Θυμός

Όπως ξέρετε σπάνια φιλοξενώ άρθρα και σχόλια αναγνωστών. Ο συγκεκριμένος αναγνώστης όμως δεν είναι κάποιος τυχαίος. Ούτε κάνα παιδάκι. Σοβαρός και επιτυχημένος εφοπλιστής είναι. Μέρος του ‘συστήματος’. Το δημοσιεύω λοιπόν ως έχει, όχι για να μεταφέρω αυτά που λέει, ούτε για να δηλώσω ότι συμφωνώ ή διαφωνώ. Το δημοσιεύω γιατί διαβάζω ένα κείμενο που βγάζει πολύ θυμό από μέσα του. Μα πάρα πολύ θυμό. Και σκέφτομαι: Αν ο <...> βλέπει τα πράματα έτσι , τότε τι να πει ο φοιτητής, ο αγρότης και τα 16χρονα στα Εξάρχεια;
Να τα λέμε έτσι, να τα λέμε και αλλιώς.
Αυτό κάνει ο ‘Βασίλης’ και γι αυτό σας αρέσει.
Και τον διαβάζετε!
ΗΧ
ΥΓ: μου ήρθε σαν απάντηση στο «ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά ‘ρμενίζουμε» παρακάτω.

/quote
Ηρακλή σωστά τα λες, πρέπει να ματώσουμε, πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία, κάτι που δεν είναι εύκολο (η νοοτροπία).

Όμως φίλε μου, πρέπει να κατεβούμε στα πεζοδρόμια ακόμα και εμείς οι εφησυχασμένοι. Γιατί την Ελλάδα την έφεραν στη χρεοκοπία οι πολιτικοί και τα λαμόγια τους. Και για να απαιτήσεις θυσίες από τον κόσμο, πρέπει πρώτα να κλεισθούν φυλακή κάποιοι από αυτούς. Απίστευτοι αριθμοί προσλήψεων στο δημόσιο, απίστευτες καταχρήσεις ετών. Πώς μπορείς να απαιτείς θυσίες; Για να έρθουν πάλι να κλέψουν, να διορίσουν για να κερδίσουν εκλογές; Ποιο όραμα θα σου δώσει τη δύναμη για θυσίες;

Και όμως φίλε μου στο πεζοδρόμιο πρέπει να κατέβει η Ελλάδα και μάλιστα σε πολύ συγκεκριμένο πεζοδρόμιο – αυτό της Βουλής για να τους φτύσει, να τους τρομοκρατήσει – μπας και συνέλθουν.

Τελικά εάν είσαι παιδί σκληρά εργαζόμενου για το μεροκάματο και ακούς και διαβάζεις όλες αυτές τις ρεμούλες, και βλέπεις για μέλλον μόνο μαυρίλα, είσαι αδικαιολόγητος όταν κατεβαίνεις στους δρόμους;

Εδώ εμείς οι βολεμένοι και σε ηλικία με μειωμένα αντιδραστικά ανακλαστικά και σαλτάρουμε.

Έβλεπα πρόσφατα τηλεόραση και άκουσα ότι στο Τραμ το 2005 ήταν κάτω από 200 εργαζόμενοι και σήμερα (χωρίς επέκταση δικτύου) είναι πάνω από 600 από τους οποίους 68 προσλήφθηκαν παραμονές των τελευταίων εκλογών (ήδη κατεστραμμένη η χώρα). Η ένταση που μου έχει δημιουργήσει (φαντάζομαι σε κάθε Έλληνα) η συνεχής δημοσιότητα και ο βομβαρδισμός των δυσάρεστων περί χρεοκοπίας της χώρας δημοσιευμάτων σε συνάρτηση με αυτό που άκουγα, εύκολα με κατέβαζε στο πεζοδρόμιο.

Δυστυχώς η Ελλάδα πάσχει αφενός από πανεπιστημιακούς και μεγάλους άντρες που θα βγουν να τοποθετηθούν και να καθοδηγήσουν τον κόσμο με το κύρος τους, και αφετέρου από ανεξάρτητη δικαστική εξουσία.

Όταν βλέπεις τους ήρωες του Πολυτεχνείου, γιατί ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων, αυτοί που ήταν εκεί μέσα είχαν καρδιά είτε συνειδητοποιημένα είτε λόγω νεανικής αφέλειας, σήμερα να είναι ενταγμένοι στο σύστημα της πολιτικής λαμογιάς, αντί να είναι αυτοί που θα βγουν να καθοδηγήσουν και να διατηρήσουν σε επαγρύπνηση τα πεσμένα αντανακλαστικά του κόσμου, αισθάνεσαι ότι τα πράγματα είναι πράγματι άσχημα.

Τελειώνω τη φλυαρία μου λέγοντας σου ότι η άποψη μου είναι πρώτα τα λαμόγια στη φυλακή και μετά ο κόσμος θυσίες, αλλιώς οι θυσίες θα γίνουν για να ξανακανιβαλίσουν την οικονομία οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοι των κομματικών μηχανισμών.
/unquote



Η. Χαραλαμπίδης