Ένας απλός άνθρωπος

Έχω ένα φίλο και γείτονα.
Δυο-τρία σπίτια παρακάτω.
Ένας απλός άνθρωπος.
Δέκα χρόνια τώρα, κάθε πρωί, οκτώ η ώρα ακριβώς, στα ποδήλατά μας.
-Καλημέρα Ίβο
-Καλημέρα Ηρακλή
-Βρωμόκαιρος σήμερα
-Αύριο, ακούω, θα ανέβει λίγο η θερμοκρασία
Οι ίδιες πάντα τετριμμένες κοινοτυπίες στην αρχή της μέρας.

Έτσι και χθες το απόγευμα.
Ψιλόβρεχε, κι όπως έτρεχα προς το γυμναστήριο για την καθημερινή αυτοτιμωρία μου, τον πέτυχα να γυρίζει απ τον μπακάλη με δυο βαριές σακούλες στα χέρια.
Τα ψώνια της βδομάδας.

-Τρέχεις μες στη βροχή;
-Εσύ κουβαλάς σακούλες μες στη βροχή;
(Γελάσαμε)
-Δε θα ‘πρεπε να ετοιμάζεσαι σιγά-σιγά;
-Έχουμε ώρα. Θα ‘ρθεις;
-Το ρωτάς;
-Τα λέμε τότε το βράδυ.

Λίγες ώρες αργότερα, η Φιλαρμονική του Ρότερνταμ έπαιζε το χριστουγεννιάτικο κονσέρτο της προς τιμή του.
Και όταν, στο τέλος, η ορχήστρα του αφιέρωσε το δεύτερο κονσέρτο για βιολί του Μπαχ, ένα κατάμεστο De Doelen, σε standing ovation, δεν τον άφηνε να φύγει. Γιατί δεν θέλαμε να τον χάσουμε.
Τιμήσαμε χθες βράδυ την αποχώρηση ενός απλού ανθρώπου που μέσα σε δέκα χρόνια κατόρθωσε να μεταμορφώσει το Ρότερνταμ από μια πόλη-λιμάνι σε μια απαστράπτουσα μητρόπολη.

Πόσα ακόμα έχουμε να μάθουμε από τους δυτικούς για την απλότητα, τους χαμηλούς τόνους, τη σκληρή δουλειά αλλά και την αποτελεσματικότητα; Πότε θα μάθουμε να μη τα παίρνουμε όλα σε προσωπικό επίπεδο; Πότε θα καταλάβουμε ότι η φωνή, ο τσαμπουκάς και το χέρι στο τραπέζι δεν οδηγούν πουθενά; Μια ζωή τους κοροϊδεύουμε που πάνε για ύπνο από τις 10, ενώ εμείς οι καλτσάτοι* γλεντζέδες ξέρουμε να ζούμε. Αυτοί, εργατικά μυρμηγκάκια, χτίζουν πόλεις σαν το Ρότερνταμ. Τις καμαρώνουν και τις προστατεύουν ως κόρη οφθαλμού. Εμείς έχουμε την ομορφότερη πόλη στον κόσμο. Και την καίμε μέσα σε μια νύχτα.

Τον κοίταζα όπως συνέχισε το δρόμο του, κουβαλώντας τις σακούλες με τα ψώνια του.
Μέσα στο ίδιο τριμμένο μαύρο παλτό που τον ξέρω 10 χρόνια τώρα.
Τυλιγμένος στο ίδιο κόκκινο κασκόλ που τον βλέπω 10 χρόνια τώρα.
Ένας απλός άνθρωπος.
Ivo Opstelten τον λένε τον γείτονά μου.
Ο Δήμαρχος του Ρότερνταμ.

Η Χαραλαμπίδης

*το άκουσα κι αυτό πρόσφατα. Καλτσάτο είναι το πρώτο τραπέζι πίστα. Γιατί; Μα γιατί αν κάθεσαι εκεί ανεβάζεις το πόδι σου και βλέπουν έτσι οι θαμώνες την.. κάλτσα σου!