Χρεοκοπήσαμε ή δε χρεοκοπήσαμε;
«Η Ελλάδα δε χρειάζεται βοήθεια» είπε περίφανα ο Πρωθυπουργός, «και θα ξεπεράσει τις δυσκολίες από μόνη της». Αλλά παρ’ όλα αυτά, «χάσαμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας», είπε επίσης.
Εμβρόντητος έμεινα όταν το άκουσα.
Με πόση δυσκολία άραγε μπορούν να βγουν αυτές οι λέξεις από τα χείλη ενός Πρωθυπουργού;
«Εγώ κάλεσα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», συνέχισε ο Πρωθυπουργός. Όχι για τα λεφτά, αλλά για ‘τεχνογνωσία’. Για να μας πουν τι πρέπει να κάνουμε και πώς. Ποια επιπλέον μέτρα πρέπει να πάρουμε. Αλλά και για ‘άλλοθι’. Για να μπορούμε στο μέλλον να τα φορτώσουμε όλα στις αντιλαϊκές συνταγές του. Λέω εγώ.
Σε μια από τις στιγμές θυμοσοφίας του, ο Αλμούνια είπε πως το τραγελαφικό είναι ότι η Ελλάδα θα ακολουθήσει τελικά τις συνταγές του ΔΝΤ, χωρίς όμως να πάρει και τα λεφτά που παίρνουν όλοι όσοι το κάνουν.
Εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πώς γίνεται από τι μια «να μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας», κι από την άλλη να «χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία και να προσκαλούμε το ΔΝΤ». Και να κατηγορούμε την Ευρώπη ότι άργησε να αντιδράσει. Beats me που λέμε. or does it?
«Η Ελλάδα δε ζήτησε ποτέ βοήθεια», είπαν όλοι με έμφαση.
Μπαρόζο, Βαν Ρομπόι, Σαρκοζί, Μέρκελ.
Κι αυτό μου θύμισε τη θεωρία της ‘δήλωσης του αυτονόητου’ (statement of the obvious): όταν πολλές φορές αισθανόμαστε την ανάγκη να κάνουμε μια δήλωση, συνήθως το κάνουμε γιατί εννοούμε το αντίθετο. πχ:
-σου πάει πολύ αυτή η φούστα. Με γεια σου.
(αν έχανες και καμιά 10ρια κιλά..)
-καλά σε κούρεψε αυτή τη φορά.
(γίδι σ' έκανε πάλι)
-τετραπέρατο το χρυσό μου. Να σας ζήσει.
(ενός χρόνου εμένα ο Γιαννάκης μου τα 'λεγε όλα)
Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει κι αλλιώς;
Ανήκουστο θα ήτανε ο περήφανος Ελληνικός λαός να βάλει την ουρά στα σκέλια και να ζητήσει ελεημοσύνη απ’ τους ξενέρωτους κουτόφραγκους. Και άντε καλά να ζητήσουμε βοήθεια απ’ τους Γερμανούς και τους Γάλλους (με αντάλλαγμα κάνα δυο φρεγάτες και eurofighters). Αλλά όχι κι απ’ τους Λιθουανούς, Λετονούς, Σλοβάκους, Σλοβένιους και Πολωνούς! Από τους παρακατιανούς μπογιατζήδες και κηπουρούς μας. Θα ήτανε σαν την κυρία που ζητάει δανεικά από την υπηρέτρια για να παίξει χαρτιά.
Αλλά και η Ευρώπη η ίδια, πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν να παραδεχτεί επίσημα πως ένα μέλος του σκληρού της πυρήνα χρεοκόπησε; Πόσο μάλλον όταν έχει και η ίδια μέρος της ευθύνης, γιατί ούτε due diligence άσκησε στη ‘δημιουργική λογιστική’ μας όταν μας έβαζε στην ΟΝΕ, ούτε έκανε τίποτα όλα αυτά τα 10 χρόνια για να ελέγξει την ακρίβεια των στατιστικών στοιχείων με τα οποία κοροϊδεύαμε τους γαλανομάτηδες κουτόφραγκους, και τις αλχημείες μας με την Goldman Sachs.
Έτσι λοιπόν επινοήθηκε το ‘βολικό’ σενάριο ότι το πρόβλημα δεν είναι ‘Ελληνικό’ αλλά είναι γενικότερα πρόβλημα ‘Ευρωπαϊκού Νότου’ που χρειάζεται συντονισμένη προσπάθεια σε Ευρωπαϊκό επίπεδο γιατί τα διογκωμένα ελλείμματά του οδηγούν σε κερδοσκοπικές επιθέσεις κατά του ευρώ.
Κολοκύθια στο πάτερο. Όταν το άκουσαν αυτό οι Ισπανοί έβαλαν τα γέλια. Όπως έγραψα την περασμένη βδομάδα, καμιά επίθεση δε δέχτηκε το ευρώ και κανείς στην Ευρώπη, ίσως με την εξαίρεση της Γερμανίας, δεν έχει συμφέρον από ένα ισχυρό ευρώ. Ισχυρό ευρώ απαιτεί υψηλή παραγωγικότητα και ισχυρή παραγωγική βάση. Απαιτεί ισχυρές εξαγωγές με ανελαστική ζήτηση. Σαν τις ΒΜW και τις Μερσεντές των Γερμανών, και τα αρώματα και τα μοντελάκια των Γάλλων, που όσο οι τιμές τους ανεβαίνουν τόσο πιο πολύ τα ζητάει ο κόσμος. Αλλά δεν εννοείται ισχυρό ευρώ για μια χώρα που παράγει βαμβάκι κι ελαιόλαδο, θάλασσα και λιακάδα. Αδύνατη οικονομία και ισχυρό νόμισμα είναι σαν να σου βάζουν μια θηλιά στο λαιμό Βασίλη, τραβώντας σε να μεγαλώσεις, ενώ σου δένουν παράλληλα ένα βαρίδι στα πόδια. Ειλικρινά, δεν κερδίσαμε τίποτα από την ΟΝΕ, αλλά ούτε θα έπρεπε να περιμένουμε πως θα κερδίζαμε κάτι όταν μπαίναμε, εκτός από το prestige του να ξέρουμε ότι ανήκουμε στο κλαμπ των ισχυρών.
Βάζει η αλεπού τη μούρη της με τους πραματευτάδες.
Όταν ο Σημίτης μας έβαζε ‘δημιουργικά’ στην ΟΝΕ πριν 10 χρόνια, πίστευε πως η ένταξή μας στον σκληρό πυρήνα, και η υιοθέτηση του κοινού νομίσματος, θα άνοιγε τις πόρτες μας στις διεθνείς κεφαλαιαγορές και θα βοηθούσε έτσι στην ανάπτυξη της Ελληνικής οικονομίας. Και τα λεφτά ήρθανε. Αλλά ήταν βραχυχρόνια και κερδοσκοπικά, προκαλώντας αστάθεια και μεγάλες διακυμάνσεις στο Ελληνικό χρηματιστήριο. Έμπαιναν και έβγαιναν κατά βούληση. Παρκαρισμένα ήτανε στο Ελληνικό χρηματιστήριο, εν αναμονή ευκαιριών σε άλλες αγορές. Ποτέ όμως δεν μπήκε μακροχρόνιο και διαρθρωτικό χρήμα επενδυτών που πίστεψαν στην αναπτυξιακή δυναμική της Ελληνικής οικονομίας.
Δεν ξέρω τι θα πάρουμε ή δε θα πάρουμε την Τρίτη στο ECOFIN Βασίλη. Και πότε. Δεν περιμένω όμως πολλά, εκτός από υποσχέσεις και απαιτήσεις για επιπρόσθετα μέτρα. Η κυρία Μέρκελ είναι αρνητική γιατί βλέπει τη Γερμανική κοινή γνώμη να αντιστρέφεται κατά της Ελλάδας.
-Είναι αδιανόητο για το Γερμανό φορολογούμενο να ακούει ότι η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους, και ότι 'η φτώχια θέλει καλοπέραση'.
-Εξαγριώνεται όταν ακούει ότι η Αθήνα έχει τις περισσότερες κατά κεφαλήν Porsche Cayenne από οποιαδήποτε άλλη πόλη στον κόσμο.
-Όταν βλέπει τις επαύλεις των βορείων προαστίων και ακούει ότι είναι ‘γραφεία’ αφορολόγητων offshore εταιριών.
-Όταν βλέπει τα σκάφη στο Τουρκολίμανο και στη μαρίνα της Βουλιαγμένης (που τύφλα να ‘χει το Μονακό και η Νίκαια) και ακούει πως αυτά είναι, λέει, για να χρησιμοποιούνται για τις συνεδριάσεις του διοικητικού συμβουλίου!
Αυτά για το Γερμανό, που δουλεύει δυο ζωές για να φτιάξει ένα σπίτι, είναι πράματα αδιανόητα. Και δεν πρόκειται να μας συνδράμει αν πρώτα δε σιγουρευτεί πως τα λεφτά του θα πιάσουν τόπο. «πρώτα νοικοκυρέψτε το σπίτι σας και μετά βλέπουμε. Αλλά δεν πρόκειται να σας δώσω λεφτά για να διαιωνίσετε το μπάχαλο» (moral hazard Βασίλη! Δες το άρθρο μου «Όσα ξέρει ο νοικοκύρης» παρακάτω).
Αυτό είπε ο Γερμανός την περασμένη Πέμπτη στο άτυπο Συμβούλιο Κορυφής και το ίδιο θα επαναλάβει στο ΕCOFIN την Τρίτη.
Εξακολουθώ να αισιοδοξώ.
Ίσως το πάθημα αυτό να μας γίνει μάθημα.
Όταν πριν 30 χρόνια ο Καραμανλής μας έβαζε στην τότε ΕΟΚ, με την απαράμιλλη εκείνη θυμοσοφία του, είχε πει πως αν 10 εκατομμύρια Έλληνες δεν καταφέρουμε να χαλάσουμε 200 εκατομμύρια Ευρωπαίους, τότε σίγουρα 200 εκατομμύρια Ευρωπαίοι θα καταφέρουν να κάνουν ανθρώπους 10 εκατομμύρια Έλληνες.
The game is over Βασίλη. Όπως είπε κι ο Γιούνκερ.
Και μιας και το μόνο που κάνω αυτά τα 6 χρόνια είναι να σε συμβουλεύω, ένα έχω να σου πω:
Κάτω το κεφάλι, πιο ‘ευλύγιστη’ μέση, χρηστή διακυβέρνηση, περισσότερη δουλειά, και λιγότερες ζεϊμπεκιές…
Άντε, και ίσως λίγη λαγάνα.
Μέρα που ‘ναι αύριο.
Αλλά όχι χταποδάκι, γιατί αυτό είναι δύσπεπτο και δε συμπεριλαμβάνεται και στις σαρακοστιανές συνταγές του ΔΝΤ...
Η. Χαραλαμπίδης
No comments:
Post a Comment