Athens aflame

Σκέφτηκα πολύ αν θα ‘πρεπε να γράψω τις μέρες αυτές.
Άλλωστε, τι θα ‘χα να πω που δεν το ‘χω ήδη πει τα τελευταία 4 χρόνια;
Ότι γίναμε πάλι διεθνώς ρόμπα;
Ότι για μια βδομάδα γίναμε πρωτοσέλιδα σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου;
Ότι μας χαρακτήρισαν ασταθείς, αναξιόπιστους και με ‘ιδιαιτερότητες’;
Ότι δεν θα μπει πλέον δεκάρα ξένου θεσμικού επενδυτή στο Ελληνικό χρηματιστήριο;

Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά;
Σημασία έχει να ακολουθήσουμε τα προχθεσινά 6 σημεία του κυρίου Τσίπρα.
Που θα τα παρουσιάσει, λέει, και στον κύριο Παπούλια:
Περισσότερα λεφτά (χωρίς δουλειά) σε όλους, πλήρη και μόνιμη απασχόληση για όλους, απόρριψη (κατά συνέπεια) των αγορών, κλείσιμο των (οικονομικών) συνόρων μας και ενασχόληση με το βαμβάκι, τα καπνά και τις ελιές μας.
Να το πάρουμε δηλαδή λιγάκι βουκολικά, βαυκαλιζόμενοι, μέσα στην εν κρανίω τρικυμία μας, με τις αιθεροβάμονες περιπλανήσεις του Νίκου Πουλαντζά και της Ρόζας Λούξεμπουργκ στη Σορβόννη του 68.
Γιατί αυτό προτείνει, αν καταλαβαίνει και ο ίδιος τι προτείνει, ο κύριος Τσίπρας και οι ΣΥΝ αυτώ.

Το θλιβερό είναι το πόσο εύκολα οι (σήμερα τουλάχιστον) ουτοπίες αυτές, που ούτε ο ίδιος κατά βάθος δεν πιστεύει, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για μικροπολιτικό όφελος κατεβάζοντας προβληματισμένα, αλλά και ανυποψίαστα, παιδιά στους δρόμους, να κάψουν την Αθήνα.

Εγώ δεν έχω τίποτα να πω.
Με κάλυψε χθες πλήρως ο Νικολά Σαρκοζί:

«Στις δημοκρατίες, οι κυβερνήσεις αλλάζουν στις κάλπες και όχι στους δρόμους»

Η. Χαραλαμπίδης