Τοπική αυτοδιοίκηση

Είπαμε.
Δύσκολη γλώσσα τα Ελληνικά.
Δεν μαθαίνονται εύκολα τα ρημαδιασμένα.

Ένας από τους λόγους που το Λονδίνο είναι ο πρώτος τουριστικός προορισμός στον κόσμο είναι ότι, από τη Λουάντα μέχρι το Ανόι, λίγο ως πολύ όλο και κάποια κουτσοαγγλικά μιλάνε οι τουρίστες που το επισκέπτονται.
Αν μη τι άλλο, μπορούν τουλάχιστον να διαβάζουν τις στάσεις στον Υπόγειο.
Άντε τώρα στη χώρα μας να προσπαθεί Άγγλος τουρίστας (ή ο πρωθυπουργός μας) να ρωτήσει στο Μετρό πού πρέπει να κατέβει για το Νομισματοκοπείο, ή για τη Δουκίσσης Πλακεντίας.
Πού είναι θα ‘θελα να ‘ξερα η δυσκολία, δίπλα στο όνομα του σταθμού, να βάζαμε και ένα αριθμό, π.χ. Α2 ή Β4, όπως κάνουν άλλες χώρες, ώστε να βοηθήσουμε λιγάκι τον έρμο τον τουρίστα που θέλει να εξερευνήσει την πόλη μας;
Πόσο μάλλον όταν ο τουρισμός είναι η μόνη βαριά βιομηχανία μας;

Ένα άλλο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της γλώσσας μας είναι ότι άλλα γράφουμε και άλλα διαβάζουμε. Γράφουμε, για παράδειγμα, 28ης Οκτωβρίου και διαβάζουμε Πατησίων.
Έτσι και με την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Αυτοδιοίκηση στην πραγματικότητα σημαίνει ότι, για να αυτοδιοικήσεις, πρέπει πρώτα να πάρεις το χρίσμα του αρχηγού σου. Διαφορετικά διαγράφεσαι από το κόμμα. Όπως, προχθές, ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης.
Και μετά, μόλις πάρεις το χρίσμα και ανακοινώσεις την υποψηφιότητά σου, η πρώτη δήλωση που κάνεις είναι ότι εσύ είσαι υπερκομματικός και η μόνη σου έγνοια είναι το καλό της τοπικής αυτοδιοίκησης και μόνο!

Και έτσι για να κρατάμε και κάποια προσχήματα, ακούγονται πού και πού και κάποιες φωνές, σαν αυτές του Φώτη Κουβέλη -με το ΠΑΣΟΚ να σιγοντάρει όπου το βολεύει- πως τάχαμου πρέπει να στηριχθούν υπερκομματικοί υποψήφιοι, επιλεγμένοι μόνο με αξιοκρατικά κριτήρια.
Και ‘γω με το φτωχό μου το μυαλό αναρωτιέμαι: αφού είναι υπερκομματικοί γιατί χρειάζονται το χρίσμα και την στήριξη των κομμάτων;
Και η μόνη απάντηση που βρίσκω είναι γιατί είσαι χαϊβάνι Βασίλη και πρέπει να σου υποδείξει το κόμμα σου τι ‘οφείλεις’ να ψηφίσεις.

Όλοι λοιπόν στις κάλτσες το Νοέμβρη.
Χαϊβάνι Βασίλη.

Η. Χαραλαμπίδης