Γερμανία - Αργεντινή

Μετά τη σημερινή ισοπέδωση της Αγγλίας από τα γερμανικά panzer, στον ωραιότερο αγώνα του mundial μέχρι σήμερα, δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την τύχη της Αργεντινής το ερχόμενο Σάββατο.

Ούτε ξέρω τι μαθήματα θα μπορούσε να πάρει ο Ανδρέας Λοβέρδος από τη χρεοκοπία της Αργεντινής.
Αυτό που ξέρω είναι ότι, με τέτοια Πρόεδρο, εγώ θα δούλευα 100 ώρες τη βδομάδα για χάρη της..
Ρε μπας και μας χρειάζεται κάτι τέτοιο να ξελασπώσουμε;
Τι γυναίκα!
Στη φωτογραφία, δίπλα στην Christina Kirchner, μια παλιά μας γνώριμη.
Ακούω ότι θα δούνε το ματς του Σαββάτου παρεούλα!
May the best woman win!

Η. Χαραλαμπίδης

Καλό καλοκαίρι

Μασημένα λόγια, και βαρετά.

Αλλά για να λέμε τα πράματα με το όνομά τους, αυτό που βουλιάζει καθημερινά την οικονομία μας είναι η καθολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος και όχι τα μέτρα του προγράμματος σταθεροποίησης αυτά καθαυτά.

Διάβαζα πρόσφατα μια δημοσκόπηση όπου, όχι το 20, ούτε το 40, αλλά το 80% των ερωτηθέντων πίστευε πως η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών είναι διεφθαρμένοι.

Ο κόσμος έχασε πια την εμπιστοσύνη του σε αυτούς που για χρόνια εξέλεγε να τον αντιπροσωπεύουν.
Δεν πείθεται πια από δηλώσεις και διαβεβαιώσεις, που τις ακούει τη μία μέρα μόνο και μόνο για να δει τη διάψευσή τους την επομένη.
Βλέπει καθημερινά την ανεπάρκεια και την ανικανότητα σε όλο της το μεγαλείο, στην κρισιμότερη στιγμή της νεότερης ιστορίας μας, όπου διακυβεύεται αυτή η ίδια η η ύπαρξη της χώρας μας.
Βλέπει «σύμβολα» κομματικών ιδεολογιών να καταρρέουν και να αποδεικνύονται κραυγαλέες αληταρίες και λαμογιές.

Και θυμάται εκείνα ‘κει τα ωραία του πρωθυπουργού, που συναντούσε τους συνταξιούχους στο δρόμο και του δίνανε, τάχα μου, το μισθό τους (και το σώβρακό τους) για την πατρίδα.

Κι όπως πάντα, μετά την απαξίωση και την οργή έρχεται η απραξία κι η αδιαφορία.
Η παθητική υποταγή στο γνωστό μας ωχαδερφισμό.
Μαζί με καμιά απεργία πού και πού, έτσι για να λέμε ότι κάτι κάνουμε.
Έρχεται και το καλοκαιράκι…

Και έτσι αδρανείς Βασίλη. Δεν έχεις κέφι. Δεν κάνεις τίποτα. Λουφάρεις. Δεν δουλεύεις.
Γιατί για να δουλέψεις, και να δουλέψεις με κέφι και παραγωγικά, χρειάζεται να πιστεύεις σε κάτι. Χρειάζεσαι ηγέτες που να σε εμπνέουν και να σε εμψυχώνουν. Να σου δίνουν προοπτική. Να σου επιτρέπουν να βλέπεις το αποτέλεσμα της δουλείας σου. Να σε κάνουν να αισθάνεσαι περήφανος που συμβάλεις στην κοινή προσπάθεια. Χρειάζεται να πιστέψεις πως είμαστε όλοι οι Έλληνες μαζί μια ομάδα, με ένα όραμα κι ένα στόχο.

Και γράφοντας αυτές τις γραμμές μου ‘ρχονται στο μυαλό αυτά που ‘χε πει η κυρία Μπατζελή την πρώτη μέρα που ανέλαβε το υπουργείο Γεωργίας:

-Εδώ όποιος δε δουλεύει θα βλέπει την πόρτα.

Με αυτά τα λόγια εμψύχωσε τους υπαλλήλους του υπουργείου της.
Βγαλμένα μέσα απ’ την τεράστια εμπειρία της στη διαχείριση ανθρώπων και οργανισμών.

Έρχεται λοιπόν η καλοκαιρινή ραστώνη.
Τα παιδιά τριγυρνάνε ήδη όλη μέρα μέσ’ στο σπίτι και μου σπαν’ τα νεύρα.
Με ξυπνάνε με τις φωνές τους το μεσημέρι που θέλω να την πέσω λιγάκι μετά το φαγητό.
Καφεδάκι στο μπαλκόνι το απόγευμα, και κάνα υπαίθριο σινεμαδάκι το βράδυ.
Κι ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά για το νησί.
Εγκατάλειψη και φυγή.
Ένας άλλος κόσμος μέσα στην ίδια χώρα.

Και μετά τα πρωτοβρόχια.
Μαζευόμαστε.
Τα παιδιά αρχίζουν σχολείο..
Πρέπει να πάρω και πετρέλαιο..
[Θα ‘χω δουλεία άραγε το Σεπτέμβρη;]

Μέχρι τότε θα ‘χουν ξεχαστεί όλα.
Τα σπίτια του Άκη. Η συγκάλυψη της Siemens και του Βατοπεδίου. Οι λίστες με το μπλάνκο. Οι 1200 offshore εταιρείες που δήθεν έβαλε στο στόχαστρο το ΣΔΟΕ. Οι 70 υπάλληλοι του υπουργείου οικονομικών που χρηματίζονταν. Ο περίφημος ‘ανώνυμος’ με τις 120 offshore και τα 120 ακίνητα.
Κι όλα τ’ άλλα.
Λίγοι θα τα θυμούνται όλα αυτά το Σεπτέμβρη Βασίλη.
Ένα καλά ενορχηστρωμένο επικοινωνιακό παιχνίδι ήτανε.
Για να σου χρυσώσουν το χάπι.
Έτσι ήταν πάντα τα πράματα κι έτσι θα παραμείνουν.
Τυχαίο;
Δε νομίζω.


Η. Χαραλαμπίδης

Ανησυχώ..

Όταν ο Ben Bernanke, o άνθρωπος που κρατάει το τιμόνι της παγκόσμιας οικονομίας στα χέρια του, λέει πως δεν καταλαβαίνει γιατί ο χρυσός οδεύει προς τα 1500 δολάρια την ουγγιά, ανησυχώ.

Όταν ο κεντρικός τραπεζίτης της ισχυρότερης οικονομίας στον κόσμο αδυνατεί να καταλάβει ότι ο επενδυτής έχει πια χάσει την εμπιστοσύνη του στη δυνατότητα των δυτικών οικονομιών να οδηγήσουν την παγκόσμια οικονομία, ανησυχώ.

Όταν ο τέως καθηγητής του Princeton δεν καταλαβαίνει ότι ο κόσμος, έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη του στις μετοχές και τα κρατικά ομόλογα, ψάχνει για προστασία αλλού, ανησυχώ.

Ανησυχώ όχι γι αυτό που συμβαίνει αλλά γιατί ο Ben Bernanke δεν το καταλαβαίνει.
Λέτε να ‘ναι κι αυτός Κασσάνδρα κύριε Πρωθυπουργέ;
Και να λέει πράματα που δεν θα πρέπει να λέγονται;
Ίσως.

Η. Χαραλαμπίδης

Ο Ωραίος Μπρούμελ (Άκης Τσοχατζόπουλος)

Μου λέει ο Γιώργος ο γαμπρός μου πως τις προάλλες βγήκε ο ωραίος Μπρούμελ να φάει, στη Θεσσαλονίκη, και έγινε το έλα να δεις. Τα πιάτα φεύγανε απ’ τα τραπέζια ως ιπτάμενοι δίσκοι.
Όπου φύγει φύγει ο ωραίος.

Σήμερα είχε το θράσος να κάνει και δηλώσεις.
Υπάρχουν, λέει, σκοτεινές δυνάμεις που έχουν βάλει στόχο την εξόντωσή του.
Και θα κάνει μηνύσεις, λέει ο ωραίος.
Για να λάμψει η αλήθεια.

Εγώ θα περιμένω.
Θα περιμένω τη δικαστική αρωγή που θα αποκαλύψει το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Nobilis.
Θα περιμένω να δω τις μηνύσεις του ωραίου.
Και όσο δεν τα βλέπω αυτά, τόσο θα γράφω.

Θα γράφω για τους συνταξιούχους των 500 ευρώ που οι «σύντροφοι» του ωραίου είχαν την αναλγησία να πετσοκόψουν.
Οι ίδιοι που παίζουν πόκερ συγκάλυψης με καμένα χαρτιά:
Δύο δικοί σου (Ρουσσόπουλος, Βουλγαράκης), δύο δικοί μου (Μαντέλης, Τσουκάτος).
Φτύνοντας έτσι κατάμουτρα τη νοημοσύνη του δοκιμαζόμενου λαού που έχει φτάσει τα όρια της απόγνωσης.

Φουσκοθαλασσιά όμως έχουμε κι ο καιρός αλλάζει…

Η. Χαραλαμπίδης

Ελβιέλες και μπλουτζινάκια

Ένα από τα καλά του διαδικτύου είναι ότι έχουμε πλέον ένα αξιόπιστο και εύκολα προσβάσιμο αρχείο να ανατρέξουμε. Να λοιπόν τι έγραφα πριν 4 μήνες στο άρθρο μου «Επίθεση στο ευρώ» γι αυτούς τους ‘περίφημους’ κερδοσκόπους που συνωμότησαν να μας χρεοκοπήσουν. Και που τους έκανε σημαία στις ανά τον κόσμο περιοδείες του ο Πρωθυπουργός, ζητώντας προστασία απ’ τις ανίερες πρακτικές τους σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα [κλικ εδώ].

Ακούω όμως σήμερα τον Jean Claude Juncker, πρόεδρο του eurogroup, να με επαναλαμβάνει καταλεξί, λέγοντας πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ οι κερδοσκόποι αλλά το μπάχαλο της Ελληνικής οικονομίας και η κακοδιαχείριση του δημόσιου τομέα μας.

Θα απαντήσετε κύριε Πρωθυπουργέ;
Εγώ δεν νομίζω πως έχω κάτι να προσθέσω.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Ανατρίχιασα προχθές ακούγοντας το Μίκη Θεοδωράκη να λέει πως αυτό που ονομάσαμε ‘Ελλάδα’ μας τέλειωσε. Κύριε Πρωθυπουργέ: η πατρίδα μας χάνεται και η τύχη της είναι στα χέρια σας. Ωραία τα καλά πτυχία, οι πράσινες αμπελοφιλοσοφίες, οι Ελβιέλες και τα μπλουτζινάκια των υπουργών σας. Αλλά αυτά είναι πολυτέλειες για άλλες εποχές και για τις φιλολογικές βραδιές του Παρνασσού. Σήμερα, 11 εκατομμύρια επιβάτες ψάχνουν απεγνωσμένα κυβερνήτη και πλήρωμα. Το μαγαζί μας ψάχνει Διευθύνοντα Σύμβουλο και Διοικητικό Συμβούλιο. Είναι ιστορικές οι ευθύνες και κανείς δεν μπορεί, ούτε έχει το δικαίωμα, να τις επωμιστεί μόνος του.
ΗΧ

Όπα

Έτσι από βίτσιο, όλο και κάτι έχω να πω κάθε χρόνο για τη Eurovision.

Ακόμα και φέτος.
Έτσι είναι τα βίτσια..

Αλλά, ρε Βασίλη, το να πάμε με τίτλο ‘Όπα’, μετά από τα όσα έχουμε ακούσει τους τελευταίους μήνες από τους Ευρωπαίους για τα προβλήματα που δημιουργήσαμε με το 30ετές ‘όπα’ μας, σαν ανέκδοτο μου φαίνεται.
Χιούμορ ανεπανάληπτο.

Να την κάνω τώρα την πρόβλεψη;
Αν πιάσουμε αύριο τη δεύτερη θέση από τον πάτο, θα είναι λόγος πανηγυρισμού.*
Και μετά θα αρχίσουν οι αναλύσεις.
Οι ‘αποκωδικοποιήσεις’.
Για το τι έφταιξε.
Για να δούμε..
Κυριακή κοντή γιορτή.


Η. Χαραλαμπίδης

*Θυμάστε εκείνον τον ανεκδιήγητο τον Ρακιτζή με τις γαλότσες και το s.a.g.a.p.o.; Όταν πάτωσε, βγήκε και έδωσε βαρύγδουπη συνέντευξη στο Ζάππειο. Σαν τον Καραμανλή, όταν υπέγραφε την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ. Το ερώτημα ακόμα παραμένει: ποιος του είχε δώσει την άδεια να χρησιμοποιήσει την αίθουσα; Ά ρε μια βρεμένη σανίδα που θέλουμε όλοι Βασίλη, μπας και σοβαρευτούμε λιγάκι.

ΥΓ: Και κάτι άσχετο: είπε ο Ομπάμα ότι, έτσι όπως ξυριζότανε, εκεί που και η Βασίλισσα πάει μόνη της, μπήκε η κόρη του και τον ρώτησε αν έκλεισε την τρύπα (της BP..). Και το θεμελιώδες βέβαια ερώτημα είναι: με το σώβρακο ξυρίζεται ο Ομπάμα;

Οικονομική διακυβέρνηση και το μέλλον της Ευρώπης

Έχει απόλυτο δίκιο αυτή τη φορά η κυρία Merkel.
Είπαμε. Να τα λέμε έτσι, να τα λέμε και αλλιώς, Βασίλη.

«Νομισματική ένωση χωρίς οικονομική διακυβέρνηση και αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία δε γίνεται».

Είναι κάτι σαν το γίγαντα με τα γυάλινα πόδια. Για να θυμηθούμε λιγάκι και τον Πάγκαλο.
Είναι σαν να βάζεις το κάρο μπροστά από το άλογο.
Το είπε προχθές, βαρύγδουπα, αλλά και καθυστερημένα, ο Olli Rehn.
Το είχα πει κι εγώ, όχι σήμερα όμως αλλά πριν 12 χρόνια.
Όταν δεν είχαμε καν ευρώ.
Όταν τα δημοσιονομικά θέματα ήταν το απόλυτο ταμπού στην Ευρώπη.
Να λοιπόν τι είχα πει στη Βαρκελώνη το 1998, στο συνέδριο λιμενικής πολιτικής που είχα συνδιοργανώσει με τον Neil Kinnock* και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή:

…The issue of the treatment of public investment goes far beyond the port sector itself. This is going to be the major issue on the political agenda of the EU going forward, because a Monetary Union cannot succeed without efforts for greater harmonisation of fiscal policy that, of course, includes the treatment of public investment…

Νεκρική σιγή επικράτησε στην αίθουσα μόλις το ξεστόμισα.
Ορισμένοι με χαρακτήρισαν ως αιρετικό και επικίνδυνο.
Κάποιοι άλλοι με περιέγραψαν ως γραφικό, προσάπτοντάς μου το γνωστό ορισμό του καθηγητή ως «the gentleman with the different opinion».**
Ο Robert Coleman, γενικός διευθυντής του Kinnock τότε, με κοίταξε σιωπηλός και είπε μόνο "impressive". 

Τι σημαίνει όμως οικονομική διακυβέρνηση Βασίλη, και τι θα σήμαινε αυτό για τη χώρα μας;
Απλά, σημαίνει ότι χρειάζεται συντονισμός των δημοσίων δαπανών, ιδιαίτερα των δημοσίων επενδύσεων, και εναρμονισμός των φορολογικών μας συστημάτων.
Και όχι μόνο θα πρέπει οι εθνικοί προϋπολογισμοί να προεγκρίνονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά εγώ θα πάω και ένα βήμα παραπέρα: θα πρέπει και να συναποφασίζονται. Έτσι ώστε να αποφεύγεται η σπατάλη και κατά συνέπεια τα ελλείμματα. Γιατί δεν είναι δυνατόν Βασίλη να φτιάχνουμε όλοι δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια και άλλα έργα υποδομής χωρίς καμία συνεννόηση μεταξύ μας, σπαταλώντας δημόσιο χρήμα, πολλές φορές ανταγωνιστικά με το γείτονά μας.

Οι υποδομές είναι για να προάγουν τον ανταγωνισμό μεταξύ επιχειρήσεων, όχι για να αποτελούν αντικείμενο ανταγωνισμού αυτές οι ίδιες.

Και για τη χώρα μας;
Για τη χώρα μας τα νέα είναι ενθαρρυντικά γιατί, μιας και ο Ευρωπαϊκός Βορράς είναι ήδη υπερ-αναπτυγμένος και κορεσμένος, κάτω από τους σωστούς όρους οι Ευρωπαϊκές επενδύσεις θα κατευθύνονται στο Νότο όπου θα είναι πιο ανταποδοτικές.

Έτσι και μόνο έτσι θα οδηγηθεί η Ευρώπη σε μεγαλύτερη κοινωνικο-οικονομική σύγκλιση και κατά συνέπεια ισχυρότερο ευρώ και χαμηλότερη ανεργία. Το υπαινίχτηκε αυτό ήδη η Μέρκελ στον Παπανδρέου στη πρώτη τους συνάντηση για τα μέτρα τον περασμένο Μάρτη.

Και είναι φυσικό να αντιδρά η Γαλλία σε μια τέτοια στρατηγική, γιατί αυτό θα ακύρωνε τη θεμελιώδη φιλοσοφία τους περί οικονομικής διακυβέρνησης. Τη φιλοσοφία του κρατισμού που η περίφημη ΕΝΑ (Έcole Nationale d’Administration) ανέδειξε σε επιστήμη. Σε καμία περίπτωση η Γαλλία δεν θα υπέβαλε την κουζίνα της στην επιθεώρηση των Ευρωπαίων μαγείρων. Ο Σαρκοζί αναγνωρίζει το πρόβλημα αλλά σαν γνήσιος Γάλλος διατείνεται πως ό,τι χρειαστεί να γίνει θα το κάνει μόνος του (δηλαδή στα μουλωχτά και αδιαφανώς) και όχι συντονισμένα, με διαφάνεια και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Παρά τις συχνές διαβεβαιώσεις για το αντίθετο, υπάρχει μεγάλος διχασμός μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας στο θέμα αυτό, Βασίλη.

Παρόμοια είναι και η αντίδραση των Άγγλων, που βλέπουν την παραχώρηση των οποιωνδήποτε εξουσιών στις Βρυξέλλες όπως ο διάολος το λιβάνι. Φοβούνται μπας και χάσουν τη «Βρετανική Αυτοκρατορία» τους που υπάρχει, σήμερα, μόνο στο μυαλό τους.

Μόνο κερδισμένη θα μπορούσε να βγει η Ελλάδα από τη στρατηγική μιας συντονισμένης οικονομικής διακυβέρνησης σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.

Αν το πρόγραμμα σταθερότητας αποδώσει, και θα αποδώσει γιατί η κυβέρνηση δεν έχει περιθώρια επιλογής κάτω από την αυστηρή επιτήρηση των δανειστών μας, η Ελλάδα θα μπορούσε να βγει από το τούνελ με ένα δημοσιονομικό σύστημα από τα πιο σύγχρονα της Ευρώπης.

Και παρά τους υψηλότερους, αναπόφευκτα, φόρους, τα έσοδα του κράτους θα είχαν τότε ανταποδοτικότητα για τον φορολογούμενο και θα συγχρηματοδοτούσαν, ορθολογικά, αναπτυξιακές επενδύσεις με Ευρωπαϊκή και όχι αναγκαστικά εθνική προοπτική. Αυτό σημαίνει «σύγκλιση» Βασίλη και όχι ένα κοινό νόμισμα χωρίς κοινή οικονομία που είναι, όπως είπα, άδειο κέλυφος.
Για παράδειγμα, στην Αμερική, όπου η κάθε Πολιτεία είναι σχεδόν αυτόνομο κράτος, οι στρατηγικές επενδύσεις, όπως οι αυτοκινητόδρομοι για παράδειγμα, σχεδιάζονται και χρηματοδοτούνται από τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό γιατί έχουν εθνικές επιπτώσεις και οφέλη.

Αν τα σχέδια αυτά ευοδωθούν υπάρχει Ευρωπαϊκή προοπτική για τη χώρα μας.
Αλλιώς, η μόνη συμφέρουσα λύση θα ήταν η έξοδος από την ευρωζώνη και το πισογύρισμα στη δραχμούλα μας. Που να σου πω τη μαύρη αλήθεια, ίσως δεν θα ήταν κακή ιδέα after all.

Η Γερμανία έχει υπερ-αναπτυχθεί σε βαθμό που περαιτέρω ανάπτυξη μπορεί να είναι μόνο οριακή. Έτσι, τα εξαγωγικά πλεονάσματά της δεν μπορούν να απορροφηθούν από την εγχώρια κατανάλωση (ο μέσος Γερμανός έχει τη Μερσεντές του και το σπίτι του), ούτε από τις εγχώριες επενδύσεις (λόγω υψηλού κόστους και καλύτερων ευκαιριών στην Ασία, Λατινική Αμερική και Αφρική). Έτσι λοιπόν η έμφαση ήταν στις εξαγωγές. Μέχρι πρόσφατα, η Γερμανία ήταν η πρώτη εξαγωγική χώρα στον κόσμο. Η Κίνα την ξεπέρασε μόλις πέρσι.

Και εδώ αρχίζει να διαφαίνεται το πρόβλημα: Δεν μπορούμε να φωνάζουμε στην Κίνα να υπερτιμήσει το Γιουάν και να στραφεί στην εσωτερική κατανάλωση (αντί των εξαγωγών) τη στιγμή που το ευρώ πέφτει. Δεν θα το κάνει ποτέ αυτό η Κίνα, οπότε έχει πρόβλημα η Αμερική με τις δικές της εξαγωγές. Γι αυτό υποστηρίζει τόσο πολύ ο Ομπάμα το ισχυρό ευρώ.

Έτσι λοιπόν, διαφαίνεται, ο μόνος δρόμος μπροστά για την Γερμανία είναι οι επενδύσεις στον Ευρωπαϊκό Νότο. Για να γίνει όμως αυτό απαιτείται αποτελεσματικότητα και δημοσιονομική πειθαρχία, για να είναι οι επενδύσεις των Γερμανών ανταποδοτικές και να μην εξανεμίζονται μέσα σε σπάταλα κράτη-συνεταίρους.

Αν η Ευρώπη χαλαρώσει αυτή τη δημοσιονομική πειθαρχία, και τη συνεπακόλουθη ανταγωνιστικότητα, θα υπογράψει και τη θανατική της καταδίκη, ενόψει της Κίνας και των άλλων ανερχόμενων οικονομιών (BRIC). Αυτό λοιπόν που ζητά η Γερμανία δεν είναι μόνο σωστό, αλλά είναι και μονόδρομος για την Ευρώπη.

Γιατί αυτό που ζούμε σήμερα Βασίλη δεν είναι κρίση του ευρώ ή των ευρωπαϊκών οικονομιών, αλλά κρίση του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης.
Και κάποτε θα πρέπει να αρχίσουμε να λέμε τα πράματα με το όνομά τους.
Εμείς οι ίδιοι θέλαμε την παγκοσμιοποίηση και την απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου.
Τώρα τα λουζόμαστε.

Και όλα αυτά που ακούς τελευταία Βασίλη για τη δημιουργία του 4ου Ράιχ είναι κολοκύθια νερόβραστα. Η Γερμανία έχει βαθύτατα Ευρωπαϊκό προσανατολισμό, αλλά σε μια Ευρώπη που θα συνεχίσει να υπάρχει και δεν θα καταντήσει παρατηρητής, θαυμάζοντας τα μουσεία της και το ένδοξο παρελθόν της.
Μια Ευρώπη που θα πρέπει να δουλεύει περισσότερο και να αμείβεται λιγότερο.
Τέρμα οι αποικίες, το πλιάτσικο, και τα αυτοκρατορικά παλάτια.
Τέρμα και το χόκεϋ, το πόλο, το κρίκετ και το μπριτζ.
-Δεν μπορώ να ζητήσω απ' τις εταιρείες μου να παράγουν 'σκουπίδια'.
Είχε πει, σωστά, η κυρία Μέρκελ.

Παγκοσμιοποίηση τώρα.
Ήθελες ‘τα και ‘παθες ‘τα.
Έλεγε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου.
Μια σοφή γυναίκα.
Η κυρά Ασημίνα η Σαντορινιά με τ' όνομα!
Μου φαίνεται πως μάλλον πολλά είπα σήμερα..


Η. Χαραλαμπίδης


*Για τους νεότερους, ο Neil Kinnock (Λόρδος Kinnock σήμερα), ήταν αρχηγός του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας για 20 χρόνια μέχρι το 1992 οπότε και έχασε τις εκλογές από τον John Major, τον διάδοχο της κυρίας Thatcher. Η εκλογές αυτές ήταν από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της Ευρωπαϊκής πολιτικής ιστορίας, μιας και μέχρι και τη μέρα των εκλογών όλες οι δημοσκοπήσεις έφερναν τον Kinnock ως νικητή. Στη συνέχεια ο Kinnock πέρασε 10 χρόνια σαν Επίτροπος μεταφορών και Αντιπρόεδρος της ΕΕ επί προεδριών Jacques Santer και Romano Prodi. Ο Kinnock θεωρείται ο πιο πετυχημένος Επίτροπος μεταφορών έως σήμερα, και αυτός που εισήγαγε τα διευρωπαϊκά μεταφορικά δίκτυα και την ναυτιλιακή και λιμενική πολιτική της Ένωσης. Είχα έτσι την τύχη, για σχεδόν 4 χρόνια, να σταθώ κοντά και να βοηθήσω ένα μεγάλο άνδρα και οραματιστή. Και το αναφέρω αυτό έτσι για την ιστορία, μιας και ο ‘Βασίλης’ είναι και λιγάκι ‘ημερολόγιο’ για τις επερχόμενες γενεές…

**Ο πιο σωστός όμως ορισμός του καθηγητή είναι «he who transforms bullshit into air miles»

Γκλαμουριά και ευρωζώνη

Πολύ τη βρίσκω πάντως τελευταία με αυτό το φορολογικό σαφάρι που έχει εξαπολύσει η Κυβέρνηση κατά του showbiz και των σκυλάδικων γενικώς.


Λίγο λιγότερα τσιφτετέλια, μεσημεριανά, γκλαμουριές και Μενεγακισμός δε θα μας έκανε κακό.

Όταν ο ξενέρωτος Γερμανός την πέφτει από τις 11μμ, για να τον πάρει ο ύπνος σκέφτεται με ποιο τρόπο την άλλη μέρα θα κάνει τη δουλειά του καλύτερα και πιο αποτελεσματικά.
Λίγο περισσότερη σοβαρότητα χρειάζεται αυτές τις δύσκολες μέρες Βασίλη.
Τίποτα παραπάνω.
Και όλα θα φτιάξουν.
Αλλά και να αποφασίσουμε: γκλαμουριά και lifestyle ή ευρωζώνη;
Γιατί και τα δύο μαζί δεν γίνεται.

Η. Χαραλαμπίδης

Protégé

Πάει λοιπόν και η Αγγελικούλα μας και πολύ στενοχωρήθηκα.
Υπέβαλε την παραίτησή της στον Πρωθυπουργό ο οποίος την έκανε αμέσως αποδεκτή.

Τι ωραία γυναίκα όμως ρε συ Βασίλη…
Και πες μου τώρα αν θες, αν στον κόσμο όλο έχεις δει ποτέ πιο όμορφη υπουργό.
Και γιατί να μη το πω;
Μήπως φόρο πληρώνουμε για αυτά που λέμε;
Ούτως ή άλλως ανδρικό σοβινιστικό γουρούνι είμαι.
Όπως μου λέει μια Αγγλίδα φίλη μου.
Σημασία όμως δεν έχει τι λέω εγώ αλλά τι φωτογραφίζει το playboy (φωτογραφία).

Για λόγους ευθιξίας’ παραιτήθηκε η κυρία Γκερέκου, όπως μας ανακοίνωσε.
Μιας και με ρωτάς όμως Βασίλη που συνίστατο αυτή η ευθιξία της κυρίας Γκερέκου, σου απαντώ.
Οφειλόταν στο ότι σε πέρασε για τούβλο όρθιο, λέγοντάς σου πως εκείνη δεν ήξερε τίποτα για τις φορολογικές ‘εκκρεμότητες’ του συζύγου της.
Πως το μόνο που έκανε εκείνη ήταν να συνυπογράφει με το Βοσκόπουλο τις κοινές φορολογικές τους δηλώσεις.
Και παρόλο που όλοι ξέρουμε πως την υπογραφή μας και άλλα πράματα πρέπει να προσέχουμε πού τα βάζουμε, φαίνεται πως η κυρία Γκερέκου δεν χρειάστηκε ποτέ να διαβάσει τι ήταν αυτό που υπέγραφε.

Έχω λοιπόν μια πρόταση προς τον Πρόεδρο της Βουλής.
Να καλέσει και τους τρακόσους να τον ενημερώσουν αν υπάρχει κάτι στον περιρρέοντα χώρο τους που θα μπορούσε να δώσει αφορμή σε ερωτήματα περί ηθικότητας, και για το οποίο δεν είναι σίγουροι.
Να ζητήσουν έτσι τη συμβουλή του.
Να γίνει δηλαδή δική τους ευθύνη να αποδεικνύουν συνεχώς ότι δεν είναι ελέφαντες.
Και να τους καλέσει να το κάνουν αυτό αυτόβουλα, με δική τους πρωτοβουλία, πριν αναγκαστούν να το κάνουν, οπότε θα είναι και πολύ αργά.
Come to me before I come to you, είχε πει ο Gordon Brown στους Άγγλους φοροφυγάδες και έγινε η Αγγλία υπόδειγμα φορολογικής πειθαρχίας.
Το ίδιο και για όσους εξανίστανται ότι, με τη δημόσια κατακραυγή, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, και ότι «δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι».

Εδώ θα πρότεινα στον Πρόεδρο της Βουλής να συστήσει στο Σώμα, ιδιαίτερα σε αυτούς που αγανακτούν με την ισοπεδωτική δημόσια κατακραυγή, να θέσουν στη διάθεση του Προέδρου το «πόθεν» τους, αν μη και τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
Προσωπικά, για να μπορώ να κυκλοφορώ στο δρόμο με το μέτωπο ψηλά, αυτό θα ήταν το πρώτο που θα έκανα αν δεν είχα κάτι να κρύψω.
Για να μπορώ μετά να διαμαρτύρομαι δικαιωματικά για το άδικο της συλλήβδην ρετσινιάς.

Πάντως όπως και να ‘χει το πράμα, η αποπομπή της κυρίας Γκερέκου ήταν πλήγμα για την Κυβέρνηση.
Ιδιαίτερα για τον Πρωθυπουργό, το πλήγμα θα πρέπει να ήταν δυσβάστακτο.
Μιας και ήταν «προστατευόμενη» του (protégé), όπως έγραψε το Αγγλικό BBC που μας έκανε ρόμπα και πάλι.
Και το μεγάλο ερώτημα βέβαια είναι ποια θα είναι η επόμενη «προστατευόμενη» του Πρωθυπουργού.
Εγώ τι να πω;
Πάντα με εντυπωσίαζε η ικανότητα των Άγγλων να ‘επιλέγουν’ τις λέξεις τους.
Protégé.

Η. Χαραλαμπίδης

Μια περίεργη ομερτά, συνέχεια...

Μου γράφει ένας αναγνώστης ότι, μια ώρα μετά την ανάρτηση του άρθρου μου «Μια περίεργη ομερτά..» παρακάτω, o Αντώνης Σαμαράς το έκανε θέμα χθες σε μια ομιλία του που την κάλυψε, σε ένα από τα μεσημεριανά δελτία της, η ΝΕΤ. Ως δια μαγείας, η είδηση εξαφανίστηκε από όλα τα δελτία της ημέρας στη συνέχεια.
Σίγουρα, θα πρέπει να υπήρχαν πιο ενδιαφέροντα θέματα…
Διαβάστε το άρθρο παρακάτω.

Η. Χαραλαμπίδης

Μια περίεργη ομερτά...

Κεφαλαιώδες θέμα, ανάμεσα σε όλα αυτά που μας συμβαίνουν αυτές τις μέρες.
Είχα αποφασίσει όμως, μέχρι σήμερα, να μην το σχολιάσω.

Πριν δυο βδομάδες, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Θόδωρος Πάγκαλος έλεγε πως «όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο, δεν μπορείς να βάζεις κόκκινες γραμμές».
Σε ερωτήσεις συνδικαλιστών, ο Πρωθυπουργός απαντούσε «τα παράπονά σας στην Τρόϊκα».

Αναχωρώντας όμως από την Αθήνα ο Paul Thomsen, ο επικεφαλής του κλιμακίου του ΔΝΤ, σε συνέντευξή του σε τηλεοπτικό σταθμό, δήλωσε: «το πακέτο μέτρων ήταν της Ελληνικής κυβέρνησης και εμείς ήμασταν απλά ευτυχείς και ανακουφισμένοι που μπορέσαμε να το εγκρίνουμε».

Την ίδια ακριβώς δήλωση έκανε μια μέρα αργότερα, στο Bloomberg, και ο John Lipsky, o No 2 του ΔΝΤ και ένας από τους σοβαρότερους οικονομολόγους του Ταμείου.

Και όλες αυτές τις δυο βδομάδες, δεν βρέθηκε κανείς να το σχολιάσει ή να το διαψεύσει.
Ούτε καν στα ψιλά των εφημερίδων δεν πέρασε.
Ομερτά σε όλα τα ΜΜΕ…
Γιατί άραγε;
Μήπως Κύριε Πρωθυπουργέ απαιτούνται κάποιες εξηγήσεις;


Η. Χαραλαμπίδης

Unfair

Λύσσαξες πια αυτές τις μέρες ρε συ Βασίλη με τους πολιτικούς μας.
Να τους κάνουμε. Να τους δείξουμε.
Να τους καθίσουμε στο σκαμνί. Να τους δημεύσουμε τις περιουσίες.
Να τους πάρουμε πίσω τα κλεμμένα. Να στήσουμε λαϊκά δικαστήρια.
Δε συμφωνώ καθόλου μα καθόλου μαζί σου.
Ειλικρινά, εγώ τους καταλαβαίνω απόλυτα και τους συμπαρίσταμαι.

-Ξέρεις τι είναι να ρισκάρεις μια περιουσία για την επανεκλογή σου, με την ελπίδα* και μόνο πως θα τα πάρεις πίσω στο δεκαπλάσιο σε τέσσερα χρόνια; Ποια άλλη ‘επένδυση’ έχει τέτοιο ρίσκο;

-Ξέρεις τι είναι οι συμμαθητές σου να μελετούν στο ζεστό δωματιάκι τους, κι εσύ να ξεπαγιάζεις μεσ’ στο καταχείμωνο, αφισοασβεστώνοντας μάντρες;

-Ξέρεις τι είναι να βγαίνεις απ’ την εκκλησία λαδωμένος και κατουρημένος από όλα αυτά τα βαφτιστήρια σου;

-Ξέρεις τι είναι να μην έχεις ούτε ένα σαββατοκύριακο για τον εαυτό σου και την οικογένειά σου, και να πρέπει να τα περνάς στο κότερο του αφεντικού σου;

Δεν θα πρέπει κάποτε ο λαός να πληρώσει για όλες αυτές τις θυσίες των πολιτικών μας;

Στο κάτω της γραφής, κάποτε ο πολιτικός είχε και μια κοινωνική υπόσταση.
Έβγαινε για σουλάτσο και καφεδάκι στο Κολωνάκι, με το ασημένιο κομπολογάκι του και το μπλαζέ του ύφος, και από πίσω του ακολουθούσε κουστωδία ολόκληρη από κυριούλες και παρατρεχάμενους ‘παράγοντες’.
Σήμερα;

Σήμερα πρέπει να δουλέψει, του κόβουν το μισθό του, ούτε λόγος για κάνα δωράκι στον εαυτό του, τον γιουχάρουνε, τον μπουγελώνουνε, τον φασκελώνουνε, τον θεωρούνε υποκατάστατο του πτυελοδοχείου.

Βγαίνει βόλτα ο φουκαράς ο Κακλαμάνης και κλειδώνεται μια ώρα στις τουαλέτες του καφενείου ώσπου να τον βγάλουνε τα ματ.
Πάει στη ΝΕΤ η Διαμαντοπούλου και την φυγαδεύουνε από την πίσω πόρτα.
Πάει πια ο πρωινός περίπατος.
Τώρα, αν χρειαστεί να βγουν βόλτα παίρνουν και την ομπρέλα τους μαζί.
Όπως στο κοινοβούλιο της Ουκρανίας, που φέρνουν οι βουλευτές τις ομπρέλες τους στην αίθουσα της βουλής για να προστατευτούν απ’ τα γιαούρτια και τα αυγά.

Δε σου αρκούν επιτέλους όλα αυτά ρε συ Βασίλη; Κι άλλα θες;
Έχει και η κοινωνική κατακραυγή τα όριά της.
Ήμαρτον πια.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ. Και για να μην κατηγορηθώ ότι ισοπεδώνω, προσυπογράφω ανεπιφύλακτα τη δήλωση όλων των πολιτικών μας, ιδίως αυτών που νοιώθουν την ανάγκη να την κάνουν: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Υπάρχουν και καλοί».

*Άκουσα προχθές στον Πειραιά το εξής ωραίο που το μεταφέρω στις φοιτήτριές μου:
Μη παντρευτείς πότε κάποιον που τη μάνα του τη λένε Ελπίδα.
Αυτή πεθαίνει πάντα τελευταία…

Το μεγάλο παιχνίδι

Ποτέ δεν ‘έπαιξε’ σοβαρά το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.
Απλά, η κυβέρνηση το ανέδειξε σε θέμα μόνο και μόνο για να το πάρει πίσω αργότερα.
Έτσι, επιτυγχάνει δύο πράματα.
Πρώτον, δείχνει στον κόσμο ότι κάτι τέλος πάντων κατάφερε να πάρει, σε αυτές τις κατ’ ευφημισμόν ‘διαπραγματεύσεις’.
Δεύτερον, εφαρμόζει το ‘διαίρει και βασίλευε’.
Πόσο μάλλον όταν λέει πως το κόστος διασφάλισης των μισθών στον ιδιωτικό τομέα ήταν, δυστυχώς, οι δυο μισθοί κι οι δυο συντάξεις στο δημόσιο.
Διασπά έτσι την κοινωνική αγανάκτηση που έχει γίνει καζάνι που βράζει.
Όχι τόσο λόγω των μέτρων, όσο λόγω της συγκάλυψης των υπαιτίων της χρεοκοπίας.
Διχάζει τον κόσμο, κάνοντας τον ιδιωτικό και δημόσιο υπάλληλο εχθρούς.
Ο ιδιωτικός υπάλληλος ανακουφισμένος πάει σπίτι του ήσυχος, καταπίνοντας πιο εύκολα τα μέτρα.

-Ουφ, φτηνά τη γλυτώσαμε. Μην το πεις ούτε του παπά!

Και μένει έτσι στο στόχαστρο μόνο ο δημόσιος υπάλληλος ο οποίος, μουδιασμένος με τις επερχόμενες εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεων, λίγο μπορεί να αντιδράσει.
Έτσι λοιπόν Βασίλη αποφεύγεται η κοινωνική αναταραχή.
Τα συγχαρητήριά μου στον Μέτερνιχ της ιδέας.

Η. Χαραλαμπίδης

Ποδοσφαιρικά και άλλα

Ο πολυσυζητημένος ‘αποπληθωρισμός’, δηλαδή το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού, δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα στις τιμές και την ανταγωνιστικότητά μας αν δεν ελεγχθούν τα καρτέλ και τα υπερκέρδη τους.

HX

Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός
Σοσιαλισμός - Νεοφιλελευθερισμός
Εργαζόμενος - Εργοδότης
Ελλείμματα - Ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί
Άσπρο – Μαύρο
Εγώ – Εσύ

Πολλά τα προτερήματα της φυλής μας Βασίλη.
Αυτό όμως που θα ακούσεις πιο συχνά απ’ όλα τα άλλα είναι το ‘δαιμόνιο’, ή επινοητικότητα και η εφευρετικότητα του Έλληνα.
Ποιος άλλος λαός αλήθεια έχει για υπόδειγμά του τον πολυμήχανο Οδυσσέα;
Αλλά είναι άραγε προτερήματα αυτά ή μειονεκτήματα;
Πόσες εφευρέσεις και πόσες πατέντες έχουμε αλήθεια κατοχυρώσει με την εφευρετικότητα μας, συγκριτικά με τους ‘μονολιθικούς’ κουτόφραγκους;
Τι ήταν όμως αυτό που μας έχει κάνει τέτοια σαΐνια;
«Ανάγκη τέχνας κατεργάζεται» λέει ο λαός μας.
Και ήταν όντως η ανάγκη.
Γιατί μας αρέσει να τα κάνουμε όλα μόνοι μας.
Μαζί με τις παραπάνω αρετές, υπάρχει κι άλλη μια λέξη που μας προσιδιάζει: ο «ατομικισμός».
Η λέξη ‘συνεργασία’ κακώς υπάρχει στο Ελληνικό λεξιλόγιο.
Το αντίθετο θα έλεγα.
Υπάρχει καχυποψία και έλλειψη εμπιστοσύνης, που σιγά-σιγά γίνεται μανία καταδίωξης και θεωρία συνωμοσίας. Όλοι θέλουν το κακό μας. Όλοι συνωμοτούν εις βάρος μας. Κάποιοι άλλοι είναι υπεύθυνοι γι αυτά που μας συμβαίνουν. Μέχρι και γαλάζιες χάντρες κρεμάμε στα μωρά μας. Να μην τα πιάσει το μάτι.
Σταματήσαμε λοιπόν να χαμογελάμε.
Δίνουμε το χέρι και το τραβάμε αμέσως πίσω.
Μας λέει κάποιος καλημέρα και τον κοιτάμε περίεργα.

Τι τεράστιο που είναι όμως το κόστος μιας τέτοιας κοινωνικής φιλοσοφίας και συμπεριφοράς;
Το να τα κάνεις όλα μόνος σου Βασίλη είναι ακριβό και αναποτελεσματικό.
Θα μπορούσαμε να μοιραστούμε τη δουλειά, να συνεργαστούμε, κάνοντας ο καθένας μας αυτό στο οποίο είναι καλύτερος, και να βγούμε έτσι και οι δυο κερδισμένοι. 1+1=3.

Αντίθετα, το μοντέλο κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης των βορειο-ευρωπαίων βασίζεται στη συνεργασία.
Στην αναγνώριση του κοινού οφέλους, και κατά συνέπεια στην εμπιστοσύνη.
Μιας και συνεργασία χωρίς εμπιστοσύνη και χαμόγελο δε γίνεται.
Και φυσικά βασίζεται στο συμβιβασμό.
Δώσε κάτι για να πάρεις κάτι.
Δεν μπορείς να τα θέλεις όλα δικά σου γιατί έτσι παιχνίδι δεν γίνεται.
Συνεργασία όμως σημαίνει θεσμοί. Και θεσμοί σημαίνει σωστό Κράτος.

Όταν κάνουν διαπραγματεύσεις οι βορειο-ευρωπαίοι, κάθονται όλοι γύρω απ’ το τραπέζι ψάχνοντας το συμβιβασμό που θα δώσει την βέλτιστη λύση. Για να μη σου πω ότι τις πιο πολλές φορές η λύση έχει ήδη βρεθεί πριν καν κάτσουν στο τραπέζι όπου ανταλλάσσουν μόνο χαμόγελα και απόψεις για τον καιρό.

Εμείς καθόμαστε στο τραπέζι για να χτυπήσουμε το χέρι. Να υψώσουμε τη φωνή. Για να περάσει το δικό μας. Επιτυχία είναι να κερδίσουμε τη μάχη, όχι να συνεργαστούμε για να αποφύγουμε τον πόλεμο.
-Εμένα θα μου πεις ρε;

Οι ανά τον κόσμο ανεγκέφαλοι των στερεότυπων ταυτίζουν τον ατομικισμό με την ‘ιδιωτική πρωτοβουλία’.
Και πολλοί το καμαρώνουν κιόλας.
Την οποιαδήποτε προσπάθεια συνεργασίας την κοιτάζουν δύσπιστα και τη χρωματίζουν σε διάφορες αποχρώσεις του ‘κόκκινου’ ή του ροζ.

Νεοφιλελευθερισμός = ιδιωτική πρωτοβουλία
Κεϋνσιανισμός = σοσιαλισμός
Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός

Σε όλες αυτές τις ποδοσφαιρικές αναζητήσεις μεταξύ των παθιασμένων, στη χώρα μας, φιλάθλων, το μεγάλο ζητούμενο είναι ο οικονομικός ρόλος του Κράτους.

Θα πρέπει άραγε το Κράτος να είναι παραγωγός και να παράγει δημόσια αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία, οι υποδομές, η άμυνα, η ασφάλεια; ή θα πρέπει ο ρόλος του να είναι μικρός και μόνο ρυθμιστικός;

Τα προς το αριστερό τέρμα κόμματα θέλουν μεγάλο Κράτος και υψηλούς φόρους.
Θέλουν μεγάλο Κράτος γιατί πιστεύουν πως αυτό που αποκαλούμε ‘δημόσιο αγαθό’ δεν μπορεί να παραχθεί από τον ιδιωτικό τομέα, αλλά πρέπει να το παράγουμε συλλογικά, δηλαδή σαν Κράτος.

Η ομάδα που παίζει στο δεξί τέρμα θέλει περισσότερη ιδιωτική πρωτοβουλία, μικρό Κράτος, αποφάσεις από τον καταναλωτή τον ίδιο, χαμηλούς φόρους και περισσότερα λεφτά στα χέρια του καταναλωτή.

Δεν περιμένεις φυσικά από ‘μένα Βασίλη να σου εξηγήσω με δυο γραμμές ποιο απ’ τα δυο συστήματα είναι το καλύτερο.
Άσπρο/μαύρο είναι ούτως ή άλλως αντίθετο προς τον τρόπο σκέψης μου.
Το ίδιο και τα σημαιάκια και οι ταμπελίτσες.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ιδιωτική πρωτοβουλία εφόσον αυτή παίζει ποδόσφαιρο με σωστούς κανόνες και αυστηρό διαιτητή (στη χώρα μας, όταν θέλουμε να κάνουμε χιούμορ, το διαιτητή αυτόν τον λέμε ‘Επιτροπή Ανταγωνισμού’).
Ιδιωτική πρωτοβουλία σημαίνει καινοτομία, επενδύσεις και ανάπτυξη. Όχι όμως καρτέλ και ‘ξέφραγο αμπέλι’ που το τρυγούν οι ‘οξυδερκείς επιχειρηματίες’ και τα επιχειρηματικά λαμόγια, ανακαλύπτοντας τις τρύπες, θεμιτές ή ανήθικες, ενός ανεξέλεγκτου μπάχαλου.
Ενός μπάχαλου που δεν βγήκε από παρθενογένεση αλλά καλλιεργήθηκε συστηματικά.
Μαζί με το μπάχαλο της Παιδείας.
Γιατί μορφωμένος και ψαγμένος πολίτης και καταναλωτής δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχθεί αδιαμαρτύρητα μια τέτοιου είδους Οικονομία.
Δε θα μπορούσε να δεχθεί ένα κράτος που διοικείται από πολιτικούς ‘υπαλλήλους’ και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια.

Ο πολυσυζητημένος ‘αποπληθωρισμός’, δηλαδή το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού, δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα στις τιμές και την ανταγωνιστικότητά μας αν δεν ελεγχθούν τα καρτέλ και τα υπερκέρδη τους.
Και εδώ χρειάζεται Κράτος.
Χρειάζεται μια ανεξάρτητη Επιτροπή Ανταγωνισμού και όχι η αθλιότητα και αστειότητα που έχουμε σήμερα στη θέση της. Διαφορετικά, το μόνο που θα έχουμε πετύχει με τη μείωση του εργατικού κόστους θα είναι τα μεγαλύτερα κέρδη. Και πάλι, ο εργαζόμενος θα έχει έτσι πληρώσει το μάρμαρο.

Ούτε με το μεγάλο Κράτος έχω πρόβλημα. Εφόσον αυτό είναι αποτελεσματικό και παραγωγικό, διαφανές και αδιάφθορο, και το πληρώνουμε από τους φόρους μας και όχι με ελλείμματα και εξωτερικό δανεισμό, που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν.

Ακόμα: κανένα πρόβλημα με το μεγάλο Κράτος που διατηρεί την ιδιοκτησία και μόνο της υποδομής και των μέσων παραγωγής των δημόσιων αγαθών, παραχωρώντας όμως την εκμετάλλευση στον ιδιωτικό τομέα, κάτω από αυστηρό ρυθμιστικό έλεγχο για τη διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος.

Να στο πω και αλλιώς Βασίλη: Ναι στο μεγάλο Κράτος, όταν αυτό σημαίνει μεγάλες δημόσιες επενδύσεις, αλλά όχι μεγάλη δημόσια κατανάλωση.

Και δυο τρία πραματάκια ακόμα Βασίλη για να δεις πόσο λάθος είναι τα σημαιάκια και τα ταμπελάκια, παρόλα όσα σου λένε οι πολιτικοί για να σε πολώνουν και να σου υφαρπάξουν την ψήφο.

Κατ’ αρχήν, με την απόλυτα ατομικιστική ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, όπως την περιέγραψα παραπάνω, Έλληνας και σοσιαλισμός είναι σχήμα οξύμωρο.

Κι εδώ είναι και το μεγάλο σου μπέρδεμα Βασίλη.
Γιατί θες ιδιωτική πρωτοβουλία για τον εαυτό σου και το τζιπ σου, αλλά σοσιαλισμό για όλους τους άλλους που θα πρέπει να φτιάξουν το δρόμο που θα το οδηγήσεις.

Γιατί μη μου πεις ρε Βασίλη ότι το ποδόσφαιρο και η φοροδιαφυγή δεν είναι τα δύο εθνικά μας σπορ.

Να και κάποια άλλα οξύμωρα γι αυτούς που αρέσκονται στα ταμπελάκια:

Ένας από τους αξιολογότερους επιχειρηματίες και στοχαστές που έχει να δείξει η χώρα μας, ο Ανδρέας Βγενόπουλος, διαβεβαιώνει ότι ο μόνος δρόμος μπροστά για την Ελλάδα είναι οι δημόσιες επενδύσεις.

Η ‘νεοφιλελεύθερη’ ΝΔ καταριέται το ναό του νεοφιλελευθερισμού, το ΔΝΤ, το οποίο μας φέρνει στην Ελλάδα το ‘σοσιαλιστικό’ ΠΑΣΟΚ!

Η Σουηδία, το πρότυπο του Πρωθυπουργού μας και ο περιβόητος ‘τρίτος δρόμος’, έχει μηδέν δημοσιονομικό έλλειμμα, ενώ η Αγγλία, το λίκνο του καπιταλισμού, έχει ελλείμματα σαν τα δικά μας.

Να λοιπόν Βασίλη γιατί δεν πρέπει να είσαι ποδοσφαιρόφιλος και γιατί η μόνη ομάδα που θα πρέπει να υποστηρίζεις είναι η Εθνική Ελλάδος.

Ξέρω τώρα τι θα μου πεις.
-Απ’ έξω κι εκ του ασφαλούς εύκολη είναι η κριτική και τα λόγια, αλλά για μπες στο γήπεδο να δεις πόσα απίδια βάζει ο σάκος!
Δεν παίζω μπάλα Βασίλη.
Ούτε ‘γω, ούτε ο Βγενόπουλος.
Εκτός αν κατέβει μαζί μας και η Τζούλια.
Τότε το ξανασυζητάμε!
Μέχρι τότε όμως τα μεταπολιτευτικά ταμπελάκια ΤΕΛΟΣ!


Η. Χαραλαμπίδης

Νέα, σκληρότερα μέτρα

Μην έχετε την παραμικρή αυταπάτη.
Τα νέα μέτρα που θα ανακοινώσει αυτές τις μέρες ο Πρωθυπουργός θα είναι αναμφίβολα δυσβάστακτα.
Μεταξύ άλλων λοιπόν κόβονται και τα ακόλουθα:

-Ανεπάγγελτοι πολιτικοί
-Ξανθιές τηλεπαρουσιάστριες
-Πολιτικοί με IQ μικρότερο του 60
-Μοχίτο και αστακο-μακαρονάδες
-Πολιτικοί που διαβάζουν το λόγο τους
-Όλα τα μωρά στην πίστα
-Και πάνω απ’ όλα: κόβονται οι βλάκες!

Η. Χαραλαμπίδης

Τζούλια Αλεξανδράτου

Μόνο η τρέλα πουλάει σήμερα Βασίλη.
Από τα bushisms του τέως πλανητάρχη, τις πιτσιρίκες του Berlusconi, το καράτε και τις αρκούδες του Putin, μέχρι την καρδάρα του Πάγκαλου.

Δείξε μου έναν, μόνο έναν, Βασίλη που πούλησε τρέλα και δεν έγινε διάσημος.

Σήμερα, ακούω, η Τζούλια έκανε μήνυση στον Παπαδημούλη γιατί την αποκάλεσε πορνοστάρ. Και θέλει, λέει, να την καλέσει ο Πετσάλνικος στη Βουλή για να δώσει εξηγήσεις στο Σώμα!

Αν τώρα νομίσεις ότι αυτό είναι απλά μια «ξανθιά ελαφρότητα», ξανασκέψου το.
Είναι μια καλά υπολογισμένη κίνηση, με συμβούλους μάρκετινγκ, επικοινωνιολόγους, δικηγόρους και πολλούς άλλους. Με την κίνηση αυτή, ανεβάζει η Τζούλια το κασέ της κατά μερικά εκατομμύρια ευρώ.

Πούλα τρέλα λοιπόν Βασίλη κι άσε το ΔΝΤ, τον αποπληθωρισμό και τη χρεοκοπία μας σε άλλους.
Κι εγώ τρέλα πουλάω γράφοντας αυτές τις δυο γραμμές.
Γιατί, πού ξέρεις, μπορεί να μου κάνει κι εμένα καμιά μήνυση η Τζούλια και να γίνω έτσι κι εγώ διάσημος.
Άσχημα θα ‘τανε;


Η. Χαραλαμπίδης

Μια πάπια μα ποια πάπια;

ε, μιας και μας μπήκε πια για τα καλά η άνοιξη, είπα κι εγώ, σιγά-σιγά, να ξαναρχίσω το περικύκλωμα της λίμνης του Kralingen. Πεντέμισι χιλιόμετρα η περίμετρος του παράδεισου αυτού. Αλλά θες η εξάμηνη απουσία, θες κάποιο τσιγαράκι στη ζούλα πού και πού, 35 λεπτά ο χρόνος μου (αντί για 29 πέρσι).

Εκεί κάπου στην τελική ευθεία κοντοστάθηκα λίγο.
Όχι από το τρέξιμο, αλλά γι’ αυτό που έβλεπα.

Δυο μεγαλόσωμες καφεπράσινες πάπιες, πιασμένες ράμφος-ράμφος, έδιναν τη μάχη της ζωής τους.
Άγριο το θέαμα.
Τα φτερά παφλάζανε στο νερό με τόση βία που σίγουρα κάποια θα έπρεπε να είχαν σπάσει.
Απαρέγκλιτη η αποφασιστικότητα για νίκη. Αγώνας μέχρι θανάτου.
Ο πιο αδύνατος άρχισε μετά από λίγο να εξαντλείται.
Ο δυνατός τον κρατούσε όλο και πιο πολύ κάτω απ το νερό.
Να τον πνίξει.
Σε απόσταση ανάσας το θηλυκό, εμψύχωνε τους μονομάχους με ένα τραγούδι τόσο δυνατό που πρέπει να ακουγόταν χιλιόμετρα.
Προσκαλούσε έτσι το νικητή.
Προσκαλούσε το ταίρι εκείνο που θα της έκανε τα υγιέστερα παπάκια.

Κι έτσι όπως χάζευα μου ‘ρθε στο μυαλό το μνημειώδες πόνημα του Κάρολου Δαρβίνου (φωτογραφία)  «Η Καταγωγή των Ειδών» (1). Ο ακρογωνιαίος λίθος του καπιταλισμού και του κοινωνικού Δαρβινισμού:

-The survival of the fittest.
-Η επικράτηση, επιβράβευση, και κοινωνική καταξίωση του ισχυρότερου.
-Η ταπείνωση, η αποδοκιμασία και η διαπόμπευση του ασθενέστερου.

Ανελέητο το παιχνίδι των αγορών. Δε χωράει συμπόνια, κατανόηση, ευαισθησίες.

Ένας άλλος Κάρολος, ο Dickens, έγραφε στο David Copperfield πως στη Βικτωριανή εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, τα κρεβατάκια των παιδιών που δούλευαν στα ανθρακωρυχεία του Λίβερπουλ παρέμεναν πάντα ζεστά, γιατί το ένα ερχόταν να ξυπνήσει το άλλο για να αλλάξουν βάρδια. Δεκάξι ώρες τη μέρα, 7 μέρες τη βδομάδα.

Την ίδια εποχή, στο Newport του Rhode Island, στις χοροεσπερίδες των Vanderbilt και των άλλων βαρόνων του χάλυβα, των σιδηροδρόμων και της ναυτιλίας, οι προσκεκλημένοι άναβαν τα πούρα τους με εκατοδόλαρα (στη φωτογραφία το Breakers: το 'εξοχικό' των Vanderbilt).

Και μαζί με το Δαρβίνο –συνειρμούς που κάνει κάποιες φορές το μυαλό μας ρε συ Βασίλη- μου ‘ρθε και πάλι στο νου η κυρία Μέρκελ και η Γερμανία της.

Είδα μπροστά μου τους γιγαντόσωμους γαλανομάτες Αρίους να κατεβαίνουν καλπάζοντας απ’ τις χιονισμένες κορυφές του Καυκάσου για να κατακτήσουν την Ινδία και τον υπόλοιπο κόσμο, πριν από 7.000 χρόνια.

Είδα και το Άουσβιτς με την καγκελόπορτα της εισόδου του να γράφει «arbeit macht frei», και τον Γιόζεφ Μένγκελε, το γιατρό του στρατοπέδου, να διεξάγει την ‘επιστημονική’ του έρευνα στη γενετική, για την καθαρότητα της φυλής, πάνω σε εξαθλιωμένα ανθρώπινα κουρέλια. (2)

Και θυμήθηκα κάτι που μου ‘χε πει ο γιος μου πριν κάνα δυο χρόνια:

-Φαντάζεσαι, μου ‘χε πει, αν πριν από 70 χρόνια οι Αμερικάνοι, που τους βρίζουμε καθημερινά, δεν τα ‘χαν καταφέρει και τόσο καλά, πώς θα ‘ταν ο κόσμος μας σήμερα; (3)

Όπως το σκέφτηκα ανατρίχιασα, έτσι ιδρωμένος που ήμουνα.
Είχε πέσει ο ήλιος κι έπιανε ψυχρούλα φαίνεται.
Και κάνοντας μεταβολή, συνέχισα για τα τελευταία 500 μέτρα προς το σπίτι.


Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ:

(1): Charles R. Darwin (1859) On the Origin of Species by Means of Natural Selection, or The Preservation of Favoured Races in the Struggle for Life. London: John Murray, Albemarle Street [πρώτη έκδοση 1859]. [Η μικρή μου βιβλιοθηκούλα καυχιέται μια 5η Έκδοση (1869), και το λέω έτσι ξεδιάντροπα μιας και, ακόμα, τα βιβλία δεν αποτελούν τεκμήριο διαβίωσης!]

(2): Ο Χίτλερ τον παρασημοφόρησε γι αυτή του την έρευνα. Όταν μετάφεραν τις σημειώσεις του απ’ το Άουσβιτς, γέμισαν δυο βαγόνια. Οι δημοσιεύσεις του, και των άλλων ‘επιστημόνων’ κατέκλυζαν τα ιατρικά περιοδικά της εποχής. Δε θέλετε να ξέρετε τι έκανε. Κι αν έχετε αδύνατο στομάχι, σας συμβουλεύω να μην το ψάξετε. Τον βρήκαν πνιγμένο στη Βραζιλία μετά από 35 χρόνια.

(3): Εγώ μια φορά, παρά την ατίθαση χρυσή μου χαίτη, δε θα την είχα βγάλει καθαρή...

Ένα κόκκινο αυγό

Φίλος και γείτονας ο Χρήστος.
20 χρόνια τώρα.
Από τότε που ο Ευκλείδης ήτανε μωρό, κάθε χρόνο στην Ανάσταση, του έδινε ένα κόκκινο αυγό.
20 χρόνια τώρα.
Ο Ευκλείδης δεν ακολουθεί πια.
Κι εγώ, για πρώτη φορά, δεν πήγα φέτος να φέρω το Φως.

Θες κάτι ο βρωμόκαιρος, θες κάποιοι φίλοι που περιμέναμε σπίτι για τη μαγειρίτσα της Ντόλυς, πεσ’το όπως θες.

Λαμπρή σήμερα, και χτυπάει το κουδούνι.
Στην πόρτα ο Χρήστος.
Με το λαμπριάτικο κοστούμι του και, καμαρωτός, με την καινούργια του γραβάτα.
Δώρο της κόρης του.

--Είπα να περάσω για τα Χρόνια Πολλά.

Κι όπως κάθισε για ένα γρήγορο καφεδάκι και μια φέτα τσουρέκι, άφησε διακριτικά στο τραπεζάκι δίπλα του, χωρίς να πει λέξη, ένα κόκκινο αυγό.

Πώς θα αποτιμούσαν άραγε οι ‘αγορές’ μια τέτοια χειρονομία, Βασίλη;
Μήπως, άραγε, η απαρέγκλιτη επιδίωξη μιας σε τελική ανάλυση άσκοπης καθημερινότητας μας έχει απογυμνώσει από κάποιες ανθρώπινες αξίες;
Που τελικά είναι και το μόνο που έχει σημασία;

Λίγοι από τους φοιτητές μου θα το καταλάβουν αυτό.
Και μπορεί να ‘χουν και δίκιο.

Η. Χαραλαμπίδης

Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης

Πάντα γράφω κάτι Μεγάλη Πέμπτη.
Δεν ξέρω γιατί.
Όπως λοιπόν έκανα ζάπινγκ στο σκουπιδότοπο, έπεσα πάνω σε ένα από εκείνα τα τηλεοπτικά κοριτσάκια με το μεγάλο μικρόφωνο που γυρίζουν τους δρόμους παίρνοντας συνεντεύξεις απ τους διαφόρους αργόσχολους.
Το θέμα βέβαια σήμερα ήταν «πώς θα περάσετε φέτος το Πάσχα».
Ανάμεσα σε πολλούς άλλους, ρώτησε κι έναν παλαίμαχο της ζωής.
Ένα παροπλισμένο καράβι.
40 χρόνια πλήρωνε τους φόρους του, τις εισφορές του, τις υποχρεώσεις του.
Όλα στο ακέραιο.
Αποβλέποντας σε κάποια καλύτερα γηρατειά με λίγη, έστω, αξιοπρέπεια.
Σ’ ένα παγκάκι τώρα μαζεμένος, αναπολούσε, κομπολόι, τα χρόνια που πέρασαν.
Και που δε θα ξανάρθουν.
Το Πάσχα του 1972 και το λαμπριάτικο κοστούμι του.
Την πρώτη σχολική τσάντα του Τάκη.
[ακριβή είναι Φιλίτσα, αλλά θα βγάλει όλο το δημοτικό μ' αυτή]
Το κυριακάτικο αρνάκι στο φούρνο της Φιλίτσας μετά την εκκλησία.

-Εσείς πώς θα περάσετε εφέτος το Πάσχα; τον ρώτησε το κοριτσάκι με το μικρόφωνο.
Αυτός, με το κουρασμένο εκείνο χαμόγελο αυτών που τα έχουν δει όλα, απάντησε:

-Δε βαριέσαι. Εκεί που ‘ναι να φας 5 αυγά, φάε 4. Θα γλυτώσεις και τη χοληστερίνη.

Προσπαθώ για ώρα τώρα να το σχολιάσω, και δεν μπορώ.
Δεν μου ‘ρχονται οι λέξεις.
Δεν έχω την ικανότητα.
Ούτε τη γνώση.
Δε με βοηθάει η Μέρκελ.
Ούτε ο Σαρκοζί.
Ούτε ο Παπακωνσταντίνου ή ο Αλογοσκούφης.
Ούτε η Αλέκα ή ο πιτσιρικάς.

Αφήνω λοιπόν το σχόλιο σε ‘σενα Βασίλη.
Πες πως είν' το δώρο μου για το Πάσχα.
Μαζί με πολλές ευχές, για Καλή Ανάσταση.


Η. Χαραλαμπίδης

Bite the bullet

Προς τι οι πανηγυρισμοί και οι τυμπανοκρουσίες;
Προς τι τα χτυπήματα στους ώμους και οι εναγκαλισμοί;
Συμφωνήσαμε ότι δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε.
Τι ήτανε όμως αυτό που ήθελε η κυρία Μέρκελ και δεν το πήρε;

«ο μηχανισμός στήριξης θα ενεργοποιείται σε έσχατη ανάγκη» (βλ. χρεοκοπία) «με ομόφωνη απόφαση της Επιτροπής και του Eurogroup, και με δικαίωμα βέτο της Γερμανίας».

Αν αυτό είναι επιτυχία, συγχωρήστε με αλλά ίσως θα πρέπει να δώσουμε νέο ορισμό στη λέξη.

Η απόφαση του Τρισέ να γίνονται αποδεκτά τα υποβαθμισμένα ομόλογα σαν ενέγγυο για περαιτέρω δανεισμό ήταν όντως σημαντική και εξυπηρετεί τέσσερεις στόχους:

1. Επιτρέπει στην κυρία Μέρκελ να γυρίσει πίσω στους ψηφοφόρους της θριαμβεύτρια, λέγοντάς τους πως δεν ενέδωσε σε τίποτα απ’ όσα είχε ζητήσει, και πως αυτή η απόφαση ήταν απόφαση της ‘ανεξάρτητης’ ΕΚΤ που δεν την ελέγχει..

2. Δίνει ένα χαστούκι στους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης για τις πρακτικές τους, που συνέβαλλαν στην παγκόσμια οικονομική κρίση.

3. Αυξάνει τη ρευστότητα στο τραπεζικό σύστημα της Ελλάδας, συμβάλλοντας έτσι στην έξοδο από την κρίση.

4. Μειώνει τα επιτόκια δανεισμού και τα spreads των Credit Default Swaps (CDS), κάνοντας έτσι το μηχανισμό στήριξης μια αχρείαστη απειλή κατά των κερδοσκόπων (το περίφημο ‘γεμάτο πιστόλι’ του Πρωθυπουργού).

Παρόλα αυτά όμως η πτώση των επιτοκίων, των CDS spreads και του δολαρίου ήταν από οριακή ως αμελητέα την Παρασκευή. Οι αγορές δεν εντυπωσιάστηκαν και ούτε θα εντυπωσιαστούν τη Δευτέρα. Γιατί όπως σου εξήγησα πριν από δυο βδομάδες Βασίλη, το πρόβλημα της χώρας δεν είναι δημοσιονομικό αλλά πρόβλημα αναπτυξιακής προοπτικής.
Και αυτή δεν την είδαμε ακόμα.
Και θα περιμένουμε πολύ για να την δούμε, αν τη δούμε.

Έτσι λοιπόν, μέσ' στη βδομάδα, ο κύριος Παπακωνσταντίνου θα ξαναδανειστεί με επιτόκιο γύρω στο 6%. Και είμαι περίεργος να δω πώς θα το δικαιολογήσει αυτό στον κόσμο, όταν πριν από δυο βδομάδες έλεγε πως η χώρα δεν αντέχει να δανείζεται με ληστρικά επιτόκια και πως αν η Ευρώπη δε στηρίξει την Ελλάδα θα πάμε στο ΔΝΤ να δανειστούμε με 2.5%.

Μα θα μου πεις αφού τώρα υπάρχει ο μηχανισμός στήριξης πού είναι το πρόβλημα;
Το πρόβλημα είναι Βασίλη ότι δεν μπορούμε, σε αυτό το στάδιο, να τον επικαλεστούμε. Κάτι τέτοιο θα αντέβαινε στην επικοινωνιακή στρατηγική του Πρωθυπουργού, δείχνοντας έτσι ότι το πρόβλημα ήταν τελικά Ελληνικό και όχι Ευρωπαϊκό όπως παρουσιάζεται. Θα δαγκώσουμε λοιπόν τη σφαίρα για άλλη μια φορά και θα βγούμε στις αγορές.

Αλλά βάζω στοίχημα μία δραχμή με τον αγαπητό μου συνάδελφο Γιώργο Προβόπουλο που το αρνείται, ότι θα επικαλεστούμε το μηχανισμό στήριξης τον Ιούνιο που θα ξαναβγούμε για δανεικά.
Εδώ είμαστε και θα δούμε.
Έχω πέσει ποτέ έξω στις προβλέψεις μου Βασίλη;


Η. Χαραλαμπίδης