Τη μια μέρα μας λέει «σε καλό δρόμο η οικονομία».
[βλ. ‘ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία’ παρακάτω]
Την επομένη, ο κύριος Μαμούνια[1] μας λέει να πάρουμε το σχέδιο Προϋπολογισμού, να το κάνουμε ρολό, και να προβούμε στις αρμόζουσες ενέργειες…
Και για να χρυσώσει το χάπι, μας κάνει δωράκι τη ‘δημιουργική λογιστική’ της τιτλοποίησης[2] για το 2005, αλλά από κει και πέρα ζητάει διαρθρωτικά μέτρα. Με άλλα λόγια, ζητάει ‘ευκαμψία’ στην αγορά εργασίας και ιδιωτικοποιήσεις.
Και αυτός;
Αυτός προσβάλει τον Αλμούνια χαρακτηρίζοντας ανοιχτά τις απόψεις του ως ‘σοσιαλιστικές’[3] (πόσο σοσιαλιστικές μπορεί να είναι άραγε προτάσεις για διαρθρωτικά μέτρα σαν τα παραπάνω;). Δηλώνει δε ότι θα πάει στο ΕΚΟΦΙΝ να εκμαιεύσει (όρα με τσαμπουκά) ‘πολιτική’ απόφαση, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας και Γαλλίας.
Βάζ’ η αλεπού τη μούρη της με τους πραματευτάδες.
Μετά την ‘απογραφή’, χτυπάει πάλι τη γροθιά στο μαχαίρι.
Και έπεται νέα σφαλιάρα απ’ τη Γιούροστατ.
Εδώ είμαστε.
Μέχρι τώρα δεν έξω πέσει έξω στις προβλέψεις μου.
Κι' άλλο λάθος πάτε να κάνετε κύριε Αλογοσκούφη.
Αφήστε τα σας παρακαλώ αυτά και ξαμολήστε το Μπέζα (σιδεροκέφαλος Αντώνη) μπας και μαζέψει καμιά δεκάρα από πουθενά.
Η. Χαραλαμπίδης
[1] Κατά κόσμο Χοακίμ Αλ Μούνια
[2] Καινούργια λέξη. Securitization εις την Κινεζικήν. Με άλλα λόγια, το κράτος πουλάει σε ιδιώτες τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο (και σε συμβουλεύω ν' αγοράσεις και συ Βασίλη). Ή, για να το πούμε στη γλώσσα μας, μιας και με ‘φαγες να στο εξηγήσω Βασίλη, ας πούμε ότι σου χρωστώ ένα κατοστάρικο αλλά δεν έχω να στο δώσω. Έρχεται λοιπόν ο Γιώργος: «καλά άσε, το δίνω εγώ και μου τα δίνεις όταν έχεις».
Άλλος κερνάει και άλλος πίνει που λέμε (ή το αντίστοιχο νεοελληνικότερο…).
[3] Υπουργός του Αθνάρ ήταν ο Επίτροπος Αλμούνια
October 12, 2005
October 05, 2005
Σ' το 'πα και σ' το ξαναλέω..
...στο λαό μην κατεβείς
Ο λαός κάνει φουρτούνα και σε πάρει και διαβείς
(παραδοσιακό)
(από ρε μινόρε το πιάνουμε αυτό Μανόλη..)
Ο λαός κάνει φουρτούνα και σε πάρει και διαβείς
(παραδοσιακό)
(από ρε μινόρε το πιάνουμε αυτό Μανόλη..)
Σε παρακολουθώ ανελλιπώς κι’ επισταμένως τελευταία Γιώργο.
Και ‘σενα, και το Κίνημα.
Λόγια.
Γενικότητες, αερολογίες κι’ αοριστολογίες.
Λόγια για τα λόγια.
Μιλάμε για να λέμε.
Δεν τραβάει Γιώργο.
Και το αλάθητο αισθητήριο του λαού τα πιάνει αυτά.
Σ’ το 'πα και σ’ το ξαναλέω..
Πέρασε τη σκυτάλη στο Βαγγέλη.
The sooner the better
Και δώσ’ του χρόνο να προετοιμαστεί.
Και να καθορίσει τη διάταξη μάχης.
Αλλιώς…
Ο λαός κάνει φουρτούνα και σε πάρει και διαβείς…
Η. Χαραλαμπίδης
October 01, 2005
Στη φοιτητριούλα που σ' έχει ερωτευτεί
…θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή
Άντε πάλι τα ίδια.
Αρχίζω να βαριέμαι λιγάκι.
Άσε που ‘χασα με το Βασίλη πολλούς καλούς φίλους. Σταμάτησε το τηλέφωνο να βαράει.
Μη χρειαστεί και συμφωνήσουν ή διαφωνήσουν. Ή, ακόμα δυσκολότερο, μπας και χρειαστεί να πουν "μπράβο ρε συ, καλό ήταν το αρθράκι".
«πού καιρός ρε συ Ηρακλή να κοιτάζω τώρα το ίντερνετ...»
Ρε συ, λέω μια μέρα στο γιο του, διαβάζει ο πατέρας σου το Βασίλη; «αν το διαβάζει λέει; Όχι μόνο το διαβάζει, αλλά το εκτυπώνει κιόλας για να το διαβάζουμε όλοι».
«πού το πας ρε Ηρακλή;» μου λέει χθες ένας καλός φίλος που μου ‘ρχεται απόψε το βράδυ για κρασάκι. «μια από δω, μια από ‘κει. Μια δεξιά, μια αριστερά».
«μπα…», μου λέει ένας άλλος. «μάλλον δεν έχεις αποφασίσει ακόμα με ποιον θες να πολιτευτείς και παίζεις πινγκ πονγκ και απ’ τις δυο μεριές».
«αν τη μια είσαι με το φαντάρο και την άλλη με το στρατηγό, το σίγουρο είναι ότι θα χάσεις τη μάχη». Μου λέει ένας σοφός.
Ε, λοιπόν. Καμιά διάθεση δεν έχω να πολιτευτώ τώρα στα γεράματα, ούτε μάχες δίνω.
Απλά, η τύχη μου το ‘φερε να μη χρειάζεται να θωπεύω ώτα. Να μη μ’ ενδιαφέρει αν ‘εκτίθεμαι’. Και να λέω την αλήθεια. Έτσι τουλάχιστον όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι.
Στην Κοινωνία, την Οικονομία, την Πολιτική, δεν υπάρχει μαύρο ή άσπρο. Πράσινο ή μπλε. Κόκκινο ή ροζ.
Στη γκρίζα ζώνη του λυκόφωτος ζούμε.
Και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω, Βασίλη.
Η. Χαραλαμπίδης
September 30, 2005
Ο Δρόμος είχε τη δική του ιστορία...
...κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά
«σε καλό δρόμο η Οικονομία» είπε σήμερα ο κ. Αλογοσκούφης με αφορμή την προσεχή κατάθεση του Προϋπολογισμού.
Και χάρηκα.
Μέχρι που άνοιξα και ένα blue label που κουβαλούσα απ’ τη Σιγκαπούρη, και φούντωσα κι' ένα cohiba για να το εορτάσω.
Αλλά οι ακαδημαϊκοί, Βασίλη, τουλάχιστον οι καλοί, επιλέγουν τις λέξεις τους πολύ προσεχτικά.
Έτσι λοιπόν, δεν μας είπε ότι η Οικονομία μας πάει καλά, είναι ανθηρή, δυναμική, κλπ., αλλά μόνο ότι ο δρόμος είναι καλός.
Αλλά στον καλό δρόμο πάει και το σαπάκι το Ζάσταβα και η καινούργια η Μερσεντές.
Εμείς τι απ’ τα δύο είμαστε τελικά κ. Αλογοσκούφη;
Αυτό είναι που μας καίει και όχι η κατάσταση του οδοστρώματος. Αυτή την ξέραμε. Και υπεύθυνη ήταν η οκταετία Σιμήτη.
Η. Χαραλαμπίδης
Αλλά στον καλό δρόμο πάει και το σαπάκι το Ζάσταβα και η καινούργια η Μερσεντές.
Εμείς τι απ’ τα δύο είμαστε τελικά κ. Αλογοσκούφη;
Αυτό είναι που μας καίει και όχι η κατάσταση του οδοστρώματος. Αυτή την ξέραμε. Και υπεύθυνη ήταν η οκταετία Σιμήτη.
Η. Χαραλαμπίδης
September 19, 2005
ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ
Λυπηρή η κατάληξη της Ολυμπιακής.
Λυπηρότατη.
Αλλά και αναμενόμενη.
Εξίσου λυπηρή και η πρόσφατη χρεοκοπία δύο γιγάντων: της Δέλτα και Νορθγουέστ.
Πολλοί έγκυροι αναλυτές απέδωσαν το τελευταίο στις υψηλές τιμές καυσίμων.
Κολοκύθια.
Οι τιμές καυσίμων πάντοτε διακυμαίνονταν, και αυτό δεν αποτέλεσε πότε εμπόδιο στο παρελθόν: με μεγάλη ευκολία οι αεροπορικές εταιρείες περνούσαν τις αυξήσεις στον καταναλωτή.
Το πρόβλημα είναι η απελευθέρωση των αερομεταφορών και η εμφάνιση (μαζί με τ’ ατυχήματα) των μπατζετάδων: Μικρές, ιδιωτικές εταιρείες που χωρίς υποδομή και δίκτυο, και με τυχοδιωκτικές πρακτικές hit-and-run, cherry-picking και cream-skimming, ανταγωνίζονται τις legacy εταιρείες στα πιο προσοδοφόρα τμήματα του δικτύου τους. Με άλλα λόγια, στις διαδρομές που βγάζουν λεφτά –λόγω υψηλής κίνησης- με τα οποία οι legacy επιδοτούσαν στο παρελθόν τα μη ανταποδοτικά κομμάτια του δικτύου τους, πολλά από τα οποία, όταν ήταν εθνικές αερογραμμές, τους επιβάλλονταν με ‘υποχρεώσεις δημόσιας υπηρεσίας’, όπως στην περίπτωση της Ολυμπιακής.
Και αν δε με πιστεύετε, δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στην κατάσταση του Αιγαίου μετά την απελευθέρωση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών.
Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν συνηγορώ υπέρ του κρατισμού, ούτε για μεγαλύτερο ρόλο του δημόσιου τομέα σε κατ’ εξοχήν ιδιωτικές οικονομικές δραστηριότητες. Αλλά η οιαδήποτε απελευθέρωση δεν μπορεί ναι είναι ανεξέλεγκτη και άνευ όρων με μόνο κριτήριο το βραχυπρόθεσμο κέρδος που υποθηκεύει το μέλλον των επερχόμενων γενεών.
Για τρία χρόνια δούλευα για το σχεδιασμό του ακτοπλοϊκού μας συστήματος υπό υπουργιών Σουμάκη και Παπουτσή. Και συνεχώς φώναζα ότι ο ανταγωνισμός που θα προκύψει απ’ την απελευθέρωση θα πρέπει να είναι ανταγωνισμός μεταξύ δικτύων και όχι μεταξύ γραμμών και μόνο, γιατί αυτό θα είχε δυσμενείς επιπτώσεις στις άγονες γραμμές και στην κοινωνικοοικονομική συνέχεια του Ελλαδικού χώρου.
Αλλά ποιος με άκουγε τότε…
Η. Χαραλαμπίδης
ΥΓ. Μαζεύτηκα επιτέλους απ’ τη Σιγκαπούρη και καλό μας χειμώνα και πάλι παιδιά!
Λυπηρότατη.
Αλλά και αναμενόμενη.
Εξίσου λυπηρή και η πρόσφατη χρεοκοπία δύο γιγάντων: της Δέλτα και Νορθγουέστ.
Πολλοί έγκυροι αναλυτές απέδωσαν το τελευταίο στις υψηλές τιμές καυσίμων.
Κολοκύθια.
Οι τιμές καυσίμων πάντοτε διακυμαίνονταν, και αυτό δεν αποτέλεσε πότε εμπόδιο στο παρελθόν: με μεγάλη ευκολία οι αεροπορικές εταιρείες περνούσαν τις αυξήσεις στον καταναλωτή.
Το πρόβλημα είναι η απελευθέρωση των αερομεταφορών και η εμφάνιση (μαζί με τ’ ατυχήματα) των μπατζετάδων: Μικρές, ιδιωτικές εταιρείες που χωρίς υποδομή και δίκτυο, και με τυχοδιωκτικές πρακτικές hit-and-run, cherry-picking και cream-skimming, ανταγωνίζονται τις legacy εταιρείες στα πιο προσοδοφόρα τμήματα του δικτύου τους. Με άλλα λόγια, στις διαδρομές που βγάζουν λεφτά –λόγω υψηλής κίνησης- με τα οποία οι legacy επιδοτούσαν στο παρελθόν τα μη ανταποδοτικά κομμάτια του δικτύου τους, πολλά από τα οποία, όταν ήταν εθνικές αερογραμμές, τους επιβάλλονταν με ‘υποχρεώσεις δημόσιας υπηρεσίας’, όπως στην περίπτωση της Ολυμπιακής.
Και αν δε με πιστεύετε, δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στην κατάσταση του Αιγαίου μετά την απελευθέρωση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών.
Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν συνηγορώ υπέρ του κρατισμού, ούτε για μεγαλύτερο ρόλο του δημόσιου τομέα σε κατ’ εξοχήν ιδιωτικές οικονομικές δραστηριότητες. Αλλά η οιαδήποτε απελευθέρωση δεν μπορεί ναι είναι ανεξέλεγκτη και άνευ όρων με μόνο κριτήριο το βραχυπρόθεσμο κέρδος που υποθηκεύει το μέλλον των επερχόμενων γενεών.
Για τρία χρόνια δούλευα για το σχεδιασμό του ακτοπλοϊκού μας συστήματος υπό υπουργιών Σουμάκη και Παπουτσή. Και συνεχώς φώναζα ότι ο ανταγωνισμός που θα προκύψει απ’ την απελευθέρωση θα πρέπει να είναι ανταγωνισμός μεταξύ δικτύων και όχι μεταξύ γραμμών και μόνο, γιατί αυτό θα είχε δυσμενείς επιπτώσεις στις άγονες γραμμές και στην κοινωνικοοικονομική συνέχεια του Ελλαδικού χώρου.
Αλλά ποιος με άκουγε τότε…
Η. Χαραλαμπίδης
ΥΓ. Μαζεύτηκα επιτέλους απ’ τη Σιγκαπούρη και καλό μας χειμώνα και πάλι παιδιά!
September 03, 2005
Katrina
Με μια πινελιά, μια μονοκονδυλιά, έτσι όπως διώχνουμε μια ενοχλητική μύγα απ’ τις τηγανιτές πατάτες μας, ο Θεός έσβησε απ’ το χάρτη τη Νέα Ορλεάνη.
Όπως τουλάχιστον την ξέραμε.
Γιατί έτσι του άρεσε.
Θεός είναι αυτός, δε θα μας δώσει λογαριασμό.
Δεν είναι εδώ το πρόβλημά μου.
Καμία υποδομή, πρόνοια, πρόβλεψη, ασφάλιση, Κράτος.
Απεγνωσμένοι και απελπισμένοι άνθρωποι(;), fellow Americans, φορολογούμενοι, γονείς που ‘στειλαν τα παιδιά τους στο Ιράκ, στην πλειονότητά τους μαύροι (…), να πεθαίνουν μέσα στα περιττώματά τους.
Σφίγγεται η καρδιά μου με τόση δυστυχία και είναι σκληρό και απάνθρωπο αυτό που θα πω αλλά έτσι επέλεξαν να ζήσουν. Ο καθένας για την πάρτη του. Ανύπαρκτο Κράτος και δημόσιος τομέας, μικροί φόροι, και όσο πιο πολλά λεφτά γίνεται στα χέρια του ‘πανίσχυρου καταναλωτή’ για να τα ξοδέψει, όπως αυτός ξέρει καλύτερα, σε θερμαινόμενες τουαλέτες και ηλεκτρικές οδοντόβουρτσες. [κάτι που πολλοί θα ονόμαζαν Reaganism ή supply side economics]. Στην κατά πολλούς απολυταρχική Σιγκαπούρη, οι πρόσφυγες θα είχαν αερο-μεταφερθεί μέσα σε 24 ώρες στο Hyatt, στο Four Seasons και στο Shangri-La. Ενώ στην κομμουνιστική Κούβα, ο σχεδιασμός πολιτικής προστασίας έναντι τέτοιων φυσικών καταστροφών είναι κάτι το μοναδικό. Τουλάχιστον έτσι όπως τον παρουσίασε το ίδιο το CNN.
Δεν είναι εδώ το πρόβλημά μου.
Είδαμε όμως το πραγματικό πρόσωπο της Αμερικής: πιστολίδι, κλεψιά, πλιάτσικο, βιασμοί, wild west. Βγάλανε τα πολυαγαπημένα τους κουμπούρια και θυμήθηκαν τους παππούδες τους.
Και η χώρα αυτή θα πρέπει να είναι το ‘υπόδειγμα’ του παγκόσμιου πολίτη. Our role model. Ο Απελευθερωτής που θα φέρει δημοκρατία και ελευθερία στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στο Ιράν, στη Βόρεια Κορέα και όπου αλλού κρίνει αυτός πως ‘χρειάζεται’. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.
Εδώ είναι το πρόβλημά μου.
Η. Χαραλαμπίδης
ΥΓ. Το ακόλουθο μου το ‘στειλε η αδερφή μου.
Αμερικανίδα εκατό τοις εκατό.
Νυμφευμένη με Αμερικανό 200 τοις εκατό.
Αποδίδεται στον Αυτοκράτορα:
«don’t buy gas unless you need it».
Αυτό τα λέει όλα.
Δε νομίζετε;
Όπως τουλάχιστον την ξέραμε.
Γιατί έτσι του άρεσε.
Θεός είναι αυτός, δε θα μας δώσει λογαριασμό.
Δεν είναι εδώ το πρόβλημά μου.
Καμία υποδομή, πρόνοια, πρόβλεψη, ασφάλιση, Κράτος.
Απεγνωσμένοι και απελπισμένοι άνθρωποι(;), fellow Americans, φορολογούμενοι, γονείς που ‘στειλαν τα παιδιά τους στο Ιράκ, στην πλειονότητά τους μαύροι (…), να πεθαίνουν μέσα στα περιττώματά τους.
Σφίγγεται η καρδιά μου με τόση δυστυχία και είναι σκληρό και απάνθρωπο αυτό που θα πω αλλά έτσι επέλεξαν να ζήσουν. Ο καθένας για την πάρτη του. Ανύπαρκτο Κράτος και δημόσιος τομέας, μικροί φόροι, και όσο πιο πολλά λεφτά γίνεται στα χέρια του ‘πανίσχυρου καταναλωτή’ για να τα ξοδέψει, όπως αυτός ξέρει καλύτερα, σε θερμαινόμενες τουαλέτες και ηλεκτρικές οδοντόβουρτσες. [κάτι που πολλοί θα ονόμαζαν Reaganism ή supply side economics]. Στην κατά πολλούς απολυταρχική Σιγκαπούρη, οι πρόσφυγες θα είχαν αερο-μεταφερθεί μέσα σε 24 ώρες στο Hyatt, στο Four Seasons και στο Shangri-La. Ενώ στην κομμουνιστική Κούβα, ο σχεδιασμός πολιτικής προστασίας έναντι τέτοιων φυσικών καταστροφών είναι κάτι το μοναδικό. Τουλάχιστον έτσι όπως τον παρουσίασε το ίδιο το CNN.
Δεν είναι εδώ το πρόβλημά μου.
Είδαμε όμως το πραγματικό πρόσωπο της Αμερικής: πιστολίδι, κλεψιά, πλιάτσικο, βιασμοί, wild west. Βγάλανε τα πολυαγαπημένα τους κουμπούρια και θυμήθηκαν τους παππούδες τους.
Και η χώρα αυτή θα πρέπει να είναι το ‘υπόδειγμα’ του παγκόσμιου πολίτη. Our role model. Ο Απελευθερωτής που θα φέρει δημοκρατία και ελευθερία στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στο Ιράν, στη Βόρεια Κορέα και όπου αλλού κρίνει αυτός πως ‘χρειάζεται’. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.
Εδώ είναι το πρόβλημά μου.
Η. Χαραλαμπίδης
ΥΓ. Το ακόλουθο μου το ‘στειλε η αδερφή μου.
Αμερικανίδα εκατό τοις εκατό.
Νυμφευμένη με Αμερικανό 200 τοις εκατό.
Αποδίδεται στον Αυτοκράτορα:
«don’t buy gas unless you need it».
Αυτό τα λέει όλα.
Δε νομίζετε;
It ain't Kansas anymore
Τέρμα λοιπόν τα μπάνια του λαού.
Όλοι πίσω, μαύροι-μαύροι και ξεροψημένοι.
Παρέλαση τα λευκά φανελάκια και τα με βαθύ ντεκολτέ μπλουζάκια στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Ε, πώς, να μην τονίσουμε και λίγο τις ηλιοκαμένες κορμάρες μας;
[πάλι καλά που δεν αρχίσαμε να ρεβόμαστε κιόλας, όπως παλιά, να δείξουμε ότι συν τοις άλλοις φάγαμε και καλά]
Όλοι ανεξαιρέτως, από τον τελευταίο μηχανόβιο μέχρι τους εθνικούς αντιπροσώπους μας, με την ίδια δήλωση:
Δυστυχώς τελειώσανε..
Δυστυχώς;
Δυστυχώς.
Γιατί τώρα πρέπει να δουλέψουμε.
Κακό πράμα η δουλειά.
Καταδίκη και κατάντια.
Ιδιαίτερα εκείνη η ανθυγιεινή των διαφόρων ‘ρετιρέ’.
Ξέρετε ποια. Αυτή που πάμε στο γραφείο κατά τις δέκα. Καφεδάκι και κουλούρι ν’ ανοίξει το μάτι απ’ τη χθεσινοβραδινή κραιπάλη. Κατά τις δώδεκα «πετάγομαι μια στιγμή εδώ δίπλα να ψωνίσω κάτι». Επιστρέφουμε κατά τις δύο με τις απογευματινές εφημερίδες. Τις ξεφυλλίζουμε στα γρήγορα (μη χάνουμε και χρόνο στο σπίτι). Ε, και μετά από λίγο «εγώ λέω να την κάνω σιγά σιγά μη με πιάσει η κίνηση».
Αλλά όταν την άλλη βδομάδα ο Πρωθυπουργός ανακοινώσει στη Σαλονίκη την κατάργηση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ, θα κατεβούμε στο πεζοδρόμιο να διαδηλώσουμε.
Γιατί έχουμε ‘δικαίωμα’ στη δουλειά.
Κληρονομικό και αναφαίρετο.
Και με τα μυαλά αυτά θα πάμε μπροστά σαν τόπος.
Θα γίνουμε αποτελεσματικοί σ' ένα έντονα ανταγωνιστικό, παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Θα φτιάξουμε καλύτερα σχολεία και πανεπιστήμια για τα παιδιά μας.
Θα λύσουμε το ασφαλιστικό, και θα εξασφαλίσουμε πιο αξιοπρεπή γηρατειά.
Έτσι. Επειδή τα δικαιούμαστε όλα αυτά.
Επειδή υπάρχει μια μηχανή εκεί ψηλά, over the rainbow, όπου ο μάγος του Οζ κόβει λεφτά.
Άντε να δούμε.
Καλό χειμώνα Dorothy!
Καλό χειμώνα Βασίλη..
Η. Χαραλαμπίδης
Όλοι πίσω, μαύροι-μαύροι και ξεροψημένοι.
Παρέλαση τα λευκά φανελάκια και τα με βαθύ ντεκολτέ μπλουζάκια στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Ε, πώς, να μην τονίσουμε και λίγο τις ηλιοκαμένες κορμάρες μας;
[πάλι καλά που δεν αρχίσαμε να ρεβόμαστε κιόλας, όπως παλιά, να δείξουμε ότι συν τοις άλλοις φάγαμε και καλά]
Όλοι ανεξαιρέτως, από τον τελευταίο μηχανόβιο μέχρι τους εθνικούς αντιπροσώπους μας, με την ίδια δήλωση:
Δυστυχώς τελειώσανε..
Δυστυχώς;
Δυστυχώς.
Γιατί τώρα πρέπει να δουλέψουμε.
Κακό πράμα η δουλειά.
Καταδίκη και κατάντια.
Ιδιαίτερα εκείνη η ανθυγιεινή των διαφόρων ‘ρετιρέ’.
Ξέρετε ποια. Αυτή που πάμε στο γραφείο κατά τις δέκα. Καφεδάκι και κουλούρι ν’ ανοίξει το μάτι απ’ τη χθεσινοβραδινή κραιπάλη. Κατά τις δώδεκα «πετάγομαι μια στιγμή εδώ δίπλα να ψωνίσω κάτι». Επιστρέφουμε κατά τις δύο με τις απογευματινές εφημερίδες. Τις ξεφυλλίζουμε στα γρήγορα (μη χάνουμε και χρόνο στο σπίτι). Ε, και μετά από λίγο «εγώ λέω να την κάνω σιγά σιγά μη με πιάσει η κίνηση».
Αλλά όταν την άλλη βδομάδα ο Πρωθυπουργός ανακοινώσει στη Σαλονίκη την κατάργηση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ, θα κατεβούμε στο πεζοδρόμιο να διαδηλώσουμε.
Γιατί έχουμε ‘δικαίωμα’ στη δουλειά.
Κληρονομικό και αναφαίρετο.
Και με τα μυαλά αυτά θα πάμε μπροστά σαν τόπος.
Θα γίνουμε αποτελεσματικοί σ' ένα έντονα ανταγωνιστικό, παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Θα φτιάξουμε καλύτερα σχολεία και πανεπιστήμια για τα παιδιά μας.
Θα λύσουμε το ασφαλιστικό, και θα εξασφαλίσουμε πιο αξιοπρεπή γηρατειά.
Έτσι. Επειδή τα δικαιούμαστε όλα αυτά.
Επειδή υπάρχει μια μηχανή εκεί ψηλά, over the rainbow, όπου ο μάγος του Οζ κόβει λεφτά.
Άντε να δούμε.
Καλό χειμώνα Dorothy!
Καλό χειμώνα Βασίλη..
Η. Χαραλαμπίδης
August 20, 2005
Economics
An important man, here in Singapore, told me the other day that “economics is common sense made difficult”.
Nothing could be further from truth.
Economics is a conspiracy.
Nature, environment, weather, land ownership, war, and accident, together with a handful of very gifted men, having all lived ahead of their times, conspired to decide on the way we should be living our lives.
And what a lousy job they did after all!
Η. Χαραλαμπίδης
Nothing could be further from truth.
Economics is a conspiracy.
Nature, environment, weather, land ownership, war, and accident, together with a handful of very gifted men, having all lived ahead of their times, conspired to decide on the way we should be living our lives.
And what a lousy job they did after all!
Η. Χαραλαμπίδης
June 17, 2005
Ελλάς ολέ ολέ
Ελλάδα δεν είναι να κατεβαίνουν οι τροφαντές κυριούλες των τραπεζικών ρετιρέ στο πεζοδρόμιο ανεμίζοντας τις σημαιούλες και τα λακόστ τους, επειδή δε θα μπορούν πια να παίρνουν υπερπλήρη σύνταξη στα 40!
Ελλάδα δεν είναι μια φούχτα λιμενεργατών να κρατούν όμηρο τη χώρα -και το πενιχρό εξωτερικό μας εμπόριο- με μισθούς 140 χιλιάδες ευρώ το χρόνο, διώχνοντας έτσι τα πλοία απ’ το Ικόνιο προς την Τουρκία για να μην ξαναγυρίσουν ποτέ.
Ελλάδα δεν είναι μία παράταξη που ενώ για 20 χρόνια ήταν το καλό παιδί του μεγάλου κεφαλαίου, να ξαναφοράει πάλι τώρα το σοσιαλιστικό της μανδύα, υποδαυλίζοντας απεργίες, γιατί επιτέλους η Κυβέρνηση αποφάσισε να εκσυγχρονίσει τους απολιθωμένους οικονομικούς μας θεσμούς και ασφαλιστική νομοθεσία.
Ξέρεις τι είναι Ελλάδα Βασίλη;
Ελλάδα είναι να χάνεις τρία μηδέν από τη Βραζιλία και να πανηγυρίζεις σαν παρανοϊκός στις πλατείες της Λειψίας.
Ελλάς ολέ ολέ.
Η. Χαραλαμπίδης
Ελλάδα δεν είναι μια φούχτα λιμενεργατών να κρατούν όμηρο τη χώρα -και το πενιχρό εξωτερικό μας εμπόριο- με μισθούς 140 χιλιάδες ευρώ το χρόνο, διώχνοντας έτσι τα πλοία απ’ το Ικόνιο προς την Τουρκία για να μην ξαναγυρίσουν ποτέ.
Ελλάδα δεν είναι μία παράταξη που ενώ για 20 χρόνια ήταν το καλό παιδί του μεγάλου κεφαλαίου, να ξαναφοράει πάλι τώρα το σοσιαλιστικό της μανδύα, υποδαυλίζοντας απεργίες, γιατί επιτέλους η Κυβέρνηση αποφάσισε να εκσυγχρονίσει τους απολιθωμένους οικονομικούς μας θεσμούς και ασφαλιστική νομοθεσία.
Ξέρεις τι είναι Ελλάδα Βασίλη;
Ελλάδα είναι να χάνεις τρία μηδέν από τη Βραζιλία και να πανηγυρίζεις σαν παρανοϊκός στις πλατείες της Λειψίας.
Ελλάς ολέ ολέ.
Η. Χαραλαμπίδης
June 04, 2005
Τσούζει αλλά μ' αρέσει
Μίλησαν και οι Ολλανδάρες.
Nee Dank U.
Όχι ευχαριστώ.
Σταράτα και χωρίς περιστροφές.
Σαν αγρότες. Όπως αυτοαποκαλούνται.
Τα επιχειρήματα, ίδια λίγο ως πολύ με αυτά των Γάλλων (βλ. ‘Η Ευρώπη μίλησε’ παρακάτω).
«μας αρέσει η χώρα μας και η ζωή μας έτσι όπως είναι και δε θα τη μεταλλάξουμε. Και αν χρειαστεί να μεταλλαχτεί, αυτό θα γίνει μέσα από μακροχρόνιες κοινωνικο-οικονομικές διαδικασίες, και όχι γιατί μας το επιβάλλουνε κάποιοι χωρίς να μας ρωτήσουνε».
Αντιδραστικοί απ’ τη φύση τους ούτως ή άλλως.
Τα δύο τρίτα της Βουλής είπαν ΝΑΙ.
Τα δύο τρίτα του κόσμου ΟΧΙ.
Ρωτώ και πάλι: τι είδους αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι αυτή;
Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που ο πολιτικός δε σκύβει να αφουγκραστεί το σφυγμό του λαού;
που άλλα υπόσχεται στ’ αφεντικά του και με άλλα παραμυθιάζει το λαό για να του υποκλέψει και υφαρπάξει την ψήφο; όπως αυτά τα ξύλινα «όλοι μαζί θα συγκυβερνήσουμε», «το ΠΑΣΟΚ ανήκει σε όλους», και άλλα τέτοια γλαφυρά που θυμόμαστε μόνο σαν αντιπολίτευση ή παραμονές εκλογών;
που το κράτος αδυνατεί να δώσει έγκαιρες και προγραμματισμένες λύσεις, με αποτέλεσμα να πνίγεται η Αθήνα δυο φορές το χρόνο στα σκουπίδια και να διακυβεύεται κατ’ αυτόν τον τρόπο το ύψιστο αγαθό της δημόσιας υγείας;
που συντεχνίες λιμενεργατών κρατούν όμηρο τη χώρα, με μισθούς 150 χιλιάδες ευρώ το χρόνο;
που δέκα ανεγκέφαλοι διαδηλωτές αποτρέπουν τον Colin Powell απ’ το να έρθει στο κλείσιμο των ολυμπιακών, πετώντας έτσι στο καλάθι των αχρήστων χρόνια συστηματικής διπλωματίας και εκατομμύρια δολάρια εξωτερικής πολιτικής;
Απλά δεν είναι δημοκρατία.
Μια παρωδία δημοκρατίας σε βαθιά παρακμή είναι.
Και αν είχα να διαλέξω μεταξύ μιας τέτοιας δημοκρατίας και μιας πεφωτισμένης και αδιάφθορης δεσποτείας, σαν αυτή της Σιγκαπούρης, που μόνο μέλημα έχει τη μεγιστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας και την προστασία των πολλών απ’ τις πρακτικές ομηρίας των ολίγων (συμπεριλαμβανομένου και του Τύπου, των αισχροκερδών, αλλά και των πάσης φύσης συντεχνιών), θα διάλεγα την τελευταία.
Μήπως υπάρχει και καμιά διαφορά;
Εμείς απλά βαφτίζουμε το σύστημα ‘δημοκρατία’, ‘ελευθερία’, και νηστίσιμο χταποδάκι. Και το τρώμε βαρυστομαχιάζοντας.
Εκείνοι το καλούν με τ’ όνομά του, το αποδέχονται και ζουν ευτυχισμένοι.
Η μόνη διαφορά είναι στην έλλειψη υποκρισίας.
Προς τιμήν του, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε τώρα να σπάσει αυγά για να κάνει ομελέτα. Στη Σιγκαπούρη σπάνε αυγά εδώ και 40 χρόνια και έτσι φτιάξανε -στην κυριολεξία απ' το μηδέν (1965)- την τέταρτη πλουσιότερη χώρα στον κόσμο μέσα σε δυο γενιές.
Άκουσα χθες το Νίκο το Μουζέλη να λέει πως η μόνη λύση για την Ευρώπη είναι μια βαθιά ομοσπονδιακή σοσιαλδημοκρατία. Μόνο έτσι η Ευρώπη και ο ‘τρόπος’ της, είπε ο Νίκος, θα αποτελέσει αντίβαρο που θα μπορέσει να αλλάξει ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που δε μας αρέσει και δε μας πάει.
Μπούρδες Νίκο.
Τι προτείνεις δηλαδή; Να κλείσουμε την πόρτα, να εγείρουμε πάλι προστατευτικά τείχη και να το πάρουμε βουκολικά; Σύραμε το χορό της παγκοσμιοποίησης και τώρα πρέπει να χορέψουμε.
Μας αρέσει δε μας αρέσει.
Ήθελές τα κ’ έπαθές τα. Έλεγε η γιαγιά μου.
Ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό που λες είναι με μια Ευρώπη αμυντικά ανεξάρτητη και ισχυρή.
[Οι αυτοκρατορίες, ώσπου να καταρρεύσουν, διοικούνται με κανόνια και βούρδουλα (gunpoint diplomacy). Όχι με Πνύκες]
Άλλά κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να γίνει στην Ευρώπη.
Έτσι, το μόνο που θα κατάφερνε η πρότασή σου είναι να αποκλειστούμε απ’ το παγκόσμιο οικονομικό παιχνίδι και να μείνουμε εκτός νυμφώνος.
Ο μόνος σωστός ήταν ο Kenneth Clarke που είπε πως ήταν λάθος τα δημοψηφίσματα.
Φυσικά και ήταν λάθος, στη σημερινή πραγματικότητα.
Όσο λάθος είναι ένας επιχειρηματίας να παίρνει αποφάσεις με βάση το τι λένε τα εργατικά συμβούλια.
Τουλάχιστον στη Σιγκαπούρη έχουν το θάρρος να κοιτάξουν την πραγματικότητα κατάματα και να πουν «τσούζει αλλά μ’ αρέσει».
Τα λίκνα των δημοκρατιών ας βαυκαλίζονται με χίμαιρες δημοκρατικής, τάχα, συγκυβέρνησης και αντιπροσώπευσης.
Και ιδού τ’ αποτελέσματα της Ευρώπης.
Κι' έπονται κι' άλλα.
Η. Χαραλαμπίδης
ΥΓ. Τέτοια λέω ο αφιλότιμος και μου λέτε μετά «κάτσε κάπου να σε πιάσω».
Δε θα με πιάσετε παιδιά.
Γιατί όπως είπαμε, τέρμα τα κουτάκια..
Nee Dank U.
Όχι ευχαριστώ.
Σταράτα και χωρίς περιστροφές.
Σαν αγρότες. Όπως αυτοαποκαλούνται.
Τα επιχειρήματα, ίδια λίγο ως πολύ με αυτά των Γάλλων (βλ. ‘Η Ευρώπη μίλησε’ παρακάτω).
«μας αρέσει η χώρα μας και η ζωή μας έτσι όπως είναι και δε θα τη μεταλλάξουμε. Και αν χρειαστεί να μεταλλαχτεί, αυτό θα γίνει μέσα από μακροχρόνιες κοινωνικο-οικονομικές διαδικασίες, και όχι γιατί μας το επιβάλλουνε κάποιοι χωρίς να μας ρωτήσουνε».
Αντιδραστικοί απ’ τη φύση τους ούτως ή άλλως.
Τα δύο τρίτα της Βουλής είπαν ΝΑΙ.
Τα δύο τρίτα του κόσμου ΟΧΙ.
Ρωτώ και πάλι: τι είδους αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι αυτή;
Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που ο πολιτικός δε σκύβει να αφουγκραστεί το σφυγμό του λαού;
που άλλα υπόσχεται στ’ αφεντικά του και με άλλα παραμυθιάζει το λαό για να του υποκλέψει και υφαρπάξει την ψήφο; όπως αυτά τα ξύλινα «όλοι μαζί θα συγκυβερνήσουμε», «το ΠΑΣΟΚ ανήκει σε όλους», και άλλα τέτοια γλαφυρά που θυμόμαστε μόνο σαν αντιπολίτευση ή παραμονές εκλογών;
που το κράτος αδυνατεί να δώσει έγκαιρες και προγραμματισμένες λύσεις, με αποτέλεσμα να πνίγεται η Αθήνα δυο φορές το χρόνο στα σκουπίδια και να διακυβεύεται κατ’ αυτόν τον τρόπο το ύψιστο αγαθό της δημόσιας υγείας;
που συντεχνίες λιμενεργατών κρατούν όμηρο τη χώρα, με μισθούς 150 χιλιάδες ευρώ το χρόνο;
που δέκα ανεγκέφαλοι διαδηλωτές αποτρέπουν τον Colin Powell απ’ το να έρθει στο κλείσιμο των ολυμπιακών, πετώντας έτσι στο καλάθι των αχρήστων χρόνια συστηματικής διπλωματίας και εκατομμύρια δολάρια εξωτερικής πολιτικής;
Απλά δεν είναι δημοκρατία.
Μια παρωδία δημοκρατίας σε βαθιά παρακμή είναι.
Και αν είχα να διαλέξω μεταξύ μιας τέτοιας δημοκρατίας και μιας πεφωτισμένης και αδιάφθορης δεσποτείας, σαν αυτή της Σιγκαπούρης, που μόνο μέλημα έχει τη μεγιστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας και την προστασία των πολλών απ’ τις πρακτικές ομηρίας των ολίγων (συμπεριλαμβανομένου και του Τύπου, των αισχροκερδών, αλλά και των πάσης φύσης συντεχνιών), θα διάλεγα την τελευταία.
Μήπως υπάρχει και καμιά διαφορά;
Εμείς απλά βαφτίζουμε το σύστημα ‘δημοκρατία’, ‘ελευθερία’, και νηστίσιμο χταποδάκι. Και το τρώμε βαρυστομαχιάζοντας.
Εκείνοι το καλούν με τ’ όνομά του, το αποδέχονται και ζουν ευτυχισμένοι.
Η μόνη διαφορά είναι στην έλλειψη υποκρισίας.
Προς τιμήν του, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε τώρα να σπάσει αυγά για να κάνει ομελέτα. Στη Σιγκαπούρη σπάνε αυγά εδώ και 40 χρόνια και έτσι φτιάξανε -στην κυριολεξία απ' το μηδέν (1965)- την τέταρτη πλουσιότερη χώρα στον κόσμο μέσα σε δυο γενιές.
Άκουσα χθες το Νίκο το Μουζέλη να λέει πως η μόνη λύση για την Ευρώπη είναι μια βαθιά ομοσπονδιακή σοσιαλδημοκρατία. Μόνο έτσι η Ευρώπη και ο ‘τρόπος’ της, είπε ο Νίκος, θα αποτελέσει αντίβαρο που θα μπορέσει να αλλάξει ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που δε μας αρέσει και δε μας πάει.
Μπούρδες Νίκο.
Τι προτείνεις δηλαδή; Να κλείσουμε την πόρτα, να εγείρουμε πάλι προστατευτικά τείχη και να το πάρουμε βουκολικά; Σύραμε το χορό της παγκοσμιοποίησης και τώρα πρέπει να χορέψουμε.
Μας αρέσει δε μας αρέσει.
Ήθελές τα κ’ έπαθές τα. Έλεγε η γιαγιά μου.
Ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό που λες είναι με μια Ευρώπη αμυντικά ανεξάρτητη και ισχυρή.
[Οι αυτοκρατορίες, ώσπου να καταρρεύσουν, διοικούνται με κανόνια και βούρδουλα (gunpoint diplomacy). Όχι με Πνύκες]
Άλλά κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να γίνει στην Ευρώπη.
Έτσι, το μόνο που θα κατάφερνε η πρότασή σου είναι να αποκλειστούμε απ’ το παγκόσμιο οικονομικό παιχνίδι και να μείνουμε εκτός νυμφώνος.
Ο μόνος σωστός ήταν ο Kenneth Clarke που είπε πως ήταν λάθος τα δημοψηφίσματα.
Φυσικά και ήταν λάθος, στη σημερινή πραγματικότητα.
Όσο λάθος είναι ένας επιχειρηματίας να παίρνει αποφάσεις με βάση το τι λένε τα εργατικά συμβούλια.
Τουλάχιστον στη Σιγκαπούρη έχουν το θάρρος να κοιτάξουν την πραγματικότητα κατάματα και να πουν «τσούζει αλλά μ’ αρέσει».
Τα λίκνα των δημοκρατιών ας βαυκαλίζονται με χίμαιρες δημοκρατικής, τάχα, συγκυβέρνησης και αντιπροσώπευσης.
Και ιδού τ’ αποτελέσματα της Ευρώπης.
Κι' έπονται κι' άλλα.
Η. Χαραλαμπίδης
ΥΓ. Τέτοια λέω ο αφιλότιμος και μου λέτε μετά «κάτσε κάπου να σε πιάσω».
Δε θα με πιάσετε παιδιά.
Γιατί όπως είπαμε, τέρμα τα κουτάκια..
May 30, 2005
Μαθηματικά
«..ζητήσατε να σας απαντήσω σε χίλια δυο πράγματα, κανείς σας όμως δεν θέλησε να μάθει ποιος ήταν ο δάσκαλός μου, ποιος μου έδειξε και μου άνοιξε τον δρόμο προς την ανώτερη μαθηματική επιστήμη, σκέψη και έρευνα. Και για να μην σας κουράσω, σας το λέω έτσι απλά, χωρίς λεπτομέρειες, ότι μεγάλος μου δάσκαλος υπήρξε ο αξεπέραστος Έλληνας Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής, στον οποίο, εγώ προσωπικά, αλλά και η μαθηματική επιστήμη, η φυσική, η σοφία του αιώνα μας, χρωστάμε τα πάντα…»
Άλμπερτ Αϊνστάιν 1955
Άντε πάλι τα ‘κουτάκια’.
«κρυφοκομμούνι πρέπει να ΄σαι συ» μου ‘γραψε σήμερα το πρωί ένας ταχτικός αναγνώστης της στήλης, σαν σχόλιο στο χθεσινό μου αρθράκι για το Ευροσύνταγμα (βλ. ‘Η Ευρώπη μίλησε’ παρακάτω).
Μαθηματικά.
Η βάση αλλά και η κορωνίδα όλων των επιστημών.
Και εδώ, η χώρα μας έχει να επιδείξει μια αξεπέραστη πρωτιά: την ασύλληπτη ιδιοφυΐα του Κωστή Καραθεοδωρή.
Στα 55 χρόνια από το θάνατό του όμως, τα Ελληνικά μαθηματικά έχουν πάρει πολύ πιο εφαρμοσμένο χαρακτήρα. Ιδού ένα παράδειγμα σχετικό με το ευροσύνταγμα:
ΠΑΣΟΚ + ΝΔ = ΝΑΙ
Ακροδεξιός + Ακροαριστερός + Ελέφαντας = ΟΧΙ
Και άντε εγώ τώρα, μαζί με 25 εκατομμύρια Γάλλους, να πρέπει να διαλέξω κουτάκι:
Ακρο-plus ή ακρο-minus?
Αυτά είναι προβλήματα Βασίλη..
Όχι παίζουμε.
Προβλήματα που ούτε ο Καραθεοδωρής δε θα μπορούσε να λύσει.
«κρυφοκομμούνι πρέπει να ΄σαι συ» μου ‘γραψε σήμερα το πρωί ένας ταχτικός αναγνώστης της στήλης, σαν σχόλιο στο χθεσινό μου αρθράκι για το Ευροσύνταγμα (βλ. ‘Η Ευρώπη μίλησε’ παρακάτω).
Μαθηματικά.
Η βάση αλλά και η κορωνίδα όλων των επιστημών.
Και εδώ, η χώρα μας έχει να επιδείξει μια αξεπέραστη πρωτιά: την ασύλληπτη ιδιοφυΐα του Κωστή Καραθεοδωρή.
Στα 55 χρόνια από το θάνατό του όμως, τα Ελληνικά μαθηματικά έχουν πάρει πολύ πιο εφαρμοσμένο χαρακτήρα. Ιδού ένα παράδειγμα σχετικό με το ευροσύνταγμα:
ΠΑΣΟΚ + ΝΔ = ΝΑΙ
Ακροδεξιός + Ακροαριστερός + Ελέφαντας = ΟΧΙ
Και άντε εγώ τώρα, μαζί με 25 εκατομμύρια Γάλλους, να πρέπει να διαλέξω κουτάκι:
Ακρο-plus ή ακρο-minus?
Αυτά είναι προβλήματα Βασίλη..
Όχι παίζουμε.
Προβλήματα που ούτε ο Καραθεοδωρής δε θα μπορούσε να λύσει.
May 29, 2005
Η Ευρώπη μίλησε
Δια στόματος Γαλλίας
Και η δημοκρατία θριάμβευσε
Και βροντοφώναξε ΟΧΙ
Στον εκβιασμό
Στο πατρονάρισμα των ολίγων που ‘ξέρουν’ (ΝΑΙ) στους πολλούς που ‘δεν καταλαβαίνουν...’ (ΟΧΙ)
Στη διεύρυνση (too much - too fast - too soon)
Στην Τουρκία και το 'περικύκλωμα' της Ευρώπης
Στο Ιράκ
Στον Ατλαντισμό
Στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών
Στην ανεργία και το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους
Στην αβεβαιότητα της παγκοσμιοποίησης
Στις ανεξέλεγκτες αγορές
Στον Μικρούτσικο, τον Μουρατίδη και τον Μαζονάκη
Σ’ αυτά είπε ΟΧΙ η Γαλλία και όχι στο Σύνταγμα. Δεν υπάρχει Ευρωπαίος που να μη θέλει ‘Σύνταγμα’. Όχι όμως αυτό το Σύνταγμα. Και αυτή την Ευρώπη.
Και κάτι άλλο: το 55% των πολιτών ψήφισε ΟΧΙ. Και το 92% των βουλευτών ΝΑΙ. Αν αυτό είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία, να την χαίρεστε.
Δεν κάνουμε κάν’ αστείο να δεχτούμε την πρόταση του ΠΑΣΟΚ και να το φέρουμε και ‘μεις σε δημοψήφισμα;
Να δεις γέλια;
Vive la France
Η. Χαραλαμπίδης
Και η δημοκρατία θριάμβευσε
Και βροντοφώναξε ΟΧΙ
Στον εκβιασμό
Στο πατρονάρισμα των ολίγων που ‘ξέρουν’ (ΝΑΙ) στους πολλούς που ‘δεν καταλαβαίνουν...’ (ΟΧΙ)
Στη διεύρυνση (too much - too fast - too soon)
Στην Τουρκία και το 'περικύκλωμα' της Ευρώπης
Στο Ιράκ
Στον Ατλαντισμό
Στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών
Στην ανεργία και το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους
Στην αβεβαιότητα της παγκοσμιοποίησης
Στις ανεξέλεγκτες αγορές
Στον Μικρούτσικο, τον Μουρατίδη και τον Μαζονάκη
Σ’ αυτά είπε ΟΧΙ η Γαλλία και όχι στο Σύνταγμα. Δεν υπάρχει Ευρωπαίος που να μη θέλει ‘Σύνταγμα’. Όχι όμως αυτό το Σύνταγμα. Και αυτή την Ευρώπη.
Και κάτι άλλο: το 55% των πολιτών ψήφισε ΟΧΙ. Και το 92% των βουλευτών ΝΑΙ. Αν αυτό είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία, να την χαίρεστε.
Δεν κάνουμε κάν’ αστείο να δεχτούμε την πρόταση του ΠΑΣΟΚ και να το φέρουμε και ‘μεις σε δημοψήφισμα;
Να δεις γέλια;
Vive la France
Η. Χαραλαμπίδης
May 28, 2005
Αισχροκέρδεια
Είναι καιρός τώρα Βασίλη που ήθελα να σου γράψω δυο λόγια για ένα τόσο σημαντικό αλλά και δυσκολονόητο, για τον απλό πολίτη, θέμα όπως αυτό της αισχροκέρδειας και των λόγων που κάνουν το φαινόμενο αυτό τόσο έντονο στη χώρα μας, σε σύγκριση με άλλες.
- Ένα φαινόμενο που μας φέρνει στο νου εικόνες του Κίμωνα να τρέχει στις λαϊκές με τις κάμερες, αγορανομικούς ελέγχους, εγκεκριμένους τιμοκαταλόγους, κυλικεία πλοίων, μουσείων και αεροδρομίων, και τουρίστες να μιλάνε αδιάλειπτα στις κάμερες για την τιμή του εμφιαλωμένου νερού!
- Μία έννοια που ο μέσος πολίτης –και όχι μόνο- συγχέει με το κέρδος, την κερδοφορία και την κερδοσκοπία.
- Μια οικονομική παρέκκλιση η διόρθωση της οποίας αποτελεί, κατά πολλούς, το μόνο τρόπο για μια δικαιότερη μοιρασιά της πίττας, μιας και μπορούμε να ξεχάσουμε πια την πιθανότητα βελτίωσης των οικονομικών συνθηκών του Έλληνα πολίτη μέσα από επενδύσεις και οικονομική μεγέθυνση (βλ. «άνευ σκελέας» παρακάτω).
- Μια έννοια που έχει δημιουργήσει τρικυμία εν κρανίω στο ΚΚΕ και τα μέλη του, που την έχουν βάλει μπροστάρι στο Δονκιχωτικό τους πόλεμο κατά της κερδοφορίας, του κεφαλαίου, των ‘αγορών’, της Ευρώπης και της παγκοσμιοποίησης.
Έκανα λοιπόν ένα πείραμα, μιας και ζούμε στην εποχή των δημοσκοπήσεων. Δανείστηκα δυο φοιτητές απ’ ένα συνάδελφο της ΑΣΟ&ΕΕ, και στήσαμε τα παιδιά μια ολόκληρη μέρα στο Μοναστηράκι. Σταμάτησαν συνολικά 300 περαστικούς με τις εξής δύο απλές ερωτήσεις:
Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο Κέρδος και την Κερδοφορία;
Ανάμεσα στην Κερδοσκοπία και την Αισχροκέρδεια;
[οι ερωτηθέντες μπορούσαν να δώσουν τρεις μόνο απαντήσεις: ΝΑΙ-ΟΧΙ-ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ]
Συνοψίζω λοιπόν τις απαντήσεις τους, τα δε σχόλια περιττεύουν:
Κέρδος-Κερδοφορία: ΝΑΙ (7%) ΟΧΙ (62%) Δ.Γ. (31%)
Κερδοσκοπία-Αισχροκέρδεια: ΝΑΙ (2%) ΟΧΙ (57%) Δ.Γ. (41%)
Τι είναι λοιπόν η αισχροκέρδεια Κίμωνα και πού οφείλεται; Και τι μπορεί να κάνει η οποιαδήποτε φιλελεύθερη Κυβέρνηση (πεσ'τη σοσιαλιστική εσύ, δε με πειράζει..) για να καταπολεμήσει το κατά γενική παραδοχή καρκίνωμα αυτό του καπιταλιστικού συστήματος; Ποιος είναι πιο καταδικαστέος; ο επιχειρηματίας που αισχροκερδεί ή το Κράτος που αδυνατεί να τον ελέγξει και τιμωρήσει; Και γιατί θα πρέπει άραγε, σε μια ελεύθερη οικονομία, η επιχείρηση να έχει κοινωνικές ευαισθησίες, από μόνη της, Δονκιχωτικά, και αντίθετα στο ρεύμα, αντί να έχει σαν μόνο στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους; (βλ. το άρθρο μου στον Economist παρακάτω). Και τέλος, πού ακούστηκε σ’ ολόκληρο τον κόσμο, παραμονή Χριστουγέννων και Πάσχα, ο εκάστοτε Πρωθυπουργός να συγκαλεί τους εμπόρους για να τους εκμαιεύσει υποσχέσεις αυτοσυγκράτησης; Μπορείς να απαντήσεις σ' αυτά και στις ερωτήσεις των παιδιών;
Όχι ε;
Καλά.
Επανέρχομαι την άλλη Κυριακή.
Η. Χαραλαμπίδης
ΥΓ: Απαντήσεις αναγνωστών ευπρόσδεκτες για βελτίωση του δείγματος! Και για να σας βοηθήσω, να μερικοί εκλαϊκευμένοι ορισμοί:
Κέρδος (καθαρό): Λογιστική έννοια. Διαφορά μεταξύ συνολικών εσόδων και κόστους (δηλ. αποσβέσεις, τόκοι, μισθοί, ενοίκια, πρώτες ύλες, κλπ). Αντιπροσωπεύει την ανταμοιβή της επιχειρηματικότητας και μόνο.
Κερδοφορία: Οικονομική έννοια. Μετράει τη σε βάθος χρόνου ελκυστικότητα μιας επένδυσης (τη μετράμε με κριτήρια όπως αυτά της Καθαρής Παρούσας Αξίας (NPV) και του Εσωτερικού Βαθμού Απόδοσης (IRR)).
Κερδοσκοπία: Απόπειρα αποκόμισης (κεφαλαιακού) κέρδους απ’ τη διαφορά τιμών αγαθών, περιουσιακών στοιχείων ή οιουδήποτε αντικειμένου αξίας. Σπέκουλα θα λέγαν’ κάποιοι [ενάμισι εκατομμύριο επενδυτές κάψαν’ τα μουστάκια τους προσπαθώντας να κάνουν κάτι τέτοιο στο χρηματιστήριο, ε Μιλτιάδη; Ο μαυραγορίτης στην κατοχή ήταν και κερδοσκόπος και αισχροκερδής].
Αλλά τι είναι τέλος πάντων η αισχροκέρδεια αν δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά;
Ε, είπαμε. Την άλλη Κυριακή, και βαρυσήμαντα αυτή τη φορά.
ΗΧ
May 21, 2005
Αναπηρικές συντάξεις
Άκουσα σήμερα μια είδηση που πέρασε στα ψιλά.
Το ποσοστό αναπηρικών συντάξεων στην Ελλάδα είναι, λέει, το διπλάσιο απ’ ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το 15% των συντάξεων του ΙΚΑ, για να πιάσω ένα μόνο ταμείο, είναι αναπηρικές, σε σύγκριση με το αντίστοιχο 7-10% στην Ευρώπη.
Αυτό το ξέραμε.
Δεν πρόκειται για συντάξεις μαϊμού.
Όχι για το Θεό!
Απλά, μας αρέσει να ζούμε επικίνδυνα!
Αυτό όμως που δεν ξέραμε (τουλάχιστον εγώ) είναι πως το ποσοστό αυτό είναι σημαντικά υψηλότερο στις εκλογικές περιφέρειες που βγάζουν βουλευτές γιατρούς!
Τι λες Μάκη, θα το ‘ψάξεις’ ή θα το θάψεις;
Η. Χαραλαμπίδης
ΥΓ: Χρόνια Πολλά Κώστα, Χρόνια Πολλά Ελένη!
Το ποσοστό αναπηρικών συντάξεων στην Ελλάδα είναι, λέει, το διπλάσιο απ’ ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το 15% των συντάξεων του ΙΚΑ, για να πιάσω ένα μόνο ταμείο, είναι αναπηρικές, σε σύγκριση με το αντίστοιχο 7-10% στην Ευρώπη.
Αυτό το ξέραμε.
Δεν πρόκειται για συντάξεις μαϊμού.
Όχι για το Θεό!
Απλά, μας αρέσει να ζούμε επικίνδυνα!
Αυτό όμως που δεν ξέραμε (τουλάχιστον εγώ) είναι πως το ποσοστό αυτό είναι σημαντικά υψηλότερο στις εκλογικές περιφέρειες που βγάζουν βουλευτές γιατρούς!
Τι λες Μάκη, θα το ‘ψάξεις’ ή θα το θάψεις;
Η. Χαραλαμπίδης
ΥΓ: Χρόνια Πολλά Κώστα, Χρόνια Πολλά Ελένη!
May 07, 2005
Το καφέ της Χαράς
Αραιά και που, κάνω και ‘γω λίγο ζάπινγκ, σαν ένας καλός παραλυμένος ρακοσυλλέκτης στις χωματερές της Ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης. Έτσι ανακάλυψα και «το καφέ της Χαράς».
Ένα ελαφρύ, απολαυστικό διαμαντάκι για ‘κείνους που 'χουν πια καταλάβει πως τα σημαντικά πράματα σ’ αυτή τη ζωή είναι 'κείνα 'κει τα πολύ απλά. The bear necessities of life που είπε κι’ ο Μπαλού ο αρκούδος στο ανεπανάληπτο Βιβλίο της Ζούγκλας του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ.
Μια σειρά γραμμένη για τους πολλούς αλλά απευθυνόμενη σε λίγους. Εκείνους που μπορούν να «συντονιστούν» με την μαγική σκηνοθετική δεξιότητα του Κώστα Λυχναρά, την αγάπη για την κλασσική μουσική του Χάρη Ρώμα και το ανυπέρβλητο υποκριτικό ταλέντο της Ρένιας Λουιζίδου.
Ένα ταλέντο που χωρίς μεγάλη δυσκολία, και λίγη τύχη, θα μπορούσε να σταθεί αντάξια δίπλα σε αυτό της Μέρυλ Στριπ.
Η ίδια είπε προχθές στο Μανόλη Καψή πως η «μεγάλη στιγμή» στην καριέρα της δεν έχει έρθει ακόμα.
Πάντα μου άρεσε να κάνω προβλέψεις:* κρατήστε αυτές τις δυο γραμμές και ξαναδιαβάστε τις σε κάνα-δυο χρόνια.
Η. Χαραλαμπίδης
* Ανάμεσα σ' άλλα, διδάσκω και forecasting σε σπουδαστές οικονομικών. Πάντα ξεκινώ το πρώτο μου μάθημα με τον ακόλουθο ορισμό: Forecasting is the art of telling what is going to happen and then explaining why it didn't!
English speakers: In spy (Langley!) parlance, this is called "walking back the cat"; i.e. retrospectively figuring out how a careful scheme turned disastrous...
Ένα ελαφρύ, απολαυστικό διαμαντάκι για ‘κείνους που 'χουν πια καταλάβει πως τα σημαντικά πράματα σ’ αυτή τη ζωή είναι 'κείνα 'κει τα πολύ απλά. The bear necessities of life που είπε κι’ ο Μπαλού ο αρκούδος στο ανεπανάληπτο Βιβλίο της Ζούγκλας του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ.
Μια σειρά γραμμένη για τους πολλούς αλλά απευθυνόμενη σε λίγους. Εκείνους που μπορούν να «συντονιστούν» με την μαγική σκηνοθετική δεξιότητα του Κώστα Λυχναρά, την αγάπη για την κλασσική μουσική του Χάρη Ρώμα και το ανυπέρβλητο υποκριτικό ταλέντο της Ρένιας Λουιζίδου.
Ένα ταλέντο που χωρίς μεγάλη δυσκολία, και λίγη τύχη, θα μπορούσε να σταθεί αντάξια δίπλα σε αυτό της Μέρυλ Στριπ.
Η ίδια είπε προχθές στο Μανόλη Καψή πως η «μεγάλη στιγμή» στην καριέρα της δεν έχει έρθει ακόμα.
Πάντα μου άρεσε να κάνω προβλέψεις:* κρατήστε αυτές τις δυο γραμμές και ξαναδιαβάστε τις σε κάνα-δυο χρόνια.
Η. Χαραλαμπίδης
* Ανάμεσα σ' άλλα, διδάσκω και forecasting σε σπουδαστές οικονομικών. Πάντα ξεκινώ το πρώτο μου μάθημα με τον ακόλουθο ορισμό: Forecasting is the art of telling what is going to happen and then explaining why it didn't!
English speakers: In spy (Langley!) parlance, this is called "walking back the cat"; i.e. retrospectively figuring out how a careful scheme turned disastrous...
May 05, 2005
Μαϊμουδίζοντας..
[Διαβάστε το άρθρο αυτό σαν συνέχεια του «άνευ σκελέας» παρακάτω]
Έγραφα λοιπόν ότι οι μεγάλοι της Ευρώπης δεν έχουν και τόσο πρόβλημα με τις κινέζικες μαϊμούδες, γιατί έχουν επώνυμα και αναγνωρίσιμα προϊόντα. Και πράγματι, πολλές φορές νομίζω ότι προϊόντα όπως η Μερσεντές, για παράδειγμα, αντιβαίνουν όλους τους νόμους των οικονομικών: όσο πιο ακριβές είναι τόσο πιο πολύ τις ζητάει ο κόσμος!
Έτσι λοιπόν, άκουσα τις προάλλες το Γιώργο Παπανδρέου, σε μια από τις ομιλίες του, να λέει, εντελώς ψύχραιμα, ότι δεν έχουμε πρόβλημα, λέει, γιατί στο εξής θα φτιάχνουμε και ‘μεις επώνυμα προϊόντα.
Έστυψα λοιπόν το μυαλό μου, έσπασα τα τηλέφωνα, και ιδού τι ανακάλυψα:
Ριζάρι Αμπελακίων
Δίκταμο Κρήτης
Κρεμμύδια Βουνηχώρας
Φιρίκια Βόλου
Ρίγανη Κισάβου
Λουκούμια Σύρου
Χαλβά Φαρσάλων
Φάβα Σαντορίνης
Μούσμουλα Καλαμάτας και
Σώβρακα Ατθίς!
Αρχίζω όμως να αμφιβάλλω.
Το μέλλον είναι στα ‘ανώνυμα’, Γιώργο, κ’ όχι στα επώνυμα.
Δεν υπάρχει ‘επώνυμο’ που να μην έχει ήδη μαϊμουδευτεί.
Το τι Αρμάνι, Boss, Tommy Hilfinger και Paul & Shark αγόρασε ο Ευκλείδης πέρσι το καλοκαίρι στην Σιγκαπούρη για 20 δολάρια δε περιγράφεται!
Φαντάζεστε την απόγνωση των κυριών όταν σκέφτονται ότι το πρώτο πράμα που οι φίλες τους σκέφτονται είναι ότι το ρόλεξ τους είναι μαϊμουδιά; Κι’ αν θέλετε ένα κυρίες μου, πηγαίνετε στο http://www.rolexdepot.com/. Με 100 δολάρια είναι δικό σας. Κι’ αν βρείτε διαφορά με το Ελβετικό, εγώ θα κάτσω να μου .. τρυπήσετε τη μύτη. Πέταξα λοιπόν και γω το δικό μου κι’ έβγαλα απ’ το σεντούκι το ζενίθ του παππού. Κι’ όποιος θέλει ας μου πει τώρα ότι είναι μαϊμουδιά!
Ώσπου να το πάρουν κι’ αυτό χαμπάρι οι κινέζοι, το μέλλον είναι στην αντίκα!
Η επωνυμία στην Ελλάδα έχει άλλη διάσταση. Είναι επωνυμία προσώπων και όχι προϊόντων. Γιατί άντε τώρα να είσαι διεθνώς ανταγωνιστικός με «Πόρτες Μπαλωμένου» και «Παριζάκια Υφαντή».
[ή φανταστείτε Άγγλο τουρίστα στο μετρό να προσπαθεί να ρωτήσει που είναι ο σταθμός Δουκίσης Πλακεντίας! Aλλά για το σοβινιστικό μας, άλλη φορά]
Ρωτούσα λοιπόν τις προάλλες ένα συνάδελφο, Γενικό Γραμματέα υπουργείου: Ρε συ Α…, του λέω, γιατί το κάνεις αυτό; Δουλεύεις απ’ το πρωί μέχρί το βράδυ, άγχος, ανυπέρβλητα προβλήματα, και λεφτά μηδέν. Δεν κάθεσαι καλύτερα να γράψεις κάνα paper μπας και γίνεις τακτικός καθηγητής;
Και να τι μου απαντά:
Ξέρεις τι είναι, μου λέει, να βλέπει η γειτονιά να σε φέρνει σπίτι ο σοφέρ;
Να πηγαίνεις στη Μπουγιαμπέσα και να σου λέει ο μαγαζάτορας «το κρασί είναι προσφορά του καταστήματος»;
Να σε καλησπερίζει η Βίσση με τ’ όνομά σου;
Να σκαν’ απ’ τη ζήλια τους οι φίλες της γυναίκας σου; (άσε που μπορεί να ‘χει και τίποτα fringe benefits αυτό…)
Αυτή η επωνυμία όμως, παρόλο που ‘πουλάει’, φοβάμαι πως δεν εξάγεται.
Μόνο (μας) εισάγεται.
Όλο και πιο βαθιά..
Χριστός Ανέστη παιδιά.
Η. Χαραλαμπίδης
ΥΓ. Κι’ ας κοροϊδεύουμε εμείς οι ξύπνιοι τις Ολλανδάρες: Ο Balkenende πήγε διακοπές σε κάμπινγκ πέρσι. Και πήγε να δει τη βασίλισσα Βεατρίκη με το ποδήλατό του!
Κουτόφραγκοι Βασίλη..
Η.Χ.
Έγραφα λοιπόν ότι οι μεγάλοι της Ευρώπης δεν έχουν και τόσο πρόβλημα με τις κινέζικες μαϊμούδες, γιατί έχουν επώνυμα και αναγνωρίσιμα προϊόντα. Και πράγματι, πολλές φορές νομίζω ότι προϊόντα όπως η Μερσεντές, για παράδειγμα, αντιβαίνουν όλους τους νόμους των οικονομικών: όσο πιο ακριβές είναι τόσο πιο πολύ τις ζητάει ο κόσμος!
Έτσι λοιπόν, άκουσα τις προάλλες το Γιώργο Παπανδρέου, σε μια από τις ομιλίες του, να λέει, εντελώς ψύχραιμα, ότι δεν έχουμε πρόβλημα, λέει, γιατί στο εξής θα φτιάχνουμε και ‘μεις επώνυμα προϊόντα.
Έστυψα λοιπόν το μυαλό μου, έσπασα τα τηλέφωνα, και ιδού τι ανακάλυψα:
Ριζάρι Αμπελακίων
Δίκταμο Κρήτης
Κρεμμύδια Βουνηχώρας
Φιρίκια Βόλου
Ρίγανη Κισάβου
Λουκούμια Σύρου
Χαλβά Φαρσάλων
Φάβα Σαντορίνης
Μούσμουλα Καλαμάτας και
Σώβρακα Ατθίς!
Αρχίζω όμως να αμφιβάλλω.
Το μέλλον είναι στα ‘ανώνυμα’, Γιώργο, κ’ όχι στα επώνυμα.
Δεν υπάρχει ‘επώνυμο’ που να μην έχει ήδη μαϊμουδευτεί.
Το τι Αρμάνι, Boss, Tommy Hilfinger και Paul & Shark αγόρασε ο Ευκλείδης πέρσι το καλοκαίρι στην Σιγκαπούρη για 20 δολάρια δε περιγράφεται!
Φαντάζεστε την απόγνωση των κυριών όταν σκέφτονται ότι το πρώτο πράμα που οι φίλες τους σκέφτονται είναι ότι το ρόλεξ τους είναι μαϊμουδιά; Κι’ αν θέλετε ένα κυρίες μου, πηγαίνετε στο http://www.rolexdepot.com/. Με 100 δολάρια είναι δικό σας. Κι’ αν βρείτε διαφορά με το Ελβετικό, εγώ θα κάτσω να μου .. τρυπήσετε τη μύτη. Πέταξα λοιπόν και γω το δικό μου κι’ έβγαλα απ’ το σεντούκι το ζενίθ του παππού. Κι’ όποιος θέλει ας μου πει τώρα ότι είναι μαϊμουδιά!
Ώσπου να το πάρουν κι’ αυτό χαμπάρι οι κινέζοι, το μέλλον είναι στην αντίκα!
Η επωνυμία στην Ελλάδα έχει άλλη διάσταση. Είναι επωνυμία προσώπων και όχι προϊόντων. Γιατί άντε τώρα να είσαι διεθνώς ανταγωνιστικός με «Πόρτες Μπαλωμένου» και «Παριζάκια Υφαντή».
[ή φανταστείτε Άγγλο τουρίστα στο μετρό να προσπαθεί να ρωτήσει που είναι ο σταθμός Δουκίσης Πλακεντίας! Aλλά για το σοβινιστικό μας, άλλη φορά]
Ρωτούσα λοιπόν τις προάλλες ένα συνάδελφο, Γενικό Γραμματέα υπουργείου: Ρε συ Α…, του λέω, γιατί το κάνεις αυτό; Δουλεύεις απ’ το πρωί μέχρί το βράδυ, άγχος, ανυπέρβλητα προβλήματα, και λεφτά μηδέν. Δεν κάθεσαι καλύτερα να γράψεις κάνα paper μπας και γίνεις τακτικός καθηγητής;
Και να τι μου απαντά:
Ξέρεις τι είναι, μου λέει, να βλέπει η γειτονιά να σε φέρνει σπίτι ο σοφέρ;
Να πηγαίνεις στη Μπουγιαμπέσα και να σου λέει ο μαγαζάτορας «το κρασί είναι προσφορά του καταστήματος»;
Να σε καλησπερίζει η Βίσση με τ’ όνομά σου;
Να σκαν’ απ’ τη ζήλια τους οι φίλες της γυναίκας σου; (άσε που μπορεί να ‘χει και τίποτα fringe benefits αυτό…)
Αυτή η επωνυμία όμως, παρόλο που ‘πουλάει’, φοβάμαι πως δεν εξάγεται.
Μόνο (μας) εισάγεται.
Όλο και πιο βαθιά..
Χριστός Ανέστη παιδιά.
Η. Χαραλαμπίδης
ΥΓ. Κι’ ας κοροϊδεύουμε εμείς οι ξύπνιοι τις Ολλανδάρες: Ο Balkenende πήγε διακοπές σε κάμπινγκ πέρσι. Και πήγε να δει τη βασίλισσα Βεατρίκη με το ποδήλατό του!
Κουτόφραγκοι Βασίλη..
Η.Χ.
April 25, 2005
Καλό Πάσχα
Χωρίς άρθρο η Μεγάλη Εβδομάδα.
Έμπλεξα πάλι άσχημα με χίλια δυο πράματα και προθεσμίες.
48 ώρες να ‘χε η μέρα πάλι δε φτάνανε.
Ούτε η Νικολούλη δε θα μπορούσε να δει φως στην άκρη του δικού μου τούνελ.
Αλλά φταίω και γω.
Ήθελές τα κ’ έπαθές τα. Έλεγε η γιαγιά μου.
Και είχε δίκιο.
Όπως και να ‘χει..
Αναστάσιμο φως θα δω πάντως το Σάββατο.
Και μαγειρίτσα θα φτιάξει η Ντόλυ.
Όπως κάθε Μεγάλο Σάββατο.
Εδώ και τριάντα χρόνια.
Όσοι πιστοί προσέλθετε στην Prinses Juliana μετά την εκκλησία!
Εύχομαι ολόψυχα σ’ όλους σας Καλό Πάσχα και καλή προκοπή.
Ιδιαίτερα στα παιδιά μας..
Η. Χαραλαμπίδης
Έμπλεξα πάλι άσχημα με χίλια δυο πράματα και προθεσμίες.
48 ώρες να ‘χε η μέρα πάλι δε φτάνανε.
Ούτε η Νικολούλη δε θα μπορούσε να δει φως στην άκρη του δικού μου τούνελ.
Αλλά φταίω και γω.
Ήθελές τα κ’ έπαθές τα. Έλεγε η γιαγιά μου.
Και είχε δίκιο.
Όπως και να ‘χει..
Αναστάσιμο φως θα δω πάντως το Σάββατο.
Και μαγειρίτσα θα φτιάξει η Ντόλυ.
Όπως κάθε Μεγάλο Σάββατο.
Εδώ και τριάντα χρόνια.
Όσοι πιστοί προσέλθετε στην Prinses Juliana μετά την εκκλησία!
Εύχομαι ολόψυχα σ’ όλους σας Καλό Πάσχα και καλή προκοπή.
Ιδιαίτερα στα παιδιά μας..
Η. Χαραλαμπίδης
April 19, 2005
Ακτοπλοΐα
Δεν με άκουσαν πέρυσι οι ιδιοκτήτες σουπερμάρκετ και ιδού τα αποτελέσματα. Βαρύτατα τα πρόστιμα από την Επιτροπή Ανταγωνισμού και τώρα κλαίνε.[1] Θα περάσουν, λέει, τα πρόστιμα στον καταναλωτή! Κουραφέξαλα.
Το ίδιο λάθος πάνε να κάνουνε και οι εφοπλιστές ακτοπλοΐας: Ο Κεφαλογιάννης δεν τους επέτρεψε την αύξηση του κομίστρου που έχουν ζητήσει λόγω της αύξησης της τιμής του πετρελαίου. Έτσι, την Πέμπτη, θα συναντηθούν για να αποφασίσουν την περικοπή δρομολογίων.
Και έρχεται και Πάσχα..
Και τα πλοία ήδη γεμάτα..
Και τα εισιτήρια ήδη πουλημένα..
Μην το κάνετε παιδιά! Γιατί θα ‘χουμε κλάματα πάλι.
Ο εναρμονισμένος έλεγχος και περιορισμός της προσφοράς είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, παράνομος με τον έλεγχο των τιμών. Και αν δεν σας κυνηγήσει ο Ζησιμόπουλος[2], θα σας κυνηγήσει η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Lowri Evans λέγεται η κοπελιά και δεν χωρατεύει!). Είτε αυτεπάγγελτα, ή μετά από καταγγελία οιουδήποτε θιγόμενου πολίτη.
Εγώ μια φορά σας προειδοποίησα. Μη μου πείτε μετά..
Η. Χαραλαμπίδης
[1] μαζί με τους προμηθευτές τους, ανακοίνωσαν βαρύγδουπα στον τύπο και την τηλεόραση ότι θα συναντηθούν για να αποφασίσουν την πολιτική τους έναντι των χαμηλών τιμών των ξένων ανταγωνιστών τους.
[2] Πρόεδρος Επιτροπής Ανταγωνισμού
Το ίδιο λάθος πάνε να κάνουνε και οι εφοπλιστές ακτοπλοΐας: Ο Κεφαλογιάννης δεν τους επέτρεψε την αύξηση του κομίστρου που έχουν ζητήσει λόγω της αύξησης της τιμής του πετρελαίου. Έτσι, την Πέμπτη, θα συναντηθούν για να αποφασίσουν την περικοπή δρομολογίων.
Και έρχεται και Πάσχα..
Και τα πλοία ήδη γεμάτα..
Και τα εισιτήρια ήδη πουλημένα..
Μην το κάνετε παιδιά! Γιατί θα ‘χουμε κλάματα πάλι.
Ο εναρμονισμένος έλεγχος και περιορισμός της προσφοράς είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, παράνομος με τον έλεγχο των τιμών. Και αν δεν σας κυνηγήσει ο Ζησιμόπουλος[2], θα σας κυνηγήσει η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Lowri Evans λέγεται η κοπελιά και δεν χωρατεύει!). Είτε αυτεπάγγελτα, ή μετά από καταγγελία οιουδήποτε θιγόμενου πολίτη.
Εγώ μια φορά σας προειδοποίησα. Μη μου πείτε μετά..
Η. Χαραλαμπίδης
[1] μαζί με τους προμηθευτές τους, ανακοίνωσαν βαρύγδουπα στον τύπο και την τηλεόραση ότι θα συναντηθούν για να αποφασίσουν την πολιτική τους έναντι των χαμηλών τιμών των ξένων ανταγωνιστών τους.
[2] Πρόεδρος Επιτροπής Ανταγωνισμού
April 17, 2005
Άνευ σκελέας
Όπου να ‘ναι θα αποκτήσει και η Αθήνα μας τη δική της Chinatown. Όπως όλες οι μεγαλουπόλεις του κόσμου.
Κατακλύζεται η Ελληνική αγορά από κινέζικα προϊόντα, προς τέρψη και αγαλλίαση των άφραγκων καταναλωτών που πληρώνουν τιμές στο ένα δέκατο των αντίστοιχων Ελληνικών. Τα κινέζικα μικρομάγαζα, πάγκοι, και πλανόδιοι (με άψογα Ελληνικά!) ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στους δρόμους και τις γειτονιές της Αθήνας. Κατά χιλιάδες φτάνουν τα κοντέινερς στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Και κατά χιλιάδες επίσης κλείνουν τα Ελληνικά εμπορικά μαγαζιά και επιχειρήσεις.
Απόγνωση ('despair' η μετάφραση στα κινέζικα) ανάμεσα στους μαγαζάτορες.
Πρώτο θέμα σε όλα τα δελτία. Πρόσφορο, βλέπεις, θέμα για πολιτική εκμετάλλευση από ορισμένους, ζαλωμένους το νταβά, καναλάρχες.
Γιατί για όλα φταίει, όπως πάντα, η Κυβέρνηση..
Τι κάνει η Κυβέρνηση; Εξανίσταται κάποιος μαγαζάτορας.
Από πετρέλαιο είναι τα κινέζικα ρούχα, μυρίζουν και προκαλούν δερματοπάθειες. Λέει κάποιος άλλος.
Από αναγομωμένα ελαστικά είναι τα δερμάτινά τους. Λέει ένας τρίτος.
Τι να πουν κι’ αυτοί..
Η αλήθεια όμως είναι ότι συνελήφθημεν εκ νέου άνευ σκελέας (για να μη χρησιμοποιήσω, λόγω σεμνότητας της στήλης, το αντίστοιχο νέο-ελληνικότερο..).
Γιατί ήταν τοις πάσι γνωστό στην Ευρώπη, για χρόνια τώρα, ότι αυτό θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα με την είσοδο της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), και τη μείωση και σταδιακή κατάργηση των δασμών και των εισαγωγικών ποσοστώσεων που προστάτευαν τα εγχώρια προϊόντα από τον ξένο ανταγωνισμό.
Και άνοιξε ο ασκός του Αιόλου.
Οι μεγάλοι της Ευρώπης όμως ήταν διττά προετοιμασμένοι γι΄ αυτό.
Πρώτον γιατί τα επώνυμα, αναγνωρίσιμα, προϊόντα τους είναι, για την ώρα τουλάχιστον, αρκετά ‘μονωμένα’ από το διεθνή ανταγωνισμό. Λίγο υποφέρουν, για παράδειγμα, τα Ιταλικά παπούτσια, τα Ισπανικά δερμάτινα, τα Γαλλικά αρώματα, τα Γερμανικά αυτοκίνητα και οι Εγγλέζικες χρηματοοικονομικές υπηρεσίες. Όπως μας είπε τις προάλλες σε μια ομιλία του στο πανεπιστήμιο ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλωντ Τρισέ, η ελαστικότητα ζήτησης ως προς την τιμή των ευρωπαϊκών εξαγωγών είναι αρκετά χαμηλή και ως εκ τούτου ίσως άδικα ανησυχούμε πολλές φορές για το υψηλό ευρώ που συν τοις άλλοις βοηθάει τις κεφαλαιακές ροές από τα Αμερικάνικα χρηματιστήρια προς τα Ευρωπαϊκά.
Δεύτερον, όταν εμείς, σαν καλά παιδιά, τρέχαμε ουραγοί και καταϊδρωμένοι πίσω απ’ τους Ευρωπαίους, κουνώντας και εμείς το σημαιάκι των ανοιχτών αγορών και της απελευθέρωσης του διεθνούς εμπορίου, οι μεγάλοι της Ευρώπης ήταν ήδη εκεί. Στην Κίνα, Ταϊβάν, Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Ταϊλάνδη, Κορέα. Με άμεσες παραγωγικές επενδύσεις, συνεργασίες και στρατηγικές συμμαχίες. Είχαν προ πολλού καταλάβει ότι το μυστικό δεν είναι να παράγουμε στην Ευρώπη και να εξάγουμε στις όντως αχανείς αγορές τις ανατολής, αλλά να παράγουμε επιτόπου εκεί και να επανεξάγουμε στην Ευρώπη.[1]
Με τον τρόπο αυτό επωφελούνται από το εξευτελιστικά χαμηλό κόστος παραγωγής στις χώρες αυτές: Με εξαίρεση τα 200 εκατομμύρια της νοτιοανατολικής Κίνας, άλλο ένα δισεκατομμύριο κινέζοι ζουν με ένα δολάριο τη μέρα.[2] Στις Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες της Νότιας Κορέας νοικιάζονται πλήρως εξοπλισμένοι βιομηχανικοί χώροι, με άψογη υποδομή και μηδέν φόρους, προς ένα δολάριο το τετραγωνικό μέτρο. Το κόστος μεταφοράς ενός ζευγαριού παπουτσιών από τη Μαλαισία στην Αθήνα είναι 14 σεντ. Και με τις εξελίξεις στην επιμελητεία (logistics) φτάνει στο σπίτι μας πιο γρήγορα απ’ ότι ένα κιλό τομάτες από την Κρήτη.
Και το κόστος στην Ελλάδα; Ε, εδώ, μπορεί το μαγαζί να είναι 30 τετραγωνικά, αλλά το σπίτι στη Γλυφάδα είναι 300. Συν το σκάφος. Συν το εξοχικό. Συν κάποιες χειμερινές διακοπές στο Σεντ Μόριτζ (για τα παιδιά μωρέ). Συν πέντε δεκάρες στην άκρη για ώρα ανάγκης. Όλα αυτά συμπεριλαμβάνονται στο κόστος παραγωγής! Και αν δεν βγαίνουμε; Ε, τότε κάτι πρέπει να κάνει η Κυβέρνηση να μας προστατεύσει απ’ τον αθέμιτο κινέζικο ανταγωνισμό!
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ας μου πει κάποιος, γιατί όπου να ‘ναι θα σαλτάρω, για ποιο λόγο ορέ ο οποιοσδήποτε ξένος θα φέρει έστω και μια δραχμή ξένης επένδυσης στην Ελλάδα;
Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο.
Γιατί, όπως μας λένε, μόνο με μεγένθυση και επενδύσεις επιτυγχάνεται η αειφόρος ανάπτυξη.
Γιατί μόνο έτσι θα ξεσφίξει το ζωνάρι της λιτότητας, που από τότε που γεννήθηκα μόνιμα σφιγμένο είναι.
Κολοκύθια και πράσινα άλογα. Έλεγε ο πατέρας μου.
Τα παπούτσια με τα οποία κοιμάσαι, κύριε Πολυζογόπουλε, Ελληνικά είναι ή Κινέζικα;
Καθηλωμένη μεταξύ Ευρώπης και Ασίας είναι η Ελλάδα.
Καθηλωμένα, έτσι, μισθοί και μεροκάματα.
Μεγαλώνει η ψαλίδα πλουσίων και φτωχών.
Οι δύο στους δέκα Έλληνες ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχιας των 400 ευρώ.
Ο ρυθμός αύξησης των ανθρώπων αυτών είναι διπλάσιος απ’ την υπόλοιπη Ευρώπη. Λέει η Γιούροστατ.
Τι κάνουμε λοιπόν εμείς;
Αυτό που κάναμε από αρχαιοτάτων χρόνων: Φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας [sic].
Και άνευ σκελέας.[3]
Η. Χαραλαμπίδης
[1] Και μην αμφιβάλεις Λολάκι μου. Το Gucci σου που με τόσο καμάρι φοράς και αυτό στην Κίνα είναι φτιαγμένο. Μαϊμουδάκι είναι. Δέκα δολάρια κοστίζει Αποστόλη, και χιλιάρικο έσκασες στο Κολωνάκι. Τα συγχαρητήριά μου! Μου ‘λεγε τις προάλλες ένας φίλος, σοβαρός επιχειρηματίας, ότι μέχρι και Jeep Cherokee μαϊμού φτιάχνουν τώρα οι Κινέζοι.
[2] Ένας φίλος διπλωμάτης στη Χάγη μου έλεγε ότι το προσωπικό της κινέζικης πρεσβείας είναι 50 νομάτοι. Όλοι ζουν, κοινοβιακά, μέσα στην πρεσβεία!
[3] Συνεχίζω την ερχόμενη Κυριακή (Τριανταφυλλόπουλος δεν πρόκειται ποτέ να γίνω αλλά ας φροντίσω λίγο και γω την τηλεθέασή μου..).
Κατακλύζεται η Ελληνική αγορά από κινέζικα προϊόντα, προς τέρψη και αγαλλίαση των άφραγκων καταναλωτών που πληρώνουν τιμές στο ένα δέκατο των αντίστοιχων Ελληνικών. Τα κινέζικα μικρομάγαζα, πάγκοι, και πλανόδιοι (με άψογα Ελληνικά!) ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στους δρόμους και τις γειτονιές της Αθήνας. Κατά χιλιάδες φτάνουν τα κοντέινερς στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Και κατά χιλιάδες επίσης κλείνουν τα Ελληνικά εμπορικά μαγαζιά και επιχειρήσεις.
Απόγνωση ('despair' η μετάφραση στα κινέζικα) ανάμεσα στους μαγαζάτορες.
Πρώτο θέμα σε όλα τα δελτία. Πρόσφορο, βλέπεις, θέμα για πολιτική εκμετάλλευση από ορισμένους, ζαλωμένους το νταβά, καναλάρχες.
Γιατί για όλα φταίει, όπως πάντα, η Κυβέρνηση..
Τι κάνει η Κυβέρνηση; Εξανίσταται κάποιος μαγαζάτορας.
Από πετρέλαιο είναι τα κινέζικα ρούχα, μυρίζουν και προκαλούν δερματοπάθειες. Λέει κάποιος άλλος.
Από αναγομωμένα ελαστικά είναι τα δερμάτινά τους. Λέει ένας τρίτος.
Τι να πουν κι’ αυτοί..
Η αλήθεια όμως είναι ότι συνελήφθημεν εκ νέου άνευ σκελέας (για να μη χρησιμοποιήσω, λόγω σεμνότητας της στήλης, το αντίστοιχο νέο-ελληνικότερο..).
Γιατί ήταν τοις πάσι γνωστό στην Ευρώπη, για χρόνια τώρα, ότι αυτό θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα με την είσοδο της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), και τη μείωση και σταδιακή κατάργηση των δασμών και των εισαγωγικών ποσοστώσεων που προστάτευαν τα εγχώρια προϊόντα από τον ξένο ανταγωνισμό.
Και άνοιξε ο ασκός του Αιόλου.
Οι μεγάλοι της Ευρώπης όμως ήταν διττά προετοιμασμένοι γι΄ αυτό.
Πρώτον γιατί τα επώνυμα, αναγνωρίσιμα, προϊόντα τους είναι, για την ώρα τουλάχιστον, αρκετά ‘μονωμένα’ από το διεθνή ανταγωνισμό. Λίγο υποφέρουν, για παράδειγμα, τα Ιταλικά παπούτσια, τα Ισπανικά δερμάτινα, τα Γαλλικά αρώματα, τα Γερμανικά αυτοκίνητα και οι Εγγλέζικες χρηματοοικονομικές υπηρεσίες. Όπως μας είπε τις προάλλες σε μια ομιλία του στο πανεπιστήμιο ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλωντ Τρισέ, η ελαστικότητα ζήτησης ως προς την τιμή των ευρωπαϊκών εξαγωγών είναι αρκετά χαμηλή και ως εκ τούτου ίσως άδικα ανησυχούμε πολλές φορές για το υψηλό ευρώ που συν τοις άλλοις βοηθάει τις κεφαλαιακές ροές από τα Αμερικάνικα χρηματιστήρια προς τα Ευρωπαϊκά.
Δεύτερον, όταν εμείς, σαν καλά παιδιά, τρέχαμε ουραγοί και καταϊδρωμένοι πίσω απ’ τους Ευρωπαίους, κουνώντας και εμείς το σημαιάκι των ανοιχτών αγορών και της απελευθέρωσης του διεθνούς εμπορίου, οι μεγάλοι της Ευρώπης ήταν ήδη εκεί. Στην Κίνα, Ταϊβάν, Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Ταϊλάνδη, Κορέα. Με άμεσες παραγωγικές επενδύσεις, συνεργασίες και στρατηγικές συμμαχίες. Είχαν προ πολλού καταλάβει ότι το μυστικό δεν είναι να παράγουμε στην Ευρώπη και να εξάγουμε στις όντως αχανείς αγορές τις ανατολής, αλλά να παράγουμε επιτόπου εκεί και να επανεξάγουμε στην Ευρώπη.[1]
Με τον τρόπο αυτό επωφελούνται από το εξευτελιστικά χαμηλό κόστος παραγωγής στις χώρες αυτές: Με εξαίρεση τα 200 εκατομμύρια της νοτιοανατολικής Κίνας, άλλο ένα δισεκατομμύριο κινέζοι ζουν με ένα δολάριο τη μέρα.[2] Στις Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες της Νότιας Κορέας νοικιάζονται πλήρως εξοπλισμένοι βιομηχανικοί χώροι, με άψογη υποδομή και μηδέν φόρους, προς ένα δολάριο το τετραγωνικό μέτρο. Το κόστος μεταφοράς ενός ζευγαριού παπουτσιών από τη Μαλαισία στην Αθήνα είναι 14 σεντ. Και με τις εξελίξεις στην επιμελητεία (logistics) φτάνει στο σπίτι μας πιο γρήγορα απ’ ότι ένα κιλό τομάτες από την Κρήτη.
Και το κόστος στην Ελλάδα; Ε, εδώ, μπορεί το μαγαζί να είναι 30 τετραγωνικά, αλλά το σπίτι στη Γλυφάδα είναι 300. Συν το σκάφος. Συν το εξοχικό. Συν κάποιες χειμερινές διακοπές στο Σεντ Μόριτζ (για τα παιδιά μωρέ). Συν πέντε δεκάρες στην άκρη για ώρα ανάγκης. Όλα αυτά συμπεριλαμβάνονται στο κόστος παραγωγής! Και αν δεν βγαίνουμε; Ε, τότε κάτι πρέπει να κάνει η Κυβέρνηση να μας προστατεύσει απ’ τον αθέμιτο κινέζικο ανταγωνισμό!
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ας μου πει κάποιος, γιατί όπου να ‘ναι θα σαλτάρω, για ποιο λόγο ορέ ο οποιοσδήποτε ξένος θα φέρει έστω και μια δραχμή ξένης επένδυσης στην Ελλάδα;
Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο.
Γιατί, όπως μας λένε, μόνο με μεγένθυση και επενδύσεις επιτυγχάνεται η αειφόρος ανάπτυξη.
Γιατί μόνο έτσι θα ξεσφίξει το ζωνάρι της λιτότητας, που από τότε που γεννήθηκα μόνιμα σφιγμένο είναι.
Κολοκύθια και πράσινα άλογα. Έλεγε ο πατέρας μου.
Τα παπούτσια με τα οποία κοιμάσαι, κύριε Πολυζογόπουλε, Ελληνικά είναι ή Κινέζικα;
Καθηλωμένη μεταξύ Ευρώπης και Ασίας είναι η Ελλάδα.
Καθηλωμένα, έτσι, μισθοί και μεροκάματα.
Μεγαλώνει η ψαλίδα πλουσίων και φτωχών.
Οι δύο στους δέκα Έλληνες ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχιας των 400 ευρώ.
Ο ρυθμός αύξησης των ανθρώπων αυτών είναι διπλάσιος απ’ την υπόλοιπη Ευρώπη. Λέει η Γιούροστατ.
Τι κάνουμε λοιπόν εμείς;
Αυτό που κάναμε από αρχαιοτάτων χρόνων: Φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας [sic].
Και άνευ σκελέας.[3]
Η. Χαραλαμπίδης
[1] Και μην αμφιβάλεις Λολάκι μου. Το Gucci σου που με τόσο καμάρι φοράς και αυτό στην Κίνα είναι φτιαγμένο. Μαϊμουδάκι είναι. Δέκα δολάρια κοστίζει Αποστόλη, και χιλιάρικο έσκασες στο Κολωνάκι. Τα συγχαρητήριά μου! Μου ‘λεγε τις προάλλες ένας φίλος, σοβαρός επιχειρηματίας, ότι μέχρι και Jeep Cherokee μαϊμού φτιάχνουν τώρα οι Κινέζοι.
[2] Ένας φίλος διπλωμάτης στη Χάγη μου έλεγε ότι το προσωπικό της κινέζικης πρεσβείας είναι 50 νομάτοι. Όλοι ζουν, κοινοβιακά, μέσα στην πρεσβεία!
[3] Συνεχίζω την ερχόμενη Κυριακή (Τριανταφυλλόπουλος δεν πρόκειται ποτέ να γίνω αλλά ας φροντίσω λίγο και γω την τηλεθέασή μου..).
April 09, 2005
Eyes wide shut (από τίτλο ταινίας του Στάνλει Κιούμπρικ) ή "παραδόσεις" και ιστορική μνήμη
Στη Βρέμη το περασμένο σαββατοκύριακο. Business with pleasure.
Η μικρή και πανέμορφη αυτή Χανσεατική πόλη, χτισμένη στις όχθες του ποταμού Βέζερ, ασκεί για χρόνια τώρα μια παράξενη γοητεία πάνω μου. Η πρώτη φορά που ήμουν εκεί ήταν τον Νοέμβρη του 1989:
Ο Ευκλείδης, ενός χρονού, έτρωγε μπουσουλώντας ‘καλαλούκια’.
Λίγο πιο κάτω, οι Βερολινέζοι γκρέμιζαν το Τείχος.
Και ένα μήνα μετά, οι Ρουμάνοι θα έστηναν τον Νικολάι Τσαουσέσκου σ’ έναν άλλο τοίχο.
Ο χάρτης της Ευρώπης θα χρειαζόταν περισσότερα χρώματα στο μέλλον.
(1989. Χρονιά κι’ αυτή.. Μείον τριάντα στη Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα. Φοβερός αέρας στην ταράτσα των δίδυμων πύργων... Έπιασα πέτρα απ' το φεγγάρι στο Σμιθσόνιαν. Mε Ιπτάμενο Ολλανδό ο Jimmy Levine στη Μετροπόλιταν. Θαλπωρή γύρω απ' το τζάκι στο Hightstown. Γαλοπούλα στο φούρνο. Χιόνι έξω. Στα έξη βήματα ο Νικολάι και η Έλενα.. Στην τηλεόραση).
Maar πίσω στη Βρέμη. Το Σάββατο το βράδυ, στην πλατεία Γκαίτε, είχε μια παράσταση της όπερας Turandot. Του ημιτελούς, Βαγκνερικού, αυτού αριστουργήματος του Πουτσίνι. Πλάκα είχε αλλά όχι πολλά πράματα από πλευράς ερμηνευτών. Μα όταν στην τρίτη πράξη ο πρίγκιπας Καλάφ είπε πως κανείς δεν κοιμάται (nessun dorma), σε θυμήθηκα Βασίλη. Έκλεισα τα μάτια και ταξίδεψα 79 χρόνια πίσω στο χρόνο. Στη Σκάλα. Πάλι λουλουδιασμένος και ηλιόλουστος Απρίλης ήτανε στο Μιλάνο. Και άκουσα τον Μιγκουέλ Φλέτα να τραγουδάει, κάτω απ’ τη μαγική μπαγκέτα του Αρτούρο Τοσκανίνι: "nessun dorma ..tu pure, o Principessa, nella tua fredda stanza, guardi le stelle che tremano d'amore e di speranza.."
Και θαρρώ ένα δάκρυ κύλησε. Όπως μου συμβαίνει συχνά, κάθε φορά που ακούω μουσική που με κάνει να πιστεύω πως, ναι, υπάρχει Θεός.
Ήταν ακριβώς εννιά και μισή. Σάββατο 2 Απρίλη 2005. Δυο στενά πιο κάτω, σε μια άλλη γειτονιά της ‘παλιάς Ευρώπης’, ένας Μεγάλος άντρας, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β', έκλεινε την ίδια στιγμή και αυτός τα μάτια. Για πάντα. Σφραγίζοντας έτσι μια απ’ τις σημαντικότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας. Της περιόδου Θάτσερ-Ρέιγκαν, της κατάρρευσης του κομμουνισμού, της παγκοσμιοποίησης, των ιδιωτικοποιήσεων, και της ψηφιακής τεχνολογίας: της μεγαλύτερης τεχνολογικής επανάστασης στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Παρακολούθησα χθες την κηδεία του στη Ρώμη, και σήμερα την ευλογία προσευχής και πίστης του Κάρολου και της Καμίλλας στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, στο κάστρο των Ουίδσορ. Έκλεισα πάλι τα μάτια, και όπως η Φιλαρμόνια έπαιζε τη Μουσική των Νερών του Χέντελ, εγώ έβλεπα βασιλικές βαρκαρόλες να παρελαύνουν μπροστά μου στον Τάμεση, και πυροτεχνήματα να στέφουν τα κυνηγητικά περίπτερα του βασιλιά. Αιώνες ιστορίας και παράδοσης της Γηραιάς Ηπείρου παρέλασαν κινηματογραφικά μπροστά μου.
Grandeur που κανένας κινέζος δεν μπορεί να αντιγράψει ούτε να μας κλέψει.
Ας διαφυλάξουμε αυτές τις παραδόσεις ως κόρη οφθαλμού.
Δεν μας έμεινε δα και τίποτ’ άλλο στην Ευρώπη. Αυτά, η μουσική μας, τα μουσεία μας, άντε και κάνα-δυο καλά πανεπιστήμια (το ένα στην Ολλανδία..).
Nessun dorma Βασίλη..
Η. Χαραλαμπίδης
Subscribe to:
Posts (Atom)