«Δε χάλασε δα ο κόσμος αν δεν πάμε και μια χρονιά», είπαμε.
Ζυγίσαμε τον κίνδυνο˙ το πλοίο, το εστιατόριο, την πλαζ, το συγχρωτισμό.
«Κρίμα να πάει χαμένη όλη η προσπάθεια που κάναμε 6 μήνες τώρα», είπαμε. «Και θα ήταν φοβερό να ξαναζήσουμε εκείνον τον εφιάλτη», ξαναείπαμε.
Πώς όμως να απαιτήσεις κάτι τέτοιο απ’ το παιδί που, χωρίς δουλειά, σχολείο,
σπουδές, διασκέδαση έμεινε κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους, πολλές φορές από φόβο μπας και είναι αυτό υπεύθυνο αν συνέβαινε κάτι στους γονείς του, με τους
οποίους συγκατοικούσε;
Πώς να το απαιτήσεις και από τον μεγαλύτερο, που βλέπει τις -ιερές στη χώρα
μας- διακοπές σαν «απόδραση»; Έχω ξαναγράψει γι αυτό˙ απόδραση από τι άραγε;
Από τον εργοδότη που τον εκμεταλλεύεται; Από μια δουλειά που την κάνει μόνο και
μόνο για να ζήσει; Από το πρωινό ξύπνημα; Από μια αβεβαιότητα που, μέρα με τη
μέρα, μετατρέπεται σε βαθιά κατάθλιψη;
Δεν πήγαμε.
Μα η «Οικονομία»;
Εδώ νομίζω πως το τοπίο έχει πλέον ξεκαθαρίσει στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, και οι τυχόν
ενστάσεις σου σεβαστές Βασίλη:
Στην ερώτηση «lockdown ή οικονομία;», οι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν δώσει
την απάντηση τους.
Η κάθε μια με τον τρόπο της.
Έμμεσα ή άμεσα.
Φανερά ή συγκαλυμμένα.
Η απάντηση όμως είναι μονοσήμαντη.
Και ομόφωνη.
Οικονομία...
ΗΧ
