ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ

Λυπηρή η κατάληξη της Ολυμπιακής.
Λυπηρότατη.
Αλλά και αναμενόμενη.
Εξίσου λυπηρή και η πρόσφατη χρεοκοπία δύο γιγάντων: της Δέλτα και Νορθγουέστ.
Πολλοί έγκυροι αναλυτές απέδωσαν το τελευταίο στις υψηλές τιμές καυσίμων.
Κολοκύθια.
Οι τιμές καυσίμων πάντοτε διακυμαίνονταν, και αυτό δεν αποτέλεσε πότε εμπόδιο στο παρελθόν: με μεγάλη ευκολία οι αεροπορικές εταιρείες περνούσαν τις αυξήσεις στον καταναλωτή.

Το πρόβλημα είναι η απελευθέρωση των αερομεταφορών και η εμφάνιση (μαζί με τ’ ατυχήματα) των μπατζετάδων: Μικρές, ιδιωτικές εταιρείες που χωρίς υποδομή και δίκτυο, και με τυχοδιωκτικές πρακτικές hit-and-run, cherry-picking και cream-skimming, ανταγωνίζονται τις legacy εταιρείες στα πιο προσοδοφόρα τμήματα του δικτύου τους. Με άλλα λόγια, στις διαδρομές που βγάζουν λεφτά –λόγω υψηλής κίνησης- με τα οποία οι legacy επιδοτούσαν στο παρελθόν τα μη ανταποδοτικά κομμάτια του δικτύου τους, πολλά από τα οποία, όταν ήταν εθνικές αερογραμμές, τους επιβάλλονταν με ‘υποχρεώσεις δημόσιας υπηρεσίας’, όπως στην περίπτωση της Ολυμπιακής.

Και αν δε με πιστεύετε, δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στην κατάσταση του Αιγαίου μετά την απελευθέρωση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών.

Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν συνηγορώ υπέρ του κρατισμού, ούτε για μεγαλύτερο ρόλο του δημόσιου τομέα σε κατ’ εξοχήν ιδιωτικές οικονομικές δραστηριότητες. Αλλά η οιαδήποτε απελευθέρωση δεν μπορεί ναι είναι ανεξέλεγκτη και άνευ όρων με μόνο κριτήριο το βραχυπρόθεσμο κέρδος που υποθηκεύει το μέλλον των επερχόμενων γενεών.

Για τρία χρόνια δούλευα για το σχεδιασμό του ακτοπλοϊκού μας συστήματος υπό υπουργιών Σουμάκη και Παπουτσή. Και συνεχώς φώναζα ότι ο ανταγωνισμός που θα προκύψει απ’ την απελευθέρωση θα πρέπει να είναι ανταγωνισμός μεταξύ δικτύων και όχι μεταξύ γραμμών και μόνο, γιατί αυτό θα είχε δυσμενείς επιπτώσεις στις άγονες γραμμές και στην κοινωνικοοικονομική συνέχεια του Ελλαδικού χώρου.
Αλλά ποιος με άκουγε τότε…


Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ. Μαζεύτηκα επιτέλους απ’ τη Σιγκαπούρη και καλό μας χειμώνα και πάλι παιδιά!