Ή στραβός είν’ ο γιαλός ή στραβά ‘ρμενίζουμε

Θα παραμείνουμε άραγε στην Ευρωζώνη;
Ήταν τελικά καλή ιδέα Βασίλη να αποχωριστούμε τη δραχμούλα μας το 2001 και να υιοθετήσουμε το ευρώ; Κι αν ναι, μήπως θα ‘πρεπε να το ξανασκεφτούμε εδώ που φτάσαμε;
Τόσο βλάκες είναι άραγε οι Σουηδοί και οι Δανοί που ενώ πληρούν όλες τις προϋποθέσεις αποφάσισαν να μείνουν απέξω και να κρατήσουν την Κορόνα τους;
Λέω τώρα εγώ.
Για να μην πιάσω τους καλούς μας ‘φίλους’ τους Άγγλους, με τη λίρα τους και την περίφημη ‘ιδιαίτερη σχέση’ τους. Δηλαδή με το ένα πόδι (για να μην πω τρικλοποδιά) στην Ευρώπη και το άλλο στην Αμερική.

Πριν από τρεις βδομάδες, Παρασκευή απόγευμα όπως συνηθίζεται, ο άπαιχτος Ούγκο Τσάβες υποτίμησε το νόμισμα της Βενεζουέλας, το μπολιβάρ, για να τονώσει έτσι την οικονομία της χώρας του.
Σε ένα αγώνα μπέιζμπολ ήτανε, κι εκεί που χάζευε και σκυλοβαριότανε λέει «δε ρίχνω καμιά υποτίμηση να ανάψουν λιγάκι τα αίματα μπας και βάλουμε κάνα γκολ;»
Και την ανακοίνωσε. Έτσι χωρίς περιστροφές και περικοκλάδες.

Και έγινε το έλα να δεις. Ξεχύθηκε ο κόσμος στα μαγαζιά το σαββατοκύριακο, αγοράζοντας ό,τι έβρισκε μπροστά του. Ιδιαίτερα, ηλεκτρονικά γκατζετάκια και άλλα εισαγόμενα προϊόντα. Φοβότανε βλέπεις ο κόσμος ότι οι τιμές θα ανέβαιναν και έτρεχε να προλάβει.
Οι κερδοσκόποι στα καλύτερά τους.
Δεν προλάβαιναν να γράφουν χαρτάκια με τις καινούργιες τιμές.
Πώς δηλαδή ρε Βασίλη στην χώρα μας, κάθε φορά που ανακοινώνουμε ότι θα αυξηθούν οι τιμές του πετρελαίου, τα βενζινάδικα σπεύδουν να πουλήσουν ακριβότερα τη βενζίνη πριν καλά-καλά ανακοινωθεί η αύξηση;
Έτσι κι εδώ. Το καλύτερο παράδειγμα κερδοσκοπίας.

Και τι κάνει ο μεγάλος ο Ούγκο για να προλάβει την κερδοσκοπία;
Απλά, κατεβάζει το στρατό!
Πουρνό-πουρνό, σκάει μύτη ο φαντάρος στο μαγαζί:
-καλημέρα σας. Από σήμερα θα πουλάω εγώ τα πουκάμισα σου στις παλιές τιμές. Εσύ πήγαινε για ψάρεμα, κι όταν είναι θα σου πούμε.

Mπας και χρειαζόμαστε κι εμείς κάνα Τσάβες ρε Βασίλη για να ανακτήσουμε την περιβόητη πια χαμένη αξιοπιστία μας;
Που είναι και σοσιαλιστής κι έτσι θα κάτσουν προσοχή η Αλέκα κι ο κουκουλοφόρος μου;
Μόνο η τρέλα πουλάει σήμερα ούτως ή άλλως.

Καλές οι προθέσεις του προγράμματος σταθερότητας και οι προσπάθειες του πρωθυπουργού στο Νταβός, δε λέω. Αλλά «the road to hell is paved with good intentions». Με φανερό μειδίαμα, ο Αλμούνια, όπως και όλοι οι άλλοι, χαρακτήρισαν το πρόγραμμα ως «φιλόδοξο». Γι αυτούς που γνωρίζουν αγγλικά, Βασίλη, αλλά και τον τρόπο που σκέπτονται και επικοινωνούν αυτοί οι άνθρωποι, ‘φιλόδοξο’ ίσον ‘αμφίβολο’. Έτσι το ερμήνευσαν και οι αγορές.

Για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία τους, τα ΜΜΕ κάνουν κάτι υπεύθυνο. Το ένα κανάλι μετά το άλλο, η μία εφημερίδα μετά την άλλη, μας διαβεβαιώνουν: «θετική η αποδοχή του προγράμματος σταθερότητας από την Κομισιόν». Στη πραγματικότητα, το μόνο θετικό που είπαν οι ξένοι ήταν ότι το πρόγραμμα είναι στο σωστό δρόμο. Απέφυγαν όμως να πουν ότι ο δρόμος αυτός έχει τόσες λακκούβες που στην ουσία είναι δύσβατος.

Γίνεται λοιπόν μια αξιέπαινη προσπάθεια, από Κυβέρνηση και Τύπο, να αντιστραφούν οι αρνητικές προσδοκίες (βλ. άρθρο επόμενης Κυριακής) και να αποκατασταθεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης.
Δεν είναι όμως εδώ το πρόβλημα.
Ο κόσμος έδειξε την εμπιστοσύνη του βγάζοντας προχθές 25 δις απ’ το σεντούκι για να αγοράσει κρατικά ομόλογα.
Το πρόβλημα είναι να πειστούν οι αγορές.
Κι αυτές δεν πείθονται με λόγια αλλά με έργα.
Για να πειστούν πρέπει να δουν τον ευρύτερο δημόσιο τομέα να μειώνεται στο μισό. Πρέπει να δουν ιδιωτικοποιήσεις. Κατάργηση της μονιμότητας. Ελαστικοποίηση των όρων εργασίας. Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Παραγωγικότητα. Θέλουν να δουν λιγότερες ζεϊμπεκιές και περισσότερη δουλειά με λιγότερα λεφτά.
Ανηλεείς είναι οι αγορές.
Δε δέχονται μύγα στο σπαθί τους.
Είδατε τι έγινε προχθές όταν ο Ομπάμα ανακοίνωσε την ανάγκη για αποτελεσματικότερο ρυθμιστικό πλαίσιο του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Πέσανε οι μεγαλοτραπεζίτες να τον φάνε ζωντανό στο Νταβός και τα χρηματιστήρια κάνανε συγχρονισμένη βουτιά.

Εγώ ειλικρινά δε βλέπω πώς θα τα καταφέρουμε όταν, ενώ η κυβέρνηση ψάχνει απεγνωσμένα και το τελευταίο ευρώ, εμείς είμαστε όλοι παρατεταγμένοι σε θέση μάχης να διεκδικήσουμε τα συντεχνιακά μας συμφέροντα, προκαλώντας με τις κινητοποιήσεις μας κόστος εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.
Χθες οι λιμενεργάτες, σήμερα οι αγρότες, αύριο οι τελωνειακοί, οι υπάλληλοι της Βουλής, κι ο καθένας με τη σειρά του.
Ή όλοι μαζί.
Σκάκι παίζεται αυτές τις μέρες με τους αγρότες. Και όλοι ματώνουμε.

Όταν ο Πρωθυπουργός λέει πως «θα ματώσουμε αν χρειαστεί» ξέρει πολύ καλά τι λέει και ακριβολογεί. Θα ματώσουμε όταν η μισή Ελλάδα κατεβεί στο αριστερό πεζοδρόμιο και η άλλη μισή στο δεξί μόλις αρχίσουν να θίγονται τα κεκτημένα μας.
Ματώνουμε κάθε φορά που συντεχνίες κρατούν τη χώρα όμηρο.
Ματώνουμε όταν η κυβέρνηση δεν έχει πρόθεση να εφαρμόσει τον απεργιακό νόμο γιατί ξέρει πως αυτό θα τραβήξει νέο αίμα.
Και οι απεργοί το ξέρουν πως το ξέρει.
Κι έτσι απεργούν ανενόχλητοι.
Καταχρηστικά.

Πολύ σωστά είπε ο πρωθυπουργός ότι η Ελλάδα δεν θα ζητήσει βοήθεια και θα βγει από το λούκι μόνη της. Όχι γιατί δε θα θέλαμε βοήθεια, μη τρελαθούμε κιόλας, αλλά γιατί ξέρει πως τέτοια βοήθεια έρχεται ‘υπό όρους’. Και οι όροι αυτοί (βλ. παραπάνω) είναι αντιλαϊκοί και εξίσου ανεφάρμοστοι στην Ελληνική πραγματικότητα. Τι νόημα έχει λοιπόν να το συζητάμε, πόσο μάλλον όταν τέτοιες συζητήσεις κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό, καταλήγοντας σε self-fulfilling prophecy;

Είπε ο πρωθυπουργός στο Νταβός ότι οι Έλληνες έχουν πλέον αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και είναι έτοιμοι να κάνουν θυσίες.
Με όλο το συμπάθιο, επιτρέψτε μου να αμφιβάλω κύριε Πρωθυπουργέ.
Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κάνει θυσίες από μόνος του.
Μεμονωμένα και αποσπασματικά.
Δείτε τι έγινε χθες με τους υπαλλήλους της Βουλής μόλις μπήκε θέμα για τους 16 μισθούς τους, οι δύο εκ των οποίων αφορολόγητοι!
The tragedy of the commons: Οι θυσίες Γιώργο γίνονται είτε από όλους μαζί συλλογικά, είτε από κανέναν.
Και είναι αυτό το «από όλους μαζί συλλογικά» που με τρομάζει.
Γιατί μου θυμίζει κάτι από Ούγκο Τσάβες…

--Ξέρεις τι είναι υποτίμηση και τι γίνεται σ’ αυτή την περίπτωση;
Ρωτάω τον φαναρτζή μου τον Τάσο.
--Υποτίμηση είναι όταν με υποτιμάς και με περνάς για βλάκα.
Μου λέει με έξαψη ο Τάσος.
--Κι αυτό που γίνεται είναι ότι, αν το κάνεις, θα σε κάνω μαύρο στο ξύλο. Ξέρεις ποιος είμαι ‘γω ρε;.

Επανέρχομαι λοιπόν την άλλη Κυριακή με την «υποτίμηση», τα αποτελέσματά της, και τις προοπτικές μας στη ευρωζώνη.

Για την ώρα ας συμφωνήσουμε ότι ψευτοδίλημμα βάζει ο τίτλος μου σήμερα.
Γιατί και στραβός είναι ο γιαλός, αλλά κι εμείς ρε Βασίλη, που να με πάρει ο διάολος, ζεϊμπεκο-αρμενίζουμε!


Η. Χαραλαμπίδης

Αγροτικές κινητοποιήσεις (2)

Αν σε ένα πράμα έχουν δίκιο οι αγρότες, αυτό είναι η άρνησή τους να πάρουν μέρος στο διάλογο του Ζαππείου. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο εμπνευστής αυτής της  ιδέας αλλά δείχνει πολιτική, διοικητική και διαπραγματευτική απειρία.

Η πρόθεση είναι σαφής: να αντιπαραθέσει τους αγρότες σε αντικρουόμενα κοινωνικά συμφέροντα και να χρησιμοποιήσει έτσι τα οποιαδήποτε συμπεράσματα του διαλόγου σαν άλλοθι για να κάνει (η κυβέρνηση) αυτά που, σωστά, έχει προαποφασίσει πως πρέπει να κάνει.

Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κανείς είναι να παίρνει το συνομιλητή του για αφελή.

Ακόμα κι αν αυτός είναι αγρότης.

Η. Χαραλαμπίδης

The times they are a-changin'

If your time to you

Is worth savin'

Then you better start swimmin'

Or you'll sink like a stone

For the times they are a-changin'.

Bob Dylan (τραγουδοποιός)

Οι μόνοι που δε φταίνε σ’ αυτή την υπόθεση είναι οι αγρότες.
Απλοϊκοί και ευκολόπιστοι αγωνιστές του μεροκάματου είναι που, όπως όλοι μας, ψάχνουν για κάτι το καλύτερο για αυτούς και τα παιδιά τους.
Και που βλέπουν τις προοπτικές τους να συρρικνώνονται χρόνο με το χρόνο.
Που δεν έχουν δει το Ζάππειο ούτε σε φωτογραφία και τις ‘χοροεσπερίδες’ τους τις κάνουν στα χωράφια.
Στους γάμους των παιδιών τους.
Με μπαλωθιές και καλαματιανό.

Υπαίτιοι είναι αυτοί που, μετρώντας τα κουκιά τους, δεν είχαν ποτέ την πολιτική τόλμη να εξηγήσουν στον Έλληνα αγρότη ότι the times they are a-changin' και πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς.
Να κολυμπήσουμε γιατί βουλιάζουμε.

Αρνούμενοι όμως το διάλογο, οι αγρότες λίγα έχουν να κερδίσουν. Όπως έχω πει χίλιες φορές σ’ αυτές εδώ τις σελίδες, ή άμεση αντιπαράθεση, η κόντρα, ο τσαμπουκάς κι ο διαγωνισμός μακροκατουρήματος δεν οδηγούν πουθενά (άσε που στην περίπτωση της κυρίας Μπατζελή, ο διαγωνισμός θα είχε και μερικά ‘τεχνικά’ προβληματάκια..).

Αν όλοι ανεξάρτητα, φανερά ή ενδόμυχα, σεβόμαστε τον Θόδωρο Πάγκαλο είναι για τις αλήθειες που λέει. Χωρίς ποτέ να αναλογιστεί το πολιτικό κόστος.
Που, παρεμπιπτόντως, ποτέ δεν τον ελώβησε.
Έτσι και χθες.
Σε πόλεμο, είπε, βρίσκεται το ΚΚΕ (et al) με την κοινωνία μας.
Σε πόλεμο, κλεφτοπόλεμο, αντάρτικο πόλεων, και ασύμμετρη απειλή λέω εγώ.
Στη χειρότερη στιγμή της οικονομικής μας ιστορίας, όταν η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, το ΚΚΕ et al. της δίνουν τη χαριστική σπρωξιά.

Το μόνο που μας απομένει Βασίλη είναι να διαφυλάξουμε εμείς οι ίδιοι τις αξίες μας, τη δημοκρατία μας, και τον τρόπο ζωής μας.
Πριν κληθούν, πάλι, να τα διαφυλάξουν ‘κάποιοι άλλοι’.

Αυτό ήθελε να πει (και δεν είπε) ο Θόδωρος όταν ανέφερε πως λύσεις υπάρχουν αλλά δεν θέλουμε ούτε καν να τις φανταστούμε…

Ο νοών νοήτω.

Η. Χαραλαμπίδης

EPT

Ποιος άραγε δεν θα επιδοκιμάσει την Κυβέρνηση για τη στάση της στο θέμα της ΕΡΤ;

Είχε παραγίνει πια το πράμα.
Αλλά όμως δεν κατάλαβα:
Από πού κι ως που οι μισθοί των δημοσιογράφων ενός κρατικού ιδρύματος που υποτίθεται ότι κάνει ποιοτικό και κοινωνικό έργο, χρηματοδοτούμενο από τους φόρους μας, είναι εμπιστευτικοί; Θα έπρεπε, αυτονόητο, να αναρτούνται στην ιστοσελίδα της ΕΡΤ. Το να τους χαρακτηρίζουμε ‘εμπιστευτικούς’, αγαπητέ Παύλο, προκαλεί το κοινό αίσθημα.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να διαπραγματεύονται δημοσιογράφοι και ιδιωτικά κανάλια οποιουσδήποτε μισθούς καθορίζει η αγορά. Όπως οι ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές και άλλοι.

Αλλά υπάρχει πρόβλημα με τους αστρονομικούς για Ελληνικά δεδομένα μισθούς συμπαθέστατων κατά τα άλλα δημοσιογράφων του κρατικού καναλιού, ιδιαίτερα όταν το έργο τους περιορίζεται απλά στο 'διάβασμα' των ειδήσεων και το αναμάσημα κάποιων μπαγιάτικων νέων.

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά αρχίζει να γίνεται αστείο. Κάθε φορά που υπάρχει ρεπορτάζ από την Κομισιόν, μήνες τώρα, η ΝΕΤ δείχνει ένα και μόνο πλάνο. Εκείνο που, δίπλα στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, εμφανίζεται εκείνος ο τύπος με την κόκκινη γραβάτα, την ενδιαφέρουσα μύτη, το χέρι στην τσέπη, και το χαμόγελο παντογνώστη. Ποιος είναι ο τύπος ρε παιδιά; Τον ξέρει κανένας να μου τον πει κι έμενα;

Ανεξάρτητα του τι θα γίνει με την ΕΡΤ, εγώ σε ένα ελπίζω:
Να μην χάσουμε τελικά το εκθαμβωτικό χαμόγελο της Πηνελόπης Γαβρά.
Γιατί μη μου πεις ρε Βασίλη. Ένα χαμόγελο είναι όλο κι όλο αυτή η ζωή.
Ή μήπως όχι;

Η. Χαραλαμπίδης

Αναφορά κόλαφος της Commission για την Ελλάδα

(click here)

Διαβάστε.
Διαβάστε μπας και πάρετε (πάρουμε) επιτέλους μυρωδιά!

Και κάτι άλλο που ίσως δεν το ξέρετε: Μετά τις τελευταίες υποβαθμίσεις, τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν αρχίσει να πουλάνε κρατικά αξιόγραφα (sic) γιατί ο κανονισμός τους δεν τους επιτρέπει να επενδύουν σε επισφαλείς τοποθετήσεις.

Η Γερμανική Commerzbank συστήνει στους πελάτες της να τα μαζέψουν και να φύγουν από την Ελλάδα, ενώ η Ολλανδική Κεντρική Τράπεζα έχει ζητήσει από τις τράπεζες της χώρας να της γνωστοποιήσουν τις ανοιχτές τους θέσεις στην Ελλάδα.

Κι εμείς ασχολούμεθα με την Πετρούλα και τον κύριο Τσίπρα, και πού και πού βάζουμε και καμιά βόμβα έτσι για να περνάει η ώρα.

Συγχωρήστε μου την απαισιοδοξία αλλά νομίζω πως βλέπουμε τις τελευταίες σκηνές του έργου.

Η. Χαραλαμπίδης

Ορθοπεταλιές

Όπως ξέρετε, βρέξει-χιονίσει, με το ποδήλατο πάω κάθε πρωί στο γραφείο.

Έχει λιγότερο να κάνει αυτό με τις περιβαλλοντικές μου ευαισθησίες, και περισσότερο με τις ευαισθησίες μου προς τις μακαρονάδες.

Έτσι και σήμερα. Με μείον 3 βαθμούς έξω, και πάγο ακόμα στους δρόμους, το καβάλησα και την έκανα. Οκτώ και δέκα.

Κι όπως πήγαινα, στην ανηφορίτσα μπροστά απ’ το πανεπιστήμιο, λέω δεν κάνω εδώ και μια ορθοπεταλιά; Να βρεθώ και στο κλίμα των ημερών;

Αλλά με το κρύο είχε παγώσει το λάδι της αλυσίδας και όπως κάνω να σηκωθώ, πραφ, μου μένει η αλυσίδα στο χέρι! Μισή ώρα έκανα να την ξαναπεράσω. Μαύρος έγινα από πάνω μέχρι κάτω.

Κι έμαθα έτσι το μάθημά μου.
Θέλουν προσοχή Γιώργο οι ορθοπεταλιές.
Πόσο μάλλον όταν έχουμε την τάση να πέφτουμε..
Μη πάμε για μαλλί και βγούμε τελικά με κάνα …καρούμπαλο πάλι.

Η. Χαραλαμπίδης