Οι διακοπές τού COVID-19

 Πολλοί δεν πήγαμε διακοπές φέτος.

«Δε χάλασε δα ο κόσμος αν δεν πάμε και μια χρονιά», είπαμε.

Ζυγίσαμε τον κίνδυνο˙ το πλοίο, το εστιατόριο, την πλαζ, το συγχρωτισμό.

«Κρίμα να πάει χαμένη όλη η προσπάθεια που κάναμε 6 μήνες τώρα», είπαμε. «Και θα ήταν φοβερό να ξαναζήσουμε εκείνον τον εφιάλτη», ξαναείπαμε.

Πώς όμως να απαιτήσεις κάτι τέτοιο απ’ το παιδί που, χωρίς δουλειά, σχολείο, σπουδές, διασκέδαση έμεινε κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους, πολλές φορές από φόβο μπας και είναι αυτό υπεύθυνο αν συνέβαινε κάτι στους γονείς του, με τους οποίους συγκατοικούσε;

Πώς να το απαιτήσεις και από τον μεγαλύτερο, που βλέπει τις -ιερές στη χώρα μας- διακοπές σαν «απόδραση»; Έχω ξαναγράψει γι αυτό˙ απόδραση από τι άραγε; Από τον εργοδότη που τον εκμεταλλεύεται; Από μια δουλειά που την κάνει μόνο και μόνο για να ζήσει; Από το πρωινό ξύπνημα; Από μια αβεβαιότητα που, μέρα με τη μέρα, μετατρέπεται σε βαθιά κατάθλιψη;

Δεν πήγαμε.
Μα η «Οικονομία»;
Εδώ νομίζω πως το τοπίο έχει πλέον ξεκαθαρίσει στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, και οι τυχόν ενστάσεις σου σεβαστές Βασίλη:
Στην ερώτηση «lockdown ή οικονομία;», οι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν δώσει την απάντηση τους.
Η κάθε μια με τον τρόπο της.
Έμμεσα ή άμεσα.
Φανερά ή συγκαλυμμένα.
Η απάντηση όμως είναι μονοσήμαντη.
Και ομόφωνη. 
Οικονομία...

ΗΧ

Τον παλιό εκείνο τον καιρό

Ψάχνοντας να βρούμε τι να κάνουμε, με την κλεισούρα του κορωνοϊού, πιάσαμε τις εκκαθαρίσεις, πλουτίζοντας έτσι τους παλιατζήδες: Βιβλία, φωτογραφίες, δώρα, γκατζετάκια, παλιά κινητά, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Δεν πετούσαμε, βλέπεις, τίποτα. Και μαζεύαμε για  χρόοονια. Μήπως κάποτε... 

Και οι παλαιότεροι, δεν άργησαν να μπουν στον κόσμο των αναμνήσεων. «Τα παλιά, καλά, εκείνα χρόνια». «Η Αθήνα των παιδικών μας χρόνων, με αγιόκλημα και γιασεμιά». 

Το πρόβλημα των αναμνήσεων όμως είναι ότι είναι πολύ ‘επιλεκτικές’. Κρατάνε τα καλά, και πετάνε στα σκουπίδια του υποσυνείδητου όλα τα δυσάρεστα. Να λοιπόν τι έλεγε για την Αθήνα, το 1979, ο μεγάλος μας Νίκος Τσιφόρος στην «Ιστορία της Αθήνας»

[…]Εμείς οι πιο παλιοί τη θυμούμαστε όταν δεν ήτανε ακόμα πολιτεία, αλλά συνονθύλευμα πολλών χωριών. Όταν όλοι οι έμποροι πουλούσανε στο δρόμο την πραμάτεια τους, όταν η λάσπη έφτανε στο γόνατο, όταν δεν είχε φως στους δρόμους, όταν τα μόνιππα ήτανε τα ταξί της, κι όταν το νερό ήτανε πρόβλημα κι η κάθε νοικοκυρά κοπάναγε τον γκαζοτενεκέ της στο κεφάλι της άλλης, για να προλάβει να γεμίσει πρώτη, πριν στερέψει η δημοτική βρύση, που έδινε λίγο νεράκι δυο φορές τη βδομάδα. Άλλος κόσμος, άλλες συνήθειες, άλλες περιπέτειες, που τις λένε «η καλή παλιά εποχή». Βρώμα, απελπισία, στέρηση, κρύο, αρρώστιες, απλυσιά, όλα που μας φαίνονται καλά γιατί τότε ήμαστε νέοι… Τίποτα παραπάνω[...]

Για το γνήσιο της υπογραφής,

HX

Προοπτική

Έχω έναν καλό φίλο και συνάδελφο που, στα 30-τόσα χρόνια που τον ξέρω, υπήρξε πάντοτε αστείρευτη πηγή καλού χιούμορ.

«Από μια ορισμένη ηλικία και μετά», μου λέει σήμερα στο πρωινό, διαδικτυακό καφεδάκι μας, «τις αγορές μας θα πρέπει πάντα να τις υποβάλουμε στο κριτήριο μιας κάποιας προοπτικής».

«Τι θες να πεις;» τον ρωτώ, έχοντας ήδη ψυλλιαστεί πού το πήγαινε.

«Να. Την Τετάρτη αγόρασα ένα απίθανο καλοκαιρινό κουστουμάκι για 200 ευρώ˙ ελπίζω να με βγάλει».

Δεν είναι και ο πρώτος ο φίλος μου;

ΗΧ

Δηλώνω 'πολιτικά ανορθώτατος'

Είναι μια κάποια χώρα της Ευρώπης που τα νέα αυτοκίνητα, ιδιαίτερα τα πιο ακριβά, παραγγέλλονται χωρίς διακριτικά μοντέλου˙ μόνο η μάρκα: Mercedes. BMW, κλπ. Τίποτε άλλο. Μάλιστα, η προτίμηση αυτή κοστίζει, αφού σε όλο τον άλλο κόσμο το μοντέλο αναγράφεται στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, και η εξαίρεση από τη γραμμή παραγωγής συνεπάγεται κόστος. 

Γιατί γίνεται αυτό; Απλά, γιατί αν το μοντέλο αναγράφεται, τότε ο γείτονάς μου θα μπορεί εύκολα να τεκμάρει και πόσο πλήρωσα για την αγορά του αυτοκινήτου. Και αυτό είναι «προσωπικό δεδομένο» που δεν θέλω να μοιραστώ μαζί του. Ή, μάλλον, θέλω να τον αφήσω να φαντάζεται αυτό που θα ικανοποιούσε τη ματαιοδοξία μου.

Θέλω να με βλέπει να φορτώνω τα πέδιλα του σκι στο αυτοκίνητο, αλλά δε θα του πω ποτέ πού πάω για σκι˙ και δε θα με ρωτήσει, για να μην τον ρωτήσω κι εγώ.

Δε σηκώνουμε πια το τηλέφωνο. Και αν κάποτε το κάνουμε, μιλάμε ακατάπαυστα και ταυτόχρονα, για να μη δώσουμε στο συνομιλητή μας τη δυνατότητα να ρωτήσει κάτι. Και μόλις τελειώσουμε τη φλυαρία λέμε γρήγορα ένα αντίο και το κλείνουμε.

Έχουμε κανονίσει να πάμε για καφέ με μια φίλη, και το ‘χουμε κάνει ανατολικό ζήτημα. Το σκεφτόμαστε δυο μέρες πριν, και μας αγχώνει. Φτιάχνουμε στο μυαλό μας σενάρια: «τι θα της πω αν με ρωτήσει για το…». Προετοιμάζουμε απαντήσεις σε υποθετικές ερωτήσεις μπας και μας ξαφνιάσει. Και αν πάμε και μαζί με το καλύτερό μας ήμισυ, ε,, τότε τα πράματα δυσκολεύουν ακόμα πιο πολύ, γιατί θα πρέπει να προσέξουμε μπας και πέσουμε σε αντιφάσεις.

Χειμώνα καλοκαίρι γυρίζουμε όλοι με μαύρα γυαλιά˙ μπας και διασταυρωθούν οι ματιές μας και χρειαστεί να πούμε καλημέρα˙ και δυο βύσματα στ’ αυτιά, καλού κακού. Βλέπεις, απ’ τη μια μέρα στην άλλη γίναμε όλοι μουσικόφιλοι.

Η φυσική επαφή κοντεύει να εκλείψει και ο κόσμος μας έχει γίνει η οθόνη ενός υπολογιστή˙ για να έχουμε έτσι καλύτερο ‘έλεγχο’ των ερωταποκρίσεων. Το θέμα πάει ακόμα βαθύτερα, αλλά την αντικοινωνικότητά μας την έχουμε βολικά βαφτίσει ‘προστασία προσωπικών δεδομένων’. Δεν μας αρέσουν οι ερωτήσεις γιατί μισούμε τις απαντήσεις. Κι έτσι τις έχουμε κάνει «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα»˙ ακόμα και τις πιο αθώες, όπως  «τι έχετε για φαΐ το μεσημέρι;».

Η κρυψίνοια, που δεν είναι απαραίτητα ανεξάρτητη από τον εθισμό στο ψεύδος, μας έχει γίνει ανίατη ασθένεια και συνωμοσιολογία. Το πιο διασκεδαστικό δε είναι όταν προσπαθούμε να πείσουμε και τους άλλους πως «οι τρόποι» μας αντιπροσωπεύουν το «πολικά ορθό».

Get a life buddy and give me a break˙ που θα ‘λεγε κι ο γαμπρός μου ο Jeff.

Στην πρωινή μου βόλτα μιλάω με τη μισή πόλη˙ με την άλλη μισή το απόγευμα. 

Και δηλώνω περήφανα και με πάσα αυθάδεια, «πολιτικά ανορθώτατος».

ΗΧ 

Η σημασία της φλυαρίας

Στη διάρκεια του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο J.K. Galbraith ήταν υπεύθυνος για τη διαμόρφωση και τον έλεγχο των τιμών στην Αμερικάνικη οικονομία. Γράφει λοιπόν ο Galbraith σε ένα από τα βιβλία του πως, μια μέρα, τον προσέγγισε ένας βιομήχανος που κατασκεύαζε σόλες παπουτσιών. Μέσα από μία διατριβή 400 σελίδων, ο βιομήχανος προσπάθησε να του εξηγήσει πως χωρίς άρβυλα οι στρατιώτες δε θα μπορούσαν να πολεμήσουν ούτε, κατά συνέπεια, ο πόλεμος να κερδηθεί. Καθοριστική λοιπόν η σημασία των σολών και θα έπρεπε ως εκ τούτου να στηριχθεί με μια μικρή ‘επιδότηση’.

400 σελίδες! Συνήθως μας συνεπαίρνουν τόσο πολύ οι ‘σοφίες’ αυτών που γράφουμε, που γράφουμε όλο και περισσότερο. Κατεβατά ατέλειωτα. Ιδιαίτερα σήμερα που η φλυαρία στο διαδίκτυο είναι τσάμπα.  Προσπαθούμε να βάλουμε σε ένα ‘κομμάτι χαρτί’ όλα όσα η κεφάλα μας λέει πως έχουν, ή πως θα έπρεπε να έχουν, σημασία. Και το πιο ωραίο είναι πως, γράφοντας, είμαστε πεπεισμένοι πως και όλοι οι άλλοι θα δείξουν το ίδιο ενδιαφέρον για τις ‘εξυπνάδες’ μας όπως εμείς οι ίδιοι, και θα καταφέρουν να φτάσουν στο τέλος του άρθρου ή της ανάρτησής μας. 

Γράφουμε λοιπόν κατεβατά ολόκληρα που κανένας δε θα διαβάσει. Και για να μην απογοητεύσουμε τον επίδοξο ‘νομπελίστα’ που ιδροκοπά, κανείς μας δεν του λέει τη μαύρη αλήθεια: «μην το παιδεύεις φίλε μου˙ κανείς δε θα το διαβάσει. Κι αν θέλεις να μεταφέρεις κάτι σε κάποιο ακροατήριο, αντί για μια σελίδα, προσπάθησε να το πεις με 50 λέξεις». 

Θυμάμαι τον Ρόναλντ Ρήγκαν που έλεγε «μη μου φέρετε να διαβάσω τίποτα μεγαλύτερο από μιάμιση σελίδα διπλού διάστιχου» (double spaced)˙ ή τη Μάργκαρετ Θάτσερ που έλεγε στον επισκέπτη της «έχεις πέντε λεπτά να μου πεις περί τίνος πρόκειται».

Πολλά είπα.
250 λέξεις.

ΗΧ

Υ.Γ.: Θα ήταν παράληψη να μην πούμε πως η φλυαρία είναι κατά κάποιο τρόπο και χαρακτηριστικό της γενικότερης κουλτούρας μας. Αυτό που ένας Ιταλός φοιτητής μου θα πει σε μια σελίδα, ο Ολλανδός θα το πει σε μισή η και λιγότερο. Και οι δύο τρόποι έκφρασης είναι όμορφοι. Αρκεί να τους καταλάβεις, να τους μάθεις και να τους αγαπήσεις.

Βρεντήσιον

Έχουμε μια μικρή γωνίτσα κάπου 'κει στο Νότο της Ιταλίας, που αυτή την εποχή είναι παράδεισος. 

Σου σπάνε τη μύτη οι φούρνοι στην πρωινή βόλτα˙ σφουγγαρίζουν οι νοικοκυρές τα πεζοδρόμια˙ λαχταριστά τα φρούτα, οι αγκινάρες και τα κουκιά στη λαϊκή.

Φτωχό το μέρος. Ξεχασμένο από θεούς και ανθρώπους.

Οι νέοι έχουν οι περισσότεροι φύγει. Τα γεροντάκια έχουν απομείνει μόνο, που αναπολούν κάποια καλύτερα, λέει, περασμένα χρόνια, απολαμβάνοντας την ανοιξιάτικη λιακάδα στα παγκάκια της πόλης. Οι πιο πολλοί δεν διαθέτουν το ένα ευρώ του καφέ, ώστε να κάτσουν και να τα πουν στο καφενείο.

Μου λείπει.

Δυο μήνες τώρα, αποκλεισμένος στην άλλη άκρη του φάσματος, ίσως σε μια από τις πιο προχωρημένες πόλεις της Ευρώπης: το Ρότερνταμ. Είμαι ευγνώμων που όλα αυτά τα χρόνια είχα την τύχη να γνωρίσω τις "Δύο Ευρώπες". Ή, καλύτερα, τους δύο κόσμους της Ενωμένης μας Ευρώπης.

Της Ευρώπης μας που κινδυνεύει.

ΗΧ 

Η αξία της ανθρώπινης ζωής

Πέσαμε πάλι χθες να τον φάμε τον Wolfgang #Schäuble. Αλλά τι ακριβώς ήταν αυτό που είπε και δε μας άρεσε;

Τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι είπαν κι όλοι οι άλλοι˙ albeit, στην περίπτωσή τους, συγκεκαλυμμένα: Η ζωή «είναι» το υπέρτατο αγαθό αλλά 'υπέρτατο' δεν σημαίνει απαραίτητα και 'απροσμέτρητο'. Όπως όλα τα άλλα αγαθά, έχει και η ζωή την αξία της. Και η αξία αυτή δεν είναι απεριόριστη ή άπειρη, αλλά πεπερασμένη. Αν ήταν διαφορετικά, η ζωή δε θα είχε μεγαλύτερη αξία από αυτή του σκαρφαλώματος των δέντρων και της διατροφής με βελανίδια.

Για την ακρίβεια, σε όλες τις μελέτες ‘κόστους-ωφέλειας’ που κάνουμε, π.χ. για πυρηνικούς σταθμούς, ναυσιπλοΐα, σεισμούς, αντιμετώπιση θεομηνιών γενικά, πάντοτε, και ‘υποχρεωτικά’, δίνουμε ένα νούμερο στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία˙ αυτό εναπόκειται στον εκάστοτε ερευνητή.

Αλλά αν υποθέταμε την αξία της ανθρώπινης ζωής ως άπειρη, δε θα είχαμε ποτέ καταφέρει να πάρουμε κανένα μέτρο για την προστασία της. Στα δέντρα θα ήμασταν ακόμη. Εμείς θα γινόμασταν Μάνδρα Αττικής κάθε χειμώνα, και οι Σουηδοί θα βουτούσαν στα σιντριβάνια με το πρώτο κύμα κάποιου καύσωνα.

Και αυτά είναι παραδείγματα που ακόμα και η άγαμος θυγατέρα θα ήταν σε θέση να καταλάβει. 😉

ΗΧ

J-P Juncker: Ένας ωραίος άνθρωπος

«Η Ευρώπη είναι ένα ιδεώδες» είπε στον αποχαιρετιστήριο λόγο του ο J-P Juncker. «Και όσοι ευτύχισαν να ζήσουν μεταπολεμικά σε αυτήν, κέρδισαν το λαχείο της ζωής».

Ωραία λόγια που ποιος δε θα ‘θελε να πιστέψει. Αν μη τι άλλο, γιατί είναι αληθινά.

Παράλληλα όμως, η Ευρώπη έχει γίνει μια ‘τροφαντή’ κοινωνία της αφθονίας, της ευημερίας και της ανεκτικότητας, στο μέσο μιας αγέλης λύκων. Όταν το περιβάλλον και ο πλανήτης γενικότερα κρέμονται στην άκρη μιας κλωστής, στα χέρια των Τραμπ, Τζόνσον, Σι, Πούτιν, Ερντογάν, Όρμπαν, Σαλβίνι, Σάλμαν, Χαμενεΐ, κλπ., ο καημός του κ. Μακρόν ήταν να βάλει την Κα Λαγκάρντ στην ΕΚΤ˙ της Κας Μέρκελ να βάλει την Κα Φον ντερ Λάιεν στην προεδρία της Επιτροπής, και της τελευταίας να φροντίσει ώστε η μισή Επιτροπή να απαρτίζεται ‘υποχρεωτικά’ από γυναίκες.

Ωραία λοιπόν τα λόγια του J-P˙ και θα τα θυμόμαστε. Όπως και τον ίδιο. Αν όχι για κάποιο άλλο λόγο, σίγουρα για το καλό του χιούμορ, την αξιαγάπητη προσωπικότητά του, αλλά και τη δική μας αδιαπραγμάτευτη αγάπη για την Ευρώπη μας.

HX

ΑΣΥΛΟ

Ακούω από πολλούς αυτές τις μέρες, ακόμα κι από τον Γιώργο τον Μπαμπινιώτη (χθες), πως η λύση είναι να δώσουμε ηλεκτρονικές ταυτότητες στους φοιτητές, και έτσι να ελέγχουμε ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει απ’ το πανεπιστήμιο.

Δεν ξέρω ποιος πρώτος ξεφούρνισε την ανοησία αυτή, αλλά σε όλα τα πανεπιστήμια ανά τον κόσμο που γνωρίζω, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Η είσοδος είναι ελεύθερη. Φυσικά υπάρχουν (διακριτικά) οι σεκιουριτάδες που μπορεί, μία στις εκατό, να σου ζητήσουν ταυτότητα (ακόμα κι από ‘μένα) αν κάτι δεν τους πάει καλά. Αλλά αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

Αν λοιπόν όλες οι χώρες ανατολής, δύσης, βορά και νότου έχουν καταφέρει να φτιάξουν πανεπιστήμια που ντρέπεσαι να πατήσεις, αυτό δεν είναι επειδή οι φοιτητές έχουν ταυτότητες, ούτε γιατί κάνουν βόλτες οι σεκιουριτάδες. Ο λόγος είναι ότι όλες οι χώρες του πλανήτη -πλην του τελευταίου υπαρκτού σοβιέτ- έχουν εδώ και δεκαετίες απαλλαγεί από αναρχικούς, ρουβίκωνες, κουκουλοφόρους και τέλος πάντων όλους όσοι με την επανάσταση (στο κρανίο τους) θέλουν να σώσουν την ανθρωπότητα. Εκεί είναι το πρόβλημα και εκεί επίσης, για άλλη μια φορά, ο στρουθοκαμηλισμός μας.

Και κάτι ακόμα. Στις φασιστικές αυτές χώρες της βόρειας Ευρώπης, Σκανδιναβίας, Αμερικής κλπ., αντίσταση κατά της Αρχής και καταστροφή δημόσιας περιουσίας σημαίνει ότι ο θερμόαιμος νεαρός θα σταματήσει να βλέπει αστεράκια μετά από κάνα δυο μήνες. Διστάζω δε να περιγράψω τι θα του συνέβαινε στην Κίνα και στις περισσότερες χώρες της Ασίας. Τέλος, σε κάποιες περιπτώσεις, τη σύλληψη μπορεί να την έκανε ακόμα και ο φιλαράκος της φωτογραφίας.

Αλλά τι τα θες;
Είπαμε: φασιστικές χώρες.
Εδώ, στο λίκνο της δημοκρατίας, δεν περνάνε κάτι τέτοια.

ΗΧ

Μέσ' στα θερινά τα σινεμά (James Bond: Dr. No)

Την έχω ξαναπεί την ιστοριούλα.
Δε θυμάμαι πού και πότε κι έτσι την ξαναλέω.
Όχι για 'σένα, φίλε μου Βασίλη, αλλά για ‘μένα, για τον Ευκλείδη και τον παππού του.

Ήμουν 11 όταν παίχτηκε ο Dr. No. O μπαμπάς ήταν φίλος του καλού κινηματογράφου˙ ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, με αγιόκλημα και γιασεμιά.

Ακατάλληλο το έργο. Τότε, αυτό σήμαινε ‘άνω των 14ων ετών'.

Άγχος αν θα με ‘βάζανε’.

Τον μπαμπά δε φαινότανε να τον πολυαπασχολεί.

Κόψαμε τα εισιτήρια και πήγαμε στην εσωτερική πόρτα, που χώριζε την είσοδο από την αίθουσα με μια κουρτίνα από χρωματιστές χάντρες, που έκαναν θόρυβο όπως περνούσες.

Εκεί στεκόταν ο ‘εφοριακός’. Έτσι λέγαμε τότε αυτούς που κόβανε τα εισιτήρια.

Παλιός γνώριμος του μπαμπά. Χρόνια πελάτες, βλέπεις.

Με σταματά αυστηρά με την παλάμη: 

--«ο ‘κύριος' πόσο χρονών είναι;»

--«Δεκατεσσάρων», του απαντώ με το πιο σοβαρό μου.

Αντάλλαξαν ένα αδιόρατο χαμόγελο με τον μπαμπά.

Τότε δεν το είχα προσέξει.

Αλλά τους βλέπω σήμερα  σα να 'ταν χθες…
Ήταν το καλοκαίρι του 1963.

ΗΧ

Κουβέντες του λιμανιού

Αφού εμβόλισε πρώτα το πλοίο τής  οικονομικής αστυνομίας, θέτοντας σε κίνδυνο τους αξιωματικούς του, ελεύθερη πλέον η καπετάνισσα.

 Βλέπεις στην Ιταλία (και σε ‘αδελφές’ χώρες), οι νόμοι δεν είναι για να εφαρμόζονται αλλά για να ερμηνεύονται κατά το δοκούν του εκάστοτε δικαστή˙ (σαν εκείνον ‘κει το δικό μας, ο όποιος για να αποφανθεί για τις τηλεοπτικές άδειες έπρεπε, λέει, πρώτα να αφουγκραστεί το σφυγμό της κοινωνίας). Μάλιστα, σε ορισμένες χώρες (ας μη λέμε ονόματα) υπάρχουν και ‘ταρίφες’: τόσο για μια αστική απόφαση, τόσο για μία ποινική, ή μια διοικητική.

Αλλά αυτή είναι και η νοοτροπία του απλού πολίτη. Διπλό-τριπλό παρκάρεις όχι με κριτήριο το αν επιτρέπεται ή απαγορεύεται η στάθμευση, αλλά αν, κατά την κρίση σου, διπλό-παρκάροντας ενοχλείς κάποιον άλλον.

Η ιταλική κυβέρνηση ανακοίνωσε την εκ βάθρων αναμόρφωση ολόκληρου του (κατακόκκινου) συστήματος της Ιταλικής Δικαιοσύνης. Αυτό σημαίνει ότι θα εξεταστούν οι τρόποι επιλογής των δικαστικών λειτουργών, η εκπαίδευσή τους, αξιολογήσεις, προαγωγές και πολλά άλλα.

Η καπετάνισσα θα απελαθεί άμεσα. Σύμφωνα με την κυβέρνηση, η παραμονή της στη χώρα αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια. Πίσω στη χώρα της λοιπόν˙ στη Γερμανία. Και αναρωτιέμαι: Γιατί άραγε δεν έπαιρνε το πειρατικό της και τους μετανάστες και να τους πάει στο Αμβούργο; Γερμανική ΜΚΟ δεν είναι το πλοίο της; Δυο μέρες υπόθεση θα ήταν˙ δεκαπέντε περίμενε έξω από τη Λαμπεντούζα πριν κάνει το ντου. Θα γελούσαμε λιγάκι τότε με το πάρτι που θα έκαναν τα λυκόσκυλα της αστυνομίας του Αμβούργου.

Αλλά βλέπεις στη Γερμανία υπάρχουν λυκόσκυλα και έλλειμμα Δημοκρατίας. Στην Ιταλία και σε ‘αδελφές’ χώρες υπάρχει πλεόνασμα Δημοκρατίας και Ρουβίκωνες.

Ευτυχώς, μέχρι την ερχόμενη Κυριακή.

ΗΧ

Μεγάλες κυρίες και πουράτοι πρωθυπουργοί

Δεν ξέρω αλλά όπως πάμε στο τέλος με βλέπω να γίνομαι ακραιφνής Τσιπραίος φίλε μου Βασίλη. Και να σου πω και κάτι; Τις εκλογές αυτές δε θα τις κερδίσει ο κ. Τσίπρας˙ του τις προσφέρει στο πιάτο η ίδια η Αντιπολίτευση.

Όλοι οι επαναστάτες (Κάστρο, Τσε, κλπ.) κάπνιζαν πούρο. Και όλοι οι βέροι κομμουνιστές (με πρώτο διδάξαντα τον Έριχ Χόνεκερ) ήταν σκαφάτοι. Απόλυτο δίκιο έχει λοιπόν η κ. Παναγοπούλου όταν λέει, παραφράζοντας λίγο τη λαϊκή σοφία, πως «εδώ η Ελλάδα καίγεται και το… κι εμείς ασχολούμαστε με τρίχες».

Πάντως πολύ διασκεδαστική τη βρίσκω αυτή τη σχέση του κ. Τσίπρα με τις «μεγάλες κυρίες». Κι αυτές απ’ τη μεριά τους το καμαρώνουν και τον περιφέρουν, σα σκυλάκι του καναπέ, επιδεικνύοντάς τον στις φίλες τους εντός και εκτός Ελλάδος. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν τον μοιράζονται˙ η μία τον παραλαμβάνει αφού έχει τελειώσει η άλλη. Εκεί που έχω κάποιες αμφιβολίες είναι στο τι άλλες ‘υπηρεσίες’ ή χατίρια μπορεί να τους κάνει ο κ. Τσίπρας. Γιατί αν δεν κάνεις τα χατίρια μιας μεγάλης κυρίας, σου παραδίδει το διαβατήριό της και αποδημεί.   

Κακώς επίσης κακολογούμε το ‘παιδί του λαού’ ότι έχει προσεγγίσει ανοιχτά πλέον το μεγάλο κεφάλαιο. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει: Είναι οι μεγάλες κυρίες που είδαν το φως το αληθινό και ασπάστηκαν τα προστάγματα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αύριο θα ανακαλύψουν τον φιλελευθερισμό του Μητσοτάκη και μεθαύριο, ιδίως αν οι Κινέζοι συνεχίσουν να επενδύουν στη χώρα μας, θα ασπαστούν τον κρατικό καπιταλισμό του Xi Jinping.

Γιατί όπως και πάλι πολύ σωστά είπε η κ. Παναγοπούλου, «σήμερα δεν υπάρχουν δεξιοί και αριστεροί. Αυτά όλα είναι τρίχες για τα γήπεδα».

Και για να σου πω την αλήθεια φίλε μου Βασίλη, αυτό είναι και το μόνο σωστό που άκουσα αυτές τις μέρες.

ΗΧ

Το εθνικό μας σπορ

Όλη του τη ζωή, ραδίκια πουλούσε ο Παναγιώτης. 

Ώσπου ήρθε κι αυτουνού η ώρα κι άρχισε να τα βλέπει από κάτω προς τα πάνω.

Κι έτσι, το μανάβικο πέρασε στο γιο του, τον Αργύρη, που κάνει απέλπιδες κατά τη γνώμη μου προσπάθειες να μην τον εξαφανίσει κι αυτόν το σουπερμάρκετ της γωνίας.

«Οι πελάτες μου με σώζουν» μου λέει τις προάλλες με ύφος λυπημένο.

Πελάτες σαν τη μάνα μου, που ψώνιζε απ’ τον Παναγιώτη εδώ και 60-κάτι χρόνια. Τώρα πλέον, ο Αργύρης της πάει τα ψώνια στο σπίτι. Την αφρόκρεμα του μαγαζιού. 

Φυσικά, απόδειξη δε φέρνει ποτέ ο Αργύρης.

«Σαν πολλά δεν έδωσες για τις αγκινάρες;» της λέω προχτές.

«Έδωσα αυτά που έπρεπε», μου απαντάει αυστηρά, κόβοντας έτσι τη συζήτηση.

Το ξανασκέφτηκε όμως, και μου γυρίζει, πιο μαλακά τώρα:

«Ο Αργύρης κόβει απόδειξη για ό,τι έχει στη μόστρα. Αυτά που έχει για τους πελάτες όμως τα έχει «από κάτω». Φαντάσου να του ζητούσα απόδειξη για τις αγκινάρες. Την επόμενη φορά, όχι αγκινάρες δε θα μου ‘φερνε αλλά θα ‘μουν ‘φχαριστημένη αν μου ‘φερνε τα κοτσάνια».

Με αποστόμωσε.

ΗΧ

Once bitten...

President Vladimir Putin has ruled Russia since 1999. He has positioned himself as the leader of the world’s “socially and culturally conservative” common folk, like me, against “international liberal democracy” and all that this means. 

I am not, necessarily, referring here to transgenders; gender dysphoria, cisfemales, pansexuals, drags, criminality, anarchy, trade-unionism, freedom of Press (sic) and much much more of our “European Values”; nor to the flags we wave each time terror strikes us. I am referring to mainstream politicians who, for decades, amassed incredible fortunes (visible or hidden) by b@llshitting and impoverishing the populace: their voters.

Now, we just pay the cost of our past choices and, unfortunately, the ‘once bitten twice shy’ adage does not apply in politics; or does it?
We shall soon know.

HE Haralambides

Ολιγαρκής Αφθονία

Ας ξαναπώ για άλλη μια φορά πως, με τέτοια αντιπολίτευση, ο κ. #Τσίπρας θα παραμείνει στην καρέκλα του για πολύ καιρό ακόμα. Θα σας πω λοιπόν εγώ τι σημαίνει "ολιγαρκής αφθονία".

Το 1987 πήγα στη Σουηδία όπου και εργάστηκα 5 χρόνια. Τότε, η Σουηδία ήταν γνωστή ως "ο τρίτος δρόμος", και ήταν το λαμπρό "παράδειγμα" του Αντρέα Παπανδρέου. Διαφημίσεις δεν υπήρχαν, και αυτές που υπήρχαν ήταν για γέλια (τις βλέπαμε στο σινεμά και όχι στην "κρατική" τηλεόραση). Αν έμπαινες σε μαγαζί θα έβρισκες ένα μόνο είδος καφέ, οδοντόπαστας, παντελονιού, κοστουμιού, προφυλακτικού, ποδηλάτου, κλπ. κλπ. Η επιλογή σου ήταν από μικρή ως ανύπαρκτη αλλά ό,τι αγόραζες ήταν υψίστης ποιότητας και ποτέ δεν θα έφευγες με άδεια χέρια.

Αυτά συνέβαιναν σε μια χώρα όπου όποιος έφευγε (ή φεύγει) στο εξωτερικό, έφευγε με κατάθλιψη.

Μια χώρα γνωστή ως "επίγειος παράδεισος".

Και μια χώρα που δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τις πολιτικές της, συμπεριλαμβανομένης και της "ολιγαρκούς αφθονίας".

ΗΧ

Μια Harley Davidson 70 Μαΐων

Χωρίς πλάκα, πολύ χάζι τα κάνω τα γερόντια με τις Harley Davidson, ειδικά όταν διαλέγουν τις ώρες κοινής ησυχίας για να μας πουν με την εξάτμισή τους πως:

«εδώ είμαι κι εγώ! Κοιτάτε με! Δεν τα τίναξα ακόμα…»

Ο σημερινός ήταν πραγματικά άπαιχτος: Το μούσι μέχρι το στήθος και η αλογοουρά έως τα μισά της πλάτης. Τα δαχτυλίδια να σου πέφτει το χέρι, και το δερμάτινο, πρώτης ποιότητας, με «Harley Davidson» στην πλάτη. Το σκουλαρίκι διαμαντάκι και οι κρεμ μπότες αγυάλιστες για κάνα χρόνο και βάλε, όπως πρέπει να είναι οι μπότες ενός «ελεύθερου καβαλάρη» που ξέρει...

Την καλογυαλισμένη Harley γύρω στα 50Κ ευρώ την έκοψα, και τους Μάϊους του «καβαλάρη» γύρω στους 70.

--Πάρε κάνα σκυλάκι φίλε μου! Πιο φθηνά θα σου 'ρθει, και θα αφήσεις και πέντε δεκάρες πίσω σου, σ’ αυτούς που ακολουθούν και σε περιμένουν σαν τα κοράκια.

Άντε μπράβο.

Και άσε το Woodstock και την Route 66 για το σινεμά…

Κι εμένα, στην ησυχία της μεσημεριανής μου ανάπαυλας!

ΗΧ

Lotus Esprit, James Bond, Κυρία Θάτσερ, Brexit, Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά!

Μέρες που ‘ναι, χαζεύαμε όλοι μαζί με την οικογένεια το “The Spy Who Loved me”. Ένας James Bond είναι πάντα επίκαιρος, ιδιαίτερα στις γιορτές, ανεξάρτητα ποιος τον υποδύεται (ακόμα και ο Daniel Craig…). Και όπως έβγαινε η ‘υποβρύχια’ Lotus Esprit από τη θάλασσα, σχολίασα πως το αυτοκίνητο αυτό (παρεμπιπτόντως το αγόρασε πρόσφατα ο Ellon Musk για ένα εκατομμύριο δολάρια) ήταν κάποτε το όνειρο κάθε πιτσιρικά. Το ‘χαρτάκι’ που δεν τ’ αλλάζαμε με κανένα άλλο, ακόμα κι αν το είχαμε διπλό.

Ήταν η εποχή της απόλυτης παντοδυναμίας της Βρετανικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Τα πούλησαν όμως όλα. Μαζί με τα λιμάνια τους και πολλά άλλα πράματα. Το αποτέλεσμα; Κάποιοι έγιναν πλουσιότεροι. Πολλοί, μέσα σε μια νύχτα. Όλοι οι άλλοι όμως; Οι τέως ιδιοκτήτες του ‘πωλητηρίου’ που είχε χτιστεί με τα δικά τους τα λεφτά; Τους φόρους τους; Κάτι σαν τη Χαλυβουργική και τη Motor Oil να πούμε, που τις χρηματοδοτήσαμε με τους φόρους μας, πιστεύοντας πως θα ήταν οι πυλώνες της ευρύτερης ανάπτυξης της χώρας;

Όλοι οι άλλοι ήταν λιγότερο τυχεροί.

Η κυρία Θάτσερ δεν είχε πρόβλημα με αυτό. Υποστήριζε πως, εφόσον «όλα» τα εισοδήματα αυξάνονται, δεν πειράζει που ανοίγει η ψαλίδα μεταξύ φτωχών και πλούσιων. Μάλιστα, έλεγε με έξαψη στο Κοινοβούλιο, αυτό ήταν και το σωστό, σύμφωνα με την οικονομική θεωρία, γιατί είναι οι πλούσιοι αυτοί που θα επενδύσουν, ώστε να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και για τους υπόλοιπους.

Οι αγαπημένοι μου φίλοι της Αγγλαγγουρίας, της πολύ μεγάλης αυτής χώρας, ετοιμάζονται να παρατήσουν την κολεγιά μας και να δοκιμάσουν την τύχη τους. Λάθος, αλλά τους εύχομαι τα καλύτερα. Έκανα όμως πρόσφατα, και μετά από 40 σχεδόν χρόνια, μια περιοδεία στη μη-αστική Αγγλία. Επίγειος παράδεισος, όπως ήταν και τότε, ξεχασμένος από θεούς και ανθρώπους. Πολύ λίγα είχαν αλλάξει, και πολύ θα ήθελα, τώρα όπως και τότε, να ζούσα στο Torquay του Basil Fawlty, ή στο St Mary Mead της Miss Marple. Τα συμπεράσματά μου όμως ήταν λιγότερο ρομαντικά: ο μοναχικός δρόμος των μη προνομιούχων Βρετανών θα είναι πολύ μα πάρα πολύ ακανθώδης. Θα δείξει…

Καλή χρονιά,

ΗΧ

Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται

Όποιος αρνείται να δει την επανάσταση των λαών κατά των ελίτ και των τραπεζών εθελοτυφλεί. Και ο υπεύθυνος για την κοσμογονία αυτή που συντελείται γύρω μας δεν είναι άλλος από το ίντερνετ. Κάποτε, 4 χώρες είχαν μοιράσει και διοικούσαν την Αφρική, χωρίς να ξέρει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά. Η Αγγλία διοικούσε την Ινδία με μόνο και μόνο 3000 γραφειοκράτες, χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι. Το διπλανό μας χωριό δεν ήξερε καν αν υπήρχαμε. Και ήρθε το ίντερνετ να ενημερώσει τον κόσμο, παρακάμπτοντας έναν σκανδαλωδώς διαπλεκόμενο Τύπο. Μαζί με το ίντερνετ ήρθε στις οθόνες μας και το Χόλλυγουντ. Ένας ασαφής ορισμός της 'δημοκρατίας', προσαρμοσμένος στο δοκούν του καθενός, μας έπεισε πως θα έπρεπε να έχουμε δικαίωμα και στον πλούτο, ξεχνώντας πως στο μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας χιλιετίας δεν υπήρξαμε τίποτε άλλο παρά δουλοπάρικοι. 

Έχει γίνει γνωστό πως ο Donald Trump, στις διάφορες τηλεφωνικές επικοινωνίες του με Ευρωπαίους ηγέτες, χαριτολογώντας ίσως, ρωτούσε ποια θα είναι η επόμενη χώρα που θα ακολουθήσει τη Βρετανία στην έξοδο. Μέσα στη χρονιά που διανύουμε, η απάντηση είναι πολύ πιθανό να έρθει από τη Γαλλία, Ιταλία και Ολλανδία. Είναι επίσης γνωστές οι απόψεις του για τη σημασία (sic) της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, του (παρωχημένου) ΝΑΤΟ, αλλά και η προσέγγισή του στον αραβικό κόσμο, και άλλες ‘δεσποτικές’ και όχι τόσο ‘δημοκρατικές’ χώρες, απογοητευμένες και θυμωμένες από τη διακυβέρνηση Obama. Οι απόψεις Ρωσίας και Κίνας δεν διαφέρουν και πολύ από αυτές του Donald Trump, σχετικά με τη ‘βιωσιμότητα’ των θεμελιωδών Ευρωπαϊκών αξιών της δημοκρατίας, ελευθεροτυπίας, ανεκτικότητας, συλλογικότητας, πολυ-πολιτισμικότητας, ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, κλπ.

Οι αυτοκρατορίες αντεπιτίθενται και, σίγουρα, το μέλλον (και η τεχνολογία) μας επιφυλάσσει πολύ αυστηρότερα όρια σε πολλές από τις ‘ελευθερίες’ και ‘κεκτημένα’ που θεωρούσαμε δεδομένα.

Ας έχει. Προβλέπω πως το 2017 θα είναι το πιο συνταρακτικό έτος στη μακρά πλέον ιστορική μου μνήμη.

ΗΧ

Donald Trump

Αν αφήσουμε κατά μέρος το θέατρο και την παράσταση, που μόνο στόχο έχουν να διασκεδάσουν ένα συγκεκριμένο ακροατήριο, δεν βλέπω κάτι στις θέσεις του Τrump που να μην αντανακλά τις θεμελιώδεις, μακροχρόνιες, ρεπουμπλικανικές αξίες και δόγματα, ακόμα και στα ζητήματα του προστατευτισμού και της παγκοσμιοποίησης που, σήμερα, δεν απασχολούν 'μόνο' τις ΗΠΑ.

Όσοι πιστεύουν πως ο Trump είναι ‘loose cannonball’, δεν γνωρίζουν ούτε από δημόσια διοίκηση ούτε από ανθρώπινη φύση. Όπως όλοι, έτσι και ο νέος πρόεδρος θα είναι δέσμιος και όμηρος ενός ασύλληπτα πολύπλοκου διοικητικού πλέγματος, και δε θα τολμήσει ποτέ να πάρει την οποιαδήποτε απόφαση που θα ενείχε τον κίνδυνο να διαταράξει συστημικές ισορροπίες με απρόβλεπτες συνέπειες. Κι αυτό, γιατί όταν «the buck stops at the Oval Office», δεν θα έχει, όπως και κανείς άλλος πρόεδρος, τη δυνατότητα να αξιολογήσει τον κίνδυνο μιας λανθασμένης απόφασης.

Ένα θέμα με εξαιρετικό ενδιαφέρον, αν όχι και κάποιου προβληματισμού για την Ευρώπη, είναι η νέα γαιοστρατηγική  δυναμική «ΗΠΑ-Ρωσίας-Αγγλίας-Τουρκίας» που διαφαίνεται. Ας μην περάσει στα ‘ψιλά’ το ότι “Putin-May-Erdogan” ήταν οι πρώτοι που έσπευσαν να συγχαρούν τον νέο πρόεδρο. Την εξέλιξη αυτή την βλέπω θετικά, και “the proof of the pudding” θα είναι η στάση του Trump προς το Ιράν όπου προβλέπω, άμεσα, μια ουσιαστική υπαναχώρηση στις αρχικές, ακραίες, θέσεις του.

Τέλος, ελέγχοντας πλέον Βουλή και Γερουσία, ο Trump θα έχει μια αυξημένη υποχρέωση, για την οποία θα ελέγχεται συνεχώς: Να πετύχει όχι μόνο σαν πρόεδρος, αλλά και σαν Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Από μόνο του, αυτό θα μπορούσε, ίσως, να τον διαμορφώσει σαν έναν από τους πιο πετυχημένους προέδρους της χώρας του.

Ας περιμένουμε λοιπόν λιγάκι, πριν οπλίσουμε τις σφεντόνες μας.

Η. Χαραλαμπίδης   

To each his own (28η Οκτωβρίου 2016)

Αναμασημένες κοινοτοπίες θα πω και πάλι, αλλά και τι έγινε; Σάμπως φόρο πληρώνουμε όταν γράφουμε; 

Πανηγυρίσαμε πάλι και σήμερα.
Τη χρειαζόμαστε αυτή τη γιορτή.
Την αποζητά το αίμα μας.

Σαν τα μετάλλια που μας φέρνουν πού και πού οι ολυμπιονίκες μας.

Από κάπου να πιαστούμε.

«Γιατί μας το ‘χουν διαλύσει», που είπε κι ο Νιόνιος.

Έγραφε τις προάλλες φίλος πως όποιος δε μιλάει είναι συνένοχος.

Ο πόλεμος που του έγινε ήταν ανηλεής:

Κάποιος είχε "το παιδί" που έπρεπε να τακτοποιηθεί. 

Κάποιος άλλος περίμενε προαγωγή.

Ένας τρίτος είχε πελάτες που τον "διαβάζανε".
Ένας "ακαδημαϊκός" είπε πως οι φοιτητές του πρέπει να "τεκμαίρουν" από τα συμφραζόμενα.

Έναν άλλον τον κατέτρεχε το σύνδρομο του χωροφύλακα και του μεγάλου αδελφού.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Είμαστε ο λαός του καναπέ.

Της Ελένης, της Τατιάνας και της Πάνια.

Ωχ αδερφέ…

Όταν στη Μαδρίτη οι αγανακτισμένοι γέμιζαν τις πλατείες, εδώ κατέβαιναν στο Σύνταγμα κάνα δυο αργόσχολοι για να κάνουν πλάκα (όταν δεν έβρεχε).

Διάβαζα το πρωί τις τελευταίες λέξεις του Γ.Α. Μαγκάκη.

«Είναι αυτή η Ελλάδα μου;», αναρωτήθηκε στο τελευταίο του σημείωμα.

Την ίδια ερώτηση έκανα κι εγώ:

Είναι αυτή η Ελλάδα του πατέρα μου που πήρε την Κορυτσά;

Επί τα αυτά.

Δεν υπάρχει άλλη χώρα στη σύγχρονη οικονομική ιστορία που χρεοκόπησε και παρέμεινε χρεοκοπημένη 7 συναπτά χρόνια, παρά τα δισεκατομμύρια βοήθειας που λάμβανε.

Γιατί;

Γιατί εδώ κυριαρχεί η «ηγεμονία της αριστεράς».

Η ηγεμονία των άκρων.

Άκρατος νεοφιλελεύθερος σε όσα δικαιώματα κλείνει η πόρτα μου, αλλά κομμουνιστής όταν πρόκειται για τις υποχρεώσεις των άλλων.

Βολική για πολλούς η άποψη πως, αν κάτι δεν πάει καλά, κάποιος "πατερούλης" θα μας φροντίσει.

Κι όταν αυτό δε γίνεται, τότε βρίσκουμε εχθρούς.

Στη Δικαιοσύνη, στα ΜΜΕ, στους εταίρους μας.

Όλοι εχθροί.

Μια ζωή είμαστε σε πόλεμο.

Μια ζωή δίνουμε 17ωρες μάχες κατά πάντων.

Γιατί ένας ολόκληρος πλανήτης αρνείται να καταλάβει τις ευγενείς μας προθέσεις και τις θυσίες που κάνουμε για να κρατήσουμε όρθια την Ευρώπη.

Σε κανένα δεν κουνώ το δάχτυλο.

Πουθενά δεν αποδίδω ευθύνες.

To each his own.

ΗΧ