Μέσ' στα θερινά τα σινεμά

Την έχω ξαναπεί την ιστοριούλα.
Δε θυμάμαι πού και πότε κι έτσι την ξαναλέω.
Όχι για 'σένα φίλε μου Βασίλη, αλλά για ‘μένα, για τον Ευκλείδη και τον παππού του.

Ήμουν 11 όταν παίχτηκε ο Dr. 
No. O μπαμπάς ήταν φίλος του καλού κινηματογράφου˙ ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, με αγιόκλημα και γιασεμιά.

Ακατάλληλο το έργο. Τότε, αυτό σήμαινε ‘άνω των 14’.

Άγχος αν θα με ‘βάζανε’.

Τον μπαμπά δε φαινότανε να τον πολυαπασχολεί.

Κόψαμε τα εισιτήρια και πήγαμε στην εσωτερική πόρτα, που χώριζε την είσοδο από την αίθουσα με μια κουρτίνα από χρωματιστές χάντρες, που έκαναν θόρυβο όπως περνούσες.

Εκεί στεκόταν ο ‘εφοριακός’. Έτσι λέγαμε τότε αυτούς που κόβανε τα εισιτήρια.

Παλιός γνώριμος του μπαμπά. Χρόνια πελάτες, βλέπεις.

Με σταματά αυστηρά με την παλάμη: 

--«ο ‘κύριος' πόσο χρονών είναι;»

--«Δεκατεσσάρων», του απαντώ με το πιο σοβαρό μου.

Αντάλλαξαν ένα αδιόρατο χαμόγελο με τον μπαμπά.

Τότε δεν το είχα προσέξει.

Αλλά τους βλέπω σήμερα  σα να 'ταν χθες…

Ήταν το καλοκαίρι του 1963.

ΗΧ