Και σε καθημερινή επίσης βάση ο Πρωθυπουργός διατυμπανίζει ότι «η Ελλάδα δε ζητάει οικονομική βοήθεια, αλλά μόνο τη δυνατότητα του να μπορεί να δανείζεται με επιτόκιο όσο και οι άλλοι».
Σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι το δημοσιονομικό μας έλλειμμα και η μείωσή του. Ούτε το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας. Κι άλλες χώρες έχουν τέτοια ελλείμματα (βλ. γράφημα) και το δημόσιο χρέος μας, που το συσσωρεύσαμε σιγά-σιγά μέσα σε 30 χρόνια, αντιστοιχεί σε τέσσερεις μήνες Γερμανικών εξαγωγών και μόνο. Έτσι για να σου δώσω ένα μέτρο σύγκρισης Βασίλη.
Το πρόβλημα είναι ότι οι Γερμανοί, αφού έκαναν ότι μπορούσαν για να μειώσουν και να εξευτελίσουν την Ελλάδα μέχρι εκεί που δεν παίρνει, θέλουν τώρα να την ακούσουν να ζητάει και βοήθεια. Θέλουν να τη δουν να πίνει κι αυτό το τελευταίο πικρό ποτήρι.
Και ο Πρωθυπουργός, περήφανα και σωστά, αρνείται να το πει.
Αυτό όμως που λέει ο Πρωθυπουργός, και το λέω πολύ καλοπροαίρετα αυτό, δε βελτιώνει και πολύ την αξιοπιστία μας, ούτε βοηθάει στην αντιστροφή του αρνητικού προς τη χώρα μας κλίματος.
Τι λέει λοιπόν ο Πρωθυπουργός;
«αν δεν μου δώσετε βοήθεια, που εγώ όμως δε σας ζητάω, θα πάω να τη ζητήσω απ το ΔΝΤ».
Δεν ζητάει λοιπόν βοήθεια ο Πρωθυπουργός αλλά προσπαθεί να την εκβιάζει.
Γιατί αν δεν είναι βοήθεια το να ζητάμε να δανειζόμαστε με επιτόκιο παρόμοιο με αυτό που δανείζονται άλλοι, τότε τι είναι;
Για να γίνει αυτό θα πρέπει να βρεθεί κάποιος να επιδοτήσει μια διαφορά επιτοκίου της τάξης του 3%. (spread 300).
Είτε αγοράζοντας τα ομόλογά μας, είτε δίνοντας εγγυήσεις σε ιδιώτες για να τα αγοράσουν αυτοί.
Κι αυτό είναι ‘βοήθεια᾿. Όπως είπε ο δημοσιογράφος του BBC που πήρε τη συνέντευξη απ τον Πρωθυπουργό.
Ανεξάρτητα πώς την ονομάζουμε. Ή δεν την ονομάζουμε.
Δεν έχει σχέση το 3% αυτό ούτε με συνομωσίες ούτε με οργανωμένες επιθέσεις κερδοσκόπων και άλλες τέτοιες ευφυολογίες που λέγονται μόνο και μόνο για λαϊκή κατανάλωση.
Για τη νομιμοποίηση των νεοφιλελεύθερων μέτρων μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης.
Για να φορτώσουμε κάπου το μονόδρομο του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης (sic).
Το 3% είναι αυτό που οι αγορές ονομάζουν « πολιτικό κίνδυνο» ή «κίνδυνο χώρας» (political risk ή country risk). Με άλλα λόγια, αποτελεί το premium που ζητούν οι επενδυτές για να επενδύσουν μέσα σε ένα αβέβαιο πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον. Στον υπολογισμό αυτό, έχει μικρότερη σημασία το ύψος του χρέους αυτού καθεαυτού, αλλά το πώς δημιουργήθηκε το χρέος και ποιες είναι οι μακροχρόνιες προοπτικές μείωσής του.
Μα θα μου πεις αφού πήραμε όλα τα μέτρα που μας ζητήσανε, δε θα ‘πρεπε να αποκλιμακωθούν τα επιτόκια;
Και εδώ είναι η ουσία. Οι αγορές πιστεύουν πως τα μέτρα είναι προσωρινού και ταμειακού χαρακτήρα και δε λύνουν το πρόβλημα μακροχρόνια. Γιατί το πρόβλημα είναι πρόβλημα αναπτυξιακής προοπτικής και όχι εισπρακτικό.
Και το τρένο της ανάπτυξης το έχουμε χάσει προ πολλού μέσα στην παγκοσμιοποίηση.
Τα «πράσινα νησιά» και οι άλλες πρασινάδες Βασίλη είναι το κερασάκι στην τούρτα όσων έχουν τούρτα. Αλλά με το κερασάκι μόνο του, που καλό και άγιο είναι δε λέω, ανάπτυξη δε γίνεται.
Η προοπτική λοιπόν της Ελλάδας, και η ανάπτυξή της, εξακολουθεί να περνάει μέσα απ την Ευρώπη. Αλλά μια Ευρώπη που παράλληλα με την νομισματική ένωση θα προχωρήσει και σε δημοσιονομική και οικονομική ένωση. Όπως έχω ξαναπεί, νομισματική χωρίς δημοσιονομική ένωση δε γίνεται, όταν οι χώρες της Ένωσης έχουν τόσο μεγάλες οικονομικές ανισότητες μεταξύ τους.
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο Βασίλη, και η συζήτηση αυτή έχει δειλά-δειλά ήδη ξεκινήσει στην Ευρώπη.
Επανέρχομαι το άλλο σαββατοκύριακο, αυτή τη φορά με το άλλο μεγάλο εθνικό μας θέμα: το βίντεο της Τζούλιας Αλεξανδράτου!
Η. Χαραλαμπίδης
No comments:
Post a Comment