Γιατί;

Όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που ο Καραμανλής μας έβαλε στην ΕΕ, δεν κάναμε την παραμικρή προσπάθεια (όπως έκαναν όλοι οι άλλοι) να καταλάβουμε τους εταίρους μας. Να τους προσεγγίσουμε. Να τους «διαβάσουμε». Αντίθετα, και παρά τον πακτωλό των χρημάτων που εισέρρεαν κάθε χρόνο, για μας ήταν πάντα οι κουτόφραγκοι που «έπρεπε» να πληρώνουν. Οι αστείοι με το πέδιλο και την κάλτσα που κοιμόντουσαν με τις κότες. Ενώ εμείς, για να επαναλάβω μεγαλόσχημους πολιτικούς μας, πιστεύαμε πως «το να είσαι Έλληνας είναι τίτλος τιμής».

Είναι αλήθεια πως το σχολείο δεν μας έδωσε πολλά. Αλλά δεν κάναμε κι εμείς καμιά προσπάθεια να μάθουμε από μόνοι μας και να βελτιωθούμε. Όταν κάθε χρόνο κατατίθεται ο Προϋπολογισμός, οι συμπολίτες των Dijsselbloem και Schäuble, που τόσο πολύ έχουμε λοιδορήσει, θα διαβάσουν τουλάχιστον την εισηγητική έκθεση. Η δική μας πληροφόρηση επί του θέματος είναι από την Τατιάνα και την Ελένη, και από τον Φώτη και τη Μαρία.

Έτσι, βρεθήκαμε σε μία αδιέξοδη κατάσταση χωρίς να μπορούμε να την ερμηνεύσουμε. Χωρίς να καταλαβαίνουμε τι μας συμβαίνει. Προσκολλημένοι σε μια αριστερίστικη ιδεοληψία κάποιας «δημοκρατίας» δικαιωμάτων χωρίς υποχρεώσεις, την ιδεοληψία του «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου», πιστέψαμε πως όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας, και πως το μόνο που επιδιώκουν είναι να μας εξαθλιώσουν κι άλλο, για να μας αγοράσουν έτσι μπιρ παρά. Και ο πόνος έγινε αυτοκαταστροφικός θυμός: Το 72% των Ελλήνων επιθυμεί σύγκρουση με την Ευρώπη, και ό,τι ήθελε προκύψει. Ο θεός να βάλει το χέρι του...

Είναι αλήθεια πως πονέσαμε. Και αυτό γιατί δεν μπορέσαμε ποτέ να καταλάβουμε πως δεν μπορείς να αμείβεσαι περισσότερο από την αξία αυτού που παράγεις. Και εμείς, τα τελευταία 20 χρόνια, δεν παράγουμε τίποτα. Το θεωρήσαμε άδικο ότι οι μισθοί στη Γερμανία είναι τριπλάσιοι των δικών μας. Αλλά ακόμα και σήμερα, οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουμε ότι οι Γερμανοί παράγουν τις Porsche Cayenne του κυρίου Βαρουφάκη, ενώ εμείς παράγουμε (επιδοτούμενα) καπνά και βαμβάκι.

Και έτσι βρέθηκε ένας λαϊκιστής, όπως γίνεται πάντα, που ήξερε να μιλάει. Ο κύριος Τσίπρας. Κερδοσκόπησε πάνω στον πόνο, γνωρίζοντας πως απευθυνότανε σε ένα λαό που, μη μπορώντας να αξιολογήσει, θα ενεργούσε παρορμητικά, πιστεύοντας στο μόνο που του είχε απομείνει: την Ελπίδα.

Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Η. Χαραλαμπίδης