Μύκονος: Το νησί των ανέμων

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΡΩΙΝΟΥ ΚΑΦΕ ΜΕ ΦΙΛΟ ΜΥΚΟΝΙΑΤΗ

«Το Νησί των Ανέμων βουλιάζει με το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος» μου λέει καταχαρούμενος.

«Το ‘Λευκό Νησί’» τον διορθώνω «παρόλο που για την εκθαμβωτική ‘λευκάδα’ του, δε φαίνεται να ενδιαφέρεται ούτε η Δίωξη, ούτε το ΣΔΟΕ, ούτε οι 29 κατασκευαστές πλυντηρίων».

Και το θέμα έρχεται στη συζήτηση που είχα με άλλο φίλο σήμερα το πρωί, για τα ‘γραφεία συνοδών’ που είναι πάντα ‘sold-out’ τη βδομάδα των Ποσειδωνίων. «Τι ακριβώς ‘εκτίθεται’ στα Ποσειδώνια από τη μεγαλύτερη ναυτιλία του κόσμου;», αναρωτήθηκε ο μεγαλοτραπεζίτης.  

«Να σου πω πώς ακριβώς ‘δουλεύει’ το σύστημα»˙ μου λέει ο φίλος Μυκονιάτης.  «η εύσχημη ‘μικρή’, συνήθως με τις ευλογίες του μπαμπά, αποταμιεύει ένα χρόνο από τη δουλίτσα της, για να αγοράσει μια τσαντούλα θαλάσσης LV, αντίστοιχο μαγιό,  και ένα σ/κ στο ‘νησί’, με ξαπλώστρα τρίτη σειρά, και χωρίς ομπρέλα. Φωτογραφίζεται ή βιντεοσκοπείται, από τοπικό ‘επί τούτου’ κανάλι (sic)˙ συνήθως, μπαίνοντας στη θάλασσα (μόνο μέχρι το γόνατο φυσικά). Στέλνει τις φωτό/βίντεο σε σκουπιδο-σελίδα του διαδικτύου, έναντι κάποιου κόστους, με τη συμφωνία να προβάλλεται για έξι μήνες.  Χαμός στα ‘μου αρέσει’ στο Instagram. Influencer γίνεται τώρα η μικρή με τα εκτιθέμενα… προσόντα της. Mέχρι και τα σκουπιδοκάναλα την προσκαλούν για συνεντεύξεις γύρω από τα Ελληνοτουρκικά, την επισιτιστική κρίση, και την παγκόσμιο οικονομία.

Το επόμενο βήμα; μα στο Survivor φυσικά.

Απλά είναι νομίζω τα πράματα. Ή όχι;

ΗΧ

Μα πώς μπορεί και ζει σ' αυτή τη χώρα; (Politie Rotterdam)

Έχω ζήσει σε πολλές χώρες.

Πότε όπως δεν έκανα κριτική για τα κακώς κείμενα της κάθε μιας (ή του καθενός).

Θα ήταν μεγάλο λάθος.

Τις αγάπησα όλες. Για τα καλά τους και τα κακά τους.

[Δυο πολύ καλοί φίλοι με κουτσομπόλευαν πρόσφατα: «Μα πώς μπορεί και ζει σε αυτή τη χώρα;», αναρωτήθηκε ο ένας, αναφερόμενος στην Ολλανδία].

Σαββατόβραδο απόψε, και ο γιος μου έχει πάρει από χθες το αυτοκίνητο…

Πριν 10 λεπτά, χτυπάει το τηλέφωνο.

Η ευγένεια της νεαρής αστυνομικού ήταν μέχρι και ‘παρεξηγήσιμη’:

--καλησπέρα κ. Χαραλαμπίδη. Πώς τα πάμε; Αστυνομία εδώ, αλλά μην ανησυχείτε.

--Τι έχουμε; Ρωτώ εμφανώς αναστατωμένος.

--Το παράθυρο του αυτοκινήτου είναι ανοιχτό˙ μήπως να το κλείναμε καλύτερα;

--Έμεινα άφωνος.

--«Αν περάσεις από μπροστά αύριο το πρωί, χτύπα το κουδούνι να σου πω μια καλημέρα».

Ήταν το μόνο που βρήκα να πω.

--«Καλό σαββατοκύριακο κ. Χαραλαμπίδη», ανταπάντησε γελώντας δυνατά.

Και έκλεισε το τηλέφωνο.

ΗΧ

Αρπακτικά περιοδικά - predator journals

 

Απολύτως ορθή και σωστά προβληματισμένη είναι η καλή συνάδελφος, κ. Κιντή, με τα «αρπακτικά περιοδικά» (predator journals) ή, αλλιώς, με την «εκδοτική σαβούρα». 

Καταλαβαίνω τον νέο ερευνητή που του έχει τεθεί ως όρος για την απόκτηση του διδακτορικού του η δημοσίευση σε ξενόγλωσσα περιοδικά: όχι μόνο θα δημοσιεύσει σε crappy journals, αλλά μπορεί και να πληρώσει για να του ‘βάλουν’ το άρθρο. Ελπίζει βέβαια ότι η Επιτροπή του δε θα το παρατηρήσει, δε θα βάλει θέμα, θα σιωπήσει˙ ίσως γιατί σιωπά ό ίδιος ο επιβλέπων καθηγητής. 

Αλλά γιατί ένας φτασμένος ακαδημαϊκός θα δημοσιεύσει σε αρπακτικό περιοδικό; Η απάντηση είναι απλή: Γιατί ηλικιακά 😊 'δεν τον παίρνει' να περιμένει ένα χρόνο για τη δημοσίευση, ή γιατί πιστεύει πως εκεί που έχει φτάσει ο μόνος κριτής του είναι ο Παντοδύναμος  ή, για να σοβαρευτούμε, βάσεις όπως η Scopus ή Google Scholar συγκαταλέγουν τη σαβούρα στις λίστες τους και προσμετρούν τις ετεροαναφορές τους. Με βάση αυτές, η Clarivate (τέως Thompson Reuters) τους δίνει και Impact Factor!  

Εκεί λοιπόν βρίσκεται το πρόβλημα: Αν οι Scopus και Google Scholar αγνοούσαν τα crappy journals, αυτά δε θα υπήρχαν. 

Διαφορετικά, «γιατί να μην το στείλω εκεί»; Λέει ο φτασμένος συνάδελφος. «Όταν το μόνο που μετράει είναι τα citations και το Impact Factor;». «Τι να τα πάρω (τα citations) απ’ την Econometrica, τι να τα πάρω απ’ την… μπιπ˙ το ίδιο είναι». 

Είναι όμως; 

Αφήνω την απάντηση στους επαΐοντες με μία τελευταία παρατήρηση: Έχει ενδιαφέρον να δει κανείς ‘ποιοι’ είναι αυτοί που κάνουν αναφορές στο έργο του καθηγητή και σε ποια περιοδικά δημοσιεύουν εκείνοι. Στην Κίνα, για παράδειγμα, υποβάλλονται δέκα φορές περισσότερα διδακτορικά το χρόνο απ΄ ότι σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο μαζί. Και ο διδακτορικός φοιτητής είναι υποχρεωμένος να αναφερθεί σε όλες τις εργασίες, ακόμα και από τον ‘σαβουρότοπο’, στην προσπάθειά του να συντάξει μια όσο πιο ολοκληρωμένη επιθεώρηση βιβλιογραφίας (literature review) γίνεται, για την οποία θα κριθεί.

ΗΧ

Υ.Γ. Προς συνάδελφο Γιάννη Μουρμούρη στο Facebook.

Γ.Μ. : Μεγάλο και ουσιαστικό θέμα Ηρακλή… Δυστυχώς αυτή η κατάσταση υποθηκεύει τις εκλογές και εξελίξεις μελών ΔΕΠ, άρα και την ποιότητα του πανεπιστημίου. Παλαιότερα ο νόμος το προέβλεπε με καταλογογράφηση περιοδικών, που αναγνωρίζονται. Ελπίζοντας να περιληφθεί στην νέα νομοθετική ρύθμιση…

ΗΧ: Καλημέρα Γιάννη. Έχω δώσει μάχες γι αυτό, ως αξιολογητής πανεπιστημιακών τμημάτων/προγραμμάτων. Η άρνηση λυσσαλέα. Γιατί η καταλογογράφηση περιοδικών είναι συνώνυμο της "αξιολόγησης". 

Το θέμα είναι ακόμα μεγαλύτερο: Διότι ο κατάλογος πρέπει να ανταποκρίνεται στην ερευνητική κατεύθυνση του Τμήματος, όπως την καθορίζει η Πολιτεία. Και εδώ είναι τα όρια της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας. Αλλά όταν για να αποκτήσει αυτοδυναμία ένα τμήμα οικονομικών προσλαμβάνει παλαιοντολόγους, ψυχολόγους, ιστορικούς, κλπ., ΔΕΠ πλήρους απασχόλησης, πληρώνοντάς τους αδρά, από τους φόρους σου, αντί να τους δώσει 500 ευρώ να κάνουν τα δυο μαθήματά τους το χρόνο, (όχι που κάνουν αλλά που θα έπρεπε να κάνουν), προσκαλώντας τους, απλά, από αδελφό τμήμα, τι θα μπορούσε να είναι ένας τέτοιος κατάλογος και η ερευνητική κατεύθυνση του τμήματος, στην οποία τα μέλη ΔΕΠ θα πρέπει να εντάξουν την ερευνητική τους προσπάθεια; 

Ξανά, και εδώ, είναι τα όρια της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας. Γιατί σε ένα τμήμα νομικής, είναι κακώς εννοούμενη η ακαδημαϊκή ελευθερία που μας επιτρέπει, άκριτα, να δημοσιεύουμε περί ορνιθολογίας με τα λεφτά του φορολογούμενου. HX

Μια παγωμένη μαλβαζία

 Παρά θίν’ αλός όλα είναι πιο χαλαρά.

Ακόμα και συζητήσεις γύρω από καυτά ζητήματα, όπως το σωφρονιστικό σύστημα μιας χώρας.
Συνοδοιπόροι μου το μεσημεράκι, δυο καλοί φίλοι, νομικοί, και μια (ίσως δύο; ) παγωμένη μαλβαζία.

Γιατί οι ποινές για το ίδιο αδίκημα είναι τόσο διαφορετικές στην Ε.Ε.; Γιατί η αστειότητα αυτή της ολικής αναστολής υπάρχει μόνο στην Ελλάδα; Πού αποσκοπεί (ή θα έπρεπε να αποσκοπεί) η ποινή; Είναι τιμωριτική ή προς παραδειγματισμό; Και ποιος εφηύρε εκείνο το ‘μπουρδολόγημα’ «πλήρωσε το χρέος του και αποδίδεται καθαρός στην κοινωνία»; Δεν ξέρω πόσο ‘καθαρός’ αποδίδεται αλλά μετά από δέκα χρόνια στη ‘στενή’ σίγουρα δε θα τον καλέσω για φαγητό το βράδυ. Επανεντάσσεται λοιπόν στην κοινωνία, ή ξαναγυρίζει στα γνωστά λημέρια του και στο σινάφι του;

Αναπόφευκτα ήρθε και το θέμα της θανατικής ποινής. «Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή, παρά μόνο ο Θεός», μου λέει ο ένας. «κι εσύ, καλέ μου φίλε νομοθέτη*» ανταπαντώ, «ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να αφήνεις να κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας, χωρίς μάσκα και εμβόλιο, ο κρετίνος που μας στέλνει στη δική του ηλεκτρική καρέκλα που τη λέμε ΜΕΘ»;

Έμεινε βουβός.
Κίνηση ματ νομίζω.
Όχι;
Τότε σε παρακαλώ τις απόψεις σου φίλε μου Βασίλη.

ΗΧ

*(γερουσιαστής στο Ιταλικό κοινοβούλιο)

Παλινούρο

Μου έλεγε τις προάλλες φίλος και συνάδελφος από την Καλιφόρνια: «Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να λέει ιστορίες˙ ‘σημάδι’ είναι αυτό και μάλιστα ανησυχητικό». Απάντησα πως το καλό με αυτές τις ιστορίες είναι πως είναι αδιαμφισβήτητες. «Γιατί;», με ρωτά. Μα, του απαντώ, γιατί όσοι θα μπορούσαν να τις αμφισβητήσουν έχουν ήδη πεθάνει 😊.

Να λοιπόν μία δική μου.

Το Παλινούρο είναι μια μικρή, μαγευτική, παραθαλάσσια πολίχνη της Ν. Ιταλίας, νότια του Σαλέρνο και της Νάπολης, στην περιφέρεια της Καμπανίας. 

Συζητώντας τις προάλλες με τρεις φίλους για το αριστούργημα του Gounod ‘Διδώ και Αινείας’, θυμήθηκα τον Παλινούρο, τον πηδαλιούχο του Αινεία, στο ομώνυμο, ουρανόσταλτο,  ποίημα του Βιργίλιου.  Και όπως το ένα φέρνει τ’ άλλο, πέρασε σαν αστραπή από μπροστά μου το γλυπτό που ανακαινίσαμε πριν μερικά χρόνια, κάτω από το (τέως) γραφείο μου, προς τιμήν του Βιργίλιου που είχε περάσει κι αυτός κάποια καλοκαίρια στο Μπρίντιζι.

Το Paliburo λοιπόν της φωτογραφίας, το κομψοτέχνημα αυτό της ναυπηγικής τέχνης, είναι εκπαιδευτικό του Ιταλικού ναυτικού. Και έτσι, για να το κλείσω, θυμήθηκα πως έχω και κάτι τι κάποιας αξίας, διαθέσιμο (νόμιμα) σε όποιον φίλο θα ήθελε να το έχει: Ψηφιοποιημένη από την Google μετάφραση της Αινειάδας (με σχόλια) από τον καθηγητή του Michigan State University, Henry Frieze το 1860.

Έτσι λοιπόν ας την κλείσουμε την ιστοριούλα, αδιαμφισβήτητη κι αυτή, μιας και ο Βιργίλιος πέθανε το 19 π.Χ. 

ΗΧ

 

ΕΛΛΑΣ 200

Να λοιπόν που μας τελειώσανε και οι εορτασμοί των διακοσίων χρόνων, και χρόνια μας πολλά. Μαζί μας γιόρτασε κι όλος ο πλανήτης και αυτό ήταν συγκινητικό. Όλα τέλεια. Ή, μάλλον, για να παραφράσω τον Πιραντέλλο ‘τόσο τέλεια όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε πως ήταν’.

Με αγωνία περιμένω να δω πως θα γιορτάσουμε τα 300 χρόνια. Ακούω πως η κ. Δασκαλάκη έχει ήδη πιάσει δουλειά και πως την πατατούκα της θα την κρατήσουμε και θα την συμπεριλάβουμε στα κειμήλια και στα λάβαρα του Αγώνα.

Η σημειολογία των αφίξεων (ή μη) των υψηλών προσκεκλημένων έχει και αυτή το ενδιαφέρον της. Ο φουκαράς ο Κάρολος δε θα έχανε ποτέ τέτοια ευκαιρία, αλλά ούτε και θα μπορούσε να πει όχι στους London Greeks˙ πόσο μάλλον αν η πρόσκληση συνοδευόταν και από ‘τσάι και συμπάθεια’ στο Ψυχικό. Όσο για εκείνο το ‘Διάδοχος του Βρετανικού Θρόνου’, αυτό μπορούμε να το ξεχάσουμε˙ άλλος προαλείφεται για αυτή τη δουλειά, και όπως όλα δείχνουν, θα γίνει ένας σπουδαίος μονάρχης. Ο BoJo τα έβαλε κάτω: Στα 73 του ο Κάρολος, στα 96 της η Α.Μ., το κόστος μιας τέτοιας διαδοχής θα ήταν πολύ υψηλό για τον προϋπολογισμό του.

Ο Πούτιν αρχικά είχε πει «ναι» και τον περιμέναμε. Δεν τον άφησε όμως ο Ερντογάν. Αυτός όμως ο κακομοίρης έστειλε τον πρωθυπουργό του. Ο ‘αδελφός’ Μακρόν γιατί δεν έκανε το ίδιο, αλλά μας έστειλε την κυρία Πωστηλένε; Για να πουλήσει κάνα Ραφάλ ακόμα; Και αυτό με τον COVID19 δεν το κατάλαβα: Δηλαδή ο Πρόεδρος δεν το διακινδυνεύει αλλά η κ. Πωστηλένε τι είναι; Expendable?

Και η κυρία Μέρκελ, και αυτή πολυάσχολη; Ούτε πέντε λεπτά δε βρήκε να μας στείλει δυο γραμμές συγχαρητηρίων; Μήπως κι αυτήν «δεν την άφησε» ο Ερντογάν; Όπως και τον Μακρόν, που όπως φαίνεται τα ξαναβρήκανε;

Τουλάχιστον ο υπερατλαντικός παππούλης σήκωσε το τηλέφωνο και για μισή ώρα τα έλεγε με τον Κυριάκο.

Ρίγη συγκίνησης και περηφάνειας με διαπερνούν κάθε φορά που τους βλέπω όλους να παρατάσσονται στη γραμμή για να μας πουν, ο καθένας με τη σειρά του, πόσο βαθιές είναι οι σχέσεις μας και πόσο σημαντικοί σύμμαχοι είμαστε. Αμερικάνοι, Άγγλοι, Ρώσοι, Γάλοι, Γερμανοί˙ όλοι. Όταν δε αναλογίζομαι πως σε αυτές τις «βαθιές σχέσεις» ο ένας μόνο πουλάει και ο άλλος μόνο αγοράζει, τότε δάκρυα μου έρχονται στα μάτια.

Και πάλι, Χρόνια μας Πολλά

ΗΧ

Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι (Μέγκαν)

 

Κανείς, πόσο μάλλον η βασιλική οικογένεια της Βρετανίας, δεν έχει λόγο να είναι ρατσιστής.

Ρατσιστής είσαι όταν θέλεις να κάνεις κάποια ‘δήλωση’, να αποκτήσεις λίγη δημοσιότητα ή, τέλος τέλος, να κερδίσεις τον επιούσιο.

Και φυσικά ούτε ο Χάρι ήταν (ή είναι) ρατσιστής. Αυτός μάλιστα το έδειξε και έμπρακτα.

Το αστείο στην όλη υπόθεση όμως είναι το τι μπορεί να σου συμβεί αν δεν είναι ρατσιστής 😊

Η δημοτικότητα του ζευγαριού στη Βρετανία (στη χώρα που μετράει), μετά τη συνέντευξη, είναι στα τάρταρα. Απλά, ο κόσμος κατάλαβε τη ‘σκηνοθεσία’ και τα ψέματα.

Διαβάζω πως η κυρία Πωστηνλένε, η πιο αντιπαθής τηλε-περσόνα που έχω συναντήσει, δισεκατομμυριούχος με το να πουλάει κοπανιστό τηλεοπτικό αέρα, πήρε 7 εκατ. δολάρια για τη συνέντευξη. Ο τρόπος που για βδομάδες την διαφήμιζε ανά τον κόσμο, εμετικός. Φυσικά, σε αγαστή συνεργασία με την καλή της φίλη Μέγκαν.

Φίλτατε Χάρι: Ελπίζω να κατάλαβες πού έμπλεξες. Η πρόβλεψή μου είναι πως σύντομα θα την παρατήσεις στα αζήτητα και θα επιστρέψεις, ως το απολωλός, στην ‘οικογένειά' σου, που θα σφάξει τον σιτευτό και θα σε δεχθεί, εκεί όπου ανήκεις, με ανοιχτές αγκάλες.

ΗΧ

Ποταμός Yalu

Τον Ποταμό Yalu (περίπου 800 χμ) που ορίζει τα σύνορα μεταξύ της Επαρχίας Liaoning (Dalian Maritime University) και Βόρειας Κορέας, τον έχω εξερευνήσει αρκετές φορές, εκείνα τα ‘μακρά Σαββατοκύριακα’ του Μαΐου και του Σεπτέμβρη, που τα περίμενα πώς και πώς για να πάρω μια ανάσα.

Από το Dalian ως την Dandong (σύνορα), η απόσταση είναι λιγότερο από τρεις ώρες με τ’ αυτοκίνητο, σε πολύ καλό δρόμο.

Το ποτάμι έχει ρηχά νερά και η ναυσιπλοΐα είναι δύσκολη, εκτός από τα μικρά σκάφη που μεταφέρουν την πλούσια ξυλεία της περιοχής στις εκβολές του ποταμού, κοντά στην Κινεζική πόλη Dandong, απ’ όπου ξεκινάει και η γέφυρα της Σινο-Κορεατικής Φιλίας (φωτογραφία). Η γέφυρα, η μόνη που απέμεινε απ’ τους βομβαρδισμούς του Πολέμου της Κορέας, έχει μήκος λιγότερο από χιλιόμετρο. Το χειμώνα, το ποτάμι παγώνει και διασχίζεται συχνά με τα πόδια.

Το ποτάμι, φυσικά, είναι ένας επίγειος παράδεισος με τρία υδροηλεκτρικά φράγματα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Είδα υδροβιότοπους, βιομηχανία, νησιά, τουρισμό, αλλά και κοινότητες χωρίς ηλεκτρικό…

Από τη γέφυρα μέχρι την Πιονγιάνγκ (πρωτεύουσα της Β. Κορέας) είναι δυο ώρες με το τραίνο. Αυτή είναι και η επόμενη περιπέτειά μου, μόλις ο κορωνοϊός μας το επιτρέψει και οι φίλοι και συνάδελφοι στο DMU καταφέρουν να μου βγάλουν μια βίζα επισκέπτη (συνοδευόμενου φυσικά). 

Έχει ο Θεός.

ΗΧ

COVID19: (Α)πειθαρχία, το λιοντάρι στο κλουβί, ο Ευκλείδης, και το Σουηδικό μοντέλο

Πολλά γράφονται και λέγονται τον τελευταίο καιρό για την απειθαρχία των νέων στα μέτρα κατά του κορωνοϊού, και για την αδιαφορία τους στις σοβαρές συνέπειες του ιού στις σχετικά πιο ευάλωτες ηλικίες της συλλογικότητάς μας.

Η αλήθεια όμως είναι πως η απειθαρχία δεν είναι φαινόμενο μόνο των νέων. Απειθαρχία είναι η γενικότερη ‘αντίδραση’ του φιλελευθερισμού στο υπερ-ρυθμισμένο κράτος. Είναι η αντίδραση του DNA του λύκου, του κυνηγού και του θηρευτή (predator) που για να επιβιώσει υποχρεώθηκε να συμβιβαστεί με τις νόρμες, τους νόμους και τις ρυθμίσεις μιας στάνης προβάτων. Αλλά το DNA δεν αλλάζει σε 100, ούτε σε 200, ούτε σε 300 χρόνια. 

Πριν από λίγο καιρό, σοβαρός συνάδελφος και καλός επιστήμονας προσπάθησε να ερμηνεύσει την επιτυχία ( sic ) του Σουηδικού μοντέλου απέναντι στον κορωνοϊό. Η εξήγηση που έδωσε ήταν πως ο Σουηδός είναι πειθαρχημένος και υπακούει τυφλά στους νόμους. Δεν ξέρω από πού άντλησε τα συμπεράσματά του ο καλός συνάδελφος αλλά η δική μου εμπειρία, μετά από 6 σχεδόν χρόνια παραμονής στην υπέροχη αυτή χώρα, είναι ακριβώς η αντίθετη. Ο Σουηδός δε θα παρανομήσει. Αλλά θα βρει χίλιους τρόπους να ‘περικυκλώσει’ το νόμο και να αντιδράσει στις ρυθμίσεις του. Για να χρησιμοποιήσω μια γενικευμένη πλέον έκφραση της Αγγλικής, «δε σπάει το νόμο˙ απλά τον ‘κάμπτει’ λιγάκι». Να λοιπόν τρία διασκεδαστικά παραδείγματα από τη χώρα αυτή, που δε χάνω ευκαιρία να τα επαναλαμβάνω.

1.      Στην πολυκατοικία που μέναμε ήταν κάποιος που κάπνιζε συστηματικά στο ασανσέρ κάθε πρωί. Κι εγώ καπνιστής ήμουν τότε αλλά, στις 7 η ώρα το πρωί καθ’ οδόν για το γραφείο, να μπαίνεις σε ασανσέρ που έχουν μόλις καπνίσει δεν είναι και ό,τι το πιο ευχάριστο. Και οι άλλοι ένοικοι είχαν την ίδια άποψη. Έτσι, αποφασίσαμε να κολλήσουμε ένα σημείωμα πάνω στον καθρέφτη που ‘παρακαλούσε’ για λίγο σεβασμό στους μη καπνιστές… Από την επομένη, όχι μόνο συνέχισε να καπνίζει αλλά φρόντιζε και να σβήνει τη γόπα στο πάτωμα του ασανσέρ!

2.      Το 1987, οι δημοτικές αρχές του Malmö θέσπισαν μια διάταξη -συνήθης παντού σήμερα αλλά όχι τότε- που έλεγε πώς όταν το αγαπημένο σου σκυλάκι «τα έκανε» στο πάρκο, θα έπρεπε να τα μαζέψεις με το γνωστό σακουλάκι. Δεν έλεγε όμως η διάταξη το αυτονόητο, δηλ. τι έπρεπε να κάνεις με το σακουλάκι. Έτσι λοιπόν, τα ‘καλούδια’ περισυλλέγονταν, αλλά το σακουλάκι το δέναμε βέβαια κόμπο και το πετούσαμε στο πάρκο, στο γρασίδι, εκεί ακριβώς από όπου τα είχαμε μαζέψει. [Παρεμπιπτόντως, στην Ελβετία, πρέπει να πετάξεις το σακουλάκι σε ειδικούς κάδους, από ‘κει που παίρνεις δωρεάν και το σακουλάκι, και όχι μαζί με τα άλλα απορρίμματα. Οι μικροί αυτοί κάδοι (φωτό) δεν βρίσκονται παντού, και σίγουρα δεν βρίσκονται στην Ερμού! Διαφορετικά, στο Μιλάνο, το πρόστιμο είναι 500 ευρώ, και κάτι ανάλογο φυσικά αν δοκιμάσεις να πάρεις το σκυλάκι σου στο σουπερμάρκετ ή στο φαρμακείο].

3.      Στη Σουηδία λοιπόν το αλκοόλ πωλείται σε τιμές χρυσού από κρατικό μονοπώλιο, γνωστό ως Systembolaget. Ως προσκεκλημένος κάπου, καλύτερο δώρο δεν μπορείς να πας από ένα μπουκάλι καλό κρασί γιατί, συν τοις άλλοις, οι Σουηδοί είναι και λαός που του αρέσει να τα τσούζει λιγάκι όταν του δοθεί η ευκαιρία. 

[Πολλοί από ‘μας έχουμε παραστάσεις Σουηδών τουριστών στα Ελληνικά νησιά: «Δεν με αφήνεις να πιώ κυρία Κυβέρνηση, ε,, λοιπόν κι εγώ θα γίνω σκνίπα, εκεί που δεν μπορείς να μου κάνεις τίποτα». Το ίδιο συμβαίνει και με το όριο ταχύτητας που είναι 50 χ/ω μέσα στις πόλεις. Εκεί, το όριο τηρείται ευλαβικά και οι πάπιες διασχίζουν το δρόμο από τις διαβάσεις των πεζών. Μόλις όμως βγουν από το φέριμποτ στη Γερμανία, με τα τερατώδη Saab και Volvo τους, εκεί γίνεται το έλα να δεις, με ταχύτητες 200+: «Δε μ’ αφήνεις να τρέξω κύριε Νομοθέτη, τώρα θα σου δείξω εγώ»].

Για να γυρίσω λοιπόν στο θέμα μας, που ήταν το αλκοόλ, είχαμε τότε πορθμεία που συνέδεαν την Κοπεγχάγη με το Malmö, πριν από την κατασκευή της περίφημης πλέον σήμερα γέφυρας του Öresund (η πρώτη γέφυρα που ένωσε δύο χώρες: Δανία-Σουηδία). Το ταξιδάκι έπαιρνε καμιά ωρίτσα να πας και άλλη μια να γυρίσεις. [Όταν τον χειμώνα πάγωνε το κανάλι του Öresund περνούσαμε απέναντι με τα πόδια, ή με τα παγοπέδιλα˙ αχ τα νιάτα…]. Τα πρωινά του Σαββάτου, θυμάμαι, στο φέριμποτ επικρατούσε το αδιαχώρητο από Σουηδούς. Δεν αποβιβάζονταν όμως στην Κοπεγχάγη αλλά επέστρεφαν στο Malmö με το ίδιο φέρρυ. Και στο δίωρο αυτό γινόντουσαν ‘σκνίπα’. Βλέπεις, το πορθμείο συνέδεε δυο χώρες και έτσι οι πωλήσεις αλκοόλ ήταν αδασμολόγητες.

Τα παραπάνω τα έγραψα για δύο λόγους: Πρώτον γιατί ο «Βασίλης» μου (παλιότερα τα ‘Κυριακάτικα’, για όσους θυμούνται) κλείνει τα είκοσι του χρόνια. Και δεύτερον για να τονίσω τη σημασία της ‘αντίδρασης’ της φιλελεύθερης δημοκρατίας στην υπερ-ρύθμιση. Καλύτερο παράδειγμα από τους Ολλανδούς και τον τρόπο που αντέδρασαν στην πανδημία και στη χρήση της μάσκας δε θα μπορούσα να βρω παρεμπιπτόντως.  

Κατά τ’ άλλα, υπέροχος λαός ο Σουηδικός. Πιο ευγενής δε θα μπορούσε να γίνει. Ούτε πιο μορφωμένος, ή διαβασμένος. Μερικά απ’ τα καλύτερά μας χρόνια τα περάσαμε εκεί. Εκεί γεννήθηκε κι ο Ευκλείδης. Απλά, οι Σουηδοί αντιδρούσαν. Ήταν η αντίδραση του λιονταριού που το βάλαμε στη στάνη της συντεταγμένης πολιτείας.

Και κάτι τελευταίο. Αφού ορθώς πείσαμε το λιοντάρι ότι μόνο μέσα στη στάνη θα μπορούσε να επιβιώσει, το λιοντάρι άρχισε σιγά σιγά να καταλαβαίνει πως -σε όλες σχεδόν τις δυτικές δημοκρατίες- ο τσοπάνης ήταν κατώτερος των περιστάσεων. Και έτσι, η ‘αντίδρασή’ του δεν περιορίστηκε στο ασανσέρ, το πάρκο και το φέρρυ, αλλά μεταφέρθηκε στην κάλπη˙ στην κάλπη του ακραίου, του λαϊκιστή, του παλιάτσου. Και όσοι από 'μας, τους 'συστημικούς', με τη σειρά μας 'αντιδράσαμε' στην εξέλιξη αυτή, η απάντησή του ήταν: «Γιατί, καλύτεροι ήσασταν εσείς;» 
Και στην αγανάκτησή του, ίσως να είχε και λίγο δίκιο.
Έτσι ξεκίνησε το αρθράκι αυτό, κι έτσι τελειώνει.

ΗΧ

Οι διακοπές τού COVID-19

 Πολλοί δεν πήγαμε διακοπές φέτος.

«Δε χάλασε δα ο κόσμος αν δεν πάμε και μια χρονιά», είπαμε.

Ζυγίσαμε τον κίνδυνο˙ το πλοίο, το εστιατόριο, την πλαζ, το συγχρωτισμό.

«Κρίμα να πάει χαμένη όλη η προσπάθεια που κάναμε 6 μήνες τώρα», είπαμε. «Και θα ήταν φοβερό να ξαναζήσουμε εκείνον τον εφιάλτη», ξαναείπαμε.

Πώς όμως να απαιτήσεις κάτι τέτοιο απ’ το παιδί που, χωρίς δουλειά, σχολείο, σπουδές, διασκέδαση έμεινε κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους, πολλές φορές από φόβο μπας και είναι αυτό υπεύθυνο αν συνέβαινε κάτι στους γονείς του, με τους οποίους συγκατοικούσε;

Πώς να το απαιτήσεις και από τον μεγαλύτερο, που βλέπει τις -ιερές στη χώρα μας- διακοπές σαν «απόδραση»; Έχω ξαναγράψει γι αυτό˙ απόδραση από τι άραγε; Από τον εργοδότη που τον εκμεταλλεύεται; Από μια δουλειά που την κάνει μόνο και μόνο για να ζήσει; Από το πρωινό ξύπνημα; Από μια αβεβαιότητα που, μέρα με τη μέρα, μετατρέπεται σε βαθιά κατάθλιψη;

Δεν πήγαμε.
Μα η «Οικονομία»;
Εδώ νομίζω πως το τοπίο έχει πλέον ξεκαθαρίσει στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, και οι τυχόν ενστάσεις σου σεβαστές Βασίλη:
Στην ερώτηση «lockdown ή οικονομία;», οι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν δώσει την απάντηση τους.
Η κάθε μια με τον τρόπο της.
Έμμεσα ή άμεσα.
Φανερά ή συγκαλυμμένα.
Η απάντηση όμως είναι μονοσήμαντη.
Και ομόφωνη. 
Οικονομία...

ΗΧ

Τον παλιό εκείνο τον καιρό

Ψάχνοντας να βρούμε τι να κάνουμε, με την κλεισούρα του κορωνοϊού, πιάσαμε τις εκκαθαρίσεις, πλουτίζοντας έτσι τους παλιατζήδες: Βιβλία, φωτογραφίες, δώρα, γκατζετάκια, παλιά κινητά, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Δεν πετούσαμε, βλέπεις, τίποτα. Και μαζεύαμε για  χρόοονια. Μήπως κάποτε... 

Και οι παλαιότεροι, δεν άργησαν να μπουν στον κόσμο των αναμνήσεων. «Τα παλιά, καλά, εκείνα χρόνια». «Η Αθήνα των παιδικών μας χρόνων, με αγιόκλημα και γιασεμιά». 

Το πρόβλημα των αναμνήσεων όμως είναι ότι είναι πολύ ‘επιλεκτικές’. Κρατάνε τα καλά, και πετάνε στα σκουπίδια του υποσυνείδητου όλα τα δυσάρεστα. Να λοιπόν τι έλεγε για την Αθήνα, το 1979, ο μεγάλος μας Νίκος Τσιφόρος στην «Ιστορία της Αθήνας»

[…]Εμείς οι πιο παλιοί τη θυμούμαστε όταν δεν ήτανε ακόμα πολιτεία, αλλά συνονθύλευμα πολλών χωριών. Όταν όλοι οι έμποροι πουλούσανε στο δρόμο την πραμάτεια τους, όταν η λάσπη έφτανε στο γόνατο, όταν δεν είχε φως στους δρόμους, όταν τα μόνιππα ήτανε τα ταξί της, κι όταν το νερό ήτανε πρόβλημα κι η κάθε νοικοκυρά κοπάναγε τον γκαζοτενεκέ της στο κεφάλι της άλλης, για να προλάβει να γεμίσει πρώτη, πριν στερέψει η δημοτική βρύση, που έδινε λίγο νεράκι δυο φορές τη βδομάδα. Άλλος κόσμος, άλλες συνήθειες, άλλες περιπέτειες, που τις λένε «η καλή παλιά εποχή». Βρώμα, απελπισία, στέρηση, κρύο, αρρώστιες, απλυσιά, όλα που μας φαίνονται καλά γιατί τότε ήμαστε νέοι… Τίποτα παραπάνω[...]

Για το γνήσιο της υπογραφής,

HX

Προοπτική

Έχω έναν καλό φίλο και συνάδελφο που, στα 30-τόσα χρόνια που τον ξέρω, υπήρξε πάντοτε αστείρευτη πηγή καλού χιούμορ.

«Από μια ορισμένη ηλικία και μετά», μου λέει σήμερα στο πρωινό, διαδικτυακό καφεδάκι μας, «τις αγορές μας θα πρέπει πάντα να τις υποβάλουμε στο κριτήριο μιας κάποιας προοπτικής».

«Τι θες να πεις;» τον ρωτώ, έχοντας ήδη ψυλλιαστεί πού το πήγαινε.

«Να. Την Τετάρτη αγόρασα ένα απίθανο καλοκαιρινό κουστουμάκι για 200 ευρώ˙ ελπίζω να με βγάλει».

Δεν είναι και ο πρώτος ο φίλος μου;

ΗΧ

Δηλώνω 'πολιτικά ανορθώτατος'

Είναι μια κάποια χώρα της Ευρώπης που τα νέα αυτοκίνητα, ιδιαίτερα τα πιο ακριβά, παραγγέλλονται χωρίς διακριτικά μοντέλου˙ μόνο η μάρκα: Mercedes. BMW, κλπ. Τίποτε άλλο. Μάλιστα, η προτίμηση αυτή κοστίζει, αφού σε όλο τον άλλο κόσμο το μοντέλο αναγράφεται στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, και η εξαίρεση από τη γραμμή παραγωγής συνεπάγεται κόστος. 

Γιατί γίνεται αυτό; Απλά, γιατί αν το μοντέλο αναγράφεται, τότε ο γείτονάς μου θα μπορεί εύκολα να τεκμάρει και πόσο πλήρωσα για την αγορά του αυτοκινήτου. Και αυτό είναι «προσωπικό δεδομένο» που δεν θέλω να μοιραστώ μαζί του. Ή, μάλλον, θέλω να τον αφήσω να φαντάζεται αυτό που θα ικανοποιούσε τη ματαιοδοξία μου.

Θέλω να με βλέπει να φορτώνω τα πέδιλα του σκι στο αυτοκίνητο, αλλά δε θα του πω ποτέ πού πάω για σκι˙ και δε θα με ρωτήσει, για να μην τον ρωτήσω κι εγώ.

Δε σηκώνουμε πια το τηλέφωνο. Και αν κάποτε το κάνουμε, μιλάμε ακατάπαυστα και ταυτόχρονα, για να μη δώσουμε στο συνομιλητή μας τη δυνατότητα να ρωτήσει κάτι. Και μόλις τελειώσουμε τη φλυαρία λέμε γρήγορα ένα αντίο και το κλείνουμε.

Έχουμε κανονίσει να πάμε για καφέ με μια φίλη, και το ‘χουμε κάνει ανατολικό ζήτημα. Το σκεφτόμαστε δυο μέρες πριν, και μας αγχώνει. Φτιάχνουμε στο μυαλό μας σενάρια: «τι θα της πω αν με ρωτήσει για το…». Προετοιμάζουμε απαντήσεις σε υποθετικές ερωτήσεις μπας και μας ξαφνιάσει. Και αν πάμε και μαζί με το καλύτερό μας ήμισυ, ε,, τότε τα πράματα δυσκολεύουν ακόμα πιο πολύ, γιατί θα πρέπει να προσέξουμε μπας και πέσουμε σε αντιφάσεις.

Χειμώνα καλοκαίρι γυρίζουμε όλοι με μαύρα γυαλιά˙ μπας και διασταυρωθούν οι ματιές μας και χρειαστεί να πούμε καλημέρα˙ και δυο βύσματα στ’ αυτιά, καλού κακού. Βλέπεις, απ’ τη μια μέρα στην άλλη γίναμε όλοι μουσικόφιλοι.

Η φυσική επαφή κοντεύει να εκλείψει και ο κόσμος μας έχει γίνει η οθόνη ενός υπολογιστή˙ για να έχουμε έτσι καλύτερο ‘έλεγχο’ των ερωταποκρίσεων. Το θέμα πάει ακόμα βαθύτερα, αλλά την αντικοινωνικότητά μας την έχουμε βολικά βαφτίσει ‘προστασία προσωπικών δεδομένων’. Δεν μας αρέσουν οι ερωτήσεις γιατί μισούμε τις απαντήσεις. Κι έτσι τις έχουμε κάνει «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα»˙ ακόμα και τις πιο αθώες, όπως  «τι έχετε για φαΐ το μεσημέρι;».

Η κρυψίνοια, που δεν είναι απαραίτητα ανεξάρτητη από τον εθισμό στο ψεύδος, μας έχει γίνει ανίατη ασθένεια και συνωμοσιολογία. Το πιο διασκεδαστικό δε είναι όταν προσπαθούμε να πείσουμε και τους άλλους πως «οι τρόποι» μας αντιπροσωπεύουν το «πολικά ορθό».

Get a life buddy and give me a break˙ που θα ‘λεγε κι ο γαμπρός μου ο Jeff.

Στην πρωινή μου βόλτα μιλάω με τη μισή πόλη˙ με την άλλη μισή το απόγευμα. 

Και δηλώνω περήφανα και με πάσα αυθάδεια, «πολιτικά ανορθώτατος».

ΗΧ 

Η σημασία της φλυαρίας

Στη διάρκεια του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο J.K. Galbraith ήταν υπεύθυνος για τη διαμόρφωση και τον έλεγχο των τιμών στην Αμερικάνικη οικονομία. Γράφει λοιπόν ο Galbraith σε ένα από τα βιβλία του πως, μια μέρα, τον προσέγγισε ένας βιομήχανος που κατασκεύαζε σόλες παπουτσιών. Μέσα από μία διατριβή 400 σελίδων, ο βιομήχανος προσπάθησε να του εξηγήσει πως χωρίς άρβυλα οι στρατιώτες δε θα μπορούσαν να πολεμήσουν ούτε, κατά συνέπεια, ο πόλεμος να κερδηθεί. Καθοριστική λοιπόν η σημασία των σολών και θα έπρεπε ως εκ τούτου να στηριχθεί με μια μικρή ‘επιδότηση’.

400 σελίδες! Συνήθως μας συνεπαίρνουν τόσο πολύ οι ‘σοφίες’ αυτών που γράφουμε, που γράφουμε όλο και περισσότερο. Κατεβατά ατέλειωτα. Ιδιαίτερα σήμερα που η φλυαρία στο διαδίκτυο είναι τσάμπα.  Προσπαθούμε να βάλουμε σε ένα ‘κομμάτι χαρτί’ όλα όσα η κεφάλα μας λέει πως έχουν, ή πως θα έπρεπε να έχουν, σημασία. Και το πιο ωραίο είναι πως, γράφοντας, είμαστε πεπεισμένοι πως και όλοι οι άλλοι θα δείξουν το ίδιο ενδιαφέρον για τις ‘εξυπνάδες’ μας όπως εμείς οι ίδιοι, και θα καταφέρουν να φτάσουν στο τέλος του άρθρου ή της ανάρτησής μας. 

Γράφουμε λοιπόν κατεβατά ολόκληρα που κανένας δε θα διαβάσει. Και για να μην απογοητεύσουμε τον επίδοξο ‘νομπελίστα’ που ιδροκοπά, κανείς μας δεν του λέει τη μαύρη αλήθεια: «μην το παιδεύεις φίλε μου˙ κανείς δε θα το διαβάσει. Κι αν θέλεις να μεταφέρεις κάτι σε κάποιο ακροατήριο, αντί για μια σελίδα, προσπάθησε να το πεις με 50 λέξεις». 

Θυμάμαι τον Ρόναλντ Ρήγκαν που έλεγε «μη μου φέρετε να διαβάσω τίποτα μεγαλύτερο από μιάμιση σελίδα διπλού διάστιχου» (double spaced)˙ ή τη Μάργκαρετ Θάτσερ που έλεγε στον επισκέπτη της «έχεις πέντε λεπτά να μου πεις περί τίνος πρόκειται».

Πολλά είπα.
250 λέξεις.

ΗΧ

Υ.Γ.: Θα ήταν παράληψη να μην πούμε πως η φλυαρία είναι κατά κάποιο τρόπο και χαρακτηριστικό της γενικότερης κουλτούρας μας. Αυτό που ένας Ιταλός φοιτητής μου θα πει σε μια σελίδα, ο Ολλανδός θα το πει σε μισή η και λιγότερο. Και οι δύο τρόποι έκφρασης είναι όμορφοι. Αρκεί να τους καταλάβεις, να τους μάθεις και να τους αγαπήσεις.

Βρεντήσιον

Έχουμε μια μικρή γωνίτσα κάπου 'κει στο Νότο της Ιταλίας, που αυτή την εποχή είναι παράδεισος. 

Σου σπάνε τη μύτη οι φούρνοι στην πρωινή βόλτα˙ σφουγγαρίζουν οι νοικοκυρές τα πεζοδρόμια˙ λαχταριστά τα φρούτα, οι αγκινάρες και τα κουκιά στη λαϊκή.

Φτωχό το μέρος. Ξεχασμένο από θεούς και ανθρώπους.

Οι νέοι έχουν οι περισσότεροι φύγει. Τα γεροντάκια έχουν απομείνει μόνο, που αναπολούν κάποια καλύτερα, λέει, περασμένα χρόνια, απολαμβάνοντας την ανοιξιάτικη λιακάδα στα παγκάκια της πόλης. Οι πιο πολλοί δεν διαθέτουν το ένα ευρώ του καφέ, ώστε να κάτσουν και να τα πουν στο καφενείο.

Μου λείπει.

Δυο μήνες τώρα, αποκλεισμένος στην άλλη άκρη του φάσματος, ίσως σε μια από τις πιο προχωρημένες πόλεις της Ευρώπης: το Ρότερνταμ. Είμαι ευγνώμων που όλα αυτά τα χρόνια είχα την τύχη να γνωρίσω τις "Δύο Ευρώπες". Ή, καλύτερα, τους δύο κόσμους της Ενωμένης μας Ευρώπης.

Της Ευρώπης μας που κινδυνεύει.

ΗΧ 

Η αξία της ανθρώπινης ζωής

Πέσαμε πάλι χθες να τον φάμε τον Wolfgang #Schäuble. Αλλά τι ακριβώς ήταν αυτό που είπε και δε μας άρεσε;

Τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι είπαν κι όλοι οι άλλοι˙ albeit, στην περίπτωσή τους, συγκεκαλυμμένα: Η ζωή «είναι» το υπέρτατο αγαθό αλλά 'υπέρτατο' δεν σημαίνει απαραίτητα και 'απροσμέτρητο'. Όπως όλα τα άλλα αγαθά, έχει και η ζωή την αξία της. Και η αξία αυτή δεν είναι απεριόριστη ή άπειρη, αλλά πεπερασμένη. Αν ήταν διαφορετικά, η ζωή δε θα είχε μεγαλύτερη αξία από αυτή του σκαρφαλώματος των δέντρων και της διατροφής με βελανίδια.

Για την ακρίβεια, σε όλες τις μελέτες ‘κόστους-ωφέλειας’ που κάνουμε, π.χ. για πυρηνικούς σταθμούς, ναυσιπλοΐα, σεισμούς, αντιμετώπιση θεομηνιών γενικά, πάντοτε, και ‘υποχρεωτικά’, δίνουμε ένα νούμερο στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία˙ αυτό εναπόκειται στον εκάστοτε ερευνητή.

Αλλά αν υποθέταμε την αξία της ανθρώπινης ζωής ως άπειρη, δε θα είχαμε ποτέ καταφέρει να πάρουμε κανένα μέτρο για την προστασία της. Στα δέντρα θα ήμασταν ακόμη. Εμείς θα γινόμασταν Μάνδρα Αττικής κάθε χειμώνα, και οι Σουηδοί θα βουτούσαν στα σιντριβάνια με το πρώτο κύμα κάποιου καύσωνα.

Και αυτά είναι παραδείγματα που ακόμα και η άγαμος θυγατέρα θα ήταν σε θέση να καταλάβει. 😉

ΗΧ

J-P Juncker: Ένας ωραίος άνθρωπος

«Η Ευρώπη είναι ένα ιδεώδες» είπε στον αποχαιρετιστήριο λόγο του ο J-P Juncker. «Και όσοι ευτύχισαν να ζήσουν μεταπολεμικά σε αυτήν, κέρδισαν το λαχείο της ζωής».

Ωραία λόγια που ποιος δε θα ‘θελε να πιστέψει. Αν μη τι άλλο, γιατί είναι αληθινά.

Παράλληλα όμως, η Ευρώπη έχει γίνει μια ‘τροφαντή’ κοινωνία της αφθονίας, της ευημερίας και της ανεκτικότητας, στο μέσο μιας αγέλης λύκων. Όταν το περιβάλλον και ο πλανήτης γενικότερα κρέμονται στην άκρη μιας κλωστής, στα χέρια των Τραμπ, Τζόνσον, Σι, Πούτιν, Ερντογάν, Όρμπαν, Σαλβίνι, Σάλμαν, Χαμενεΐ, κλπ., ο καημός του κ. Μακρόν ήταν να βάλει την Κα Λαγκάρντ στην ΕΚΤ˙ της Κας Μέρκελ να βάλει την Κα Φον ντερ Λάιεν στην προεδρία της Επιτροπής, και της τελευταίας να φροντίσει ώστε η μισή Επιτροπή να απαρτίζεται ‘υποχρεωτικά’ από γυναίκες.

Ωραία λοιπόν τα λόγια του J-P˙ και θα τα θυμόμαστε. Όπως και τον ίδιο. Αν όχι για κάποιο άλλο λόγο, σίγουρα για το καλό του χιούμορ, την αξιαγάπητη προσωπικότητά του, αλλά και τη δική μας αδιαπραγμάτευτη αγάπη για την Ευρώπη μας.

HX

ΑΣΥΛΟ

Ακούω από πολλούς αυτές τις μέρες, ακόμα κι από τον Γιώργο τον Μπαμπινιώτη (χθες), πως η λύση είναι να δώσουμε ηλεκτρονικές ταυτότητες στους φοιτητές, και έτσι να ελέγχουμε ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει απ’ το πανεπιστήμιο.

Δεν ξέρω ποιος πρώτος ξεφούρνισε την ανοησία αυτή, αλλά σε όλα τα πανεπιστήμια ανά τον κόσμο που γνωρίζω, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Η είσοδος είναι ελεύθερη. Φυσικά υπάρχουν (διακριτικά) οι σεκιουριτάδες που μπορεί, μία στις εκατό, να σου ζητήσουν ταυτότητα (ακόμα κι από ‘μένα) αν κάτι δεν τους πάει καλά. Αλλά αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

Αν λοιπόν όλες οι χώρες ανατολής, δύσης, βορά και νότου έχουν καταφέρει να φτιάξουν πανεπιστήμια που ντρέπεσαι να πατήσεις, αυτό δεν είναι επειδή οι φοιτητές έχουν ταυτότητες, ούτε γιατί κάνουν βόλτες οι σεκιουριτάδες. Ο λόγος είναι ότι όλες οι χώρες του πλανήτη -πλην του τελευταίου υπαρκτού σοβιέτ- έχουν εδώ και δεκαετίες απαλλαγεί από αναρχικούς, ρουβίκωνες, κουκουλοφόρους και τέλος πάντων όλους όσοι με την επανάσταση (στο κρανίο τους) θέλουν να σώσουν την ανθρωπότητα. Εκεί είναι το πρόβλημα και εκεί επίσης, για άλλη μια φορά, ο στρουθοκαμηλισμός μας.

Και κάτι ακόμα. Στις φασιστικές αυτές χώρες της βόρειας Ευρώπης, Σκανδιναβίας, Αμερικής κλπ., αντίσταση κατά της Αρχής και καταστροφή δημόσιας περιουσίας σημαίνει ότι ο θερμόαιμος νεαρός θα σταματήσει να βλέπει αστεράκια μετά από κάνα δυο μήνες. Διστάζω δε να περιγράψω τι θα του συνέβαινε στην Κίνα και στις περισσότερες χώρες της Ασίας. Τέλος, σε κάποιες περιπτώσεις, τη σύλληψη μπορεί να την έκανε ακόμα και ο φιλαράκος της φωτογραφίας.

Αλλά τι τα θες;
Είπαμε: φασιστικές χώρες.
Εδώ, στο λίκνο της δημοκρατίας, δεν περνάνε κάτι τέτοια.

ΗΧ

Μέσ' στα θερινά τα σινεμά (James Bond: Dr. No)

Την έχω ξαναπεί την ιστοριούλα.
Δε θυμάμαι πού και πότε κι έτσι την ξαναλέω.
Όχι για 'σένα, φίλε μου Βασίλη, αλλά για ‘μένα, για τον Ευκλείδη και τον παππού του.

Ήμουν 11 όταν παίχτηκε ο Dr. No. O μπαμπάς ήταν φίλος του καλού κινηματογράφου˙ ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, με αγιόκλημα και γιασεμιά.

Ακατάλληλο το έργο. Τότε, αυτό σήμαινε ‘άνω των 14ων ετών'.

Άγχος αν θα με ‘βάζανε’.

Τον μπαμπά δε φαινότανε να τον πολυαπασχολεί.

Κόψαμε τα εισιτήρια και πήγαμε στην εσωτερική πόρτα, που χώριζε την είσοδο από την αίθουσα με μια κουρτίνα από χρωματιστές χάντρες, που έκαναν θόρυβο όπως περνούσες.

Εκεί στεκόταν ο ‘εφοριακός’. Έτσι λέγαμε τότε αυτούς που κόβανε τα εισιτήρια.

Παλιός γνώριμος του μπαμπά. Χρόνια πελάτες, βλέπεις.

Με σταματά αυστηρά με την παλάμη: 

--«ο ‘κύριος' πόσο χρονών είναι;»

--«Δεκατεσσάρων», του απαντώ με το πιο σοβαρό μου.

Αντάλλαξαν ένα αδιόρατο χαμόγελο με τον μπαμπά.

Τότε δεν το είχα προσέξει.

Αλλά τους βλέπω σήμερα  σα να 'ταν χθες…
Ήταν το καλοκαίρι του 1963.

ΗΧ

Κουβέντες του λιμανιού

Αφού εμβόλισε πρώτα το πλοίο τής  οικονομικής αστυνομίας, θέτοντας σε κίνδυνο τους αξιωματικούς του, ελεύθερη πλέον η καπετάνισσα.

 Βλέπεις στην Ιταλία (και σε ‘αδελφές’ χώρες), οι νόμοι δεν είναι για να εφαρμόζονται αλλά για να ερμηνεύονται κατά το δοκούν του εκάστοτε δικαστή˙ (σαν εκείνον ‘κει το δικό μας, ο όποιος για να αποφανθεί για τις τηλεοπτικές άδειες έπρεπε, λέει, πρώτα να αφουγκραστεί το σφυγμό της κοινωνίας). Μάλιστα, σε ορισμένες χώρες (ας μη λέμε ονόματα) υπάρχουν και ‘ταρίφες’: τόσο για μια αστική απόφαση, τόσο για μία ποινική, ή μια διοικητική.

Αλλά αυτή είναι και η νοοτροπία του απλού πολίτη. Διπλό-τριπλό παρκάρεις όχι με κριτήριο το αν επιτρέπεται ή απαγορεύεται η στάθμευση, αλλά αν, κατά την κρίση σου, διπλό-παρκάροντας ενοχλείς κάποιον άλλον.

Η ιταλική κυβέρνηση ανακοίνωσε την εκ βάθρων αναμόρφωση ολόκληρου του (κατακόκκινου) συστήματος της Ιταλικής Δικαιοσύνης. Αυτό σημαίνει ότι θα εξεταστούν οι τρόποι επιλογής των δικαστικών λειτουργών, η εκπαίδευσή τους, αξιολογήσεις, προαγωγές και πολλά άλλα.

Η καπετάνισσα θα απελαθεί άμεσα. Σύμφωνα με την κυβέρνηση, η παραμονή της στη χώρα αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια. Πίσω στη χώρα της λοιπόν˙ στη Γερμανία. Και αναρωτιέμαι: Γιατί άραγε δεν έπαιρνε το πειρατικό της και τους μετανάστες και να τους πάει στο Αμβούργο; Γερμανική ΜΚΟ δεν είναι το πλοίο της; Δυο μέρες υπόθεση θα ήταν˙ δεκαπέντε περίμενε έξω από τη Λαμπεντούζα πριν κάνει το ντου. Θα γελούσαμε λιγάκι τότε με το πάρτι που θα έκαναν τα λυκόσκυλα της αστυνομίας του Αμβούργου.

Αλλά βλέπεις στη Γερμανία υπάρχουν λυκόσκυλα και έλλειμμα Δημοκρατίας. Στην Ιταλία και σε ‘αδελφές’ χώρες υπάρχει πλεόνασμα Δημοκρατίας και Ρουβίκωνες.

Ευτυχώς, μέχρι την ερχόμενη Κυριακή.

ΗΧ