Ευρώ ή δραχμή;

Το «ποιο» θα είναι το νόμισμα της χώρας δεν έχει καμία σημασία. 

Σημασία έχει το  "τι" θα είναι αυτό το νόμισμα. 

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και το Μπολιβάρ ακόμα, αν το καρφώναμε (peg) στο ευρώ ή σε άλλο σκληρό νόμισμα. Η πραγματικότητα όμως είναι πως α) μια αδύναμη, για να μην πω ανύπαρκτη, οικονομία, όπως η Ελληνική, δεν μπορεί να επιβιώσει σε σκληρό νόμισμα όπως το ευρώ, β) ο μόνος λόγος επιλογής εναλλακτικού νομίσματος είναι για να έχουμε τη δυνατότητα υποτίμησης του. Αυτό όμως δεν ήτανε ποτέ και πουθενά η λύση, μιας και οδηγεί σε πληθωρισμό, ανεργία και ύφεση. 

Το διακύβευμα είναι να παραμείνουμε στην Ευρώπη. Όχι μόνο γιατί η ανάπτυξή μας δεν είναι δυνατή χωρίς Ευρωπαϊκή βοήθεια (ΕΣΠΑ, Σχέδιο Γιούνκερ, κλπ.) αλλά και γιατί, με τη γενικότερη κατάσταση στην εύφλεκτη Μεσόγειο και Μέση Ανατολή, οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι περιττεύουν σχολίων. 

Μια οικονομία με ελεύθερα κυμαινόμενη νομισματική ισοτιμία θα οδηγούσε τη χώρα στο 1950. Θα μπορούσε να υπάρξει εθνική στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης (και εθνικής κυριαρχίας...) σε αυτή την περίπτωση; Η απάντησή μου είναι: κάποτε ίσως. Σήμερα όχι. Και αν κάτι τέτοιο ήθελε επιχειρηθεί, αυτό θα ήταν δυνατό μόνο κάτω από μια «πεφωτισμένη δεσποτεία» όπου οι Έλληνες, απαλλαγμένοι από τον τατιανομενεγακικό καναπέ τους, και τη «μεσογειακή κουλτούρα» τους, θα δούλευαν ως υπάλληλοι με 10 ευρώ τη μέρα το πολύ. 

Αποκοπή από την Ευρώπη είναι μια επικίνδυνη ουτοπία. 

Οι καιροί μπροστά μας είναι χαλεποί, και μόνο η Ευρώπη μπορεί να βοηθήσει στη νεκρανάσταση της Ελληνικής οικονομίας, όσο γίνεται λιγότερο επώδυνα. 

Η. Χαραλαμπίδης