Άνευ σκελέας

Όπου να ‘ναι θα αποκτήσει και η Αθήνα μας τη δική της Chinatown. Όπως όλες οι μεγαλουπόλεις του κόσμου.

Κατακλύζεται η Ελληνική αγορά από κινέζικα προϊόντα, προς τέρψη και αγαλλίαση των άφραγκων καταναλωτών που πληρώνουν τιμές στο ένα δέκατο των αντίστοιχων Ελληνικών. Τα κινέζικα μικρομάγαζα, πάγκοι, και πλανόδιοι (με άψογα Ελληνικά!) ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στους δρόμους και τις γειτονιές της Αθήνας. Κατά χιλιάδες φτάνουν τα κοντέινερς στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Και κατά χιλιάδες επίσης κλείνουν τα Ελληνικά εμπορικά μαγαζιά και επιχειρήσεις.
Απόγνωση ('despair' η μετάφραση στα κινέζικα) ανάμεσα στους μαγαζάτορες.
Πρώτο θέμα σε όλα τα δελτία. Πρόσφορο, βλέπεις, θέμα για πολιτική εκμετάλλευση από ορισμένους, ζαλωμένους το νταβά, καναλάρχες.
Γιατί για όλα φταίει, όπως πάντα, η Κυβέρνηση..
Τι κάνει η Κυβέρνηση; Εξανίσταται κάποιος μαγαζάτορας.
Από πετρέλαιο είναι τα κινέζικα ρούχα, μυρίζουν και προκαλούν δερματοπάθειες. Λέει κάποιος άλλος.
Από αναγομωμένα ελαστικά είναι τα δερμάτινά τους. Λέει ένας τρίτος.
Τι να πουν κι’ αυτοί..

Η αλήθεια όμως είναι ότι συνελήφθημεν εκ νέου άνευ σκελέας (για να μη χρησιμοποιήσω, λόγω σεμνότητας της στήλης, το αντίστοιχο νέο-ελληνικότερο..).

Γιατί ήταν τοις πάσι γνωστό στην Ευρώπη, για χρόνια τώρα, ότι αυτό θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα με την είσοδο της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), και τη μείωση και σταδιακή κατάργηση των δασμών και των εισαγωγικών ποσοστώσεων που προστάτευαν τα εγχώρια προϊόντα από τον ξένο ανταγωνισμό.
Και άνοιξε ο ασκός του Αιόλου.

Οι μεγάλοι της Ευρώπης όμως ήταν διττά προετοιμασμένοι γι΄ αυτό.

Πρώτον γιατί τα επώνυμα, αναγνωρίσιμα, προϊόντα τους είναι, για την ώρα τουλάχιστον, αρκετά ‘μονωμένα’ από το διεθνή ανταγωνισμό. Λίγο υποφέρουν, για παράδειγμα, τα Ιταλικά παπούτσια, τα Ισπανικά δερμάτινα, τα Γαλλικά αρώματα, τα Γερμανικά αυτοκίνητα και οι Εγγλέζικες χρηματοοικονομικές υπηρεσίες. Όπως μας είπε τις προάλλες σε μια ομιλία του στο πανεπιστήμιο ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλωντ Τρισέ, η ελαστικότητα ζήτησης ως προς την τιμή των ευρωπαϊκών εξαγωγών είναι αρκετά χαμηλή και ως εκ τούτου ίσως άδικα ανησυχούμε πολλές φορές για το υψηλό ευρώ που συν τοις άλλοις βοηθάει τις κεφαλαιακές ροές από τα Αμερικάνικα χρηματιστήρια προς τα Ευρωπαϊκά.

Δεύτερον, όταν εμείς, σαν καλά παιδιά, τρέχαμε ουραγοί και καταϊδρωμένοι πίσω απ’ τους Ευρωπαίους, κουνώντας και εμείς το σημαιάκι των ανοιχτών αγορών και της απελευθέρωσης του διεθνούς εμπορίου, οι μεγάλοι της Ευρώπης ήταν ήδη εκεί. Στην Κίνα, Ταϊβάν, Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Ταϊλάνδη, Κορέα. Με άμεσες παραγωγικές επενδύσεις, συνεργασίες και στρατηγικές συμμαχίες. Είχαν προ πολλού καταλάβει ότι το μυστικό δεν είναι να παράγουμε στην Ευρώπη και να εξάγουμε στις όντως αχανείς αγορές τις ανατολής, αλλά να παράγουμε επιτόπου εκεί και να επανεξάγουμε στην Ευρώπη.[1]

Με τον τρόπο αυτό επωφελούνται από το εξευτελιστικά χαμηλό κόστος παραγωγής στις χώρες αυτές: Με εξαίρεση τα 200 εκατομμύρια της νοτιοανατολικής Κίνας, άλλο ένα δισεκατομμύριο κινέζοι ζουν με ένα δολάριο τη μέρα.[2] Στις Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες της Νότιας Κορέας νοικιάζονται πλήρως εξοπλισμένοι βιομηχανικοί χώροι, με άψογη υποδομή και μηδέν φόρους, προς ένα δολάριο το τετραγωνικό μέτρο. Το κόστος μεταφοράς ενός ζευγαριού παπουτσιών από τη Μαλαισία στην Αθήνα είναι 14 σεντ. Και με τις εξελίξεις στην επιμελητεία (logistics) φτάνει στο σπίτι μας πιο γρήγορα απ’ ότι ένα κιλό τομάτες από την Κρήτη.

Και το κόστος στην Ελλάδα; Ε, εδώ, μπορεί το μαγαζί να είναι 30 τετραγωνικά, αλλά το σπίτι στη Γλυφάδα είναι 300. Συν το σκάφος. Συν το εξοχικό. Συν κάποιες χειμερινές διακοπές στο Σεντ Μόριτζ (για τα παιδιά μωρέ). Συν πέντε δεκάρες στην άκρη για ώρα ανάγκης. Όλα αυτά συμπεριλαμβάνονται στο κόστος παραγωγής! Και αν δεν βγαίνουμε; Ε, τότε κάτι πρέπει να κάνει η Κυβέρνηση να μας προστατεύσει απ’ τον αθέμιτο κινέζικο ανταγωνισμό!

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ας μου πει κάποιος, γιατί όπου να ‘ναι θα σαλτάρω, για ποιο λόγο ορέ ο οποιοσδήποτε ξένος θα φέρει έστω και μια δραχμή ξένης επένδυσης στην Ελλάδα;
Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο.
Γιατί, όπως μας λένε, μόνο με μεγένθυση και επενδύσεις επιτυγχάνεται η αειφόρος ανάπτυξη.
Γιατί μόνο έτσι θα ξεσφίξει το ζωνάρι της λιτότητας, που από τότε που γεννήθηκα μόνιμα σφιγμένο είναι.

Κολοκύθια και πράσινα άλογα. Έλεγε ο πατέρας μου.

Τα παπούτσια με τα οποία κοιμάσαι, κύριε Πολυζογόπουλε, Ελληνικά είναι ή Κινέζικα;
Καθηλωμένη μεταξύ Ευρώπης και Ασίας είναι η Ελλάδα.
Καθηλωμένα, έτσι, μισθοί και μεροκάματα.
Μεγαλώνει η ψαλίδα πλουσίων και φτωχών.
Οι δύο στους δέκα Έλληνες ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχιας των 400 ευρώ.
Ο ρυθμός αύξησης των ανθρώπων αυτών είναι διπλάσιος απ’ την υπόλοιπη Ευρώπη. Λέει η Γιούροστατ.

Τι κάνουμε λοιπόν εμείς;

Αυτό που κάναμε από αρχαιοτάτων χρόνων: Φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας [sic].
Και άνευ σκελέας.[3]

Η. Χαραλαμπίδης

[1] Και μην αμφιβάλεις Λολάκι μου. Το Gucci σου που με τόσο καμάρι φοράς και αυτό στην Κίνα είναι φτιαγμένο. Μαϊμουδάκι είναι. Δέκα δολάρια κοστίζει Αποστόλη, και χιλιάρικο έσκασες στο Κολωνάκι. Τα συγχαρητήριά μου! Μου ‘λεγε τις προάλλες ένας φίλος, σοβαρός επιχειρηματίας, ότι μέχρι και Jeep Cherokee μαϊμού φτιάχνουν τώρα οι Κινέζοι.
[2] Ένας φίλος διπλωμάτης στη Χάγη μου έλεγε ότι το προσωπικό της κινέζικης πρεσβείας είναι 50 νομάτοι. Όλοι ζουν, κοινοβιακά, μέσα στην πρεσβεία!
[3] Συνεχίζω την ερχόμενη Κυριακή (Τριανταφυλλόπουλος δεν πρόκειται ποτέ να γίνω αλλά ας φροντίσω λίγο και γω την τηλεθέασή μου..).