Καινούργια περπατησιά;

Ανεξάρτητα του πώς δημιουργήθηκε το Ελληνικό χρέος –και εξακολουθώ να πιστεύω πως η ρήση Πάγκαλου ήταν η διαπίστωση της 10ετίας-, δεν υπάρχει κανείς σοβαρός σήμερα που να πιστεύει πως το χρέος είναι βιώσιμο, ιδιαίτερα σε μια οικονομία κατεστραμμένη, με ανύπαρκτη παραγωγική βάση και με ένα σκληρό νόμισμα όπως το ευρώ.

Απόπειρα αποπληρωμής τού χρέους με υψηλά δημοσιονομικά πλεονάσματα θα στραγγάλιζε την όποια πιθανότητα οικονομικής μεγέθυνσης. Εδώ συμφωνώ απόλυτα με τον κύριο Τσίπρα.  Με τη σειρά του, θα πρέπει όμως και αυτός να συνειδητοποιήσει πως η καραμέλα της ανάπτυξης παραπιπιλήθηκε (και όχι μόνο απ’ αυτόν). Η ανάπτυξη δεν επιτυγχάνεται με προεδρικά διατάγματα, αλλά περνάει μέσα από τα ανοικτά επαγγέλματα, ελεύθερες αγορές, ιδιωτικοποιήσεις, μικρό κράτος, και διεθνή ανταγωνιστικότητα. Το έργο όμως αυτό δεν είναι δυνατό να το φέρει εις πέρας μια κυβέρνηση μαρξιστών, απλά γιατί δεν το πιστεύει.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι αναδιάρθρωσης του χρέους, απόλυτα συμβατοί με τους Ευρωπαϊκούς κανόνες και αυτό αργά ή γρήγορα θα γίνει. Υπάρχει όμως και μία προϋπόθεση για την ανάληψη Ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών προς αυτή την κατεύθυνση: Να υπάρχει απέναντί τους ένας σοβαρός και αξιόπιστος συνομιλητής. Αλλά αυτή η αξιοπιστία καταστράφηκε, δυστυχώς, από μια ακατάσχετη μπαρουφολογία, απειρία και ερασιτεχνισμό.

Παρά τις ανανεωμένες φιλότιμες προσπάθειες του κυρίου Τσίπρα, είναι σε όλους γνωστό πως «καινούργια περπατησιά» δεν είναι δυνατή από κανένα γάιδαρο, πόσο μάλλον όταν αυτός έχει περισσότερα από 4 πόδια.

Η. Χαραλαμπίδης