Μίλησαν και οι Ολλανδάρες.
Nee Dank U.
Όχι ευχαριστώ.
Σταράτα και χωρίς περιστροφές.
Σαν αγρότες. Όπως αυτοαποκαλούνται.
Τα επιχειρήματα, ίδια λίγο ως πολύ με αυτά των Γάλλων (βλ. ‘Η Ευρώπη μίλησε’ παρακάτω).
«μας αρέσει η χώρα μας και η ζωή μας έτσι όπως είναι και δε θα τη μεταλλάξουμε. Και αν χρειαστεί να μεταλλαχτεί, αυτό θα γίνει μέσα από μακροχρόνιες κοινωνικο-οικονομικές διαδικασίες, και όχι γιατί μας το επιβάλλουνε κάποιοι χωρίς να μας ρωτήσουνε».
Αντιδραστικοί απ’ τη φύση τους ούτως ή άλλως.
Τα δύο τρίτα της Βουλής είπαν ΝΑΙ.
Τα δύο τρίτα του κόσμου ΟΧΙ.
Ρωτώ και πάλι: τι είδους αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι αυτή;
Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που ο πολιτικός δε σκύβει να αφουγκραστεί το σφυγμό του λαού;
που άλλα υπόσχεται στ’ αφεντικά του και με άλλα παραμυθιάζει το λαό για να του υποκλέψει και υφαρπάξει την ψήφο; όπως αυτά τα ξύλινα «όλοι μαζί θα συγκυβερνήσουμε», «το ΠΑΣΟΚ ανήκει σε όλους», και άλλα τέτοια γλαφυρά που θυμόμαστε μόνο σαν αντιπολίτευση ή παραμονές εκλογών;
που το κράτος αδυνατεί να δώσει έγκαιρες και προγραμματισμένες λύσεις, με αποτέλεσμα να πνίγεται η Αθήνα δυο φορές το χρόνο στα σκουπίδια και να διακυβεύεται κατ’ αυτόν τον τρόπο το ύψιστο αγαθό της δημόσιας υγείας;
που συντεχνίες λιμενεργατών κρατούν όμηρο τη χώρα, με μισθούς 150 χιλιάδες ευρώ το χρόνο;
που δέκα ανεγκέφαλοι διαδηλωτές αποτρέπουν τον Colin Powell απ’ το να έρθει στο κλείσιμο των ολυμπιακών, πετώντας έτσι στο καλάθι των αχρήστων χρόνια συστηματικής διπλωματίας και εκατομμύρια δολάρια εξωτερικής πολιτικής;
Απλά δεν είναι δημοκρατία.
Μια παρωδία δημοκρατίας σε βαθιά παρακμή είναι.
Και αν είχα να διαλέξω μεταξύ μιας τέτοιας δημοκρατίας και μιας πεφωτισμένης και αδιάφθορης δεσποτείας, σαν αυτή της Σιγκαπούρης, που μόνο μέλημα έχει τη μεγιστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας και την προστασία των πολλών απ’ τις πρακτικές ομηρίας των ολίγων (συμπεριλαμβανομένου και του Τύπου, των αισχροκερδών, αλλά και των πάσης φύσης συντεχνιών), θα διάλεγα την τελευταία.
Μήπως υπάρχει και καμιά διαφορά;
Εμείς απλά βαφτίζουμε το σύστημα ‘δημοκρατία’, ‘ελευθερία’, και νηστίσιμο χταποδάκι. Και το τρώμε βαρυστομαχιάζοντας.
Εκείνοι το καλούν με τ’ όνομά του, το αποδέχονται και ζουν ευτυχισμένοι.
Η μόνη διαφορά είναι στην έλλειψη υποκρισίας.
Προς τιμήν του, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε τώρα να σπάσει αυγά για να κάνει ομελέτα. Στη Σιγκαπούρη σπάνε αυγά εδώ και 40 χρόνια και έτσι φτιάξανε -στην κυριολεξία απ' το μηδέν (1965)- την τέταρτη πλουσιότερη χώρα στον κόσμο μέσα σε δυο γενιές.
Άκουσα χθες το Νίκο το Μουζέλη να λέει πως η μόνη λύση για την Ευρώπη είναι μια βαθιά ομοσπονδιακή σοσιαλδημοκρατία. Μόνο έτσι η Ευρώπη και ο ‘τρόπος’ της, είπε ο Νίκος, θα αποτελέσει αντίβαρο που θα μπορέσει να αλλάξει ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που δε μας αρέσει και δε μας πάει.
Μπούρδες Νίκο.
Τι προτείνεις δηλαδή; Να κλείσουμε την πόρτα, να εγείρουμε πάλι προστατευτικά τείχη και να το πάρουμε βουκολικά; Σύραμε το χορό της παγκοσμιοποίησης και τώρα πρέπει να χορέψουμε.
Μας αρέσει δε μας αρέσει.
Ήθελές τα κ’ έπαθές τα. Έλεγε η γιαγιά μου.
Ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό που λες είναι με μια Ευρώπη αμυντικά ανεξάρτητη και ισχυρή.
[Οι αυτοκρατορίες, ώσπου να καταρρεύσουν, διοικούνται με κανόνια και βούρδουλα (gunpoint diplomacy). Όχι με Πνύκες]
Άλλά κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να γίνει στην Ευρώπη.
Έτσι, το μόνο που θα κατάφερνε η πρότασή σου είναι να αποκλειστούμε απ’ το παγκόσμιο οικονομικό παιχνίδι και να μείνουμε εκτός νυμφώνος.
Ο μόνος σωστός ήταν ο Kenneth Clarke που είπε πως ήταν λάθος τα δημοψηφίσματα.
Φυσικά και ήταν λάθος, στη σημερινή πραγματικότητα.
Όσο λάθος είναι ένας επιχειρηματίας να παίρνει αποφάσεις με βάση το τι λένε τα εργατικά συμβούλια.
Τουλάχιστον στη Σιγκαπούρη έχουν το θάρρος να κοιτάξουν την πραγματικότητα κατάματα και να πουν «τσούζει αλλά μ’ αρέσει».
Τα λίκνα των δημοκρατιών ας βαυκαλίζονται με χίμαιρες δημοκρατικής, τάχα, συγκυβέρνησης και αντιπροσώπευσης.
Και ιδού τ’ αποτελέσματα της Ευρώπης.
Κι' έπονται κι' άλλα.
Η. Χαραλαμπίδης
ΥΓ. Τέτοια λέω ο αφιλότιμος και μου λέτε μετά «κάτσε κάπου να σε πιάσω».
Δε θα με πιάσετε παιδιά.
Γιατί όπως είπαμε, τέρμα τα κουτάκια..
Nee Dank U.
Όχι ευχαριστώ.
Σταράτα και χωρίς περιστροφές.
Σαν αγρότες. Όπως αυτοαποκαλούνται.
Τα επιχειρήματα, ίδια λίγο ως πολύ με αυτά των Γάλλων (βλ. ‘Η Ευρώπη μίλησε’ παρακάτω).
«μας αρέσει η χώρα μας και η ζωή μας έτσι όπως είναι και δε θα τη μεταλλάξουμε. Και αν χρειαστεί να μεταλλαχτεί, αυτό θα γίνει μέσα από μακροχρόνιες κοινωνικο-οικονομικές διαδικασίες, και όχι γιατί μας το επιβάλλουνε κάποιοι χωρίς να μας ρωτήσουνε».
Αντιδραστικοί απ’ τη φύση τους ούτως ή άλλως.
Τα δύο τρίτα της Βουλής είπαν ΝΑΙ.
Τα δύο τρίτα του κόσμου ΟΧΙ.
Ρωτώ και πάλι: τι είδους αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι αυτή;
Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που ο πολιτικός δε σκύβει να αφουγκραστεί το σφυγμό του λαού;
που άλλα υπόσχεται στ’ αφεντικά του και με άλλα παραμυθιάζει το λαό για να του υποκλέψει και υφαρπάξει την ψήφο; όπως αυτά τα ξύλινα «όλοι μαζί θα συγκυβερνήσουμε», «το ΠΑΣΟΚ ανήκει σε όλους», και άλλα τέτοια γλαφυρά που θυμόμαστε μόνο σαν αντιπολίτευση ή παραμονές εκλογών;
που το κράτος αδυνατεί να δώσει έγκαιρες και προγραμματισμένες λύσεις, με αποτέλεσμα να πνίγεται η Αθήνα δυο φορές το χρόνο στα σκουπίδια και να διακυβεύεται κατ’ αυτόν τον τρόπο το ύψιστο αγαθό της δημόσιας υγείας;
που συντεχνίες λιμενεργατών κρατούν όμηρο τη χώρα, με μισθούς 150 χιλιάδες ευρώ το χρόνο;
που δέκα ανεγκέφαλοι διαδηλωτές αποτρέπουν τον Colin Powell απ’ το να έρθει στο κλείσιμο των ολυμπιακών, πετώντας έτσι στο καλάθι των αχρήστων χρόνια συστηματικής διπλωματίας και εκατομμύρια δολάρια εξωτερικής πολιτικής;
Απλά δεν είναι δημοκρατία.
Μια παρωδία δημοκρατίας σε βαθιά παρακμή είναι.
Και αν είχα να διαλέξω μεταξύ μιας τέτοιας δημοκρατίας και μιας πεφωτισμένης και αδιάφθορης δεσποτείας, σαν αυτή της Σιγκαπούρης, που μόνο μέλημα έχει τη μεγιστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας και την προστασία των πολλών απ’ τις πρακτικές ομηρίας των ολίγων (συμπεριλαμβανομένου και του Τύπου, των αισχροκερδών, αλλά και των πάσης φύσης συντεχνιών), θα διάλεγα την τελευταία.
Μήπως υπάρχει και καμιά διαφορά;
Εμείς απλά βαφτίζουμε το σύστημα ‘δημοκρατία’, ‘ελευθερία’, και νηστίσιμο χταποδάκι. Και το τρώμε βαρυστομαχιάζοντας.
Εκείνοι το καλούν με τ’ όνομά του, το αποδέχονται και ζουν ευτυχισμένοι.
Η μόνη διαφορά είναι στην έλλειψη υποκρισίας.
Προς τιμήν του, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε τώρα να σπάσει αυγά για να κάνει ομελέτα. Στη Σιγκαπούρη σπάνε αυγά εδώ και 40 χρόνια και έτσι φτιάξανε -στην κυριολεξία απ' το μηδέν (1965)- την τέταρτη πλουσιότερη χώρα στον κόσμο μέσα σε δυο γενιές.
Άκουσα χθες το Νίκο το Μουζέλη να λέει πως η μόνη λύση για την Ευρώπη είναι μια βαθιά ομοσπονδιακή σοσιαλδημοκρατία. Μόνο έτσι η Ευρώπη και ο ‘τρόπος’ της, είπε ο Νίκος, θα αποτελέσει αντίβαρο που θα μπορέσει να αλλάξει ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που δε μας αρέσει και δε μας πάει.
Μπούρδες Νίκο.
Τι προτείνεις δηλαδή; Να κλείσουμε την πόρτα, να εγείρουμε πάλι προστατευτικά τείχη και να το πάρουμε βουκολικά; Σύραμε το χορό της παγκοσμιοποίησης και τώρα πρέπει να χορέψουμε.
Μας αρέσει δε μας αρέσει.
Ήθελές τα κ’ έπαθές τα. Έλεγε η γιαγιά μου.
Ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό που λες είναι με μια Ευρώπη αμυντικά ανεξάρτητη και ισχυρή.
[Οι αυτοκρατορίες, ώσπου να καταρρεύσουν, διοικούνται με κανόνια και βούρδουλα (gunpoint diplomacy). Όχι με Πνύκες]
Άλλά κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να γίνει στην Ευρώπη.
Έτσι, το μόνο που θα κατάφερνε η πρότασή σου είναι να αποκλειστούμε απ’ το παγκόσμιο οικονομικό παιχνίδι και να μείνουμε εκτός νυμφώνος.
Ο μόνος σωστός ήταν ο Kenneth Clarke που είπε πως ήταν λάθος τα δημοψηφίσματα.
Φυσικά και ήταν λάθος, στη σημερινή πραγματικότητα.
Όσο λάθος είναι ένας επιχειρηματίας να παίρνει αποφάσεις με βάση το τι λένε τα εργατικά συμβούλια.
Τουλάχιστον στη Σιγκαπούρη έχουν το θάρρος να κοιτάξουν την πραγματικότητα κατάματα και να πουν «τσούζει αλλά μ’ αρέσει».
Τα λίκνα των δημοκρατιών ας βαυκαλίζονται με χίμαιρες δημοκρατικής, τάχα, συγκυβέρνησης και αντιπροσώπευσης.
Και ιδού τ’ αποτελέσματα της Ευρώπης.
Κι' έπονται κι' άλλα.
Η. Χαραλαμπίδης
ΥΓ. Τέτοια λέω ο αφιλότιμος και μου λέτε μετά «κάτσε κάπου να σε πιάσω».
Δε θα με πιάσετε παιδιά.
Γιατί όπως είπαμε, τέρμα τα κουτάκια..
No comments:
Post a Comment