Εισφοροδιαφυγή

Διαβάζω ότι, άκουσον άκουσον, 70,000 επιχειρήσεις παρακρατούν αλλά δεν αποδίδουν στο κράτος τον ΦΠΑ. Η σταθερή και μόνιμη απ’ όλους δικαιολογία είναι:
«μα τι να κάνω, αφού με την κρίση δε βγαίνω. Να κλείσω;»

Ε, ναι λοιπόν αγαπητέ μου. Να κλείσεις. Οι νόμοι της αγοράς, που εσύ ο ίδιος ψήφισες, λένε πως άμα μια επιχείρηση δε βγαίνει κλείνει. Και την πίτα σωστή και τον σκύλο χορτάτο δε γίνεται.

Ο επιχειρηματίας που συμπεριφέρεται έτσι Βασίλη δε διαφέρει καθόλου από τον κλέφτη του κοινού ποινικού δικαίου. Μη αποδίδοντας το φόρο, κλέβει λεφτά που ανήκουν στο κράτος. Δηλαδή σε ‘σένα και σε ‘μένα. Από μια άποψη, ο επιχειρηματίας αυτός είναι χειρότερος και από τον μπαχαλάκη του «δεν πληρώνω – δεν πληρώνω». Τουλάχιστον αυτός, λέει, εκφράζει ένα κίνημα κοινωνικής διαμαρτυρίας, και όχι μια μεμονωμένη πράξη.

Εν τη ανυπαρξία φοροεισπρακτικού μηχανισμού (μπας και υπάρχει και τίποτα άλλο;) η πάταξη της εισφοροδιαφυγής και φοροδιαφυγής αντιμετωπίζεται με ένα και μόνο τρόπο: τη δρακόντεια αυστηροποίηση των ποινών.
Ερωτώ: αν έβγαινε αύριο το πρωί η κυβέρνηση και ανακοίνωνε πως όποιος συλλαμβάνεται να φοροδιαφεύγει πάει μέσα αυτόματα για 10 χρόνια το λύναμε ή δεν το λύναμε το πρόβλημα; Ουρές θα κάνανε έξω από τις εφορίες τα λαμόγια να πληρώσουν τους φόρους τους. Και δε θα χρειαζόμασταν καν φοροεισπρακτικό μηχανισμό.
Πού είναι το πρόβλημα ενός τέτοιου μέτρου;
Σας ακούω ήδη: «μα τέτοιες ποινές είναι υπερβολικές και άρα αντιδημοκρατικές».
Συμφωνώ αλλά στην κατάσταση που βρισκόμαστε, «λίγο έγκυος» δεν γίνεται.
Και δεν αποδίδει.

Η. Χαραλαμπίδης