Πόσο χρονώ' ήτανε;

Πλάκα δεν έχει;

Την έχω ξαναγράψει την ιστοριούλα αλλά και τι έγινε; Φόρο πληρώνουμε;

Είχα κάποτε ένα αφεντικό. Κύριος πολύ παλιάς κοπής. Λάτρευε τη Ντόλυ. Στα χρόνια μου της Αγγλίας, εκείνη πήγαινε στο γραφείο μια φορά τη βδομάδα, πάντα με ένα κουτί γλυκά στο χέρι, για να του λέει τα νέα μου. Βλέπεις, εκείνα τα χρόνια δεν είχαμε κομπιούτερ και τηλέφωνα. Για να πάρουμε σπίτι, έπρεπε να βγούμε έξω, μέσ’ στο κρύο και τη βροχή, στους κόκκινους εκείνους θαλάμους που βλέπεις στα έργα Βασίλη, και να τηλεφωνήσουμε με κέρματα.

Του άρεσε λοιπόν του αφεντικού μου να διαβάζει τα ‘κοινωνικά’ στις εφημερίδες. «Ρε συ Ηρακλή», μου έλεγε. «Όταν ήμουν νέος διάβαζα τους γάμους. Μετά, τα βαφτίσια. Μετά, πάλι τους γάμους. Τώρα διαβάζω τις κηδείες». Και κάθε φορά που κάποιος γνωστός του ‘έφευγε’, μεταμορφωνότανε σε άλλον άνθρωπο. Αμίλητο κι αγέλαστο.

Σήμερα χάσαμε τη Μάρθα Καραγιάννη˙ τον ορισμό της ‘γυναίκας’. Στο τηλέφωνο, μόνο που δεν έκλεγε ένας καλός φίλος. «Τι έχεις ρε» του λέω. «Την ήξερες;». «Όχι ρε συ Ηρακλή», μου λέει. «Αλλά δεν ήταν και τόσο μεγάλη» (82). Όπως μου το ‘λεγε, σκεφτόμουν χαμογελώντας πως απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, από μια ηλικία και μετά, δεν ασχολούμαστε με τίποτε άλλο παρά μόνο με το ποιος έφυγε και πόσο χρονών ήταν. Όμως δε βλέπω τους φοιτητές μου να τους απασχολεί καθόλου το συγκεκριμένο θέμα. Και αναρωτιέμαι: Γιατί άραγε; 😊

Πλάκα δεν έχει; 

ΗΧ