.

Στην κορυφή της μαρμάρινης σκάλας κοντοστάθηκα.
Στο ίδιο εκείνο σημείο που στις 9 Αυγούστου του 1965, ακριβώς πριν από σαράντα χρόνια, ο Lee Kuan Yew, με σπασμένη φωνή και ένα δάκρυ στα μάτια, διακήρυσσε την Ανεξαρτησία της Σιγκαπούρης απ’ τη Μαλαισιανή Ομοσπονδία: «For me, it is a moment of anguish…»[2]

Οι απαστράπτουσες μερσεντές, αλφαδιασμένες η μία μετά την άλλη στην άκρη του κόκκινου χαλιού, περίμεναν υπομονετικά με τις μηχανές αναμμένες.
Οι σοφέρ με τα πηλίκια στη μασχάλη και το χέρι στην πόρτα.
Όπως κατέβαινα κι εγώ τη σκάλα του δημαρχείου, άνοιξα το κινητό και, με τρόπο, κάλεσα 65521111.

- «Welcome to Comfort Taxis» με καλωσόρισε το μαγνητοφωνημένο μήνυμα…

Περιμένοντας το ταξί να ‘ρθει, έκανα λίγο πιο κει, προς τη γωνιά του δημαρχείου, χαζεύοντας τα φώτα της πόλης, όπως καθρεφτίζονταν τρεμοπαίζοντας στα κρυσταλλένια νερά του Padang. Ξεκούμπωσα το πάνω κουμπί του πουκαμίσου και πέρασα το δάχτυλο μέσ’ απ’ το κολάρο.

Και άναψα επιτέλους ένα τσιγαράκι...

ΗΧ

[1] Το πρώτο μέρος του τρίωρου ντοκιμαντέρ θα προβληθεί την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου.
[2] "For me, it is a moment of anguish. All my life, my whole adult life, I believed in merger and unity of the two territories. Now, I, Lee Kuan Yew, Prime Minister of Singapore, do hereby proclaim and declare, on behalf on the people and the Government of Singapore, that, as from today, the ninth day of August in the year one thousand nine hundred and sixty-five, Singapore shall be forever a sovereign democratic and independent nation, founded upon the principles of liberty and justice and ever seeking the welfare and happiness of the people, in a most just and equal society."

Όσα μπορεί να πει ένα κεφτεδάκι

Η ουρά π' αυξάνει φτύνοντάς τον ας λυσσάει, με το ζουρλομανδύα
και με τα ηλεκτροσόκ να τον κλονίσει, θα λάβει ό,τι της αξίζει
στους λαβυρίνθους του εφιάλτη οδηγημένη, αιώνια, δίχως σωτηρία
στην ταχτική δουλεία του δικαστή, που δεν καταλαβαίνει

(Μακρύ Ζεϊμπέκικο για το Νίκο)

Δ. Σαββόπουλος, τραγουδοποιός

- «Εσύ γράφε αυτά που ‘χεις να πεις, χωρίς αναστολές και χωρίς να σε νοιάζει τι λέει ο ένας και ο άλλος» μου λέει τις προάλλες ένας φίλος στη Χάγη.

Και είχε δίκιο φυσικά.
Εγώ όμως εξακολουθώ ν’ ανησυχώ με τα γραφόμενα μου.
Ειδικά τώρα που ο Βασίλης μεγαλώνει και βγάζει δοντάκια..

Μήπως η προσέγγισή μου είναι λάθος;
Μήπως το κοινωνικο-οικονομικό ‘κοστούμι’ που ράβω χρόνια τώρα στην κεφάλα μου θα πρέπει να το ‘πουλήσω’ σαν κοστούμι (βλ. βιβλίο) και όχι κομμάτι κομμάτι (βλ. αρθράκια);
Μήπως η αποσπασματική ανάγνωση οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα και έτσι, αντί να ξυπνήσεις Βασίλη, πέσεις σε βαθύτερο λήθαργο;
Μήπως σου κάνει το παντελόνι αλλά δεν σου μπαίνει το σακάκι;
Μήπως υπάρχει άλλος δρόμος καλύτερος και αποτελεσματικότερος;
Μήπως. Μήπως. Μήπως..
Μήπως να τα βροντήσω καλύτερα και να πάω δάσκαλος στο Κολοκοτρωνίτσι;[1]

Μια παράγραφος, η ‘αποσπασματικότητα’ της οποίας με είχε απασχολήσει σοβαρά όταν έγραφα το Τσούζει αλλά μ’ αρέσει (4 Ιουνίου 2005) ήταν η ακόλουθη:

«…Απλά δεν είναι δημοκρατία.Μια παρωδία δημοκρατίας σε βαθιά παρακμή είναι.Και αν είχα να διαλέξω μεταξύ μιας τέτοιας δημοκρατίας και μιας πεφωτισμένης και αδιάφθορης δεσποτείας, σαν αυτή της Σιγκαπούρης, που μόνο μέλημα έχει τη μεγιστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας και την προστασία των πολλών απ’ τις πρακτικές ομηρίας των ολίγων (συμπεριλαμβανομένου και του Τύπου, των αισχροκερδών, αλλά και των πάσης φύσης συντεχνιών), θα διάλεγα την τελευταία.Μήπως υπάρχει και καμιά διαφορά;Εμείς απλά βαφτίζουμε το σύστημα ‘δημοκρατία’, ‘ελευθερία’, και νηστίσιμο χταποδάκι. Και το τρώμε βαρυστομαχιάζοντας.Εκείνοι το καλούν με τ’ όνομά του, το αποδέχονται και ζουν ευτυχισμένοι.Η μόνη διαφορά είναι στο βαθμό υποκρισίας…».

Ψαχουλεύοντας απεγνωσμένα για επιβεβαίωση, το ‘χα δείξει σ’ έναν ανεκτίμητο φίλο και σεβαστό δάσκαλο. Ένα λαμπρό, προικισμένο και αδάμαστο μυαλό. Ένα βαθυστόχαστο μελετητή του κοινωνικού μας γίγνεσθαι.

- «Τι λέτε, να το δημοσιεύσω;»
- …

(Εξακολουθεί να διαβάζει σιωπηλός και συνοφρυωμένος).

- «Τι λέτε;» (ξαναρωτώ, τρώγοντας τα νύχια μου..).
- …

Τελειώνοντας το διάβασμα σηκώνει τα μάτια, καμακώνει ένα κεφτεδάκι, και το περιεργάζεται σα να μην είχε ξαναδεί κεφτεδάκι στη ζωή του.
Ήταν μαζί μου αλλά δεν ήταν εκεί.
Στους λαβυρίνθους του εφιάλτη οδηγημένος.
Δεν τόλμησα να τον διακόψω.
Κάποτε επέστρεψε.

- «Βάλτο ρε συ Ηρακλή. Βάλτο να πάει στο διάολο..»

«Γέρασε πια» σκέφτηκα χαμογελώντας στοργικά όπως σήκωνα το ποτήρι στην υγειά του, νεύοντας ανεπαίσθητα το κεφάλι, σε μια βουβή, συνωμοτική, ένδειξη ευγνωμοσύνης κι ενός για χρόνια ανομολόγητου σεβασμού.

Δεν είπαμε πολλά σ’ εκείνη μας τη συνάντηση.
Τι είχαμε άλλωστε να πούμε..
Μου ‘δειξε με συγκρατημένο καμάρι μια φωτογραφία του εγγονού του.
Όμορφο παλικάρι.
Στην ηλικία του Ευκλείδη.

- «Αχ και να τον έβλεπε τώρα η γιαγιά του..»

Γύρισα τη φωτογραφία ανάποδα πα’ στο τραπέζι και με την παλάμη μου προσπαθούσα για ώρα να την ξετσαλακώσω με μια αφύσικη επιμέλεια και σοβαρότητα. Για να μη δω τα μάτια του.

- «αυτό το πορτοφόλι το θυμάμαι τουλάχιστο είκοσι χρόνια» ήταν το μόνο που βρήκα να πω μετά από κάμποση ώρα.
- «Όντως. Η … μου το ‘χε πάρει, μια φορά που ‘χαμε πάει μαζί στη Μαδρίτη. Ε, κι από τότε δεν έτυχε να τ’ αλλάξω..»

Έστριψα τον laptop προς το μέρος μου.
(Μυγάκια πρέπει να ‘χε στον κήπο..)
Και πάτησα ‘Publish’.

- «Νοστιμότατο» είπε χαμογελώντας πονηρά, κοιτάζοντάς με με την άκρη του ματιού του, πίσω απ' τους χοντρούς φακούς των γυαλιών του.
Και μάλλον στο κεφτεδάκι πρέπει να αναφερόταν.
Που ‘χε αρχίσει επιτέλους να μασουλάει.


Η. Χαραλαμπίδης

[1] Τ’ όνομα του φανταστικού χωριού της ορεινής Αρκαδίας όπου διαδραματίζεται η εξαίσια σειρά του Χάρη Ρώμα και της Άννας Χατζησοφιά «Το Καφέ της Χαράς». Βλέπε ομώνυμο άρθρο μου στις 7 Μαΐου 2005.

Ουδείς προφήτης στον τόπο του

Δεν το πιστεύω!
Λες επιτέλους ρε Βασίλη τα λόγια μου ν’ άρχισαν να πιάνουν τόπο;

Το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο (ΕΡΣ) έκλεισε το βωμολόχο ραδιοσταθμό BEST, επικαλούμενο τη «συνεχόμενη χαμηλή ποιοτική στάθμη προγραμμάτων μετά από σειρά χυδαίων εκφράσεων».
Χωρίς περιστροφές και πολλά λόγια.
Μια κι’ έξω.
Μπαμ και κάτω.

Ακρότητα το χαρακτήρισε ο Νίκος Αποστολάκης.
Φίμωση είπε ο Ανδρέας Λοβέρδος
Οργή εξέφρασε ο Συνασπισμός. Αίολη και βαρύτατα λογοκριτική χαρακτήρισε την απόφαση.
Ακροδεξιά πολιτική την χαρακτήρισαν κάποιοι ανεγκέφαλοι.
Επιστροφή στην επταετία είπαν κάποιοι άλλοι.

Το μόνο που ‘χω να πω εγώ είναι θερμά συγχαρητήρια.
Στο ΕΡΣ και την Κυβέρνηση.
Αυτό, για μένα, είναι μηδενική ανοχή.
Όλα τ' άλλα είναι απλώς οδοντόκρεμες..
Σήμερα νιώθω περήφανος.


Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ1: και για να μην ξεχνιόμαστε, ξαναδιαβάστε τις ακρότητες δυο στενά παρακάτω.

ΥΓ2: Και μιας και το ‘φερε η κουβέντα, άντε πάλι η Σιγκαπούρη.
Άκουσα την Τρίτη τον Lee Kuan Yew, τον ιδρυτή της Σιγκαπούρης και μια απ’ τις μεγαλύτερες πολιτικές φυσιογνωμίες του 20ου αιώνα, να λέει για το μεγάλο θέμα των ΜΜΕ:
«Ό,τι είχα πει το 1959, ισχύει στο ακέραιο και σήμερα. Σε καμία περίπτωση δεν είναι προς όφελος της Σιγκαπούρης η φίμωση του Τύπου. Κάτι τέτοιο δε συνάδει με τη γενικότερη φιλοσοφία μας. Όμως, ο δημοσιογράφος θα πρέπει να κάνει τη δουλειά του υπεύθυνα, γνωρίζοντας πως αυτό που προέχει είναι το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον και όχι η ακροαματικότητα ή η οικονομική ικανοποίηση των μετόχων της εφημερίδας του»

Having said all this, however, το μεγάλο Ερώτημα παραμένει: Ποιος αποφασίζει τελικά τι είναι το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον; Το κρασί αυτό σηκώνει πολύ νερό και το νερό αυτό πηγάζει μέσα απ’ τη γενικότερη Παιδεία μας ως λαού. Σίγουρα όμως, το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον δεν εξυπηρετείται με λαϊκισμό, κιτρινισμό, συκοφαντία, βωμολοχία, και λέξεις όπως «τραγόπαπας» και «μαλάκας» όταν ακούγονται δημόσια.

Αυτά από την ‘απολυταρχική’ Σιγκαπούρη..
ΗΧ

Τηλεδίκες

Έτσι όπως μάζευα και πάλι τις βαλίτσες μου για την αυριανή αναχώρηση στη μακρινή Σιγκαπούρη, ‘κεί δα που χάζεβα απ' το παράθυρο της αετοφωλιάς μου το ηλιοβασίλεμα στη λίμνη Kralingen, ρουφώντας ένα παγωμένο viu manent cabernet sauvignon special selection και ακούγοντας το δεύτερο κονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Ραχμάνινοφ με τον αξεπέραστο Βλαδίμηρο Χόροβιτς και τη φιλαρμονική της Νέας Υόρκης, μου ‘ρθε να γράψω δυο γραμμές.
Έτσι, στην τούρλα του Σαββάτου.
Χωρίς να το ‘χω προγραμματίσει.
Spontaneously, που λένε κι' οι Κινέζοι.
[Να μη σας αφήσω και παραπονεμένους για τρεις βδομάδες!]

Δυο γραμμές για τις τηλε-δίκες και τους τηλε-δικαστές.

Όταν δεν υπάρχει συγκροτημένο Κράτος, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.
Όταν η Δικαιοσύνη είναι σε αποσύνθεση, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.
Όταν στήνουν χορό τα λαμόγια και θριαμβεύει η ατιμωρησία, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.

Όταν ο Πρωθυπουργός παραμένει παρατηρητής μαθητευόμενων μάγων, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.
Όταν η διαπλοκή ΜΜΕ και Αντιπολίτευσης παραμένει πανίσχυρη, και όταν η μόνη αντιπολιτευτική στρατηγική είναι η ‘πολιτική φθορά’ της Κυβέρνησης με αποκαλύψεις σκανδάλων σε τηλεοπτικές χαβούζες, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.
Όταν ο πολιτικός θα πουλούσε και τη μάνα του για πέντε λεπτά τηλε-(εκ)παραθύρωσης, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.

Όταν, μέσα σ' ένα υποτυπώδες ρυθμιστικό πλαίσιο, τα πάντα θυσιάζονται στο βωμό της τηλεθέασης, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.
Όταν τα μόνα που μας ενδιαφέρουν είναι τα lifestyle, τα reality, και ο κιτρινισμός, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.
Όταν η Οικονομία εξαρτάται απ’ το πότε τα μαθητούδια θ’ αλλάξουν κινητό, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.
Όταν όλα είναι στον αέρα, αναλαμβάνουν οι τηλε-δικαστές.

Οι μόνοι που δε φταίνε όμως είναι οι τηλε-δικαστές.
Αυτοί τη δουλειά τους κάνουνε.
Και πολύ καλά μάλιστα.

Au revoir και 再见 παιδιά.
Τα ξαναλέμε τέλος Νοέμβρη.
Για την ώρα, πίσω στις βαλίτσες μου.
Και στο viu manent..

Η. Χαραλαμπίδης

Και πάλι η Έλενα Παπαρίζου

Το ότι μπήκαμε στην πεντάδα ήταν κάτι που κανείς δεν περίμενε. Ούτε καν η ίδια η Έλενα. «δεν το πιστεύω..» ακούστηκε να λέει όπως ανακοινώνονταν οι προκρίσεις.

Όταν την ξανάδα απόψε, το πρώτο πράμα που μου ‘ρθε στο μυαλό ήταν εκείνο που ‘χε πει ο John Cleese στην Jamie Lee Curtis στην αριστουργηματική και ξεκαρδιστική εκείνη κωμωδία «A Fish Called Wanda»:

You are the sexiest, most beautiful thing I have ever seen in my entire life.

Και ο Φωκάς Ευαγγελινός το γνώριζε πολύ καλά αυτό. Η όλη του προσπάθεια, και σήμερα και το Μάϊο, ήταν να τονίσει και αναδείξει, σε όλο του το μεγαλείο, αυτόν τον αισθησιασμό: Η κάθε της κίνηση, το κάθε κλάσμα δευτερολέπτου της όλης σκηνικής της παρουσίας είχε αυτό το σκοπό και μόνο.
[Να, κάτι τέτοια ‘τεχνοκριτικά’ έλεγα τις προάλλες και με αποκάλεσε “you dirty old man” η νεαρά δεσποινίς της παρέας].

Για μας τους μουσικούς(!), το τραγουδάκι καλούτσικο ήτανε, αλλά άλλο πράμα κέρδισε…

Αν ο Ευαγγελινός ήταν Βρετανός θα είχε ήδη παρασημοφορηθεί απ’ τη Βασίλισσα.
Γιατί είναι όντως ιδιοφυής.
Κρίμα που δεν έχω κόρη.
Να του τη στείλω.

Η. Χαραλαμπίδης

Ακρότητες

Πέρασα το προηγούμενο σαββατοκύριακο στην Αθήνα.
Κάνα-δυο δουλίτσες, κάποιοι φίλοι, και μια ηλικιωμένη μητέρα που χρειάζεται πια όλο και περισσότερη προσοχή και φροντίδα στα 80 της.

Θα ξεκινήσω με μια ιστοριούλα για την ευγενή τάξη των οδηγών ταξί. Μια τάξη που καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε ποτέ να πειράξει, μιας και αν έχεις τον ταξιτζή μαζί σου έχεις την καλύτερη και φθηνότερη διαφήμιση που υπάρχει. Τύφλα να ‘χουν τα τηλε-παράθυρα και τα τσοντοκάναλα του Χριστίδη.

Βόλευε το Intercontinental στη Συγγρού και αποφάσισα να μείνω ‘κεί αυτή τη φορά.
Και μιας και κανείς απ’ τους φανατικούς αναγνώστες σου Βασίλη δεν εδέησε να με βολέψει αυτοκινητιστικά, κυκλοφόρησα με ταξί.
Μπροστά λοιπόν στην είσοδο του Intercontinental, 20 μέτρα από την πόρτα, περιμένουν τα ταξί στη σειρά. Αν όμως πας να πάρεις ένα, think again! Ιδού η στιχομυθία που διεμείφθει:

-ελεύθερος;
-όχι κύριος..
-δηλαδή τι κάνεις εδώ; Διάλλειμα για τσιγαράκι; Άμα είναι να περιμένω.
-εξυπηρετώ το ξενοδοχείο.
-Και γω πελάτης του ξενοδοχείου είμαι.
- ...
-Δηλαδή άμα σε φωνάξει ο ‘ναύαρχος’ φεύγουμε;
-Φεύγουμε.

Πάω λοιπόν στο ‘ναύαρχο’. «ταξί θέλετε κύριε;», μου λέει. «μάλιστα», του λέω. Φρουουου, η σφυρίχτρα. Τσουπ. Μπροστά μου ο ευγενής οδηγός ταξί. Μου παίρνει το laptop απ’ το χέρι, μου ανοίγει την πόρτα, κλπ., κλπ. Προχωρημένα πράματα. Ευρωπαϊκά.
Ξέρετε όμως πόσο πήγε η σφυρίχτρα; Δύο ευρώ καπέλο. Θεωρείται, λέει, κλήση.
Αυτά κύριε Λιάπη.

Από το απλό αυτό παράδειγμα, από το χασάπη που είτε θα σου ‘τυλίξει’ το φιλέτο μαζί με καπαμά ή θα στο χρεώσει με καπέλο, απ’ το συνεργείο που άμα ζητήσεις απόδειξη την επόμενη φορά θα σου βγάλει το αυτοκίνητο σκάρτο, και απ’ το φακελάκι του γιατρού μέχρι το Ρεγκουζικό γρηγορόσημο, απ' τα τηλεπαιχνίδια και τσοντοκάναλα του Χριστίδη μέχρι τα κλεφτρόνια του λαθρεμπορίου πετρελαιοειδών, η διαφθορά έχει εξαπλωθεί και διαβρώσει σε τέτοιο βαθμό τους κοινονικοοικονομικούς μας μηχανισμούς που τ’ ακούω λίγο βερεσέ αυτά τα zero tolerance του κυρίου Καραμανλή. Όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί δε μπορεί. Και θα κριθεί τελικά -και ίσως άδικα- απ' το αποτέλεσμα και όχι απ' τις προθέσεις.

Από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις άραγε όταν η ‘αρπαχτή’ έχει γίνει εθνικό μας σπορ; Όταν οι καναλάρχες με τα διάφορα lifestyle και παρεμφερή τηλεοπτικά σκουπίδια τους έχουν πείσει τον κυρ-Τάσο τον φαναρτζή ότι πρέπει και δικαιούται να έχει το ίδιο lifestyle και βιοτικό επίπεδο με τον Αγγελόπουλο και τον Βαρδινογιάννη; Κι’ ότι αν δεν το καταφέρει θα είναι κοινωνικός ‘loser’ και απορριπτέος; Όταν μαθητούδια ξοδεύουν 300 Ευρώ για ένα ζευγάρι παπούτσια και ο μπαμπάς καμαρώνει αντί να τους κόψει τα πόδια;

Πρώτοι στη διαφθορά είμαστε στην Ευρώπη, και στο επίπεδο της Κένυας διεθνώς.

Αν θέλετε το πιστεύετε αν θέλετε όχι: μέχρι πρότινος, απαγορευόταν στη Σιγκαπούρη η κυκλοφορία του Κοσμοπόλιταν! Το περιοδικό προβάλει, λέει η Κυβέρνηση, ένα lifestyle που δε συνάδει με τη γενικότερη ‘κοινωνική φιλοσοφία’ του λαού.
Αντιδημοκρατικό ε;
Αλλά ας μη πιάσουμε σήμερα το μεγάλο αυτό θέμα.
Αν θέλετε όμως, στείλτε μου το δικό σας ορισμό της ‘δημοκρατικότητας’.
Στην Ολλανδία, δημοκρατικό είναι τα καφενεία να πουλάνε ναρκωτικά και να ‘χει γίνει το Άμστερνταμ ο διεθνής ‘παράδεισος’ των ναρκωτικών.
Στη χώρα μας, δημοκρατικό είναι να υπάρχουν τηλεοπτικοί σταθμοί όπως αυτοί του κυρίου Χριστίδη.
Και στην Ευρώπη, δημοκρατικό είναι οι τρεις στους τέσσερεις Ευρωπαίους να μη θέλουν την Τουρκία στην ΕΕ, ενώ οι 25 κυβερνήσεις τους αποφασίζουν ομόφωνα την έναρξη των διαπραγματεύσεων.
Ας μου δώσει επιτέλους κάποιος ρε παιδιά αυτόν το ρημαδιασμένο ορισμό της δημοκρατίας!

Και την ατιμωρησία πού την πάτε;
Στη Σιγκαπούρη[1] αν πετάξεις γόπα στο δρόμο το πρόστιμο είναι χιλιάρικο. Η δολοφονία και το εμπόριο ναρκωτικών τιμωρούνται με θάνατο.
Έχετε πρόβλημα μ’ αυτό;
Εγώ κανένα.
Ποτέ όμως δεν κλείδωσα την πόρτα μου, ποτέ δεν έσφιξα την τσάντα μου, ποτέ δεν φοβήθηκα να περπατήσω, δύο η ώρα το πρωί, ακόμα και στα πιο σκοτεινά σοκάκια του Little India και του Chinatown (και μη ρωτήσεις Βασίλη τι δουλειά είχα ‘κει τέτοια ώρα…).

[παρένθεση]
Και όλα αυτά με 20% φορολογία, με πλεονασματικό ισοζύγιο και ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Και με τόσα λεφτά στην άκρη που η Κυβέρνηση κάνει χονδρές επενδύσεις σ’ όλο τον κόσμο.

Πώς γίνεται αυτό; Γίνεται όταν υπάρχει μηδενική ανοχή και μηδενική διαφθορά. Αλλά και λιγότερη 'δημοκρατία'. Έτσι τουλάχιστον όπως την εννοούμε εμείς: Δηλαδή ανύπαρκτο Κράτος και ρυθμιστικό πλαίσιο, υποτυπώδης κοινωνικοοικονομικός σχεδιασμός, ατιμωρησία, καθένας για την πάρτη του, όλα στον αέρα, και ό,τι ήθελε προκύψει. Η δημοκρατία του άκρατου φιλελευθερισμού. Χονγκ-κονγκ-οποίηση, όπως την έχω αποκαλέσει. Γι’ αυτή την δημοκρατία μιλάω και απ’ αυτή θέλω μία ολίγη από γιουβέτσι. Μη παρεξηγηθούμε κιόλας!

Αυτό που ζητώ είναι αποφασιστική Κυβέρνηση, ισχυρή και αδιάφθορη Ηγεσία και ευνομούμενη Πολιτεία. Η παγκοσμιοποίηση απαιτεί συντονισμένη δράση και όχι αποσπασματικές ‘συλλογικότητες’. Αυτές έχουν περάσει πια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας Γιώργο Παπανδρέου. Υποδηλώνουν έλλειμμα ηγεσίας και αλίμονο στον καπετάνιο που θ’ αφήσει την τύχη του καραβιού στα χέρια του πληρώματος (μιας και συ ο ίδιος μίλησες για ‘ακυβέρνητο καράβι’). Αυτά είναι παραμύθια για παιδιά (όρα νεαρούς ψηφοφόρους) και λέγονται μόνο προεκλογικά ή σαν Αντιπολίτευση. Και το ξέρεις πολύ καλά αυτό. Εθνική επιβίωση, μέσα στην παγκοσμιοποίηση, σημαίνει συγκέντρωση και όχι αποκέντρωση. Look around you και δες τι συμβαίνει στον κόσμο των επιχειρήσεων.

[επανέρχομαι]
Στη δημοκρατική μας Ελλάδα, βιομηχανία τροφίμων κατακλύζει την Ευρώπη με μουχλιασμένα γιαούρτια και το πρόστιμο είναι δέκα χιλιάρικα. Δηλαδή όσο η αμοιβή τριών εβδομάδων του διευθυντή της.

Και το ζητούμενο εδώ δεν είναι αν θα πρέπει να είναι δέκα ή εκατό τα χιλιάρικα αλλά κατά πόσο θα πρέπει να βάλει λουκέτο η επιχείρηση αυτή και να πάει ‘μέσα’ ο διευθυντής της για τα καλά. Και να σας πω και κάτι; μια τέτοια ποινή δεν θα επιβαλλόταν ποτέ. Η ύπαρξή της και μόνο θα ήταν αρκετή για να συνετίσει και πειθαρχήσει το κάθε λαμόγιο όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε.

Πολλές φορές κάνω την εξής ερώτηση στους φοιτητές μου: «πόσα περιπολικά χρειάζεται να περιπολούν στην εθνική Αθηνών-Θεσσαλονίκης για να μειωθούν οι υπερβάσεις ορίου ταχύτητας στο μηδέν;». Διάφορες βέβαια οι απαντήσεις και οι υπολογισμοί εκτός απ’ την ακόλουθη: «ένα περιπολικό και μόνο χρειάζεται, αρκεί η ποινή να είναι ισόβια».
Έχετε πρόβλημα;
Εγώ κανένα.
Αλλά θα έπρεπε κάποτε, ένα μεγάλο μυαλό, να κάνει μια μελέτη Κόστους-Ωφελείας της (κακώς εννοούμενης) Δημοκρατίας. Ειλικρινά, θα ήθελα κάποιος να μου έλεγε ποιο είναι το κόστος συντήρησης της κοινωνικής αυταπάτης και της συλλογικής εξαπάτησης ότι ζούμε σε μια Δημοκρατία. Και να μας ρωτούσε κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε αυτό το κόστος. Σκέψου Βασίλη την απάντηση που θα 'δινες.

Πολλές ακρότητες είπαμε σήμερα προς χάριν του παραδείγματος. Αλλά για σκεφτείτε το λιγάκι.
Για σκεφτείτε την περίπτωση όπου ο τροχονόμος δεν θα αμείβεται με μισθό αλλά με το πόσες κλίσεις θα ρίξει;
Όπου ο αστυφύλακας θα είναι στο δρόμο και όχι στο γραφείο;
Όπου η επιτροπή ανταγωνισμού θα χρηματοδοτείται με βάση το ποσοστό των υποθέσεων που διεκπεραιώνει κάθε χρόνο;
Όπου το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο θα είναι μια πραγματικά ‘ανεξάρτητη’ ρυθμιστική αρχή;
Όπου ο συκοφάντης λαϊκιστής δημοσιογράφος θα πηγαίνει μέσα για τα καλά με δήμευση της (αμφιβόλου προέλευσης) περιουσίας του;
Μήπως αυτό είναι 'μηδενική ανοχή' και όλα τ' άλλα λόγια;

Φασιστικά θα μου πείτε.
Ουτοπικά και παιδαριώδη θα μου πείτε.
Τέτοια λέει και ο Καρατζαφέρης θα μου πείτε.
Ακρότητες θα μου πείτε.
Ίσως να 'ναι κι' έτσι.
Μπορείτε όμως, έστω και για μια στιγμούλα, να κάνετε στην άκρη τα ‘πολιτικά συμπεράσματα’, που με περνάνε ξώφαλτσα ούτως ή άλλως, και να το σκεφτείτε λιγάκι;

Και μετά, ό,τι πείτε.

Η. Χαραλαμπίδης

[1] Τελικά θα ‘στε δικαιολογημένοι να με βρίσετε με τις τόσες αναφορές μου στη χώρα αυτή!

Βάζ' η αλεπού τη μούρη της

Τη μια μέρα μας λέει «σε καλό δρόμο η οικονομία».
[βλ. ‘ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία’ παρακάτω]
Την επομένη, ο κύριος Μαμούνια[1] μας λέει να πάρουμε το σχέδιο Προϋπολογισμού, να το κάνουμε ρολό, και να προβούμε στις αρμόζουσες ενέργειες…
Και για να χρυσώσει το χάπι, μας κάνει δωράκι τη ‘δημιουργική λογιστική’ της τιτλοποίησης[2] για το 2005, αλλά από κει και πέρα ζητάει διαρθρωτικά μέτρα. Με άλλα λόγια, ζητάει ‘ευκαμψία’ στην αγορά εργασίας και ιδιωτικοποιήσεις.

Και αυτός;
Αυτός προσβάλει τον Αλμούνια χαρακτηρίζοντας ανοιχτά τις απόψεις του ως ‘σοσιαλιστικές’[3] (πόσο σοσιαλιστικές μπορεί να είναι άραγε προτάσεις για διαρθρωτικά μέτρα σαν τα παραπάνω;). Δηλώνει δε ότι θα πάει στο ΕΚΟΦΙΝ να εκμαιεύσει (όρα με τσαμπουκά) ‘πολιτική’ απόφαση, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας και Γαλλίας.

Βάζ’ η αλεπού τη μούρη της με τους πραματευτάδες.

Μετά την ‘απογραφή’, χτυπάει πάλι τη γροθιά στο μαχαίρι.
Και έπεται νέα σφαλιάρα απ’ τη Γιούροστατ.
Εδώ είμαστε.
Μέχρι τώρα δεν έξω πέσει έξω στις προβλέψεις μου.

Κι' άλλο λάθος πάτε να κάνετε κύριε Αλογοσκούφη.
Αφήστε τα σας παρακαλώ αυτά και ξαμολήστε το Μπέζα (σιδεροκέφαλος Αντώνη) μπας και μαζέψει καμιά δεκάρα από πουθενά.

Η. Χαραλαμπίδης


[1] Κατά κόσμο Χοακίμ Αλ Μούνια
[2] Καινούργια λέξη. Securitization εις την Κινεζικήν. Με άλλα λόγια, το κράτος πουλάει σε ιδιώτες τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο (και σε συμβουλεύω ν' αγοράσεις και συ Βασίλη). Ή, για να το πούμε στη γλώσσα μας, μιας και με ‘φαγες να στο εξηγήσω Βασίλη, ας πούμε ότι σου χρωστώ ένα κατοστάρικο αλλά δεν έχω να στο δώσω. Έρχεται λοιπόν ο Γιώργος: «καλά άσε, το δίνω εγώ και μου τα δίνεις όταν έχεις».
Άλλος κερνάει και άλλος πίνει που λέμε (ή το αντίστοιχο νεοελληνικότερο…).
[3] Υπουργός του Αθνάρ ήταν ο Επίτροπος Αλμούνια

Σ' το 'πα και σ' το ξαναλέω..

...στο λαό μην κατεβείς
Ο λαός κάνει φουρτούνα και σε πάρει και διαβείς
(παραδοσιακό)
(από ρε μινόρε το πιάνουμε αυτό Μανόλη..)

Σε παρακολουθώ ανελλιπώς κι’ επισταμένως τελευταία Γιώργο.
Και ‘σενα, και το Κίνημα.
Λόγια.
Γενικότητες, αερολογίες κι’ αοριστολογίες.
Λόγια για τα λόγια.
Μιλάμε για να λέμε.
Δεν τραβάει Γιώργο.
Και το αλάθητο αισθητήριο του λαού τα πιάνει αυτά.

Σ’ το 'πα και σ’ το ξαναλέω..
Πέρασε τη σκυτάλη στο Βαγγέλη.
The sooner the better
Και δώσ’ του χρόνο να προετοιμαστεί.
Και να καθορίσει τη διάταξη μάχης.
Αλλιώς…
Ο λαός κάνει φουρτούνα και σε πάρει και διαβείς…

Η. Χαραλαμπίδης

Στη φοιτητριούλα που σ' έχει ερωτευτεί

…θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή

Άντε πάλι τα ίδια.
Αρχίζω να βαριέμαι λιγάκι.
Άσε που ‘χασα με το Βασίλη πολλούς καλούς φίλους. Σταμάτησε το τηλέφωνο να βαράει.
Μη χρειαστεί και συμφωνήσουν ή διαφωνήσουν. Ή, ακόμα δυσκολότερο, μπας και χρειαστεί να πουν "μπράβο ρε συ, καλό ήταν το αρθράκι".

«πού καιρός ρε συ Ηρακλή να κοιτάζω τώρα το ίντερνετ...»

Ρε συ, λέω μια μέρα στο γιο του, διαβάζει ο πατέρας σου το Βασίλη; «αν το διαβάζει λέει; Όχι μόνο το διαβάζει, αλλά το εκτυπώνει κιόλας για να το διαβάζουμε όλοι».

«πού το πας ρε Ηρακλή;» μου λέει χθες ένας καλός φίλος που μου ‘ρχεται απόψε το βράδυ για κρασάκι. «μια από δω, μια από ‘κει. Μια δεξιά, μια αριστερά».

«μπα…», μου λέει ένας άλλος. «μάλλον δεν έχεις αποφασίσει ακόμα με ποιον θες να πολιτευτείς και παίζεις πινγκ πονγκ και απ’ τις δυο μεριές».

«αν τη μια είσαι με το φαντάρο και την άλλη με το στρατηγό, το σίγουρο είναι ότι θα χάσεις τη μάχη». Μου λέει ένας σοφός.

Ε, λοιπόν. Καμιά διάθεση δεν έχω να πολιτευτώ τώρα στα γεράματα, ούτε μάχες δίνω.
Απλά, η τύχη μου το ‘φερε να μη χρειάζεται να θωπεύω ώτα. Να μη μ’ ενδιαφέρει αν ‘εκτίθεμαι’. Και να λέω την αλήθεια. Έτσι τουλάχιστον όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι.

Στην Κοινωνία, την Οικονομία, την Πολιτική, δεν υπάρχει μαύρο ή άσπρο. Πράσινο ή μπλε. Κόκκινο ή ροζ.
Στη γκρίζα ζώνη του λυκόφωτος ζούμε.
Και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω, Βασίλη.

Η. Χαραλαμπίδης

Ο Δρόμος είχε τη δική του ιστορία...

...κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά

«σε καλό δρόμο η Οικονομία» είπε σήμερα ο κ. Αλογοσκούφης με αφορμή την προσεχή κατάθεση του Προϋπολογισμού.
Και χάρηκα.
Μέχρι που άνοιξα και ένα blue label που κουβαλούσα απ’ τη Σιγκαπούρη, και φούντωσα κι' ένα cohiba για να το εορτάσω.

Αλλά οι ακαδημαϊκοί, Βασίλη, τουλάχιστον οι καλοί, επιλέγουν τις λέξεις τους πολύ προσεχτικά.

Έτσι λοιπόν, δεν μας είπε ότι η Οικονομία μας πάει καλά, είναι ανθηρή, δυναμική, κλπ., αλλά μόνο ότι ο δρόμος είναι καλός.
Αλλά στον καλό δρόμο πάει και το σαπάκι το Ζάσταβα και η καινούργια η Μερσεντές.
Εμείς τι απ’ τα δύο είμαστε τελικά κ. Αλογοσκούφη;
Αυτό είναι που μας καίει και όχι η κατάσταση του οδοστρώματος. Αυτή την ξέραμε. Και υπεύθυνη ήταν η οκταετία Σιμήτη.

Η. Χαραλαμπίδης

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ

Λυπηρή η κατάληξη της Ολυμπιακής.
Λυπηρότατη.
Αλλά και αναμενόμενη.
Εξίσου λυπηρή και η πρόσφατη χρεοκοπία δύο γιγάντων: της Δέλτα και Νορθγουέστ.
Πολλοί έγκυροι αναλυτές απέδωσαν το τελευταίο στις υψηλές τιμές καυσίμων.
Κολοκύθια.
Οι τιμές καυσίμων πάντοτε διακυμαίνονταν, και αυτό δεν αποτέλεσε πότε εμπόδιο στο παρελθόν: με μεγάλη ευκολία οι αεροπορικές εταιρείες περνούσαν τις αυξήσεις στον καταναλωτή.

Το πρόβλημα είναι η απελευθέρωση των αερομεταφορών και η εμφάνιση (μαζί με τ’ ατυχήματα) των μπατζετάδων: Μικρές, ιδιωτικές εταιρείες που χωρίς υποδομή και δίκτυο, και με τυχοδιωκτικές πρακτικές hit-and-run, cherry-picking και cream-skimming, ανταγωνίζονται τις legacy εταιρείες στα πιο προσοδοφόρα τμήματα του δικτύου τους. Με άλλα λόγια, στις διαδρομές που βγάζουν λεφτά –λόγω υψηλής κίνησης- με τα οποία οι legacy επιδοτούσαν στο παρελθόν τα μη ανταποδοτικά κομμάτια του δικτύου τους, πολλά από τα οποία, όταν ήταν εθνικές αερογραμμές, τους επιβάλλονταν με ‘υποχρεώσεις δημόσιας υπηρεσίας’, όπως στην περίπτωση της Ολυμπιακής.

Και αν δε με πιστεύετε, δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στην κατάσταση του Αιγαίου μετά την απελευθέρωση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών.

Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν συνηγορώ υπέρ του κρατισμού, ούτε για μεγαλύτερο ρόλο του δημόσιου τομέα σε κατ’ εξοχήν ιδιωτικές οικονομικές δραστηριότητες. Αλλά η οιαδήποτε απελευθέρωση δεν μπορεί ναι είναι ανεξέλεγκτη και άνευ όρων με μόνο κριτήριο το βραχυπρόθεσμο κέρδος που υποθηκεύει το μέλλον των επερχόμενων γενεών.

Για τρία χρόνια δούλευα για το σχεδιασμό του ακτοπλοϊκού μας συστήματος υπό υπουργιών Σουμάκη και Παπουτσή. Και συνεχώς φώναζα ότι ο ανταγωνισμός που θα προκύψει απ’ την απελευθέρωση θα πρέπει να είναι ανταγωνισμός μεταξύ δικτύων και όχι μεταξύ γραμμών και μόνο, γιατί αυτό θα είχε δυσμενείς επιπτώσεις στις άγονες γραμμές και στην κοινωνικοοικονομική συνέχεια του Ελλαδικού χώρου.
Αλλά ποιος με άκουγε τότε…


Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ. Μαζεύτηκα επιτέλους απ’ τη Σιγκαπούρη και καλό μας χειμώνα και πάλι παιδιά!

Katrina

Με μια πινελιά, μια μονοκονδυλιά, έτσι όπως διώχνουμε μια ενοχλητική μύγα απ’ τις τηγανιτές πατάτες μας, ο Θεός έσβησε απ’ το χάρτη τη Νέα Ορλεάνη.
Όπως τουλάχιστον την ξέραμε.
Γιατί έτσι του άρεσε.
Θεός είναι αυτός, δε θα μας δώσει λογαριασμό.
Δεν είναι εδώ το πρόβλημά μου.

Καμία υποδομή, πρόνοια, πρόβλεψη, ασφάλιση, Κράτος.
Απεγνωσμένοι και απελπισμένοι άνθρωποι(;), fellow Americans, φορολογούμενοι, γονείς που ‘στειλαν τα παιδιά τους στο Ιράκ, στην πλειονότητά τους μαύροι (…), να πεθαίνουν μέσα στα περιττώματά τους.

Σφίγγεται η καρδιά μου με τόση δυστυχία και είναι σκληρό και απάνθρωπο αυτό που θα πω αλλά έτσι επέλεξαν να ζήσουν. Ο καθένας για την πάρτη του. Ανύπαρκτο Κράτος και δημόσιος τομέας, μικροί φόροι, και όσο πιο πολλά λεφτά γίνεται στα χέρια του ‘πανίσχυρου καταναλωτή’ για να τα ξοδέψει, όπως αυτός ξέρει καλύτερα, σε θερμαινόμενες τουαλέτες και ηλεκτρικές οδοντόβουρτσες. [κάτι που πολλοί θα ονόμαζαν Reaganism ή supply side economics]. Στην κατά πολλούς απολυταρχική Σιγκαπούρη, οι πρόσφυγες θα είχαν αερο-μεταφερθεί μέσα σε 24 ώρες στο Hyatt, στο Four Seasons και στο Shangri-La. Ενώ στην κομμουνιστική Κούβα, ο σχεδιασμός πολιτικής προστασίας έναντι τέτοιων φυσικών καταστροφών είναι κάτι το μοναδικό. Τουλάχιστον έτσι όπως τον παρουσίασε το ίδιο το CNN.
Δεν είναι εδώ το πρόβλημά μου.

Είδαμε όμως το πραγματικό πρόσωπο της Αμερικής: πιστολίδι, κλεψιά, πλιάτσικο, βιασμοί, wild west. Βγάλανε τα πολυαγαπημένα τους κουμπούρια και θυμήθηκαν τους παππούδες τους.

Και η χώρα αυτή θα πρέπει να είναι το ‘υπόδειγμα’ του παγκόσμιου πολίτη. Our role model. Ο Απελευθερωτής που θα φέρει δημοκρατία και ελευθερία στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στο Ιράν, στη Βόρεια Κορέα και όπου αλλού κρίνει αυτός πως ‘χρειάζεται’. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.
Εδώ είναι το πρόβλημά μου.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ. Το ακόλουθο μου το ‘στειλε η αδερφή μου.
Αμερικανίδα εκατό τοις εκατό.
Νυμφευμένη με Αμερικανό 200 τοις εκατό.
Αποδίδεται στον Αυτοκράτορα:
«don’t buy gas unless you need it».
Αυτό τα λέει όλα.
Δε νομίζετε;

It ain't Kansas anymore

Τέρμα λοιπόν τα μπάνια του λαού.
Όλοι πίσω, μαύροι-μαύροι και ξεροψημένοι.
Παρέλαση τα λευκά φανελάκια και τα με βαθύ ντεκολτέ μπλουζάκια στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Ε, πώς, να μην τονίσουμε και λίγο τις ηλιοκαμένες κορμάρες μας;
[πάλι καλά που δεν αρχίσαμε να ρεβόμαστε κιόλας, όπως παλιά, να δείξουμε ότι συν τοις άλλοις φάγαμε και καλά]
Όλοι ανεξαιρέτως, από τον τελευταίο μηχανόβιο μέχρι τους εθνικούς αντιπροσώπους μας, με την ίδια δήλωση:
Δυστυχώς τελειώσανε..
Δυστυχώς;
Δυστυχώς.
Γιατί τώρα πρέπει να δουλέψουμε.
Κακό πράμα η δουλειά.
Καταδίκη και κατάντια.
Ιδιαίτερα εκείνη η ανθυγιεινή των διαφόρων ‘ρετιρέ’.
Ξέρετε ποια. Αυτή που πάμε στο γραφείο κατά τις δέκα. Καφεδάκι και κουλούρι ν’ ανοίξει το μάτι απ’ τη χθεσινοβραδινή κραιπάλη. Κατά τις δώδεκα «πετάγομαι μια στιγμή εδώ δίπλα να ψωνίσω κάτι». Επιστρέφουμε κατά τις δύο με τις απογευματινές εφημερίδες. Τις ξεφυλλίζουμε στα γρήγορα (μη χάνουμε και χρόνο στο σπίτι). Ε, και μετά από λίγο «εγώ λέω να την κάνω σιγά σιγά μη με πιάσει η κίνηση».

Αλλά όταν την άλλη βδομάδα ο Πρωθυπουργός ανακοινώσει στη Σαλονίκη την κατάργηση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ, θα κατεβούμε στο πεζοδρόμιο να διαδηλώσουμε.
Γιατί έχουμε ‘δικαίωμα’ στη δουλειά.
Κληρονομικό και αναφαίρετο.

Και με τα μυαλά αυτά θα πάμε μπροστά σαν τόπος.
Θα γίνουμε αποτελεσματικοί σ' ένα έντονα ανταγωνιστικό, παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Θα φτιάξουμε καλύτερα σχολεία και πανεπιστήμια για τα παιδιά μας.
Θα λύσουμε το ασφαλιστικό, και θα εξασφαλίσουμε πιο αξιοπρεπή γηρατειά.
Έτσι. Επειδή τα δικαιούμαστε όλα αυτά.
Επειδή υπάρχει μια μηχανή εκεί ψηλά, over the rainbow, όπου ο μάγος του Οζ κόβει λεφτά.
Άντε να δούμε.
Καλό χειμώνα Dorothy!
Καλό χειμώνα Βασίλη..

Η. Χαραλαμπίδης

Economics

An important man, here in Singapore, told me the other day that “economics is common sense made difficult”.

Nothing could be further from truth.

Economics is a conspiracy.

Nature, environment, weather, land ownership, war, and accident, together with a handful of very gifted men, having all lived ahead of their times, conspired to decide on the way we should be living our lives.

And what a lousy job they did after all!

Η. Χαραλαμπίδης

Ελλάς ολέ ολέ

Ελλάδα δεν είναι να κατεβαίνουν οι τροφαντές κυριούλες των τραπεζικών ρετιρέ στο πεζοδρόμιο ανεμίζοντας τις σημαιούλες και τα λακόστ τους, επειδή δε θα μπορούν πια να παίρνουν υπερπλήρη σύνταξη στα 40!

Ελλάδα δεν είναι μια φούχτα λιμενεργατών να κρατούν όμηρο τη χώρα -και το πενιχρό εξωτερικό μας εμπόριο- με μισθούς 140 χιλιάδες ευρώ το χρόνο, διώχνοντας έτσι τα πλοία απ’ το Ικόνιο προς την Τουρκία για να μην ξαναγυρίσουν ποτέ.

Ελλάδα δεν είναι μία παράταξη που ενώ για 20 χρόνια ήταν το καλό παιδί του μεγάλου κεφαλαίου, να ξαναφοράει πάλι τώρα το σοσιαλιστικό της μανδύα, υποδαυλίζοντας απεργίες, γιατί επιτέλους η Κυβέρνηση αποφάσισε να εκσυγχρονίσει τους απολιθωμένους οικονομικούς μας θεσμούς και ασφαλιστική νομοθεσία.

Ξέρεις τι είναι Ελλάδα Βασίλη;

Ελλάδα είναι να χάνεις τρία μηδέν από τη Βραζιλία και να πανηγυρίζεις σαν παρανοϊκός στις πλατείες της Λειψίας.

Ελλάς ολέ ολέ.

Η. Χαραλαμπίδης

Τσούζει αλλά μ' αρέσει

Μίλησαν και οι Ολλανδάρες.
Nee Dank U.
Όχι ευχαριστώ.
Σταράτα και χωρίς περιστροφές.
Σαν αγρότες. Όπως αυτοαποκαλούνται.
Τα επιχειρήματα, ίδια λίγο ως πολύ με αυτά των Γάλλων (βλ. ‘Η Ευρώπη μίλησε’ παρακάτω).

«μας αρέσει η χώρα μας και η ζωή μας έτσι όπως είναι και δε θα τη μεταλλάξουμε. Και αν χρειαστεί να μεταλλαχτεί, αυτό θα γίνει μέσα από μακροχρόνιες κοινωνικο-οικονομικές διαδικασίες, και όχι γιατί μας το επιβάλλουνε κάποιοι χωρίς να μας ρωτήσουνε».

Αντιδραστικοί απ’ τη φύση τους ούτως ή άλλως.
Τα δύο τρίτα της Βουλής είπαν ΝΑΙ.
Τα δύο τρίτα του κόσμου ΟΧΙ.

Ρωτώ και πάλι: τι είδους αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι αυτή;

Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που ο πολιτικός δε σκύβει να αφουγκραστεί το σφυγμό του λαού;
που άλλα υπόσχεται στ’ αφεντικά του και με άλλα παραμυθιάζει το λαό για να του υποκλέψει και υφαρπάξει την ψήφο; όπως αυτά τα ξύλινα «όλοι μαζί θα συγκυβερνήσουμε», «το ΠΑΣΟΚ ανήκει σε όλους», και άλλα τέτοια γλαφυρά που θυμόμαστε μόνο σαν αντιπολίτευση ή παραμονές εκλογών;
που το κράτος αδυνατεί να δώσει έγκαιρες και προγραμματισμένες λύσεις, με αποτέλεσμα να πνίγεται η Αθήνα δυο φορές το χρόνο στα σκουπίδια και να διακυβεύεται κατ’ αυτόν τον τρόπο το ύψιστο αγαθό της δημόσιας υγείας;
που συντεχνίες λιμενεργατών κρατούν όμηρο τη χώρα, με μισθούς 150 χιλιάδες ευρώ το χρόνο;
που δέκα ανεγκέφαλοι διαδηλωτές αποτρέπουν τον Colin Powell απ’ το να έρθει στο κλείσιμο των ολυμπιακών, πετώντας έτσι στο καλάθι των αχρήστων χρόνια συστηματικής διπλωματίας και εκατομμύρια δολάρια εξωτερικής πολιτικής;

Απλά δεν είναι δημοκρατία.
Μια παρωδία δημοκρατίας σε βαθιά παρακμή είναι.
Και αν είχα να διαλέξω μεταξύ μιας τέτοιας δημοκρατίας και μιας πεφωτισμένης και αδιάφθορης δεσποτείας, σαν αυτή της Σιγκαπούρης, που μόνο μέλημα έχει τη μεγιστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας και την προστασία των πολλών απ’ τις πρακτικές ομηρίας των ολίγων (συμπεριλαμβανομένου και του Τύπου, των αισχροκερδών, αλλά και των πάσης φύσης συντεχνιών), θα διάλεγα την τελευταία.
Μήπως υπάρχει και καμιά διαφορά;
Εμείς απλά βαφτίζουμε το σύστημα ‘δημοκρατία’, ‘ελευθερία’, και νηστίσιμο χταποδάκι. Και το τρώμε βαρυστομαχιάζοντας.
Εκείνοι το καλούν με τ’ όνομά του, το αποδέχονται και ζουν ευτυχισμένοι.
Η μόνη διαφορά είναι στην έλλειψη υποκρισίας.

Προς τιμήν του, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε τώρα να σπάσει αυγά για να κάνει ομελέτα. Στη Σιγκαπούρη σπάνε αυγά εδώ και 40 χρόνια και έτσι φτιάξανε -στην κυριολεξία απ' το μηδέν (1965)- την τέταρτη πλουσιότερη χώρα στον κόσμο μέσα σε δυο γενιές.

Άκουσα χθες το Νίκο το Μουζέλη να λέει πως η μόνη λύση για την Ευρώπη είναι μια βαθιά ομοσπονδιακή σοσιαλδημοκρατία. Μόνο έτσι η Ευρώπη και ο ‘τρόπος’ της, είπε ο Νίκος, θα αποτελέσει αντίβαρο που θα μπορέσει να αλλάξει ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που δε μας αρέσει και δε μας πάει.
Μπούρδες Νίκο.
Τι προτείνεις δηλαδή; Να κλείσουμε την πόρτα, να εγείρουμε πάλι προστατευτικά τείχη και να το πάρουμε βουκολικά; Σύραμε το χορό της παγκοσμιοποίησης και τώρα πρέπει να χορέψουμε.
Μας αρέσει δε μας αρέσει.
Ήθελές τα κ’ έπαθές τα. Έλεγε η γιαγιά μου.
Ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό που λες είναι με μια Ευρώπη αμυντικά ανεξάρτητη και ισχυρή.
[Οι αυτοκρατορίες, ώσπου να καταρρεύσουν, διοικούνται με κανόνια και βούρδουλα (gunpoint diplomacy). Όχι με Πνύκες]
Άλλά κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να γίνει στην Ευρώπη.
Έτσι, το μόνο που θα κατάφερνε η πρότασή σου είναι να αποκλειστούμε απ’ το παγκόσμιο οικονομικό παιχνίδι και να μείνουμε εκτός νυμφώνος.

Ο μόνος σωστός ήταν ο Kenneth Clarke που είπε πως ήταν λάθος τα δημοψηφίσματα.
Φυσικά και ήταν λάθος, στη σημερινή πραγματικότητα.
Όσο λάθος είναι ένας επιχειρηματίας να παίρνει αποφάσεις με βάση το τι λένε τα εργατικά συμβούλια.
Τουλάχιστον στη Σιγκαπούρη έχουν το θάρρος να κοιτάξουν την πραγματικότητα κατάματα και να πουν «τσούζει αλλά μ’ αρέσει».
Τα λίκνα των δημοκρατιών ας βαυκαλίζονται με χίμαιρες δημοκρατικής, τάχα, συγκυβέρνησης και αντιπροσώπευσης.
Και ιδού τ’ αποτελέσματα της Ευρώπης.
Κι' έπονται κι' άλλα.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ. Τέτοια λέω ο αφιλότιμος και μου λέτε μετά «κάτσε κάπου να σε πιάσω».
Δε θα με πιάσετε παιδιά.
Γιατί όπως είπαμε, τέρμα τα κουτάκια..

Μαθηματικά

«..ζητήσατε να σας απαντήσω σε χίλια δυο πράγματα, κανείς σας όμως δεν θέλησε να μάθει ποιος ήταν ο δάσκαλός μου, ποιος μου έδειξε και μου άνοιξε τον δρόμο προς την ανώτερη μαθηματική επιστήμη, σκέψη και έρευνα. Και για να μην σας κουράσω, σας το λέω έτσι απλά, χωρίς λεπτομέρειες, ότι μεγάλος μου δάσκαλος υπήρξε ο αξεπέραστος Έλληνας Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής, στον οποίο, εγώ προσωπικά, αλλά και η μαθηματική επιστήμη, η φυσική, η σοφία του αιώνα μας, χρωστάμε τα πάντα…»

Άλμπερτ Αϊνστάιν 1955

Άντε πάλι τα ‘κουτάκια’.
«κρυφοκομμούνι πρέπει να ΄σαι συ» μου ‘γραψε σήμερα το πρωί ένας ταχτικός αναγνώστης της στήλης, σαν σχόλιο στο χθεσινό μου αρθράκι για το Ευροσύνταγμα (βλ. ‘Η Ευρώπη μίλησε’ παρακάτω).

Μαθηματικά.
Η βάση αλλά και η κορωνίδα όλων των επιστημών.
Και εδώ, η χώρα μας έχει να επιδείξει μια αξεπέραστη πρωτιά: την ασύλληπτη ιδιοφυΐα του Κωστή Καραθεοδωρή.
Στα 55 χρόνια από το θάνατό του όμως, τα Ελληνικά μαθηματικά έχουν πάρει πολύ πιο εφαρμοσμένο χαρακτήρα. Ιδού ένα παράδειγμα σχετικό με το ευροσύνταγμα:


ΠΑΣΟΚ + ΝΔ = ΝΑΙ
Ακροδεξιός + Ακροαριστερός + Ελέφαντας = ΟΧΙ

Και άντε εγώ τώρα, μαζί με 25 εκατομμύρια Γάλλους, να πρέπει να διαλέξω κουτάκι:
Ακρο-plus ή ακρο-minus?
Αυτά είναι προβλήματα Βασίλη..
Όχι παίζουμε.
Προβλήματα που ούτε ο Καραθεοδωρής δε θα μπορούσε να λύσει.

Κι’ ιδού εγώ, με τόσα φώτα, μωρός και βλαξ όσο και πρώτα[1]

Λες ρε Βασίλη να 'μαι ελέφαντας;

Η. Χαραλαμπίδης


[1] Johann Wolfgang von Goethe “Faust”

Η Ευρώπη μίλησε

Δια στόματος Γαλλίας
Και η δημοκρατία θριάμβευσε
Και βροντοφώναξε ΟΧΙ

Στον εκβιασμό
Στο πατρονάρισμα των ολίγων που ‘ξέρουν’ (ΝΑΙ) στους πολλούς που ‘δεν καταλαβαίνουν...’ (ΟΧΙ)
Στη διεύρυνση (too much - too fast - too soon)
Στην Τουρκία και το 'περικύκλωμα' της Ευρώπης
Στο Ιράκ
Στον Ατλαντισμό
Στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών
Στην ανεργία και το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους
Στην αβεβαιότητα της παγκοσμιοποίησης
Στις ανεξέλεγκτες αγορές
Στον Μικρούτσικο, τον Μουρατίδη και τον Μαζονάκη

Σ’ αυτά είπε ΟΧΙ η Γαλλία και όχι στο Σύνταγμα. Δεν υπάρχει Ευρωπαίος που να μη θέλει ‘Σύνταγμα’. Όχι όμως αυτό το Σύνταγμα. Και αυτή την Ευρώπη.

Και κάτι άλλο: το 55% των πολιτών ψήφισε ΟΧΙ. Και το 92% των βουλευτών ΝΑΙ. Αν αυτό είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία, να την χαίρεστε.
Δεν κάνουμε κάν’ αστείο να δεχτούμε την πρόταση του ΠΑΣΟΚ και να το φέρουμε και ‘μεις σε δημοψήφισμα;
Να δεις γέλια;

Vive la France

Η. Χαραλαμπίδης

Αισχροκέρδεια

Είναι καιρός τώρα Βασίλη που ήθελα να σου γράψω δυο λόγια για ένα τόσο σημαντικό αλλά και δυσκολονόητο, για τον απλό πολίτη, θέμα όπως αυτό της αισχροκέρδειας και των λόγων που κάνουν το φαινόμενο αυτό τόσο έντονο στη χώρα μας, σε σύγκριση με άλλες.

• Ένα φαινόμενο που μας φέρνει στο νου εικόνες του Κίμωνα να τρέχει στις λαϊκές με τις κάμερες, αγορανομικούς ελέγχους, εγκεκριμένους τιμοκαταλόγους, κυλικεία πλοίων, μουσείων και αεροδρομίων, και τουρίστες να μιλάνε αδιάλειπτα στις κάμερες για την τιμή του εμφιαλωμένου νερού!
• Μία έννοια που ο μέσος πολίτης –και όχι μόνο- συγχέει με το κέρδος, την κερδοφορία και την κερδοσκοπία.
• Μια οικονομική παρέκκλιση η διόρθωση της οποίας αποτελεί, κατά πολλούς, το μόνο τρόπο για μια δικαιότερη μοιρασιά της πίττας, μιας και μπορούμε να ξεχάσουμε πια την πιθανότητα βελτίωσης των οικονομικών συνθηκών του Έλληνα πολίτη μέσα από επενδύσεις και οικονομική μεγέθυνση (βλ. «άνευ σκελέας» παρακάτω).
• Μια έννοια που έχει δημιουργήσει τρικυμία εν κρανίω στο ΚΚΕ και τα μέλη του, που την έχουν βάλει μπροστάρι στο Δονκιχωτικό τους πόλεμο κατά της κερδοφορίας, του κεφαλαίου, των ‘αγορών’, της Ευρώπης και της παγκοσμιοποίησης.
  

Έκανα λοιπόν ένα πείραμα, μιας και ζούμε στην εποχή των δημοσκοπήσεων. Δανείστηκα δυο φοιτητές απ’ ένα συνάδελφο της ΑΣΟ&ΕΕ, και στήσαμε τα παιδιά μια ολόκληρη μέρα στο Μοναστηράκι. Σταμάτησαν συνολικά 300 περαστικούς με τις εξής δύο απλές ερωτήσεις:

Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο Κέρδος και την Κερδοφορία;
Ανάμεσα στην Κερδοσκοπία και την Αισχροκέρδεια;

[οι ερωτηθέντες μπορούσαν να δώσουν τρεις μόνο απαντήσεις: ΝΑΙ-ΟΧΙ-ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ]

Συνοψίζω λοιπόν τις απαντήσεις τους, τα δε σχόλια περιττεύουν:

Κέρδος-Κερδοφορία: ΝΑΙ (7%) ΟΧΙ (62%) Δ.Γ. (31%)
Κερδοσκοπία-Αισχροκέρδεια: ΝΑΙ (2%) ΟΧΙ (57%) Δ.Γ. (41%)

Τι είναι λοιπόν η αισχροκέρδεια Κίμωνα και πού οφείλεται; Και τι μπορεί να κάνει η οποιαδήποτε φιλελεύθερη Κυβέρνηση (πεσ'τη σοσιαλιστική εσύ, δε με πειράζει..) για να καταπολεμήσει το κατά γενική παραδοχή καρκίνωμα αυτό του καπιταλιστικού συστήματος; Ποιος είναι πιο καταδικαστέος; ο επιχειρηματίας που αισχροκερδεί ή το Κράτος που αδυνατεί να τον ελέγξει και τιμωρήσει; Και γιατί θα πρέπει άραγε, σε μια ελεύθερη οικονομία, η επιχείρηση να έχει κοινωνικές ευαισθησίες, από μόνη της, Δονκιχωτικά, και αντίθετα στο ρεύμα, αντί να έχει σαν μόνο στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους; (βλ. το άρθρο μου στον Economist παρακάτω). Και τέλος, πού ακούστηκε σ’ ολόκληρο τον κόσμο, παραμονή Χριστουγέννων και Πάσχα, ο εκάστοτε Πρωθυπουργός να συγκαλεί τους εμπόρους για να τους εκμαιεύσει υποσχέσεις αυτοσυγκράτησης; Μπορείς να απαντήσεις σ' αυτά και στις ερωτήσεις των παιδιών;

Όχι ε;
Καλά.
Επανέρχομαι την άλλη Κυριακή.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Απαντήσεις αναγνωστών ευπρόσδεκτες για βελτίωση του δείγματος! Και για να σας βοηθήσω, να μερικοί εκλαϊκευμένοι ορισμοί:
Κέρδος (καθαρό): Λογιστική έννοια. Διαφορά μεταξύ συνολικών εσόδων και κόστους (δηλ. αποσβέσεις, τόκοι, μισθοί, ενοίκια, πρώτες ύλες, κλπ). Αντιπροσωπεύει την ανταμοιβή της επιχειρηματικότητας και μόνο.
Κερδοφορία: Οικονομική έννοια. Μετράει τη σε βάθος χρόνου ελκυστικότητα μιας επένδυσης (τη μετράμε με κριτήρια όπως αυτά της Καθαρής Παρούσας Αξίας (NPV) και του Εσωτερικού Βαθμού Απόδοσης (IRR)).
Κερδοσκοπία: Απόπειρα αποκόμισης (κεφαλαιακού) κέρδους απ’ τη διαφορά τιμών αγαθών, περιουσιακών στοιχείων ή οιουδήποτε αντικειμένου αξίας. Σπέκουλα θα λέγαν’ κάποιοι [ενάμισι εκατομμύριο επενδυτές κάψαν’ τα μουστάκια τους προσπαθώντας να κάνουν κάτι τέτοιο στο χρηματιστήριο, ε Μιλτιάδη; Ο μαυραγορίτης στην κατοχή ήταν και κερδοσκόπος και αισχροκερδής].
Αλλά τι είναι τέλος πάντων η αισχροκέρδεια αν δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά;
Ε, είπαμε. Την άλλη Κυριακή, και βαρυσήμαντα αυτή τη φορά.
ΗΧ

Αναπηρικές συντάξεις

Άκουσα σήμερα μια είδηση που πέρασε στα ψιλά.
Το ποσοστό αναπηρικών συντάξεων στην Ελλάδα είναι, λέει, το διπλάσιο απ’ ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το 15% των συντάξεων του ΙΚΑ, για να πιάσω ένα μόνο ταμείο, είναι αναπηρικές, σε σύγκριση με το αντίστοιχο 7-10% στην Ευρώπη.
Αυτό το ξέραμε.
Δεν πρόκειται για συντάξεις μαϊμού.
Όχι για το Θεό!
Απλά, μας αρέσει να ζούμε επικίνδυνα!

Αυτό όμως που δεν ξέραμε (τουλάχιστον εγώ) είναι πως το ποσοστό αυτό είναι σημαντικά υψηλότερο στις εκλογικές περιφέρειες που βγάζουν βουλευτές γιατρούς!

Τι λες Μάκη, θα το ‘ψάξεις’ ή θα το θάψεις;

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Χρόνια Πολλά Κώστα, Χρόνια Πολλά Ελένη!

Το καφέ της Χαράς

Αραιά και που, κάνω και ‘γω λίγο ζάπινγκ, σαν ένας καλός παραλυμένος ρακοσυλλέκτης στις χωματερές της Ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης. Έτσι ανακάλυψα και «το καφέ της Χαράς».

Ένα ελαφρύ, απολαυστικό διαμαντάκι για ‘κείνους που 'χουν πια καταλάβει πως τα σημαντικά πράματα σ’ αυτή τη ζωή είναι 'κείνα 'κει τα πολύ απλά. The bear necessities of life που είπε κι’ ο Μπαλού ο αρκούδος στο ανεπανάληπτο Βιβλίο της Ζούγκλας του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ.
Μια σειρά γραμμένη για τους πολλούς αλλά απευθυνόμενη σε λίγους. Εκείνους που μπορούν να «συντονιστούν» με την μαγική σκηνοθετική δεξιότητα του Κώστα Λυχναρά, την αγάπη για την κλασσική μουσική του Χάρη Ρώμα και το ανυπέρβλητο υποκριτικό ταλέντο της Ρένιας Λουιζίδου.

Ένα ταλέντο που χωρίς μεγάλη δυσκολία, και λίγη τύχη, θα μπορούσε να σταθεί αντάξια δίπλα σε αυτό της Μέρυλ Στριπ.

Η ίδια είπε προχθές στο Μανόλη Καψή πως η «μεγάλη στιγμή» στην καριέρα της δεν έχει έρθει ακόμα.

Πάντα μου άρεσε να κάνω προβλέψεις:* κρατήστε αυτές τις δυο γραμμές και ξαναδιαβάστε τις σε κάνα-δυο χρόνια.

Η. Χαραλαμπίδης

* Ανάμεσα σ' άλλα, διδάσκω και forecasting σε σπουδαστές οικονομικών. Πάντα ξεκινώ το πρώτο μου μάθημα με τον ακόλουθο ορισμό: Forecasting is the art of telling what is going to happen and then explaining why it didn't!
English speakers: In spy (Langley!) parlance, this is called "walking back the cat"; i.e. retrospectively figuring out how a careful scheme turned disastrous...

Μαϊμουδίζοντας..

[Διαβάστε το άρθρο αυτό σαν συνέχεια του «άνευ σκελέας» παρακάτω]

Έγραφα λοιπόν ότι οι μεγάλοι της Ευρώπης δεν έχουν και τόσο πρόβλημα με τις κινέζικες μαϊμούδες, γιατί έχουν επώνυμα και αναγνωρίσιμα προϊόντα. Και πράγματι, πολλές φορές νομίζω ότι προϊόντα όπως η Μερσεντές, για παράδειγμα, αντιβαίνουν όλους τους νόμους των οικονομικών: όσο πιο ακριβές είναι τόσο πιο πολύ τις ζητάει ο κόσμος!

Έτσι λοιπόν, άκουσα τις προάλλες το Γιώργο Παπανδρέου, σε μια από τις ομιλίες του, να λέει, εντελώς ψύχραιμα, ότι δεν έχουμε πρόβλημα, λέει, γιατί στο εξής θα φτιάχνουμε και ‘μεις επώνυμα προϊόντα.

Έστυψα λοιπόν το μυαλό μου, έσπασα τα τηλέφωνα, και ιδού τι ανακάλυψα:

Ριζάρι Αμπελακίων
Δίκταμο Κρήτης
Κρεμμύδια Βουνηχώρας
Φιρίκια Βόλου
Ρίγανη Κισάβου
Λουκούμια Σύρου
Χαλβά Φαρσάλων
Φάβα Σαντορίνης
Μούσμουλα Καλαμάτας και
Σώβρακα Ατθίς!

Αρχίζω όμως να αμφιβάλλω.
Το μέλλον είναι στα ‘ανώνυμα’, Γιώργο, κ’ όχι στα επώνυμα.
Δεν υπάρχει ‘επώνυμο’ που να μην έχει ήδη μαϊμουδευτεί.
Το τι Αρμάνι, Boss, Tommy Hilfinger και Paul & Shark αγόρασε ο Ευκλείδης πέρσι το καλοκαίρι στην Σιγκαπούρη για 20 δολάρια δε περιγράφεται!
Φαντάζεστε την απόγνωση των κυριών όταν σκέφτονται ότι το πρώτο πράμα που οι φίλες τους σκέφτονται είναι ότι το ρόλεξ τους είναι μαϊμουδιά; Κι’ αν θέλετε ένα κυρίες μου, πηγαίνετε στο http://www.rolexdepot.com/. Με 100 δολάρια είναι δικό σας. Κι’ αν βρείτε διαφορά με το Ελβετικό, εγώ θα κάτσω να μου .. τρυπήσετε τη μύτη. Πέταξα λοιπόν και γω το δικό μου κι’ έβγαλα απ’ το σεντούκι το ζενίθ του παππού. Κι’ όποιος θέλει ας μου πει τώρα ότι είναι μαϊμουδιά!

Ώσπου να το πάρουν κι’ αυτό χαμπάρι οι κινέζοι, το μέλλον είναι στην αντίκα!

Η επωνυμία στην Ελλάδα έχει άλλη διάσταση. Είναι επωνυμία προσώπων και όχι προϊόντων. Γιατί άντε τώρα να είσαι διεθνώς ανταγωνιστικός με «Πόρτες Μπαλωμένου» και «Παριζάκια Υφαντή».

[ή φανταστείτε Άγγλο τουρίστα στο μετρό να προσπαθεί να ρωτήσει που είναι ο σταθμός Δουκίσης Πλακεντίας! Aλλά για το σοβινιστικό μας, άλλη φορά]

Ρωτούσα λοιπόν τις προάλλες ένα συνάδελφο, Γενικό Γραμματέα υπουργείου: Ρε συ Α…, του λέω, γιατί το κάνεις αυτό; Δουλεύεις απ’ το πρωί μέχρί το βράδυ, άγχος, ανυπέρβλητα προβλήματα, και λεφτά μηδέν. Δεν κάθεσαι καλύτερα να γράψεις κάνα paper μπας και γίνεις τακτικός καθηγητής;

Και να τι μου απαντά:
Ξέρεις τι είναι, μου λέει, να βλέπει η γειτονιά να σε φέρνει σπίτι ο σοφέρ;
Να πηγαίνεις στη Μπουγιαμπέσα και να σου λέει ο μαγαζάτορας «το κρασί είναι προσφορά του καταστήματος»;
Να σε καλησπερίζει η Βίσση με τ’ όνομά σου;
Να σκαν’ απ’ τη ζήλια τους οι φίλες της γυναίκας σου; (άσε που μπορεί να ‘χει και τίποτα fringe benefits αυτό…)

Αυτή η επωνυμία όμως, παρόλο που ‘πουλάει’, φοβάμαι πως δεν εξάγεται.
Μόνο (μας) εισάγεται.
Όλο και πιο βαθιά..

Χριστός Ανέστη παιδιά.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ. Κι’ ας κοροϊδεύουμε εμείς οι ξύπνιοι τις Ολλανδάρες: Ο Balkenende πήγε διακοπές σε κάμπινγκ πέρσι. Και πήγε να δει τη βασίλισσα Βεατρίκη με το ποδήλατό του!
Κουτόφραγκοι Βασίλη..
Η.Χ.

Καλό Πάσχα

Χωρίς άρθρο η Μεγάλη Εβδομάδα.
Έμπλεξα πάλι άσχημα με χίλια δυο πράματα και προθεσμίες.
48 ώρες να ‘χε η μέρα πάλι δε φτάνανε.
Ούτε η Νικολούλη δε θα μπορούσε να δει φως στην άκρη του δικού μου τούνελ.
Αλλά φταίω και γω.
Ήθελές τα κ’ έπαθές τα. Έλεγε η γιαγιά μου.
Και είχε δίκιο.
Όπως και να ‘χει..

Αναστάσιμο φως θα δω πάντως το Σάββατο.
Και μαγειρίτσα θα φτιάξει η Ντόλυ.
Όπως κάθε Μεγάλο Σάββατο.
Εδώ και τριάντα χρόνια.
Όσοι πιστοί προσέλθετε στην Prinses Juliana μετά την εκκλησία!

Εύχομαι ολόψυχα σ’ όλους σας Καλό Πάσχα και καλή προκοπή.
Ιδιαίτερα στα παιδιά μας..

Η. Χαραλαμπίδης

Ακτοπλοΐα

Δεν με άκουσαν πέρυσι οι ιδιοκτήτες σουπερμάρκετ και ιδού τα αποτελέσματα. Βαρύτατα τα πρόστιμα από την Επιτροπή Ανταγωνισμού και τώρα κλαίνε.[1] Θα περάσουν, λέει, τα πρόστιμα στον καταναλωτή! Κουραφέξαλα.

Το ίδιο λάθος πάνε να κάνουνε και οι εφοπλιστές ακτοπλοΐας: Ο Κεφαλογιάννης δεν τους επέτρεψε την αύξηση του κομίστρου που έχουν ζητήσει λόγω της αύξησης της τιμής του πετρελαίου. Έτσι, την Πέμπτη, θα συναντηθούν για να αποφασίσουν την περικοπή δρομολογίων.

Και έρχεται και Πάσχα..
Και τα πλοία ήδη γεμάτα..
Και τα εισιτήρια ήδη πουλημένα..

Μην το κάνετε παιδιά! Γιατί θα ‘χουμε κλάματα πάλι.

Ο εναρμονισμένος έλεγχος και περιορισμός της προσφοράς είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, παράνομος με τον έλεγχο των τιμών. Και αν δεν σας κυνηγήσει ο Ζησιμόπουλος[2], θα σας κυνηγήσει η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Lowri Evans λέγεται η κοπελιά και δεν χωρατεύει!). Είτε αυτεπάγγελτα, ή μετά από καταγγελία οιουδήποτε θιγόμενου πολίτη.

Εγώ μια φορά σας προειδοποίησα. Μη μου πείτε μετά..

Η. Χαραλαμπίδης

[1] μαζί με τους προμηθευτές τους, ανακοίνωσαν βαρύγδουπα στον τύπο και την τηλεόραση ότι θα συναντηθούν για να αποφασίσουν την πολιτική τους έναντι των χαμηλών τιμών των ξένων ανταγωνιστών τους.
[2] Πρόεδρος Επιτροπής Ανταγωνισμού

Άνευ σκελέας

Όπου να ‘ναι θα αποκτήσει και η Αθήνα μας τη δική της Chinatown. Όπως όλες οι μεγαλουπόλεις του κόσμου.

Κατακλύζεται η Ελληνική αγορά από κινέζικα προϊόντα, προς τέρψη και αγαλλίαση των άφραγκων καταναλωτών που πληρώνουν τιμές στο ένα δέκατο των αντίστοιχων Ελληνικών. Τα κινέζικα μικρομάγαζα, πάγκοι, και πλανόδιοι (με άψογα Ελληνικά!) ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στους δρόμους και τις γειτονιές της Αθήνας. Κατά χιλιάδες φτάνουν τα κοντέινερς στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Και κατά χιλιάδες επίσης κλείνουν τα Ελληνικά εμπορικά μαγαζιά και επιχειρήσεις.
Απόγνωση ('despair' η μετάφραση στα κινέζικα) ανάμεσα στους μαγαζάτορες.
Πρώτο θέμα σε όλα τα δελτία. Πρόσφορο, βλέπεις, θέμα για πολιτική εκμετάλλευση από ορισμένους, ζαλωμένους το νταβά, καναλάρχες.
Γιατί για όλα φταίει, όπως πάντα, η Κυβέρνηση..
Τι κάνει η Κυβέρνηση; Εξανίσταται κάποιος μαγαζάτορας.
Από πετρέλαιο είναι τα κινέζικα ρούχα, μυρίζουν και προκαλούν δερματοπάθειες. Λέει κάποιος άλλος.
Από αναγομωμένα ελαστικά είναι τα δερμάτινά τους. Λέει ένας τρίτος.
Τι να πουν κι’ αυτοί..

Η αλήθεια όμως είναι ότι συνελήφθημεν εκ νέου άνευ σκελέας (για να μη χρησιμοποιήσω, λόγω σεμνότητας της στήλης, το αντίστοιχο νέο-ελληνικότερο..).

Γιατί ήταν τοις πάσι γνωστό στην Ευρώπη, για χρόνια τώρα, ότι αυτό θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα με την είσοδο της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), και τη μείωση και σταδιακή κατάργηση των δασμών και των εισαγωγικών ποσοστώσεων που προστάτευαν τα εγχώρια προϊόντα από τον ξένο ανταγωνισμό.
Και άνοιξε ο ασκός του Αιόλου.

Οι μεγάλοι της Ευρώπης όμως ήταν διττά προετοιμασμένοι γι΄ αυτό.

Πρώτον γιατί τα επώνυμα, αναγνωρίσιμα, προϊόντα τους είναι, για την ώρα τουλάχιστον, αρκετά ‘μονωμένα’ από το διεθνή ανταγωνισμό. Λίγο υποφέρουν, για παράδειγμα, τα Ιταλικά παπούτσια, τα Ισπανικά δερμάτινα, τα Γαλλικά αρώματα, τα Γερμανικά αυτοκίνητα και οι Εγγλέζικες χρηματοοικονομικές υπηρεσίες. Όπως μας είπε τις προάλλες σε μια ομιλία του στο πανεπιστήμιο ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλωντ Τρισέ, η ελαστικότητα ζήτησης ως προς την τιμή των ευρωπαϊκών εξαγωγών είναι αρκετά χαμηλή και ως εκ τούτου ίσως άδικα ανησυχούμε πολλές φορές για το υψηλό ευρώ που συν τοις άλλοις βοηθάει τις κεφαλαιακές ροές από τα Αμερικάνικα χρηματιστήρια προς τα Ευρωπαϊκά.

Δεύτερον, όταν εμείς, σαν καλά παιδιά, τρέχαμε ουραγοί και καταϊδρωμένοι πίσω απ’ τους Ευρωπαίους, κουνώντας και εμείς το σημαιάκι των ανοιχτών αγορών και της απελευθέρωσης του διεθνούς εμπορίου, οι μεγάλοι της Ευρώπης ήταν ήδη εκεί. Στην Κίνα, Ταϊβάν, Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Ταϊλάνδη, Κορέα. Με άμεσες παραγωγικές επενδύσεις, συνεργασίες και στρατηγικές συμμαχίες. Είχαν προ πολλού καταλάβει ότι το μυστικό δεν είναι να παράγουμε στην Ευρώπη και να εξάγουμε στις όντως αχανείς αγορές τις ανατολής, αλλά να παράγουμε επιτόπου εκεί και να επανεξάγουμε στην Ευρώπη.[1]

Με τον τρόπο αυτό επωφελούνται από το εξευτελιστικά χαμηλό κόστος παραγωγής στις χώρες αυτές: Με εξαίρεση τα 200 εκατομμύρια της νοτιοανατολικής Κίνας, άλλο ένα δισεκατομμύριο κινέζοι ζουν με ένα δολάριο τη μέρα.[2] Στις Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες της Νότιας Κορέας νοικιάζονται πλήρως εξοπλισμένοι βιομηχανικοί χώροι, με άψογη υποδομή και μηδέν φόρους, προς ένα δολάριο το τετραγωνικό μέτρο. Το κόστος μεταφοράς ενός ζευγαριού παπουτσιών από τη Μαλαισία στην Αθήνα είναι 14 σεντ. Και με τις εξελίξεις στην επιμελητεία (logistics) φτάνει στο σπίτι μας πιο γρήγορα απ’ ότι ένα κιλό τομάτες από την Κρήτη.

Και το κόστος στην Ελλάδα; Ε, εδώ, μπορεί το μαγαζί να είναι 30 τετραγωνικά, αλλά το σπίτι στη Γλυφάδα είναι 300. Συν το σκάφος. Συν το εξοχικό. Συν κάποιες χειμερινές διακοπές στο Σεντ Μόριτζ (για τα παιδιά μωρέ). Συν πέντε δεκάρες στην άκρη για ώρα ανάγκης. Όλα αυτά συμπεριλαμβάνονται στο κόστος παραγωγής! Και αν δεν βγαίνουμε; Ε, τότε κάτι πρέπει να κάνει η Κυβέρνηση να μας προστατεύσει απ’ τον αθέμιτο κινέζικο ανταγωνισμό!

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ας μου πει κάποιος, γιατί όπου να ‘ναι θα σαλτάρω, για ποιο λόγο ορέ ο οποιοσδήποτε ξένος θα φέρει έστω και μια δραχμή ξένης επένδυσης στην Ελλάδα;
Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο.
Γιατί, όπως μας λένε, μόνο με μεγένθυση και επενδύσεις επιτυγχάνεται η αειφόρος ανάπτυξη.
Γιατί μόνο έτσι θα ξεσφίξει το ζωνάρι της λιτότητας, που από τότε που γεννήθηκα μόνιμα σφιγμένο είναι.

Κολοκύθια και πράσινα άλογα. Έλεγε ο πατέρας μου.

Τα παπούτσια με τα οποία κοιμάσαι, κύριε Πολυζογόπουλε, Ελληνικά είναι ή Κινέζικα;
Καθηλωμένη μεταξύ Ευρώπης και Ασίας είναι η Ελλάδα.
Καθηλωμένα, έτσι, μισθοί και μεροκάματα.
Μεγαλώνει η ψαλίδα πλουσίων και φτωχών.
Οι δύο στους δέκα Έλληνες ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχιας των 400 ευρώ.
Ο ρυθμός αύξησης των ανθρώπων αυτών είναι διπλάσιος απ’ την υπόλοιπη Ευρώπη. Λέει η Γιούροστατ.

Τι κάνουμε λοιπόν εμείς;

Αυτό που κάναμε από αρχαιοτάτων χρόνων: Φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας [sic].
Και άνευ σκελέας.[3]

Η. Χαραλαμπίδης

[1] Και μην αμφιβάλεις Λολάκι μου. Το Gucci σου που με τόσο καμάρι φοράς και αυτό στην Κίνα είναι φτιαγμένο. Μαϊμουδάκι είναι. Δέκα δολάρια κοστίζει Αποστόλη, και χιλιάρικο έσκασες στο Κολωνάκι. Τα συγχαρητήριά μου! Μου ‘λεγε τις προάλλες ένας φίλος, σοβαρός επιχειρηματίας, ότι μέχρι και Jeep Cherokee μαϊμού φτιάχνουν τώρα οι Κινέζοι.
[2] Ένας φίλος διπλωμάτης στη Χάγη μου έλεγε ότι το προσωπικό της κινέζικης πρεσβείας είναι 50 νομάτοι. Όλοι ζουν, κοινοβιακά, μέσα στην πρεσβεία!
[3] Συνεχίζω την ερχόμενη Κυριακή (Τριανταφυλλόπουλος δεν πρόκειται ποτέ να γίνω αλλά ας φροντίσω λίγο και γω την τηλεθέασή μου..).

Eyes wide shut (από τίτλο ταινίας του Στάνλει Κιούμπρικ) ή "παραδόσεις" και ιστορική μνήμη

Στη Βρέμη το περασμένο σαββατοκύριακο. Business with pleasure. Η μικρή και πανέμορφη αυτή Χανσεατική πόλη, χτισμένη στις όχθες του ποταμού Βέζερ, ασκεί για χρόνια τώρα μια παράξενη γοητεία πάνω μου. Η πρώτη φορά που ήμουν εκεί ήταν τον Νοέμβρη του 1989: Ο Ευκλείδης, ενός χρονού, έτρωγε μπουσουλώντας ‘καλαλούκια’. Λίγο πιο κάτω, οι Βερολινέζοι γκρέμιζαν το Τείχος. Και ένα μήνα μετά, οι Ρουμάνοι θα έστηναν τον Νικολάι Τσαουσέσκου σ’ έναν άλλο τοίχο. Ο χάρτης της Ευρώπης θα χρειαζόταν περισσότερα χρώματα στο μέλλον.

(1989. Χρονιά κι’ αυτή.. Μείον τριάντα στη Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα. Φοβερός αέρας στην ταράτσα των δίδυμων πύργων... Έπιασα πέτρα απ' το φεγγάρι στο Σμιθσόνιαν. Mε Ιπτάμενο Ολλανδό ο Jimmy Levine στη Μετροπόλιταν. Θαλπωρή γύρω απ' το τζάκι στο Hightstown. Γαλοπούλα στο φούρνο. Χιόνι έξω. Στα έξη βήματα ο Νικολάι και η Έλενα.. Στην τηλεόραση). 

 Maar πίσω στη Βρέμη. Το Σάββατο το βράδυ, στην πλατεία Γκαίτε, είχε μια παράσταση της όπερας Turandot. Του ημιτελούς, Βαγκνερικού, αυτού αριστουργήματος του Πουτσίνι. Πλάκα είχε αλλά όχι πολλά πράματα από πλευράς ερμηνευτών. Μα όταν στην τρίτη πράξη ο πρίγκιπας Καλάφ είπε πως κανείς δεν κοιμάται (nessun dorma), σε θυμήθηκα Βασίλη. Έκλεισα τα μάτια και ταξίδεψα 79 χρόνια πίσω στο χρόνο. Στη Σκάλα. Πάλι λουλουδιασμένος και ηλιόλουστος Απρίλης ήτανε στο Μιλάνο. Και άκουσα τον Μιγκουέλ Φλέτα να τραγουδάει, κάτω απ’ τη μαγική μπαγκέτα του Αρτούρο Τοσκανίνι: "nessun dorma ..tu pure, o Principessa, nella tua fredda stanza, guardi le stelle che tremano d'amore e di speranza.." Και θαρρώ ένα δάκρυ κύλησε. Όπως μου συμβαίνει συχνά, κάθε φορά που ακούω μουσική που με κάνει να πιστεύω πως, ναι, υπάρχει Θεός.

Ήταν ακριβώς εννιά και μισή. Σάββατο 2 Απρίλη 2005. Δυο στενά πιο κάτω, σε μια άλλη γειτονιά της ‘παλιάς Ευρώπης’, ένας Μεγάλος άντρας, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β', έκλεινε την ίδια στιγμή και αυτός τα μάτια. Για πάντα. Σφραγίζοντας έτσι μια απ’ τις σημαντικότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας. Της περιόδου Θάτσερ-Ρέιγκαν, της κατάρρευσης του κομμουνισμού, της παγκοσμιοποίησης, των ιδιωτικοποιήσεων, και της ψηφιακής τεχνολογίας: της μεγαλύτερης τεχνολογικής επανάστασης στην ιστορία της ανθρωπότητας. 

 Παρακολούθησα χθες την κηδεία του στη Ρώμη, και σήμερα την ευλογία προσευχής και πίστης του Κάρολου και της Καμίλλας στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, στο κάστρο των Ουίδσορ. Έκλεισα πάλι τα μάτια, και όπως η Φιλαρμόνια έπαιζε τη Μουσική των Νερών του Χέντελ, εγώ έβλεπα βασιλικές βαρκαρόλες να παρελαύνουν μπροστά μου στον Τάμεση, και πυροτεχνήματα να στέφουν τα κυνηγητικά περίπτερα του βασιλιά. Αιώνες ιστορίας και παράδοσης της Γηραιάς Ηπείρου παρέλασαν κινηματογραφικά μπροστά μου.

Grandeur που κανένας κινέζος δεν μπορεί να αντιγράψει ούτε να μας κλέψει.

Ας διαφυλάξουμε αυτές τις παραδόσεις ως κόρη οφθαλμού. Δεν μας έμεινε δα και τίποτ’ άλλο στην Ευρώπη. Αυτά, η μουσική μας, τα μουσεία μας, άντε και κάνα-δυο καλά πανεπιστήμια (το ένα στην Ολλανδία..). 

Nessun dorma Βασίλη.. 

 Η. Χαραλαμπίδης

Ένας κούκος

Quality time το λέμε.
Αρχίσαμε στις μία, τελειώσαμε στις τέσσερις.
Τρεις ώρες lunch την Τρίτη, με έναν από τους πιο σημαντικούς επιχειρηματίες του Ρότερνταμ.

Έμεινα εμβρόντητος με τα όσα ήξερε. Και στο βάθος που τα ήξερε.

Για μια καθόλου απαραίτητη απογραφή που διέσυρε τη χώρα «μα τόσο μ… είναι οι Έλληνες να βγάζουν τα άπλυτά τους στη φόρα χωρίς κανένα λόγο;» ..είπε.

Για μια κρίση στην Εκκλησία που αποκάλυψε σε όλη την Ευρώπη το θεοκρατικό μας Κράτος, όπως το χαρακτήρισε το BBC.

Για το αίσχος της αθώωσης των Κεντέρη-Θάνου που μας έπιασε στο στόμα του μέχρι και το Al Jazeera.

Και φυσικά για τις εξελίξεις στο θέμα του βασικού μετόχου, με υπουργούς να απολογούνται σε κοινοτικούς υπαλλήλους και τον Πρωθυπουργό να ικετεύει τον Μπαρόζο για μια παράταση.

Η μια σφαλιάρα μετά την άλλη.

Εκείνο το ‘συγκαταβατικό χαμόγελο’ που τόσες προσπάθειες είχαμε κάνει να απαλείψουμε απ’ τα χείλη των Ευρωπαίων σε κάθε αναφορά της λέξης Ελλάδα, φοβάμαι πως επανήλθε.

Και μένα τουλάχιστον, που ‘χω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου στο εξωτερικό, αυτό με πονάει. it hurts που λένε.

Όπως και πολλοί άλλοι, άπειρη εκτίμηση τρέφω στο πρόσωπο και τις προθέσεις του Πρωθυπουργού. Άλλα ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη. Ιδιαίτερα όταν περιτριγυρίζεται από πολύ κακά κουκάκια και... μαθητευόμενους μάγους.

ΗΧ

Μάθε τέχνη κι' άστηνε ..

Δεν έχει άρθρο σήμερα Ώ Παίδες Ελλήνων.

Ας όψεται το European Fine Art Foundation στο Μάστριχτ (http://www.tefaf.com), το GPS μου, ο Καρεμπέ, κι’ αυτό το Gucci φόρεμα που φοράς.
(όχι, παιγμένος δεν είμαι, όπως έχουμε πει. Απλά, το παραπάνω επευθύνεται μόνο στους συνοδοιπόρους μου).

Αμύθητη χλιδή..

(Βλέπω λοιπόν ένα αγαλματίδιο με την επωνυμία «Ηρακλής τοξότης». Ωραίο ήτανε. Θα το πάρω, λέω, για το γραφείο. Ρωτώ λοιπόν αφελώς την κοπέλα πόσο κάνει. Με κοιτάζει επιτιμητικά από πάνω μέχρι κάτω – φορούσα εκείνη τη μπεζ την καμπαρτίνα, σαν τον υπαστυνόμο Κολόμπο ήμουνα – τρακόσες πενήντα χιλιάδες ευρώ μου λέει. Παίρνω λοιπόν και γω το σοβαρό μου, ξέρετε εκείνο το καθηγητικό, και την ψαρώνω ως κορυφαίος της χρηματικής μπουγάδας: Μετρητά, της λέω με νόημα, δέχεστε;)

Τα εκθέματα μέσα και τα αυτοκίνητα έξω θα μπορούσαν κάλλιστα να χρηματοδοτήσουν τρεις φορές το δημοσιονομικό έλλειμμα της Σενεγάλης.

At the same time, που λέμε, και according to UNICEF, που λένε, περισσότεροι από δύο εκατομμύρια άνθρωποι το χρόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες, οι πιο πολλοί παιδιά, πεθαίνουν από ασθένειες σχετιζόμενες με την έλλειψη πρόσβασης σε ασφαλές πόσιμο νερό, ανεπαρκή υγειονομική περίθαλψη και υγιεινή.

Market forces Βασίλη..
Τι είναι αυτό;
Ε, εδώ έχω πολλά να πω.

Για την ώρα, ας πούμε ότι είναι το αόρατο εκείνο χέρι του Adam Smith που από μόνο του αποφασίζει την αμοιβή του κατ’ ευφημισμόν ανθρωπόμορφου εκείνου κατασκευάσματος με το όνομα Michael Jackson από τη μια, και το μισθό του Προέδρου του Αρείου Πάγου από την άλλη.

Κάτι δεν πάει καλά εδώ ρε Βασίλη.
Δε νομίζεις;
Αλλά θα επανέλθω.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Θα μου πεις τι δουλειά είχα τώρα εγώ στο TEFAF; Πριν κάνα μήνα, η ΕΣΠΡΕΣΣΟ με ανέφερε σαν κριτικό τέχνης. Και μιας και στη χώρα μας ό,τι δηλώσεις είσαι, είπα και γω «μάθε τέχνη κι’ άστηνε κι’ άμα πεινάσεις …»

Είναι βλέπεις ψυχολόγος

...τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί. Παράξενο δεν ήταν. Η συμβασή τους διαισθάνθηκε σ' αυτόν μιαν άλλην απειλή...

(Δ. Σαββόπουλος, τραγουδοποιός)

Έχω μια μικρότερη αδελφούλα, ψυχολόγο, που μαζί με το καλύτερό μου ήμισυ, τον Ευκλείδη και μια γηραιά μητέρα, αποτελούν απόδειξη του ότι υπάρχω.

Μου λέει λοιπόν η αδερφή μου -αραιά και πού όταν βλεπόμαστε, μιας και μένει μακριά, στη χώρα του Αυτοκράτορα, κάπου εκεί σ’ ένα μικρό χωριουδάκι έξω απ’ το Princeton, δέκα σπίτια όλο κι όλο, με σκίουρους, ελάφια και άλογα, έτσι όπως πολλοί θα φανταζόντουσαν τον παράδεισο- ότι αν ποτέ οι ψυχολόγοι με βάλουν κάτω, θα βγάλουν καμιά δεκαριά διδακτορικά απ’ την ‘περίπτωση’ μου.

Τα ίδια μέσες άκρες λένε και αρκετοί φίλοι αναγνώστες μου. Δρ. Τζέκυλ, λένε, είμαι στη διάρκεια της μέρας και μίστερ Χάιντ γίνομαι το βράδυ που ανανεώνω αυτή την ιστοσελίδα. Ιδού λοιπόν ένα μικρό απάνθισμα από τα πιο ζουμερά σχόλια που έχω λάβει, σε αυτό το μοτίβο, για τα γραφόμενά μου:

Πώς μπορείς να τα λες αυτά όταν είσαι αυτός που είσαι;
Είσαι αντιφατικός αλλά μ’ αρέσεις γιατί η ζωή η ίδια -ζωή και θάνατος- είναι μια αντίφαση.
Τι είναι τέλος πάντων ο Ηρακλής και πού ‘ανήκει’;
Δε μας είπες τελικά, εσύ πού ‘ανήκεις’;
Είσαι κατ’ επάγγελμα αντιδραστικός, ή ασυμβίβαστος ‘εκ του ασφαλούς’;
Όταν έχεις φτιάξει μια μικρή αυτοκρατορία που στηρίζεται σε λεπτές ισορροπίες, συμβιβασμούς και παραδοχές, πώς μπορείς να ρίχνεις πέτρες στο γυάλινο σπίτι σου;
Γιατί βάλλεις κατά του συστήματος όταν ο ίδιος είσαι εξέχον μέλος του;
Πώς μπορείς να ζεις σαν Πατρίκιος και να μιλάς σαν Πληβείος;

Και άλλα τέτοια πολλά (μερικοί από σας θα αναγνωρίσετε βέβαια τα σχόλιά σας!).

Και το πιο ωραίο:

Πώς μπορείς να τα λες αυτά όταν οδηγείς ΒΜW;

Ε, λοιπόν:

Ποτέ δεν έβαλα ταμπελίτσες.
Ποτέ δεν κούνησα σημαιάκια.
Ποτέ δεν μπήκα σε κουτάκια.
Πάσχω από αχρωματοψία.
Mea mihi conscientia pluris est quam omnium sermo.

Αν συνεχίσετε να διαβάζετε αυτή την ιστοσελίδα, σύντομα θα μάθετε όχι «τι είμαι» αλλά «ποιος είμαι». Για μένα και τους χιλιάδες αναγνώστες μου που κάθε Δευτέρα πρωί κατακλύζουν το inbox μου με σχόλια τόσο συγκινητικά που μου απαγορεύουν να σταματήσω, αυτό είναι που έχει σημασία.

Το μόνο που προσπαθώ να κάνω είναι να ξυπνήσω το Βασίλη απ’ το βαθύ του λήθαργο. Και μετά ας πάρει εκείνος τις όποιες αποφάσεις του. Αν μπορεί..

Θα συνεχίσω λοιπόν να γράφω, έστω κι’ αν γίνομαι γραφικός.
Και σεις θα συνεχίσετε να με διαβάζετε, έστω και με το συγκαλυμμένο σας μειδίαμα.
Είπαμε. Μια αντίφαση είναι η ζωή.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Και μη με ρωτήσεις Βασίλη γιατί το κάνω. Διάβασε λίγο Θερβάντες, Χεμινγκγουέι, και Στάινμπεκ. Ή ρώτησε καλύτερα την αδερφή μου. Εκείνη έχει απαντήσεις για όλα. Είναι, βλέπεις, ψυχολόγος.