Πάντοτε την ίδια ώρα.
Την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος, κάθε μέρα, όλο το χρόνο.
Και πάντοτε Παρασκευή.
Στις φυλακές Changi.
(Το κολαστήριο των Γιαπωνέζων στα χρόνια της κατοχής)
Δίπλα στο διεθνές αεροδρόμιο.
Άφησε την τελευταία του πνοή.
Άδοξα. Μικρό παιδάκι, μόλις στα 25 του.
Στην άκρη ενός σκοινιού που 'σπασε σα μαρουλόφυλλο τον παιδικό του σβέρκο.
Για 400 γραμμάρια ηρωίνης.
Ισοδύναμα όμως με 26.000 δόσεις...
Θλιβερό πράγματι.
Τι σκέφτεσαι άραγε όταν, ανοίγοντας η πόρτα, αντικρίζεις μπροστά σου το απειλητικό θέαμα της αγχόνης;
Όταν συνειδητοποιείς πως, σε μερικά λεπτά, όλα θα ‘χουν πια τελειώσει;
Ούτε λέξη για απονομή χάριτος απ’ τον Πρόεδρο Nathan.
Η ποινή είναι υποχρεωτική (mandatory) στη Σιγκαπούρη.
Για εμπόριο ναρκωτικών, δολοφονία, χρήση όπλων και εσχάτη προδοσία, ο νόμος είναι αμείλικτος στη χώρα αυτή. Το ‘συγνώμη’ και η επιείκεια έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια. Αποτέλεσμα; η ασφαλέστερη χώρα στον κόσμο. Τι θα ήσουν διατεθειμένος να πληρώσεις Βασίλη για ένα τέτοιο αγαθό; Ιδιαίτερα σήμερα; Για να κοιμάσαι με την πόρτα ορθάνοιχτη κάθε βράδυ;
Εγώ ό,τι έχω και δεν έχω.
Ακόμα και τις ευαισθησίες μου για το ύψιστο αγαθό του δικαιώματος στη ζωή.
Δεν θέλω να πιάσω σήμερα το μεγάλο αυτό θέμα που εξακολουθεί να διχάζει την ανθρωπότητα.
Το θέμα του δικαιώματος στη ζωή.
Του δικαιώματος όμως στη ζωή τόσο του θύτη, όσο και των 26.000 θυμάτων του.
Του πόνου και της αγωνίας του θανατοποινίτη και της οικογενείας του, αλλά και της δικιάς μου αγωνίας, κάθε φορά που ο Ευκλείδης γυρίζει αργά από κάποιο πάρτι στο Άμστερνταμ.
Και μπορεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση να ‘χει καταργηθεί η θανατική ποινή, δεν παύει όμως να υπάρχει στις περισσότερες χώρες της Ασίας.
Μ’ άλλα λόγια, υπάρχει σε πολιτισμούς με αξίες που βάζουν το γενικό καλό πάνω απ’ τον ψευδεπίγραφο ανθρωποκεντρισμό μας.
Μια παρατήρηση θα κάνω μόνο.
Για την στάση των Αυστραλών, και τις δηλώσεις του πρωθυπουργού John Howard ότι η εκτέλεση του Nguyen θα έχει επιπτώσεις στις σχέσεις των δύο λαών.
Όποιος ξένος μπαίνει στη Σιγκαπούρη, όντας ακόμα μέσα στ’ αεροπλάνο, συμπληρώνει τη λευκή καρτούλα εισόδου.
Εκεί, πάνω απ’ την υπογραφή σου, με μεγάλα κόκκινα γράμματα, λέει:
DEATH TO DRUG TRAFFICKERS.-
Τελεία και παύλα.
Δεν μπορείς να πεις «δεν ήξερα».
Δεν το είδα.
Δεν ξέρω γράμματα.
Δεν κατάλαβα.
Συγνώμη.
Μπορείς άμα θες να τα πετάξεις.
Σε μια τουαλέτα.
Σ’ ένα από τους πολλούς κάδους απορριμμάτων.
Πριν περάσεις τον έλεγχο.
Ή να μην πας καθόλου στη Σιγκαπούρη αν δεν σ’ αρέσουν οι νόμοι της.
Αν όμως παρόλα αυτά αποφασίσεις να το ρισκάρεις, to take your chances που λέμε, τότε κάνεις απλά, και απόλυτα συνειδητά, ένα ψυχρό υπολογισμό:
Σταθμίζεις τα οφέλη του να μη σε πιάσουν, με το κόστος του να σε τσιμπήσουν.
Και παίρνεις τις αποφάσεις σου.
Αλλά τότε, αν το πράμα ‘στραβώσει’, το μόνο που μπορείς να πεις είναι «παίξαμε και χάσαμε».
Και με το κεφάλι ψηλά, και συ και η οικογένειά σου, προσεύχεσαι στο Θεό να σε συγχωρήσει για το έγκλημά σου.
Το ίδιο που θα ‘πρεπε να ΄χε κάνει και ο κύριος Howard.
Αντί να κάνει ολονυχτίες και να γίνεται γραφικός.
Πόσο μάλλον όταν κόπτεται να βγάλει τη χώρα του απ’ τον ‘down under’ απομονωτισμό της και να την εντάξει στην Ασιατική οικονομική κοσμογονία.
Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη. Η ιδεατή. Αλλά και η, με τα σημερινά δεδομένα, ουτοπιστική: Δεν κρεμάς τον έμπορο ναρκωτικών και τον τρομοκράτη, αλλά φροντίζεις, δείχνοντάς τους ένα μέλλον και μια προοπτική, να μην υπάρχουν έμποροι ναρκωτικών και τρομοκράτες.
Καλά τα λόγια, αλλά ας σοβαρευτούμε.
Όταν, μέσα στην παγκοσμιοποίηση και τον φιλελευθερισμό, πολίτες, οικογένειες και έθνη αγωνιούν και παλεύουν να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητά τους, αλλά και την απόδοση των μετοχών τους, όταν όλοι ζητούν μικρότερη Κυβέρνηση και λιγότερους φόρους, και όταν είναι καθένας για την πάρτη του, ποιος πολίτης και ποια Κυβέρνηση θα μιλήσουν, αλλά και θα αφιερώσουν τους περιορισμένους πόρους τους, για το χτίσιμο μιας, παγκόσμιας πια, κοινωνίας με ανθρώπινο πρόσωπο;
Και την πίτα σωστή και το σκύλο χορτάτο δε γίνεται.
Δυστυχώς.
Η. Χαραλαμπίδης
ΥΓ: Και για να ευθυμήσουμε λιγάκι μετά από κάτι τόσο θλιβερό: Αυτό το ξέρατε; Ένα απ’ τα πιο αγαπημένα σπορ των ‘Aussies’, απαγορευμένο σ’ όλο τον κόσμο εκτός απ’ την Αυστραλία, είναι το midget tossing: Μεγαλόσωμοι γεροδεμένοι άντρες συναγωνίζονται ποιος θα πετάξει πιο μακριά ένα νάνο! Ρεκόρ 9 μέτρα από ένα φορτηγατζή. Το πιο ωραίο όμως δε σας το ‘πα. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το σπορ, λέει, αλλά αποφάσισαν ότι δεν είναι πολιτικά σωστό να τους αποκαλούν midgets. Έτσι, στη down under, οι νάνοι πλέον ονομάζονται «vertically challenged persons”. Στο Queensland, μου έλεγε μια φίλη μου, μαζεύονται απ’ όλο τον κόσμο να παρακολουθήσουν το ΄θέαμα’. Το τι γέλιο πέφτει δεν περιγράφεται.
Και η Foster ρέει φυσικά ακατάπαυστα.
Burp..
Σόρι εντ χαβ α γκουντ ντάι μέητ!
No comments:
Post a Comment