31.1.1941: Η ιστορία μιας μαγκούρας

Τη φωτογραφία αυτή την έστειλε ο πατέρας μου στη μητέρα του, και γιαγιά μου, Σεβαστή, όταν το Σύνταγμά του πήρε την Κορυτσά. 

Στην Πίνδο έχασε το μουλάρι του και την ακοή απ΄ το ένα του αυτί.* Στην Αθήνα επέστρεψε με τα πόδια, μεσ' στην ψείρα, μετά από δυο μήνες, όταν πια δεν ήλπιζε κανείς εκτός απ' τη μητέρα του. Φαίνεται κάτι πρέπει να 'ξερε 'κείνη, όπως όλες οι μανάδες του κόσμου, γιατί του άνοιξε την πόρτα και τον έβαλε μέσα, σα να 'χε πάει πριν δέκα λεπτά στο φούρνο. 

Στην επιστροφή, τον στήριζε μοναχά μια μαγκούρα, που υπάρχει ακόμα σε κάποιο σεντούκι, σε κάποια αποθήκη. 

Αν ζούσε, φέτος θα 'ταν 100. 

Χρόνια μας πολλά. 

Η. Χαραλαμπίδης

* Τα καλοκαιρινά μεσημέρια του άρεσε να την 'πέφτει' καμιά ωρίτσα, κι εμείς έπρεπε να κάνουμε ησυχία. Έτσι, πριν ξεκινήσουμε το παιχνίδι, κοιτούσαμε πάντα να δούμε "από ποιο αυτί κοιμόταν ο μπαμπάς"... 

911: 11 Σεπτέμβρη 2001

Με συντροφιά καφεδάκι και Ραχμάνινοφ, χάζευα από το λοφτ του γραφείου μου τη γαλήνη της λίμνης Κράλινγκεν, και τα μικρά ιστιοπλοϊκά βαρκάκια που τη ζωγράφιζαν πέρα-δώθε. Η τηλεόραση ανοιχτή, έπαιζε στην άλλη άκρη του γραφείου. 

Κάποια στιγμή γύρισα αδιάφορα το βλέμμα προς το γυαλί, πιστεύοντας πως έβλεπα το διαφημιστικό τρέιλερ κάποιας νέας ταινίας περιπέτειας. Ώσπου κατάλαβα τι ήταν αυτό που έβλεπα... Και τσιμπήθηκα, μη πιστεύοντας πως αυτό που έβλεπα ήταν πραγματικό. 

Μετά από λίγο χτύπησε το τηλέφωνο. Ο γαμπρός μου από τη ΝΥ, για να μου πει πως ήταν όλοι καλά. 

Από τη μέρα αυτή και μετά, η ζωή μας δε θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια. 

Ήταν 11 Σεπτέμβρη 2001. 14 χρόνια σαν σήμερα.

H. Χαραλαμπίδης

Πειράζει που δεν παράγουμε τίποτα;

Πολύ κουβέντα γίνεται τελευταία για το ότι η Ελλάδα δεν παράγει πια τίποτα και εισάγει τα πάντα, ακόμα και ελαιόλαδο.

Αν η κριτική αυτή μείνει εκεί, είναι ατελής και οδηγεί στα λάθος συμπεράσματα.

Κατ’ αρχήν, το να εισάγω όσο γίνεται λιγότερο και να εξάγω όσο γίνεται περισσότερο δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Μια τέτοια πολιτική θα είχε μεγαλύτερη σημασία σε χώρες με ελεύθερα κυμαινόμενη συναλλαγματική ισοτιμία, και ιδιαίτερα όταν η πραγματική ισοτιμία του νομίσματος είναι υψηλότερη από την ονομαστική. Κάτι τέτοιο δημιουργεί μαύρη αγορά συναλλάγματος, συχνές υποτιμήσεις, και υφεσιακή οικονομία. Στη ζώνη του ευρώ αυτό δεν είναι δυνατόν.

Το να εισάγω κάτι, όταν η τιμή του είναι ανταγωνιστική ή, με άλλα λόγια, χαμηλότερη από αυτήν που θα ήτανε αν το παρήγαμε οι ίδιοι, όχι μόνο δεν είναι κακό, αλλά είναι το ενδεδειγμένο: η διαφορά τιμής μού αυξάνει το διαθέσιμο εισόδημα και έτσι μπορώ να το δαπανήσω κάπου αλλού. Είτε σαν καταναλωτής ή σαν χώρα. Η Μάργκαρετ Θάτσερ έκλεισε τα λιγνιτωρυχεία της χώρας της γιατί παρήγαγαν με το διπλάσιο κόστος απ’ ότι μπορούσε να αγοράσει κάρβουνο απ’ το εξωτερικό. Πρόσφατα, η Κίνα έκλεισε τα μισά χαλυβουργεία της, αγοράζοντας σιδηρομετάλλευμα και χάλυβα από τη Βραζιλία και άλλες χώρες. Αυτοί είναι οι νόμοι της διεθνούς οικονομίας.

Το πρόβλημα λοιπόν, και η πρόκληση, δεν είναι το νόμισμα ή το εμπορικό ισοζύγιο, αλλά η δημιουργία μιας διεθνώς ανταγωνιστικής οικονομίας που θα μπορεί να παράγει και να πουλάει, τόσο στην εγχώρια αγορά όσο και στο εξωτερικό, σε διεθνώς ανταγωνιστικές τιμές. Μόνο αυτό μπορεί να είναι αυτοσκοπός, και μόνο αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ανάπτυξη, θέσεις εργασίας, και πλεονασματικό εξωτερικό ισοζύγιο.

Αλλά αυτό απαιτεί σοβαρές μεταρρυθμίσεις για τις οποίες έχω γράψει πολλές φορές και δε θα τις επαναλάβω εδώ. Οι χώρες που το κατάλαβαν έγκαιρα πρόκοψαν. Οι άλλες ψηφίζουν «εισαγόμενα» μνημόνια σε 24 ώρες, και «εξάγουν» μεταμεσονύκτιες συνεδριάσεις της Βουλής που μόνο μπανανιακό γέλωτα προκαλούν σε όσους ευελπιστούμε να μας πάρουν στα σοβαρά.

Η. Χαραλαμπίδης   

Ευρώ ή δραχμή;

Το «ποιο» θα είναι το νόμισμα της χώρας δεν έχει καμία σημασία. 

Σημασία έχει το  "τι" θα είναι αυτό το νόμισμα. 

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και το Μπολιβάρ ακόμα, αν το καρφώναμε (peg) στο ευρώ ή σε άλλο σκληρό νόμισμα. Η πραγματικότητα όμως είναι πως α) μια αδύναμη, για να μην πω ανύπαρκτη, οικονομία, όπως η Ελληνική, δεν μπορεί να επιβιώσει σε σκληρό νόμισμα όπως το ευρώ, β) ο μόνος λόγος επιλογής εναλλακτικού νομίσματος είναι για να έχουμε τη δυνατότητα υποτίμησης του. Αυτό όμως δεν ήτανε ποτέ και πουθενά η λύση, μιας και οδηγεί σε πληθωρισμό, ανεργία και ύφεση. 

Το διακύβευμα είναι να παραμείνουμε στην Ευρώπη. Όχι μόνο γιατί η ανάπτυξή μας δεν είναι δυνατή χωρίς Ευρωπαϊκή βοήθεια (ΕΣΠΑ, Σχέδιο Γιούνκερ, κλπ.) αλλά και γιατί, με τη γενικότερη κατάσταση στην εύφλεκτη Μεσόγειο και Μέση Ανατολή, οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι περιττεύουν σχολίων. 

Μια οικονομία με ελεύθερα κυμαινόμενη νομισματική ισοτιμία θα οδηγούσε τη χώρα στο 1950. Θα μπορούσε να υπάρξει εθνική στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης (και εθνικής κυριαρχίας...) σε αυτή την περίπτωση; Η απάντησή μου είναι: κάποτε ίσως. Σήμερα όχι. Και αν κάτι τέτοιο ήθελε επιχειρηθεί, αυτό θα ήταν δυνατό μόνο κάτω από μια «πεφωτισμένη δεσποτεία» όπου οι Έλληνες, απαλλαγμένοι από τον τατιανομενεγακικό καναπέ τους, και τη «μεσογειακή κουλτούρα» τους, θα δούλευαν ως υπάλληλοι με 10 ευρώ τη μέρα το πολύ. 

Αποκοπή από την Ευρώπη είναι μια επικίνδυνη ουτοπία. 

Οι καιροί μπροστά μας είναι χαλεποί, και μόνο η Ευρώπη μπορεί να βοηθήσει στη νεκρανάσταση της Ελληνικής οικονομίας, όσο γίνεται λιγότερο επώδυνα. 

Η. Χαραλαμπίδης

Cecil the lion

Σκότωσε κάποιος ένα λιοντάρι και έχει γίνει παγκόσμια κατακραυγή. Ως να μην είχαμε κάτι σοβαρότερο να ασχοληθούμε.

Τα σαφάρι και το κυνήγι άγριων ζώων στην Αφρική συνεχίζεται για τέσσερις αιώνες τώρα, και είναι πηγή εσόδων για λαούς που λιμοκτονούν. Λιμοκτονούν γιατί τους έστυψαν σαν λεμόνι οι ίδιοι υποκριτές που κόπτονται τώρα για τον Cecil και το μέλλον του πλανήτη, όταν τον χρεοκόπησαν οι ίδιοι (και κάτι οικονομολόγοι σαν τον Paul Krugman), δουλεύοντας 24 ώρες το 24ωρο για να αγοράζουν κινέζικα μαϊμουδάκια, και τουαλέτες με θερμαινόμενο καπάκι...

Άντε για να μη θυμώσω περισσότερο…

Η. Χαραλαμπίδης

Συναίνεση

Έχω γράψει πολλές φορές για το μοναδικό αυτό χαρακτηριστικό της φυλής μας: Εγώ ή εσύ. Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Μαύρο ή άσπρο. Ταμπελίτσες. Σημαιάκια. Τσιτάτα. Έτσι μάθαμε κι έτσι πορευόμαστε. Γιατί δεν μας δίδαξε ποτέ κανείς την ανάλυση, τη σύνθεση, τη συναίνεση.

Οι κακοί Ευρωπαίοι, που θέλουν όλοι αναφανδόν το κακό μας, έχουν μάθει καλά αυτό το μάθημα: κάθονται γύρο από το τραπέζι, εργασία-εργοδοσία-κυβέρνηση, και δε θα σηκωθούν αν δεν βρουν εκείνη την περίφημη «κοινά επωφελή συμφωνία». Κάτι θα δώσεις, κάτι θα πάρεις.

Εμείς αντίθετα πάμε στο τραπέζι για να πολεμήσουμε. Να χτυπήσουμε το χέρι. Ξέρεις με ποιον μιλάς ρε; Ο εργαζόμενος βλέπει τον εργοδότη σαν τον εχθρό του που πρέπει να τον σαμποτάρει πάση θυσία, ακόμα και στο χώρο εργασίας. Βλέπει το βδελυρό «κεφάλαιο» που απομυζά τον εργατικό μόχθο. Ο εργοδότης βλέπει τον εργαζόμενο σαν τη λεμονόκουπα που θα πρέπει να στύψει μέχρι την τελευταία της σταγόνα. Και η κυβέρνηση βλέπει μόνο την τετραετία της, και όλους όσοι δεν είναι μαζί της να είναι εναντίον της.

Έτσι όμως, κανείς ποτέ δεν κέρδισε. Αντίθετα, όλοι χάσανε και χάνουνε. Ήλπιζα πως όλα αυτά τα 30 τόσα χρόνια στην ΕΕ κάτι θα είχαμε μάθει απ’ τους ξενέρωτους Ευρωπαίους. Έσφαλα.

Η. Χαραλαμπίδης

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Κουράστηκα να γράφω τον τελευταίο καιρό πως αυτό που γινότανε τους τελευταίους 5 αυτούς μήνες δεν ήτανε διαπραγμάτευση αλλά μια παρωδία διαπραγμάτευσης που μόνο στόχο είχε να εξαπατήσει τον Ελληνικό λαό. Γιατί, προφανώς, δεν μπορείς να διαπραγματευτείς σοβαρά και να συγκλίνεις όταν ξεκινάς από δύο εκ διαμέτρου αντίθετες φιλοσοφίες. 

Το θέμα δεν ήταν ποτέ ο ΦΠΑ, η έκπτωση στα νησιά, το ΕΚΑΣ, οι αμυντικές δαπάνες ή η μείωση των συντάξεων. Το θέμα ήταν κατά πόσον οι κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ ήταν διατεθειμένοι να κάνουν σοβαρές μεταρρυθμίσεις. Με άλλα λόγια, μικρότερο Κράτος, ελεύθερες αγορές, ανοικτά επαγγέλματα, ενθάρρυνση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Μεταρρυθμίσεις δηλαδή που αποσκοπούν στη δημιουργία μιας σύγχρονης, διεθνώς ανταγωνιστικής οικονομίας. Το μοντέλο αυτό σήμερα είναι δυστυχώς μονόδρομος και «μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα» δεν υπάρχει πια, αν υπήρξε ποτέ.

Αντίθετα, και όπως ήδη είχε δηλώσει προεκλογικά, ο κύριος Τσίπρας και οι σύντροφοί του ήθελαν περισσότερους (υφεσιακούς) φόρους που θα συντηρούσαν ένα μεγάλο (κομματικό) Κράτος με ουσιαστικό ρόλο στην οικονομική δραστηριότητα. Το μοντέλο των δανειστών ήταν γι αυτούς η μόνη κόκκινη γραμμή, που δεν μπορούσαν όμως ποτέ να τη συζητήσουν ανοιχτά. Έτσι, συζητούσαν για άσχετα και επουσιώδη θέματα, προσπαθώντας να πείσουν ταυτόχρονα τον Ελληνικό λαό πως το πρόβλημα ήταν ο ΦΠᾼ στα νησιά! Με τον τρόπο αυτό οδήγησαν τη διαπραγμάτευση, με μαθηματική ακρίβεια, στην αποτυχία. 

Και τώρα; 

Η Ευρώπη έχει δηλώσει απροκάλυπτα πως δεν είναι πλέον διατεθειμένη να συνεχίσει να μιλάει με τον κύριο Τσίπρα και τους συντρόφους του. Πιο καθαρά δε θα μπορούσε να το έχει δηλώσει χθες ο κύριος Γιούνκερ. Και αυτό είναι το μόνο που θα πρέπει να έχει κατά νου ο ψηφοφόρος την ώρα της κάλπης. 

Τις επιπτώσεις ενός ακόμα λάθους τις έχουν περιγράψει πολλοί και δε θα τις επαναλάβω εδώ, επισημαίνοντας μόνο πως «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού». Αυτοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Γενάρη είχαν προειδοποιηθεί. Αυτοί που θα το ξανακάνουν αύριο έχουν πάλι προειδοποιηθεί. Ας κοιτάξουν τον καθρέφτη τους και τα παιδιά τους πριν φύγουν για την κάλπη. Και εκεί θα δουν το μέλλον της χώρας τα επόμενα 50 χρόνια. Θα είναι δική τους η απόφαση αλλά και δικά τους τα αποτελέσματα.

Η. Χαραλαμπίδης

Navy SEALS, Team 6

"To find us you must be smart. To catch us you must be fast. To beat us you must be joking"

Γνώρισα ένα από τα παιδιά αυτά πριν από χρόνια, και έκτοτε είναι καλός και πιστός μου φίλος. Κορεάτης.

Όταν ήρθε ο καιρός να αποσυρθεί, λόγω ηλικίας, η αμερικανική κυβέρνηση του έκανε ένα δώρο: ένα υποβρυχιάκι από PVC, με μπαταρία, που έπαιρνε καμιά δεκαριά τουρίστες. Με αυτό, τους έδειχνε τον κοραλλιογενή βυθό, σε ένα μικρό νησάκι κάπου στη νότια Κορέα.

Όταν πρωτοδώσαμε τα χέρια, με κοίταξε διερευνητικά.

--Τι με κοιτάς; τον είχα ρωτήσει.
--Αποφασίζω πόσο χρόνο θέλω να σε σκοτώσω. Μου απάντησε γελώντας.
--Και πόσο χρόνο νομίζεις πως χρειάζεσαι; Τον ρωτώ.
--5 δευτερόλεπτα μου ανταπαντά, με ένα χαμόγελο που ακτινοβολούσε την απέραντη καλοσύνη του ανθρώπου που τα 'χει καλά με τον εαυτό του.

Η. Χαραλαμπίδης

Καινούργια περπατησιά;

Ανεξάρτητα του πώς δημιουργήθηκε το Ελληνικό χρέος –και εξακολουθώ να πιστεύω πως η ρήση Πάγκαλου ήταν η διαπίστωση της 10ετίας-, δεν υπάρχει κανείς σοβαρός σήμερα που να πιστεύει πως το χρέος είναι βιώσιμο, ιδιαίτερα σε μια οικονομία κατεστραμμένη, με ανύπαρκτη παραγωγική βάση και με ένα σκληρό νόμισμα όπως το ευρώ.

Απόπειρα αποπληρωμής τού χρέους με υψηλά δημοσιονομικά πλεονάσματα θα στραγγάλιζε την όποια πιθανότητα οικονομικής μεγέθυνσης. Εδώ συμφωνώ απόλυτα με τον κύριο Τσίπρα.  Με τη σειρά του, θα πρέπει όμως και αυτός να συνειδητοποιήσει πως η καραμέλα της ανάπτυξης παραπιπιλήθηκε (και όχι μόνο απ’ αυτόν). Η ανάπτυξη δεν επιτυγχάνεται με προεδρικά διατάγματα, αλλά περνάει μέσα από τα ανοικτά επαγγέλματα, ελεύθερες αγορές, ιδιωτικοποιήσεις, μικρό κράτος, και διεθνή ανταγωνιστικότητα. Το έργο όμως αυτό δεν είναι δυνατό να το φέρει εις πέρας μια κυβέρνηση μαρξιστών, απλά γιατί δεν το πιστεύει.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι αναδιάρθρωσης του χρέους, απόλυτα συμβατοί με τους Ευρωπαϊκούς κανόνες και αυτό αργά ή γρήγορα θα γίνει. Υπάρχει όμως και μία προϋπόθεση για την ανάληψη Ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών προς αυτή την κατεύθυνση: Να υπάρχει απέναντί τους ένας σοβαρός και αξιόπιστος συνομιλητής. Αλλά αυτή η αξιοπιστία καταστράφηκε, δυστυχώς, από μια ακατάσχετη μπαρουφολογία, απειρία και ερασιτεχνισμό.

Παρά τις ανανεωμένες φιλότιμες προσπάθειες του κυρίου Τσίπρα, είναι σε όλους γνωστό πως «καινούργια περπατησιά» δεν είναι δυνατή από κανένα γάιδαρο, πόσο μάλλον όταν αυτός έχει περισσότερα από 4 πόδια.

Η. Χαραλαμπίδης

Χασκογελά χωρίς να ξέρει τι φύλλο έχει

Μικρός έπαιζα χαρτιά.

Μου άρεσε το ποκεράκι, γιατί τα κατάφερνα αρκετά καλά στο να υπολογίζω πιθανότητες.
Θυμάμαι είχαμε ένα φίλο που έχανε συστηματικά. Με σημαδεμένη τράπουλα έπαιζε, και έχανε. Και διαρκώς γελούσε. Του είχαμε έτσι βγάλει το, ας πούμε, παρατσούκλι «αυτός χασκογελά χωρίς να ξέρει τι φύλλο έχει».

Πριν κάνα περίπου χρόνο, ο κύριος Τσίπρας δεν ήξερε να πει «καλημέρα» στα Αγγλικά. Τώρα τα καταφέρνει καλούτσικα, αν και είμαι σίγουρος πως πολλές απ’ τις δηλώσεις του σε ξένους δημοσιογράφους τις έχει αποστηθίσει. Το να πεις δυο λέξεις σε ξένη γλώσσα δεν είναι τόσο δύσκολο. Αυτό μαθαίνεται σχετικά εύκολα. Το δύσκολο είναι να καταλάβεις τι είναι αυτό που σου λένε. Αυτό απαιτεί πολύ χρόνο και εξοικείωση στη χρήση της γλώσσας.

Όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, ο κύριος Τσίπρας χασκογελά. Όλοι συνοφρυωμένοι τριγύρω του, κι αυτός χασκογελά. «Mα πού είναι το αστείο;» με ρωτάει ένα φίλος χθες το βράδυ. Το αστείο είναι πως δεν καταλαβαίνει γρι από αυτά που ακούει. Αν κανείς παρατηρήσει, θα δει πως σκύβει πάντα προς το μέρος του συνομιλητή του, προσπαθώντας να ακούσει καλύτερα.

Αν όλη αυτή την περίοδο των "διαπραγματεύσεων" (sic) χρησιμοποιούσε διερμηνέα, ίσως τώρα να είχαμε καταλήξει σε κάποια συμφωνία...

Λέω τώρα ‘γω, κουβέντα να κάνουμε.

Η. Χαραλαμπίδης

Ανοιχτά μαγαζιά

1.30μμ Σάββατο μεσημέρι.
Κάπου στη νότια Ιταλία.

Βομβαρδισμένη πόλη.

Ο ένας μετά τον άλλον οι καταστηματάρχες (κυρίως οι καταστηματάρχισσες… ), χαλαρά και μυρωδάτα, κλειδώνουν τα μαγαζιά και βουρ για κάνα τετράωρο στην παραλία.

Και μαζί και οι λαϊκιστές, που τους έχουν πείσει πως έτσι πρέπει, πως αυτό είναι ένα «κεκτημένο» που δε μπορεί να τους το αγγίξει κανείς, και πως ό,τι και να γίνει πάντα θα υπάρχει ο μεγάλος αδελφούλης, που τον λέμε Κυβέρνηση, που θα φροντίσει για όλα.

Πληρώνοντας με λεφτά που πέφτουν απ’ τα δέντρα.

Οι χώρες αυτές είναι τελειωμένες.

Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.

Η. Χαραλαμπίδης

Ατύχημα: Το μεγάλο παιχνίδι του Τσίπρα

Μην αυταπατάστε.

Το «ατύχημα» δεν θα είναι ατύχημα, αλλά μια καλά σχεδιασμένη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ: του κόμματος της δραχμής. 

Ο Λαπαβίτσας δεν είναι ούτε ανόητος ούτε τυχαίος οικονομολόγος για να λέει αυτά που λέει χωρίς την συγκατάθεση του κυρίου Τσίπρα.

Το ανθρωπιστικό νομοσχέδιο αφορά σε ένα ποσό ασήμαντο, σε σχέση με αυτά που έχουμε μπροστά μας μέχρι το καλοκαίρι. Το κάναμε όμως σημαία των μεταρρυθμίσεών μας, και του κλίματος αντιευρωπαϊκής εχθρότητας που καλλιεργεί στον κόσμο η κυβέρνηση. Το νομοσχέδιο δεν είναι λοιπόν παρά ένα φτηνό τρικ, για να μας φέρει κοντύτερα στο ατύχημα, αλλά και μία ‘σκόπιμα’ μονομερής πράξη, ώστε να συνεχίσει η κυβέρνηση να έχει τον (ανυποψίαστο) κόσμο με το μέρος της. Γιατί αυτό είναι το μόνο όπλο (αν είναι όπλο) που έχει απομείνει στον κύριο Τσίπρα.

Επενδύοντας σε ένα (αμφίβολο πλέον) λαϊκό έρεισμα, ο κύριος Τσίπρας δεν έχει μόνο καλλιεργήσει στον κόσμο έναν ακραίο αντιευρωπαϊσμό, αλλά έχει παράλληλα απομονώσει τη χώρα, στρέφοντας όλους τους ευρωπαίους συλλήβδην εναντίον μας.

Αυτή είναι η στρατηγική του κυρίου Τσίπρα. Το «ατύχημα» θα πρέπει να το «πλασάρει» έχοντας τον κόσμο με το μέρος του. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να δείξει στον κόσμο πως «εγώ το πάλεψα όσο μπορούσα αλλά δυστυχώς το ατύχημα μας το επιβάλλανε οι εχθροί μας».

Έτσι, μετά το ατύχημα, πιστεύει πως θα συνεχίσει να έχει τον κόσμο με το μέρος του, και πως θα παραμείνει στην εξουσία με τα χέρια ελεύθερα πλέον να προωθήσει τη Βενεζουελιανή μιζέρια, και τον συνεπακόλουθο «λιτό βίο» που αυτός και οι σύντροφοί του ονειρεύονται από τα γεννοφάσκια τους. Όχι για τους ίδιους βέβαια, ούτε για τα ακίνητά τους και τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό.

Αλλά για ‘μένα και για ‘σένα Βασίλη.

Η. Χαραλαμπίδης

Καθαρή Δευτέρα

Θυμάμαι τον πατέρα μου...

Το Σάββατο το μεσημέρι έφερνε τις μάνvες και την καλούμπα.

Μόνο εκείνος ήξερε από πού τ’ αγοράζαμε.

Οι μάνες έπρεπε να είναι από οξιά. 110 εκ.

Και η καλούμπα κορδονέτο: Πλεξίδα που την ξέστριβα, για να μην μπερδευτεί ο σπάγκος στο μάζεμα, και που την τύλιγα μετά, με ‘οχτάρια’, σ’ ένα κομμάτι ξύλο.
Αν είχε μείνει τίποτα από πέρυσι, την ενώναμε και την κάναμε διπλή.

«πρόσεχε τους κόμπους γιατί θα σου μπερδευτεί ο σπάγκος στο μάζεμα».

Την Κυριακή τον κολλούσαμε.

Μπλε και άσπρες λαδόκολλες απ’ το ψιλικατζίδικο. Ελληνική σημαία.

Η Μαρίκα έφτιαχνε την αλευρόκολλα στην κουζίνα.

Η κυρ-Ασημίνα, από πολύχρωμες κόλες γλασέ, ‘έκοβε’ την ουρά, καθισμένη στη ντιβανοκασέλα της.
Μόνο εκείνος ήξερε να μετράει και να δένει τα ζύγια.

«άμα ζυγιάζεις σωστά, ο αετός δε θα σου κάνει ποτέ κοιλιά…»

Κρίμα.

Κρίμα που δεν είχα την ευκαιρία να τα διδάξω κι εγώ αυτά.

Σε άλλους.

Καλά Κούλουμα.

Η. Χαραλαμπίδης

Κώδικες

Με κατακρίνουν πολλοί αναγνώστες μου (ιδίως του «ισχυρού» φύλου…) πως συχνά κάνω ευτελή σχόλια, όπως το κασκόλ, τα πουκάμισα έξω, και τα μολύβια του κυρίου Βαρουφάκη. Κάποια φίλη μάλιστα μου είπε πως αυτό δε με τιμά.

Ανεξάρτητα του αν ψάχνω τιμητές, τώρα στα γεράματα, η απάντηση είναι απλή, αλλά, ίσως, και δύσκολα κατανοητή σε όσους δεν έχουν τέτοιες εμπειρίες.

Στην Ευρώπη λειτουργούμε με «κώδικες» και πολλοί απ’ αυτούς είναι απαραβίαστοι:

·       Οι ενδυματολογικές μας επιλογές.

·       Οι λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε για να πούμε κάτι.

·       Η εμμεσότητα (και όχι η αμεσότητα) στην έκφραση.

·       Το να διακόψουμε κάποιον που μιλάει.

·       Το να υψώσουμε τον τόνο της φωνής μας.

·       Το να ακούμε πολύ και να μιλάμε λίγο.

·       Το να μην κοιτάμε κάποιον κατευθείαν στα μάτια.

·       Το να ξέρουμε ποιου μπορούμε να πιάσουμε τον αγκώνα σε μια χειραψία και ποιου όχι.

·       Και πολλά ακόμα.

Ένα παράδειγμα. Στην πρώτη συνάντηση Τσίπρα-Merkel, η τελευταία τον είδε που ερχότανε αλλά δε διέκοψε τη συζήτησή της με τον Hollande που του είχε γυρισμένη την πλάτη. Ο κύριος Τσίπρας, αντί να περιμένει υπομονετικά ώσπου να γυρίσουνε, χτύπησε τον Hollande στην πλάτη, διακόπτοντάς τον, και αναγκάζοντάς τον να γυρίσει για να τον χαιρετίσει και έτσι να τον συστήσει στην Merkel.

Ευτελές το σχόλιο αλλά κεφαλαιώδους σημασίας για τους ‘κώδικες’ με τους οποίους λειτουργούμε. Αν τους γνωρίζαμε τα πράματα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά. Γιατί θα μας έβλεπαν σαν «μέλος της ομάδας» και όχι σαν τον παρείσακτο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και αντιμετώπισης.

Δεν είναι δύσκολο να μάθουμε τους κώδικες αυτούς. Λίγη εμπειρία χρειάζεται. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούμε να τους αγνοούμε περιφρονητικά. Διότι εξίσου περιφρονητικά θα μας αγνοήσουν και οι άλλοι.

Αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε αυτούς τους συμβιβασμούς, καλύτερα να το κλείσουμε το μαγαζί και να ασχοληθούμε με τα ποιήματα και τα ηλιοβασιλέματα του κυρίου Κουράκη.

Τα ηλιοβασιλέματα της Αίγινας ίσως. Όχι όμως των Βρυξελλών.

Η. Χαραλαμπίδης

ΞΥΠΝΑ ΒΑΣΙΛΗ: (Αν)ισόρροπα πράματα

ΞΥΠΝΑ ΒΑΣΙΛΗ: (Αν)ισόρροπα πράματα: Πολλές φορές, ξεκινώ τις διαλέξεις μου με το εξής ανέκδοτο: Αν ρωτήσεις έναν οικονομολόγο, μηχανικό, δικηγόρο πόσο κάνει 2+2 θα πάρεις τ...

(Αν)ισόρροπα πράματα

Πολλές φορές, ξεκινώ τις διαλέξεις μου με το εξής ανέκδοτο:

Αν ρωτήσεις έναν οικονομολόγο, μηχανικό, δικηγόρο πόσο κάνει 2+2 θα πάρεις τις εξής απαντήσεις:

• Οικονομολόγος: εξαρτάται από τις διεθνείς τιμές πετρελαίου.
• Μηχανικός (αφού πρώτα βγάλει από την τσέπη το μηχανάκι του): 4.00000000000
• Δικηγόρος: Εσείς πόσο θα θέλατε να κάνει;

Μας είπε χθες ο υπουργός οικονομικών ΓιάΝΝΝης Βαρουφάκης πως για να επιχειρήσει μία πρόβλεψη του πού θα μπορούσε να διαμορφωθεί φέτος το πρωτογενές έλλειμα (πλεόνασμα) χρειάζεται να ξέρει τη μακροδυναμική της οικονομίας και την (αν)ισορροπία αποταμιεύσεων-επενδύσεων. 

Μα γι αυτό αγαπητέ ΓιάΝΝΝη δεν χρειάζεσαι μαθηματική στατιστική, ούτε θεωρία παιγνίων. Γιατί μηδέν από μηδέν ίσον μηδέν και αυτή είναι –και θα παραμείνει- η μόνη δυναμική ισορροπία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Ευτυχώς που –όπως μας είπες- μιλάς με δικηγόρους και έτσι μπορείς να τους λες ό,τι σου κατέβει. Διαφορετικά, θα αντιμετωπίζαμε πλεόνασμα από λεμονόκουπες και τεράστιο έλλειμα σοβαρότητας.

Η. Χαραλαμπίδης

Ανάσα αξιοπρέπειας

Τέρμα το μνημόνιο. Τώρα έχουμε "τρέχουσα διευθέτηση" (existing arrangement).

Τέρμα και η τρόικα. Τώρα έχουμε θεσμούς.

Καθρεφτάκια και χάντρες για τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Λεφτά γιοκ έως ότου ολοκληρωθεί η αξιολόγηση.

Μηδενική εμπιστοσύνη όλης της Ευρώπης, προς μια ανεύθυνη και άπειρη κυβέρνηση.

4 ακόμα μήνες αβεβαιότητας, για να μας βάλουν τελικά σε ένα νέο, χειρότερο, μνημόνιο.

Αν, μέχρι τότε, είμαστε ακόμα στο ευρώ.

Στις 25 Γενάρη οι Έλληνες ανέλαβαν τις ευθύνες τους.

Τώρα ας σταθούν μπροστά στον καθρέφτη τους.

Αλλά ακόμα και το σάλιο μας τέλειωσε.

Η κυβέρνηση ζήτησε μια τελευταία «ανάσα αξιοπρέπειας».

Το μόνο αξιοπρεπές που έχει να κάνει στο σημείο αυτό είναι να υποβάλλει την παραίτησή της.

Η. Χαραλαμπίδης

Open Letter to Jeroen Dijsselbloem on Greece

Dear Mr. Dijsselbloem,

The “real” Greek problem is by no means one of finding a solution to servicing the country’s sovereign debt. Undoubtedly, a number of solutions could be considered by the Eurogroup. The real problem is whether a radical left government could be entrusted to implement all those critical economic reforms necessary to transform the economy into a modern European one, able to grow and thus able to service its debt. And by reforms, as we all understand them in Europe, I refer to privatizations; smaller public sector; free markets and open professions.

The new Greek government bases its negotiating strategy onto two axes: a) that the Greek problem is not really a Greek problem but a European one; b) that time is needed to overcome the humanitarian crisis that plagues Greece now for five years.

As regards the first axis, the argument holds little water for it to be taken into further consideration: Europe will address its challenges at the right time and place, and not because a political change, in just one of its smaller member states, has taken place.

The issue of a Greek humanitarian crisis instead, for whatever reason this has ensued, is a fact, and indeed a serious problem which threatens the social cohesion of this proud nation; a nation that has given us the foundation of western culture, and a nation that rightfully belongs to our European family. For most, Europe without Greece would be unimaginable. Europe, in the spirit of its famous ‘solidarity’, needs to earnestly address this issue, and it has both the means and the knowhow to do so.

Mingling things together has rarely led to solutions. I therefore propose a clear separation of issues, such that further progress could be made in an emerging deadlock: Europe should immediately agree on a generous humanitarian assistance plan, totally independently of the discussions on servicing the Greek debt, as long as the Greek government commits to undertake all necessary “economic” reforms, as detailed above, that would enable the transformation of its economy into a modern and internationally competitive one, able to survive and grow under our common currency.

Sincerely,

Professor HE Haralambides

Erasmus University Rotterdam 

Γιατί;

Όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που ο Καραμανλής μας έβαλε στην ΕΕ, δεν κάναμε την παραμικρή προσπάθεια (όπως έκαναν όλοι οι άλλοι) να καταλάβουμε τους εταίρους μας. Να τους προσεγγίσουμε. Να τους «διαβάσουμε». Αντίθετα, και παρά τον πακτωλό των χρημάτων που εισέρρεαν κάθε χρόνο, για μας ήταν πάντα οι κουτόφραγκοι που «έπρεπε» να πληρώνουν. Οι αστείοι με το πέδιλο και την κάλτσα που κοιμόντουσαν με τις κότες. Ενώ εμείς, για να επαναλάβω μεγαλόσχημους πολιτικούς μας, πιστεύαμε πως «το να είσαι Έλληνας είναι τίτλος τιμής».

Είναι αλήθεια πως το σχολείο δεν μας έδωσε πολλά. Αλλά δεν κάναμε κι εμείς καμιά προσπάθεια να μάθουμε από μόνοι μας και να βελτιωθούμε. Όταν κάθε χρόνο κατατίθεται ο Προϋπολογισμός, οι συμπολίτες των Dijsselbloem και Schäuble, που τόσο πολύ έχουμε λοιδορήσει, θα διαβάσουν τουλάχιστον την εισηγητική έκθεση. Η δική μας πληροφόρηση επί του θέματος είναι από την Τατιάνα και την Ελένη, και από τον Φώτη και τη Μαρία.

Έτσι, βρεθήκαμε σε μία αδιέξοδη κατάσταση χωρίς να μπορούμε να την ερμηνεύσουμε. Χωρίς να καταλαβαίνουμε τι μας συμβαίνει. Προσκολλημένοι σε μια αριστερίστικη ιδεοληψία κάποιας «δημοκρατίας» δικαιωμάτων χωρίς υποχρεώσεις, την ιδεοληψία του «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου», πιστέψαμε πως όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας, και πως το μόνο που επιδιώκουν είναι να μας εξαθλιώσουν κι άλλο, για να μας αγοράσουν έτσι μπιρ παρά. Και ο πόνος έγινε αυτοκαταστροφικός θυμός: Το 72% των Ελλήνων επιθυμεί σύγκρουση με την Ευρώπη, και ό,τι ήθελε προκύψει. Ο θεός να βάλει το χέρι του...

Είναι αλήθεια πως πονέσαμε. Και αυτό γιατί δεν μπορέσαμε ποτέ να καταλάβουμε πως δεν μπορείς να αμείβεσαι περισσότερο από την αξία αυτού που παράγεις. Και εμείς, τα τελευταία 20 χρόνια, δεν παράγουμε τίποτα. Το θεωρήσαμε άδικο ότι οι μισθοί στη Γερμανία είναι τριπλάσιοι των δικών μας. Αλλά ακόμα και σήμερα, οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουμε ότι οι Γερμανοί παράγουν τις Porsche Cayenne του κυρίου Βαρουφάκη, ενώ εμείς παράγουμε (επιδοτούμενα) καπνά και βαμβάκι.

Και έτσι βρέθηκε ένας λαϊκιστής, όπως γίνεται πάντα, που ήξερε να μιλάει. Ο κύριος Τσίπρας. Κερδοσκόπησε πάνω στον πόνο, γνωρίζοντας πως απευθυνότανε σε ένα λαό που, μη μπορώντας να αξιολογήσει, θα ενεργούσε παρορμητικά, πιστεύοντας στο μόνο που του είχε απομείνει: την Ελπίδα.

Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Η. Χαραλαμπίδης

LETTER TO WALL STREET JOURNAL

Sir:

What a serious political party should have done before the elections would be to present its economic plan both to the electorate and to its creditors, soliciting their views and possible consent.

Most definitely a responsible political party should not mislead voters with fairytales, in order to steal their vote, and then present this vote to creditors as a fait accompli, so as to retrench from former financial agreements.

Before the elections, the SYRIZA government told us that it has a plan (even two). This plan should thus be presented to the europgroup of next week for evaluation. If the plan has merit, “bridge funding” could possibly be discussed.

Unfortunately, such a plan does not exist other than the intentions of the 2% to save the 98% of Europe, showing it the way ahead (sic) towards a “New Europe with Tsipras”.

There is a limit to how much a nation can allow its leaders to ridicule it.

Sincerely,

Professor HE Haralambides

Erasmus University Rotterdam

Αέρας (απ)αισιοδοξίας

Το "δια ταύτα" όλων των συνομιλητών μας είναι το ίδιο: η ανάπτυξη έρχεται μόνο μέσα από μεταρρυθμίσεις. Και αυτές, όπως τις εννοούν όλοι οι συνομιλητές μας, συνίστανται σε ιδιωτικοποιήσεις, μικρότερο Κράτος, ελεύθερες αγορές και ανοιχτά επαγγέλματα. 

Αντίθετα, αυτό που εννοεί ως 'μεταρρυθμίσεις' ο κύριος Τσίπρας είναι η πάταξη του πελατειακού κράτους, της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής. Καλά είναι όλα αυτά και να τα πολεμήσει. Αλλά ας μην παίζουμε με τις λέξεις γιατί δε θα μας βγάλει πουθενά. 

Επίσης, ας σταματήσει πια αυτό το αστείο πως όλοι πρέπει να είμαστε στην ίδια πλευρά του τραπεζιού για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα που λέγεται Ευρώπη. Γελάνε όλοι με αυτό το επιχείρημα που πετάει την καυτή πατάτα μας σε άλλους. 

Οι Γάλλοι χθες ζήτησαν να τους πούμε, μέσα στις επόμενες μέρες, τι θα κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε τα τρέχοντα προβλήματά μας των επομένων εβδομάδων. Την Ευρώπη θα την σώσουμε αργότερα!

Εν κατακλείδι, αυτόν τον αέρα αισιοδοξίας που προσπαθούν δυο μέρες τώρα να μας πείσουν τα ΜΜΕ πως έχει αρχίσει να φυσσάει, εγώ δεν τον βλέπω.

Η. Χαραλαμπίδης

Repayment of the Greek debt

LETTER TO BLOOMBERG

Mr. Tsipras and Europe speak two different languages. 

When Europe talks about "reform" (μεταρρυθμίσεις), they mean privatizations, retrenchment of the public sector, and a modern European Economy. To these, Mr. Tsipras has already said emphatically NO. The reforms of Mr. Tsipras, as he explains them, consist of fighting corruption and tax evasion. 

The Economy of public enterprises and the large State which Mr. Tsipras envisages can in no way lead, today, to growth and development. And without these two, the Greek debt cannot be repaid. As simple as that.

H. Haralambides

Μπλουτζίν, ελβιέλες και αλόχες

Μίλησαν για ήθη, θεσμούς, παραδώσεις και εκτροπές, και πέσανε να τον φάνε τον Σαμαρά που δεν περίμενε τον κύριο Τσίπρα να τελειώσει πρώτα με την κατάθεση στεφάνου στην Καισαριανή.  

Τα ήθη και οι θεσμοί βέβαια δεν έχουν σημασία όταν ο κύριος Σακελαρπωςτονλένε πάει να ορκιστεί υπουργός με το μπλουτζίν και τις ελβιέλες του. 

Αλλά ούτε κι αυτό έχει σημασία.

 Όμως: Ο κύριος Βαρουφάκης μπορεί να είναι συνηθισμένος στις αυστραλέζικες αλόχες του, αλλά όταν συναντάς τον Ολλανδό πρόεδρο του Eurogroup, η αλόχα τον προσβάλει όσο δε θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ο κύριος Βαρουφάκης. Ο διαπραγματευτής μας!  

Ο πρόεδρος του eurogroup, κύριε υπουργέ, δεν έχει καμία σχέση με τα nerds των video games τα οποία συμβουλεύεις. Και απαιτεί τον ανάλογο σεβασμό. 

Με αυτές τις ‘συμβάσεις’ οφείλεις να προσαρμοσθείς και να τις σεβαστείς. Αν θέλεις να σε σεβαστούνε. Αν δεν σου αρέσουν, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. 

Ο δρόμος ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα.

Αλλά το γελοίο έχει κι αυτό τα όριά του.

Η. Χαραλαμπίδης

Varoufakis: How not to start a negotiation

Listening to Professor Varoufakis, the new finance minister of Greece, one couldn’t but admit that he is a formidable negotiator. His impeccable English helps him in this. The bad news is that he has nothing in his hands to negotiate with other than the empty and ear-soothing words of the populist. For, when you say you are ready to negotiate, you do not preempt the negotiation by refuting the most fundamental elements of it: i.e. privatizations and public sector retrenchment. 

His most interesting statement, however, was on his belief in productivity and private investment efficiency. Unfortunately, these are not the beliefs of his marxist colleagues in government. To complete the picture, BBC would be well advised to seek the views on this also of Messrs. Lafazanis and Scourletis.  

H. Haralambides

Ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος

Άπειρες φορές σου έχω γράψει Βασίλη, πως όταν οι Ευρωπαίοι (όχι ο βορράς αλλά ο ίδιος ο νότος) ακούνε για ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος, όπου ο χαρισματικός Αλέξης μας θα μας έδειχνε το δρόμο για μια νέα Ευρώπη, κρατάνε την κοιλιά τους από τα γέλια. 

Σήμερα ο Αλέξης μας πήρε και την επίσημη απάντηση από Ισπανούς και Πορτογάλους. Αλλά και από τον Dijsselbloem τον ίδιο: «η Διάσκεψη αυτή λέγεται Eurogroup».

Η. Χαραλαμπίδης

Jeroen Dijsselbloem - Γιάνης Βαρουφάκης

Mε δυσκολία έδωσε το χέρι του στον… «τσάρο». 

Αν μπορούσε κανείς να τον διαβάσει, να διαβάσει την έκφρασή του όταν άκουγε τον «τσάρο» να λέει πως δεν μιλάει με την τρόικα, αν κανείς μπορούσε να «διαβάσει» αυτό το ‘thank you’ που είπε στον… «τσάρο» στο τέλος, θα έπρεπε να τρέμει σήμερα. 

Για δέκα χρόνια τώρα, με το «Ξύπνα Βασίλη», κουράστηκα να μιλάω για τα τρολς της κακομοιριάς.

Αλλά σήμερα τα ψέματα τέλειωσαν. 

Μέσα στις επόμενες τρεις βδομάδες, η κυβέρνηση Τσίπρα, η κυβέρνηση του αμφιθεάτρου και των 15μελών, προκηρύσσει εκλογές.

Η. Χαραλαμπίδης

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτύχει πριν καν ξεκινήσει

Ανεξάρτητα από κάποιο κούρεμα του χρέους, που το βλέπω από απίθανο ως αδύνατο, η ιδέα των κυρίων Τσίπρα-Βαρουφάκη είναι να συνδέσουν την αποπληρωμή του χρέους με τη μεγέθυνση της Ελληνικής οικονομίας (ρήτρα ανάπτυξης).

Με τη διαφορά πως η ανάπτυξη δεν έρχεται με υπουργική απόφαση, ούτε με προεδρικό διάταγμα. Έρχεται μέσα από μια μοντέρνα, ανταγωνιστική, ιδιωτική οικονομία και όχι μέσα από τον κρατισμό που οραματίζεται στις ονειρώξεις του το οικονομικό επιτελείο του κυρίου Τσίπρα.

Οι Ευρωπαίοι δανειστές μας θα μπορούσαν να συζητήσουν πολλές λύσεις στο πρόβλημα του χρέους, ξεκινώντας όμως από μια αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση: μεταρρυθμίσεις-μεταρρυθμίσεις-μεταρρυθμίσεις.

Αυτό όμως είναι σχήμα οξύμωρο σε συνδυασμό με τη σταλινική δημόσια οικονομία που οραματίζονται οι μαρξιστές του ΣΥΡΙΖΑ. ΟΕΔ.

Η. Χαραλαμπίδης

Κουλτούρα να φύγουμε

Όταν κάτι δεν μας αρέσει, ή μας αποστομώνει, βρίσκουμε πάντα κάτι άλλο, εντελώς άσχετο, να βάλουμε δίπλα του ώστε να συμψηφίσουμε. Να προσθέσουμε αχλάδια και μούσμουλα. Αυτή ήτανε πάντα η τακτική της αριστεράς που, μη έχοντας κάτι ουσίας να πει, εκτός από την κατάθλιψή της μετά το 1989, ασχολείται με τα αδέσποτα και τα ηλιοβασιλέματα. 
Να γιατί η «κουλτούρα να φύγουμε» είχε πάντα αριστερές αποχρώσεις.
 Όλοι εμείς οι άλλοι τραβάμε καθημερινά κουπί για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.
Εμείς οι ανυποψίαστοι, και οι πτωχοί τω πνεύματι.

Η. Χαραλαμπίδης

ΕΚΛΟΓΕΣ 2015

Το ΠΑΣΟΚ δεν το διέλυσε ο Γιώργος Παπανδρέου. Το ΠΑΣΟΚ το διέλυσε ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος που θα περάσει στην ιστορία ως ο πιο εμπαθής πολιτικός που έχουμε γνωρίζει. Ο πολιτικός που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρθηκε ήταν οι προσωπικές φιλοδοξίες του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έρθει στην εξουσία (αν έρθει…) επειδή ο Ελληνικός λαός πιστεύει στις μαρξιστικές μπουρδολογίες του. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει στην εξουσία γιατί ένας οργισμένος Ελληνικός λαός θέλει να τιμωρήσει ένα πολιτικό προσωπικό που αντί να λάβει το μήνυμα των καιρών σφύριζε αδιάφορα, ενδιαφερόμενο μόνο για την πολιτική του επιβίωση.

Είναι δικαίωμα του Έλληνα να θέλει να αυτοκτονήσει, πεθαίνοντας, ίσως, σαν μάρτυρας. Ελπίζω και εύχομαι πως δεν θα το κάνει. Γιατί έτσι παίρνει μαζί του και τις επόμενες γενιές, τα παιδιά του, που δεν έφταιξαν σε τίποτα.  Αλλά και γιατί η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.

Η. Χαραλαμπίδης