Οι τζαμπατζήδες

Πριν, μας λέει ο κύριος Πρωτόπαπας, τις δημόσιες συγκοινωνίες τις πλήρωνε ο κρατικός προϋπολογισμός. Τώρα, θα πληρώνει ο χρήστης. Τι διαφορά κάνει; Αναρωτιέται αθώα.

Προφανώς ξεχάσανε να του πούνε πως η φορολογία είναι προοδευτική και πως πληρώνει περισσότερο αυτός που έχει τα πιο πολλά.
Αυτός που, πιθανότατα φοροδιαφεύγοντας, πάει στο γραφείο με τη Μερσεντές και παραπονιέται κι από πάνω γιατί δεν έχουμε καλούς δρόμους και σπάει τ’ αμάξι του.
Αυτός που, με λεφτά φορολογούμενων, απασχολεί 10 σωματοφύλακες.
Κι όχι ο μεροκαματιάρης που σηκώνεται στις 5 το πρωί να πάει στη δουλειά με το λεωφορείο για 700 ευρώ. Και που τώρα θα πρέπει να πληρώνει το εισιτήριο 40% περισσότερο.
Και που πάνω στην καμπούρα του κάναμε όλοι πάρτυ.

Αναρωτιέται ο κύριος Πρωτόπαπας: γιατί θα πρέπει ο κάτοικος της Λάρισας να πληρώνει φόρους για τις δημόσιες συγκοινωνίες της Αθήνας;
Τι σοσιαλιστικό επιχείρημα!
Αν μου το γράψει αυτό πρωτοετής φοιτητής μου κόβεται από χέρι.
Διότι, με την ίδια λογική, γιατί ο κάτοικος της Αθήνας να πληρώνει για αστυνομικές υπηρεσίες στη Λάρισα και για τον ηλεκτροφωτισμό της Ηγουμενίτσας;
“user pays” για όλα λοιπόν.
Ας ιδιωτικοποιήσουμε τα πάντα.
Αλλά να το πούμε καθαρά, χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από τα «κακά» ελλείμματα, προσπαθώντας να διχάσουμε τον λαό. Τα δημόσια αγαθά κύριε Πρωτόπαπα δεν δημιουργούν ελλείμματα.

Τα παραπάνω δε σημαίνουν βέβαια ότι η παραγωγή δημόσιων αγαθών στη χώρα μας δεν ενέχει πολύ ‘λίπος’ που θα πρέπει να κόψουμε.
Άλλο το ένα όμως κι άλλο το άλλο.
Άλλο λειτουργία με μετρήσιμα και αξιολογήσιμα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια (που προκρίνω) και άλλο ιδιωτικοποίηση.
Άλλο η ασπιρίνη (δύσκολο) και άλλο το κόψιμο του κεφαλιού (εύκολο).
Από σήμερα λοιπόν κι εγώ στους τζαμπατζήδες.


Η. Χαραλαμπίδης

ΣΥΡΙΖΑ και παράνομοι μετανάστες

Είναι όντως λυπηρό.
Εγκλωβισμένοι στο ιδεολογικό ‘κουτάκι’ τους, που με τα χρόνια έχει γίνει αναπόσπαστο καβούκι, ανάγουν ένα τόσο σοβαρό ζήτημα σε αντικείμενο ιδεολογικής αντιπαράθεσης προς χάριν της αντιπαράθεσης.
Αλλά και προς χάριν της συνέπειας προς το ‘κουτάκι’.

Ακόμα πιο λυπηρό είναι ότι, με τέτοια και με τέτοια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταδικάσει τα ποσοστά του στο επίπεδο της μιζέριας, σε μια εποχή που ο κόσμος διψάει για εναλλακτικές φωνές.
Αυτό αδυνατώ να το εξηγήσω.
Γιατί αν αποκλείσω τη βλακεία, το μόνο που απομένει είναι η πρόθεση, my dear Watson.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: It beats me, που λένε, να καταλάβω πώς γίνεται το 2% του ΣΥΡΙΖΑ να είναι πάντα σωστό και το 98% πάντα λάθος. Πώς γίνεται μόνο το 2% να νοιάζεται για το (μετανάστη) συνάθρωπο και το 98% να είναι γουρούνια. Ένας απλοϊκός μαουνιέρης είμαι 'γω και δεν τα πιάνω αυτά. Αλλά πού θα πάει, ίσως με τα χρόνια το φτωχό μου το μυαλό μου επιτρέψει να καταλάβω τα επιχειρήματα της κυρίας Κούρτοβικ, κατά την οποίαν όποιος διαφωνεί μαζί της είναι Χρυσαυγίτης.

Ανυπακοή

Δε με τρομάζει ο πιτσιρικάς με το γκαζάκι στα Εξάρχεια.
Δουλειά μου είναι να τον ‘γυρίσω’.
Ένα χαμένο παιδί είναι που ψάχνει απεγνωσμένα κάπου να πιαστεί.
Που θέλει συζήτηση, κατανόηση, σεβασμό και στοργή.
Που άμα το αγκαλιάσεις αρχίσει και γουργουρίζει σαν το γάτο μου.
Πού θέλει κάποιον να του δώσει απαντήσεις στα άπειρα ερωτήματά του, και να του δείξει ένα διαφορετικό δρόμο.

Και ο δρόμος αυτός υπάρχει Βασίλη.
Σου τον δείχνω 6 χρόνια τώρα από αυτό εδώ το μπλογκ.

Τρέμω όμως με τον 50αρη που σηκώνει την μπάρα να περάσει τσάμπα από τα διόδια γιατί είναι ακριβά.
Τρέμω τη νοικοκυρά που θα πάρει το γάλα από το σουπερμάρκετ χωρίς να πληρώσει γιατί είναι ακριβό.
Τρέμω τον συνταξιούχο που δε θα πληρώσει τα κοινόχρηστα γιατί το πετρέλαιο έχει ανέβει.
Τρέμω τον επιβάτη που δε θα πληρώσει το εισιτήριο του λεωφορείου.
Τρέμω τον κλέφτη επιχειρηματία που δε θα αποδώσει τον ΦΠΑ γιατί «δεν βγαίνει».
Και τρέμω τον κυρ-Παναγιώτη στον Άγιο Παντελεήμονα που θα πιάσει το δίκαννο και θα βγει στους δρόμους γιατί η γειτονιά του έχει γίνει κόλαση.

Αυτά δεν είναι ‘ανυπακοή’ αλλά παρανομία.
Και τα βάζω όλα, ανεπιφύλακτα, στο ίδιο καλάθι.
Το καλάθι του πολίτη που παίρνει το νόμο στα χέρια του και τον εφαρμόζει κατά το δοκούν.

Και παρόλο που καταλαβαίνω απόλυτα την λυσσαλέα οργή του κόσμου με αυτά που του συμβαίνουν και την παλλαϊκή απαίτηση να επικρατήσει ένα αίσθημα δικαίου, η ανομία Βασίλη μπορεί να εξαπλωθεί, σε δευτερόλεπτα, σαν παμφάγα πυρκαγιά.
Κι αν το δάσος αυτό καεί Βασίλη, δεν αναδασώνεται με τίποτα.
Γιατί δεν έχουμε να βάλουμε τίποτα πάνω στο χέρσο τοπίο που θα προκύψει.

Ας προσέξει λιγάκι εδώ η κυβέρνηση.
Πριν της ξεφύγει παντελώς η κατάσταση.

Η. Χαραλαμπίδης

D'amor sull'ali rosee

January 1961: exactly half a century ago.
John Kennedy is at the helm of the most powerful country on earth.

A poor black girl from the segregated ‘deep South’ of Mississippi makes her debut at the sanctuary of all sanctuaries: The Metropolitan Opera House New York.
She sings Leonora in Verdi's Il Trovatore (click here).
In those days, a black prima donna on the stage of the Met was something next to sacrilege.
At the end of that performance, however, the audience was seized by a fit of mass hysteria Met had never witnessed before (or after).

Since, Leontyne Price is the sacred “patrona” of the Met.

Η. Χαραλαμπίδης

Κλείσαμε για 'φετος

Με 52 αναρτήσεις, κλείσαμε για φέτος και καλή μας χρονιά!

Με το ‘εγεννήθη άρρεν’ παρακάτω, έκανα, μετά από 6 χρόνια, ένα πείραμα.
Δοκίμασα να ανεβάσω, λιγουλάκι, ταχύτητα.
Και από τις εκατοντάδες emails που πήρα, ένα μήνυμα επικράτησε:

«πολύ θα ήθελα ρε συ Ηρακλή να σχολιάσω, αλλά δεν καταλαβαίνω που να με πάρει».

Και θυμήθηκα το συγχωρεμένο τον Βασίλη τον Μεταξά, πόσα χρόνια πάλευε να καταλάβει την έννοια του μακροχρόνιου οριακού κόστους και της σχέσης του με τον σχεδιασμό της παραγωγής.

Δεν είναι όμως δύσκολη η Οικονομία Βασίλη.
Ένας τρόπος σκέψης είναι.
Ένας μπούσουλας που μας υπαγορεύει πώς να περιάγουμε.
Στειλιάρι είναι που δείχνει τον δρόμο.
Γιατί, όπως είπαμε, καλός ή κακός, ο δρόμος πρέπει να είναι ορατός.
Και αυτό είναι το μεγαλείο της!

Η. Χαραλαμπίδης

Εγεννήθη άρρεν, κρατήσατε θέσιν

Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά 160 κλειστά επαγγέλματα θα πρέπει, λέει, να ανοίξουν ώστε να αυξηθεί η απασχόληση και να πέσουν οι τιμές.
Μεγάλο εγχείρημα αυτό, Βασίλη, και δύσκολα θα το φέρει εις πέρας η κυβέρνηση, ιδιαίτερα αν προσπαθήσει να το κάνει με διαβούλευση, όπως λέει, μετά τις γιορτές.

Αλλά τι είναι όμως, ρε συ Βασίλη, αυτά τα κλειστά επαγγέλματα;
Γιατί ο λιμενεργάτης του ΟΛΠ και ο μηχανοδηγός του ΟΣΕ να αμείβονται με 100 χιλιάδες ευρώ το χρόνο, και γιατί να μπορεί ο φαρμακοποιός να μεταβιβάζει την άδεια του φαρμακείου στο παιδί του (που μπορεί να είναι και κρετίνος), όταν νέοι φαρμακοποιοί είναι άνεργοι;

Λένε, για τους Μανιάτες, που ανέκαθεν μονοπωλούσαν τον ΟΛΠ, πως όταν γεννιόταν αγόρι, ο πατέρας έστελνε το εξής τηλεγράφημα στους ‘ξενιτεμένους’ συμπατριώτες του στα Μανιάτικα (λόφος Βώκου στον Πειραιά):

«εγεννήθη άρρεν, κρατήσατε θέσιν»

Τα κλειστά επαγγέλματα λοιπόν Βασίλη είναι κάτι σαν τις μεσαιωνικές συντεχνίες (guilds) της βόρειας Ευρώπης. Κάτι σαν τις μασονίες να πούμε, που ξεκίνησαν σαν συντεχνίες χτιστών (masons). Ο σκοπός τους είναι να ελέγξουν το επάγγελμα, την είσοδο σε αυτό, την εκπαίδευση των μαθητευομένων (μάγων*), την αμοιβή τους, την ποσότητα παραγωγής και την τιμή πώλησης (που είναι και ο απώτερος στόχος). Όπως λέμε εμείς οι οικονομολόγοι, ο αυτo-έλεγχος της δραστηριότητάς τους αποσκοπεί στην αποκόμιση οικονομικής προσόδου (economic rent) μέσω περιορισμού του ανταγωνισμού.

Το πώς και γιατί δημιουργήθηκαν τα κλειστά επαγγέλματα στη χώρα μας έχει πολυσυζητηθεί και θα το αφήσω στους ιστορικούς. Αλλά πολλές φορές δημιουργήθηκαν με την ανοχή, αν όχι και με την ενθάρρυνση και παρότρυνση, των κυβερνήσεων. Και πολλές φορές για καλό σκοπό.
Για παράδειγμα, δημιουργούνται όταν το μέγεθος της αγοράς είναι πολύ μικρό για να αντέξει τον ανεξέλεγκτο ανταγωνισμό (natural monopoly), ή όταν μπαίνουν θέματα ασφάλειας ή δημόσιας υπηρεσίας.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, λειτουργεί ένα σύστημα αδειών που σκοπό έχει τον καθορισμό των όρων λειτουργίας του επαγγέλματος, την ποιότητα της υπηρεσίας και τον έλεγχο των τιμών. Στη χώρα μας, αυτό όχι μόνο δε συνέβη ποτέ**, αλλά οι άδειες υπήρξαν προϊόν πελατειακής ρουσφετολογίας και αντικείμενο αγοραπωλησίας σε τιμές πολλαπλάσιες της αρχικής τιμής αγοράς˙ τιμές που το ύψος τους ήταν απόλυτα αντιπροσωπευτικό του πόσο 'κονομούσαν' οι προνομιούχοι.

Τις πιο πολλές φορές όμως τα κλειστά επαγγέλματα δημιουργήθηκαν λόγω ενός ανύπαρκτου ρυθμιστικού πλαισίου που επέτρεπε ατιμώρητα τέτοιου είδους εναρμονισμένες καταχρηστικές πρακτικές.

Αυτό που θα κάνω λοιπόν εδώ είναι να συνδέσω τα κλειστά επαγγέλματα με το μεγάλο θέμα της αισχροκέρδειας˙ μιας λέξης Βασίλη που, έτσι για την πληροφόρησή σου, δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα.

[θυμάσαι εκείνον τον ψημένο τον Κίμωνα τον Κουλούρη που έτρεχε με τις κάμερες στις λαϊκές; Ή τους εκάστοτε πρωθυπουργούς που κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα φωνάζουν στο Μαξίμου τις παραγωγικές τάξεις ζητώντας τους να δείξουν αυτοσυγκράτηση; Και που από μέσα τους αυτοί ψοφάνε στα γέλια με την αφέλεια του πρωθυπουργού;]

Με απλά λοιπόν λόγια Βασίλη, αισχροκέρδεια είναι η ικανότητα κάποιου που πουλάει κάτι να το πουλάει σε τιμή υψηλότερη του (οριακού) κόστους παραγωγής. Αυτό γίνεται όταν ο ανταγωνισμός είναι ατελής και δε 'δουλεύει', π.χ. γιατί υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίου, ή λόγω ελλιπούς πληροφόρησης του καταναλωτή, ή λόγω γεωγραφικών πλεονεκτημάτων (βλ. καντίνες και κιλικία πλοίων, και βενζινάδικα εθνικών οδών και νησιών) αλλά και για πολλούς ακόμα λόγους.

Αλλά για να εξηγούμαστε μια και καλή Βασίλη: δεν υπάρχει τίποτα το ‘αισχρό’ στην έννοια του κέρδους για όποιον αποδέχεται το παιχνίδι των αγορών***. Υπάρχει μόνο κακός ή ανύπαρκτος νόμος (αλλά και ανημέρωτος πολίτης) που δεν ενθαρρύνει τον ανταγωνισμό και αδυνατεί να ελέγξει και να περιορίσει το υπερβολικό κέρδος.

Το κράτος οφείλει να νομοθετεί αποτελεσματικά και δεν μπορεί να μεταβιβάζει την ανεπάρκεια του στον πολίτη, ζητώντας του να κάνει, μονομερώς, ό,τι το ίδιο αδυνατεί να κάνει συλλογικά˙ ζητώντας του να αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν είναι ελέφαντας.

Πλουτισμός υπάρχει εκεί όπου οι αγορές είναι ατελείς και ξέφραγα αμπέλια.
Εκεί που ο επιχειρηματίας μπορεί να ανακαλύπτει ‘τρύπες’ στο ρυθμιστικό πλαίσιο.
Προσωπικός πλουτισμός και πολυδισεκατομμυριούχοι υπάρχουν στην Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία˙ όχι στη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Δανία.
Οι 100 πλουσιότεροι άνθρωποι της Ολλανδίας είναι ‘πάμφτωχοι’ δίπλα στους 100 πλουσιότερους Έλληνες.
Στη Σιγκαπούρη, τη χώρα με το πιο εξελιγμένο και αυστηρό ρυθμιστικό πλαίσιο αγορών, ο μικροεπιχειρηματίας ζει στα όρια της ανέχειας και όχι στα όρια της Εκάλης.

Και για να καταλήγουμε σιγά σιγά:
Αυτός που αισχροκερδεί, μπορεί να πουλάει αεροπλάνα και φρεγάτες, πασατέμπο στο γήπεδο, να νοικιάζει το διαμέρισμά του στο Κολωνάκι, ή, όμως, και να προσφέρει προς ενοικίαση την συντεχνιακά οργανωμένη εργασία του.
Είπαμε. Θα τα λέμε όλα εδώ.

Αισχροκερδής είναι ο ταξιτζής που διπλομισθώνει, αλλά και ο μόνιμος δημόσιος υπάλληλος που λουφάρει.
Αισχροκερδής είναι ο εφοριακός που τα πιάνει αλλά και ο αιώνιος φοιτητής.
Το βενζινάδικο που νοθεύει, αλλά και το δημοσιογραφικό παπαγαλάκι που παραπληροφορεί.
Να το πω αλλιώς; Όσο αισχροκερδής είναι ο μανάβης που κλέβει στο ζύγι, άλλο τόσο είναι και ο πρόεδρος της ΓΕΣΕΕ, οι αποδοχές του οποίου, όπως μαθαίνω, ξεπερνούν τις 20 χιλιάδες ευρώ τον μήνα!

Εύχομαι λοιπόν καλή επιτυχία στην κυβέρνηση, γιατί όσο γρηγορότερα απαλλαγούμε από αυτά τα καρκινώματα τόσο το καλύτερο για την υγεία του Τόπου.

Η. Χαραλαμπίδης

*Πώς μπορώ τώρα να μη σας βάλω να ακούσετε το αριστούργημα του Dukas «ο μαθητευόμενος μάγος»; Κακή ηχογράφηση και βιντεοσκόπηση στην Ιαπωνία, αλλά μοναδικός ο Βλαδίμηρος Ασκενάζι στο πόντιουμ. Το έργο χαρακτηρίζεται ως η αποθέωση των πνευστών (ιδιαίτερα του φαγκότου). πατήστε εδώ

**έχετε δει ποτέ άδεια λειτουργίας ταξί; Σίγουρα δε λέει πως το ταξί το πλένουμε μια φορά το χρόνο, και πως ο ταξιτζής μπορεί να οδηγεί με τη σαγιονάρα, το σορτσάκι και το βρόμικο φανελάκι, να καπνίζει, να είναι αξύριστος και να βάζει τον Πανταζή στη διαπασών!

***το οποίο, όπως είπε ο Τσώρτσιλ, είναι ό,τι το χειρότερο, εκτός από τα ‘παιχνίδια’ που δοκιμάσαμε και απορρίψαμε.

ΥΓ: την παράγραφο αυτή την οφείλω στο συμμαθητή μου και καθηγητή του Παντείου Πανεπιστήμιου Απόστολο Δεδουσόπουλο και τον ευχαριστώ που μου το υπενθύμισε. Ο αντίλογος στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων έγκειται στο ότι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία ιδιωτικών μονοπωλίων˙ κάτι που έγινε για παράδειγμα στο Αιγαίο με την απελευθέρωση της ακτοπλοΐας. Ο αντίλογος αυτός είναι θεμιτός και έχει ουσιαστική βάση. Αλλά εδώ είναι που χρειάζεται το αποτελεσματικό ρυθμιστικό Κράτος που θα ενθαρρύνει τον ανταγωνισμό, θα ορίσει την αγορά (market definition), θα βάλει πλαφόν στα μερίδια αγοράς, και θα ελέγξει τιμές και ποιότητα υπηρεσίας.

Στη Βουλή των Χριστουγέννων

Χωρίς τον Άνθιμο, όπως διαβάζω, ορκίστηκε ο Γιάννης Μπουτάρης δήμαρχος Θεσσαλονίκης.

Στην εποχή των δηλώσεων που ζούμε, ένιωσε κι αυτός πως έπρεπε να κάνει τη δική του «δήλωση».
Σεβαστό.

Θα περίμενα όμως ότι, παρά το νεαρόν της ηλικίας του, he should know better.

Αμπελοφιλοσοφώντας σε δέκα γραμμές, ανήμερα των Χριστουγέννων, διατρέχω τον κίνδυνο να ευτελίσω.
Αλλά θα το κάνω.

Μεγάλη συζήτηση Βασίλη το κατά πόσο ο άνθρωπος «χρειάζεται» να πιστεύει σε κάτι.
Ο,τιδήποτε κι αν είναι αυτό.
Κάτι που θα δίνει σχήμα στις αρχές του και θα καθοδηγεί τις πράξεις του.
Κάτι που θα διαμορφώνει την οικογένειά του και θα τον βοηθάει να πορεύεται, με συνέπεια, στη ζούγκλα που λέγεται ζωή.
Κάτι που θα αντιστέκεται στη χαβαλεδιάρικη ελαφρότητα του φραπέ, και που θα του λέει να σηκώνεται κάθε πρωί στις 7.
Κάτι που όταν θα έχουν περάσει πια τα χρόνια, θα του επιτρέπει να κοιτά με ικανοποίηση και στοργή προς τα πίσω.
Και κάτι που, για πολλούς, ενέχει έστω και μια μικρή πιθανότητα ‘ανταποδοτικότητας’ απέναντι στον προπατορικό φόβο. Στο φόβο που πάνω του χτίσαμε τον κοινωνικό μας ιστό, τις τέχνες και τις επιστήμες μας.

Στην αδυναμία μας να βρούμε αυτό το κάτι, του δώσαμε ένα όνομα: Θεός.
Και αδυνατώντας να του δώσουμε οικία μορφή, αναθέσαμε τη δουλεία αυτή στο μόνο εργολάβο (διακρινόμενο αναντίρρητα από πολλές κακοτεχνίες) που βρέθηκε διαθέσιμος να το αναλάβει: την Εκκλησία.

Ποτέ δεν ήμουν θρησκόληπτος.
Αλλά το να απορρίπτεις είναι εύκολο. Το να το αντικαθιστάς με κάτι άλλο όμως είναι δύσκολο.
Και χρειάζεται αυτό το κάτι άλλο Βασίλη για να μας δείχνει τον δρόμο.
Αν μη τι άλλο, για να μπορούμε να μην τον πάρουμε και να πάρουμε τον δικό μας.
Ο δρόμος όμως, προς τα μπρος και προς τα πίσω, πρέπει να είναι ορατός.
Η Καζαντζακική ‘ελευθερία’, δυστυχώς, για τους περισσότερους, μόνο δυστυχία και κατάθλιψη έχει να παρουσιάσει όταν έρθει εκείνη η ώρα που θα καταθέσουμε όλοι τον δικό μας Απολογισμό στη Βουλή των Χριστουγέννων.
Χρόνια Πολλά.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: και πάνω που ‘χαν αρχίσει να μου αρέσουν τα κρασιά Κυρ Γιάννη. Πίσω πάλι στον Γεροβασιλείου!

Η άδεια καρέκλα του Liu Xiaobo

Μεγάλο το λάθος της Κίνας να αντιδράσει μ’ αυτόν τον τρόπο στην απονομή του Νόμπελ στον αντιφρονούντα Liu Xiaobo. Απείλησε κυβερνήσεις με εμπορικά και διπλωματικά αντίποινα· παρεμπόδισε τις εκπομπές ξένων τηλεοπτικών καναλιών· απαγόρευσε σε άλλους ακτιβιστές να πάνε στο Όσλο για την απονομή, και πολλά άλλα για πολλούς εντελώς απαράδεκτα.

Έτσι, έδειξε πανικό και απειρία. Έδειξε μια μικροψυχία, και μια παιδιάστικη αντίδραση, ανάρμοστη σε μια υπερδύναμη. Και επιβεβαίωσε έτσι σε όσους είχαν επιφυλάξεις ότι η Κίνα και η Δύση έχουν αγεφύρωτες διαφορές σε ζητήματα αξιών όπως η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έχασε πόντους λοιπόν η Κίνα, και έβαλε αυτογκόλ άδικα και χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος.

Απλά, η Κίνα έπρεπε να δηλώσει με σοβαρότητα την κατά τ’ άλλα σεβαστή θέση της για τον Liu και τα γεγονότα του 89 στην Tiananmen Square, και στη συνέχεια να αγνοήσει, ως όφειλε, το γεγονός. Έτσι κάνουν οι μεγάλοι.

Εξίσου όμως απαράδεκτη ήταν και η in absentia απονομή του Νόμπελ ειρήνης στον Liu ο οποίος εκτίει ποινή φυλάκισης 11 χρόνων στην Κίνα για υπονόμευση κρατικής εξουσίας. Δίνοντας του το Νόμπελ οι Νορβηγοί, ή καλύτερα οι Νορβηγικές μαριονέτες και ο υπερατλαντικός Σπαθάρης, μπαίνουν κατάφορα στο ρουθούνι της Κίνας, αμφισβητώντας απροκάλυπτα νόμους, αποφάσεις δικαστηρίων και συστήματα αξιών που τυχαίνει να είναι διαφορετικά από τα δικά τους. Και αυτό το κάνουν όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά μόνο και μόνο για να προκαλέσουν αστάθεια και αναταραχή και να βάλουν άλλη μια φορά την ‘μισητή’ Κίνα στο διεθνές στόχαστρο σαν τη χώρα που καταπατεί τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Δεν επρόκειτο λοιπόν για την απονομή ενός βραβείου αλλά για μια μεθοδευμένη προβοκατόρικη πρόκληση. Κι απ’ αυτή την άποψη, ίσως καλά έκανε η Κίνα και αντέδρασε όπως αντέδρασε. Γιατί άμα σκύψεις το σβέρκο στην πρώτη σφαλιάρα, οι επόμενες θα ακολουθήσουν σβουριχτές. Και πέρασε πια ο καιρός που η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία, η Βραζιλία, αλλά και η μικρή Βόρεια Κορέα και το Ιράν έσκυβαν τον σβέρκο στην Αμερική.

Στην Αμερική που η μοίρα έχει τάξει να παίζει πλέον δεύτερο και σύντομα ίσως και τρίτο, και τέταρτο βιολί στην παγκόσμια ορχήστρα.

And it was about time.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Απολαύσαμε χθες βράδυ τον Λεωνίδα τον Καβάκο στο κονσέρτο για βιολί σε ρε μινόρε του Μπαχ, και στην διεύθυνση της δεύτερης συμφωνίας του Σούμαν. Στο τέλος, πέρασε για λίγο από τη δεξίωση ο Λεωνίδας και τα είπαμε λιγάκι. Για την κατάσταση στη χώρα μας, τη δουλειά του, την μετα-Λαμπράκη εποχή του Μεγάρου, και πολλά άλλα. Ένα γλυκύτατο παιδί 43 (πια) ετών, που το παρακολουθώ από τα 6 του. Ήταν το παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο κονσέρτο του ECT στο De Doelen του Ρότερνταμ.

 

Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλους και σε όλες, καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το 2011!

Πασχαλινές στρακαστρούκες

Δε με βλέπω καλά..
Θα μου σκάσει μύτη η Αντιτρομοκρατική καμιά απ’ αυτές τις μέρες και θα ψάχνομαι.

Το βιβλιαράκι που ήταν παγιδευμένο στο σημερινό δεματάκι που εστάλη στη Γαλλική Πρεσβεία ήταν ο πρώτος τόμος από τα άπαντα του Σουρή.
Να λοιπόν τι έγραφε ο Σουρής πριν 100 χρόνια, όπως το μετέφερα στο άρθρο μου «déjà vu» πριν από δυο βδομάδες «click here»

Καταλαβαίνεις λοιπόν Βασίλη ποιοι είναι αυτοί που στέλνουν τα δεματάκια με τις ακίνδυνες πασχαλινές στρακαστρούκες, και γιατί τα στέλνουν.
Όσο οι πολιτικές αληταρίες παραμένουν στις καρέκλες τους, αλληλο-συγκαλυπτόμενοι με εξεταστικές επιτροπές μαϊμού, η χώρα μας είναι καταδικασμένη, χωρίς κανένα μέλλον.
Και αυτό γιατί ο Έλληνας έπαψε πια να πιστεύει στον εαυτό του, τη χώρα του, και τις προοπτικές της.
Η Ελλάδα θα αναγεννηθεί και θα πάρει τη θέση που της αξίζει στο παγκόσμιο βάθρο μόνο όταν η αληταρία πάει φυλακή και επικρατήσει ένα αίσθημα δικαίου στον λαό.
Και όταν η διακυβέρνηση της χώρας περάσει στα χέρια νέων, αδιάβλητων τεχνοκρατών, κάτω από μια πεφωτισμένη ηγεσία.
Και αυτή υπάρχει Βασίλη.
Προετοιμάζεται..
Και θα εμφανιστεί στο πρόσωπο ενός άλλου ‘Βασίλη’.
Read my lips
Και κάνε λιγάκι υπομονή.
Μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά.


Η. Χαραλαμπίδης

Because you are an old grump

Έτσι όπως έκανα ζάπινγκ πριν από λίγο, σταμάτησα για μερικά λεπτά στον Άλφα που έδειχνε big brother.

Κι όπως περνούσε η ώρα αισθανόμουνα όλο και πιο άσχημα.
Άρχισα να ιδρώνω.
Ένα φούσκωμα στο στομάχι.
Ένα βάρος στο κεφάλι.
Μια υποψία ταχυκαρδίας.

Μπα, σκέφθηκα. Μάλλον η μακαρονάδα της Ντόλλης θα φταίει.
Μπολονέζ, Βασίλη.
Νο 8.
Βρασμένη 3 λεπτά ακριβώς.

-Τι είναι αυτά τα παιδιά ρε συ Ντόλλη; Ρώτησα ξεφυσώντας.
-Και ποιοι είναι αυτοί που παρακολουθούν τέτοια σκουπίδια;

-Μια χαρά είναι τα παιδιά, μου απάντησε, σοφά όπως πάντα. Και αυτά, και οι τηλεθεατές τους.
-Το πρόβλημα είσαι ‘συ.
-Αν πεις στα παιδιά αυτά ότι εσύ διασκεδάζεις ακόμα, βλέποντας Λογοθετίδη και Υes Μinister, όχι μόνο θα βάλουν τα γέλια αλλά θα σου κρεμάσουνε κουδούνια.
-Εσύ το μόνο που ξέρεις να κάνεις απ' το πρωί μέχρι το βράδυ είναι να γκρινιάζεις.

-Because you are an old grump.

Λες να ‘χει δίκιο ρε συ Βασίλη;
Λες, όταν το ένα μας μυρίζει, το άλλο μας βρωμάει, να έχει έρθει η ώρα να τα ‘μαζεύουμε’ σιγά σιγά;
Μπορεί.

Η. Χαραλαμπίδης

Υ.Γ.: Η έκφραση "because you are an old grump" (γιατί είσαι ένας γερογκρινιάρης) είναι από την αριστουργηματική ταινία Dennis the Menace (Walter Matthau). 

Βασίλης Μαρκεζίνης

Απολαύσαμε λοιπόν και τον μεγάλο Σαντορινιό στην εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη που έδωσε προχθές στον Παύλο Τσίμα.
Κρεμαστήκαμε απ’ τα χείλη του.
Με το μειλίχιο ύφος του και την σχεδόν γυναικεία φωνή του, ο Μαρκεζίνης μας ταξίδεψε σε διαστάσεις πρωτόγνωρες για τον ειρμό και τη σύνθεση της λογικής σκέψης, και τους κανόνες εκφοράς του σωστού λόγου.

Αλλά αυτό που μας μάγεψε περισσότερο ήταν η ευκολία του να μεταφέρει στον ακροατή μια βαθύτατη και πολύπλοκη γνώση, τόσο απλά και αποτελεσματικά που δεν άφηνε την παραμικρή δυνατότητα στον ακροατή να αμφισβητήσει στο ελάχιστο αυτά που έλεγε.
Οικονομία, κοινωνία, πολιτική, εξωτερικές σχέσεις.
Όλα.
Αποκαλύφθηκα στο μεγάλο Δάσκαλο.

Αλλά δεν μπόρεσα και να μην κάνω και τις ανάλογες συγκρίσεις με εκείνα τα ξύλινα που ακούμε καθημερινά για ένα κράτος δικαίου, μια κοινωνία των πολιτών, την αγωνία μας για τον μικρο-συνταξιούχο, για ένα προορισμό που θα πάμε όλοι ‘μαζί’, για μια κοινωνία όπου όλοι μαζί θα συγκυβερνήσουμε, και όλα αυτά που ακούω τα τελευταία 50 χρόνια από τα "αστέρια" που μας κυβερνάνε.

Πλάκα έχει ο ξύλινος λόγος των πολιτικών μας ρε συ Βασίλη.
Έχουν όλοι μάθει το ποίημα τους τόσο τέλεια που αν θες να σπάσεις πλάκα δοκίμασε να τους διακόψεις την ώρα που το απαγγέλουν!

«παρακαλώ μη με διακόπτετε. Εγώ σας άκουσα χωρίς να σας διακόψω»

Και περιφέρονται καθημερινά στα παράθυρα να πουν ο καθένας το ξύλινο ποιηματάκι του.
Σε ένα μόνο δεν κατάφερε να δώσει πειστική απάντηση ο Μαρκεζίνης.
Στο γιατί δεν ασχολείται με τα κοινά.
Αλλά μήπως, έμμεσα, δε την έδωσε κι αυτή την απάντηση;
Μήπως, άραγε, η όλη συνέντευξη του δεν ήταν η καλύτερη απάντηση σε αυτό το ερώτημα;

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Εγώ πιστεύω πως θα ασχοληθεί… και σύντομα μάλιστα…

Διακαναλικές

45 emails πήρα σήμερα από αναγνώστες, κατηγορώντας με ως ανακόλουθο.
«γράφεις και ξαναγράφεις για τον κουκουλοφόρο σου», μου λέει μια αναγνώστρια, «αλλά όταν τον γιαουρτώνουνε δε λες λέξη!»

Τι θέλετε να σας πω ρε παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς, ό,τι και να πω τον μπελά μου θα βρω πάλι.
Αν είχε κι αυτός όλα τα ΜΜΕ από πίσω του, αν ήταν πρωθυπουργός, θα έκανε κι αυτός διακαναλική.
Δεν τα ‘χει όμως.
Κι έτσι έκανε τη δική του διακαναλική στον Αγ. Παντελεήμονα.
Χθες αυτός, σήμερα η Ελένη Πορτάλιου.
Κι αν κρίνω από τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα, δυο μέρες τώρα, τύφλα να ‘χουν οι διακαναλικές!
Εξυπνάδα τους λοιπόν και μπράβο.
Και με μηδέν κόστος, εδώ που τα λέμε.
Ένα γιαουρτάκι μόνο.
Που κάνει και καλό στην επιδερμίδα.


Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: καλή και σοβαρή γυναίκα και συνάδελφος είναι η Ελένη Πορτάλιου, δε λέω, αλλά όχι και Δήμαρχος Αθηναίων ρε παιδιά. Μη τρελαθούμε κιόλας. Απαράμιλλο το χιούμορ του ΣΥΡΙΖΑ. Λες και έχει δώσει κάπου υπόσχεση (λες;) να κάνει και να λέει πράματα ώστε να μη ξεπεράσει ποτέ το επίπεδο της γκαντεμιάς.

Déjà vu

Χάθηκα πάλι με το χαμό που γίνεται αυτή την περίοδο και λυπάμαι. Να λοιπόν τι έλεγε ο Γιώργος Σουρής, πριν 100 χρόνια και βάλε:

~~
Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
να 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
~~
Για το γνήσιο της αντιγραφής,

Η. Χαραλαμπίδης

Κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα

Βόμβα.
Πόσο ανεύθυνα τέλος πάντων μπορεί να είναι αυτά τα ΜΜΕ ρε συ Βασίλη;
Όλη μέρα σήμερα έχουν ξεσηκώσει το Πανελλήνιο με τη «δήθεν» δήλωση του Juncker ότι, τάχαμου, όταν είχε προειδοποιήσει Έλληνα Πρωθυπουργό (που δεν κατονόμασε) για την κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας, η απάντηση που είχε πάρει ήταν «τι να σου κάνω; Κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα».
Και έχει γίνει το έλα να δεις:

Ο Σημίτης, χωρίς να το διασταυρώσει, την χαρακτήρισε, σωστά, ως «ανοησίες».
Ο Καραμανλής, το ίδιο, ως «απόπειρα αποπροσανατολισμού».
Ο Καρατζαφέρης δήλωσε πως θα φέρει τον Juncker να καταθέσει στην εξεταστική για την Οικονομία!

Τι ακριβώς όμως είπε ο Juncker;
Το αντιγράφω όπως το έγραψε η Lara Marlowe στους Irish Times:

/quote

…Mr Jüncker said he knows the Greek economy well and saw the crisis coming. “I could not go public with the knowledge”, he said. “Three or four years ago, I knew that one of the main Greek characteristics is corruption . . . Now the Greek prime minister is saying, ‘I am governing a country of corruption’… (σσ. emphasis added).

/unquote

Ουδέν σχόλιον.

Η. Χαραλαμπίδης

Οι αγορές δεν κοροϊδεύονται

Στην δριμύτατη κριτική που του ασκείται, για μήνες τώρα, ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε δανειστεί πολύ περισσότερα όταν μπορούσε, δηλ. στην αρχή του 2010, όταν τα spreads ήταν στο 100, αντί, με τους ‘τιτανικούς’, να μας αναγκάσει να δανειστούμε τοκογλυφικά, οδηγώντας μας έτσι στη χρεοκοπία, ή για να το πω πιο ραφινάτα στην «έκκληση του μηχανισμού στήριξης», απάντησε σήμερα ο πρωθυπουργός ότι κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να προσπαθούσαμε να κοροϊδέψουμε τις αγορές και τους κουτόφραγκους. Και έτσι, για να μην κοροϊδέψει τις αγορές, προτίμησε να μας οδηγήσει στο ΔΝΤ!

Οι αγορές όμως, Γιώργο, δεν κοροϊδεύονται με τίποτα. Μα με τίποτα. Αυτό θα μπορούσε να στο πει κι ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών. Η εκάστοτε ετυμηγορία τους (spreads) αποτυπώνει ακριβέστατα τις πραγματικές προοπτικές, σε βάθος χρόνου, της Ελληνικής οικονομίας.

Αλλά ούτε επηρεάζεται η ‘ετυμηγορία’ αυτή από εφήμερες τυμπανοκρουσίες, όπως οι πρόσφατες των κινεζικών επενδύσεων, έως ότου οι ‘προθέσεις’ γίνουν πράξη και αρχίσουν να έχουν αποτελέσματα πάνω στην πραγματική οικονομία.

Και εδώ βρίσκεται το δεύτερο λάθος.

Το να διατυμπανίζουμε ότι οι προθέσεις των κινέζων είναι ψήφος εμπιστοσύνης στην Ελληνική οικονομία κάνει κακό. Δείχνει ότι «χρειάζεται» να κάνουμε τέτοιες δηλώσεις.

Δηλώσεις που τις έχω ορίσει παλιότερα ως «δηλώσεις του αυτονόητου». Με άλλα λόγια, όταν νοιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε μια δήλωση, συνήθως το κάνουμε γιατί πιστεύουμε το αντίθετο και προσπαθούμε να ‘πείσουμε’. Και ο έμπειρος συνομιλητής (ή οι αγορές) το καταλαβαίνει αυτό. Έτσι, η δήλωση φέρνει το αντίθετο από το αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Λιγότερα λόγια λοιπόν. Και περισσότερη δουλειά.
Αυτή είναι η καλύτερη δήλωση.

Η. Χαραλαμπίδης

Όλα τα λεφτά λουλούδια

Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί Βασίλη τι έφταιξε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Ήτανε άραγε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα;
Μήπως ήτανε μια κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα που διαιώνισε ένα κοινωνικοοικονομικό και εκπαιδευτικό μεσαίωνα Τατιανο-Μενεγακισμού, προς χάρη φθηνού εργατικού κόστους;
Και ποιος ήταν ο ρόλος μιας συνδικαλιστικής ηγεσίας που παρεπιδημεί τα γραφεία των υπουργών, αποσκοπώντας, συχνά επιτυχώς, σε μια «ανταλλάξιμη» θεσούλα;
Ή ήτανε μήπως ένα κομμουνιστικό κόμμα (με τις παραφυάδες του) που όσο μπόι του ‘λειπε τόσο φωνή είχε, παρακωλύοντας ακόμα και την ελαχιστότατη απόπειρα εκσυγχρονισμού;
Μήπως οφείλεται στο ότι τόσα χρόνια ζούσαμε στον κόσμο μας ώσπου, με τα Greek statistics, ήρθε η ώρα να ανοίξουμε την κουζίνα μας στους επιθεωρητές της που για 30 χρόνια πλήρωναν αδιαμαρτύρητα το λογαριασμό του «όλα τα λεφτά λουλούδια»;

Δεν ξέρω.
Και δεν ξέρω πώς, απ’ τον Σεφέρη και τον Ελύτη, φτάσαμε στην παρακάτω «τέχνη».
Παραθέτω, ενδεικτικά, κάποια στιχάκια λαϊκών ασμάτων μας, παραλείποντας σκόπιμα το όνομα του «καλλιτέχνη» τραγουδιστή.
Απολαύστε τα.
~~
«Έρωτά μου τοκογλύφε
γλύφε το κορμί μου γλύφε»

«Σκανδαλίζομαι, μονάχη μου αγγίζομαι
με μια γραβάτα σου ερεθίζομαι»

«Αν θέλεις να ανοίξουν της καρδούλας μου οι πόρτες,
βγάλε όλα τα ρούχα σου κι έλα με τις μπότες»

«Είμαι ένας άνθρωπος τρελός,
σχιζοφρενής και μανιακός»

«Απόψε έχω περίοδο, μα έχω κι άλλη δίοδο»

«Θέλω στο σώμα σου σαν μπω, να με χτυπάς με το σαμπό»

«Σε είδα στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα
μα ξαφνικά κατάλαβα πως έλειπε η σέλλα»

«την είχα άχτι, την είχα άχτι
τώρα την έχω μόνο σε στάχτη
μέσα στο τσίγκινο κουτί
που φύλαγε τα μπικουτί»

«Άμα έχεις παλαμάρι τι τη θέλεις τη Ferrari;»

«Έλα να κάνουμε σεξ, έλα να κάνουμε σεξ
να μοιάζει η ζωή μας με γυάλινο πυρέξ»

Και το κορυφαίο νέο μεγάλο σουξέ:

«Και καπνίζω πούρα για 'σένανε χαμούρα
και καπνίζω πίπες για τα ψέματα που είπες.
Κορίτσι μου γλυκό εγώ σε αγαπούσα,
και μαλακία νάκανες εγώ σε συγχωρούσα.
Πάντα σε όλους έλεγα το πόσο σε ποθούσα
και τα λεφτά μου τα καλά για σένα τα κρατούσα.
Μπορεί να ήτανε σωστό μπορεί νάταν και λάθος,
κανένανε δεν άκουγα απ' το μεγάλο πάθος.
Και εκεί απάνω η σχέση μας που ήτανε κανόνι,
πετάς μια φράση πούστικια «θέλω να μείνω μόνη».
Χάλασα ένα μύριο σε κάρτες και δωράκια,
τι μαλάκας ήμουνα δεν τα 'τρωγα σουβλάκια;»
~~

Για το γνήσιο της υπογραφής,

Η. Χαραλαμπίδης

Ο Παγωτατζής

Πάει λοιπόν και η ΕΒΓΑ.
Μετά την εξαγορά της ΔΕΛΤΑ από τη Nestlé, η Unilever αγόρασε με τη σειρά της την ΕΒΓΑ.

Θυμάσαι τον παγωτατζή και το καροτσάκι του ρε συ Βασίλη;
Θυμάσαι με τι λαχτάρα βγαίναμε στο δρόμο, παιδάκια, να τον περικυκλώσουμε, ντάλα μεσημέρι τα καλοκαίρια, δίνοντάς του τη δραχμούλα μας;
Μια δραχμή η κρέμα, μιάμιση δραχμή η σοκολάτα.

Δύο από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές ελέγχουν τώρα το 100% της αγοράς παγωτού.
Περίμενε τώρα να δεις πόσο θα φας το παγωτό αυτό το καλοκαίρι Βασίλη.
Περίμενε να δεις εναρμονισμένες πρακτικές και κρυφές συμφωνίες τιμών από το δυοπώλιο.
Και περίμενε να δεις για πότε, τάκα-τάκα, η αστειότητα αυτή που λέμε Επιτροπή Ανταγωνισμού θα δώσει τις ευλογίες της.

Έτσι δουλεύουν τα πράματα στη χώρα μας και μετά αναρωτιόμαστε γιατί, στον πάτο της ύφεσης, ο πληθωρισμός έχει φτάσει το 5%.

Η. Χαραλαμπίδης

Στο τσιγάρο που κρατώ

Τέρμα λοιπόν το τσιγαράκι Λιάνα.
Να το δω και να μη το πιστέψω όμως.

Εγώ μια φορά είμαι κάθετα αντίθετος με την απαγόρευση του καπνίσματος.
Κατ’ αρχήν, σε μια περίοδο που τα έσοδα του κράτους υστερούν, η απαγόρευση του καπνίσματος θα τα περιορίσει ακόμα περισσότερο. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, ο Αλεξέι Κουντρίν, υπουργός οικονομικών της Ρωσίας, παρότρυνε τους Ρώσους να συνεχίσουν να καπνίζουν (και να πίνουν) για να συμβάλουν έτσι στην οικονομία της χώρας τους!

Το ίδιο θα έπρεπε να είχε ζητήσει από τους θεριακλήδες και ό δικός μας ο πρωθυπουργός, αντί να ζητάει από τον ‘άνθρωπο του μόχθου’ να δώσει το σώβρακό του για την πατρίδα (που μπορεί να είναι και λερωμένο..).

Σουλατσάροντας τις προάλλες στο Σίτυ του Λονδίνου, τη χρηματοοικονομική (και πάλλε ποτέ ναυτιλιακή) Μέκκα, χάζευα τα πηγαδάκια των καπνιστών στην πόρτα, έξω απ’ τους ουρανοξύστες. Πέντε με δέκα άτομα το λιγότερο, έξω από κάθε πόρτα.

Και σκεφτόμουνα: Ο τζίρος του Σίτυ, κι αν θες το πιστεύεις Βασίλη, είναι τρία τρις δολάρια τη μέρα. Και για να στο κάνω λιανά, μιας και μπερδεύεσαι λιγάκι με τα μηδενικά και τα κόμματα, 1 τρις είναι ένα εκατομμύριο εκατομμύρια!

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι μόνο το 20% καπνίζει, και ότι ο κάθε καπνιστής κάνει 6 δεκάλεπτα ‘διαλείμματα’ μέσα στο 8ωρο του, η παραγωγικότητα πάει κάτω κατά 1/8 χ 0.2 = 0.025.  ή 2.5%

Και δυόμιση τοις εκατό στα 3 τρις μας κάνει 75 δισεκατομμύρια δολάρια τη μέρα Βασίλη!
75 δις τη μέρα είναι το κόστος της απαγόρευσης του καπνίσματος στο Σίτυ.
Ποιος αποζημιώνει τον επιχειρηματία για τον θεριακλή υπάλληλό του;

Και για να σοβαρευτούμε.
Προτείνω την εξής λύση, για να εφαρμοστεί επιτέλους ο νόμος και στη χώρα μας:
Οι διάφορες iphone εφαρμογές (μπαρ, εστιατόρια, κλπ), όπως το φανταστικό «Athens Book», να προσθέσουν ένα ακόμα εικονίδιο, με το αντικαπνιστικό σήμα, στο μενού τους.
Μόλις ο θαμώνας πάρει χαμπάρι κάποιον να καπνίζει, απλά πατάει το κουμπάκι και σε 5 λεπτά εμφανίζεται η δημοτική αστυνομία που αποτελείται από φοιτητές και άνεργους νέους.
Ο θεριακλής κι ο μαγαζάτορας τρώνε τσουχτερό πρόστιμο, ο θαμώνας τρώει τσάμπα, κι ο φοιτητής αμείβεται με ποσοστό πάνω στο πρόστιμο.

Να σου πω εγώ πώς μαζεύουμε λεφτά, και για πότε κόβουμε το κάπνισμα.
ε;
Από ιδέες καλά πάω Βασίλη, δε μπορείς να πεις.
Στην υλοποίηση κάπου χάνω but I am working on it…

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: το ανέκδοτο φυσικά το ξέρετε:
Ο Ψωμιάδης ζητάει ένα πακέτο τσιγάρα και ο περιπτεράς του δίνει ένα που γράφει πως το κάπνισμα προκαλεί σεξουαλικές δυσλειτουργίες. Έντρομος ο Ψωμιάδης του το πετάει στα μούτρα λέγοντας: «τι είναι αυτό ρε; Δώσε μου γρήγορα το άλλο με τον καρκίνο».

Επιχειρηματικός μεσαίωνας

Άκουσα σήμερα τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο να δηλώνει πως στην Ελλάδα επικρατεί «επιχειρηματικός μεσαίωνας» και πως για να διορθωθεί αυτό απαιτείται λιγότερος κρατικός παρεμβατισμός.

Δεν με εξέπληξε.

Για πάνω από 20 χρόνια συμβουλεύω (ή τουλάχιστον προσπαθώ..) μερικούς από τους σημαντικότερους επιχειρηματίες των μεγαλύτερων πολυεθνικών.
Ακόμα και οι πιο ευφυείς και οξυδερκείς από αυτούς, μόλις ακούσουν λέξεις όπως ‘ρυθμιστικό πλαίσιο’ βγάζουν σπυράκια. Η μόνιμη, σταθερή, ‘μαγνητοφωνημένη’ θα ‘λεγα απάντησή τους είναι:

-Αφήστε μας ήσυχους να κάνουμε τη δουλειά μας όπως εμείς ξέρουμε καλύτερα.

Με άλλα λόγια «αφήστε μας ξέφραγο το αμπέλι να το τρυγήσουμε όπως εμείς γνωρίζουμε καλύτερα».

Ο επιχειρηματικός μεσαίωνας στην Ελλάδα δεν δημιουργήθηκε λόγω κρατικού παρεμβατισμού κύριε Δασκαλόπουλε αλλά, ακριβώς, λόγω της ανυπαρξίας του!
Δημιουργήθηκε από ένα απαξιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα.
Δημιουργήθηκε από μια ανύπαρκτη καταναλωτική συμπεριφορά των πολιτών.
Δημιουργήθηκε από μια ‘εντεταλμένη’ Επιτροπή Ανταγωνισμού που αποτελεί το όνειδος της Ευρώπης, και που έχει επιτρέψει μια ολιγοπωλιακή διάρθρωση αγοράς που μόνο σε μπανανίες απαντάται.

Το αμπέλι λοιπόν τρυγήθηκε για 60 χρόνια κύριε Δασκαλόπουλε.
Και ήλθε η ώρα η επιχειρηματικότητα να παίξει ποδόσφαιρο με διαφορετικούς όρους.
Όπως όλες οι ανεπτυγμένες χώρες όπου, λόγω ανταγωνισμού, το κέρδος περιορίζεται στο 5 και όχι στο 50 τοις εκατό!
Μας αρέσει δε μας αρέσει.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: σε ένα θα συμφωνήσω: με 50% φορολογία, είναι αστείο να μιλάμε για επενδύσεις και ανάπτυξη. Ας περιμένουμε λοιπόν όλοι την ΔΕΘ. Και τον λαγό απ΄ το καπέλο.

Τοπική αυτοδιοίκηση

Είπαμε.
Δύσκολη γλώσσα τα Ελληνικά.
Δεν μαθαίνονται εύκολα τα ρημαδιασμένα.

Ένας από τους λόγους που το Λονδίνο είναι ο πρώτος τουριστικός προορισμός στον κόσμο είναι ότι, από τη Λουάντα μέχρι το Ανόι, λίγο ως πολύ όλο και κάποια κουτσοαγγλικά μιλάνε οι τουρίστες που το επισκέπτονται.
Αν μη τι άλλο, μπορούν τουλάχιστον να διαβάζουν τις στάσεις στον Υπόγειο.
Άντε τώρα στη χώρα μας να προσπαθεί Άγγλος τουρίστας (ή ο πρωθυπουργός μας) να ρωτήσει στο Μετρό πού πρέπει να κατέβει για το Νομισματοκοπείο, ή για τη Δουκίσσης Πλακεντίας.
Πού είναι θα ‘θελα να ‘ξερα η δυσκολία, δίπλα στο όνομα του σταθμού, να βάζαμε και ένα αριθμό, π.χ. Α2 ή Β4, όπως κάνουν άλλες χώρες, ώστε να βοηθήσουμε λιγάκι τον έρμο τον τουρίστα που θέλει να εξερευνήσει την πόλη μας;
Πόσο μάλλον όταν ο τουρισμός είναι η μόνη βαριά βιομηχανία μας;

Ένα άλλο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της γλώσσας μας είναι ότι άλλα γράφουμε και άλλα διαβάζουμε. Γράφουμε, για παράδειγμα, 28ης Οκτωβρίου και διαβάζουμε Πατησίων.
Έτσι και με την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Αυτοδιοίκηση στην πραγματικότητα σημαίνει ότι, για να αυτοδιοικήσεις, πρέπει πρώτα να πάρεις το χρίσμα του αρχηγού σου. Διαφορετικά διαγράφεσαι από το κόμμα. Όπως, προχθές, ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης.
Και μετά, μόλις πάρεις το χρίσμα και ανακοινώσεις την υποψηφιότητά σου, η πρώτη δήλωση που κάνεις είναι ότι εσύ είσαι υπερκομματικός και η μόνη σου έγνοια είναι το καλό της τοπικής αυτοδιοίκησης και μόνο!

Και έτσι για να κρατάμε και κάποια προσχήματα, ακούγονται πού και πού και κάποιες φωνές, σαν αυτές του Φώτη Κουβέλη -με το ΠΑΣΟΚ να σιγοντάρει όπου το βολεύει- πως τάχαμου πρέπει να στηριχθούν υπερκομματικοί υποψήφιοι, επιλεγμένοι μόνο με αξιοκρατικά κριτήρια.
Και ‘γω με το φτωχό μου το μυαλό αναρωτιέμαι: αφού είναι υπερκομματικοί γιατί χρειάζονται το χρίσμα και την στήριξη των κομμάτων;
Και η μόνη απάντηση που βρίσκω είναι γιατί είσαι χαϊβάνι Βασίλη και πρέπει να σου υποδείξει το κόμμα σου τι ‘οφείλεις’ να ψηφίσεις.

Όλοι λοιπόν στις κάλτσες το Νοέμβρη.
Χαϊβάνι Βασίλη.

Η. Χαραλαμπίδης