Έχω ζήσει σε πολλές χώρες.
Πότε όπως δεν
έκανα κριτική για τα κακώς κείμενα της κάθε μιας (ή του καθενός).
Θα ήταν μεγάλο λάθος.
Τις αγάπησα όλες.
Για τα καλά τους και τα κακά τους.
[Δυο πολύ καλοί
φίλοι με κουτσομπόλευαν πρόσφατα: «Μα πώς μπορεί και ζει σε αυτή τη χώρα;», αναρωτήθηκε
ο ένας, αναφερόμενος στην Ολλανδία].
Σαββατόβραδο
απόψε, και ο γιος μου έχει πάρει από χθες το αυτοκίνητο…
Πριν 10 λεπτά, χτυπάει
το τηλέφωνο.
Η ευγένεια της νεαρής
αστυνομικού ήταν μέχρι και ‘παρεξηγήσιμη’:
--καλησπέρα κ.
Χαραλαμπίδη. Πώς τα πάμε; Αστυνομία εδώ, αλλά μην ανησυχείτε.
--Τι έχουμε; Ρωτώ
εμφανώς αναστατωμένος.
--Το παράθυρο του
αυτοκινήτου είναι ανοιχτό˙ μήπως να το κλείναμε καλύτερα;
--Έμεινα άφωνος.
--«Αν περάσεις από
μπροστά αύριο το πρωί, χτύπα το κουδούνι να σου πω μια καλημέρα».
Ήταν το μόνο που
βρήκα να πω.
--«Καλό
σαββατοκύριακο κ. Χαραλαμπίδη», ανταπάντησε γελώντας δυνατά.
Και έκλεισε το τηλέφωνο.
ΗΧ
