Κλείσαμε για 'φετος

Με 52 αναρτήσεις, κλείσαμε για φέτος και καλή μας χρονιά!

Με το ‘εγεννήθη άρρεν’ παρακάτω, έκανα, μετά από 6 χρόνια, ένα πείραμα.
Δοκίμασα να ανεβάσω, λιγουλάκι, ταχύτητα.
Και από τις εκατοντάδες emails που πήρα, ένα μήνυμα επικράτησε:

«πολύ θα ήθελα ρε συ Ηρακλή να σχολιάσω, αλλά δεν καταλαβαίνω που να με πάρει».

Και θυμήθηκα το συγχωρεμένο τον Βασίλη τον Μεταξά, πόσα χρόνια πάλευε να καταλάβει την έννοια του μακροχρόνιου οριακού κόστους και της σχέσης του με τον σχεδιασμό της παραγωγής.

Δεν είναι όμως δύσκολη η Οικονομία Βασίλη.
Ένας τρόπος σκέψης είναι.
Ένας μπούσουλας που μας υπαγορεύει πώς να περιάγουμε.
Στειλιάρι είναι που δείχνει τον δρόμο.
Γιατί, όπως είπαμε, καλός ή κακός, ο δρόμος πρέπει να είναι ορατός.
Και αυτό είναι το μεγαλείο της!

Η. Χαραλαμπίδης

Εγεννήθη άρρεν, κρατήσατε θέσιν

Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά 160 κλειστά επαγγέλματα θα πρέπει, λέει, να ανοίξουν ώστε να αυξηθεί η απασχόληση και να πέσουν οι τιμές.
Μεγάλο εγχείρημα αυτό, Βασίλη, και δύσκολα θα το φέρει εις πέρας η κυβέρνηση, ιδιαίτερα αν προσπαθήσει να το κάνει με διαβούλευση, όπως λέει, μετά τις γιορτές.

Αλλά τι είναι όμως, ρε συ Βασίλη, αυτά τα κλειστά επαγγέλματα;
Γιατί ο λιμενεργάτης του ΟΛΠ και ο μηχανοδηγός του ΟΣΕ να αμείβονται με 100 χιλιάδες ευρώ το χρόνο, και γιατί να μπορεί ο φαρμακοποιός να μεταβιβάζει την άδεια του φαρμακείου στο παιδί του (που μπορεί να είναι και κρετίνος), όταν νέοι φαρμακοποιοί είναι άνεργοι;

Λένε, για τους Μανιάτες, που ανέκαθεν μονοπωλούσαν τον ΟΛΠ, πως όταν γεννιόταν αγόρι, ο πατέρας έστελνε το εξής τηλεγράφημα στους ‘ξενιτεμένους’ συμπατριώτες του στα Μανιάτικα (λόφος Βώκου στον Πειραιά):

«εγεννήθη άρρεν, κρατήσατε θέσιν»

Τα κλειστά επαγγέλματα λοιπόν Βασίλη είναι κάτι σαν τις μεσαιωνικές συντεχνίες (guilds) της βόρειας Ευρώπης. Κάτι σαν τις μασονίες να πούμε, που ξεκίνησαν σαν συντεχνίες χτιστών (masons). Ο σκοπός τους είναι να ελέγξουν το επάγγελμα, την είσοδο σε αυτό, την εκπαίδευση των μαθητευομένων (μάγων*), την αμοιβή τους, την ποσότητα παραγωγής και την τιμή πώλησης (που είναι και ο απώτερος στόχος). Όπως λέμε εμείς οι οικονομολόγοι, ο αυτo-έλεγχος της δραστηριότητάς τους αποσκοπεί στην αποκόμιση οικονομικής προσόδου (economic rent) μέσω περιορισμού του ανταγωνισμού.

Το πώς και γιατί δημιουργήθηκαν τα κλειστά επαγγέλματα στη χώρα μας έχει πολυσυζητηθεί και θα το αφήσω στους ιστορικούς. Αλλά πολλές φορές δημιουργήθηκαν με την ανοχή, αν όχι και με την ενθάρρυνση και παρότρυνση, των κυβερνήσεων. Και πολλές φορές για καλό σκοπό.
Για παράδειγμα, δημιουργούνται όταν το μέγεθος της αγοράς είναι πολύ μικρό για να αντέξει τον ανεξέλεγκτο ανταγωνισμό (natural monopoly), ή όταν μπαίνουν θέματα ασφάλειας ή δημόσιας υπηρεσίας.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, λειτουργεί ένα σύστημα αδειών που σκοπό έχει τον καθορισμό των όρων λειτουργίας του επαγγέλματος, την ποιότητα της υπηρεσίας και τον έλεγχο των τιμών. Στη χώρα μας, αυτό όχι μόνο δε συνέβη ποτέ**, αλλά οι άδειες υπήρξαν προϊόν πελατειακής ρουσφετολογίας και αντικείμενο αγοραπωλησίας σε τιμές πολλαπλάσιες της αρχικής τιμής αγοράς˙ τιμές που το ύψος τους ήταν απόλυτα αντιπροσωπευτικό του πόσο 'κονομούσαν' οι προνομιούχοι.

Τις πιο πολλές φορές όμως τα κλειστά επαγγέλματα δημιουργήθηκαν λόγω ενός ανύπαρκτου ρυθμιστικού πλαισίου που επέτρεπε ατιμώρητα τέτοιου είδους εναρμονισμένες καταχρηστικές πρακτικές.

Αυτό που θα κάνω λοιπόν εδώ είναι να συνδέσω τα κλειστά επαγγέλματα με το μεγάλο θέμα της αισχροκέρδειας˙ μιας λέξης Βασίλη που, έτσι για την πληροφόρησή σου, δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα.

[θυμάσαι εκείνον τον ψημένο τον Κίμωνα τον Κουλούρη που έτρεχε με τις κάμερες στις λαϊκές; Ή τους εκάστοτε πρωθυπουργούς που κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα φωνάζουν στο Μαξίμου τις παραγωγικές τάξεις ζητώντας τους να δείξουν αυτοσυγκράτηση; Και που από μέσα τους αυτοί ψοφάνε στα γέλια με την αφέλεια του πρωθυπουργού;]

Με απλά λοιπόν λόγια Βασίλη, αισχροκέρδεια είναι η ικανότητα κάποιου που πουλάει κάτι να το πουλάει σε τιμή υψηλότερη του (οριακού) κόστους παραγωγής. Αυτό γίνεται όταν ο ανταγωνισμός είναι ατελής και δε 'δουλεύει', π.χ. γιατί υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίου, ή λόγω ελλιπούς πληροφόρησης του καταναλωτή, ή λόγω γεωγραφικών πλεονεκτημάτων (βλ. καντίνες και κιλικία πλοίων, και βενζινάδικα εθνικών οδών και νησιών) αλλά και για πολλούς ακόμα λόγους.

Αλλά για να εξηγούμαστε μια και καλή Βασίλη: δεν υπάρχει τίποτα το ‘αισχρό’ στην έννοια του κέρδους για όποιον αποδέχεται το παιχνίδι των αγορών***. Υπάρχει μόνο κακός ή ανύπαρκτος νόμος (αλλά και ανημέρωτος πολίτης) που δεν ενθαρρύνει τον ανταγωνισμό και αδυνατεί να ελέγξει και να περιορίσει το υπερβολικό κέρδος.

Το κράτος οφείλει να νομοθετεί αποτελεσματικά και δεν μπορεί να μεταβιβάζει την ανεπάρκεια του στον πολίτη, ζητώντας του να κάνει, μονομερώς, ό,τι το ίδιο αδυνατεί να κάνει συλλογικά˙ ζητώντας του να αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν είναι ελέφαντας.

Πλουτισμός υπάρχει εκεί όπου οι αγορές είναι ατελείς και ξέφραγα αμπέλια.
Εκεί που ο επιχειρηματίας μπορεί να ανακαλύπτει ‘τρύπες’ στο ρυθμιστικό πλαίσιο.
Προσωπικός πλουτισμός και πολυδισεκατομμυριούχοι υπάρχουν στην Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία˙ όχι στη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Δανία.
Οι 100 πλουσιότεροι άνθρωποι της Ολλανδίας είναι ‘πάμφτωχοι’ δίπλα στους 100 πλουσιότερους Έλληνες.
Στη Σιγκαπούρη, τη χώρα με το πιο εξελιγμένο και αυστηρό ρυθμιστικό πλαίσιο αγορών, ο μικροεπιχειρηματίας ζει στα όρια της ανέχειας και όχι στα όρια της Εκάλης.

Και για να καταλήγουμε σιγά σιγά:
Αυτός που αισχροκερδεί, μπορεί να πουλάει αεροπλάνα και φρεγάτες, πασατέμπο στο γήπεδο, να νοικιάζει το διαμέρισμά του στο Κολωνάκι, ή, όμως, και να προσφέρει προς ενοικίαση την συντεχνιακά οργανωμένη εργασία του.
Είπαμε. Θα τα λέμε όλα εδώ.

Αισχροκερδής είναι ο ταξιτζής που διπλομισθώνει, αλλά και ο μόνιμος δημόσιος υπάλληλος που λουφάρει.
Αισχροκερδής είναι ο εφοριακός που τα πιάνει αλλά και ο αιώνιος φοιτητής.
Το βενζινάδικο που νοθεύει, αλλά και το δημοσιογραφικό παπαγαλάκι που παραπληροφορεί.
Να το πω αλλιώς; Όσο αισχροκερδής είναι ο μανάβης που κλέβει στο ζύγι, άλλο τόσο είναι και ο πρόεδρος της ΓΕΣΕΕ, οι αποδοχές του οποίου, όπως μαθαίνω, ξεπερνούν τις 20 χιλιάδες ευρώ τον μήνα!

Εύχομαι λοιπόν καλή επιτυχία στην κυβέρνηση, γιατί όσο γρηγορότερα απαλλαγούμε από αυτά τα καρκινώματα τόσο το καλύτερο για την υγεία του Τόπου.

Η. Χαραλαμπίδης

*Πώς μπορώ τώρα να μη σας βάλω να ακούσετε το αριστούργημα του Dukas «ο μαθητευόμενος μάγος»; Κακή ηχογράφηση και βιντεοσκόπηση στην Ιαπωνία, αλλά μοναδικός ο Βλαδίμηρος Ασκενάζι στο πόντιουμ. Το έργο χαρακτηρίζεται ως η αποθέωση των πνευστών (ιδιαίτερα του φαγκότου). πατήστε εδώ

**έχετε δει ποτέ άδεια λειτουργίας ταξί; Σίγουρα δε λέει πως το ταξί το πλένουμε μια φορά το χρόνο, και πως ο ταξιτζής μπορεί να οδηγεί με τη σαγιονάρα, το σορτσάκι και το βρόμικο φανελάκι, να καπνίζει, να είναι αξύριστος και να βάζει τον Πανταζή στη διαπασών!

***το οποίο, όπως είπε ο Τσώρτσιλ, είναι ό,τι το χειρότερο, εκτός από τα ‘παιχνίδια’ που δοκιμάσαμε και απορρίψαμε.

ΥΓ: την παράγραφο αυτή την οφείλω στο συμμαθητή μου και καθηγητή του Παντείου Πανεπιστήμιου Απόστολο Δεδουσόπουλο και τον ευχαριστώ που μου το υπενθύμισε. Ο αντίλογος στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων έγκειται στο ότι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία ιδιωτικών μονοπωλίων˙ κάτι που έγινε για παράδειγμα στο Αιγαίο με την απελευθέρωση της ακτοπλοΐας. Ο αντίλογος αυτός είναι θεμιτός και έχει ουσιαστική βάση. Αλλά εδώ είναι που χρειάζεται το αποτελεσματικό ρυθμιστικό Κράτος που θα ενθαρρύνει τον ανταγωνισμό, θα ορίσει την αγορά (market definition), θα βάλει πλαφόν στα μερίδια αγοράς, και θα ελέγξει τιμές και ποιότητα υπηρεσίας.

Στη Βουλή των Χριστουγέννων

Χωρίς τον Άνθιμο, όπως διαβάζω, ορκίστηκε ο Γιάννης Μπουτάρης δήμαρχος Θεσσαλονίκης.

Στην εποχή των δηλώσεων που ζούμε, ένιωσε κι αυτός πως έπρεπε να κάνει τη δική του «δήλωση».
Σεβαστό.

Θα περίμενα όμως ότι, παρά το νεαρόν της ηλικίας του, he should know better.

Αμπελοφιλοσοφώντας σε δέκα γραμμές, ανήμερα των Χριστουγέννων, διατρέχω τον κίνδυνο να ευτελίσω.
Αλλά θα το κάνω.

Μεγάλη συζήτηση Βασίλη το κατά πόσο ο άνθρωπος «χρειάζεται» να πιστεύει σε κάτι.
Ο,τιδήποτε κι αν είναι αυτό.
Κάτι που θα δίνει σχήμα στις αρχές του και θα καθοδηγεί τις πράξεις του.
Κάτι που θα διαμορφώνει την οικογένειά του και θα τον βοηθάει να πορεύεται, με συνέπεια, στη ζούγκλα που λέγεται ζωή.
Κάτι που θα αντιστέκεται στη χαβαλεδιάρικη ελαφρότητα του φραπέ, και που θα του λέει να σηκώνεται κάθε πρωί στις 7.
Κάτι που όταν θα έχουν περάσει πια τα χρόνια, θα του επιτρέπει να κοιτά με ικανοποίηση και στοργή προς τα πίσω.
Και κάτι που, για πολλούς, ενέχει έστω και μια μικρή πιθανότητα ‘ανταποδοτικότητας’ απέναντι στον προπατορικό φόβο. Στο φόβο που πάνω του χτίσαμε τον κοινωνικό μας ιστό, τις τέχνες και τις επιστήμες μας.

Στην αδυναμία μας να βρούμε αυτό το κάτι, του δώσαμε ένα όνομα: Θεός.
Και αδυνατώντας να του δώσουμε οικία μορφή, αναθέσαμε τη δουλεία αυτή στο μόνο εργολάβο (διακρινόμενο αναντίρρητα από πολλές κακοτεχνίες) που βρέθηκε διαθέσιμος να το αναλάβει: την Εκκλησία.

Ποτέ δεν ήμουν θρησκόληπτος.
Αλλά το να απορρίπτεις είναι εύκολο. Το να το αντικαθιστάς με κάτι άλλο όμως είναι δύσκολο.
Και χρειάζεται αυτό το κάτι άλλο Βασίλη για να μας δείχνει τον δρόμο.
Αν μη τι άλλο, για να μπορούμε να μην τον πάρουμε και να πάρουμε τον δικό μας.
Ο δρόμος όμως, προς τα μπρος και προς τα πίσω, πρέπει να είναι ορατός.
Η Καζαντζακική ‘ελευθερία’, δυστυχώς, για τους περισσότερους, μόνο δυστυχία και κατάθλιψη έχει να παρουσιάσει όταν έρθει εκείνη η ώρα που θα καταθέσουμε όλοι τον δικό μας Απολογισμό στη Βουλή των Χριστουγέννων.
Χρόνια Πολλά.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: και πάνω που ‘χαν αρχίσει να μου αρέσουν τα κρασιά Κυρ Γιάννη. Πίσω πάλι στον Γεροβασιλείου!

Η άδεια καρέκλα του Liu Xiaobo

Μεγάλο το λάθος της Κίνας να αντιδράσει μ’ αυτόν τον τρόπο στην απονομή του Νόμπελ στον αντιφρονούντα Liu Xiaobo. Απείλησε κυβερνήσεις με εμπορικά και διπλωματικά αντίποινα· παρεμπόδισε τις εκπομπές ξένων τηλεοπτικών καναλιών· απαγόρευσε σε άλλους ακτιβιστές να πάνε στο Όσλο για την απονομή, και πολλά άλλα για πολλούς εντελώς απαράδεκτα.

Έτσι, έδειξε πανικό και απειρία. Έδειξε μια μικροψυχία, και μια παιδιάστικη αντίδραση, ανάρμοστη σε μια υπερδύναμη. Και επιβεβαίωσε έτσι σε όσους είχαν επιφυλάξεις ότι η Κίνα και η Δύση έχουν αγεφύρωτες διαφορές σε ζητήματα αξιών όπως η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έχασε πόντους λοιπόν η Κίνα, και έβαλε αυτογκόλ άδικα και χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος.

Απλά, η Κίνα έπρεπε να δηλώσει με σοβαρότητα την κατά τ’ άλλα σεβαστή θέση της για τον Liu και τα γεγονότα του 89 στην Tiananmen Square, και στη συνέχεια να αγνοήσει, ως όφειλε, το γεγονός. Έτσι κάνουν οι μεγάλοι.

Εξίσου όμως απαράδεκτη ήταν και η in absentia απονομή του Νόμπελ ειρήνης στον Liu ο οποίος εκτίει ποινή φυλάκισης 11 χρόνων στην Κίνα για υπονόμευση κρατικής εξουσίας. Δίνοντας του το Νόμπελ οι Νορβηγοί, ή καλύτερα οι Νορβηγικές μαριονέτες και ο υπερατλαντικός Σπαθάρης, μπαίνουν κατάφορα στο ρουθούνι της Κίνας, αμφισβητώντας απροκάλυπτα νόμους, αποφάσεις δικαστηρίων και συστήματα αξιών που τυχαίνει να είναι διαφορετικά από τα δικά τους. Και αυτό το κάνουν όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά μόνο και μόνο για να προκαλέσουν αστάθεια και αναταραχή και να βάλουν άλλη μια φορά την ‘μισητή’ Κίνα στο διεθνές στόχαστρο σαν τη χώρα που καταπατεί τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Δεν επρόκειτο λοιπόν για την απονομή ενός βραβείου αλλά για μια μεθοδευμένη προβοκατόρικη πρόκληση. Κι απ’ αυτή την άποψη, ίσως καλά έκανε η Κίνα και αντέδρασε όπως αντέδρασε. Γιατί άμα σκύψεις το σβέρκο στην πρώτη σφαλιάρα, οι επόμενες θα ακολουθήσουν σβουριχτές. Και πέρασε πια ο καιρός που η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία, η Βραζιλία, αλλά και η μικρή Βόρεια Κορέα και το Ιράν έσκυβαν τον σβέρκο στην Αμερική.

Στην Αμερική που η μοίρα έχει τάξει να παίζει πλέον δεύτερο και σύντομα ίσως και τρίτο, και τέταρτο βιολί στην παγκόσμια ορχήστρα.

And it was about time.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Απολαύσαμε χθες βράδυ τον Λεωνίδα τον Καβάκο στο κονσέρτο για βιολί σε ρε μινόρε του Μπαχ, και στην διεύθυνση της δεύτερης συμφωνίας του Σούμαν. Στο τέλος, πέρασε για λίγο από τη δεξίωση ο Λεωνίδας και τα είπαμε λιγάκι. Για την κατάσταση στη χώρα μας, τη δουλειά του, την μετα-Λαμπράκη εποχή του Μεγάρου, και πολλά άλλα. Ένα γλυκύτατο παιδί 43 (πια) ετών, που το παρακολουθώ από τα 6 του. Ήταν το παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο κονσέρτο του ECT στο De Doelen του Ρότερνταμ.

 

Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλους και σε όλες, καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το 2011!

Πασχαλινές στρακαστρούκες

Δε με βλέπω καλά..
Θα μου σκάσει μύτη η Αντιτρομοκρατική καμιά απ’ αυτές τις μέρες και θα ψάχνομαι.

Το βιβλιαράκι που ήταν παγιδευμένο στο σημερινό δεματάκι που εστάλη στη Γαλλική Πρεσβεία ήταν ο πρώτος τόμος από τα άπαντα του Σουρή.
Να λοιπόν τι έγραφε ο Σουρής πριν 100 χρόνια, όπως το μετέφερα στο άρθρο μου «déjà vu» πριν από δυο βδομάδες «click here»

Καταλαβαίνεις λοιπόν Βασίλη ποιοι είναι αυτοί που στέλνουν τα δεματάκια με τις ακίνδυνες πασχαλινές στρακαστρούκες, και γιατί τα στέλνουν.
Όσο οι πολιτικές αληταρίες παραμένουν στις καρέκλες τους, αλληλο-συγκαλυπτόμενοι με εξεταστικές επιτροπές μαϊμού, η χώρα μας είναι καταδικασμένη, χωρίς κανένα μέλλον.
Και αυτό γιατί ο Έλληνας έπαψε πια να πιστεύει στον εαυτό του, τη χώρα του, και τις προοπτικές της.
Η Ελλάδα θα αναγεννηθεί και θα πάρει τη θέση που της αξίζει στο παγκόσμιο βάθρο μόνο όταν η αληταρία πάει φυλακή και επικρατήσει ένα αίσθημα δικαίου στον λαό.
Και όταν η διακυβέρνηση της χώρας περάσει στα χέρια νέων, αδιάβλητων τεχνοκρατών, κάτω από μια πεφωτισμένη ηγεσία.
Και αυτή υπάρχει Βασίλη.
Προετοιμάζεται..
Και θα εμφανιστεί στο πρόσωπο ενός άλλου ‘Βασίλη’.
Read my lips
Και κάνε λιγάκι υπομονή.
Μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά.


Η. Χαραλαμπίδης

Because you are an old grump

Έτσι όπως έκανα ζάπινγκ πριν από λίγο, σταμάτησα για μερικά λεπτά στον Άλφα που έδειχνε big brother.

Κι όπως περνούσε η ώρα αισθανόμουνα όλο και πιο άσχημα.
Άρχισα να ιδρώνω.
Ένα φούσκωμα στο στομάχι.
Ένα βάρος στο κεφάλι.
Μια υποψία ταχυκαρδίας.

Μπα, σκέφθηκα. Μάλλον η μακαρονάδα της Ντόλλης θα φταίει.
Μπολονέζ, Βασίλη.
Νο 8.
Βρασμένη 3 λεπτά ακριβώς.

-Τι είναι αυτά τα παιδιά ρε συ Ντόλλη; Ρώτησα ξεφυσώντας.
-Και ποιοι είναι αυτοί που παρακολουθούν τέτοια σκουπίδια;

-Μια χαρά είναι τα παιδιά, μου απάντησε, σοφά όπως πάντα. Και αυτά, και οι τηλεθεατές τους.
-Το πρόβλημα είσαι ‘συ.
-Αν πεις στα παιδιά αυτά ότι εσύ διασκεδάζεις ακόμα, βλέποντας Λογοθετίδη και Υes Μinister, όχι μόνο θα βάλουν τα γέλια αλλά θα σου κρεμάσουνε κουδούνια.
-Εσύ το μόνο που ξέρεις να κάνεις απ' το πρωί μέχρι το βράδυ είναι να γκρινιάζεις.

-Because you are an old grump.

Λες να ‘χει δίκιο ρε συ Βασίλη;
Λες, όταν το ένα μας μυρίζει, το άλλο μας βρωμάει, να έχει έρθει η ώρα να τα ‘μαζεύουμε’ σιγά σιγά;
Μπορεί.

Η. Χαραλαμπίδης

Βασίλης Μαρκεζίνης

Απολαύσαμε λοιπόν και τον μεγάλο Σαντορινιό στην εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη που έδωσε προχθές στον Παύλο Τσίμα.
Κρεμαστήκαμε απ’ τα χείλη του.
Με το μειλίχιο ύφος του και την σχεδόν γυναικεία φωνή του, ο Μαρκεζίνης μας ταξίδεψε σε διαστάσεις πρωτόγνωρες για τον ειρμό και τη σύνθεση της λογικής σκέψης, και τους κανόνες εκφοράς του σωστού λόγου.

Αλλά αυτό που μας μάγεψε περισσότερο ήταν η ευκολία του να μεταφέρει στον ακροατή μια βαθύτατη και πολύπλοκη γνώση, τόσο απλά και αποτελεσματικά που δεν άφηνε την παραμικρή δυνατότητα στον ακροατή να αμφισβητήσει στο ελάχιστο αυτά που έλεγε.
Οικονομία, κοινωνία, πολιτική, εξωτερικές σχέσεις.
Όλα.
Αποκαλύφθηκα στο μεγάλο Δάσκαλο.

Αλλά δεν μπόρεσα και να μην κάνω και τις ανάλογες συγκρίσεις με εκείνα τα ξύλινα που ακούμε καθημερινά για ένα κράτος δικαίου, μια κοινωνία των πολιτών, την αγωνία μας για τον μικρο-συνταξιούχο, για ένα προορισμό που θα πάμε όλοι ‘μαζί’, για μια κοινωνία όπου όλοι μαζί θα συγκυβερνήσουμε, και όλα αυτά που ακούω τα τελευταία 50 χρόνια από τα "αστέρια" που μας κυβερνάνε.

Πλάκα έχει ο ξύλινος λόγος των πολιτικών μας ρε συ Βασίλη.
Έχουν όλοι μάθει το ποίημα τους τόσο τέλεια που αν θες να σπάσεις πλάκα δοκίμασε να τους διακόψεις την ώρα που το απαγγέλουν!

«παρακαλώ μη με διακόπτετε. Εγώ σας άκουσα χωρίς να σας διακόψω»

Και περιφέρονται καθημερινά στα παράθυρα να πουν ο καθένας το ξύλινο ποιηματάκι του.
Σε ένα μόνο δεν κατάφερε να δώσει πειστική απάντηση ο Μαρκεζίνης.
Στο γιατί δεν ασχολείται με τα κοινά.
Αλλά μήπως, έμμεσα, δε την έδωσε κι αυτή την απάντηση;
Μήπως, άραγε, η όλη συνέντευξη του δεν ήταν η καλύτερη απάντηση σε αυτό το ερώτημα;

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Εγώ πιστεύω πως θα ασχοληθεί… και σύντομα μάλιστα…

Διακαναλικές

45 emails πήρα σήμερα από αναγνώστες, κατηγορώντας με ως ανακόλουθο.
«γράφεις και ξαναγράφεις για τον κουκουλοφόρο σου», μου λέει μια αναγνώστρια, «αλλά όταν τον γιαουρτώνουνε δε λες λέξη!»

Τι θέλετε να σας πω ρε παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς, ό,τι και να πω τον μπελά μου θα βρω πάλι.
Αν είχε κι αυτός όλα τα ΜΜΕ από πίσω του, αν ήταν πρωθυπουργός, θα έκανε κι αυτός διακαναλική.
Δεν τα ‘χει όμως.
Κι έτσι έκανε τη δική του διακαναλική στον Αγ. Παντελεήμονα.
Χθες αυτός, σήμερα η Ελένη Πορτάλιου.
Κι αν κρίνω από τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα, δυο μέρες τώρα, τύφλα να ‘χουν οι διακαναλικές!
Εξυπνάδα τους λοιπόν και μπράβο.
Και με μηδέν κόστος, εδώ που τα λέμε.
Ένα γιαουρτάκι μόνο.
Που κάνει και καλό στην επιδερμίδα.


Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: καλή και σοβαρή γυναίκα και συνάδελφος είναι η Ελένη Πορτάλιου, δε λέω, αλλά όχι και Δήμαρχος Αθηναίων ρε παιδιά. Μη τρελαθούμε κιόλας. Απαράμιλλο το χιούμορ του ΣΥΡΙΖΑ. Λες και έχει δώσει κάπου υπόσχεση (λες;) να κάνει και να λέει πράματα ώστε να μη ξεπεράσει ποτέ το επίπεδο της γκαντεμιάς.

Déjà vu

Χάθηκα πάλι με το χαμό που γίνεται αυτή την περίοδο και λυπάμαι. Να λοιπόν τι έλεγε ο Γιώργος Σουρής, πριν 100 χρόνια και βάλε:

~~
Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
να 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
~~
Για το γνήσιο της αντιγραφής,

Η. Χαραλαμπίδης

Κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα

Βόμβα.
Πόσο ανεύθυνα τέλος πάντων μπορεί να είναι αυτά τα ΜΜΕ ρε συ Βασίλη;
Όλη μέρα σήμερα έχουν ξεσηκώσει το Πανελλήνιο με τη «δήθεν» δήλωση του Juncker ότι, τάχαμου, όταν είχε προειδοποιήσει Έλληνα Πρωθυπουργό (που δεν κατονόμασε) για την κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας, η απάντηση που είχε πάρει ήταν «τι να σου κάνω; Κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα».
Και έχει γίνει το έλα να δεις:

Ο Σημίτης, χωρίς να το διασταυρώσει, την χαρακτήρισε, σωστά, ως «ανοησίες».
Ο Καραμανλής, το ίδιο, ως «απόπειρα αποπροσανατολισμού».
Ο Καρατζαφέρης δήλωσε πως θα φέρει τον Juncker να καταθέσει στην εξεταστική για την Οικονομία!

Τι ακριβώς όμως είπε ο Juncker;
Το αντιγράφω όπως το έγραψε η Lara Marlowe στους Irish Times:

/quote

…Mr Jüncker said he knows the Greek economy well and saw the crisis coming. “I could not go public with the knowledge”, he said. “Three or four years ago, I knew that one of the main Greek characteristics is corruption . . . Now the Greek prime minister is saying, ‘I am governing a country of corruption’… (σσ. emphasis added).

/unquote

Ουδέν σχόλιον.

Η. Χαραλαμπίδης

Οι αγορές δεν κοροϊδεύονται

Στην δριμύτατη κριτική που του ασκείται, για μήνες τώρα, ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε δανειστεί πολύ περισσότερα όταν μπορούσε, δηλ. στην αρχή του 2010, όταν τα spreads ήταν στο 100, αντί, με τους ‘τιτανικούς’, να μας αναγκάσει να δανειστούμε τοκογλυφικά, οδηγώντας μας έτσι στη χρεοκοπία, ή για να το πω πιο ραφινάτα στην «έκκληση του μηχανισμού στήριξης», απάντησε σήμερα ο πρωθυπουργός ότι κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να προσπαθούσαμε να κοροϊδέψουμε τις αγορές και τους κουτόφραγκους. Και έτσι, για να μην κοροϊδέψει τις αγορές, προτίμησε να μας οδηγήσει στο ΔΝΤ!

Οι αγορές όμως, Γιώργο, δεν κοροϊδεύονται με τίποτα. Μα με τίποτα. Αυτό θα μπορούσε να στο πει κι ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών. Η εκάστοτε ετυμηγορία τους (spreads) αποτυπώνει ακριβέστατα τις πραγματικές προοπτικές, σε βάθος χρόνου, της Ελληνικής οικονομίας.

Αλλά ούτε επηρεάζεται η ‘ετυμηγορία’ αυτή από εφήμερες τυμπανοκρουσίες, όπως οι πρόσφατες των κινεζικών επενδύσεων, έως ότου οι ‘προθέσεις’ γίνουν πράξη και αρχίσουν να έχουν αποτελέσματα πάνω στην πραγματική οικονομία.

Και εδώ βρίσκεται το δεύτερο λάθος.

Το να διατυμπανίζουμε ότι οι προθέσεις των κινέζων είναι ψήφος εμπιστοσύνης στην Ελληνική οικονομία κάνει κακό. Δείχνει ότι «χρειάζεται» να κάνουμε τέτοιες δηλώσεις.

Δηλώσεις που τις έχω ορίσει παλιότερα ως «δηλώσεις του αυτονόητου». Με άλλα λόγια, όταν νοιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε μια δήλωση, συνήθως το κάνουμε γιατί πιστεύουμε το αντίθετο και προσπαθούμε να ‘πείσουμε’. Και ο έμπειρος συνομιλητής (ή οι αγορές) το καταλαβαίνει αυτό. Έτσι, η δήλωση φέρνει το αντίθετο από το αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Λιγότερα λόγια λοιπόν. Και περισσότερη δουλειά.
Αυτή είναι η καλύτερη δήλωση.

Η. Χαραλαμπίδης

Όλα τα λεφτά λουλούδια

Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί Βασίλη τι έφταιξε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Ήτανε άραγε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα;
Μήπως ήτανε μια κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα που διαιώνισε ένα κοινωνικοοικονομικό και εκπαιδευτικό μεσαίωνα Τατιανο-Μενεγακισμού, προς χάρη φθηνού εργατικού κόστους;
Και ποιος ήταν ο ρόλος μιας συνδικαλιστικής ηγεσίας που παρεπιδημεί τα γραφεία των υπουργών, αποσκοπώντας, συχνά επιτυχώς, σε μια «ανταλλάξιμη» θεσούλα;
Ή ήτανε μήπως ένα κομμουνιστικό κόμμα (με τις παραφυάδες του) που όσο μπόι του ‘λειπε τόσο φωνή είχε, παρακωλύοντας ακόμα και την ελαχιστότατη απόπειρα εκσυγχρονισμού;
Μήπως οφείλεται στο ότι τόσα χρόνια ζούσαμε στον κόσμο μας ώσπου, με τα Greek statistics, ήρθε η ώρα να ανοίξουμε την κουζίνα μας στους επιθεωρητές της που για 30 χρόνια πλήρωναν αδιαμαρτύρητα το λογαριασμό του «όλα τα λεφτά λουλούδια»;

Δεν ξέρω.
Και δεν ξέρω πώς, απ’ τον Σεφέρη και τον Ελύτη, φτάσαμε στην παρακάτω «τέχνη».
Παραθέτω, ενδεικτικά, κάποια στιχάκια λαϊκών ασμάτων μας, παραλείποντας σκόπιμα το όνομα του «καλλιτέχνη» τραγουδιστή.
Απολαύστε τα.
~~
«Έρωτά μου τοκογλύφε
γλύφε το κορμί μου γλύφε»

«Σκανδαλίζομαι, μονάχη μου αγγίζομαι
με μια γραβάτα σου ερεθίζομαι»

«Αν θέλεις να ανοίξουν της καρδούλας μου οι πόρτες,
βγάλε όλα τα ρούχα σου κι έλα με τις μπότες»

«Είμαι ένας άνθρωπος τρελός,
σχιζοφρενής και μανιακός»

«Απόψε έχω περίοδο, μα έχω κι άλλη δίοδο»

«Θέλω στο σώμα σου σαν μπω, να με χτυπάς με το σαμπό»

«Σε είδα στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα
μα ξαφνικά κατάλαβα πως έλειπε η σέλλα»

«την είχα άχτι, την είχα άχτι
τώρα την έχω μόνο σε στάχτη
μέσα στο τσίγκινο κουτί
που φύλαγε τα μπικουτί»

«Άμα έχεις παλαμάρι τι τη θέλεις τη Ferrari;»

«Έλα να κάνουμε σεξ, έλα να κάνουμε σεξ
να μοιάζει η ζωή μας με γυάλινο πυρέξ»

Και το κορυφαίο νέο μεγάλο σουξέ:

«Και καπνίζω πούρα για 'σένανε χαμούρα
και καπνίζω πίπες για τα ψέματα που είπες.
Κορίτσι μου γλυκό εγώ σε αγαπούσα,
και μαλακία νάκανες εγώ σε συγχωρούσα.
Πάντα σε όλους έλεγα το πόσο σε ποθούσα
και τα λεφτά μου τα καλά για σένα τα κρατούσα.
Μπορεί να ήτανε σωστό μπορεί νάταν και λάθος,
κανένανε δεν άκουγα απ' το μεγάλο πάθος.
Και εκεί απάνω η σχέση μας που ήτανε κανόνι,
πετάς μια φράση πούστικια «θέλω να μείνω μόνη».
Χάλασα ένα μύριο σε κάρτες και δωράκια,
τι μαλάκας ήμουνα δεν τα 'τρωγα σουβλάκια;»
~~

Για το γνήσιο της υπογραφής,

Η. Χαραλαμπίδης

Ο Παγωτατζής

Πάει λοιπόν και η ΕΒΓΑ.
Μετά την εξαγορά της ΔΕΛΤΑ από τη Nestlé, η Unilever αγόρασε με τη σειρά της την ΕΒΓΑ.

Θυμάσαι τον παγωτατζή και το καροτσάκι του ρε συ Βασίλη;
Θυμάσαι με τι λαχτάρα βγαίναμε στο δρόμο, παιδάκια, να τον περικυκλώσουμε, ντάλα μεσημέρι τα καλοκαίρια, δίνοντάς του τη δραχμούλα μας;
Μια δραχμή η κρέμα, μιάμιση δραχμή η σοκολάτα.

Δύο από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές ελέγχουν τώρα το 100% της αγοράς παγωτού.
Περίμενε τώρα να δεις πόσο θα φας το παγωτό αυτό το καλοκαίρι Βασίλη.
Περίμενε να δεις εναρμονισμένες πρακτικές και κρυφές συμφωνίες τιμών από το δυοπώλιο.
Και περίμενε να δεις για πότε, τάκα-τάκα, η αστειότητα αυτή που λέμε Επιτροπή Ανταγωνισμού θα δώσει τις ευλογίες της.

Έτσι δουλεύουν τα πράματα στη χώρα μας και μετά αναρωτιόμαστε γιατί, στον πάτο της ύφεσης, ο πληθωρισμός έχει φτάσει το 5%.

Η. Χαραλαμπίδης

Στο τσιγάρο που κρατώ

Τέρμα λοιπόν το τσιγαράκι Λιάνα.
Να το δω και να μη το πιστέψω όμως.

Εγώ μια φορά είμαι κάθετα αντίθετος με την απαγόρευση του καπνίσματος.
Κατ’ αρχήν, σε μια περίοδο που τα έσοδα του κράτους υστερούν, η απαγόρευση του καπνίσματος θα τα περιορίσει ακόμα περισσότερο. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, ο Αλεξέι Κουντρίν, υπουργός οικονομικών της Ρωσίας, παρότρυνε τους Ρώσους να συνεχίσουν να καπνίζουν (και να πίνουν) για να συμβάλουν έτσι στην οικονομία της χώρας τους!

Το ίδιο θα έπρεπε να είχε ζητήσει από τους θεριακλήδες και ό δικός μας ο πρωθυπουργός, αντί να ζητάει από τον ‘άνθρωπο του μόχθου’ να δώσει το σώβρακό του για την πατρίδα (που μπορεί να είναι και λερωμένο..).

Σουλατσάροντας τις προάλλες στο Σίτυ του Λονδίνου, τη χρηματοοικονομική (και πάλλε ποτέ ναυτιλιακή) Μέκκα, χάζευα τα πηγαδάκια των καπνιστών στην πόρτα, έξω απ’ τους ουρανοξύστες. Πέντε με δέκα άτομα το λιγότερο, έξω από κάθε πόρτα.

Και σκεφτόμουνα: Ο τζίρος του Σίτυ, κι αν θες το πιστεύεις Βασίλη, είναι τρία τρις δολάρια τη μέρα. Και για να στο κάνω λιανά, μιας και μπερδεύεσαι λιγάκι με τα μηδενικά και τα κόμματα, 1 τρις είναι ένα εκατομμύριο εκατομμύρια!

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι μόνο το 20% καπνίζει, και ότι ο κάθε καπνιστής κάνει 6 δεκάλεπτα ‘διαλείμματα’ μέσα στο 8ωρο του, η παραγωγικότητα πάει κάτω κατά 1/8 χ 0.2 = 0.025.  ή 2.5%

Και δυόμιση τοις εκατό στα 3 τρις μας κάνει 75 δισεκατομμύρια δολάρια τη μέρα Βασίλη!
75 δις τη μέρα είναι το κόστος της απαγόρευσης του καπνίσματος στο Σίτυ.
Ποιος αποζημιώνει τον επιχειρηματία για τον θεριακλή υπάλληλό του;

Και για να σοβαρευτούμε.
Προτείνω την εξής λύση, για να εφαρμοστεί επιτέλους ο νόμος και στη χώρα μας:
Οι διάφορες iphone εφαρμογές (μπαρ, εστιατόρια, κλπ), όπως το φανταστικό «Athens Book», να προσθέσουν ένα ακόμα εικονίδιο, με το αντικαπνιστικό σήμα, στο μενού τους.
Μόλις ο θαμώνας πάρει χαμπάρι κάποιον να καπνίζει, απλά πατάει το κουμπάκι και σε 5 λεπτά εμφανίζεται η δημοτική αστυνομία που αποτελείται από φοιτητές και άνεργους νέους.
Ο θεριακλής κι ο μαγαζάτορας τρώνε τσουχτερό πρόστιμο, ο θαμώνας τρώει τσάμπα, κι ο φοιτητής αμείβεται με ποσοστό πάνω στο πρόστιμο.

Να σου πω εγώ πώς μαζεύουμε λεφτά, και για πότε κόβουμε το κάπνισμα.
ε;
Από ιδέες καλά πάω Βασίλη, δε μπορείς να πεις.
Στην υλοποίηση κάπου χάνω but I am working on it…

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: το ανέκδοτο φυσικά το ξέρετε:
Ο Ψωμιάδης ζητάει ένα πακέτο τσιγάρα και ο περιπτεράς του δίνει ένα που γράφει πως το κάπνισμα προκαλεί σεξουαλικές δυσλειτουργίες. Έντρομος ο Ψωμιάδης του το πετάει στα μούτρα λέγοντας: «τι είναι αυτό ρε; Δώσε μου γρήγορα το άλλο με τον καρκίνο».

Επιχειρηματικός μεσαίωνας

Άκουσα σήμερα τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο να δηλώνει πως στην Ελλάδα επικρατεί «επιχειρηματικός μεσαίωνας» και πως για να διορθωθεί αυτό απαιτείται λιγότερος κρατικός παρεμβατισμός.

Δεν με εξέπληξε.

Για πάνω από 20 χρόνια συμβουλεύω (ή τουλάχιστον προσπαθώ..) μερικούς από τους σημαντικότερους επιχειρηματίες των μεγαλύτερων πολυεθνικών.
Ακόμα και οι πιο ευφυείς και οξυδερκείς από αυτούς, μόλις ακούσουν λέξεις όπως ‘ρυθμιστικό πλαίσιο’ βγάζουν σπυράκια. Η μόνιμη, σταθερή, ‘μαγνητοφωνημένη’ θα ‘λεγα απάντησή τους είναι:

-Αφήστε μας ήσυχους να κάνουμε τη δουλειά μας όπως εμείς ξέρουμε καλύτερα.

Με άλλα λόγια «αφήστε μας ξέφραγο το αμπέλι να το τρυγήσουμε όπως εμείς γνωρίζουμε καλύτερα».

Ο επιχειρηματικός μεσαίωνας στην Ελλάδα δεν δημιουργήθηκε λόγω κρατικού παρεμβατισμού κύριε Δασκαλόπουλε αλλά, ακριβώς, λόγω της ανυπαρξίας του!
Δημιουργήθηκε από ένα απαξιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα.
Δημιουργήθηκε από μια ανύπαρκτη καταναλωτική συμπεριφορά των πολιτών.
Δημιουργήθηκε από μια ‘εντεταλμένη’ Επιτροπή Ανταγωνισμού που αποτελεί το όνειδος της Ευρώπης, και που έχει επιτρέψει μια ολιγοπωλιακή διάρθρωση αγοράς που μόνο σε μπανανίες απαντάται.

Το αμπέλι λοιπόν τρυγήθηκε για 60 χρόνια κύριε Δασκαλόπουλε.
Και ήλθε η ώρα η επιχειρηματικότητα να παίξει ποδόσφαιρο με διαφορετικούς όρους.
Όπως όλες οι ανεπτυγμένες χώρες όπου, λόγω ανταγωνισμού, το κέρδος περιορίζεται στο 5 και όχι στο 50 τοις εκατό!
Μας αρέσει δε μας αρέσει.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: σε ένα θα συμφωνήσω: με 50% φορολογία, είναι αστείο να μιλάμε για επενδύσεις και ανάπτυξη. Ας περιμένουμε λοιπόν όλοι την ΔΕΘ. Και τον λαγό απ΄ το καπέλο.

Τοπική αυτοδιοίκηση

Είπαμε.
Δύσκολη γλώσσα τα Ελληνικά.
Δεν μαθαίνονται εύκολα τα ρημαδιασμένα.

Ένας από τους λόγους που το Λονδίνο είναι ο πρώτος τουριστικός προορισμός στον κόσμο είναι ότι, από τη Λουάντα μέχρι το Ανόι, λίγο ως πολύ όλο και κάποια κουτσοαγγλικά μιλάνε οι τουρίστες που το επισκέπτονται.
Αν μη τι άλλο, μπορούν τουλάχιστον να διαβάζουν τις στάσεις στον Υπόγειο.
Άντε τώρα στη χώρα μας να προσπαθεί Άγγλος τουρίστας (ή ο πρωθυπουργός μας) να ρωτήσει στο Μετρό πού πρέπει να κατέβει για το Νομισματοκοπείο, ή για τη Δουκίσσης Πλακεντίας.
Πού είναι θα ‘θελα να ‘ξερα η δυσκολία, δίπλα στο όνομα του σταθμού, να βάζαμε και ένα αριθμό, π.χ. Α2 ή Β4, όπως κάνουν άλλες χώρες, ώστε να βοηθήσουμε λιγάκι τον έρμο τον τουρίστα που θέλει να εξερευνήσει την πόλη μας;
Πόσο μάλλον όταν ο τουρισμός είναι η μόνη βαριά βιομηχανία μας;

Ένα άλλο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της γλώσσας μας είναι ότι άλλα γράφουμε και άλλα διαβάζουμε. Γράφουμε, για παράδειγμα, 28ης Οκτωβρίου και διαβάζουμε Πατησίων.
Έτσι και με την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Αυτοδιοίκηση στην πραγματικότητα σημαίνει ότι, για να αυτοδιοικήσεις, πρέπει πρώτα να πάρεις το χρίσμα του αρχηγού σου. Διαφορετικά διαγράφεσαι από το κόμμα. Όπως, προχθές, ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης.
Και μετά, μόλις πάρεις το χρίσμα και ανακοινώσεις την υποψηφιότητά σου, η πρώτη δήλωση που κάνεις είναι ότι εσύ είσαι υπερκομματικός και η μόνη σου έγνοια είναι το καλό της τοπικής αυτοδιοίκησης και μόνο!

Και έτσι για να κρατάμε και κάποια προσχήματα, ακούγονται πού και πού και κάποιες φωνές, σαν αυτές του Φώτη Κουβέλη -με το ΠΑΣΟΚ να σιγοντάρει όπου το βολεύει- πως τάχαμου πρέπει να στηριχθούν υπερκομματικοί υποψήφιοι, επιλεγμένοι μόνο με αξιοκρατικά κριτήρια.
Και ‘γω με το φτωχό μου το μυαλό αναρωτιέμαι: αφού είναι υπερκομματικοί γιατί χρειάζονται το χρίσμα και την στήριξη των κομμάτων;
Και η μόνη απάντηση που βρίσκω είναι γιατί είσαι χαϊβάνι Βασίλη και πρέπει να σου υποδείξει το κόμμα σου τι ‘οφείλεις’ να ψηφίσεις.

Όλοι λοιπόν στις κάλτσες το Νοέμβρη.
Χαϊβάνι Βασίλη.

Η. Χαραλαμπίδης

Δίολκος

[Κάντε κλικ εδώ: Δίολκος]

Κάτι το εντελώς εξαιρετικό που θα πρέπει να το δουν όλοι όσοι έχουν κάποια σχέση με τη θάλασσα, τη ναυτιλία, τα λιμάνια, τις μεταφορές και το εμπόριο. Άλλα και ο καθένας που εκτιμά την ποιότητα, που επιτυγχάνεται μόνο με αγάπη, αυταπάρνηση και αδιαπραγμάτευτη αφοσίωση στο αποτέλεσμα.

Ένα 20λεπτο τρισδιάστατο βιντεάκι κινουμένων σχεδίων για το Δίολκο της αρχαίας Κορίνθου, που κατασκεύασε ο Τύραννος Περίανδρος το 600 πΧ, δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν τη διώρυγα του Παναμά.
Απολαύστε το.

Η. Χαραλαμπίδης

Κάποιος ήταν κομμουνιστής επειδή...

[Διαβάσετε τα παρακάτω αφού δείτε πρώτα το βιντεάκι. Αξίζει.] [click here]

Η δύναμη του καλού λόγου είναι ακαταμάχητη.
Ιδιαίτερα όταν απευθύνεται στις αγνές ψυχούλες των παιδιών, που κάνουν τη δική τους επανάσταση, μη μπορώντας να διακρίνουν το ιδεατό και το εξιδανικευμένο απ’ το πραγματικό.
Κι εκεί πάνω επένδυσαν όλοι.
Ηθικοί και ανήθικοι.
Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, έλεγε ο Galbraith, πέθαναν στο όνομα του Κεφαλαίου του Μαρξ, χωρίς να έχουν καν δει το εξώφυλλο του βιβλίου.
Δεν απολογούμαι για τίποτα.
Η ευτυχία των γηρατειών, και το αναντικατάστατο τους, είναι να ξέρεις ότι το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει μέσα στην άσπρη κεφάλα σου.
Και η δυστυχία είναι ότι μόνο εσύ το ξέρεις, και όλο και λιγότεροι είναι διατεθειμένοι να σε ακούσουν.
Το καλό με ‘μας τους δασκάλους είναι ότι έχουμε ακροατήριο υποχρεωτικό!
Κι έτσι έχουμε την ψευδαίσθηση πως κάτι κάνουμε.
Δεινόσαυροι.
Γιατί κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει τις επαναστάσεις των παιδιών.
Που αλλάζουν χρόνο με το χρόνο, κι εμείς νομίζουμε πως είναι ακόμα ίδιες με τις δικές μας.
Δεινόσαυροι, κωλόγεροι και γραφικοί.
Αλλά πλάκα έχει κι έτσι.

Η. Χαραλαμπίδης

Γερμανία - Αργεντινή

Μετά τη σημερινή ισοπέδωση της Αγγλίας από τα γερμανικά panzer, στον ωραιότερο αγώνα του mundial μέχρι σήμερα, δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την τύχη της Αργεντινής το ερχόμενο Σάββατο.

Ούτε ξέρω τι μαθήματα θα μπορούσε να πάρει ο Ανδρέας Λοβέρδος από τη χρεοκοπία της Αργεντινής.
Αυτό που ξέρω είναι ότι, με τέτοια Πρόεδρο, εγώ θα δούλευα 100 ώρες τη βδομάδα για χάρη της..
Ρε μπας και μας χρειάζεται κάτι τέτοιο να ξελασπώσουμε;
Τι γυναίκα!
Στη φωτογραφία, δίπλα στην Christina Kirchner, μια παλιά μας γνώριμη.
Ακούω ότι θα δούνε το ματς του Σαββάτου παρεούλα!
May the best woman win!

Η. Χαραλαμπίδης

Καλό καλοκαίρι

Μασημένα λόγια, και βαρετά.

Αλλά για να λέμε τα πράματα με το όνομά τους, αυτό που βουλιάζει καθημερινά την οικονομία μας είναι η καθολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος και όχι τα μέτρα του προγράμματος σταθεροποίησης αυτά καθαυτά.

Διάβαζα πρόσφατα μια δημοσκόπηση όπου, όχι το 20, ούτε το 40, αλλά το 80% των ερωτηθέντων πίστευε πως η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών είναι διεφθαρμένοι.

Ο κόσμος έχασε πια την εμπιστοσύνη του σε αυτούς που για χρόνια εξέλεγε να τον αντιπροσωπεύουν.
Δεν πείθεται πια από δηλώσεις και διαβεβαιώσεις, που τις ακούει τη μία μέρα μόνο και μόνο για να δει τη διάψευσή τους την επομένη.
Βλέπει καθημερινά την ανεπάρκεια και την ανικανότητα σε όλο της το μεγαλείο, στην κρισιμότερη στιγμή της νεότερης ιστορίας μας, όπου διακυβεύεται αυτή η ίδια η η ύπαρξη της χώρας μας.
Βλέπει «σύμβολα» κομματικών ιδεολογιών να καταρρέουν και να αποδεικνύονται κραυγαλέες αληταρίες και λαμογιές.

Και θυμάται εκείνα ‘κει τα ωραία του πρωθυπουργού, που συναντούσε τους συνταξιούχους στο δρόμο και του δίνανε, τάχα μου, το μισθό τους (και το σώβρακό τους) για την πατρίδα.

Κι όπως πάντα, μετά την απαξίωση και την οργή έρχεται η απραξία κι η αδιαφορία.
Η παθητική υποταγή στο γνωστό μας ωχαδερφισμό.
Μαζί με καμιά απεργία πού και πού, έτσι για να λέμε ότι κάτι κάνουμε.
Έρχεται και το καλοκαιράκι…

Και έτσι αδρανείς Βασίλη. Δεν έχεις κέφι. Δεν κάνεις τίποτα. Λουφάρεις. Δεν δουλεύεις.
Γιατί για να δουλέψεις, και να δουλέψεις με κέφι και παραγωγικά, χρειάζεται να πιστεύεις σε κάτι. Χρειάζεσαι ηγέτες που να σε εμπνέουν και να σε εμψυχώνουν. Να σου δίνουν προοπτική. Να σου επιτρέπουν να βλέπεις το αποτέλεσμα της δουλείας σου. Να σε κάνουν να αισθάνεσαι περήφανος που συμβάλεις στην κοινή προσπάθεια. Χρειάζεται να πιστέψεις πως είμαστε όλοι οι Έλληνες μαζί μια ομάδα, με ένα όραμα κι ένα στόχο.

Και γράφοντας αυτές τις γραμμές μου ‘ρχονται στο μυαλό αυτά που ‘χε πει η κυρία Μπατζελή την πρώτη μέρα που ανέλαβε το υπουργείο Γεωργίας:

-Εδώ όποιος δε δουλεύει θα βλέπει την πόρτα.

Με αυτά τα λόγια εμψύχωσε τους υπαλλήλους του υπουργείου της.
Βγαλμένα μέσα απ’ την τεράστια εμπειρία της στη διαχείριση ανθρώπων και οργανισμών.

Έρχεται λοιπόν η καλοκαιρινή ραστώνη.
Τα παιδιά τριγυρνάνε ήδη όλη μέρα μέσ’ στο σπίτι και μου σπαν’ τα νεύρα.
Με ξυπνάνε με τις φωνές τους το μεσημέρι που θέλω να την πέσω λιγάκι μετά το φαγητό.
Καφεδάκι στο μπαλκόνι το απόγευμα, και κάνα υπαίθριο σινεμαδάκι το βράδυ.
Κι ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά για το νησί.
Εγκατάλειψη και φυγή.
Ένας άλλος κόσμος μέσα στην ίδια χώρα.

Και μετά τα πρωτοβρόχια.
Μαζευόμαστε.
Τα παιδιά αρχίζουν σχολείο..
Πρέπει να πάρω και πετρέλαιο..
[Θα ‘χω δουλεία άραγε το Σεπτέμβρη;]

Μέχρι τότε θα ‘χουν ξεχαστεί όλα.
Τα σπίτια του Άκη. Η συγκάλυψη της Siemens και του Βατοπεδίου. Οι λίστες με το μπλάνκο. Οι 1200 offshore εταιρείες που δήθεν έβαλε στο στόχαστρο το ΣΔΟΕ. Οι 70 υπάλληλοι του υπουργείου οικονομικών που χρηματίζονταν. Ο περίφημος ‘ανώνυμος’ με τις 120 offshore και τα 120 ακίνητα.
Κι όλα τ’ άλλα.
Λίγοι θα τα θυμούνται όλα αυτά το Σεπτέμβρη Βασίλη.
Ένα καλά ενορχηστρωμένο επικοινωνιακό παιχνίδι ήτανε.
Για να σου χρυσώσουν το χάπι.
Έτσι ήταν πάντα τα πράματα κι έτσι θα παραμείνουν.
Τυχαίο;
Δε νομίζω.


Η. Χαραλαμπίδης

Ανησυχώ..

Όταν ο Ben Bernanke, o άνθρωπος που κρατάει το τιμόνι της παγκόσμιας οικονομίας στα χέρια του, λέει πως δεν καταλαβαίνει γιατί ο χρυσός οδεύει προς τα 1500 δολάρια την ουγγιά, ανησυχώ.

Όταν ο κεντρικός τραπεζίτης της ισχυρότερης οικονομίας στον κόσμο αδυνατεί να καταλάβει ότι ο επενδυτής έχει πια χάσει την εμπιστοσύνη του στη δυνατότητα των δυτικών οικονομιών να οδηγήσουν την παγκόσμια οικονομία, ανησυχώ.

Όταν ο τέως καθηγητής του Princeton δεν καταλαβαίνει ότι ο κόσμος, έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη του στις μετοχές και τα κρατικά ομόλογα, ψάχνει για προστασία αλλού, ανησυχώ.

Ανησυχώ όχι γι αυτό που συμβαίνει αλλά γιατί ο Ben Bernanke δεν το καταλαβαίνει.
Λέτε να ‘ναι κι αυτός Κασσάνδρα κύριε Πρωθυπουργέ;
Και να λέει πράματα που δεν θα πρέπει να λέγονται;
Ίσως.

Η. Χαραλαμπίδης

Ο Ωραίος Μπρούμελ (Άκης Τσοχατζόπουλος)

Μου λέει ο Γιώργος ο γαμπρός μου πως τις προάλλες βγήκε ο ωραίος Μπρούμελ να φάει, στη Θεσσαλονίκη, και έγινε το έλα να δεις. Τα πιάτα φεύγανε απ’ τα τραπέζια ως ιπτάμενοι δίσκοι.
Όπου φύγει φύγει ο ωραίος.

Σήμερα είχε το θράσος να κάνει και δηλώσεις.
Υπάρχουν, λέει, σκοτεινές δυνάμεις που έχουν βάλει στόχο την εξόντωσή του.
Και θα κάνει μηνύσεις, λέει ο ωραίος.
Για να λάμψει η αλήθεια.

Εγώ θα περιμένω.
Θα περιμένω τη δικαστική αρωγή που θα αποκαλύψει το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Nobilis.
Θα περιμένω να δω τις μηνύσεις του ωραίου.
Και όσο δεν τα βλέπω αυτά, τόσο θα γράφω.

Θα γράφω για τους συνταξιούχους των 500 ευρώ που οι «σύντροφοι» του ωραίου είχαν την αναλγησία να πετσοκόψουν.
Οι ίδιοι που παίζουν πόκερ συγκάλυψης με καμένα χαρτιά:
Δύο δικοί σου (Ρουσσόπουλος, Βουλγαράκης), δύο δικοί μου (Μαντέλης, Τσουκάτος).
Φτύνοντας έτσι κατάμουτρα τη νοημοσύνη του δοκιμαζόμενου λαού που έχει φτάσει τα όρια της απόγνωσης.

Φουσκοθαλασσιά όμως έχουμε κι ο καιρός αλλάζει…

Η. Χαραλαμπίδης

Ελβιέλες και μπλουτζινάκια

Ένα από τα καλά του διαδικτύου είναι ότι έχουμε πλέον ένα αξιόπιστο και εύκολα προσβάσιμο αρχείο να ανατρέξουμε. Να λοιπόν τι έγραφα πριν 4 μήνες στο άρθρο μου «Επίθεση στο ευρώ» γι αυτούς τους ‘περίφημους’ κερδοσκόπους που συνωμότησαν να μας χρεοκοπήσουν. Και που τους έκανε σημαία στις ανά τον κόσμο περιοδείες του ο Πρωθυπουργός, ζητώντας προστασία απ’ τις ανίερες πρακτικές τους σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα [κλικ εδώ].

Ακούω όμως σήμερα τον Jean Claude Juncker, πρόεδρο του eurogroup, να με επαναλαμβάνει καταλεξί, λέγοντας πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ οι κερδοσκόποι αλλά το μπάχαλο της Ελληνικής οικονομίας και η κακοδιαχείριση του δημόσιου τομέα μας.

Θα απαντήσετε κύριε Πρωθυπουργέ;
Εγώ δεν νομίζω πως έχω κάτι να προσθέσω.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Ανατρίχιασα προχθές ακούγοντας το Μίκη Θεοδωράκη να λέει πως αυτό που ονομάσαμε ‘Ελλάδα’ μας τέλειωσε. Κύριε Πρωθυπουργέ: η πατρίδα μας χάνεται και η τύχη της είναι στα χέρια σας. Ωραία τα καλά πτυχία, οι πράσινες αμπελοφιλοσοφίες, οι Ελβιέλες και τα μπλουτζινάκια των υπουργών σας. Αλλά αυτά είναι πολυτέλειες για άλλες εποχές και για τις φιλολογικές βραδιές του Παρνασσού. Σήμερα, 11 εκατομμύρια επιβάτες ψάχνουν απεγνωσμένα κυβερνήτη και πλήρωμα. Το μαγαζί μας ψάχνει Διευθύνοντα Σύμβουλο και Διοικητικό Συμβούλιο. Είναι ιστορικές οι ευθύνες και κανείς δεν μπορεί, ούτε έχει το δικαίωμα, να τις επωμιστεί μόνος του.
ΗΧ

Όπα

Έτσι από βίτσιο, όλο και κάτι έχω να πω κάθε χρόνο για τη Eurovision.

Ακόμα και φέτος.
Έτσι είναι τα βίτσια..

Αλλά, ρε Βασίλη, το να πάμε με τίτλο ‘Όπα’, μετά από τα όσα έχουμε ακούσει τους τελευταίους μήνες από τους Ευρωπαίους για τα προβλήματα που δημιουργήσαμε με το 30ετές ‘όπα’ μας, σαν ανέκδοτο μου φαίνεται.
Χιούμορ ανεπανάληπτο.

Να την κάνω τώρα την πρόβλεψη;
Αν πιάσουμε αύριο τη δεύτερη θέση από τον πάτο, θα είναι λόγος πανηγυρισμού.*
Και μετά θα αρχίσουν οι αναλύσεις.
Οι ‘αποκωδικοποιήσεις’.
Για το τι έφταιξε.
Για να δούμε..
Κυριακή κοντή γιορτή.


Η. Χαραλαμπίδης

*Θυμάστε εκείνον τον ανεκδιήγητο τον Ρακιτζή με τις γαλότσες και το s.a.g.a.p.o.; Όταν πάτωσε, βγήκε και έδωσε βαρύγδουπη συνέντευξη στο Ζάππειο. Σαν τον Καραμανλή, όταν υπέγραφε την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ. Το ερώτημα ακόμα παραμένει: ποιος του είχε δώσει την άδεια να χρησιμοποιήσει την αίθουσα; Ά ρε μια βρεμένη σανίδα που θέλουμε όλοι Βασίλη, μπας και σοβαρευτούμε λιγάκι.

ΥΓ: Και κάτι άσχετο: είπε ο Ομπάμα ότι, έτσι όπως ξυριζότανε, εκεί που και η Βασίλισσα πάει μόνη της, μπήκε η κόρη του και τον ρώτησε αν έκλεισε την τρύπα (της BP..). Και το θεμελιώδες βέβαια ερώτημα είναι: με το σώβρακο ξυρίζεται ο Ομπάμα;

Οικονομική διακυβέρνηση και το μέλλον της Ευρώπης

Έχει απόλυτο δίκιο αυτή τη φορά η κυρία Merkel.
Είπαμε. Να τα λέμε έτσι, να τα λέμε και αλλιώς Βασίλη.

«Νομισματική ένωση χωρίς οικονομική διακυβέρνηση και αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία δε γίνεται».

Είναι κάτι σαν το γίγαντα με τα γυάλινα πόδια. Για να θυμηθούμε και λιγάκι τον Πάγκαλο.
Είναι σαν να βάζεις το κάρο μπροστά απ’ το άλογο.
Το είπε προχθές, βαρύγδουπα, αλλά και καθυστερημένα, ο Olli Rehn.
Το είχα πει κι εγώ, όχι σήμερα όμως αλλά πριν 12 χρόνια.
Όταν δεν είχαμε καν ευρώ.
Όταν τα δημοσιονομικά θέματα ήταν το απόλυτο ταμπού στην Ευρώπη.
Να λοιπόν τι είχα πει στη Βαρκελώνη το 1998, στο συνέδριο λιμενικής πολιτικής που είχα συνδιοργανώσει με τον Neil Kinnock* και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή:

…The issue of the treatment of public investment goes far beyond the port sector itself. This is going to be the major issue on the political agenda of the EU going forward, because a Monetary Union cannot succeed without efforts for greater harmonisation of fiscal policy that, of course, includes the treatment of public investment…

Νεκρική σιγή επικράτησε στην αίθουσα μόλις το ξεστόμισα.
Ορισμένοι με χαρακτήρισαν ως αιρετικό και επικίνδυνο.
Κάποιοι άλλοι με περιέγραψαν ως γραφικό, προσάπτοντάς μου το γνωστό ορισμό του καθηγητή ως «the gentleman with the different opinion».**

Τι σημαίνει όμως οικονομική διακυβέρνηση Βασίλη, και τι θα σήμαινε αυτό για τη χώρα μας;
Απλά, σημαίνει ότι χρειάζεται συντονισμός των δημοσίων δαπανών, ιδιαίτερα των δημοσίων επενδύσεων, και εναρμονισμός των φορολογικών μας συστημάτων.
Και όχι μόνο θα πρέπει οι εθνικοί προϋπολογισμοί να προεγκρίνονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά εγώ θα πάω και ένα βήμα παραπέρα: θα πρέπει και να συναποφασίζονται. Έτσι ώστε να αποφεύγεται η σπατάλη και κατά συνέπεια τα ελλείμματα.
Γιατί δεν είναι δυνατόν Βασίλη να φτιάχνουμε όλοι δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια και άλλα έργα υποδομής χωρίς καμία συνεννόηση μεταξύ μας, σπαταλώντας δημόσιο χρήμα, πολλές φορές ανταγωνιστικά με το γείτονά μας.

Οι υποδομές είναι για να προάγουν τον ανταγωνισμό μεταξύ επιχειρήσεων, όχι για να αποτελούν αντικείμενο ανταγωνισμού αυτές οι ίδιες.

Και για τη χώρα μας;
Για τη χώρα μας τα νέα είναι ενθαρρυντικά γιατί, μιας και ο Ευρωπαϊκός Βορράς είναι ήδη υπεραναπτυγμένος και κορεσμένος, κάτω απ τους σωστούς όρους οι Ευρωπαϊκές επενδύσεις θα κατευθύνονται στο Νότο όπου θα είναι πιο ανταποδοτικές.

Έτσι και μόνο έτσι θα οδηγηθεί η Ευρώπη σε μεγαλύτερη κοινωνικο-οικονομική σύγκλιση και κατά συνέπεια ισχυρότερο ευρώ και χαμηλότερη ανεργία. Το υπαινίχτηκε αυτό ήδη η Μέρκελ στον Παπανδρέου στη πρώτη τους συνάντηση για τα μέτρα τον περασμένο Μάρτη.

Και είναι φυσικό να αντιδρά η Γαλλία σε μια τέτοια στρατηγική, γιατί αυτό θα ακύρωνε τη θεμελιώδη φιλοσοφία τους περί οικονομικής διακυβέρνησης. Τη φιλοσοφία του κρατισμού που η περίφημη ΕΝΑ (Έcole Nationale d’Administration) ανέδειξε σε επιστήμη. Σε καμία περίπτωση η Γαλλία δεν θα υπέβαλε την κουζίνα της στην επιθεώρηση των Ευρωπαίων μαγείρων. Ο Σαρκοζί αναγνωρίζει το πρόβλημα αλλά σαν γνήσιος Γάλλος διατείνεται πως ό,τι χρειαστεί να γίνει θα το κάνει μόνος του (δηλαδή στα μουλωχτά και αδιαφανώς) και όχι συντονισμένα, με διαφάνεια και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Παρά τις συχνές διαβεβαιώσεις για το αντίθετο, υπάρχει μεγάλος διχασμός μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας στο θέμα αυτό Βασίλη.

Παρόμοια είναι και η αντίδραση των Άγγλων, που βλέπουν την παραχώρηση των οποιωνδήποτε εξουσιών στις Βρυξέλλες όπως ο διάολος το λιβάνι. Φοβούνται μπας και χάσουν τη «Βρετανική Αυτοκρατορία» τους που υπάρχει, σήμερα, μόνο στο μυαλό τους.

Μόνο κερδισμένη θα μπορούσε να βγει η Ελλάδα από τη στρατηγική μιας συντονισμένης οικονομικής διακυβέρνησης σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.

Αν το πρόγραμμα σταθερότητας αποδώσει, και θα αποδώσει γιατί η κυβέρνηση δεν έχει περιθώρια επιλογής κάτω από την αυστηρή επιτήρηση των δανειστών μας, η Ελλάδα θα μπορούσε να βγει από το τούνελ με ένα δημοσιονομικό σύστημα από τα πιο σύγχρονα της Ευρώπης.

Και παρά τους υψηλότερους, αναπόφευκτα, φόρους, τα έσοδα του κράτους θα είχαν τότε ανταποδοτικότητα για τον φορολογούμενο και θα συγχρηματοδοτούσαν, ορθολογικά, αναπτυξιακές επενδύσεις με Ευρωπαϊκή και όχι αναγκαστικά εθνική προοπτική. Αυτό σημαίνει «σύγκλιση» Βασίλη και όχι ένα κοινό νόμισμα χωρίς κοινή οικονομία που είναι, όπως είπα, άδειο κέλυφος.
Για παράδειγμα, στην Αμερική, όπου η κάθε Πολιτεία είναι σχεδόν αυτόνομο κράτος, οι στρατηγικές επενδύσεις, όπως οι αυτοκινητόδρομοι για παράδειγμα, σχεδιάζονται και χρηματοδοτούνται από τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό γιατί έχουν εθνικές επιπτώσεις και οφέλη.

Αν τα σχέδια αυτά ευοδωθούν υπάρχει Ευρωπαϊκή προοπτική για τη χώρα μας.
Αλλιώς, η μόνη συμφέρουσα λύση θα ήταν η έξοδος από την ευρωζώνη και το πισογύρισμα στη δραχμούλα μας. Που να σου πω τη μαύρη αλήθεια, ίσως δεν θα ήταν κακή ιδέα after all.

Η Γερμανία έχει υπεραναπτυχθεί σε βαθμό που περαιτέρω ανάπτυξη μπορεί να είναι μόνο οριακή. Έτσι, τα εξαγωγικά πλεονάσματά της δεν μπορούν να απορροφηθούν από την εγχώρια κατανάλωση (ο μέσος Γερμανός έχει τη Μερσεντές του και το σπίτι του), ούτε από τις εγχώριες επενδύσεις (λόγω υψηλού κόστους και καλύτερων ευκαιριών στην Ασία, Λατινική Αμερική και Αφρική). Έτσι λοιπόν η έμφαση ήταν στις εξαγωγές. Μέχρι πρόσφατα, η Γερμανία ήταν η πρώτη εξαγωγική χώρα στον κόσμο. Η Κίνα την ξεπέρασε μόλις πέρσι.

Και εδώ αρχίζει να διαφαίνεται το πρόβλημα: Δεν μπορούμε να φωνάζουμε στην Κίνα να υπερτιμήσει το Γιουάν και να στραφεί στην εσωτερική κατανάλωση (αντί των εξαγωγών) τη στιγμή που το ευρώ πέφτει. Δεν θα το κάνει ποτέ αυτό η Κίνα, οπότε έχει πρόβλημα η Αμερική με τις δικές της εξαγωγές. Γι αυτό υποστηρίζει τόσο πολύ ο Ομπάμα το ισχυρό ευρώ.

Έτσι λοιπόν, διαφαίνεται, ο μόνος δρόμος μπροστά για την Γερμανία είναι οι επενδύσεις στον Ευρωπαϊκό Νότο. Για να γίνει όμως αυτό απαιτείται αποτελεσματικότητα και δημοσιονομική πειθαρχία, για να είναι οι επενδύσεις των Γερμανών ανταποδοτικές και να μην εξανεμίζονται μέσα σε σπάταλα κράτη-συνεταίρους.

Αν η Ευρώπη χαλαρώσει αυτή τη δημοσιονομική πειθαρχία, και τη συνεπακόλουθη ανταγωνιστικότητα, θα υπογράψει και τη θανατική της καταδίκη, ενόψει της Κίνας και των άλλων ανερχόμενων οικονομιών (BRIC). Αυτό λοιπόν που ζητά η Γερμανία δεν είναι μόνο σωστό, αλλά είναι και μονόδρομος για την Ευρώπη.

Γιατί αυτό που ζούμε σήμερα Βασίλη δεν είναι κρίση του ευρώ ή των ευρωπαϊκών οικονομιών, αλλά κρίση του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης.
Και κάποτε θα πρέπει να αρχίσουμε να λέμε τα πράματα με το όνομά τους.
Εμείς οι ίδιοι θέλαμε την παγκοσμιοποίηση και την απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου.
Τώρα τα λουζόμαστε.

Και όλα αυτά που ακούς τελευταία Βασίλη για τη δημιουργία του 4ου Ράιχ είναι κολοκύθια νερόβραστα. Η Γερμανία έχει βαθύτατα Ευρωπαϊκό προσανατολισμό, αλλά σε μια Ευρώπη που θα συνεχίσει να υπάρχει και δεν θα καταντήσει παρατηρητής, θαυμάζοντας τα μουσεία της και το ένδοξο παρελθόν της.
Μια Ευρώπη που θα πρέπει να δουλεύει περισσότερο και να αμείβεται λιγότερο.
Τέρμα οι αποικίες, το πλιάτσικο, και τα αυτοκρατορικά παλάτια.
Τέρμα και το χόκεϋ, το πόλο, το κρίκετ και το μπριτζ.
-Δεν μπορώ να ζητήσω απ' τις εταιρείες μου να παράγουν 'σκουπίδια'.
Είχε πει, σωστά, η κυρία Μέρκελ.

Παγκοσμιοποίηση τώρα.
Ήθελες ‘τα και ‘παθες ‘τα.
Έλεγε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου.
Μια σοφή γυναίκα.
Η κυρά Ασημίνα η Σαντορινιά με τ' όνομα!
Μου φαίνεται πως μάλλον πολλά είπα σήμερα..


Η. Χαραλαμπίδης


*Για τους νεότερους, ο Neil Kinnock (Λόρδος Kinnock σήμερα), ήταν αρχηγός του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας για 20 χρόνια μέχρι το 1992 οπότε και έχασε τις εκλογές από τον John Major, τον διάδοχο της κυρίας Thatcher. Η εκλογές αυτές ήταν από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της Ευρωπαϊκής πολιτικής ιστορίας, μιας και μέχρι και τη μέρα των εκλογών όλες οι δημοσκοπήσεις έφερναν τον Kinnock ως νικητή. Στη συνέχεια ο Kinnock πέρασε 10 χρόνια σαν Επίτροπος μεταφορών και Αντιπρόεδρος της ΕΕ επί προεδριών Jacques Santer και Romano Prodi. Ο Kinnock θεωρείται ο πιο πετυχημένος Επίτροπος μεταφορών έως σήμερα, και αυτός που εισήγαγε τα διευρωπαϊκά μεταφορικά δίκτυα και την ναυτιλιακή και λιμενική πολιτική της Ένωσης. Είχα έτσι την τύχη, για σχεδόν 4 χρόνια, να σταθώ κοντά και να βοηθήσω ένα μεγάλο άνδρα και οραματιστή. Και το αναφέρω αυτό έτσι για την ιστορία, μιας και ο ‘Βασίλης’ είναι και λιγάκι ‘ημερολόγιο’ για τις επερχόμενες γενεές…

**Ο πιο σωστός όμως ορισμός του καθηγητή είναι «he who transforms bullshit into air miles»

Γκλαμουριά και ευρωζώνη

Πολύ τη βρίσκω πάντως τελευταία με αυτό το φορολογικό σαφάρι που έχει εξαπολύσει η Κυβέρνηση κατά του showbiz και των σκυλάδικων γενικώς.


Λίγο λιγότερα τσιφτετέλια, μεσημεριανά, γκλαμουριές και Μενεγακισμός δε θα μας έκανε κακό.

Όταν ο ξενέρωτος Γερμανός την πέφτει από τις 11μμ, για να τον πάρει ο ύπνος σκέφτεται με ποιο τρόπο την άλλη μέρα θα κάνει τη δουλειά του καλύτερα και πιο αποτελεσματικά.
Λίγο περισσότερη σοβαρότητα χρειάζεται αυτές τις δύσκολες μέρες Βασίλη.
Τίποτα παραπάνω.
Και όλα θα φτιάξουν.
Αλλά και να αποφασίσουμε: γκλαμουριά και lifestyle ή ευρωζώνη;
Γιατί και τα δύο μαζί δεν γίνεται.

Η. Χαραλαμπίδης

Protégé

Πάει λοιπόν και η Αγγελικούλα μας και πολύ στενοχωρήθηκα.
Υπέβαλε την παραίτησή της στον Πρωθυπουργό ο οποίος την έκανε αμέσως αποδεκτή.

Τι ωραία γυναίκα όμως ρε συ Βασίλη…
Και πες μου τώρα αν θες, αν στον κόσμο όλο έχεις δει ποτέ πιο όμορφη υπουργό.
Και γιατί να μη το πω;
Μήπως φόρο πληρώνουμε για αυτά που λέμε;
Ούτως ή άλλως ανδρικό σοβινιστικό γουρούνι είμαι.
Όπως μου λέει μια Αγγλίδα φίλη μου.
Σημασία όμως δεν έχει τι λέω εγώ αλλά τι φωτογραφίζει το playboy (φωτογραφία).

Για λόγους ευθιξίας’ παραιτήθηκε η κυρία Γκερέκου, όπως μας ανακοίνωσε.
Μιας και με ρωτάς όμως Βασίλη που συνίστατο αυτή η ευθιξία της κυρίας Γκερέκου, σου απαντώ.
Οφειλόταν στο ότι σε πέρασε για τούβλο όρθιο, λέγοντάς σου πως εκείνη δεν ήξερε τίποτα για τις φορολογικές ‘εκκρεμότητες’ του συζύγου της.
Πως το μόνο που έκανε εκείνη ήταν να συνυπογράφει με το Βοσκόπουλο τις κοινές φορολογικές τους δηλώσεις.
Και παρόλο που όλοι ξέρουμε πως την υπογραφή μας και άλλα πράματα πρέπει να προσέχουμε πού τα βάζουμε, φαίνεται πως η κυρία Γκερέκου δεν χρειάστηκε ποτέ να διαβάσει τι ήταν αυτό που υπέγραφε.

Έχω λοιπόν μια πρόταση προς τον Πρόεδρο της Βουλής.
Να καλέσει και τους τρακόσους να τον ενημερώσουν αν υπάρχει κάτι στον περιρρέοντα χώρο τους που θα μπορούσε να δώσει αφορμή σε ερωτήματα περί ηθικότητας, και για το οποίο δεν είναι σίγουροι.
Να ζητήσουν έτσι τη συμβουλή του.
Να γίνει δηλαδή δική τους ευθύνη να αποδεικνύουν συνεχώς ότι δεν είναι ελέφαντες.
Και να τους καλέσει να το κάνουν αυτό αυτόβουλα, με δική τους πρωτοβουλία, πριν αναγκαστούν να το κάνουν, οπότε θα είναι και πολύ αργά.
Come to me before I come to you, είχε πει ο Gordon Brown στους Άγγλους φοροφυγάδες και έγινε η Αγγλία υπόδειγμα φορολογικής πειθαρχίας.
Το ίδιο και για όσους εξανίστανται ότι, με τη δημόσια κατακραυγή, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, και ότι «δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι».

Εδώ θα πρότεινα στον Πρόεδρο της Βουλής να συστήσει στο Σώμα, ιδιαίτερα σε αυτούς που αγανακτούν με την ισοπεδωτική δημόσια κατακραυγή, να θέσουν στη διάθεση του Προέδρου το «πόθεν» τους, αν μη και τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
Προσωπικά, για να μπορώ να κυκλοφορώ στο δρόμο με το μέτωπο ψηλά, αυτό θα ήταν το πρώτο που θα έκανα αν δεν είχα κάτι να κρύψω.
Για να μπορώ μετά να διαμαρτύρομαι δικαιωματικά για το άδικο της συλλήβδην ρετσινιάς.

Πάντως όπως και να ‘χει το πράμα, η αποπομπή της κυρίας Γκερέκου ήταν πλήγμα για την Κυβέρνηση.
Ιδιαίτερα για τον Πρωθυπουργό, το πλήγμα θα πρέπει να ήταν δυσβάστακτο.
Μιας και ήταν «προστατευόμενη» του (protégé), όπως έγραψε το Αγγλικό BBC που μας έκανε ρόμπα και πάλι.
Και το μεγάλο ερώτημα βέβαια είναι ποια θα είναι η επόμενη «προστατευόμενη» του Πρωθυπουργού.
Εγώ τι να πω;
Πάντα με εντυπωσίαζε η ικανότητα των Άγγλων να ‘επιλέγουν’ τις λέξεις τους.
Protégé.

Η. Χαραλαμπίδης

Μια περίεργη ομερτά, συνέχεια...

Μου γράφει ένας αναγνώστης ότι, μια ώρα μετά την ανάρτηση του άρθρου μου «Μια περίεργη ομερτά..» παρακάτω, o Αντώνης Σαμαράς το έκανε θέμα χθες σε μια ομιλία του που την κάλυψε, σε ένα από τα μεσημεριανά δελτία της, η ΝΕΤ. Ως δια μαγείας, η είδηση εξαφανίστηκε από όλα τα δελτία της ημέρας στη συνέχεια.
Σίγουρα, θα πρέπει να υπήρχαν πιο ενδιαφέροντα θέματα…
Διαβάστε το άρθρο παρακάτω.

Η. Χαραλαμπίδης

Μια περίεργη ομερτά...

Κεφαλαιώδες θέμα, ανάμεσα σε όλα αυτά που μας συμβαίνουν αυτές τις μέρες.
Είχα αποφασίσει όμως, μέχρι σήμερα, να μην το σχολιάσω.

Πριν δυο βδομάδες, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Θόδωρος Πάγκαλος έλεγε πως «όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο, δεν μπορείς να βάζεις κόκκινες γραμμές».
Σε ερωτήσεις συνδικαλιστών, ο Πρωθυπουργός απαντούσε «τα παράπονά σας στην Τρόϊκα».

Αναχωρώντας όμως από την Αθήνα ο Paul Thomsen, ο επικεφαλής του κλιμακίου του ΔΝΤ, σε συνέντευξή του σε τηλεοπτικό σταθμό, δήλωσε: «το πακέτο μέτρων ήταν της Ελληνικής κυβέρνησης και εμείς ήμασταν απλά ευτυχείς και ανακουφισμένοι που μπορέσαμε να το εγκρίνουμε».

Την ίδια ακριβώς δήλωση έκανε μια μέρα αργότερα, στο Bloomberg, και ο John Lipsky, o No 2 του ΔΝΤ και ένας από τους σοβαρότερους οικονομολόγους του Ταμείου.

Και όλες αυτές τις δυο βδομάδες, δεν βρέθηκε κανείς να το σχολιάσει ή να το διαψεύσει.
Ούτε καν στα ψιλά των εφημερίδων δεν πέρασε.
Ομερτά σε όλα τα ΜΜΕ…
Γιατί άραγε;
Μήπως Κύριε Πρωθυπουργέ απαιτούνται κάποιες εξηγήσεις;


Η. Χαραλαμπίδης

Unfair

Λύσσαξες πια αυτές τις μέρες ρε συ Βασίλη με τους πολιτικούς μας.
Να τους κάνουμε. Να τους δείξουμε.
Να τους καθίσουμε στο σκαμνί. Να τους δημεύσουμε τις περιουσίες.
Να τους πάρουμε πίσω τα κλεμμένα. Να στήσουμε λαϊκά δικαστήρια.
Δε συμφωνώ καθόλου μα καθόλου μαζί σου.
Ειλικρινά, εγώ τους καταλαβαίνω απόλυτα και τους συμπαρίσταμαι.

-Ξέρεις τι είναι να ρισκάρεις μια περιουσία για την επανεκλογή σου, με την ελπίδα* και μόνο πως θα τα πάρεις πίσω στο δεκαπλάσιο σε τέσσερα χρόνια; Ποια άλλη ‘επένδυση’ έχει τέτοιο ρίσκο;

-Ξέρεις τι είναι οι συμμαθητές σου να μελετούν στο ζεστό δωματιάκι τους, κι εσύ να ξεπαγιάζεις μεσ’ στο καταχείμωνο, αφισοασβεστώνοντας μάντρες;

-Ξέρεις τι είναι να βγαίνεις απ’ την εκκλησία λαδωμένος και κατουρημένος από όλα αυτά τα βαφτιστήρια σου;

-Ξέρεις τι είναι να μην έχεις ούτε ένα σαββατοκύριακο για τον εαυτό σου και την οικογένειά σου, και να πρέπει να τα περνάς στο κότερο του αφεντικού σου;

Δεν θα πρέπει κάποτε ο λαός να πληρώσει για όλες αυτές τις θυσίες των πολιτικών μας;

Στο κάτω της γραφής, κάποτε ο πολιτικός είχε και μια κοινωνική υπόσταση.
Έβγαινε για σουλάτσο και καφεδάκι στο Κολωνάκι, με το ασημένιο κομπολογάκι του και το μπλαζέ του ύφος, και από πίσω του ακολουθούσε κουστωδία ολόκληρη από κυριούλες και παρατρεχάμενους ‘παράγοντες’.
Σήμερα;

Σήμερα πρέπει να δουλέψει, του κόβουν το μισθό του, ούτε λόγος για κάνα δωράκι στον εαυτό του, τον γιουχάρουνε, τον μπουγελώνουνε, τον φασκελώνουνε, τον θεωρούνε υποκατάστατο του πτυελοδοχείου.

Βγαίνει βόλτα ο φουκαράς ο Κακλαμάνης και κλειδώνεται μια ώρα στις τουαλέτες του καφενείου ώσπου να τον βγάλουνε τα ματ.
Πάει στη ΝΕΤ η Διαμαντοπούλου και την φυγαδεύουνε από την πίσω πόρτα.
Πάει πια ο πρωινός περίπατος.
Τώρα, αν χρειαστεί να βγουν βόλτα παίρνουν και την ομπρέλα τους μαζί.
Όπως στο κοινοβούλιο της Ουκρανίας, που φέρνουν οι βουλευτές τις ομπρέλες τους στην αίθουσα της βουλής για να προστατευτούν απ’ τα γιαούρτια και τα αυγά.

Δε σου αρκούν επιτέλους όλα αυτά ρε συ Βασίλη; Κι άλλα θες;
Έχει και η κοινωνική κατακραυγή τα όριά της.
Ήμαρτον πια.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ. Και για να μην κατηγορηθώ ότι ισοπεδώνω, προσυπογράφω ανεπιφύλακτα τη δήλωση όλων των πολιτικών μας, ιδίως αυτών που νοιώθουν την ανάγκη να την κάνουν: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Υπάρχουν και καλοί».

*Άκουσα προχθές στον Πειραιά το εξής ωραίο που το μεταφέρω στις φοιτήτριές μου:
Μη παντρευτείς πότε κάποιον που τη μάνα του τη λένε Ελπίδα.
Αυτή πεθαίνει πάντα τελευταία…

Το μεγάλο παιχνίδι

Ποτέ δεν ‘έπαιξε’ σοβαρά το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.
Απλά, η κυβέρνηση το ανέδειξε σε θέμα μόνο και μόνο για να το πάρει πίσω αργότερα.
Έτσι, επιτυγχάνει δύο πράματα.
Πρώτον, δείχνει στον κόσμο ότι κάτι τέλος πάντων κατάφερε να πάρει, σε αυτές τις κατ’ ευφημισμόν ‘διαπραγματεύσεις’.
Δεύτερον, εφαρμόζει το ‘διαίρει και βασίλευε’.
Πόσο μάλλον όταν λέει πως το κόστος διασφάλισης των μισθών στον ιδιωτικό τομέα ήταν, δυστυχώς, οι δυο μισθοί κι οι δυο συντάξεις στο δημόσιο.
Διασπά έτσι την κοινωνική αγανάκτηση που έχει γίνει καζάνι που βράζει.
Όχι τόσο λόγω των μέτρων, όσο λόγω της συγκάλυψης των υπαιτίων της χρεοκοπίας.
Διχάζει τον κόσμο, κάνοντας τον ιδιωτικό και δημόσιο υπάλληλο εχθρούς.
Ο ιδιωτικός υπάλληλος ανακουφισμένος πάει σπίτι του ήσυχος, καταπίνοντας πιο εύκολα τα μέτρα.

-Ουφ, φτηνά τη γλυτώσαμε. Μην το πεις ούτε του παπά!

Και μένει έτσι στο στόχαστρο μόνο ο δημόσιος υπάλληλος ο οποίος, μουδιασμένος με τις επερχόμενες εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεων, λίγο μπορεί να αντιδράσει.
Έτσι λοιπόν Βασίλη αποφεύγεται η κοινωνική αναταραχή.
Τα συγχαρητήριά μου στον Μέτερνιχ της ιδέας.

Η. Χαραλαμπίδης

Ποδοσφαιρικά και άλλα

Ο πολυσυζητημένος ‘αποπληθωρισμός’, δηλαδή το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού, δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα στις τιμές και την ανταγωνιστικότητά μας αν δεν ελεγχθούν τα καρτέλ και τα υπερκέρδη τους.

HX

Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός
Σοσιαλισμός - Νεοφιλελευθερισμός
Εργαζόμενος - Εργοδότης
Ελλείμματα - Ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί
Άσπρο – Μαύρο
Εγώ – Εσύ

Πολλά τα προτερήματα της φυλής μας Βασίλη.
Αυτό όμως που θα ακούσεις πιο συχνά απ’ όλα τα άλλα είναι το ‘δαιμόνιο’, ή επινοητικότητα και η εφευρετικότητα του Έλληνα.
Ποιος άλλος λαός αλήθεια έχει για υπόδειγμά του τον πολυμήχανο Οδυσσέα;
Αλλά είναι άραγε προτερήματα αυτά ή μειονεκτήματα;
Πόσες εφευρέσεις και πόσες πατέντες έχουμε αλήθεια κατοχυρώσει με την εφευρετικότητα μας, συγκριτικά με τους ‘μονολιθικούς’ κουτόφραγκους;
Τι ήταν όμως αυτό που μας έχει κάνει τέτοια σαΐνια;
«Ανάγκη τέχνας κατεργάζεται» λέει ο λαός μας.
Και ήταν όντως η ανάγκη.
Γιατί μας αρέσει να τα κάνουμε όλα μόνοι μας.
Μαζί με τις παραπάνω αρετές, υπάρχει κι άλλη μια λέξη που μας προσιδιάζει: ο «ατομικισμός».
Η λέξη ‘συνεργασία’ κακώς υπάρχει στο Ελληνικό λεξιλόγιο.
Το αντίθετο θα έλεγα.
Υπάρχει καχυποψία και έλλειψη εμπιστοσύνης, που σιγά-σιγά γίνεται μανία καταδίωξης και θεωρία συνωμοσίας. Όλοι θέλουν το κακό μας. Όλοι συνωμοτούν εις βάρος μας. Κάποιοι άλλοι είναι υπεύθυνοι γι αυτά που μας συμβαίνουν. Μέχρι και γαλάζιες χάντρες κρεμάμε στα μωρά μας. Να μην τα πιάσει το μάτι.
Σταματήσαμε λοιπόν να χαμογελάμε.
Δίνουμε το χέρι και το τραβάμε αμέσως πίσω.
Μας λέει κάποιος καλημέρα και τον κοιτάμε περίεργα.

Τι τεράστιο που είναι όμως το κόστος μιας τέτοιας κοινωνικής φιλοσοφίας και συμπεριφοράς;
Το να τα κάνεις όλα μόνος σου Βασίλη είναι ακριβό και αναποτελεσματικό.
Θα μπορούσαμε να μοιραστούμε τη δουλειά, να συνεργαστούμε, κάνοντας ο καθένας μας αυτό στο οποίο είναι καλύτερος, και να βγούμε έτσι και οι δυο κερδισμένοι. 1+1=3.

Αντίθετα, το μοντέλο κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης των βορειο-ευρωπαίων βασίζεται στη συνεργασία.
Στην αναγνώριση του κοινού οφέλους, και κατά συνέπεια στην εμπιστοσύνη.
Μιας και συνεργασία χωρίς εμπιστοσύνη και χαμόγελο δε γίνεται.
Και φυσικά βασίζεται στο συμβιβασμό.
Δώσε κάτι για να πάρεις κάτι.
Δεν μπορείς να τα θέλεις όλα δικά σου γιατί έτσι παιχνίδι δεν γίνεται.
Συνεργασία όμως σημαίνει θεσμοί. Και θεσμοί σημαίνει σωστό Κράτος.

Όταν κάνουν διαπραγματεύσεις οι βορειο-ευρωπαίοι, κάθονται όλοι γύρω απ’ το τραπέζι ψάχνοντας το συμβιβασμό που θα δώσει την βέλτιστη λύση. Για να μη σου πω ότι τις πιο πολλές φορές η λύση έχει ήδη βρεθεί πριν καν κάτσουν στο τραπέζι όπου ανταλλάσσουν μόνο χαμόγελα και απόψεις για τον καιρό.

Εμείς καθόμαστε στο τραπέζι για να χτυπήσουμε το χέρι. Να υψώσουμε τη φωνή. Για να περάσει το δικό μας. Επιτυχία είναι να κερδίσουμε τη μάχη, όχι να συνεργαστούμε για να αποφύγουμε τον πόλεμο.
-Εμένα θα μου πεις ρε;

Οι ανά τον κόσμο ανεγκέφαλοι των στερεότυπων ταυτίζουν τον ατομικισμό με την ‘ιδιωτική πρωτοβουλία’.
Και πολλοί το καμαρώνουν κιόλας.
Την οποιαδήποτε προσπάθεια συνεργασίας την κοιτάζουν δύσπιστα και τη χρωματίζουν σε διάφορες αποχρώσεις του ‘κόκκινου’ ή του ροζ.

Νεοφιλελευθερισμός = ιδιωτική πρωτοβουλία
Κεϋνσιανισμός = σοσιαλισμός
Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός

Σε όλες αυτές τις ποδοσφαιρικές αναζητήσεις μεταξύ των παθιασμένων, στη χώρα μας, φιλάθλων, το μεγάλο ζητούμενο είναι ο οικονομικός ρόλος του Κράτους.

Θα πρέπει άραγε το Κράτος να είναι παραγωγός και να παράγει δημόσια αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία, οι υποδομές, η άμυνα, η ασφάλεια; ή θα πρέπει ο ρόλος του να είναι μικρός και μόνο ρυθμιστικός;

Τα προς το αριστερό τέρμα κόμματα θέλουν μεγάλο Κράτος και υψηλούς φόρους.
Θέλουν μεγάλο Κράτος γιατί πιστεύουν πως αυτό που αποκαλούμε ‘δημόσιο αγαθό’ δεν μπορεί να παραχθεί από τον ιδιωτικό τομέα, αλλά πρέπει να το παράγουμε συλλογικά, δηλαδή σαν Κράτος.

Η ομάδα που παίζει στο δεξί τέρμα θέλει περισσότερη ιδιωτική πρωτοβουλία, μικρό Κράτος, αποφάσεις από τον καταναλωτή τον ίδιο, χαμηλούς φόρους και περισσότερα λεφτά στα χέρια του καταναλωτή.

Δεν περιμένεις φυσικά από ‘μένα Βασίλη να σου εξηγήσω με δυο γραμμές ποιο απ’ τα δυο συστήματα είναι το καλύτερο.
Άσπρο/μαύρο είναι ούτως ή άλλως αντίθετο προς τον τρόπο σκέψης μου.
Το ίδιο και τα σημαιάκια και οι ταμπελίτσες.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ιδιωτική πρωτοβουλία εφόσον αυτή παίζει ποδόσφαιρο με σωστούς κανόνες και αυστηρό διαιτητή (στη χώρα μας, όταν θέλουμε να κάνουμε χιούμορ, το διαιτητή αυτόν τον λέμε ‘Επιτροπή Ανταγωνισμού’).
Ιδιωτική πρωτοβουλία σημαίνει καινοτομία, επενδύσεις και ανάπτυξη. Όχι όμως καρτέλ και ‘ξέφραγο αμπέλι’ που το τρυγούν οι ‘οξυδερκείς επιχειρηματίες’ και τα επιχειρηματικά λαμόγια, ανακαλύπτοντας τις τρύπες, θεμιτές ή ανήθικες, ενός ανεξέλεγκτου μπάχαλου.
Ενός μπάχαλου που δεν βγήκε από παρθενογένεση αλλά καλλιεργήθηκε συστηματικά.
Μαζί με το μπάχαλο της Παιδείας.
Γιατί μορφωμένος και ψαγμένος πολίτης και καταναλωτής δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχθεί αδιαμαρτύρητα μια τέτοιου είδους Οικονομία.
Δε θα μπορούσε να δεχθεί ένα κράτος που διοικείται από πολιτικούς ‘υπαλλήλους’ και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια.

Ο πολυσυζητημένος ‘αποπληθωρισμός’, δηλαδή το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού, δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα στις τιμές και την ανταγωνιστικότητά μας αν δεν ελεγχθούν τα καρτέλ και τα υπερκέρδη τους.
Και εδώ χρειάζεται Κράτος.
Χρειάζεται μια ανεξάρτητη Επιτροπή Ανταγωνισμού και όχι η αθλιότητα και αστειότητα που έχουμε σήμερα στη θέση της. Διαφορετικά, το μόνο που θα έχουμε πετύχει με τη μείωση του εργατικού κόστους θα είναι τα μεγαλύτερα κέρδη. Και πάλι, ο εργαζόμενος θα έχει έτσι πληρώσει το μάρμαρο.

Ούτε με το μεγάλο Κράτος έχω πρόβλημα. Εφόσον αυτό είναι αποτελεσματικό και παραγωγικό, διαφανές και αδιάφθορο, και το πληρώνουμε από τους φόρους μας και όχι με ελλείμματα και εξωτερικό δανεισμό, που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν.

Ακόμα: κανένα πρόβλημα με το μεγάλο Κράτος που διατηρεί την ιδιοκτησία και μόνο της υποδομής και των μέσων παραγωγής των δημόσιων αγαθών, παραχωρώντας όμως την εκμετάλλευση στον ιδιωτικό τομέα, κάτω από αυστηρό ρυθμιστικό έλεγχο για τη διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος.

Να στο πω και αλλιώς Βασίλη: Ναι στο μεγάλο Κράτος, όταν αυτό σημαίνει μεγάλες δημόσιες επενδύσεις, αλλά όχι μεγάλη δημόσια κατανάλωση.

Και δυο τρία πραματάκια ακόμα Βασίλη για να δεις πόσο λάθος είναι τα σημαιάκια και τα ταμπελάκια, παρόλα όσα σου λένε οι πολιτικοί για να σε πολώνουν και να σου υφαρπάξουν την ψήφο.

Κατ’ αρχήν, με την απόλυτα ατομικιστική ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, όπως την περιέγραψα παραπάνω, Έλληνας και σοσιαλισμός είναι σχήμα οξύμωρο.

Κι εδώ είναι και το μεγάλο σου μπέρδεμα Βασίλη.
Γιατί θες ιδιωτική πρωτοβουλία για τον εαυτό σου και το τζιπ σου, αλλά σοσιαλισμό για όλους τους άλλους που θα πρέπει να φτιάξουν το δρόμο που θα το οδηγήσεις.

Γιατί μη μου πεις ρε Βασίλη ότι το ποδόσφαιρο και η φοροδιαφυγή δεν είναι τα δύο εθνικά μας σπορ.

Να και κάποια άλλα οξύμωρα γι αυτούς που αρέσκονται στα ταμπελάκια:

Ένας από τους αξιολογότερους επιχειρηματίες και στοχαστές που έχει να δείξει η χώρα μας, ο Ανδρέας Βγενόπουλος, διαβεβαιώνει ότι ο μόνος δρόμος μπροστά για την Ελλάδα είναι οι δημόσιες επενδύσεις.

Η ‘νεοφιλελεύθερη’ ΝΔ καταριέται το ναό του νεοφιλελευθερισμού, το ΔΝΤ, το οποίο μας φέρνει στην Ελλάδα το ‘σοσιαλιστικό’ ΠΑΣΟΚ!

Η Σουηδία, το πρότυπο του Πρωθυπουργού μας και ο περιβόητος ‘τρίτος δρόμος’, έχει μηδέν δημοσιονομικό έλλειμμα, ενώ η Αγγλία, το λίκνο του καπιταλισμού, έχει ελλείμματα σαν τα δικά μας.

Να λοιπόν Βασίλη γιατί δεν πρέπει να είσαι ποδοσφαιρόφιλος και γιατί η μόνη ομάδα που θα πρέπει να υποστηρίζεις είναι η Εθνική Ελλάδος.

Ξέρω τώρα τι θα μου πεις.
-Απ’ έξω κι εκ του ασφαλούς εύκολη είναι η κριτική και τα λόγια, αλλά για μπες στο γήπεδο να δεις πόσα απίδια βάζει ο σάκος!
Δεν παίζω μπάλα Βασίλη.
Ούτε ‘γω, ούτε ο Βγενόπουλος.
Εκτός αν κατέβει μαζί μας και η Τζούλια.
Τότε το ξανασυζητάμε!
Μέχρι τότε όμως τα μεταπολιτευτικά ταμπελάκια ΤΕΛΟΣ!


Η. Χαραλαμπίδης

Νέα, σκληρότερα μέτρα

Μην έχετε την παραμικρή αυταπάτη.
Τα νέα μέτρα που θα ανακοινώσει αυτές τις μέρες ο Πρωθυπουργός θα είναι αναμφίβολα δυσβάστακτα.
Μεταξύ άλλων λοιπόν κόβονται και τα ακόλουθα:

-Ανεπάγγελτοι πολιτικοί
-Ξανθιές τηλεπαρουσιάστριες
-Πολιτικοί με IQ μικρότερο του 60
-Μοχίτο και αστακο-μακαρονάδες
-Πολιτικοί που διαβάζουν το λόγο τους
-Όλα τα μωρά στην πίστα
-Και πάνω απ’ όλα: κόβονται οι βλάκες!

Η. Χαραλαμπίδης

Τζούλια Αλεξανδράτου

Μόνο η τρέλα πουλάει σήμερα Βασίλη.
Από τα bushisms του τέως πλανητάρχη, τις πιτσιρίκες του Berlusconi, το καράτε και τις αρκούδες του Putin, μέχρι την καρδάρα του Πάγκαλου.

Δείξε μου έναν, μόνο έναν, Βασίλη που πούλησε τρέλα και δεν έγινε διάσημος.

Σήμερα, ακούω, η Τζούλια έκανε μήνυση στον Παπαδημούλη γιατί την αποκάλεσε πορνοστάρ. Και θέλει, λέει, να την καλέσει ο Πετσάλνικος στη Βουλή για να δώσει εξηγήσεις στο Σώμα!

Αν τώρα νομίσεις ότι αυτό είναι απλά μια «ξανθιά ελαφρότητα», ξανασκέψου το.
Είναι μια καλά υπολογισμένη κίνηση, με συμβούλους μάρκετινγκ, επικοινωνιολόγους, δικηγόρους και πολλούς άλλους. Με την κίνηση αυτή, ανεβάζει η Τζούλια το κασέ της κατά μερικά εκατομμύρια ευρώ.

Πούλα τρέλα λοιπόν Βασίλη κι άσε το ΔΝΤ, τον αποπληθωρισμό και τη χρεοκοπία μας σε άλλους.
Κι εγώ τρέλα πουλάω γράφοντας αυτές τις δυο γραμμές.
Γιατί, πού ξέρεις, μπορεί να μου κάνει κι εμένα καμιά μήνυση η Τζούλια και να γίνω έτσι κι εγώ διάσημος.
Άσχημα θα ‘τανε;


Η. Χαραλαμπίδης

Μια πάπια μα ποια πάπια;

ε, μιας και μας μπήκε πια για τα καλά η άνοιξη, είπα κι εγώ, σιγά-σιγά, να ξαναρχίσω το περικύκλωμα της λίμνης του Kralingen. Πεντέμισι χιλιόμετρα η περίμετρος του παράδεισου αυτού. Αλλά θες η εξάμηνη απουσία, θες κάποιο τσιγαράκι στη ζούλα πού και πού, 35 λεπτά ο χρόνος μου (αντί για 29 πέρσι).

Εκεί κάπου στην τελική ευθεία κοντοστάθηκα λίγο.
Όχι από το τρέξιμο, αλλά γι’ αυτό που έβλεπα.

Δυο μεγαλόσωμες καφεπράσινες πάπιες, πιασμένες ράμφος-ράμφος, έδιναν τη μάχη της ζωής τους.
Άγριο το θέαμα.
Τα φτερά παφλάζανε στο νερό με τόση βία που σίγουρα κάποια θα έπρεπε να είχαν σπάσει.
Απαρέγκλιτη η αποφασιστικότητα για νίκη. Αγώνας μέχρι θανάτου.
Ο πιο αδύνατος άρχισε μετά από λίγο να εξαντλείται.
Ο δυνατός τον κρατούσε όλο και πιο πολύ κάτω απ το νερό.
Να τον πνίξει.
Σε απόσταση ανάσας το θηλυκό, εμψύχωνε τους μονομάχους με ένα τραγούδι τόσο δυνατό που πρέπει να ακουγόταν χιλιόμετρα.
Προσκαλούσε έτσι το νικητή.
Προσκαλούσε το ταίρι εκείνο που θα της έκανε τα υγιέστερα παπάκια.

Κι έτσι όπως χάζευα μου ‘ρθε στο μυαλό το μνημειώδες πόνημα του Κάρολου Δαρβίνου (φωτογραφία)  «Η Καταγωγή των Ειδών» (1). Ο ακρογωνιαίος λίθος του καπιταλισμού και του κοινωνικού Δαρβινισμού:

-The survival of the fittest.
-Η επικράτηση, επιβράβευση, και κοινωνική καταξίωση του ισχυρότερου.
-Η ταπείνωση, η αποδοκιμασία και η διαπόμπευση του ασθενέστερου.

Ανελέητο το παιχνίδι των αγορών. Δε χωράει συμπόνια, κατανόηση, ευαισθησίες.

Ένας άλλος Κάρολος, ο Dickens, έγραφε στο David Copperfield πως στη Βικτωριανή εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, τα κρεβατάκια των παιδιών που δούλευαν στα ανθρακωρυχεία του Λίβερπουλ παρέμεναν πάντα ζεστά, γιατί το ένα ερχόταν να ξυπνήσει το άλλο για να αλλάξουν βάρδια. Δεκάξι ώρες τη μέρα, 7 μέρες τη βδομάδα.

Την ίδια εποχή, στο Newport του Rhode Island, στις χοροεσπερίδες των Vanderbilt και των άλλων βαρόνων του χάλυβα, των σιδηροδρόμων και της ναυτιλίας, οι προσκεκλημένοι άναβαν τα πούρα τους με εκατοδόλαρα (στη φωτογραφία το Breakers: το 'εξοχικό' των Vanderbilt).

Και μαζί με το Δαρβίνο –συνειρμούς που κάνει κάποιες φορές το μυαλό μας ρε συ Βασίλη- μου ‘ρθε και πάλι στο νου η κυρία Μέρκελ και η Γερμανία της.

Είδα μπροστά μου τους γιγαντόσωμους γαλανομάτες Αρίους να κατεβαίνουν καλπάζοντας απ’ τις χιονισμένες κορυφές του Καυκάσου για να κατακτήσουν την Ινδία και τον υπόλοιπο κόσμο, πριν από 7.000 χρόνια.

Είδα και το Άουσβιτς με την καγκελόπορτα της εισόδου του να γράφει «arbeit macht frei», και τον Γιόζεφ Μένγκελε, το γιατρό του στρατοπέδου, να διεξάγει την ‘επιστημονική’ του έρευνα στη γενετική, για την καθαρότητα της φυλής, πάνω σε εξαθλιωμένα ανθρώπινα κουρέλια. (2)

Και θυμήθηκα κάτι που μου ‘χε πει ο γιος μου πριν κάνα δυο χρόνια:

-Φαντάζεσαι, μου ‘χε πει, αν πριν από 70 χρόνια οι Αμερικάνοι, που τους βρίζουμε καθημερινά, δεν τα ‘χαν καταφέρει και τόσο καλά, πώς θα ‘ταν ο κόσμος μας σήμερα; (3)

Όπως το σκέφτηκα ανατρίχιασα, έτσι ιδρωμένος που ήμουνα.
Είχε πέσει ο ήλιος κι έπιανε ψυχρούλα φαίνεται.
Και κάνοντας μεταβολή, συνέχισα για τα τελευταία 500 μέτρα προς το σπίτι.


Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ:

(1): Charles R. Darwin (1859) On the Origin of Species by Means of Natural Selection, or The Preservation of Favoured Races in the Struggle for Life. London: John Murray, Albemarle Street [πρώτη έκδοση 1859]. [Η μικρή μου βιβλιοθηκούλα καυχιέται μια 5η Έκδοση (1869), και το λέω έτσι ξεδιάντροπα μιας και, ακόμα, τα βιβλία δεν αποτελούν τεκμήριο διαβίωσης!]

(2): Ο Χίτλερ τον παρασημοφόρησε γι αυτή του την έρευνα. Όταν μετάφεραν τις σημειώσεις του απ’ το Άουσβιτς, γέμισαν δυο βαγόνια. Οι δημοσιεύσεις του, και των άλλων ‘επιστημόνων’ κατέκλυζαν τα ιατρικά περιοδικά της εποχής. Δε θέλετε να ξέρετε τι έκανε. Κι αν έχετε αδύνατο στομάχι, σας συμβουλεύω να μην το ψάξετε. Τον βρήκαν πνιγμένο στη Βραζιλία μετά από 35 χρόνια.

(3): Εγώ μια φορά, παρά την ατίθαση χρυσή μου χαίτη, δε θα την είχα βγάλει καθαρή...

Ένα κόκκινο αυγό

Φίλος και γείτονας ο Χρήστος.
20 χρόνια τώρα.
Από τότε που ο Ευκλείδης ήτανε μωρό, κάθε χρόνο στην Ανάσταση, του έδινε ένα κόκκινο αυγό.
20 χρόνια τώρα.
Ο Ευκλείδης δεν ακολουθεί πια.
Κι εγώ, για πρώτη φορά, δεν πήγα φέτος να φέρω το Φως.

Θες κάτι ο βρωμόκαιρος, θες κάποιοι φίλοι που περιμέναμε σπίτι για τη μαγειρίτσα της Ντόλυς, πεσ’το όπως θες.

Λαμπρή σήμερα, και χτυπάει το κουδούνι.
Στην πόρτα ο Χρήστος.
Με το λαμπριάτικο κοστούμι του και, καμαρωτός, με την καινούργια του γραβάτα.
Δώρο της κόρης του.

--Είπα να περάσω για τα Χρόνια Πολλά.

Κι όπως κάθισε για ένα γρήγορο καφεδάκι και μια φέτα τσουρέκι, άφησε διακριτικά στο τραπεζάκι δίπλα του, χωρίς να πει λέξη, ένα κόκκινο αυγό.

Πώς θα αποτιμούσαν άραγε οι ‘αγορές’ μια τέτοια χειρονομία, Βασίλη;
Μήπως, άραγε, η απαρέγκλιτη επιδίωξη μιας σε τελική ανάλυση άσκοπης καθημερινότητας μας έχει απογυμνώσει από κάποιες ανθρώπινες αξίες;
Που τελικά είναι και το μόνο που έχει σημασία;

Λίγοι από τους φοιτητές μου θα το καταλάβουν αυτό.
Και μπορεί να ‘χουν και δίκιο.

Η. Χαραλαμπίδης