Ποδοσφαιρικά και άλλα

Ο πολυσυζητημένος ‘αποπληθωρισμός’, δηλαδή το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού, δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα στις τιμές και την ανταγωνιστικότητά μας αν δεν ελεγχθούν τα καρτέλ και τα υπερκέρδη τους.

HX

Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός
Σοσιαλισμός - Νεοφιλελευθερισμός
Εργαζόμενος - Εργοδότης
Ελλείμματα - Ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί
Άσπρο – Μαύρο
Εγώ – Εσύ

Πολλά τα προτερήματα της φυλής μας Βασίλη.
Αυτό όμως που θα ακούσεις πιο συχνά απ’ όλα τα άλλα είναι το ‘δαιμόνιο’, ή επινοητικότητα και η εφευρετικότητα του Έλληνα.
Ποιος άλλος λαός αλήθεια έχει για υπόδειγμά του τον πολυμήχανο Οδυσσέα;
Αλλά είναι άραγε προτερήματα αυτά ή μειονεκτήματα;
Πόσες εφευρέσεις και πόσες πατέντες έχουμε αλήθεια κατοχυρώσει με την εφευρετικότητα μας, συγκριτικά με τους ‘μονολιθικούς’ κουτόφραγκους;
Τι ήταν όμως αυτό που μας έχει κάνει τέτοια σαΐνια;
«Ανάγκη τέχνας κατεργάζεται» λέει ο λαός μας.
Και ήταν όντως η ανάγκη.
Γιατί μας αρέσει να τα κάνουμε όλα μόνοι μας.
Μαζί με τις παραπάνω αρετές, υπάρχει κι άλλη μια λέξη που μας προσιδιάζει: ο «ατομικισμός».
Η λέξη ‘συνεργασία’ κακώς υπάρχει στο Ελληνικό λεξιλόγιο.
Το αντίθετο θα έλεγα.
Υπάρχει καχυποψία και έλλειψη εμπιστοσύνης, που σιγά-σιγά γίνεται μανία καταδίωξης και θεωρία συνωμοσίας. Όλοι θέλουν το κακό μας. Όλοι συνωμοτούν εις βάρος μας. Κάποιοι άλλοι είναι υπεύθυνοι γι αυτά που μας συμβαίνουν. Μέχρι και γαλάζιες χάντρες κρεμάμε στα μωρά μας. Να μην τα πιάσει το μάτι.
Σταματήσαμε λοιπόν να χαμογελάμε.
Δίνουμε το χέρι και το τραβάμε αμέσως πίσω.
Μας λέει κάποιος καλημέρα και τον κοιτάμε περίεργα.

Τι τεράστιο που είναι όμως το κόστος μιας τέτοιας κοινωνικής φιλοσοφίας και συμπεριφοράς;
Το να τα κάνεις όλα μόνος σου Βασίλη είναι ακριβό και αναποτελεσματικό.
Θα μπορούσαμε να μοιραστούμε τη δουλειά, να συνεργαστούμε, κάνοντας ο καθένας μας αυτό στο οποίο είναι καλύτερος, και να βγούμε έτσι και οι δυο κερδισμένοι. 1+1=3.

Αντίθετα, το μοντέλο κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης των βορειο-ευρωπαίων βασίζεται στη συνεργασία.
Στην αναγνώριση του κοινού οφέλους, και κατά συνέπεια στην εμπιστοσύνη.
Μιας και συνεργασία χωρίς εμπιστοσύνη και χαμόγελο δε γίνεται.
Και φυσικά βασίζεται στο συμβιβασμό.
Δώσε κάτι για να πάρεις κάτι.
Δεν μπορείς να τα θέλεις όλα δικά σου γιατί έτσι παιχνίδι δεν γίνεται.
Συνεργασία όμως σημαίνει θεσμοί. Και θεσμοί σημαίνει σωστό Κράτος.

Όταν κάνουν διαπραγματεύσεις οι βορειο-ευρωπαίοι, κάθονται όλοι γύρω απ’ το τραπέζι ψάχνοντας το συμβιβασμό που θα δώσει την βέλτιστη λύση. Για να μη σου πω ότι τις πιο πολλές φορές η λύση έχει ήδη βρεθεί πριν καν κάτσουν στο τραπέζι όπου ανταλλάσσουν μόνο χαμόγελα και απόψεις για τον καιρό.

Εμείς καθόμαστε στο τραπέζι για να χτυπήσουμε το χέρι. Να υψώσουμε τη φωνή. Για να περάσει το δικό μας. Επιτυχία είναι να κερδίσουμε τη μάχη, όχι να συνεργαστούμε για να αποφύγουμε τον πόλεμο.
-Εμένα θα μου πεις ρε;

Οι ανά τον κόσμο ανεγκέφαλοι των στερεότυπων ταυτίζουν τον ατομικισμό με την ‘ιδιωτική πρωτοβουλία’.
Και πολλοί το καμαρώνουν κιόλας.
Την οποιαδήποτε προσπάθεια συνεργασίας την κοιτάζουν δύσπιστα και τη χρωματίζουν σε διάφορες αποχρώσεις του ‘κόκκινου’ ή του ροζ.

Νεοφιλελευθερισμός = ιδιωτική πρωτοβουλία
Κεϋνσιανισμός = σοσιαλισμός
Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός

Σε όλες αυτές τις ποδοσφαιρικές αναζητήσεις μεταξύ των παθιασμένων, στη χώρα μας, φιλάθλων, το μεγάλο ζητούμενο είναι ο οικονομικός ρόλος του Κράτους.

Θα πρέπει άραγε το Κράτος να είναι παραγωγός και να παράγει δημόσια αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία, οι υποδομές, η άμυνα, η ασφάλεια; ή θα πρέπει ο ρόλος του να είναι μικρός και μόνο ρυθμιστικός;

Τα προς το αριστερό τέρμα κόμματα θέλουν μεγάλο Κράτος και υψηλούς φόρους.
Θέλουν μεγάλο Κράτος γιατί πιστεύουν πως αυτό που αποκαλούμε ‘δημόσιο αγαθό’ δεν μπορεί να παραχθεί από τον ιδιωτικό τομέα, αλλά πρέπει να το παράγουμε συλλογικά, δηλαδή σαν Κράτος.

Η ομάδα που παίζει στο δεξί τέρμα θέλει περισσότερη ιδιωτική πρωτοβουλία, μικρό Κράτος, αποφάσεις από τον καταναλωτή τον ίδιο, χαμηλούς φόρους και περισσότερα λεφτά στα χέρια του καταναλωτή.

Δεν περιμένεις φυσικά από ‘μένα Βασίλη να σου εξηγήσω με δυο γραμμές ποιο απ’ τα δυο συστήματα είναι το καλύτερο.
Άσπρο/μαύρο είναι ούτως ή άλλως αντίθετο προς τον τρόπο σκέψης μου.
Το ίδιο και τα σημαιάκια και οι ταμπελίτσες.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ιδιωτική πρωτοβουλία εφόσον αυτή παίζει ποδόσφαιρο με σωστούς κανόνες και αυστηρό διαιτητή (στη χώρα μας, όταν θέλουμε να κάνουμε χιούμορ, το διαιτητή αυτόν τον λέμε ‘Επιτροπή Ανταγωνισμού’).
Ιδιωτική πρωτοβουλία σημαίνει καινοτομία, επενδύσεις και ανάπτυξη. Όχι όμως καρτέλ και ‘ξέφραγο αμπέλι’ που το τρυγούν οι ‘οξυδερκείς επιχειρηματίες’ και τα επιχειρηματικά λαμόγια, ανακαλύπτοντας τις τρύπες, θεμιτές ή ανήθικες, ενός ανεξέλεγκτου μπάχαλου.
Ενός μπάχαλου που δεν βγήκε από παρθενογένεση αλλά καλλιεργήθηκε συστηματικά.
Μαζί με το μπάχαλο της Παιδείας.
Γιατί μορφωμένος και ψαγμένος πολίτης και καταναλωτής δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχθεί αδιαμαρτύρητα μια τέτοιου είδους Οικονομία.
Δε θα μπορούσε να δεχθεί ένα κράτος που διοικείται από πολιτικούς ‘υπαλλήλους’ και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια.

Ο πολυσυζητημένος ‘αποπληθωρισμός’, δηλαδή το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού, δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα στις τιμές και την ανταγωνιστικότητά μας αν δεν ελεγχθούν τα καρτέλ και τα υπερκέρδη τους.
Και εδώ χρειάζεται Κράτος.
Χρειάζεται μια ανεξάρτητη Επιτροπή Ανταγωνισμού και όχι η αθλιότητα και αστειότητα που έχουμε σήμερα στη θέση της. Διαφορετικά, το μόνο που θα έχουμε πετύχει με τη μείωση του εργατικού κόστους θα είναι τα μεγαλύτερα κέρδη. Και πάλι, ο εργαζόμενος θα έχει έτσι πληρώσει το μάρμαρο.

Ούτε με το μεγάλο Κράτος έχω πρόβλημα. Εφόσον αυτό είναι αποτελεσματικό και παραγωγικό, διαφανές και αδιάφθορο, και το πληρώνουμε από τους φόρους μας και όχι με ελλείμματα και εξωτερικό δανεισμό, που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν.

Ακόμα: κανένα πρόβλημα με το μεγάλο Κράτος που διατηρεί την ιδιοκτησία και μόνο της υποδομής και των μέσων παραγωγής των δημόσιων αγαθών, παραχωρώντας όμως την εκμετάλλευση στον ιδιωτικό τομέα, κάτω από αυστηρό ρυθμιστικό έλεγχο για τη διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος.

Να στο πω και αλλιώς Βασίλη: Ναι στο μεγάλο Κράτος, όταν αυτό σημαίνει μεγάλες δημόσιες επενδύσεις, αλλά όχι μεγάλη δημόσια κατανάλωση.

Και δυο τρία πραματάκια ακόμα Βασίλη για να δεις πόσο λάθος είναι τα σημαιάκια και τα ταμπελάκια, παρόλα όσα σου λένε οι πολιτικοί για να σε πολώνουν και να σου υφαρπάξουν την ψήφο.

Κατ’ αρχήν, με την απόλυτα ατομικιστική ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, όπως την περιέγραψα παραπάνω, Έλληνας και σοσιαλισμός είναι σχήμα οξύμωρο.

Κι εδώ είναι και το μεγάλο σου μπέρδεμα Βασίλη.
Γιατί θες ιδιωτική πρωτοβουλία για τον εαυτό σου και το τζιπ σου, αλλά σοσιαλισμό για όλους τους άλλους που θα πρέπει να φτιάξουν το δρόμο που θα το οδηγήσεις.

Γιατί μη μου πεις ρε Βασίλη ότι το ποδόσφαιρο και η φοροδιαφυγή δεν είναι τα δύο εθνικά μας σπορ.

Να και κάποια άλλα οξύμωρα γι αυτούς που αρέσκονται στα ταμπελάκια:

Ένας από τους αξιολογότερους επιχειρηματίες και στοχαστές που έχει να δείξει η χώρα μας, ο Ανδρέας Βγενόπουλος, διαβεβαιώνει ότι ο μόνος δρόμος μπροστά για την Ελλάδα είναι οι δημόσιες επενδύσεις.

Η ‘νεοφιλελεύθερη’ ΝΔ καταριέται το ναό του νεοφιλελευθερισμού, το ΔΝΤ, το οποίο μας φέρνει στην Ελλάδα το ‘σοσιαλιστικό’ ΠΑΣΟΚ!

Η Σουηδία, το πρότυπο του Πρωθυπουργού μας και ο περιβόητος ‘τρίτος δρόμος’, έχει μηδέν δημοσιονομικό έλλειμμα, ενώ η Αγγλία, το λίκνο του καπιταλισμού, έχει ελλείμματα σαν τα δικά μας.

Να λοιπόν Βασίλη γιατί δεν πρέπει να είσαι ποδοσφαιρόφιλος και γιατί η μόνη ομάδα που θα πρέπει να υποστηρίζεις είναι η Εθνική Ελλάδος.

Ξέρω τώρα τι θα μου πεις.
-Απ’ έξω κι εκ του ασφαλούς εύκολη είναι η κριτική και τα λόγια, αλλά για μπες στο γήπεδο να δεις πόσα απίδια βάζει ο σάκος!
Δεν παίζω μπάλα Βασίλη.
Ούτε ‘γω, ούτε ο Βγενόπουλος.
Εκτός αν κατέβει μαζί μας και η Τζούλια.
Τότε το ξανασυζητάμε!
Μέχρι τότε όμως τα μεταπολιτευτικά ταμπελάκια ΤΕΛΟΣ!


Η. Χαραλαμπίδης

Νέα, σκληρότερα μέτρα

Μην έχετε την παραμικρή αυταπάτη.
Τα νέα μέτρα που θα ανακοινώσει αυτές τις μέρες ο Πρωθυπουργός θα είναι αναμφίβολα δυσβάστακτα.
Μεταξύ άλλων λοιπόν κόβονται και τα ακόλουθα:

-Ανεπάγγελτοι πολιτικοί
-Ξανθιές τηλεπαρουσιάστριες
-Πολιτικοί με IQ μικρότερο του 60
-Μοχίτο και αστακο-μακαρονάδες
-Πολιτικοί που διαβάζουν το λόγο τους
-Όλα τα μωρά στην πίστα
-Και πάνω απ’ όλα: κόβονται οι βλάκες!

Η. Χαραλαμπίδης

Τζούλια Αλεξανδράτου

Μόνο η τρέλα πουλάει σήμερα Βασίλη.
Από τα bushisms του τέως πλανητάρχη, τις πιτσιρίκες του Berlusconi, το καράτε και τις αρκούδες του Putin, μέχρι την καρδάρα του Πάγκαλου.

Δείξε μου έναν, μόνο έναν, Βασίλη που πούλησε τρέλα και δεν έγινε διάσημος.

Σήμερα, ακούω, η Τζούλια έκανε μήνυση στον Παπαδημούλη γιατί την αποκάλεσε πορνοστάρ. Και θέλει, λέει, να την καλέσει ο Πετσάλνικος στη Βουλή για να δώσει εξηγήσεις στο Σώμα!

Αν τώρα νομίσεις ότι αυτό είναι απλά μια «ξανθιά ελαφρότητα», ξανασκέψου το.
Είναι μια καλά υπολογισμένη κίνηση, με συμβούλους μάρκετινγκ, επικοινωνιολόγους, δικηγόρους και πολλούς άλλους. Με την κίνηση αυτή, ανεβάζει η Τζούλια το κασέ της κατά μερικά εκατομμύρια ευρώ.

Πούλα τρέλα λοιπόν Βασίλη κι άσε το ΔΝΤ, τον αποπληθωρισμό και τη χρεοκοπία μας σε άλλους.
Κι εγώ τρέλα πουλάω γράφοντας αυτές τις δυο γραμμές.
Γιατί, πού ξέρεις, μπορεί να μου κάνει κι εμένα καμιά μήνυση η Τζούλια και να γίνω έτσι κι εγώ διάσημος.
Άσχημα θα ‘τανε;


Η. Χαραλαμπίδης

Μια πάπια μα ποια πάπια;

ε, μιας και μας μπήκε πια για τα καλά η άνοιξη, είπα κι εγώ, σιγά-σιγά, να ξαναρχίσω το περικύκλωμα της λίμνης του Kralingen. Πεντέμισι χιλιόμετρα η περίμετρος του παράδεισου αυτού. Αλλά θες η εξάμηνη απουσία, θες κάποιο τσιγαράκι στη ζούλα πού και πού, 35 λεπτά ο χρόνος μου (αντί για 29 πέρσι).

Εκεί κάπου στην τελική ευθεία κοντοστάθηκα λίγο.
Όχι από το τρέξιμο, αλλά γι’ αυτό που έβλεπα.

Δυο μεγαλόσωμες καφεπράσινες πάπιες, πιασμένες ράμφος-ράμφος, έδιναν τη μάχη της ζωής τους.
Άγριο το θέαμα.
Τα φτερά παφλάζανε στο νερό με τόση βία που σίγουρα κάποια θα έπρεπε να είχαν σπάσει.
Απαρέγκλιτη η αποφασιστικότητα για νίκη. Αγώνας μέχρι θανάτου.
Ο πιο αδύνατος άρχισε μετά από λίγο να εξαντλείται.
Ο δυνατός τον κρατούσε όλο και πιο πολύ κάτω απ το νερό.
Να τον πνίξει.
Σε απόσταση ανάσας το θηλυκό, εμψύχωνε τους μονομάχους με ένα τραγούδι τόσο δυνατό που πρέπει να ακουγόταν χιλιόμετρα.
Προσκαλούσε έτσι το νικητή.
Προσκαλούσε το ταίρι εκείνο που θα της έκανε τα υγιέστερα παπάκια.

Κι έτσι όπως χάζευα μου ‘ρθε στο μυαλό το μνημειώδες πόνημα του Κάρολου Δαρβίνου (φωτογραφία)  «Η Καταγωγή των Ειδών» (1). Ο ακρογωνιαίος λίθος του καπιταλισμού και του κοινωνικού Δαρβινισμού:

-The survival of the fittest.
-Η επικράτηση, επιβράβευση, και κοινωνική καταξίωση του ισχυρότερου.
-Η ταπείνωση, η αποδοκιμασία και η διαπόμπευση του ασθενέστερου.

Ανελέητο το παιχνίδι των αγορών. Δε χωράει συμπόνια, κατανόηση, ευαισθησίες.

Ένας άλλος Κάρολος, ο Dickens, έγραφε στο David Copperfield πως στη Βικτωριανή εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, τα κρεβατάκια των παιδιών που δούλευαν στα ανθρακωρυχεία του Λίβερπουλ παρέμεναν πάντα ζεστά, γιατί το ένα ερχόταν να ξυπνήσει το άλλο για να αλλάξουν βάρδια. Δεκάξι ώρες τη μέρα, 7 μέρες τη βδομάδα.

Την ίδια εποχή, στο Newport του Rhode Island, στις χοροεσπερίδες των Vanderbilt και των άλλων βαρόνων του χάλυβα, των σιδηροδρόμων και της ναυτιλίας, οι προσκεκλημένοι άναβαν τα πούρα τους με εκατοδόλαρα (στη φωτογραφία το Breakers: το 'εξοχικό' των Vanderbilt).

Και μαζί με το Δαρβίνο –συνειρμούς που κάνει κάποιες φορές το μυαλό μας ρε συ Βασίλη- μου ‘ρθε και πάλι στο νου η κυρία Μέρκελ και η Γερμανία της.

Είδα μπροστά μου τους γιγαντόσωμους γαλανομάτες Αρίους να κατεβαίνουν καλπάζοντας απ’ τις χιονισμένες κορυφές του Καυκάσου για να κατακτήσουν την Ινδία και τον υπόλοιπο κόσμο, πριν από 7.000 χρόνια.

Είδα και το Άουσβιτς με την καγκελόπορτα της εισόδου του να γράφει «arbeit macht frei», και τον Γιόζεφ Μένγκελε, το γιατρό του στρατοπέδου, να διεξάγει την ‘επιστημονική’ του έρευνα στη γενετική, για την καθαρότητα της φυλής, πάνω σε εξαθλιωμένα ανθρώπινα κουρέλια. (2)

Και θυμήθηκα κάτι που μου ‘χε πει ο γιος μου πριν κάνα δυο χρόνια:

-Φαντάζεσαι, μου ‘χε πει, αν πριν από 70 χρόνια οι Αμερικάνοι, που τους βρίζουμε καθημερινά, δεν τα ‘χαν καταφέρει και τόσο καλά, πώς θα ‘ταν ο κόσμος μας σήμερα; (3)

Όπως το σκέφτηκα ανατρίχιασα, έτσι ιδρωμένος που ήμουνα.
Είχε πέσει ο ήλιος κι έπιανε ψυχρούλα φαίνεται.
Και κάνοντας μεταβολή, συνέχισα για τα τελευταία 500 μέτρα προς το σπίτι.


Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ:

(1): Charles R. Darwin (1859) On the Origin of Species by Means of Natural Selection, or The Preservation of Favoured Races in the Struggle for Life. London: John Murray, Albemarle Street [πρώτη έκδοση 1859]. [Η μικρή μου βιβλιοθηκούλα καυχιέται μια 5η Έκδοση (1869), και το λέω έτσι ξεδιάντροπα μιας και, ακόμα, τα βιβλία δεν αποτελούν τεκμήριο διαβίωσης!]

(2): Ο Χίτλερ τον παρασημοφόρησε γι αυτή του την έρευνα. Όταν μετάφεραν τις σημειώσεις του απ’ το Άουσβιτς, γέμισαν δυο βαγόνια. Οι δημοσιεύσεις του, και των άλλων ‘επιστημόνων’ κατέκλυζαν τα ιατρικά περιοδικά της εποχής. Δε θέλετε να ξέρετε τι έκανε. Κι αν έχετε αδύνατο στομάχι, σας συμβουλεύω να μην το ψάξετε. Τον βρήκαν πνιγμένο στη Βραζιλία μετά από 35 χρόνια.

(3): Εγώ μια φορά, παρά την ατίθαση χρυσή μου χαίτη, δε θα την είχα βγάλει καθαρή...

Ένα κόκκινο αυγό

Φίλος και γείτονας ο Χρήστος.
20 χρόνια τώρα.
Από τότε που ο Ευκλείδης ήτανε μωρό, κάθε χρόνο στην Ανάσταση, του έδινε ένα κόκκινο αυγό.
20 χρόνια τώρα.
Ο Ευκλείδης δεν ακολουθεί πια.
Κι εγώ, για πρώτη φορά, δεν πήγα φέτος να φέρω το Φως.

Θες κάτι ο βρωμόκαιρος, θες κάποιοι φίλοι που περιμέναμε σπίτι για τη μαγειρίτσα της Ντόλυς, πεσ’το όπως θες.

Λαμπρή σήμερα, και χτυπάει το κουδούνι.
Στην πόρτα ο Χρήστος.
Με το λαμπριάτικο κοστούμι του και, καμαρωτός, με την καινούργια του γραβάτα.
Δώρο της κόρης του.

--Είπα να περάσω για τα Χρόνια Πολλά.

Κι όπως κάθισε για ένα γρήγορο καφεδάκι και μια φέτα τσουρέκι, άφησε διακριτικά στο τραπεζάκι δίπλα του, χωρίς να πει λέξη, ένα κόκκινο αυγό.

Πώς θα αποτιμούσαν άραγε οι ‘αγορές’ μια τέτοια χειρονομία, Βασίλη;
Μήπως, άραγε, η απαρέγκλιτη επιδίωξη μιας σε τελική ανάλυση άσκοπης καθημερινότητας μας έχει απογυμνώσει από κάποιες ανθρώπινες αξίες;
Που τελικά είναι και το μόνο που έχει σημασία;

Λίγοι από τους φοιτητές μου θα το καταλάβουν αυτό.
Και μπορεί να ‘χουν και δίκιο.

Η. Χαραλαμπίδης

Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης

Πάντα γράφω κάτι Μεγάλη Πέμπτη.
Δεν ξέρω γιατί.
Όπως λοιπόν έκανα ζάπινγκ στο σκουπιδότοπο, έπεσα πάνω σε ένα από εκείνα τα τηλεοπτικά κοριτσάκια με το μεγάλο μικρόφωνο που γυρίζουν τους δρόμους παίρνοντας συνεντεύξεις απ τους διαφόρους αργόσχολους.
Το θέμα βέβαια σήμερα ήταν «πώς θα περάσετε φέτος το Πάσχα».
Ανάμεσα σε πολλούς άλλους, ρώτησε κι έναν παλαίμαχο της ζωής.
Ένα παροπλισμένο καράβι.
40 χρόνια πλήρωνε τους φόρους του, τις εισφορές του, τις υποχρεώσεις του.
Όλα στο ακέραιο.
Αποβλέποντας σε κάποια καλύτερα γηρατειά με λίγη, έστω, αξιοπρέπεια.
Σ’ ένα παγκάκι τώρα μαζεμένος, αναπολούσε, κομπολόι, τα χρόνια που πέρασαν.
Και που δε θα ξανάρθουν.
Το Πάσχα του 1972 και το λαμπριάτικο κοστούμι του.
Την πρώτη σχολική τσάντα του Τάκη.
[ακριβή είναι Φιλίτσα, αλλά θα βγάλει όλο το δημοτικό μ' αυτή]
Το κυριακάτικο αρνάκι στο φούρνο της Φιλίτσας μετά την εκκλησία.

-Εσείς πώς θα περάσετε εφέτος το Πάσχα; τον ρώτησε το κοριτσάκι με το μικρόφωνο.
Αυτός, με το κουρασμένο εκείνο χαμόγελο αυτών που τα έχουν δει όλα, απάντησε:

-Δε βαριέσαι. Εκεί που ‘ναι να φας 5 αυγά, φάε 4. Θα γλυτώσεις και τη χοληστερίνη.

Προσπαθώ για ώρα τώρα να το σχολιάσω, και δεν μπορώ.
Δεν μου ‘ρχονται οι λέξεις.
Δεν έχω την ικανότητα.
Ούτε τη γνώση.
Δε με βοηθάει η Μέρκελ.
Ούτε ο Σαρκοζί.
Ούτε ο Παπακωνσταντίνου ή ο Αλογοσκούφης.
Ούτε η Αλέκα ή ο πιτσιρικάς.

Αφήνω λοιπόν το σχόλιο σε ‘σενα Βασίλη.
Πες πως είν' το δώρο μου για το Πάσχα.
Μαζί με πολλές ευχές, για Καλή Ανάσταση.


Η. Χαραλαμπίδης

Bite the bullet

Προς τι οι πανηγυρισμοί και οι τυμπανοκρουσίες;
Προς τι τα χτυπήματα στους ώμους και οι εναγκαλισμοί;
Συμφωνήσαμε ότι δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε.
Τι ήτανε όμως αυτό που ήθελε η κυρία Μέρκελ και δεν το πήρε;

«ο μηχανισμός στήριξης θα ενεργοποιείται σε έσχατη ανάγκη» (βλ. χρεοκοπία) «με ομόφωνη απόφαση της Επιτροπής και του Eurogroup, και με δικαίωμα βέτο της Γερμανίας».

Αν αυτό είναι επιτυχία, συγχωρήστε με αλλά ίσως θα πρέπει να δώσουμε νέο ορισμό στη λέξη.

Η απόφαση του Τρισέ να γίνονται αποδεκτά τα υποβαθμισμένα ομόλογα σαν ενέγγυο για περαιτέρω δανεισμό ήταν όντως σημαντική και εξυπηρετεί τέσσερεις στόχους:

1. Επιτρέπει στην κυρία Μέρκελ να γυρίσει πίσω στους ψηφοφόρους της θριαμβεύτρια, λέγοντάς τους πως δεν ενέδωσε σε τίποτα απ’ όσα είχε ζητήσει, και πως αυτή η απόφαση ήταν απόφαση της ‘ανεξάρτητης’ ΕΚΤ που δεν την ελέγχει..

2. Δίνει ένα χαστούκι στους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης για τις πρακτικές τους, που συνέβαλλαν στην παγκόσμια οικονομική κρίση.

3. Αυξάνει τη ρευστότητα στο τραπεζικό σύστημα της Ελλάδας, συμβάλλοντας έτσι στην έξοδο από την κρίση.

4. Μειώνει τα επιτόκια δανεισμού και τα spreads των Credit Default Swaps (CDS), κάνοντας έτσι το μηχανισμό στήριξης μια αχρείαστη απειλή κατά των κερδοσκόπων (το περίφημο ‘γεμάτο πιστόλι’ του Πρωθυπουργού).

Παρόλα αυτά όμως η πτώση των επιτοκίων, των CDS spreads και του δολαρίου ήταν από οριακή ως αμελητέα την Παρασκευή. Οι αγορές δεν εντυπωσιάστηκαν και ούτε θα εντυπωσιαστούν τη Δευτέρα. Γιατί όπως σου εξήγησα πριν από δυο βδομάδες Βασίλη, το πρόβλημα της χώρας δεν είναι δημοσιονομικό αλλά πρόβλημα αναπτυξιακής προοπτικής.
Και αυτή δεν την είδαμε ακόμα.
Και θα περιμένουμε πολύ για να την δούμε, αν τη δούμε.

Έτσι λοιπόν, μέσ' στη βδομάδα, ο κύριος Παπακωνσταντίνου θα ξαναδανειστεί με επιτόκιο γύρω στο 6%. Και είμαι περίεργος να δω πώς θα το δικαιολογήσει αυτό στον κόσμο, όταν πριν από δυο βδομάδες έλεγε πως η χώρα δεν αντέχει να δανείζεται με ληστρικά επιτόκια και πως αν η Ευρώπη δε στηρίξει την Ελλάδα θα πάμε στο ΔΝΤ να δανειστούμε με 2.5%.

Μα θα μου πεις αφού τώρα υπάρχει ο μηχανισμός στήριξης πού είναι το πρόβλημα;
Το πρόβλημα είναι Βασίλη ότι δεν μπορούμε, σε αυτό το στάδιο, να τον επικαλεστούμε. Κάτι τέτοιο θα αντέβαινε στην επικοινωνιακή στρατηγική του Πρωθυπουργού, δείχνοντας έτσι ότι το πρόβλημα ήταν τελικά Ελληνικό και όχι Ευρωπαϊκό όπως παρουσιάζεται. Θα δαγκώσουμε λοιπόν τη σφαίρα για άλλη μια φορά και θα βγούμε στις αγορές.

Αλλά βάζω στοίχημα μία δραχμή με τον αγαπητό μου συνάδελφο Γιώργο Προβόπουλο που το αρνείται, ότι θα επικαλεστούμε το μηχανισμό στήριξης τον Ιούνιο που θα ξαναβγούμε για δανεικά.
Εδώ είμαστε και θα δούμε.
Έχω πέσει ποτέ έξω στις προβλέψεις μου Βασίλη;


Η. Χαραλαμπίδης

Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Δεν έχει άρθρο σήμερα Βασίλη.
Τι άλλωστε θα είχα να πω που δεν το έχω πει ήδη.
Διάβασε λοιπόν τα παρακάτω.
Έτσι για την ιστορία..
ΗΧ

~~
..Εις το εξωτερικόν η θύελλα εναντίον της Ελλάδος και του Τρικούπη εμαίνετο κυριολεκτικώς .... Τα ελληνικά δάνεια εν Λονδίνω κατρακυλούσαν διαρκώς και είχαν φθάσει εις τον πάτον. Αι ζημίαι των ξένων ομολογιούχων ήσαν τεράστιαι..
Αι κυβερνήσεις Γαλλίας και Αγγλίας είχαν οργισθεί καθ ημών. Η Γερμανική κυβέρνησις άφριζεν από θυμόν, ο Γερμανικός Τύπος μας επερνούσε δεκατέσσερες γενεές, ένα σατυρικόν φύλλον του Βερολίνου εδημοσίευσε μιαν γελοιογραφίαν του βασιλέως Γεωργίου, εφίππου, με στολήν αρματωλού, φέσι, πάλαν και φουστανέλαν, είχε δε ως legende από κάτω: "Der Kleine Klepte", ελληνογερμανικό καλαμπούρι, ο μικρός κλέφτης αλλά και ο μικρός λωποδύτης ταυτοχρόνως. Τα περισσότερα των ελληνικών δανείων ευρίσκοντο εις χείρας γερμανικάς. Ο Κάιζερ ηπείλει να μας πνίξει…

Στέφανος Στεφάνου: Αι Οικονομικαί και Πολιτικαί Περιπέτειαι της Ελλάδος από το 1893 έως το 1897. Ελεύθερον Βήμα, 14.3.1929.

~~

..Το όνομα ημών κατήντησεν αντικείμενον εμπαιγμού και περιφρονήσεως. Απεκαλύψαμεν τας πληγάς μας και τώρα πρέπει, όσον οίον τε ταχύτερον, να τας θεραπεύσωμεν. Η δημοσία πίστις εξέλιπεν. Η Ελλάς θεωρείται χρεώκοπος..

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, ομιλία στην Εθνοσυνέλευση, 20.7.1864.
~~
Δια το γνήσιον της υπογραφής,
Η. Χαραλαμπίδης

Πολιτικός κίνδυνος

Βδομάδες τώρα, Γερμανοί και άλλοι επαναλαμβάνουν σε καθημερινή σχεδόν βάση ότι «η Ελλάδα δεν έχει ζητήσει οικονομική βοήθεια, άρα τι συζητάμε; ας ζητήσει πρώτα βοήθεια και μετά βλέπουμε».

Και σε καθημερινή επίσης βάση ο Πρωθυπουργός διατυμπανίζει ότι «η Ελλάδα δε ζητάει οικονομική βοήθεια, αλλά μόνο τη δυνατότητα του να μπορεί να δανείζεται με επιτόκιο όσο και οι άλλοι».

Σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι το δημοσιονομικό μας έλλειμμα και η μείωσή του. Ούτε το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας. Κι άλλες χώρες έχουν τέτοια ελλείμματα (βλ. γράφημα) και το δημόσιο χρέος μας, που το συσσωρεύσαμε σιγά-σιγά μέσα σε 30 χρόνια, αντιστοιχεί σε τέσσερεις μήνες Γερμανικών εξαγωγών και μόνο. Έτσι για να σου δώσω ένα μέτρο σύγκρισης Βασίλη.

Το πρόβλημα είναι ότι οι Γερμανοί, αφού έκαναν ότι μπορούσαν για να μειώσουν και να εξευτελίσουν την Ελλάδα μέχρι εκεί που δεν παίρνει, θέλουν τώρα να την ακούσουν να ζητάει και βοήθεια. Θέλουν να τη δουν να πίνει κι αυτό το τελευταίο πικρό ποτήρι.
Και ο Πρωθυπουργός, περήφανα και σωστά, αρνείται να το πει.

Αυτό όμως που λέει ο Πρωθυπουργός, και το λέω πολύ καλοπροαίρετα αυτό, δε βελτιώνει και πολύ την αξιοπιστία μας, ούτε βοηθάει στην αντιστροφή του αρνητικού προς τη χώρα μας κλίματος.

Τι λέει λοιπόν ο Πρωθυπουργός;
«αν δεν μου δώσετε βοήθεια, που εγώ όμως δε σας ζητάω, θα πάω να τη ζητήσω απ το ΔΝΤ».
Δεν ζητάει λοιπόν βοήθεια ο Πρωθυπουργός αλλά προσπαθεί να την εκβιάζει.

Γιατί αν δεν είναι βοήθεια το να ζητάμε να δανειζόμαστε με επιτόκιο παρόμοιο με αυτό που δανείζονται άλλοι, τότε τι είναι;
Για να γίνει αυτό θα πρέπει να βρεθεί κάποιος να επιδοτήσει μια διαφορά επιτοκίου της τάξης του 3%. (spread 300).
Είτε αγοράζοντας τα ομόλογά μας, είτε δίνοντας εγγυήσεις σε ιδιώτες για να τα αγοράσουν αυτοί.
Κι αυτό είναι ‘βοήθεια᾿. Όπως είπε ο δημοσιογράφος του BBC που πήρε τη συνέντευξη απ τον Πρωθυπουργό.
Ανεξάρτητα πώς την ονομάζουμε. Ή δεν την ονομάζουμε.

Δεν έχει σχέση το 3% αυτό ούτε με συνομωσίες ούτε με οργανωμένες επιθέσεις κερδοσκόπων και άλλες τέτοιες ευφυολογίες που λέγονται μόνο και μόνο για λαϊκή κατανάλωση.
Για τη νομιμοποίηση των νεοφιλελεύθερων μέτρων μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης.
Για να φορτώσουμε κάπου το μονόδρομο του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης (sic).

Το 3% είναι αυτό που οι αγορές ονομάζουν « πολιτικό κίνδυνο» ή «κίνδυνο χώρας» (political risk ή country risk). Με άλλα λόγια, αποτελεί το premium που ζητούν οι επενδυτές για να επενδύσουν μέσα σε ένα αβέβαιο πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον. Στον υπολογισμό αυτό, έχει μικρότερη σημασία το ύψος του χρέους αυτού καθεαυτού, αλλά το πώς δημιουργήθηκε το χρέος και ποιες είναι οι μακροχρόνιες προοπτικές μείωσής του.

Μα θα μου πεις αφού πήραμε όλα τα μέτρα που μας ζητήσανε, δε θα ‘πρεπε να αποκλιμακωθούν τα επιτόκια;

Και εδώ είναι η ουσία. Οι αγορές πιστεύουν πως τα μέτρα είναι προσωρινού και ταμειακού χαρακτήρα και δε λύνουν το πρόβλημα μακροχρόνια. Γιατί το πρόβλημα είναι πρόβλημα αναπτυξιακής προοπτικής και όχι εισπρακτικό.
Και το τρένο της ανάπτυξης το έχουμε χάσει προ πολλού μέσα στην παγκοσμιοποίηση.
Τα «πράσινα νησιά» και οι άλλες πρασινάδες Βασίλη είναι το κερασάκι στην τούρτα όσων έχουν τούρτα. Αλλά με το κερασάκι μόνο του, που καλό και άγιο είναι δε λέω, ανάπτυξη δε γίνεται.

Η προοπτική λοιπόν της Ελλάδας, και η ανάπτυξή της, εξακολουθεί να περνάει μέσα απ την Ευρώπη. Αλλά μια Ευρώπη που παράλληλα με την νομισματική ένωση θα προχωρήσει και σε δημοσιονομική και οικονομική ένωση. Όπως έχω ξαναπεί, νομισματική χωρίς δημοσιονομική ένωση δε γίνεται, όταν οι χώρες της Ένωσης έχουν τόσο μεγάλες οικονομικές ανισότητες μεταξύ τους.

Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο Βασίλη, και η συζήτηση αυτή έχει δειλά-δειλά ήδη ξεκινήσει στην Ευρώπη.

Επανέρχομαι το άλλο σαββατοκύριακο, αυτή τη φορά με το άλλο μεγάλο εθνικό μας θέμα: το βίντεο της Τζούλιας Αλεξανδράτου!


Η. Χαραλαμπίδης

Μαθήματα Ελληνικών

Μας ζήτησαν οι Γερμανοί, ας δεχθώ ευφυολογώντας, να πουλήσουμε κάνα νησάκι για να αποπληρώσουμε το χρέος μας.

Κι αυτό μου θυμίζει:

Αν κάποιος σου ζητήσει να γίνεις δωρητής οργάνων κι εσύ απαντήσεις «πάρ’ τα …μου», την απάντηση αυτή πώς θα πρέπει να την αποκωδικοποιήσει η πάντα χαμογελαστή Πηνελόπη Γαβρά; Θετικά ή αρνητικά;

Δεν ήμουν ποτέ χυδαίος Βασίλη. Απλά γιατί η χυδαιότητα δε μου προσάδει.
Όπως θα ‘λεγε κι η Πηνελόπη.
Αν σε προσβάλουν λοιπόν τα παραπάνω, μπορείς απλά να αντικαταστήσεις τις τελίτσες με τη λέξη «φρύδια».
Που είχε και ο Εθνάρχης.
Γι αυτό και χρησιμοποιούσε την έκφραση αυτή σε καθημερινή σχεδόν βάση.
Με εκείνη την ιδιάζουσα προφορά της Πρώτης των Σερρών, όπου το «μου» δεν προφέρεται εκτός από ένα ένρινο ‘μ’ με κλειστό το στόμα.
Έτσι όπως απαντάς δηλαδή Βασίλη όταν σου μιλάει η Πόπη ενώ εσύ βλέπεις ποδόσφαιρο.

Την ίδια απάντηση έδωσε κι ο Γιώργος, όταν του ζήτησαν οι Γερμανοί να πουλήσει κάνα νησί.

Αρχαιότατη έκφραση. Ο Λεωνίδας την είπε μολών λαβέ, κι αν θες να προσδώσεις έμφαση αυτό γίνεται ενώνοντας τα ακροδάχτυλα σου και κατεβάζοντας απότομα τα χέρια προς τα κάτω σε σχήμα V, φροντίζοντας να φρενάρουν έγκαιρα.
Και πες μου τώρα αν θες ότι τα Ελληνικά είναι εύκολη γλώσσα!

Η. Χαραλαμπίδης

Στην υγειά του κορόιδου

-«Τι 14αρτο μισθό και πράσινα άλογα μου τσαμπουνάς ρε προφέσορ;»
μου ‘πε την περασμένη Κυριακή ο Τάσος ο φαναρτζής μου (βλ. 14ος μισθός παρακάτω).
-«Εγώ φέτος αν πιάσω τον τέταρτο θα πω και ‘φχαριστώ».

Το επανέλαβε προχθές, καταλεξί, κι ο Πρωθυπουργός στη Βουλή.
Χαίρομαι όταν με διαβάζει ο Πρωθυπουργός. Αλλά χαίρομαι ακόμα περισσότερο όταν με ακούει.

Η μισή Ελλάδα τον χειροκρότησε όταν είπε πως ήρθε ο καιρός να πληρώσουν όσοι πλούτισαν στην υγειά του κορόιδου. Στην υγειά σου δηλαδή Βασίλη.
Η άλλη μισή Ελλάδα όμως θα τον χειροκροτήσει μόνο όταν πάρει και το τελευταίο και ίσως πιο σημαντικό μέτρο:

Το πόθεν έσχες όλων των πολιτικών και των παρατρεχάμενων τους, και όλων όσοι διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα, να αναρτηθεί στο διαδίκτυο Βασίλη! Με προς τα πίσω παρακολούθηση του χρήματος. Όπως είπε, προς τιμήν του, τις προάλλες ο Ανδρέας Βγενόπουλος.
Αν αυτό το μέτρο δεν παρθεί, φοβάμαι ότι η Ελλάδα θα λύσει τα προβλήματά της στους δρόμους.

Είπε ο Πρωθυπουργός ότι αυτός έκανε το χρέος του και τώρα περιμένει να δει ανταπόκριση απ την Ευρώπη. Μα το ίδιο ακριβώς θα πρέπει να πεις κι εσύ Βασίλη. Κι εσύ θα κάνεις το χρέος σου. Αλλά κι εσύ περιμένεις να δεις ανταπόκριση απ’ αυτόν. Αυτού του είδους όμως την ανταπόκριση και όχι τις αστειότητες των εξεταστικών επιτροπών όπου κρινόμενοι και κριτές σκοτώνονται το πρωί και πίνουν παρεούλα στην υγειά σου το βράδυ.

Γιατί, όντως, το πάρτι τέλειωσε. Αλλά μαζί με το πάρτι πρέπει κάποτε να τελειώσει, παραδειγματικά, και η λαμογιά.
Αλλιώς, πάλι στην υγειά σου θα πίνουν του χρόνου Βασίλη.
Και θα ‘χεις χύσει το αίμα σου τσάμπα.

Η. Χαραλαμπίδης

14ος μισθός

Φοβερή και τρομερή η φίλη μου η Αμαλία.
Περιβόλι.
Όπου πάει, το κέντρο της προσοχής.
Πάρτι χωρίς την Αμαλία δε νοείται.
Πολυταξιδεμένη, με την ποκίτσα της, τα ανεκδοτάκια της, την πεντικιουρίστα της, και πολλά άλλα.
Στο ρετιρέ της στα Βριλήσσια, όταν τα παιδιά ήταν μικρά στήνανε τέρμα και παίζανε μπάλα στη βεράντα.

Έχει και άποψη η Αμαλία:
«Ο 14ος μισθός στην Ελλάδα είναι για να μας φέρει πιο κοντά στους μισθούς της Ευρώπης» δηλώνει κατηγορηματικά και με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. «Η Αθήνα είναι η ακριβότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης», συνεχίζει η Αμαλία, «αλλά οι μισθοί μας είναι οι μισοί των Ευρωπαίων».
Τάδε έφη Αμαλία.

Κι εδώ που τα λέμε δεν έχει και πολύ άδικο. Η Αθήνα είναι μια απ’ τις ακριβότερες πόλεις της Ευρώπης γιατί τη λυμαίνονται τα καρτέλ και γιατί μια σκανδαλώδης Επιτροπή Ανταγωνισμού υπάρχει, σκόπιμα, μόνο στα χαρτιά.*

Λίτσα τη λέγαν’ τη γιαγιά της Αμαλίας, αλλά μη διανοηθείς ποτέ να της το υπενθυμίσεις γιατί έγινες θανάσιμος εχθρός της. Στο σπίτι έχει και άλμπουμ με τις φωτογραφίες της γιαγιάς: στον αραμπά, με βέλο στο καπέλο, και λευκό μεταξωτό γάντι μέχρι τον αγκώνα.
Φοβερές φωτογραφίες.
Σαν κι αυτές τις κιτρινισμένες που βρίσκεις Κυριακή πρωί, αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις και σουλατσάρεις μαζεύοντας λιακάδα στο Μοναστηράκι.

Η Αμαλίτσα είναι υψηλόβαθμο στέλεχος υπουργείου.
Καμιά πενηνταριά Μαΐων, όπως δηλώνει.
-Χωρίς τα καλοκαίρια, της λέω εγώ για να την πειράζω.

Το πρωί η Αμαλία ‘αφικνείται’ στο υπουργείο συνήθως κατά τις 10.
Πάντα με ένα χοντρό ντοσιέ στο αριστερό χέρι και τη Luis Vuitton στο δεξί.
Το ρολεξάκι και το υπόλοιπο ‘χρυσαφικό’ σε λαιμό και χέρια, γύρω στα δυόμιση κιλά βαριά-βαριά, που λέει κι ο χασάπης μου.
Αλλά και κι όλα τ’ άλλα: Ταγεράκι, πουκάμισο, παπούτσι, όλα.
Σένιο πράμα.
Στην Ελβετία, αν μαζέψεις τόσες υπογραφές κάνεις δημοψήφισμα.
Με το που ανοίγει η πόρτα αλλάζει ο καιρός. Μοσχοβολάει το γραφείο Guerlain L’Instant.

-Καλημέρα παιδιά, πώς πάμε;
-Καλώς την κυρία Διευθύντρια!
-Άργησα λίγο, αλλά το παρακάναμε λιγάκι χθες το βράδυ…
-Δεν πειράζει κυρία Αμαλία. Πάντα τέτοια. Να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε!

Στο γραφείο πάνω, το κουλουράκι τραγανιστό και ζεστό, κι ο γαλλικός καφές αχνιστός. Σε πορσελάνινο λευκό φλιτζάνι Wedgwood πάντα.
Η πρωινές εφημερίδες διπλωμένες και σιδερωμένες κάτω απ’ την Εδουαρδιανή λάμπα. Εκείνη με το μπρούτζινο κορδονάκι.

Κατά της δώδεκα και τέταρτο, η Αμαλία σηκώνεται.
-Πάω μια στιγμή εδώ δίπλα για μια δουλίτσα, κορίτσια, και επιστρέφω.
Όντως και επιστρέφει. Κατά τις δύο όμως. Με τις απογευματινές εφημερίδες στη μασχάλη και δυο τσάντες απ’ την Τσακάλωφ στο χέρι.**
-ψωνίσαμε; ψωνίσαμε κυρία Αμαλία;
-Μπα, τίποτα σπουδαίο Αργυρούλα μου. Ένα ζευγαράκι παπούτσια. Να, έλα να στα δείξω. Συμπαθητικούλια δεν είναι; Τσάμπα πράμα. Με την έκπτωση μόνο 360 ευρώ.
(τόσα παίρνει η Αργυρώ το μήνα σαν σταζιέρ).

Και μετά αρχίζει η τελετουργική ανάγνωση των εφημερίδων.
-Μαύρα χάλια έχει ο Παπακωνσταντίνου το χρυσό μου, μονολογεί.
-Αξύριστος, άυπνος, καταβεβλημένος.. I wouldn’t want to be in his shoes these days. Πετάει και την αγγλικούρα της, να την ακούσει ο Φίλιππος, που επιμελώς μετακομίζει ένα πάκο χαρτιά από την αριστερή μεριά του γραφείου της στη δεξιά.

Και πάει η ώρα δυόμισι.
-Ε, εγώ λέω σιγά σιγά να την κάνω Φιλιππάκο. Μη με πιάσει και η κίνηση.
-Μάλιστα κυρία Αμαλία. Καλή συνέχεια.
Και η Αμαλίτσα αναχωρεί. Με το χοντρό ντοσιέ στη μασχάλη.
Και το Φίλιππα να σκέφτεται πως την τελευταία φορά που μπήκε ή βγήκε κάποιο χαρτί από ‘κει μέσα θα πρέπει να ήταν πριν έξη μήνες.

Μισθοί, επιδόματα κι εργοδοτικές εισφορές, 300 ευρώ σε φόρους του κόστισε του Τάσου του φαναρτζή μου αυτή η μέρα της Αμαλίτσας. Δυο αυτοκίνητα πρέπει να βάψει για να τα βγάλει αυτά τα λεφτά. Άσε που θα πρέπει να δίνει και απόδειξη τώρα...

-Τι λες εσύ ρε Τάσο; Θα μας τον κόψει τελικά ο Γιώργος τον 14ο μισθό; τον ρωτάω προχθές που του πήγα το σαραβαλάκι μου γιατί δεν άνοιγε το παράθυρο.
-Τι δέκατο τέταρτο και πράσινα άλογα μου λες ρε προφέσορ;
Μου λέει ο Τάσος, αφήνοντας μια μουτζούρα στο κούτελό του όπως σκούπιζε τον ιδρώτα με την ανάποδη του χεριού του.
-Εγώ φέτος αν πιάσω τον τέταρτο θα πω και ‘φχαριστώ. Αλλά πού θα πάει; Θα αλλάξουνε τα πράματα. Κάτι τα τεκμήρια, κάτι οι φόροι πολυτελείας που θα βάλει ο Γιώργος, θα το κρατάει πιο πολύ ο κόσμος τ' αυτοκίνητο, κι έτσι θα βάφω κι εγώ κανένα. Μη σου πω ότι, με τα τεκμήρια, τις Cayenne θα τις πουλάνε τώρα οι αλλοδαποί στην πλατεία Βικτωρίας.

Πάντα αισιόδοξος ο Τάσος.
Γι αυτό μ' αρέσει.


Η. Χαραλαμπίδης

*βλ. σχετικό άρθρο μου το Σεπτέμβρη του 2005, όταν δεν ξέραμε καν, Βασίλη, τι είναι Επιτροπή Ανταγωνισμού!

** Μου λένε ότι οι τσάντες απ’ την Τσακάλωφ έχουν μεγάλη ανταλλακτική αξία: ψωνίζεις, λέει, παπούτσια απ’ το Γαλάτσι, τα βάζεις μέσα ‘κεί, και πας μετά για καφέ στο Κολωνάκι. Α ρε καταραμένη ανέχεια, που ‘λεγε κι ο μεγάλος μας ο Χάρρυ Κλυνν.

ΥΓ: Η Αμαλίτσα ανήκει στο χώρο του φανταστικού and the usual disclaimer applies: Πάσα ομοιότις με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και όποιος θέλει το πιστεύει!

Σαρακοστιανές συνταγές

Τι έγινε τελικά ρε Βασίλη; Ζητήσαμε ή δε ζητήσαμε οικονομική βοήθεια από τους Ευρωπαίους εταίρους μας;
Χρεοκοπήσαμε ή δε χρεοκοπήσαμε;

«Η Ελλάδα δε χρειάζεται βοήθεια» είπε περίφανα ο Πρωθυπουργός, «και θα ξεπεράσει τις δυσκολίες από μόνη της». Αλλά παρ’ όλα αυτά, «χάσαμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας», είπε επίσης.

Εμβρόντητος έμεινα όταν το άκουσα.
Με πόση δυσκολία άραγε μπορούν να βγουν αυτές οι λέξεις από τα χείλη ενός Πρωθυπουργού;
«Εγώ κάλεσα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», συνέχισε ο Πρωθυπουργός. Όχι για τα λεφτά, αλλά για ‘τεχνογνωσία’. Για να μας πουν τι πρέπει να κάνουμε και πώς. Ποια επιπλέον μέτρα πρέπει να πάρουμε. Αλλά και για ‘άλλοθι’. Για να μπορούμε στο μέλλον να τα φορτώσουμε όλα στις αντιλαϊκές συνταγές του. Λέω εγώ.

Σε μια από τις στιγμές θυμοσοφίας του, ο Αλμούνια είπε πως το τραγελαφικό είναι ότι η Ελλάδα θα ακολουθήσει τελικά τις συνταγές του ΔΝΤ, χωρίς όμως να πάρει και τα λεφτά που παίρνουν όλοι όσοι το κάνουν.

Εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πώς γίνεται από τι μια «να μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας», κι από την άλλη να «χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία και να προσκαλούμε το ΔΝΤ». Και να κατηγορούμε την Ευρώπη ότι άργησε να αντιδράσει. Beats me που λέμε. or does it?

«Η Ελλάδα δε ζήτησε ποτέ βοήθεια», είπαν όλοι με έμφαση.
Μπαρόζο, Βαν Ρομπόι, Σαρκοζί, Μέρκελ.
Κι αυτό μου θύμισε τη θεωρία της ‘δήλωσης του αυτονόητου’ (statement of the obvious): όταν πολλές φορές αισθανόμαστε την ανάγκη να κάνουμε μια δήλωση, συνήθως το κάνουμε γιατί εννοούμε το αντίθετο. πχ:

-σου πάει πολύ αυτή η φούστα. Με γεια σου.
 (αν έχανες και καμιά 10ρια κιλά..)
-καλά σε κούρεψε αυτή τη φορά.
 (γίδι σ' έκανε πάλι)
-τετραπέρατο το χρυσό μου. Να σας ζήσει.
 (ενός χρόνου εμένα ο Γιαννάκης μου τα 'λεγε όλα)

Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει κι αλλιώς;
Ανήκουστο θα ήτανε ο περήφανος Ελληνικός λαός να βάλει την ουρά στα σκέλια και να ζητήσει ελεημοσύνη απ’ τους ξενέρωτους κουτόφραγκους. Και άντε καλά να ζητήσουμε βοήθεια απ’ τους Γερμανούς και τους Γάλλους (με αντάλλαγμα κάνα δυο φρεγάτες και eurofighters). Αλλά όχι κι απ’ τους Λιθουανούς, Λετονούς, Σλοβάκους, Σλοβένιους και Πολωνούς! Από τους παρακατιανούς μπογιατζήδες και κηπουρούς μας. Θα ήτανε σαν την κυρία που ζητάει δανεικά από την υπηρέτρια για να παίξει χαρτιά.

Αλλά και η Ευρώπη η ίδια, πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν να παραδεχτεί επίσημα πως ένα μέλος του σκληρού της πυρήνα χρεοκόπησε; Πόσο μάλλον όταν έχει και η ίδια μέρος της ευθύνης, γιατί ούτε due diligence άσκησε στη ‘δημιουργική λογιστική’ μας όταν μας έβαζε στην ΟΝΕ, ούτε έκανε τίποτα όλα αυτά τα 10 χρόνια για να ελέγξει την ακρίβεια των στατιστικών στοιχείων με τα οποία κοροϊδεύαμε τους γαλανομάτηδες κουτόφραγκους, και τις αλχημείες μας με την Goldman Sachs.

Έτσι λοιπόν επινοήθηκε το ‘βολικό’ σενάριο ότι το πρόβλημα δεν είναι ‘Ελληνικό’ αλλά είναι γενικότερα πρόβλημα ‘Ευρωπαϊκού Νότου’ που χρειάζεται συντονισμένη προσπάθεια σε Ευρωπαϊκό επίπεδο γιατί τα διογκωμένα ελλείμματά του οδηγούν σε κερδοσκοπικές επιθέσεις κατά του ευρώ.

Κολοκύθια στο πάτερο. Όταν το άκουσαν αυτό οι Ισπανοί έβαλαν τα γέλια. Όπως έγραψα την περασμένη βδομάδα, καμιά επίθεση δε δέχτηκε το ευρώ και κανείς στην Ευρώπη, ίσως με την εξαίρεση της Γερμανίας, δεν έχει συμφέρον από ένα ισχυρό ευρώ. Ισχυρό ευρώ απαιτεί υψηλή παραγωγικότητα και ισχυρή παραγωγική βάση. Απαιτεί ισχυρές εξαγωγές με ανελαστική ζήτηση. Σαν τις ΒΜW και τις Μερσεντές των Γερμανών, και τα αρώματα και τα μοντελάκια των Γάλλων, που όσο οι τιμές τους ανεβαίνουν τόσο πιο πολύ τα ζητάει ο κόσμος. Αλλά δεν εννοείται ισχυρό ευρώ για μια χώρα που παράγει βαμβάκι κι ελαιόλαδο, θάλασσα και λιακάδα. Αδύνατη οικονομία και ισχυρό νόμισμα είναι σαν να σου βάζουν μια θηλιά στο λαιμό Βασίλη, τραβώντας σε να μεγαλώσεις, ενώ σου δένουν παράλληλα ένα βαρίδι στα πόδια. Ειλικρινά, δεν κερδίσαμε τίποτα από την ΟΝΕ, αλλά ούτε θα έπρεπε να περιμένουμε πως θα κερδίζαμε κάτι όταν μπαίναμε, εκτός από το prestige του να ξέρουμε ότι ανήκουμε στο κλαμπ των ισχυρών.

Βάζει η αλεπού τη μούρη της με τους πραματευτάδες.

Όταν ο Σημίτης μας έβαζε ‘δημιουργικά’ στην ΟΝΕ πριν 10 χρόνια, πίστευε πως η ένταξή μας στον σκληρό πυρήνα, και η υιοθέτηση του κοινού νομίσματος, θα άνοιγε τις πόρτες μας στις διεθνείς κεφαλαιαγορές και θα βοηθούσε έτσι στην ανάπτυξη της Ελληνικής οικονομίας. Και τα λεφτά ήρθανε. Αλλά ήταν βραχυχρόνια και κερδοσκοπικά, προκαλώντας αστάθεια και μεγάλες διακυμάνσεις στο Ελληνικό χρηματιστήριο. Έμπαιναν και έβγαιναν κατά βούληση. Παρκαρισμένα ήτανε στο Ελληνικό χρηματιστήριο, εν αναμονή ευκαιριών σε άλλες αγορές. Ποτέ όμως δεν μπήκε μακροχρόνιο και διαρθρωτικό χρήμα επενδυτών που πίστεψαν στην αναπτυξιακή δυναμική της Ελληνικής οικονομίας.

Δεν ξέρω τι θα πάρουμε ή δε θα πάρουμε την Τρίτη στο ECOFIN Βασίλη. Και πότε. Δεν περιμένω όμως πολλά, εκτός από υποσχέσεις και απαιτήσεις για επιπρόσθετα μέτρα. Η κυρία Μέρκελ είναι αρνητική γιατί βλέπει τη Γερμανική κοινή γνώμη να αντιστρέφεται κατά της Ελλάδας.

-Είναι αδιανόητο για το Γερμανό φορολογούμενο να ακούει ότι η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους, και ότι 'η φτώχια θέλει καλοπέραση'.

-Εξαγριώνεται όταν ακούει ότι η Αθήνα έχει τις περισσότερες κατά κεφαλήν Porsche Cayenne από οποιαδήποτε άλλη πόλη στον κόσμο.

-Όταν βλέπει τις επαύλεις των βορείων προαστίων και ακούει ότι είναι ‘γραφεία’ αφορολόγητων offshore εταιριών.

-Όταν βλέπει τα σκάφη στο Τουρκολίμανο και στη μαρίνα της Βουλιαγμένης (που τύφλα να ‘χει το Μονακό και η Νίκαια) και ακούει πως αυτά είναι, λέει, για να χρησιμοποιούνται για τις συνεδριάσεις του διοικητικού συμβουλίου!

Αυτά για το Γερμανό, που δουλεύει δυο ζωές για να φτιάξει ένα σπίτι, είναι πράματα αδιανόητα. Και δεν πρόκειται να μας συνδράμει αν πρώτα δε σιγουρευτεί πως τα λεφτά του θα πιάσουν τόπο. «πρώτα νοικοκυρέψτε το σπίτι σας και μετά βλέπουμε. Αλλά δεν πρόκειται να σας δώσω λεφτά για να διαιωνίσετε το μπάχαλο» (moral hazard Βασίλη! Δες το άρθρο μου «Όσα ξέρει ο νοικοκύρης» παρακάτω).

Αυτό είπε ο Γερμανός την περασμένη Πέμπτη στο άτυπο Συμβούλιο Κορυφής και το ίδιο θα επαναλάβει στο ΕCOFIN την Τρίτη.

Εξακολουθώ να αισιοδοξώ.
Ίσως το πάθημα αυτό να μας γίνει μάθημα.
Όταν πριν 30 χρόνια ο Καραμανλής μας έβαζε στην τότε ΕΟΚ, με την απαράμιλλη εκείνη θυμοσοφία του, είχε πει πως αν 10 εκατομμύρια Έλληνες δεν καταφέρουμε να χαλάσουμε 200 εκατομμύρια Ευρωπαίους, τότε σίγουρα 200 εκατομμύρια Ευρωπαίοι θα καταφέρουν να κάνουν ανθρώπους 10 εκατομμύρια Έλληνες.

The game is over Βασίλη. Όπως είπε κι ο Γιούνκερ.
Και μιας και το μόνο που κάνω αυτά τα 6 χρόνια είναι να σε συμβουλεύω, ένα έχω να σου πω:
Κάτω το κεφάλι, πιο ‘ευλύγιστη’ μέση, χρηστή διακυβέρνηση, περισσότερη δουλειά, και λιγότερες ζεϊμπεκιές…
Άντε, και ίσως λίγη λαγάνα.
Μέρα που ‘ναι αύριο.
Αλλά όχι χταποδάκι, γιατί αυτό είναι δύσπεπτο και δε συμπεριλαμβάνεται και στις σαρακοστιανές συνταγές του ΔΝΤ...


Η. Χαραλαμπίδης

Επίθεση στο Ευρώ;

Χιονοστιβάδα κερδοσκοπικών πιέσεων, ακούω.
Συντονισμένη επίθεση κερδοσκόπων κατά του ευρώ και της Ευρώπης, διαβάζω.

Θα σου μιλήσω Βασίλη κάποτε για την κερδοσκοπία και τους κερδοσκόπους. Μια έννοια πολύ παρεξηγημένη στη χώρα μας, αφού οι κερδοσκόποι συχνά παρουσιάζονται σαν ‘εγκληματίες’, σαν ελεεινοί και καταχθόνιοι τύποι που συνωμοτούν για το κακό μας, και το κακό του κοινωνικού συνόλου.

Κερδοσκόπος όμως Βασίλη είναι απλά ο οποιοσδήποτε παίρνει τις αποφάσεις του όχι με βάση αυτά που συμβαίνουν σήμερα, αλλά με αυτά που αναμένει πως θα συμβούν αύριο. Κερδοσκόποι δεν είναι μόνο οι market makers όπως ο Σόρος, που λίγο έλειψε να αποσταθεροποιήσει την Αγγλική οικονομία με την επίθεσή του στη λίρα (για όσους θυμούνται).

Κερδοσκόπος είσαι κι εσύ που περιμένεις να αγοράσεις το διαμερισματάκι της κόρης σου του χρόνου, γιατί πιστεύεις πως οι τιμές θα πέσουν. Κερδοσκόπος είναι και ο φαναρτζής μου ο Τάσος, που ενώ δε χρειάζεται άλλες μπογιές, τρέχει να αγοράσει γιατί του ‘πανε πως οι τιμές θα ανέβουν.
Και το πιο ωραίο;
Αυτοί οι ίδιοι οι κερδοσκόποι που σήμερα τόσο απαξιωτικά τους φορτώνουμε τα δεινά μας, θα κληθούν μέσα στο 2010 να δανείσουν το Ελληνικό Κράτος με 50 δις ευρώ.
Τότε θα γίνουν και πάλι οι φερέγγυοι και αξιόπιστοι ‘δανειστές’ μας!

Η κερδοσκοπία μπορεί να είναι καλό, αλλά και κακό πράμα. Είναι καλό γιατί δίνει ρευστότητα στις αγορές κι έτσι τις κάνει πιο αποτελεσματικές (δύσκολα πράματα αυτά Βασίλη κι ας σταματήσουμε εδώ). Είναι όμως κακό πράμα όταν γίνεται ‘κολλητική’ (contagion), οδηγώντας σε ψυχολογία όχλου (herding instinct). Τότε η κερδοσκοπία είναι αποσταθεροποιητική, και μπορεί να γίνει καταστροφική.

Δεν υπάρχουν λοιπόν συνωμότες, ούτε ‘οργανωμένες’ επιθέσεις. Δεν υπάρχει καλός ή κακός κερδοσκόπος. Παιδάκια είναι αυτά Βασίλη. Φοιτητές μας, που κάνουν ό,τι τα μάθαμε και το κάνουν και πολύ καλά μάλιστα. Υπάρχουν όμως καλά και κακά ρυθμιστικά πλαίσια που αδυνατούν (ή δε θέλουν) να ελέγξουν την οικονομική συμπεριφορά.*

Αυτό που έγινε λοιπόν χθες και προχθές ήταν ότι οι επενδυτές πούλησαν ευρωπαϊκά αξιόγραφα (ομόλογα) πιστεύοντας ότι οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου δεν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τα δημοσιονομικά τους προβλήματα. Πούλησαν πιστεύοντας ότι η Ευρώπη γενικότερα έχει πρόβλημα, όταν η Γερμανία αρνείται κατηγορηματικά ακόμα και να εξετάσει σενάρια διάσωσης και αρωγής του Νότου (με την έκδοση, για παράδειγμα, ενός ευρωομολόγου).

Έτσι λοιπόν οι επενδυτές δεν πούλησαν μόνο ομόλογα, αλλά και μετοχές, και το ευρώ το ίδιο, αναζητώντας την ‘ασφάλεια’ του δολαρίου αλλά και αξιών αποτιμημένων σε δολάριο. Η ζήτηση αυτή ανέβασε την τιμή του δολαρίου ρίχνοντας έτσι (λίγο) την ισοτιμία του ευρώ.

Να σου πω και κάτι άλλο Βασίλη; Ο πληθωρισμός στην Αγγλία χτύπησε καμπανάκι στο 3%. Έτσι, οι επενδυτές εκτίμησαν ότι η Τράπεζα της Αγγλίας θα περιορίσει κάπως τη νομισματική της επέκταση, αυξάνοντας πιθανότατα και τα επιτόκια της λίρας. Αυτό αύξησε τη ζήτηση λίρας και κατά συνέπεια την αξία της ως προς το ευρώ. Άλλη μια λοιπόν καρπαζιά του ευρώ προς τα κάτω.

Nothing more, nothing less. Καμιά συνομωσία δεν έγινε, ούτε συντονισμένη επίθεση κατά του ευρώ υπήρξε. Αυτά τα πράματα δε γίνονται, και οι αγορές δε ‘συντονίζονται’ Βασίλη γιατί τότε αυτοκαταστρέφονται.

Καλά θα κάναμε λοιπόν, μαζί με πολλές άλλες νοοτροπίες που θα πρέπει σύντομα να αποβάλουμε, να απορρίψουμε και εκείνη της ‘θεωρίας της συνομωσίας’. Εκείνη που όλοι συνωμοτούν εναντίον μας και θέλουν το κακό μας.

Γιατί πολύ κακό μας έχει κάνει αυτό στην ιστορική μας διαδρομή.
Και γιατί όπως λέει ένας καλός μου φίλος, «αν θες να βρεις τον υπαίτιο για τα προβλήματά σου δεν έχεις παρά να ρίξεις μια ματιά στον καθρέφτη σου».

Η. Χαραλαμπίδης

*Κι εδώ έχουμε κι εμείς οι ακαδημαϊκοί τις ευθύνες μας. Είναι κεφαλαιώδες σφάλμα να διαχωρίζουμε τη σπουδή της οικονομικής επιστήμης από αυτή της διοίκησης επιχειρήσεων στα πανεπιστήμιά μας (που το μόνο που εξυπηρετεί τις πιο πολλές φορές είναι συντεχνιακά μικροσυμφέροντα). Το παιδί που σπουδάζει οικονομικά πρέπει να μάθει πώς εφαρμόζονται οι οικονομικές θεωρίες στην πράξη και ποιες είναι οι συνέπειες αυτών των πράξεων. Αυτό που σπουδάζει διοίκηση θα πρέπει να καταλάβει ότι η πράξη και η εμπειρία από μόνες τους είναι ανεπαρκείς (ακόμα και σαν επαγγελματικό εφόδιο) αν δεν συνοδεύονται από βαθειά κατανόηση της οικονομικής θεωρίας. Το μάνατζμεντ δεν είναι τίποτα άλλο (ή δε θα έπρεπε να είναι τίποτα άλλο) από εφαρμοσμένα οικονομικά. Αλλά και η οικονομετρία, όπως η λέξη λέει, είναι απλά εργαλείο για να ‘μετράμε’ την οικονομία και όχι αυτοσκοπός που –παίζοντας με αριθμούς- δημιουργεί νέα θεωρία. Όταν οι δύο προσεγγίσεις κάποτε αρχίσουν να συγκλίνουν, θα αμβλύνουμε και τις οικονομικές κρίσεις του μέλλοντος. Γιατί, σίγουρα, η παρούσα δεν είναι και η τελευταία.

ΗΧ

Τσικνοπέμπτη

Το θέμα της ημέρας ήταν η Ελλάδα στο Νταβός, είπε σήμερα το πρωί ο Ιωσήφ στο συνέδριο του Economist.*
Κολοκύθια.
Στο χείλος του γκρεμού βρίσκεται η Ελλάδα. Είπε ο Πρωθυπουργός στο διάγγελμά του προς τον Ελληνικό λαό. Και βροντοφώναξε ΑΕΡΑ!
Κουραφέξαλα
Εμένα αυτό που με καίει είναι ότι η Μενεγάκη χωρίζει (όσο ζω ελπίζω..).
Και την άλλη Πέμπτη είναι τσικνοπέμπτη και δε βρίσκω τραπέζι.
Πάλι με Σπύρο με βλέπω να τη βγάζω.
Στην υγειά μας ρε παιδιά.
Κι ας πάει και το παλιάμπελο..

Η. Χαραλαμπίδης


*Το 1999 το είχα διοργανώσει εγώ. Στον Απόλλωνα το είχαμε κάνει. Στο Καβούρι. Στη διάρκεια των εργασιών προσγειώθηκε το Air Force 1, φέρνοντας τον Μπιλ Κλίντον. Κατεβαίνοντας τη σκάλα του αεροπλάνου, για όσους θυμούνται, ο Κλίντον ζήτησε το ιστορικό εκείνο ‘συγνώμη’, εκ μέρους της χώρας του, για τα επτά χρόνια δικτατορίας. Γιατί το λέω τώρα αυτό; Τη στιγμή της προσγείωσης και για δυο ώρες μετά, κανένα κινητό δεν δούλευε σε Βουλιαγμένη, Καβούρι, Βούλα, Γλυφάδα!

Θυμός

Όπως ξέρετε σπάνια φιλοξενώ άρθρα και σχόλια αναγνωστών. Ο συγκεκριμένος αναγνώστης όμως δεν είναι κάποιος τυχαίος. Ούτε κάνα παιδάκι. Σοβαρός και επιτυχημένος εφοπλιστής είναι. Μέρος του ‘συστήματος’. Το δημοσιεύω λοιπόν ως έχει, όχι για να μεταφέρω αυτά που λέει, ούτε για να δηλώσω ότι συμφωνώ ή διαφωνώ. Το δημοσιεύω γιατί διαβάζω ένα κείμενο που βγάζει πολύ θυμό από μέσα του. Μα πάρα πολύ θυμό. Και σκέφτομαι: Αν ο <...> βλέπει τα πράματα έτσι , τότε τι να πει ο φοιτητής, ο αγρότης και τα 16χρονα στα Εξάρχεια;
Να τα λέμε έτσι, να τα λέμε και αλλιώς.
Αυτό κάνει ο ‘Βασίλης’ και γι αυτό σας αρέσει.
Και τον διαβάζετε!
ΗΧ
ΥΓ: μου ήρθε σαν απάντηση στο «ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά ‘ρμενίζουμε» παρακάτω.

/quote
Ηρακλή σωστά τα λες, πρέπει να ματώσουμε, πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία, κάτι που δεν είναι εύκολο (η νοοτροπία).

Όμως φίλε μου, πρέπει να κατεβούμε στα πεζοδρόμια ακόμα και εμείς οι εφησυχασμένοι. Γιατί την Ελλάδα την έφεραν στη χρεοκοπία οι πολιτικοί και τα λαμόγια τους. Και για να απαιτήσεις θυσίες από τον κόσμο, πρέπει πρώτα να κλεισθούν φυλακή κάποιοι από αυτούς. Απίστευτοι αριθμοί προσλήψεων στο δημόσιο, απίστευτες καταχρήσεις ετών. Πώς μπορείς να απαιτείς θυσίες; Για να έρθουν πάλι να κλέψουν, να διορίσουν για να κερδίσουν εκλογές; Ποιο όραμα θα σου δώσει τη δύναμη για θυσίες;

Και όμως φίλε μου στο πεζοδρόμιο πρέπει να κατέβει η Ελλάδα και μάλιστα σε πολύ συγκεκριμένο πεζοδρόμιο – αυτό της Βουλής για να τους φτύσει, να τους τρομοκρατήσει – μπας και συνέλθουν.

Τελικά εάν είσαι παιδί σκληρά εργαζόμενου για το μεροκάματο και ακούς και διαβάζεις όλες αυτές τις ρεμούλες, και βλέπεις για μέλλον μόνο μαυρίλα, είσαι αδικαιολόγητος όταν κατεβαίνεις στους δρόμους;

Εδώ εμείς οι βολεμένοι και σε ηλικία με μειωμένα αντιδραστικά ανακλαστικά και σαλτάρουμε.

Έβλεπα πρόσφατα τηλεόραση και άκουσα ότι στο Τραμ το 2005 ήταν κάτω από 200 εργαζόμενοι και σήμερα (χωρίς επέκταση δικτύου) είναι πάνω από 600 από τους οποίους 68 προσλήφθηκαν παραμονές των τελευταίων εκλογών (ήδη κατεστραμμένη η χώρα). Η ένταση που μου έχει δημιουργήσει (φαντάζομαι σε κάθε Έλληνα) η συνεχής δημοσιότητα και ο βομβαρδισμός των δυσάρεστων περί χρεοκοπίας της χώρας δημοσιευμάτων σε συνάρτηση με αυτό που άκουγα, εύκολα με κατέβαζε στο πεζοδρόμιο.

Δυστυχώς η Ελλάδα πάσχει αφενός από πανεπιστημιακούς και μεγάλους άντρες που θα βγουν να τοποθετηθούν και να καθοδηγήσουν τον κόσμο με το κύρος τους, και αφετέρου από ανεξάρτητη δικαστική εξουσία.

Όταν βλέπεις τους ήρωες του Πολυτεχνείου, γιατί ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων, αυτοί που ήταν εκεί μέσα είχαν καρδιά είτε συνειδητοποιημένα είτε λόγω νεανικής αφέλειας, σήμερα να είναι ενταγμένοι στο σύστημα της πολιτικής λαμογιάς, αντί να είναι αυτοί που θα βγουν να καθοδηγήσουν και να διατηρήσουν σε επαγρύπνηση τα πεσμένα αντανακλαστικά του κόσμου, αισθάνεσαι ότι τα πράγματα είναι πράγματι άσχημα.

Τελειώνω τη φλυαρία μου λέγοντας σου ότι η άποψη μου είναι πρώτα τα λαμόγια στη φυλακή και μετά ο κόσμος θυσίες, αλλιώς οι θυσίες θα γίνουν για να ξανακανιβαλίσουν την οικονομία οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοι των κομματικών μηχανισμών.
/unquote



Η. Χαραλαμπίδης

Ή στραβός είν’ ο γιαλός ή στραβά ‘ρμενίζουμε

Θα παραμείνουμε άραγε στην Ευρωζώνη;
Ήταν τελικά καλή ιδέα Βασίλη να αποχωριστούμε τη δραχμούλα μας το 2001 και να υιοθετήσουμε το ευρώ; Κι αν ναι, μήπως θα ‘πρεπε να το ξανασκεφτούμε εδώ που φτάσαμε;
Τόσο βλάκες είναι άραγε οι Σουηδοί και οι Δανοί που ενώ πληρούν όλες τις προϋποθέσεις αποφάσισαν να μείνουν απέξω και να κρατήσουν την Κορόνα τους;
Λέω τώρα εγώ.
Για να μην πιάσω τους καλούς μας ‘φίλους’ τους Άγγλους, με τη λίρα τους και την περίφημη ‘ιδιαίτερη σχέση’ τους. Δηλαδή με το ένα πόδι (για να μην πω τρικλοποδιά) στην Ευρώπη και το άλλο στην Αμερική.

Πριν από τρεις βδομάδες, Παρασκευή απόγευμα όπως συνηθίζεται, ο άπαιχτος Ούγκο Τσάβες υποτίμησε το νόμισμα της Βενεζουέλας, το μπολιβάρ, για να τονώσει έτσι την οικονομία της χώρας του.
Σε ένα αγώνα μπέιζμπολ ήτανε, κι εκεί που χάζευε και σκυλοβαριότανε λέει «δε ρίχνω καμιά υποτίμηση να ανάψουν λιγάκι τα αίματα μπας και βάλουμε κάνα γκολ;»
Και την ανακοίνωσε. Έτσι χωρίς περιστροφές και περικοκλάδες.

Και έγινε το έλα να δεις. Ξεχύθηκε ο κόσμος στα μαγαζιά το σαββατοκύριακο, αγοράζοντας ό,τι έβρισκε μπροστά του. Ιδιαίτερα, ηλεκτρονικά γκατζετάκια και άλλα εισαγόμενα προϊόντα. Φοβότανε βλέπεις ο κόσμος ότι οι τιμές θα ανέβαιναν και έτρεχε να προλάβει.
Οι κερδοσκόποι στα καλύτερά τους.
Δεν προλάβαιναν να γράφουν χαρτάκια με τις καινούργιες τιμές.
Πώς δηλαδή ρε Βασίλη στην χώρα μας, κάθε φορά που ανακοινώνουμε ότι θα αυξηθούν οι τιμές του πετρελαίου, τα βενζινάδικα σπεύδουν να πουλήσουν ακριβότερα τη βενζίνη πριν καλά-καλά ανακοινωθεί η αύξηση;
Έτσι κι εδώ. Το καλύτερο παράδειγμα κερδοσκοπίας.

Και τι κάνει ο μεγάλος ο Ούγκο για να προλάβει την κερδοσκοπία;
Απλά, κατεβάζει το στρατό!
Πουρνό-πουρνό, σκάει μύτη ο φαντάρος στο μαγαζί:
-καλημέρα σας. Από σήμερα θα πουλάω εγώ τα πουκάμισα σου στις παλιές τιμές. Εσύ πήγαινε για ψάρεμα, κι όταν είναι θα σου πούμε.

Mπας και χρειαζόμαστε κι εμείς κάνα Τσάβες ρε Βασίλη για να ανακτήσουμε την περιβόητη πια χαμένη αξιοπιστία μας;
Που είναι και σοσιαλιστής κι έτσι θα κάτσουν προσοχή η Αλέκα κι ο κουκουλοφόρος μου;
Μόνο η τρέλα πουλάει σήμερα ούτως ή άλλως.

Καλές οι προθέσεις του προγράμματος σταθερότητας και οι προσπάθειες του πρωθυπουργού στο Νταβός, δε λέω. Αλλά «the road to hell is paved with good intentions». Με φανερό μειδίαμα, ο Αλμούνια, όπως και όλοι οι άλλοι, χαρακτήρισαν το πρόγραμμα ως «φιλόδοξο». Γι αυτούς που γνωρίζουν αγγλικά, Βασίλη, αλλά και τον τρόπο που σκέπτονται και επικοινωνούν αυτοί οι άνθρωποι, ‘φιλόδοξο’ ίσον ‘αμφίβολο’. Έτσι το ερμήνευσαν και οι αγορές.

Για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία τους, τα ΜΜΕ κάνουν κάτι υπεύθυνο. Το ένα κανάλι μετά το άλλο, η μία εφημερίδα μετά την άλλη, μας διαβεβαιώνουν: «θετική η αποδοχή του προγράμματος σταθερότητας από την Κομισιόν». Στη πραγματικότητα, το μόνο θετικό που είπαν οι ξένοι ήταν ότι το πρόγραμμα είναι στο σωστό δρόμο. Απέφυγαν όμως να πουν ότι ο δρόμος αυτός έχει τόσες λακκούβες που στην ουσία είναι δύσβατος.

Γίνεται λοιπόν μια αξιέπαινη προσπάθεια, από Κυβέρνηση και Τύπο, να αντιστραφούν οι αρνητικές προσδοκίες (βλ. άρθρο επόμενης Κυριακής) και να αποκατασταθεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης.
Δεν είναι όμως εδώ το πρόβλημα.
Ο κόσμος έδειξε την εμπιστοσύνη του βγάζοντας προχθές 25 δις απ’ το σεντούκι για να αγοράσει κρατικά ομόλογα.
Το πρόβλημα είναι να πειστούν οι αγορές.
Κι αυτές δεν πείθονται με λόγια αλλά με έργα.
Για να πειστούν πρέπει να δουν τον ευρύτερο δημόσιο τομέα να μειώνεται στο μισό. Πρέπει να δουν ιδιωτικοποιήσεις. Κατάργηση της μονιμότητας. Ελαστικοποίηση των όρων εργασίας. Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Παραγωγικότητα. Θέλουν να δουν λιγότερες ζεϊμπεκιές και περισσότερη δουλειά με λιγότερα λεφτά.
Ανηλεείς είναι οι αγορές.
Δε δέχονται μύγα στο σπαθί τους.
Είδατε τι έγινε προχθές όταν ο Ομπάμα ανακοίνωσε την ανάγκη για αποτελεσματικότερο ρυθμιστικό πλαίσιο του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Πέσανε οι μεγαλοτραπεζίτες να τον φάνε ζωντανό στο Νταβός και τα χρηματιστήρια κάνανε συγχρονισμένη βουτιά.

Εγώ ειλικρινά δε βλέπω πώς θα τα καταφέρουμε όταν, ενώ η κυβέρνηση ψάχνει απεγνωσμένα και το τελευταίο ευρώ, εμείς είμαστε όλοι παρατεταγμένοι σε θέση μάχης να διεκδικήσουμε τα συντεχνιακά μας συμφέροντα, προκαλώντας με τις κινητοποιήσεις μας κόστος εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.
Χθες οι λιμενεργάτες, σήμερα οι αγρότες, αύριο οι τελωνειακοί, οι υπάλληλοι της Βουλής, κι ο καθένας με τη σειρά του.
Ή όλοι μαζί.
Σκάκι παίζεται αυτές τις μέρες με τους αγρότες. Και όλοι ματώνουμε.

Όταν ο Πρωθυπουργός λέει πως «θα ματώσουμε αν χρειαστεί» ξέρει πολύ καλά τι λέει και ακριβολογεί. Θα ματώσουμε όταν η μισή Ελλάδα κατεβεί στο αριστερό πεζοδρόμιο και η άλλη μισή στο δεξί μόλις αρχίσουν να θίγονται τα κεκτημένα μας.
Ματώνουμε κάθε φορά που συντεχνίες κρατούν τη χώρα όμηρο.
Ματώνουμε όταν η κυβέρνηση δεν έχει πρόθεση να εφαρμόσει τον απεργιακό νόμο γιατί ξέρει πως αυτό θα τραβήξει νέο αίμα.
Και οι απεργοί το ξέρουν πως το ξέρει.
Κι έτσι απεργούν ανενόχλητοι.
Καταχρηστικά.

Πολύ σωστά είπε ο πρωθυπουργός ότι η Ελλάδα δεν θα ζητήσει βοήθεια και θα βγει από το λούκι μόνη της. Όχι γιατί δε θα θέλαμε βοήθεια, μη τρελαθούμε κιόλας, αλλά γιατί ξέρει πως τέτοια βοήθεια έρχεται ‘υπό όρους’. Και οι όροι αυτοί (βλ. παραπάνω) είναι αντιλαϊκοί και εξίσου ανεφάρμοστοι στην Ελληνική πραγματικότητα. Τι νόημα έχει λοιπόν να το συζητάμε, πόσο μάλλον όταν τέτοιες συζητήσεις κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό, καταλήγοντας σε self-fulfilling prophecy;

Είπε ο πρωθυπουργός στο Νταβός ότι οι Έλληνες έχουν πλέον αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και είναι έτοιμοι να κάνουν θυσίες.
Με όλο το συμπάθιο, επιτρέψτε μου να αμφιβάλω κύριε Πρωθυπουργέ.
Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κάνει θυσίες από μόνος του.
Μεμονωμένα και αποσπασματικά.
Δείτε τι έγινε χθες με τους υπαλλήλους της Βουλής μόλις μπήκε θέμα για τους 16 μισθούς τους, οι δύο εκ των οποίων αφορολόγητοι!
The tragedy of the commons: Οι θυσίες Γιώργο γίνονται είτε από όλους μαζί συλλογικά, είτε από κανέναν.
Και είναι αυτό το «από όλους μαζί συλλογικά» που με τρομάζει.
Γιατί μου θυμίζει κάτι από Ούγκο Τσάβες…

--Ξέρεις τι είναι υποτίμηση και τι γίνεται σ’ αυτή την περίπτωση;
Ρωτάω τον φαναρτζή μου τον Τάσο.
--Υποτίμηση είναι όταν με υποτιμάς και με περνάς για βλάκα.
Μου λέει με έξαψη ο Τάσος.
--Κι αυτό που γίνεται είναι ότι, αν το κάνεις, θα σε κάνω μαύρο στο ξύλο. Ξέρεις ποιος είμαι ‘γω ρε;.

Επανέρχομαι λοιπόν την άλλη Κυριακή με την «υποτίμηση», τα αποτελέσματά της, και τις προοπτικές μας στη ευρωζώνη.

Για την ώρα ας συμφωνήσουμε ότι ψευτοδίλημμα βάζει ο τίτλος μου σήμερα.
Γιατί και στραβός είναι ο γιαλός, αλλά κι εμείς ρε Βασίλη, που να με πάρει ο διάολος, ζεϊμπεκο-αρμενίζουμε!


Η. Χαραλαμπίδης

Αγροτικές κινητοποιήσεις (2)

Αν σε ένα πράμα έχουν δίκιο οι αγρότες, αυτό είναι η άρνησή τους να πάρουν μέρος στο διάλογο του Ζαππείου. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο εμπνευστής αυτής της  ιδέας αλλά δείχνει πολιτική, διοικητική και διαπραγματευτική απειρία.

Η πρόθεση είναι σαφής: να αντιπαραθέσει τους αγρότες σε αντικρουόμενα κοινωνικά συμφέροντα και να χρησιμοποιήσει έτσι τα οποιαδήποτε συμπεράσματα του διαλόγου σαν άλλοθι για να κάνει (η κυβέρνηση) αυτά που, σωστά, έχει προαποφασίσει πως πρέπει να κάνει.

Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κανείς είναι να παίρνει το συνομιλητή του για αφελή.

Ακόμα κι αν αυτός είναι αγρότης.

Η. Χαραλαμπίδης

The times they are a-changin'

If your time to you

Is worth savin'

Then you better start swimmin'

Or you'll sink like a stone

For the times they are a-changin'.

Bob Dylan (τραγουδοποιός)

Οι μόνοι που δε φταίνε σ’ αυτή την υπόθεση είναι οι αγρότες.
Απλοϊκοί και ευκολόπιστοι αγωνιστές του μεροκάματου είναι που, όπως όλοι μας, ψάχνουν για κάτι το καλύτερο για αυτούς και τα παιδιά τους.
Και που βλέπουν τις προοπτικές τους να συρρικνώνονται χρόνο με το χρόνο.
Που δεν έχουν δει το Ζάππειο ούτε σε φωτογραφία και τις ‘χοροεσπερίδες’ τους τις κάνουν στα χωράφια.
Στους γάμους των παιδιών τους.
Με μπαλωθιές και καλαματιανό.

Υπαίτιοι είναι αυτοί που, μετρώντας τα κουκιά τους, δεν είχαν ποτέ την πολιτική τόλμη να εξηγήσουν στον Έλληνα αγρότη ότι the times they are a-changin' και πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς.
Να κολυμπήσουμε γιατί βουλιάζουμε.

Αρνούμενοι όμως το διάλογο, οι αγρότες λίγα έχουν να κερδίσουν. Όπως έχω πει χίλιες φορές σ’ αυτές εδώ τις σελίδες, ή άμεση αντιπαράθεση, η κόντρα, ο τσαμπουκάς κι ο διαγωνισμός μακροκατουρήματος δεν οδηγούν πουθενά (άσε που στην περίπτωση της κυρίας Μπατζελή, ο διαγωνισμός θα είχε και μερικά ‘τεχνικά’ προβληματάκια..).

Αν όλοι ανεξάρτητα, φανερά ή ενδόμυχα, σεβόμαστε τον Θόδωρο Πάγκαλο είναι για τις αλήθειες που λέει. Χωρίς ποτέ να αναλογιστεί το πολιτικό κόστος.
Που, παρεμπιπτόντως, ποτέ δεν τον ελώβησε.
Έτσι και χθες.
Σε πόλεμο, είπε, βρίσκεται το ΚΚΕ (et al) με την κοινωνία μας.
Σε πόλεμο, κλεφτοπόλεμο, αντάρτικο πόλεων, και ασύμμετρη απειλή λέω εγώ.
Στη χειρότερη στιγμή της οικονομικής μας ιστορίας, όταν η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, το ΚΚΕ et al. της δίνουν τη χαριστική σπρωξιά.

Το μόνο που μας απομένει Βασίλη είναι να διαφυλάξουμε εμείς οι ίδιοι τις αξίες μας, τη δημοκρατία μας, και τον τρόπο ζωής μας.
Πριν κληθούν, πάλι, να τα διαφυλάξουν ‘κάποιοι άλλοι’.

Αυτό ήθελε να πει (και δεν είπε) ο Θόδωρος όταν ανέφερε πως λύσεις υπάρχουν αλλά δεν θέλουμε ούτε καν να τις φανταστούμε…

Ο νοών νοήτω.

Η. Χαραλαμπίδης

EPT

Ποιος άραγε δεν θα επιδοκιμάσει την Κυβέρνηση για τη στάση της στο θέμα της ΕΡΤ;

Είχε παραγίνει πια το πράμα.
Αλλά όμως δεν κατάλαβα:
Από πού κι ως που οι μισθοί των δημοσιογράφων ενός κρατικού ιδρύματος που υποτίθεται ότι κάνει ποιοτικό και κοινωνικό έργο, χρηματοδοτούμενο από τους φόρους μας, είναι εμπιστευτικοί; Θα έπρεπε, αυτονόητο, να αναρτούνται στην ιστοσελίδα της ΕΡΤ. Το να τους χαρακτηρίζουμε ‘εμπιστευτικούς’, αγαπητέ Παύλο, προκαλεί το κοινό αίσθημα.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να διαπραγματεύονται δημοσιογράφοι και ιδιωτικά κανάλια οποιουσδήποτε μισθούς καθορίζει η αγορά. Όπως οι ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές και άλλοι.

Αλλά υπάρχει πρόβλημα με τους αστρονομικούς για Ελληνικά δεδομένα μισθούς συμπαθέστατων κατά τα άλλα δημοσιογράφων του κρατικού καναλιού, ιδιαίτερα όταν το έργο τους περιορίζεται απλά στο 'διάβασμα' των ειδήσεων και το αναμάσημα κάποιων μπαγιάτικων νέων.

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά αρχίζει να γίνεται αστείο. Κάθε φορά που υπάρχει ρεπορτάζ από την Κομισιόν, μήνες τώρα, η ΝΕΤ δείχνει ένα και μόνο πλάνο. Εκείνο που, δίπλα στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, εμφανίζεται εκείνος ο τύπος με την κόκκινη γραβάτα, την ενδιαφέρουσα μύτη, το χέρι στην τσέπη, και το χαμόγελο παντογνώστη. Ποιος είναι ο τύπος ρε παιδιά; Τον ξέρει κανένας να μου τον πει κι έμενα;

Ανεξάρτητα του τι θα γίνει με την ΕΡΤ, εγώ σε ένα ελπίζω:
Να μην χάσουμε τελικά το εκθαμβωτικό χαμόγελο της Πηνελόπης Γαβρά.
Γιατί μη μου πεις ρε Βασίλη. Ένα χαμόγελο είναι όλο κι όλο αυτή η ζωή.
Ή μήπως όχι;

Η. Χαραλαμπίδης