J-P Juncker: Ένας ωραίος άνθρωπος

«Η Ευρώπη είναι ένα ιδεώδες» είπε στον αποχαιρετιστήριο λόγο του ο J-P Juncker. «Και όσοι ευτύχισαν να ζήσουν μεταπολεμικά σε αυτήν, κέρδισαν το λαχείο της ζωής».

Ωραία λόγια που ποιος δε θα ‘θελε να πιστέψει. Αν μη τι άλλο, γιατί είναι αληθινά.

Παράλληλα όμως, η Ευρώπη έχει γίνει μια ‘τροφαντή’ κοινωνία της αφθονίας, της ευημερίας και της ανεκτικότητας, στο μέσο μιας αγέλης λύκων. Όταν το περιβάλλον και ο πλανήτης γενικότερα κρέμονται στην άκρη μιας κλωστής, στα χέρια των Τραμπ, Τζόνσον, Σι, Πούτιν, Ερντογάν, Όρμπαν, Σαλβίνι, Σάλμαν, Χαμενεΐ, κλπ., ο καημός του κ. Μακρόν ήταν να βάλει την Κα Λαγκάρντ στην ΕΚΤ˙ της Κας Μέρκελ να βάλει την Κα Φον ντερ Λάιεν στην προεδρία της Επιτροπής, και της τελευταίας να φροντίσει ώστε η μισή Επιτροπή να απαρτίζεται ‘υποχρεωτικά’ από γυναίκες.

Ωραία λοιπόν τα λόγια του J-P˙ και θα τα θυμόμαστε. Όπως και τον ίδιο. Αν όχι για κάποιο άλλο λόγο, σίγουρα για το καλό του χιούμορ, την αξιαγάπητη προσωπικότητά του, αλλά και τη δική μας αδιαπραγμάτευτη αγάπη για την Ευρώπη μας.

HX

ΑΣΥΛΟ

Ακούω από πολλούς αυτές τις μέρες, ακόμα κι από τον Γιώργο τον Μπαμπινιώτη (χθες), πως η λύση είναι να δώσουμε ηλεκτρονικές ταυτότητες στους φοιτητές, και έτσι να ελέγχουμε ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει απ’ το πανεπιστήμιο.

Δεν ξέρω ποιος πρώτος ξεφούρνισε την ανοησία αυτή, αλλά σε όλα τα πανεπιστήμια ανά τον κόσμο που γνωρίζω, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Η είσοδος είναι ελεύθερη. Φυσικά υπάρχουν (διακριτικά) οι σεκιουριτάδες που μπορεί, μία στις εκατό, να σου ζητήσουν ταυτότητα (ακόμα κι από ‘μένα) αν κάτι δεν τους πάει καλά. Αλλά αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

Αν λοιπόν όλες οι χώρες ανατολής, δύσης, βορά και νότου έχουν καταφέρει να φτιάξουν πανεπιστήμια που ντρέπεσαι να πατήσεις, αυτό δεν είναι επειδή οι φοιτητές έχουν ταυτότητες, ούτε γιατί κάνουν βόλτες οι σεκιουριτάδες. Ο λόγος είναι ότι όλες οι χώρες του πλανήτη -πλην του τελευταίου υπαρκτού σοβιέτ- έχουν εδώ και δεκαετίες απαλλαγεί από αναρχικούς, ρουβίκωνες, κουκουλοφόρους και τέλος πάντων όλους όσοι με την επανάσταση (στο κρανίο τους) θέλουν να σώσουν την ανθρωπότητα. Εκεί είναι το πρόβλημα και εκεί επίσης, για άλλη μια φορά, ο στρουθοκαμηλισμός μας.

Και κάτι ακόμα. Στις φασιστικές αυτές χώρες της βόρειας Ευρώπης, Σκανδιναβίας, Αμερικής κλπ., αντίσταση κατά της Αρχής και καταστροφή δημόσιας περιουσίας σημαίνει ότι ο θερμόαιμος νεαρός θα σταματήσει να βλέπει αστεράκια μετά από κάνα δυο μήνες. Διστάζω δε να περιγράψω τι θα του συνέβαινε στην Κίνα και στις περισσότερες χώρες της Ασίας. Τέλος, σε κάποιες περιπτώσεις, τη σύλληψη μπορεί να την έκανε ακόμα και ο φιλαράκος της φωτογραφίας.

Αλλά τι τα θες;
Είπαμε: φασιστικές χώρες.
Εδώ, στο λίκνο της δημοκρατίας, δεν περνάνε κάτι τέτοια.

ΗΧ

Μέσ' στα θερινά τα σινεμά

Την έχω ξαναπεί την ιστοριούλα.
Δε θυμάμαι πού και πότε κι έτσι την ξαναλέω.
Όχι για 'σένα φίλε μου Βασίλη, αλλά για ‘μένα, για τον Ευκλείδη και τον παππού του.

Ήμουν 11 όταν παίχτηκε ο Dr. 
No. O μπαμπάς ήταν φίλος του καλού κινηματογράφου˙ ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, με αγιόκλημα και γιασεμιά.

Ακατάλληλο το έργο. Τότε, αυτό σήμαινε ‘άνω των 14’.

Άγχος αν θα με ‘βάζανε’.

Τον μπαμπά δε φαινότανε να τον πολυαπασχολεί.

Κόψαμε τα εισιτήρια και πήγαμε στην εσωτερική πόρτα, που χώριζε την είσοδο από την αίθουσα με μια κουρτίνα από χρωματιστές χάντρες, που έκαναν θόρυβο όπως περνούσες.

Εκεί στεκόταν ο ‘εφοριακός’. Έτσι λέγαμε τότε αυτούς που κόβανε τα εισιτήρια.

Παλιός γνώριμος του μπαμπά. Χρόνια πελάτες, βλέπεις.

Με σταματά αυστηρά με την παλάμη: 

--«ο ‘κύριος' πόσο χρονών είναι;»

--«Δεκατεσσάρων», του απαντώ με το πιο σοβαρό μου.

Αντάλλαξαν ένα αδιόρατο χαμόγελο με τον μπαμπά.

Τότε δεν το είχα προσέξει.

Αλλά τους βλέπω σήμερα  σα να 'ταν χθες…

Ήταν το καλοκαίρι του 1963.

ΗΧ

Κουβέντες του λιμανιού

Αφού εμβόλισε πρώτα το πλοίο τής  οικονομικής αστυνομίας, θέτοντας σε κίνδυνο τους αξιωματικούς του, ελεύθερη πλέον η καπετάνισσα.

 Βλέπεις στην Ιταλία (και σε ‘αδελφές’ χώρες), οι νόμοι δεν είναι για να εφαρμόζονται αλλά για να ερμηνεύονται κατά το δοκούν του εκάστοτε δικαστή˙ (σαν εκείνον ‘κει το δικό μας, ο όποιος για να αποφανθεί για τις τηλεοπτικές άδειες έπρεπε, λέει, πρώτα να αφουγκραστεί το σφυγμό της κοινωνίας). Μάλιστα, σε ορισμένες χώρες (ας μη λέμε ονόματα) υπάρχουν και ‘ταρίφες’: τόσο για μια αστική απόφαση, τόσο για μία ποινική, ή μια διοικητική.

Αλλά αυτή είναι και η νοοτροπία του απλού πολίτη. Διπλό-τριπλό παρκάρεις όχι με κριτήριο το αν επιτρέπεται ή απαγορεύεται η στάθμευση, αλλά αν, κατά την κρίση σου, διπλό-παρκάροντας ενοχλείς κάποιον άλλον.

Η ιταλική κυβέρνηση ανακοίνωσε την εκ βάθρων αναμόρφωση ολόκληρου του (κατακόκκινου) συστήματος της Ιταλικής Δικαιοσύνης. Αυτό σημαίνει ότι θα εξεταστούν οι τρόποι επιλογής των δικαστικών λειτουργών, η εκπαίδευσή τους, αξιολογήσεις, προαγωγές και πολλά άλλα.

Η καπετάνισσα θα απελαθεί άμεσα. Σύμφωνα με την κυβέρνηση, η παραμονή της στη χώρα αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια. Πίσω στη χώρα της λοιπόν˙ στη Γερμανία. Και αναρωτιέμαι: Γιατί άραγε δεν έπαιρνε το πειρατικό της και τους μετανάστες και να τους πάει στο Αμβούργο; Γερμανική ΜΚΟ δεν είναι το πλοίο της; Δυο μέρες υπόθεση θα ήταν˙ δεκαπέντε περίμενε έξω από τη Λαμπεντούζα πριν κάνει το ντου. Θα γελούσαμε λιγάκι τότε με το πάρτι που θα έκαναν τα λυκόσκυλα της αστυνομίας του Αμβούργου.

Αλλά βλέπεις στη Γερμανία υπάρχουν λυκόσκυλα και έλλειμμα Δημοκρατίας. Στην Ιταλία και σε ‘αδελφές’ χώρες υπάρχει πλεόνασμα Δημοκρατίας και Ρουβίκωνες.

Ευτυχώς, μέχρι την ερχόμενη Κυριακή.

ΗΧ

Μεγάλες κυρίες και πουράτοι πρωθυπουργοί

Δεν ξέρω αλλά όπως πάμε στο τέλος με βλέπω να γίνομαι ακραιφνής Τσιπραίος φίλε μου Βασίλη. Και να σου πω και κάτι; Τις εκλογές αυτές δε θα τις κερδίσει ο κ. Τσίπρας˙ του τις προσφέρει στο πιάτο η ίδια η Αντιπολίτευση.

Όλοι οι επαναστάτες (Κάστρο, Τσε, κλπ.) κάπνιζαν πούρο. Και όλοι οι βέροι κομμουνιστές (με πρώτο διδάξαντα τον Έριχ Χόνεκερ) ήταν σκαφάτοι. Απόλυτο δίκιο έχει λοιπόν η κ. Παναγοπούλου όταν λέει, παραφράζοντας λίγο τη λαϊκή σοφία, πως «εδώ η Ελλάδα καίγεται και το… κι εμείς ασχολούμαστε με τρίχες».

Πάντως πολύ διασκεδαστική τη βρίσκω αυτή τη σχέση του κ. Τσίπρα με τις «μεγάλες κυρίες». Κι αυτές απ’ τη μεριά τους το καμαρώνουν και τον περιφέρουν, σα σκυλάκι του καναπέ, επιδεικνύοντάς τον στις φίλες τους εντός και εκτός Ελλάδος. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν τον μοιράζονται˙ η μία τον παραλαμβάνει αφού έχει τελειώσει η άλλη. Εκεί που έχω κάποιες αμφιβολίες είναι στο τι άλλες ‘υπηρεσίες’ ή χατίρια μπορεί να τους κάνει ο κ. Τσίπρας. Γιατί αν δεν κάνεις τα χατίρια μιας μεγάλης κυρίας, σου παραδίδει το διαβατήριό της και αποδημεί.   

Κακώς επίσης κακολογούμε το ‘παιδί του λαού’ ότι έχει προσεγγίσει ανοιχτά πλέον το μεγάλο κεφάλαιο. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει: Είναι οι μεγάλες κυρίες που είδαν το φως το αληθινό και ασπάστηκαν τα προστάγματα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αύριο θα ανακαλύψουν τον φιλελευθερισμό του Μητσοτάκη και μεθαύριο, ιδίως αν οι Κινέζοι συνεχίσουν να επενδύουν στη χώρα μας, θα ασπαστούν τον κρατικό καπιταλισμό του Xi Jinping.

Γιατί όπως και πάλι πολύ σωστά είπε η κ. Παναγοπούλου, «σήμερα δεν υπάρχουν δεξιοί και αριστεροί. Αυτά όλα είναι τρίχες για τα γήπεδα».

Και για να σου πω την αλήθεια φίλε μου Βασίλη, αυτό είναι και το μόνο σωστό που άκουσα αυτές τις μέρες.

ΗΧ

Το εθνικό μας σπορ

Όλη του τη ζωή, ραδίκια πουλούσε ο Παναγιώτης. 

Ώσπου ήρθε κι αυτουνού η ώρα κι άρχισε να τα βλέπει από κάτω προς τα πάνω.

Κι έτσι, το μανάβικο πέρασε στο γιο του, τον Αργύρη, που κάνει απέλπιδες κατά τη γνώμη μου προσπάθειες να μην τον εξαφανίσει κι αυτόν το σουπερμάρκετ της γωνίας.

«Οι πελάτες μου με σώζουν» μου λέει τις προάλλες με ύφος λυπημένο.

Πελάτες σαν τη μάνα μου, που ψώνιζε απ’ τον Παναγιώτη εδώ και 60-κάτι χρόνια. Τώρα πλέον, ο Αργύρης της πάει τα ψώνια στο σπίτι. Την αφρόκρεμα του μαγαζιού. 

Φυσικά, απόδειξη δε φέρνει ποτέ ο Αργύρης.

«Σαν πολλά δεν έδωσες για τις αγκινάρες;» της λέω προχτές.

«Έδωσα αυτά που έπρεπε», μου απαντάει αυστηρά, κόβοντας έτσι τη συζήτηση.

Το ξανασκέφτηκε όμως, και μου γυρίζει, πιο μαλακά τώρα:

«Ο Αργύρης κόβει απόδειξη για ό,τι έχει στη μόστρα. Αυτά που έχει για τους πελάτες όμως τα έχει «από κάτω». Φαντάσου να του ζητούσα απόδειξη για τις αγκινάρες. Την επόμενη φορά, όχι αγκινάρες δε θα μου ‘φερνε αλλά θα ‘μουν ‘φχαριστημένη αν μου ‘φερνε τα κοτσάνια».

Με αποστόμωσε.

ΗΧ

Once bitten...

President Vladimir Putin has ruled Russia since 1999. He has positioned himself as the leader of the world’s “socially and culturally conservative” common folk, like me, against “international liberal democracy” and all that this means. 

I am not, necessarily, referring here to transgenders; gender dysphoria, cisfemales, pansexuals, drags, criminality, anarchy, trade-unionism, freedom of Press (sic) and much much more of our “European Values”; nor to the flags we wave each time terror strikes us. I am referring to mainstream politicians who, for decades, amassed incredible fortunes (visible or hidden) by b@llshitting and impoverishing the populace: their voters.

Now, we just pay the cost of our past choices and, unfortunately, the ‘once bitten twice shy’ adage does not apply in politics; or does it?
We shall soon know.

HE Haralambides

Ολιγαρκής Αφθονία

Ας ξαναπώ για άλλη μια φορά πως, με τέτοια αντιπολίτευση, ο κ. #Τσίπρας θα παραμείνει στην καρέκλα του για πολύ καιρό ακόμα. Θα σας πω λοιπόν εγώ τι σημαίνει "ολιγαρκής αφθονία".

Το 1987 πήγα στη Σουηδία όπου και εργάστηκα 5 χρόνια. Τότε, η Σουηδία ήταν γνωστή ως "ο τρίτος δρόμος", και ήταν το λαμπρό "παράδειγμα" του Αντρέα Παπανδρέου. Διαφημίσεις δεν υπήρχαν, και αυτές που υπήρχαν ήταν για γέλια (τις βλέπαμε στο σινεμά και όχι στην "κρατική" τηλεόραση). Αν έμπαινες σε μαγαζί θα έβρισκες ένα μόνο είδος καφέ, οδοντόπαστας, παντελονιού, κοστουμιού, προφυλακτικού, ποδηλάτου, κλπ. κλπ. Η επιλογή σου ήταν από μικρή ως ανύπαρκτη αλλά ό,τι αγόραζες ήταν υψίστης ποιότητας και ποτέ δεν θα έφευγες με άδεια χέρια.

Αυτά συνέβαιναν σε μια χώρα όπου όποιος έφευγε (ή φεύγει) στο εξωτερικό, έφευγε με κατάθλιψη.

Μια χώρα γνωστή ως "επίγειος παράδεισος".

Και μια χώρα που δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τις πολιτικές της, συμπεριλαμβανομένης και της "ολιγαρκούς αφθονίας".

ΗΧ

Μια Harley 70 Μαΐων

Χωρίς πλάκα, πολύ χάζι τα κάνω τα γερόντια με τις Harley Davidson, ειδικά όταν διαλέγουν τις ώρες κοινής ησυχίας για να μας πουν με την εξάτμισή τους πως:

«εδώ είμαι κι εγώ! Κοιτάτε με! Δεν τα τίναξα ακόμα…»

Ο σημερινός ήταν πραγματικά άπαιχτος: Το μούσι μέχρι το στήθος και η αλογοουρά έως τα μισά της πλάτης. Τα δαχτυλίδια να σου πέφτει το χέρι, και το δερμάτινο, πρώτης ποιότητας, με «Harley Davidson» στην πλάτη. Το σκουλαρίκι διαμαντάκι και οι κρεμ μπότες αγυάλιστες για κάνα χρόνο και βάλε, όπως πρέπει να είναι οι μπότες ενός «ελεύθερου καβαλάρη» που ξέρει...

Την καλογυαλισμένη Harley γύρω στα 50Κ ευρώ την έκοψα, και τους Μάϊους του «καβαλάρη» γύρω στους 70.

--Πάρε κάνα σκυλάκι φίλε μου! Πιο φθηνά θα σου 'ρθει, και θα αφήσεις και πέντε δεκάρες πίσω σου σ’ αυτούς που ακολουθούν και σε περιμένουν σαν τα κοράκια.

Άντε μπράβο.

Και άσε το Woodstock και την Route 66 για το σινεμά…

Κι εμένα, στην ησυχία της μεσημεριανής μου ανάπαυλας!

ΗΧ