Συναίνεση

Έχω γράψει πολλές φορές για το μοναδικό αυτό χαρακτηριστικό της φυλής μας: Εγώ ή εσύ. Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Μαύρο ή άσπρο. Ταμπελίτσες. Σημαιάκια. Τσιτάτα. Έτσι μάθαμε κι έτσι πορευόμαστε. Γιατί δεν μας δίδαξε ποτέ κανείς την ανάλυση, τη σύνθεση, τη συναίνεση.

Οι κακοί Ευρωπαίοι, που θέλουν όλοι αναφανδόν το κακό μας, έχουν μάθει καλά αυτό το μάθημα: κάθονται γύρο από το τραπέζι, εργασία-εργοδοσία-κυβέρνηση, και δε θα σηκωθούν αν δεν βρουν εκείνη την περίφημη «κοινά επωφελή συμφωνία». Κάτι θα δώσεις, κάτι θα πάρεις.

Εμείς αντίθετα πάμε στο τραπέζι για να πολεμήσουμε. Να χτυπήσουμε το χέρι. Ξέρεις με ποιον μιλάς ρε; Ο εργαζόμενος βλέπει τον εργοδότη σαν τον εχθρό του που πρέπει να τον σαμποτάρει πάση θυσία, ακόμα και στο χώρο εργασίας. Βλέπει το βδελυρό «κεφάλαιο» που απομυζά τον εργατικό μόχθο. Ο εργοδότης βλέπει τον εργαζόμενο σαν τη λεμονόκουπα που θα πρέπει να στύψει μέχρι την τελευταία της σταγόνα. Και η κυβέρνηση βλέπει μόνο την τετραετία της, και όλους όσοι δεν είναι μαζί της να είναι εναντίον της.

Έτσι όμως, κανείς ποτέ δεν κέρδισε. Αντίθετα, όλοι χάσανε και χάνουνε. Ήλπιζα πως όλα αυτά τα 30 τόσα χρόνια στην ΕΕ κάτι θα είχαμε μάθει απ’ τους ξενέρωτους Ευρωπαίους. Έσφαλα.

Η. Χαραλαμπίδης