Κάποτε, το να εκδόσεις εφημερίδα ήταν μεγάλη υπόθεση. Αρκεί μόνο να πούμε ότι έπρεπε να έχεις ανταποκριτές σε όλη την επικράτεια, αν όχι σε όλο τον κόσμο, πιεστήρια, διανομή, κλπ. Ένα τεράστιο λοιπόν κόστος για τη μιάμιση δραχμή που σου έπαιρνε.
Σήμερα -ιδιαίτερα στον ηλεκτρονικό τύπο- ρίχνεις μια ματιά στις κύριες εθνικές και διεθνείς πηγές ενημέρωσης, επιλέγεις τα άρθρα που ‘πουλάνε’, τα μεταφράζεις (που ο θεός να τις κάνει μεταφράσεις), και τα εμφανίζεις ως δικά σου. Αν είσαι ηθικός (αλλά όχι και νόμιμος, σύμφωνα με το Δίκαιο πολλών χωρών), βάζεις κάτω κάτω -και με ψιλά γράμματα- «ΠΗΓΗ» (σύνδεσμο) και ξεμπέρδεψες.
Το εξυπνότερο όλων όμως, για να μην πιάσουν την κλεψιτυπία σου, είναι να βάλεις κάτι σαν αυτό: «Με πληροφορίες από Reuters, ΑΠΕ/ Meduza, Novaya Gazeta Europe, Svoboda». Και άντε τώρα εσύ να βρεις από πού έκλεψε ο αρθρογράφος (sic).
Καλά τα μαντάτα όμως, αν η χώρα μας και η νεοσύστατη Επιτροπή Δεοντολογίας του Τύπου αποφάσιζαν να κάνουν κάτι. Η Τεχνητή Νοημοσύνη έρχεται αρωγός και βρίσκει σε δευτερόλεπτα ποιος κλέβει και από πού.
ΗΧ
