Έχω ξαναγράψει για το βίτσιο μου αυτό να βλέπω Eurovision.
Για την Αννούλα τη Βίσση των παιδικών μας χρόνων στο Παγκράτι, για ‘κείνον ‘κει με τις γαλότσες που έδωσε συνέντευξη απ΄
το Ζάππειο, το Παπαριζάκι που πριν επαναπατριστεί από τη Σουηδία κάνανε ρεφενέ
για να αγοράσουνε χορδές για τις κιθάρες τους, το Σάκη που νοίκιασε σπίτι στο Χόλυγουντ
δίπλα στον Brad Pitt, κ.λπ. Όλα εδώ παρακάτω είναι γραμμένα.
Και γιατί όχι;
Σαββατόβραδο πάντα, άνοιξη, ανοιχτά παράθυρα, αεράκι, μυρωδιές από τον κήπο, κάνα δυο καλοί
φίλοι, πολύ γέλιο, καλό ουισκάκι, καλά και τα... Habanos. Τις σκοτούρες τις
σκουπίζαμε πάντα κάτω απ’ το χαλί της Δευτέρας και αλλοίμονο σ’ αυτόν που θα 'παιρνε τη ζωή
στα σοβαρά.
Μalmõ λοιπόν φέτος.
Η γενέτειρα του Ευκλειδάκου.
Και, ίσως, πέντε απ’ τα καλύτερά μας χρόνια.
Θα είμαι λοιπόν και πάλι εκεί.
Τηλεοπτικά.
Όπως κάθε χρόνο.
Με πολλές ευχές για καλή επιτυχία στο Μαρινάκι, στο σποτάκι του ΕΟΤ, και στα 'κουνήματα' του Mecnun Giasar.
ΗΧ
