Στη χώρα της ανθισμένης κερασιάς

Είχα ένα συνάδελφο.
Έχω πρέπει να πω, αφού μια χαρά είναι ο άνθρωπος, ζωή να ‘χει.
Σύνταξη μόνο πήρε πρόσφατα και άραξε.
Μεγαλύτερός μου κατά πολύ, βλέπεις.
Πάντα είχα αυτό το κόλλημα να κάνω παρέα με μεγαλύτερούς μου.
Κλοτσοσκούφι παίζαν’ οι φίλοι μου στην παραλία, στο καφενείο του νησιού την έβγαζα εγώ να βλέπω (και να ακούω) τους γέρους να παίζουν τάβλι (έτσι έμαθα Πίτσο...).
-Κάτι παραπάνω από ‘μενα θα ξέρουν αυτοί, έλεγα, και προσπαθούσα να ακούσω, να μάθω, να αποτυπώσω.
Για λιπάσματα, ελιές, γιδοπρόβατα, καράβια, θάλασσες, μακρινούς τόπους.
Θυμάμαι ακόμα να μιλάνε για το Σιάμ, την Ινδοκίνα, την Μπιάφρα και την Κεϋλάνη.
Μυστήριο τραίνο ήμουν από παιδάκι..

Τον Hideo τον γνώρισα αλλιώς.
Όταν, νεώτεροι, γυρίζαμε από συνέδριο σε συνέδριο ‘κάνοντας καριέρα’, καπνίζαμε πολύ και οι δύο. Μανιώδης καπνιστής ο Hideo, κουβαλούσε πάντοτε μαζί του ένα μικρό τασάκι τσέπης! Στη δεξίωση λοιπόν, ο πρώτος που θα ‘αναζητούσα’ ήταν ο Γιαπωνέζος φίλος μου!
Έτσι, απ’ το τσιγάρο, ξεκίνησε μια φιλία που κράτησε σχεδόν 25 χρόνια.

Τον περασμένο Φλεβάρη είχα να δώσω μια διάλεξη στο Τόκιο, προσκεκλημένος της Ιαπωνικής Κυβέρνησης. Την ‘κοπάνησα’ λοιπόν μια ολόκληρη βδομάδα και πήρα και τον Ευκλείδη μαζί.
Πρώτη φορά πατέρας-γιος μόνοι τους χωρίς ‘παρεμβολές’.
Οσάκα, Κιότο, Τόκιο.
Πλάκα είχε.

[και όπως οι σκύλοι ‘μαρκάρουν’ τον περίπατό τους, έτσι κι εγώ έτρεξα 10 χιλιόμετρα γύρω απ’ το αυτοκρατορικό παλάτι στο Τόκιο, όχι για τίποτ’ άλλο αλλά έτσι για να ‘χω να το λέω].

Ανάμεσα στους προσκεκλημένους της διάλεξης κι ο Hideo. Το ‘ξερα πως είχε προσκληθεί αλλά δεν φανταζόμουν πως θα ‘ρχόταν 100 χιλιόμετρα απ’ το Ibaraki μόνο και μόνο για να μ’ ακούσει.

Περίμενα τους προσκεκλημένους μου στην πόρτα, ενώ ο ‘μεγάλος’ ο Ευκλείδης έβγαζε φωτογραφίες. Χωρίς υπερβολή, όλη τη βδομάδα, ο καλύτερος βοηθός που είχα ποτέ!

Τον είδα να ‘ρχεται από μακριά και του κούνησα το χέρι. Σκυφτός ήταν πάντα, αλλά πιο σκυφτός μου φάνηκε αυτή τη φορά.
Ο λόγος; Δυο βαριές, μεγάλες πλαστικές σακούλες που κουβαλούσε με κόπο.
Μέσα, το έργο μιας ζωής.
Όλες του οι δημοσιεύσεις, σαράντα χρόνια και βάλε, σε αυθεντικά ανάτυπα, χρονολογικά αρχειοθετημένα μέσα σε κλασέρ.
Εκείνα τα παλιά, θυμάστε; Με την σιδερένια κόχη και τη σιδερένια συρταρωτή ετικέτα στη ράχη.
Προφανώς το δικό του προσωπικό αρχείο κουβαλούσε.
Τα παιδιά του.

-I wanted you to have this ήταν το μόνο που είπε αφού χαιρετιστήκαμε και προτού πάει να πάρει τη θέση του στην αίθουσα όπου ο Ευκλείδης στα μέσα και τα έξω, με τις φωτογραφίες του, τη διανομή του κειμένου, και τις δημόσιες σχέσεις!

Δυο μέρες μετά, φτιάχνοντας βαλίτσες στο ξενοδοχείο για το ταξίδι της επιστροφής, και σπάζοντας το κεφάλι μας για το πώς θα κουβαλούσαμε τα κλασέρ του Hideo, προσπαθούσα να εξηγήσω τη σημειολογία της χειρονομίας αυτής του Γιαπωνέζου φίλου μου.
Τι ‘δήλωση’ έκανε άραγε;

-Εγώ τέλειωσα;
-Τελεία και παύλα;
-Περνάω τη σκυτάλη;
-Είσαι ο μόνος που αξίζει να τα ’χει;
-Εσύ μόνο θα τα προστατεύσεις και θα τα διαφυλάξεις;
-Τίποτα δεν είναι πολύ σε μια μεγάλη φιλία;

Ό,τι και να ‘τανε, θαρρώ πως πάλι κάτι μπήκε στο μάτι μου όπως έκλεινα τελικά τη βαλίτσα.
Καλά που δε με πήρε χαμπάρι ο μεγάλος, έτσι όπως ήταν απασχολημένος με την ταξινόμηση των επισκεπτηρίων που είχε, τόσο περήφανα, συλλέξει.
Για το επόμενο ταξίδι του. Όπως είπε.
Στη χώρα της ανθισμένης κερασιάς.

Η. Χαραλαμπίδης

Beach Volley

-Τι θα γίνει ρε θα γράψεις τίποτα;
Μου λέει ο Γιώργος τις προάλλες.
-Όλο κάτι χαζά γράφεις τελευταία.
-Μην αγχώνεσαι.
Μου λέει ο Σπύρος
-Θα σου ‘ρθει από μόνο του πάλι. Στην ώρα του.

Αλλά εγώ χαζά δεν γράφω.
Μόνο κάτι ωραία γράφω.
Όπως το παρακάτω.
Με το οποίο γελάω από χθες.
Είχα μια φοιτήτρια που έχει τώρα γίνει πασίγνωστη στο beach volley.
Πιο διάσημη δε γίνεται, για να μη λέμε και ονόματα..
Έτσι όπως τσιμπολογούσαμε χθες βράδυ, το ‘φερε η κουβέντα, πού αλλού, στο ποδόσφαιρο.
Ενημερωμένη την είδα.

-Γιατί βλέπουν οι γυναίκες ποδόσφαιρο;
Την ρωτάω.
-Ακριβώς για τον ίδιο λόγο που βλέπουν οι άντρες beach volley.
Mου απαντά.
-Και να σου πω και κάτι; Τους ποδοσφαιριστές όλοι τους αναγνωρίζουν αμέσως. Εμείς, όσο διάσημες και να ‘μαστε, πρέπει να συστηθούμε. Βλέπεις κανείς δεν μας αναγνωρίζει πρόσωπο με πρόσωπο..

Ακόμα γελάω.
Γιατί τι καλύτερο από μια γυναίκα με χιούμορ.
Ή όχι;

Η. Χαραλαμπίδης

Γιουροβυζιών..

ε..
Έγραψα για το Ρουβά, έγραψα για την Παπαρίζου, να μη γράψω και δυο λόγια για τη Βίσση; την Αννούλα μας;

Τι να γράψω όμως έτσι μπερδεμένος που είμαι;

Ήμουν σίγουρος μέχρι χθες πως άλλα ήταν τα ‘κριτήρια’ της Γιουροβυζιών.. πιο καλλιτεχνικά..
Γι αυτό και κέρδισε πέρσι η Παπαρίζου, και γι αυτό ξημεροβραδιάζεται η Αννούλα στα γυμναστήρια. Και γι αυτό ψήφισα και γω φέτος ασυζητητί Κροατία, Ουκρανία, Νορβηγία, Σουηδία.

Να μη σας πω ότι μέχρι και Τουρκία ψήφισα!

[και δε θα σας κάνω τη χάρη να πω την παροιμία.. που είμαι σίγουρος όλοι σιγοψιθυρίσατε όταν είδατε το μπόι της Τουρκάλας]

Και τι έγινε μετά;
Μετά κερδίσανε τα τέρατα!
Εμβρόντητος έμεινα. Confounded που λένε.
Τι να πω τώρα εγώ εκτός απ’ αυτό που ‘πε ο Μάνος Χατζιδάκις το 1978:

«Φοβάμαι όταν αρχίζουν να μη μας τρομάζουν τα τέρατα. Αυτό σημαίνει ότι αρχίζουμε να τους μοιάζουμε..».

Μη στενοχωριέσαι όμως Αννούλα μου.
Ένα κακόγουστο αστείο ήτανε, πάει και πέρασε.
Έτσι κι αλλιώς αυτά τα πράματα είναι για τα παιδιά.
Και δεν κρύβεται ο Πανδαμάτορας ρε συ Αννούλα.
Στην ηλικία μας όμως έχουμε πολύ καλύτερα πράματα να κάνουμε.
Δεν έχουμε;

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Χρόνια Πολλά Κώστα, Χρόνια Πολλά Ελένη!

Χρόνια Πολλά Μαμά..

[Ανοίξτε τα ηχεία σας]

Το "μαμά γερνάω" τραγουδάει η Τάνια Τσανακλίδου.

Οι νότες είναι του Σταμάτη Κραουνάκη

και τα (παρακάτω) στιχάκια της Λίνας Νικολακοπούλου.

Χρόνια πολλά λοιπόν σ' όλες τις μαμάδες. Ο σημερινός Βασίλης όμως είναι αφιερωμένος σ' όλους εμάς που, άθελά μας πολλές φορές, τις έχουμε πικράνει.


Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ’ τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.
~~~
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να’ ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ’ όλα.
~~~
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω.
Και τρέμω να ’μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
~~~
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα ’χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
μαμά, όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
~~~
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σου φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σα δυο σταγόνες.

Η. Χαραλαμπίδης

Καβούρι, Μάης 2006

Έχει φαγωθεί ο Θοδωρής.
Να πηγαίνουμε, λέει, να τρέχουμε σε στίβο, για να μετράμε έτσι και το χρόνο μας.
Λες κι είμαι άλογο εγώ και με νοιάζει τι χρόνο θα φέρω.
Για μένα το τρέξιμο είναι διέξοδος και διαφυγή.
Άδειασμα του σκληρού δίσκου.
Και για να γίνει αυτό χρειάζομαι εξωτερικά ερεθίσματα και παραστάσεις.
Σαν αυτές χθες το πρωί.
8 πμ την έκανα.
Απ’ τον Άγιο Νικόλαο στην Ηλίου, μέχρι το Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης και πίσω.
~~
Ο Ζαφείρης –που ‘χει αναλάβει αυτό τον καιρό με περίσσια επιστημοσύνη τη διατροφή μου- ρίχνει νερό με το λάστιχο στο πεζοδρόμιο έξω απ’ το «ζαφείρι», την ψαροταβέρνα του.
-Πρωινός πρωινός σήμερα κύριε καθηγητά!
-Καλημέρα Ζαφείρη.
-Έχω μπαρμπουνάκια Βαρκιζιώτικα για το βράδυ. Μόλις μου τα φέρανε. Να σου κρατήσω;
-Κράτα μου.
~~
Στο περίπτερο, ο Τάκης ανοίγει τις εφημερίδες και τις βάζει γύρω γύρω στα αυτοσχέδια ράφια του.
-Την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία να μου κρατήσεις αύριο Τάκη ε;
-Ξέρω ξέρω. Μείνετε ήσυχος.
~~
Και μετά, η ανηφόρα της Λητούς..
Δυο πήχεις σου βγαίνει η γλώσσα ώσπου να φτάσεις στην Αεροπορία, που λέμε.
Εκεί, η Φατίμα, η μαγείρισσα του Δρακόπουλου, με μαντήλα από πάνω αλλά Nike Air από κάτω, έχει βγάλει βόλτα τον Τζίμη το λυκόσκυλο.
[Να πω την αλήθεια δεν ξέρω ποιος απ’ τους δυο βγάζει βόλτα τον άλλον αλλά τέλος πάντων.]
~~
Θέλει προσοχή η κατηφόρα της Λητούς.
Αν δεν προσέξεις, μπορεί να βρεθείς κουτρουβαλώντας στη θάλασσα του Λαιμού before you know it.
Έξω απ το The Margi το ξενοδοχείο, οι πιτσιρικάδες της εισόδου πλένουν ένα Τζιπ.
-Αν γλιστρήσει κανείς και πέσει, με τα σαπούνια που ρίχνετε στο πεζοδρόμιο, τη βάψατε κολόπαιδα .
-Morning Prof!
~~
Και μετά η ηδονή του τερματισμού.
Στους καναπέδες της βεράντας της Ατλαντίδας.
Ο Σπύρος έχει πάρει ήδη θέση με τις σαββατιάτικες εφημερίδες.
-Θα πιεις καφέ;
-Να μη σε προσβάλλω.
-Έκανες καλό χρόνο;
[βαλτός είναι ο πούστης, σκέφτηκα]
-Άμα δεν είμαι στα κέφια μου σέρνομαι.
-Τι τρέχεις τότε άμα δεν είσαι στα κέφια σου;
-Πιες τον καφέ σου ρε Σπύρο και παράτα μας.
-Τι λέει μωρέ ο μαλάκας; (παραμιλάει όπως διαβάζει). Μια χούφτα κολόπαιδα αναρχικοί κάψαν πάλι την Αθήνα χθες και ο Πολύδωρας συγχαίρει την Αστυνομία που κοίταζε παρατηρητής. Θα τρελαθούμε όπως πάμε...
Και μετά από λίγο:
-Τους δουλεύει ψιλό γαζί ο Αχμαντινετζάντ αλλά η Κοντολίζα δε μασάει. Γυναίκα κι αυτή ρε παιδί μου.. καταπραϋντική πάντως για όσους έχουν υψηλά επίπεδα τεστοστερόνης...

Πόσο απόμακρα κι ασήμαντα φαίνονται όλα αυτά -και πολλά άλλα- μια τέτοια θεϊκή μέρα..
Ζέστη θα κάνει σήμερα σκέφτηκα κοιτάζοντας το ασημί του Σαρωνικού κάτω απ’ τον πρωινό μαγιάτικο ήλιο.
Ο Δημήτρης έφερε το παγωμένο φραπεδάκι και τ’ άφησε στο τραπεζάκι δίπλα μου.
-Στην υγειά σας.
Σηκώνοντας το ποτήρι του καφέ, έκανα την ίδια σκέψη που κάνω πέντε μήνες τώρα:
-Να ‘χαμε, λέει, κι ένα τσιγαράκι..

Η. Χαραλαμπίδης

Πρωτομαγιά

Πρωτομαγιά σήμερα και καλό μας μήνα.
Και όσοι αισθάνεστε ποιητικά αυτή την πρώτη μέρα του πιο όμορφου μήνα, ακούστε και αυτό απ’ τη λαϊκή μας σοφία:

Έλα Μάη μετά θάρρους να παντρέψεις τους γαϊδάρους!

Και μην ξεχνάτε.
Η πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία.
(καλημέρα Αλέκα..)

la mia bandiera rossa è pronta

και ελπίζω να σας δω όλους στο Σύνταγμα!
να ανεμίσουμε τα σημαιάκια μας..
μέσα απ' τα κουτάκια μας..

Η. Χαραλαμπίδης

Πάσχα 2006

Περίεργες μέρες η Μεγάλη Παρασκευή και το Μεγάλο Σάββατο.
Πάντα οι ίδιες.
Πάντα μουντός και θλιμμένος ο ουρανός.
Θλιμμένη και η μουσική στο πικάπ μου.
Fauré, Berlioz, Verdi και Mozart τα Ρέκβιεμ.
Τέλεια άπνοια στο Ρότερνταμ.
Καθρέφτης η λίμνη.
Σα χαμένος είμαι πάντοτε αυτές τις δύο μέρες.
Δεν ξέρω τι κάνω.
Δεν ξέρω τι θέλω.
Σαν ψάρι έξω απ’ το νερό.
Σαν κάτι να συμβαίνει που δεν το καταλαβαίνω.
Όπως όταν παίζεις ένα παιχνίδι που δεν ξέρεις τους κανόνες του.
Αυτή τη φορά άρχισε ήδη απ' τη Μεγάλη Πέμπτη.
Ακολουθία των Αχράντων Παθών:

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου Ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται Ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.

Δεν είμαι θρησκόληπτος, όπως ξέρετε.
Άλλα σαν σφαίρα κατάστηθα με χτύπησαν, αυτή τη φορά, τα λόγια αυτά, απ τον Άη Γιώργη στο Φανάρι.
Αποσβολωμένος έμεινα σαν να με καταπλάκωσε ογκόλιθος.

..Ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις..


Κάτω, η Ντόλυ ετοιμάζει τη μαγειρίτσα για τους προσκεκλημένους της απόψε.
Αύριο, ο Βασίλης θα σουβλίσει, για τελευταία φορά, στο Wassenaar.
14η Ανάσταση απόψε στον Άγιο Νικόλαο του Ρότερνταμ.
Ποιος ξέρει πόσες ακόμα..
Καλά να ‘μαστε και Καλή Ανάσταση σ’ όλους εύχομαι.

Η. Χαραλαμπίδης

Μαξίμ Ζελίμ

(Ανοίξτε τα ηχεία σας)

Κείνο που με τρώει, ‘κεινο που με σώζει
είναι που ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη

~~

Στυγερό και αιμοδιψή δολοφόνο τον αποκάλεσαν όλα τα κανάλια.
Και πώς αλλιώς να τον πουν αφού έβαψε τα χέρια του με αίμα αθώων;

Εγώ όμως άλλο είδα, άλλο άκουσα κι άλλο έμαθα.
Είδα ένα 23χρονο φοβισμένο παιδί.
Όμορφο παλικάρι (και οι ‘συνθήκες’ των φυλακών σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι οι ιδανικότερες, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ).
- «αφόρητη η ζωή στη φυλακή μάνα», έλεγε στη μητέρα του στο τηλέφωνο.
Συντετριμμένος ο πατέρας ζήτησε δημόσια συγνώμη για τις πράξεις του παιδιού του.
Μια χαρά παιδί ήτανε.
Σπούδασε (οφθαλμίατρος ή κάτι τέτοιο θαρρώ).
‘Έκανε και το στρατιωτικό του.
Όλα μια χαρά και όλα με πάσα τάξη.
Μετά, με δανικά λεφτά, εμπιστεύτηκε δουλέμπορους για να τον φέρουν, απ τα άδυτα της Σιβηρίας, στη Γη της Επαγγελίας.
Να βρει την τύχη του στο «Ελληνικό Όνειρο»..
Τι μεσολάβησε από τότε μέχρι προχθές που ‘βαλε το πιστόλι στον κρόταφο;
Κανείς δεν ξέρει. Και κανείς ποτέ δεν θα μάθει.
Κρίμα το παιδάκι, κι αυτοί που πήρε μαζί του.

Οι τηλε-(ιατρο)δικαστές όμως την τιμητική τους και πάλι.
Μια βδομάδα τώρα, σαν να μην υπήρξε άλλη είδηση.
Μαζί τους στα παράθυρα και οι ‘επικοινωνιακοί’ πολιτικοί μαϊντανοί.
Με πρώτη και καλύτερη το μαϊντανό Απασών των Ρωσιών, τη Λιάνα την Κανέλλη.
[ex cathedra βλέπεις, μιας και Ρώσος ήταν ο Μαξίμ Ζελίμ]
Όλοι μαζί σε τελετουργικό εκστασιασμό μαύρης μαγείας.
Να πέσουν κεφάλια.
Να υποβληθούν παραιτήσεις.

-«Μα δεν υπάρχει καμιά ευθιξία;»
-«Σίγουρα υπάρχει πολιτική ευθύνη για την απόδραση»
-«Γιατί δε γύρισε ο Βουλγαράκης στην Αθήνα;»
-«ένα παπούτσι φορούσε όταν τον βρήκαν, κυρία ιατροδικαστή;»
-«είχε πάθει κρυοπαγήματα;»
-«οι πατούσες του μυρίζανε τυρί;»
-«τι ώρα κατούρησε χθες το βράδυ, κυρία ιατροδικαστή;»
-«και τι έκανε το ΠΑΣΟΚ 20 χρόνια για να μην κατουράνε οι φυγάδες όποτε τους αρέσει;»

Μικρό διάλειμμα για διαφημίσεις και επανερχόμαστε.

Και κάθεται ‘κει δα ο φίλος μου ο κυρ-Τάσος ο φαναρτζής και τους κοιτάζει αποχαυνωμένος.
Τουρτουρίζοντας, με μια κουβέρτα στους ώμους του.
Γιατί δε δώσανε φέτος το επίδομα θέρμανσης όπως είχανε υποσχεθεί.
Άλλα πράματα όμως απασχολούν το μυαλό του:

-«Δε βάφει πια ο κόσμος τ’ αυτοκίνητα»
-«ακριβύνανε και οι μπογιές..»
-«ο μεγάλος πάει λύκειο του χρόνου»
-«σφίξανε και οι τράπεζες τα καταναλωτικά..»

Βαστάει στο χέρι του το τηλεχειριστήριο. Αλλά το δάχτυλο δεν πάει στο αναθεματισμένο εκείνο το κουμπάκι που λέει OFF. Και περιμένει παραλυμένος τη συνέχεια, βλέποντας εντωμεταξύ ένα κοριτσάκι να διαφημίζει το καινούργιο του κινητό που το κουνάς και παίζει μουσική.[1]

Έτσι, μες στη μιζέρια του, ο ‘κυρίαρχος καταναλωτής’ βοηθάει τους καναλάρχες να πλουτίζουν ακόμα περισσότερο, για να μπορούν να του προσφέρουν ακόμα πιο πολλά σκουπίδια στο μέλλον.

Αλλά οι καναλάρχες κυρ-Τάσο, που τόσο κόπτονται για την έγκυρη ‘ενημέρωση’ σου, για το ιερό λειτούργημα της δημοσιογραφίας, και για το ρόλο της στη σύνταξη μιας δημοκρατικής και δίκαιας Πολιτείας για σένα και τα παιδιά σου, δεν μένουν στον Κορυδαλλό ούτε συγχνωτίζονται με το Ντίκο τον μπακάλη στο ταβερνάκι της γειτονιάς.

Ούτε τους νοιάζει αν πλημμυρίζει η Καλιρρόης κάθε φθινόπωρο.
Ούτε αν τα πανεπιστήμιά μας είναι μπάχαλο.
Τα δικά τους τα παιδιά σπουδάζουν στο Harvard, τo Stanford και το Princeton.

Εκείνοι συγχνωτίζονται με τον Clinton, τον Bill Gates και τον Mike Dell.
Στο Chamonix, το Montreux και το Davos.
Και το μόνο που δεν τους απασχολεί είναι ο Μαξίμ Ζελίμ.

Γι’ αυτό πάτα το επιτέλους το ρημαδιασμένο το κουμπάκι κυρ-Τάσο και πιάσε ένα καλό βιβλίο στα χέρια σου. Κι αντί να μαθαίνεις για τη Ρωσία μέσα απ’ το δράμα του Μαξίμ Ζελίμ, μάθε απ’ τον Τολστόι και τον Ντοστογιέφσκι. Δεν θα το μετανιώσεις. Και να σου πω και κάτι; σου υπόσχομαι πως έτσι θα γίνεις και καλύτερος άνθρωπος.
Τόσο καλός που θα μπορείς πια εύκολα να πετάς τα τηλεοπτικά σκουπίδια, που επιμελώς σου σερβίρουν, στο μόνο χώρο που δικαιωματικά ανήκουν: Στις χωματερές του μυαλού σου.
Τότε και μόνο τότε θα γίνεις ελεύθερος άνθρωπος και ‘υπολογίσιμος’ πολίτης και ψηφοφόρος..

Τότε και μόνο τότε, εσύ ο ίδιος, και μόνο εσύ, θα μπορέσεις να φτιάξεις με τα χέρια σου την Πολιτεία που ονειρεύεσαι.

Όνειρα;
Ε, αυτά δεν είναι που μας τρώνε;
Αλλά και που μας σώζουν!

Η. Χαραλαμπίδης

[1] Όπως και κείνο κει το τζιπ ρε παιδιά που ενώ κάνει 34,000 ευρώ μπορείς να το αποκτήσεις με 50 μηνιαίες δόσεις των 340 Ευρώ. Σαράντα χρόνια μαθηματικά σπουδάζω, αυτή την άσκηση δε μπορώ να τη λύσω!!