Στη χώρα της ανθισμένης κερασιάς

Είχα ένα συνάδελφο.
Έχω πρέπει να πω, αφού μια χαρά είναι ο άνθρωπος, ζωή να ‘χει.
Σύνταξη μόνο πήρε πρόσφατα και άραξε.
Μεγαλύτερός μου κατά πολύ, βλέπεις.
Πάντα είχα αυτό το κόλλημα να κάνω παρέα με μεγαλύτερούς μου.
Κλοτσοσκούφι παίζαν’ οι φίλοι μου στην παραλία, στο καφενείο του νησιού την έβγαζα εγώ να βλέπω (και να ακούω) τους γέρους να παίζουν τάβλι (έτσι έμαθα Πίτσο...).
-Κάτι παραπάνω από ‘μενα θα ξέρουν αυτοί, έλεγα, και προσπαθούσα να ακούσω, να μάθω, να αποτυπώσω.
Για λιπάσματα, ελιές, γιδοπρόβατα, καράβια, θάλασσες, μακρινούς τόπους.
Θυμάμαι ακόμα να μιλάνε για το Σιάμ, την Ινδοκίνα, την Μπιάφρα και την Κεϋλάνη.
Μυστήριο τραίνο ήμουν από παιδάκι..

Τον Hideo τον γνώρισα αλλιώς.
Όταν, νεώτεροι, γυρίζαμε από συνέδριο σε συνέδριο ‘κάνοντας καριέρα’, καπνίζαμε πολύ και οι δύο. Μανιώδης καπνιστής ο Hideo, κουβαλούσε πάντοτε μαζί του ένα μικρό τασάκι τσέπης! Στη δεξίωση λοιπόν, ο πρώτος που θα ‘αναζητούσα’ ήταν ο Γιαπωνέζος φίλος μου!
Έτσι, απ’ το τσιγάρο, ξεκίνησε μια φιλία που κράτησε σχεδόν 25 χρόνια.

Τον περασμένο Φλεβάρη είχα να δώσω μια διάλεξη στο Τόκιο, προσκεκλημένος της Ιαπωνικής Κυβέρνησης. Την ‘κοπάνησα’ λοιπόν μια ολόκληρη βδομάδα και πήρα και τον Ευκλείδη μαζί.
Πρώτη φορά πατέρας-γιος μόνοι τους χωρίς ‘παρεμβολές’.
Οσάκα, Κιότο, Τόκιο.
Πλάκα είχε.

[και όπως οι σκύλοι ‘μαρκάρουν’ τον περίπατό τους, έτσι κι εγώ έτρεξα 10 χιλιόμετρα γύρω απ’ το αυτοκρατορικό παλάτι στο Τόκιο, όχι για τίποτ’ άλλο αλλά έτσι για να ‘χω να το λέω].

Ανάμεσα στους προσκεκλημένους της διάλεξης κι ο Hideo. Το ‘ξερα πως είχε προσκληθεί αλλά δεν φανταζόμουν πως θα ‘ρχόταν 100 χιλιόμετρα απ’ το Ibaraki μόνο και μόνο για να μ’ ακούσει.

Περίμενα τους προσκεκλημένους μου στην πόρτα, ενώ ο ‘μεγάλος’ ο Ευκλείδης έβγαζε φωτογραφίες. Χωρίς υπερβολή, όλη τη βδομάδα, ο καλύτερος βοηθός που είχα ποτέ!

Τον είδα να ‘ρχεται από μακριά και του κούνησα το χέρι. Σκυφτός ήταν πάντα, αλλά πιο σκυφτός μου φάνηκε αυτή τη φορά.
Ο λόγος; Δυο βαριές, μεγάλες πλαστικές σακούλες που κουβαλούσε με κόπο.
Μέσα, το έργο μιας ζωής.
Όλες του οι δημοσιεύσεις, σαράντα χρόνια και βάλε, σε αυθεντικά ανάτυπα, χρονολογικά αρχειοθετημένα μέσα σε κλασέρ.
Εκείνα τα παλιά, θυμάστε; Με την σιδερένια κόχη και τη σιδερένια συρταρωτή ετικέτα στη ράχη.
Προφανώς το δικό του προσωπικό αρχείο κουβαλούσε.
Τα παιδιά του.

-I wanted you to have this ήταν το μόνο που είπε αφού χαιρετιστήκαμε και προτού πάει να πάρει τη θέση του στην αίθουσα όπου ο Ευκλείδης στα μέσα και τα έξω, με τις φωτογραφίες του, τη διανομή του κειμένου, και τις δημόσιες σχέσεις!

Δυο μέρες μετά, φτιάχνοντας βαλίτσες στο ξενοδοχείο για το ταξίδι της επιστροφής, και σπάζοντας το κεφάλι μας για το πώς θα κουβαλούσαμε τα κλασέρ του Hideo, προσπαθούσα να εξηγήσω τη σημειολογία της χειρονομίας αυτής του Γιαπωνέζου φίλου μου.
Τι ‘δήλωση’ έκανε άραγε;

-Εγώ τέλειωσα;
-Τελεία και παύλα;
-Περνάω τη σκυτάλη;
-Είσαι ο μόνος που αξίζει να τα ’χει;
-Εσύ μόνο θα τα προστατεύσεις και θα τα διαφυλάξεις;
-Τίποτα δεν είναι πολύ σε μια μεγάλη φιλία;

Ό,τι και να ‘τανε, θαρρώ πως πάλι κάτι μπήκε στο μάτι μου όπως έκλεινα τελικά τη βαλίτσα.
Καλά που δε με πήρε χαμπάρι ο μεγάλος, έτσι όπως ήταν απασχολημένος με την ταξινόμηση των επισκεπτηρίων που είχε, τόσο περήφανα, συλλέξει.
Για το επόμενο ταξίδι του. Όπως είπε.
Στη χώρα της ανθισμένης κερασιάς.

Η. Χαραλαμπίδης