To each his own (28η Οκτωβρίου 2016)

Αναμασημένες κοινοτοπίες θα πω και πάλι, αλλά και τι έγινε; Σάμπως φόρο πληρώνουμε όταν γράφουμε; 

Πανηγυρίσαμε πάλι και σήμερα.
Τη χρειαζόμαστε αυτή τη γιορτή.
Την αποζητά το αίμα μας.

Σαν τα μετάλλια που μας φέρνουν πού και πού οι ολυμπιονίκες μας.

Από κάπου να πιαστούμε.

«Γιατί μας το ‘χουν διαλύσει», που είπε κι ο Νιόνιος.

Έγραφε τις προάλλες φίλος πως όποιος δε μιλάει είναι συνένοχος.

Ο πόλεμος που του έγινε ήταν ανηλεής:

Κάποιος είχε "το παιδί" που έπρεπε να τακτοποιηθεί. 

Κάποιος άλλος περίμενε προαγωγή.

Ένας τρίτος είχε πελάτες που τον "διαβάζανε".
Ένας "ακαδημαϊκός" είπε πως οι φοιτητές του πρέπει να "τεκμαίρουν" από τα συμφραζόμενα.

Έναν άλλον τον κατέτρεχε το σύνδρομο του χωροφύλακα και του μεγάλου αδελφού.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Είμαστε ο λαός του καναπέ.

Της Ελένης, της Τατιάνας και της Πάνια.

Ωχ αδερφέ…

Όταν στη Μαδρίτη οι αγανακτισμένοι γέμιζαν τις πλατείες, εδώ κατέβαιναν στο Σύνταγμα κάνα δυο αργόσχολοι για να κάνουν πλάκα (όταν δεν έβρεχε).

Διάβαζα το πρωί τις τελευταίες λέξεις του Γ.Α. Μαγκάκη.

«Είναι αυτή η Ελλάδα μου;», αναρωτήθηκε στο τελευταίο του σημείωμα.

Την ίδια ερώτηση έκανα κι εγώ:

Είναι αυτή η Ελλάδα του πατέρα μου που πήρε την Κορυτσά;

Επί τα αυτά.

Δεν υπάρχει άλλη χώρα στη σύγχρονη οικονομική ιστορία που χρεοκόπησε και παρέμεινε χρεοκοπημένη 7 συναπτά χρόνια, παρά τα δισεκατομμύρια βοήθειας που λάμβανε.

Γιατί;

Γιατί εδώ κυριαρχεί η «ηγεμονία της αριστεράς».

Η ηγεμονία των άκρων.

Άκρατος νεοφιλελεύθερος σε όσα δικαιώματα κλείνει η πόρτα μου, αλλά κομμουνιστής όταν πρόκειται για τις υποχρεώσεις των άλλων.

Βολική για πολλούς η άποψη πως, αν κάτι δεν πάει καλά, κάποιος "πατερούλης" θα μας φροντίσει.

Κι όταν αυτό δε γίνεται, τότε βρίσκουμε εχθρούς.

Στη Δικαιοσύνη, στα ΜΜΕ, στους εταίρους μας.

Όλοι εχθροί.

Μια ζωή είμαστε σε πόλεμο.

Μια ζωή δίνουμε 17ωρες μάχες κατά πάντων.

Γιατί ένας ολόκληρος πλανήτης αρνείται να καταλάβει τις ευγενείς μας προθέσεις και τις θυσίες που κάνουμε για να κρατήσουμε όρθια την Ευρώπη.

Σε κανένα δεν κουνώ το δάχτυλο.

Πουθενά δεν αποδίδω ευθύνες.

To each his own.

ΗΧ