Δηλώνω 'πολιτικά ανορθώτατος'

Είναι μια κάποια χώρα της Ευρώπης που τα νέα αυτοκίνητα, ιδιαίτερα τα πιο ακριβά, παραγγέλλονται χωρίς διακριτικά μοντέλου˙ μόνο η μάρκα: Mercedes. BMW, κλπ. Τίποτε άλλο. Μάλιστα, η προτίμηση αυτή κοστίζει, αφού σε όλο τον άλλο κόσμο το μοντέλο αναγράφεται στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, και η εξαίρεση από τη γραμμή παραγωγής συνεπάγεται κόστος. 

Γιατί γίνεται αυτό; Απλά, γιατί αν το μοντέλο αναγράφεται, τότε ο γείτονάς μου θα μπορεί εύκολα να τεκμάρει και πόσο πλήρωσα για την αγορά του αυτοκινήτου. Και αυτό είναι «προσωπικό δεδομένο» που δεν θέλω να μοιραστώ μαζί του. Ή, μάλλον, θέλω να τον αφήσω να φαντάζεται αυτό που θα ικανοποιούσε τη ματαιοδοξία μου.

Θέλω να με βλέπει να φορτώνω τα πέδιλα του σκι στο αυτοκίνητο, αλλά δε θα του πω ποτέ πού πάω για σκι˙ και δε θα με ρωτήσει, για να μην τον ρωτήσω κι εγώ.

Δε σηκώνουμε πια το τηλέφωνο. Και αν κάποτε το κάνουμε, μιλάμε ακατάπαυστα και ταυτόχρονα, για να μη δώσουμε στο συνομιλητή μας τη δυνατότητα να ρωτήσει κάτι. Και μόλις τελειώσουμε τη φλυαρία λέμε γρήγορα ένα αντίο και το κλείνουμε.

Έχουμε κανονίσει να πάμε για καφέ με μια φίλη, και το ‘χουμε κάνει ανατολικό ζήτημα. Το σκεφτόμαστε δυο μέρες πριν, και μας αγχώνει. Φτιάχνουμε στο μυαλό μας σενάρια: «τι θα της πω αν με ρωτήσει για το…». Προετοιμάζουμε απαντήσεις σε υποθετικές ερωτήσεις μπας και μας ξαφνιάσει. Και αν πάμε και μαζί με το καλύτερό μας ήμισυ, ε,, τότε τα πράματα δυσκολεύουν ακόμα πιο πολύ, γιατί θα πρέπει να προσέξουμε μπας και πέσουμε σε αντιφάσεις.

Χειμώνα καλοκαίρι γυρίζουμε όλοι με μαύρα γυαλιά˙ μπας και διασταυρωθούν οι ματιές μας και χρειαστεί να πούμε καλημέρα˙ και δυο βύσματα στ’ αυτιά, καλού κακού. Βλέπεις, απ’ τη μια μέρα στην άλλη γίναμε όλοι μουσικόφιλοι.

Η φυσική επαφή κοντεύει να εκλείψει και ο κόσμος μας έχει γίνει η οθόνη ενός υπολογιστή˙ για να έχουμε έτσι καλύτερο ‘έλεγχο’ των ερωταποκρίσεων. Το θέμα πάει ακόμα βαθύτερα, αλλά την αντικοινωνικότητά μας την έχουμε βολικά βαφτίσει ‘προστασία προσωπικών δεδομένων’. Δεν μας αρέσουν οι ερωτήσεις γιατί μισούμε τις απαντήσεις. Κι έτσι τις έχουμε κάνει «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα»˙ ακόμα και τις πιο αθώες, όπως  «τι έχετε για φαΐ το μεσημέρι;».

Η κρυψίνοια, που δεν είναι απαραίτητα ανεξάρτητη από τον εθισμό στο ψεύδος, μας έχει γίνει ανίατη ασθένεια και συνωμοσιολογία. Το πιο διασκεδαστικό δε είναι όταν προσπαθούμε να πείσουμε και τους άλλους πως «οι τρόποι» μας αντιπροσωπεύουν το «πολικά ορθό».

Get a life buddy and give me a break˙ που θα ‘λεγε κι ο γαμπρός μου ο Jeff.

Στην πρωινή μου βόλτα μιλάω με τη μισή πόλη˙ με την άλλη μισή το απόγευμα. 

Και δηλώνω περήφανα και με πάσα αυθάδεια, «πολιτικά ανορθώτατος».

ΗΧ