Έλεγα τις προάλλες σε συναγωνιστές γερογκρινιάρηδες πως ο κόσμος που ζούμε δεν είναι πλέον δικός μας. Ανήκει στην κοπελίτσα που τι δε θα 'δινε για μια τσαντούλα Hermes των δύο χιλιάδων ευρώ και στο παλικάρι που παρακολουθεί ανελλιπώς ένα τσούρμο βρομοπόδαρους μουσάτους με κοιλιακούς να ιδρώνουν (a.k.a. survivor). Καλή (διαδικτυακή) φίλη με διόρθωσε: Δεν υπάρχουν, λέει, τσαντούλες Hermes με δυο χιλιάρικα. Από 7 και πάνω!
Αυτό μου θύμισε τη δεκαετία του 70 όταν οι Γιαπωνέζοι είχαν κατακλίσει την Ευρώπη. Τους θυμάμαι, με τις μηχανούλες τους, να φωτογραφίζουν τα πάντα. Την επόμενη δεκαετία ακολούθησαν οι Κορεάτες και μετά οι Ρώσοι, με τις γούνες και τις μεγάλες μερσεντές του Γιέλτσιν, να αγοράζουν πούρα και αλκοόλ χιλιάδων ευρώ.
Θα ακολουθήσουν σίγουρα οι Αφρικανοί. Διεθνής καταμερισμός της εργασίας το λέει αυτό η φίλη μου η Ελένη.
Αλλά εμείς δε θα ΄μαστε εδώ να τους δούμε.
Δε βαριέσαι.
Προχωράμε…
ΗΧ
No comments:
Post a Comment