Ή στραβός είν’ ο γιαλός ή στραβά ‘ρμενίζουμε

Θα παραμείνουμε άραγε στην Ευρωζώνη;
Ήταν τελικά καλή ιδέα Βασίλη να αποχωριστούμε τη δραχμούλα μας το 2001 και να υιοθετήσουμε το ευρώ; Κι αν ναι, μήπως θα ‘πρεπε να το ξανασκεφτούμε εδώ που φτάσαμε;
Τόσο βλάκες είναι άραγε οι Σουηδοί και οι Δανοί που ενώ πληρούν όλες τις προϋποθέσεις αποφάσισαν να μείνουν απέξω και να κρατήσουν την Κορόνα τους;
Λέω τώρα εγώ.
Για να μην πιάσω τους καλούς μας ‘φίλους’ τους Άγγλους, με τη λίρα τους και την περίφημη ‘ιδιαίτερη σχέση’ τους. Δηλαδή με το ένα πόδι (για να μην πω τρικλοποδιά) στην Ευρώπη και το άλλο στην Αμερική.

Πριν από τρεις βδομάδες, Παρασκευή απόγευμα όπως συνηθίζεται, ο άπαιχτος Ούγκο Τσάβες υποτίμησε το νόμισμα της Βενεζουέλας, το μπολιβάρ, για να τονώσει έτσι την οικονομία της χώρας του.
Σε ένα αγώνα μπέιζμπολ ήτανε, κι εκεί που χάζευε και σκυλοβαριότανε λέει «δε ρίχνω καμιά υποτίμηση να ανάψουν λιγάκι τα αίματα μπας και βάλουμε κάνα γκολ;»
Και την ανακοίνωσε. Έτσι χωρίς περιστροφές και περικοκλάδες.

Και έγινε το έλα να δεις. Ξεχύθηκε ο κόσμος στα μαγαζιά το σαββατοκύριακο, αγοράζοντας ό,τι έβρισκε μπροστά του. Ιδιαίτερα, ηλεκτρονικά γκατζετάκια και άλλα εισαγόμενα προϊόντα. Φοβότανε βλέπεις ο κόσμος ότι οι τιμές θα ανέβαιναν και έτρεχε να προλάβει.
Οι κερδοσκόποι στα καλύτερά τους.
Δεν προλάβαιναν να γράφουν χαρτάκια με τις καινούργιες τιμές.
Πώς δηλαδή ρε Βασίλη στην χώρα μας, κάθε φορά που ανακοινώνουμε ότι θα αυξηθούν οι τιμές του πετρελαίου, τα βενζινάδικα σπεύδουν να πουλήσουν ακριβότερα τη βενζίνη πριν καλά-καλά ανακοινωθεί η αύξηση;
Έτσι κι εδώ. Το καλύτερο παράδειγμα κερδοσκοπίας.

Και τι κάνει ο μεγάλος ο Ούγκο για να προλάβει την κερδοσκοπία;
Απλά, κατεβάζει το στρατό!
Πουρνό-πουρνό, σκάει μύτη ο φαντάρος στο μαγαζί:
-καλημέρα σας. Από σήμερα θα πουλάω εγώ τα πουκάμισα σου στις παλιές τιμές. Εσύ πήγαινε για ψάρεμα, κι όταν είναι θα σου πούμε.

Mπας και χρειαζόμαστε κι εμείς κάνα Τσάβες ρε Βασίλη για να ανακτήσουμε την περιβόητη πια χαμένη αξιοπιστία μας;
Που είναι και σοσιαλιστής κι έτσι θα κάτσουν προσοχή η Αλέκα κι ο κουκουλοφόρος μου;
Μόνο η τρέλα πουλάει σήμερα ούτως ή άλλως.

Καλές οι προθέσεις του προγράμματος σταθερότητας και οι προσπάθειες του πρωθυπουργού στο Νταβός, δε λέω. Αλλά «the road to hell is paved with good intentions». Με φανερό μειδίαμα, ο Αλμούνια, όπως και όλοι οι άλλοι, χαρακτήρισαν το πρόγραμμα ως «φιλόδοξο». Γι αυτούς που γνωρίζουν αγγλικά, Βασίλη, αλλά και τον τρόπο που σκέπτονται και επικοινωνούν αυτοί οι άνθρωποι, ‘φιλόδοξο’ ίσον ‘αμφίβολο’. Έτσι το ερμήνευσαν και οι αγορές.

Για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία τους, τα ΜΜΕ κάνουν κάτι υπεύθυνο. Το ένα κανάλι μετά το άλλο, η μία εφημερίδα μετά την άλλη, μας διαβεβαιώνουν: «θετική η αποδοχή του προγράμματος σταθερότητας από την Κομισιόν». Στη πραγματικότητα, το μόνο θετικό που είπαν οι ξένοι ήταν ότι το πρόγραμμα είναι στο σωστό δρόμο. Απέφυγαν όμως να πουν ότι ο δρόμος αυτός έχει τόσες λακκούβες που στην ουσία είναι δύσβατος.

Γίνεται λοιπόν μια αξιέπαινη προσπάθεια, από Κυβέρνηση και Τύπο, να αντιστραφούν οι αρνητικές προσδοκίες (βλ. άρθρο επόμενης Κυριακής) και να αποκατασταθεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης.
Δεν είναι όμως εδώ το πρόβλημα.
Ο κόσμος έδειξε την εμπιστοσύνη του βγάζοντας προχθές 25 δις απ’ το σεντούκι για να αγοράσει κρατικά ομόλογα.
Το πρόβλημα είναι να πειστούν οι αγορές.
Κι αυτές δεν πείθονται με λόγια αλλά με έργα.
Για να πειστούν πρέπει να δουν τον ευρύτερο δημόσιο τομέα να μειώνεται στο μισό. Πρέπει να δουν ιδιωτικοποιήσεις. Κατάργηση της μονιμότητας. Ελαστικοποίηση των όρων εργασίας. Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Παραγωγικότητα. Θέλουν να δουν λιγότερες ζεϊμπεκιές και περισσότερη δουλειά με λιγότερα λεφτά.
Ανηλεείς είναι οι αγορές.
Δε δέχονται μύγα στο σπαθί τους.
Είδατε τι έγινε προχθές όταν ο Ομπάμα ανακοίνωσε την ανάγκη για αποτελεσματικότερο ρυθμιστικό πλαίσιο του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Πέσανε οι μεγαλοτραπεζίτες να τον φάνε ζωντανό στο Νταβός και τα χρηματιστήρια κάνανε συγχρονισμένη βουτιά.

Εγώ ειλικρινά δε βλέπω πώς θα τα καταφέρουμε όταν, ενώ η κυβέρνηση ψάχνει απεγνωσμένα και το τελευταίο ευρώ, εμείς είμαστε όλοι παρατεταγμένοι σε θέση μάχης να διεκδικήσουμε τα συντεχνιακά μας συμφέροντα, προκαλώντας με τις κινητοποιήσεις μας κόστος εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.
Χθες οι λιμενεργάτες, σήμερα οι αγρότες, αύριο οι τελωνειακοί, οι υπάλληλοι της Βουλής, κι ο καθένας με τη σειρά του.
Ή όλοι μαζί.
Σκάκι παίζεται αυτές τις μέρες με τους αγρότες. Και όλοι ματώνουμε.

Όταν ο Πρωθυπουργός λέει πως «θα ματώσουμε αν χρειαστεί» ξέρει πολύ καλά τι λέει και ακριβολογεί. Θα ματώσουμε όταν η μισή Ελλάδα κατεβεί στο αριστερό πεζοδρόμιο και η άλλη μισή στο δεξί μόλις αρχίσουν να θίγονται τα κεκτημένα μας.
Ματώνουμε κάθε φορά που συντεχνίες κρατούν τη χώρα όμηρο.
Ματώνουμε όταν η κυβέρνηση δεν έχει πρόθεση να εφαρμόσει τον απεργιακό νόμο γιατί ξέρει πως αυτό θα τραβήξει νέο αίμα.
Και οι απεργοί το ξέρουν πως το ξέρει.
Κι έτσι απεργούν ανενόχλητοι.
Καταχρηστικά.

Πολύ σωστά είπε ο πρωθυπουργός ότι η Ελλάδα δεν θα ζητήσει βοήθεια και θα βγει από το λούκι μόνη της. Όχι γιατί δε θα θέλαμε βοήθεια, μη τρελαθούμε κιόλας, αλλά γιατί ξέρει πως τέτοια βοήθεια έρχεται ‘υπό όρους’. Και οι όροι αυτοί (βλ. παραπάνω) είναι αντιλαϊκοί και εξίσου ανεφάρμοστοι στην Ελληνική πραγματικότητα. Τι νόημα έχει λοιπόν να το συζητάμε, πόσο μάλλον όταν τέτοιες συζητήσεις κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό, καταλήγοντας σε self-fulfilling prophecy;

Είπε ο πρωθυπουργός στο Νταβός ότι οι Έλληνες έχουν πλέον αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και είναι έτοιμοι να κάνουν θυσίες.
Με όλο το συμπάθιο, επιτρέψτε μου να αμφιβάλω κύριε Πρωθυπουργέ.
Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κάνει θυσίες από μόνος του.
Μεμονωμένα και αποσπασματικά.
Δείτε τι έγινε χθες με τους υπαλλήλους της Βουλής μόλις μπήκε θέμα για τους 16 μισθούς τους, οι δύο εκ των οποίων αφορολόγητοι!
The tragedy of the commons: Οι θυσίες Γιώργο γίνονται είτε από όλους μαζί συλλογικά, είτε από κανέναν.
Και είναι αυτό το «από όλους μαζί συλλογικά» που με τρομάζει.
Γιατί μου θυμίζει κάτι από Ούγκο Τσάβες…

--Ξέρεις τι είναι υποτίμηση και τι γίνεται σ’ αυτή την περίπτωση;
Ρωτάω τον φαναρτζή μου τον Τάσο.
--Υποτίμηση είναι όταν με υποτιμάς και με περνάς για βλάκα.
Μου λέει με έξαψη ο Τάσος.
--Κι αυτό που γίνεται είναι ότι, αν το κάνεις, θα σε κάνω μαύρο στο ξύλο. Ξέρεις ποιος είμαι ‘γω ρε;.

Επανέρχομαι λοιπόν την άλλη Κυριακή με την «υποτίμηση», τα αποτελέσματά της, και τις προοπτικές μας στη ευρωζώνη.

Για την ώρα ας συμφωνήσουμε ότι ψευτοδίλημμα βάζει ο τίτλος μου σήμερα.
Γιατί και στραβός είναι ο γιαλός, αλλά κι εμείς ρε Βασίλη, που να με πάρει ο διάολος, ζεϊμπεκο-αρμενίζουμε!


Η. Χαραλαμπίδης