Αναπηρικές συντάξεις

Άκουσα σήμερα μια είδηση που πέρασε στα ψιλά.
Το ποσοστό αναπηρικών συντάξεων στην Ελλάδα είναι, λέει, το διπλάσιο απ’ ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το 15% των συντάξεων του ΙΚΑ, για να πιάσω ένα μόνο ταμείο, είναι αναπηρικές, σε σύγκριση με το αντίστοιχο 7-10% στην Ευρώπη.
Αυτό το ξέραμε.
Δεν πρόκειται για συντάξεις μαϊμού.
Όχι για το Θεό!
Απλά, μας αρέσει να ζούμε επικίνδυνα!

Αυτό όμως που δεν ξέραμε (τουλάχιστον εγώ) είναι πως το ποσοστό αυτό είναι σημαντικά υψηλότερο στις εκλογικές περιφέρειες που βγάζουν βουλευτές γιατρούς!

Τι λες Μάκη, θα το ‘ψάξεις’ ή θα το θάψεις;

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Χρόνια Πολλά Κώστα, Χρόνια Πολλά Ελένη!

Το καφέ της Χαράς

Αραιά και που, κάνω και ‘γω λίγο ζάπινγκ, σαν ένας καλός παραλυμένος ρακοσυλλέκτης στις χωματερές της Ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης. Έτσι ανακάλυψα και «το καφέ της Χαράς».

Ένα ελαφρύ, απολαυστικό διαμαντάκι για ‘κείνους που 'χουν πια καταλάβει πως τα σημαντικά πράματα σ’ αυτή τη ζωή είναι 'κείνα 'κει τα πολύ απλά. The bear necessities of life που είπε κι’ ο Μπαλού ο αρκούδος στο ανεπανάληπτο Βιβλίο της Ζούγκλας του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ.
Μια σειρά γραμμένη για τους πολλούς αλλά απευθυνόμενη σε λίγους. Εκείνους που μπορούν να «συντονιστούν» με την μαγική σκηνοθετική δεξιότητα του Κώστα Λυχναρά, την αγάπη για την κλασσική μουσική του Χάρη Ρώμα και το ανυπέρβλητο υποκριτικό ταλέντο της Ρένιας Λουιζίδου.

Ένα ταλέντο που χωρίς μεγάλη δυσκολία, και λίγη τύχη, θα μπορούσε να σταθεί αντάξια δίπλα σε αυτό της Μέρυλ Στριπ.

Η ίδια είπε προχθές στο Μανόλη Καψή πως η «μεγάλη στιγμή» στην καριέρα της δεν έχει έρθει ακόμα.

Πάντα μου άρεσε να κάνω προβλέψεις:* κρατήστε αυτές τις δυο γραμμές και ξαναδιαβάστε τις σε κάνα-δυο χρόνια.

Η. Χαραλαμπίδης

* Ανάμεσα σ' άλλα, διδάσκω και forecasting σε σπουδαστές οικονομικών. Πάντα ξεκινώ το πρώτο μου μάθημα με τον ακόλουθο ορισμό: Forecasting is the art of telling what is going to happen and then explaining why it didn't!
English speakers: In spy (Langley!) parlance, this is called "walking back the cat"; i.e. retrospectively figuring out how a careful scheme turned disastrous...

Μαϊμουδίζοντας..

[Διαβάστε το άρθρο αυτό σαν συνέχεια του «άνευ σκελέας» παρακάτω]

Έγραφα λοιπόν ότι οι μεγάλοι της Ευρώπης δεν έχουν και τόσο πρόβλημα με τις κινέζικες μαϊμούδες, γιατί έχουν επώνυμα και αναγνωρίσιμα προϊόντα. Και πράγματι, πολλές φορές νομίζω ότι προϊόντα όπως η Μερσεντές, για παράδειγμα, αντιβαίνουν όλους τους νόμους των οικονομικών: όσο πιο ακριβές είναι τόσο πιο πολύ τις ζητάει ο κόσμος!

Έτσι λοιπόν, άκουσα τις προάλλες το Γιώργο Παπανδρέου, σε μια από τις ομιλίες του, να λέει, εντελώς ψύχραιμα, ότι δεν έχουμε πρόβλημα, λέει, γιατί στο εξής θα φτιάχνουμε και ‘μεις επώνυμα προϊόντα.

Έστυψα λοιπόν το μυαλό μου, έσπασα τα τηλέφωνα, και ιδού τι ανακάλυψα:

Ριζάρι Αμπελακίων
Δίκταμο Κρήτης
Κρεμμύδια Βουνηχώρας
Φιρίκια Βόλου
Ρίγανη Κισάβου
Λουκούμια Σύρου
Χαλβά Φαρσάλων
Φάβα Σαντορίνης
Μούσμουλα Καλαμάτας και
Σώβρακα Ατθίς!

Αρχίζω όμως να αμφιβάλλω.
Το μέλλον είναι στα ‘ανώνυμα’, Γιώργο, κ’ όχι στα επώνυμα.
Δεν υπάρχει ‘επώνυμο’ που να μην έχει ήδη μαϊμουδευτεί.
Το τι Αρμάνι, Boss, Tommy Hilfinger και Paul & Shark αγόρασε ο Ευκλείδης πέρσι το καλοκαίρι στην Σιγκαπούρη για 20 δολάρια δε περιγράφεται!
Φαντάζεστε την απόγνωση των κυριών όταν σκέφτονται ότι το πρώτο πράμα που οι φίλες τους σκέφτονται είναι ότι το ρόλεξ τους είναι μαϊμουδιά; Κι’ αν θέλετε ένα κυρίες μου, πηγαίνετε στο http://www.rolexdepot.com/. Με 100 δολάρια είναι δικό σας. Κι’ αν βρείτε διαφορά με το Ελβετικό, εγώ θα κάτσω να μου .. τρυπήσετε τη μύτη. Πέταξα λοιπόν και γω το δικό μου κι’ έβγαλα απ’ το σεντούκι το ζενίθ του παππού. Κι’ όποιος θέλει ας μου πει τώρα ότι είναι μαϊμουδιά!

Ώσπου να το πάρουν κι’ αυτό χαμπάρι οι κινέζοι, το μέλλον είναι στην αντίκα!

Η επωνυμία στην Ελλάδα έχει άλλη διάσταση. Είναι επωνυμία προσώπων και όχι προϊόντων. Γιατί άντε τώρα να είσαι διεθνώς ανταγωνιστικός με «Πόρτες Μπαλωμένου» και «Παριζάκια Υφαντή».

[ή φανταστείτε Άγγλο τουρίστα στο μετρό να προσπαθεί να ρωτήσει που είναι ο σταθμός Δουκίσης Πλακεντίας! Aλλά για το σοβινιστικό μας, άλλη φορά]

Ρωτούσα λοιπόν τις προάλλες ένα συνάδελφο, Γενικό Γραμματέα υπουργείου: Ρε συ Α…, του λέω, γιατί το κάνεις αυτό; Δουλεύεις απ’ το πρωί μέχρί το βράδυ, άγχος, ανυπέρβλητα προβλήματα, και λεφτά μηδέν. Δεν κάθεσαι καλύτερα να γράψεις κάνα paper μπας και γίνεις τακτικός καθηγητής;

Και να τι μου απαντά:
Ξέρεις τι είναι, μου λέει, να βλέπει η γειτονιά να σε φέρνει σπίτι ο σοφέρ;
Να πηγαίνεις στη Μπουγιαμπέσα και να σου λέει ο μαγαζάτορας «το κρασί είναι προσφορά του καταστήματος»;
Να σε καλησπερίζει η Βίσση με τ’ όνομά σου;
Να σκαν’ απ’ τη ζήλια τους οι φίλες της γυναίκας σου; (άσε που μπορεί να ‘χει και τίποτα fringe benefits αυτό…)

Αυτή η επωνυμία όμως, παρόλο που ‘πουλάει’, φοβάμαι πως δεν εξάγεται.
Μόνο (μας) εισάγεται.
Όλο και πιο βαθιά..

Χριστός Ανέστη παιδιά.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ. Κι’ ας κοροϊδεύουμε εμείς οι ξύπνιοι τις Ολλανδάρες: Ο Balkenende πήγε διακοπές σε κάμπινγκ πέρσι. Και πήγε να δει τη βασίλισσα Βεατρίκη με το ποδήλατό του!
Κουτόφραγκοι Βασίλη..
Η.Χ.

Καλό Πάσχα

Χωρίς άρθρο η Μεγάλη Εβδομάδα.
Έμπλεξα πάλι άσχημα με χίλια δυο πράματα και προθεσμίες.
48 ώρες να ‘χε η μέρα πάλι δε φτάνανε.
Ούτε η Νικολούλη δε θα μπορούσε να δει φως στην άκρη του δικού μου τούνελ.
Αλλά φταίω και γω.
Ήθελές τα κ’ έπαθές τα. Έλεγε η γιαγιά μου.
Και είχε δίκιο.
Όπως και να ‘χει..

Αναστάσιμο φως θα δω πάντως το Σάββατο.
Και μαγειρίτσα θα φτιάξει η Ντόλυ.
Όπως κάθε Μεγάλο Σάββατο.
Εδώ και τριάντα χρόνια.
Όσοι πιστοί προσέλθετε στην Prinses Juliana μετά την εκκλησία!

Εύχομαι ολόψυχα σ’ όλους σας Καλό Πάσχα και καλή προκοπή.
Ιδιαίτερα στα παιδιά μας..

Η. Χαραλαμπίδης

Ακτοπλοΐα

Δεν με άκουσαν πέρυσι οι ιδιοκτήτες σουπερμάρκετ και ιδού τα αποτελέσματα. Βαρύτατα τα πρόστιμα από την Επιτροπή Ανταγωνισμού και τώρα κλαίνε.[1] Θα περάσουν, λέει, τα πρόστιμα στον καταναλωτή! Κουραφέξαλα.

Το ίδιο λάθος πάνε να κάνουνε και οι εφοπλιστές ακτοπλοΐας: Ο Κεφαλογιάννης δεν τους επέτρεψε την αύξηση του κομίστρου που έχουν ζητήσει λόγω της αύξησης της τιμής του πετρελαίου. Έτσι, την Πέμπτη, θα συναντηθούν για να αποφασίσουν την περικοπή δρομολογίων.

Και έρχεται και Πάσχα..
Και τα πλοία ήδη γεμάτα..
Και τα εισιτήρια ήδη πουλημένα..

Μην το κάνετε παιδιά! Γιατί θα ‘χουμε κλάματα πάλι.

Ο εναρμονισμένος έλεγχος και περιορισμός της προσφοράς είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, παράνομος με τον έλεγχο των τιμών. Και αν δεν σας κυνηγήσει ο Ζησιμόπουλος[2], θα σας κυνηγήσει η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Lowri Evans λέγεται η κοπελιά και δεν χωρατεύει!). Είτε αυτεπάγγελτα, ή μετά από καταγγελία οιουδήποτε θιγόμενου πολίτη.

Εγώ μια φορά σας προειδοποίησα. Μη μου πείτε μετά..

Η. Χαραλαμπίδης

[1] μαζί με τους προμηθευτές τους, ανακοίνωσαν βαρύγδουπα στον τύπο και την τηλεόραση ότι θα συναντηθούν για να αποφασίσουν την πολιτική τους έναντι των χαμηλών τιμών των ξένων ανταγωνιστών τους.
[2] Πρόεδρος Επιτροπής Ανταγωνισμού

Άνευ σκελέας

Όπου να ‘ναι θα αποκτήσει και η Αθήνα μας τη δική της Chinatown. Όπως όλες οι μεγαλουπόλεις του κόσμου.

Κατακλύζεται η Ελληνική αγορά από κινέζικα προϊόντα, προς τέρψη και αγαλλίαση των άφραγκων καταναλωτών που πληρώνουν τιμές στο ένα δέκατο των αντίστοιχων Ελληνικών. Τα κινέζικα μικρομάγαζα, πάγκοι, και πλανόδιοι (με άψογα Ελληνικά!) ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στους δρόμους και τις γειτονιές της Αθήνας. Κατά χιλιάδες φτάνουν τα κοντέινερς στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Και κατά χιλιάδες επίσης κλείνουν τα Ελληνικά εμπορικά μαγαζιά και επιχειρήσεις.
Απόγνωση ('despair' η μετάφραση στα κινέζικα) ανάμεσα στους μαγαζάτορες.
Πρώτο θέμα σε όλα τα δελτία. Πρόσφορο, βλέπεις, θέμα για πολιτική εκμετάλλευση από ορισμένους, ζαλωμένους το νταβά, καναλάρχες.
Γιατί για όλα φταίει, όπως πάντα, η Κυβέρνηση..
Τι κάνει η Κυβέρνηση; Εξανίσταται κάποιος μαγαζάτορας.
Από πετρέλαιο είναι τα κινέζικα ρούχα, μυρίζουν και προκαλούν δερματοπάθειες. Λέει κάποιος άλλος.
Από αναγομωμένα ελαστικά είναι τα δερμάτινά τους. Λέει ένας τρίτος.
Τι να πουν κι’ αυτοί..

Η αλήθεια όμως είναι ότι συνελήφθημεν εκ νέου άνευ σκελέας (για να μη χρησιμοποιήσω, λόγω σεμνότητας της στήλης, το αντίστοιχο νέο-ελληνικότερο..).

Γιατί ήταν τοις πάσι γνωστό στην Ευρώπη, για χρόνια τώρα, ότι αυτό θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα με την είσοδο της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), και τη μείωση και σταδιακή κατάργηση των δασμών και των εισαγωγικών ποσοστώσεων που προστάτευαν τα εγχώρια προϊόντα από τον ξένο ανταγωνισμό.
Και άνοιξε ο ασκός του Αιόλου.

Οι μεγάλοι της Ευρώπης όμως ήταν διττά προετοιμασμένοι γι΄ αυτό.

Πρώτον γιατί τα επώνυμα, αναγνωρίσιμα, προϊόντα τους είναι, για την ώρα τουλάχιστον, αρκετά ‘μονωμένα’ από το διεθνή ανταγωνισμό. Λίγο υποφέρουν, για παράδειγμα, τα Ιταλικά παπούτσια, τα Ισπανικά δερμάτινα, τα Γαλλικά αρώματα, τα Γερμανικά αυτοκίνητα και οι Εγγλέζικες χρηματοοικονομικές υπηρεσίες. Όπως μας είπε τις προάλλες σε μια ομιλία του στο πανεπιστήμιο ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλωντ Τρισέ, η ελαστικότητα ζήτησης ως προς την τιμή των ευρωπαϊκών εξαγωγών είναι αρκετά χαμηλή και ως εκ τούτου ίσως άδικα ανησυχούμε πολλές φορές για το υψηλό ευρώ που συν τοις άλλοις βοηθάει τις κεφαλαιακές ροές από τα Αμερικάνικα χρηματιστήρια προς τα Ευρωπαϊκά.

Δεύτερον, όταν εμείς, σαν καλά παιδιά, τρέχαμε ουραγοί και καταϊδρωμένοι πίσω απ’ τους Ευρωπαίους, κουνώντας και εμείς το σημαιάκι των ανοιχτών αγορών και της απελευθέρωσης του διεθνούς εμπορίου, οι μεγάλοι της Ευρώπης ήταν ήδη εκεί. Στην Κίνα, Ταϊβάν, Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Ταϊλάνδη, Κορέα. Με άμεσες παραγωγικές επενδύσεις, συνεργασίες και στρατηγικές συμμαχίες. Είχαν προ πολλού καταλάβει ότι το μυστικό δεν είναι να παράγουμε στην Ευρώπη και να εξάγουμε στις όντως αχανείς αγορές τις ανατολής, αλλά να παράγουμε επιτόπου εκεί και να επανεξάγουμε στην Ευρώπη.[1]

Με τον τρόπο αυτό επωφελούνται από το εξευτελιστικά χαμηλό κόστος παραγωγής στις χώρες αυτές: Με εξαίρεση τα 200 εκατομμύρια της νοτιοανατολικής Κίνας, άλλο ένα δισεκατομμύριο κινέζοι ζουν με ένα δολάριο τη μέρα.[2] Στις Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες της Νότιας Κορέας νοικιάζονται πλήρως εξοπλισμένοι βιομηχανικοί χώροι, με άψογη υποδομή και μηδέν φόρους, προς ένα δολάριο το τετραγωνικό μέτρο. Το κόστος μεταφοράς ενός ζευγαριού παπουτσιών από τη Μαλαισία στην Αθήνα είναι 14 σεντ. Και με τις εξελίξεις στην επιμελητεία (logistics) φτάνει στο σπίτι μας πιο γρήγορα απ’ ότι ένα κιλό τομάτες από την Κρήτη.

Και το κόστος στην Ελλάδα; Ε, εδώ, μπορεί το μαγαζί να είναι 30 τετραγωνικά, αλλά το σπίτι στη Γλυφάδα είναι 300. Συν το σκάφος. Συν το εξοχικό. Συν κάποιες χειμερινές διακοπές στο Σεντ Μόριτζ (για τα παιδιά μωρέ). Συν πέντε δεκάρες στην άκρη για ώρα ανάγκης. Όλα αυτά συμπεριλαμβάνονται στο κόστος παραγωγής! Και αν δεν βγαίνουμε; Ε, τότε κάτι πρέπει να κάνει η Κυβέρνηση να μας προστατεύσει απ’ τον αθέμιτο κινέζικο ανταγωνισμό!

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ας μου πει κάποιος, γιατί όπου να ‘ναι θα σαλτάρω, για ποιο λόγο ορέ ο οποιοσδήποτε ξένος θα φέρει έστω και μια δραχμή ξένης επένδυσης στην Ελλάδα;
Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο.
Γιατί, όπως μας λένε, μόνο με μεγένθυση και επενδύσεις επιτυγχάνεται η αειφόρος ανάπτυξη.
Γιατί μόνο έτσι θα ξεσφίξει το ζωνάρι της λιτότητας, που από τότε που γεννήθηκα μόνιμα σφιγμένο είναι.

Κολοκύθια και πράσινα άλογα. Έλεγε ο πατέρας μου.

Τα παπούτσια με τα οποία κοιμάσαι, κύριε Πολυζογόπουλε, Ελληνικά είναι ή Κινέζικα;
Καθηλωμένη μεταξύ Ευρώπης και Ασίας είναι η Ελλάδα.
Καθηλωμένα, έτσι, μισθοί και μεροκάματα.
Μεγαλώνει η ψαλίδα πλουσίων και φτωχών.
Οι δύο στους δέκα Έλληνες ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχιας των 400 ευρώ.
Ο ρυθμός αύξησης των ανθρώπων αυτών είναι διπλάσιος απ’ την υπόλοιπη Ευρώπη. Λέει η Γιούροστατ.

Τι κάνουμε λοιπόν εμείς;

Αυτό που κάναμε από αρχαιοτάτων χρόνων: Φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας [sic].
Και άνευ σκελέας.[3]

Η. Χαραλαμπίδης

[1] Και μην αμφιβάλεις Λολάκι μου. Το Gucci σου που με τόσο καμάρι φοράς και αυτό στην Κίνα είναι φτιαγμένο. Μαϊμουδάκι είναι. Δέκα δολάρια κοστίζει Αποστόλη, και χιλιάρικο έσκασες στο Κολωνάκι. Τα συγχαρητήριά μου! Μου ‘λεγε τις προάλλες ένας φίλος, σοβαρός επιχειρηματίας, ότι μέχρι και Jeep Cherokee μαϊμού φτιάχνουν τώρα οι Κινέζοι.
[2] Ένας φίλος διπλωμάτης στη Χάγη μου έλεγε ότι το προσωπικό της κινέζικης πρεσβείας είναι 50 νομάτοι. Όλοι ζουν, κοινοβιακά, μέσα στην πρεσβεία!
[3] Συνεχίζω την ερχόμενη Κυριακή (Τριανταφυλλόπουλος δεν πρόκειται ποτέ να γίνω αλλά ας φροντίσω λίγο και γω την τηλεθέασή μου..).

Eyes wide shut (από τίτλο ταινίας του Στάνλει Κιούμπρικ) ή "παραδόσεις" και ιστορική μνήμη

Στη Βρέμη το περασμένο σαββατοκύριακο. Business with pleasure. Η μικρή και πανέμορφη αυτή Χανσεατική πόλη, χτισμένη στις όχθες του ποταμού Βέζερ, ασκεί για χρόνια τώρα μια παράξενη γοητεία πάνω μου. Η πρώτη φορά που ήμουν εκεί ήταν τον Νοέμβρη του 1989: Ο Ευκλείδης, ενός χρονού, έτρωγε μπουσουλώντας ‘καλαλούκια’. Λίγο πιο κάτω, οι Βερολινέζοι γκρέμιζαν το Τείχος. Και ένα μήνα μετά, οι Ρουμάνοι θα έστηναν τον Νικολάι Τσαουσέσκου σ’ έναν άλλο τοίχο. Ο χάρτης της Ευρώπης θα χρειαζόταν περισσότερα χρώματα στο μέλλον.

(1989. Χρονιά κι’ αυτή.. Μείον τριάντα στη Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα. Φοβερός αέρας στην ταράτσα των δίδυμων πύργων... Έπιασα πέτρα απ' το φεγγάρι στο Σμιθσόνιαν. Mε Ιπτάμενο Ολλανδό ο Jimmy Levine στη Μετροπόλιταν. Θαλπωρή γύρω απ' το τζάκι στο Hightstown. Γαλοπούλα στο φούρνο. Χιόνι έξω. Στα έξη βήματα ο Νικολάι και η Έλενα.. Στην τηλεόραση). 

 Maar πίσω στη Βρέμη. Το Σάββατο το βράδυ, στην πλατεία Γκαίτε, είχε μια παράσταση της όπερας Turandot. Του ημιτελούς, Βαγκνερικού, αυτού αριστουργήματος του Πουτσίνι. Πλάκα είχε αλλά όχι πολλά πράματα από πλευράς ερμηνευτών. Μα όταν στην τρίτη πράξη ο πρίγκιπας Καλάφ είπε πως κανείς δεν κοιμάται (nessun dorma), σε θυμήθηκα Βασίλη. Έκλεισα τα μάτια και ταξίδεψα 79 χρόνια πίσω στο χρόνο. Στη Σκάλα. Πάλι λουλουδιασμένος και ηλιόλουστος Απρίλης ήτανε στο Μιλάνο. Και άκουσα τον Μιγκουέλ Φλέτα να τραγουδάει, κάτω απ’ τη μαγική μπαγκέτα του Αρτούρο Τοσκανίνι: "nessun dorma ..tu pure, o Principessa, nella tua fredda stanza, guardi le stelle che tremano d'amore e di speranza.." Και θαρρώ ένα δάκρυ κύλησε. Όπως μου συμβαίνει συχνά, κάθε φορά που ακούω μουσική που με κάνει να πιστεύω πως, ναι, υπάρχει Θεός.

Ήταν ακριβώς εννιά και μισή. Σάββατο 2 Απρίλη 2005. Δυο στενά πιο κάτω, σε μια άλλη γειτονιά της ‘παλιάς Ευρώπης’, ένας Μεγάλος άντρας, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β', έκλεινε την ίδια στιγμή και αυτός τα μάτια. Για πάντα. Σφραγίζοντας έτσι μια απ’ τις σημαντικότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας. Της περιόδου Θάτσερ-Ρέιγκαν, της κατάρρευσης του κομμουνισμού, της παγκοσμιοποίησης, των ιδιωτικοποιήσεων, και της ψηφιακής τεχνολογίας: της μεγαλύτερης τεχνολογικής επανάστασης στην ιστορία της ανθρωπότητας. 

 Παρακολούθησα χθες την κηδεία του στη Ρώμη, και σήμερα την ευλογία προσευχής και πίστης του Κάρολου και της Καμίλλας στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, στο κάστρο των Ουίδσορ. Έκλεισα πάλι τα μάτια, και όπως η Φιλαρμόνια έπαιζε τη Μουσική των Νερών του Χέντελ, εγώ έβλεπα βασιλικές βαρκαρόλες να παρελαύνουν μπροστά μου στον Τάμεση, και πυροτεχνήματα να στέφουν τα κυνηγητικά περίπτερα του βασιλιά. Αιώνες ιστορίας και παράδοσης της Γηραιάς Ηπείρου παρέλασαν κινηματογραφικά μπροστά μου.

Grandeur που κανένας κινέζος δεν μπορεί να αντιγράψει ούτε να μας κλέψει.

Ας διαφυλάξουμε αυτές τις παραδόσεις ως κόρη οφθαλμού. Δεν μας έμεινε δα και τίποτ’ άλλο στην Ευρώπη. Αυτά, η μουσική μας, τα μουσεία μας, άντε και κάνα-δυο καλά πανεπιστήμια (το ένα στην Ολλανδία..). 

Nessun dorma Βασίλη.. 

 Η. Χαραλαμπίδης

Ένας κούκος

Quality time το λέμε.
Αρχίσαμε στις μία, τελειώσαμε στις τέσσερις.
Τρεις ώρες lunch την Τρίτη, με έναν από τους πιο σημαντικούς επιχειρηματίες του Ρότερνταμ.

Έμεινα εμβρόντητος με τα όσα ήξερε. Και στο βάθος που τα ήξερε.

Για μια καθόλου απαραίτητη απογραφή που διέσυρε τη χώρα «μα τόσο μ… είναι οι Έλληνες να βγάζουν τα άπλυτά τους στη φόρα χωρίς κανένα λόγο;» ..είπε.

Για μια κρίση στην Εκκλησία που αποκάλυψε σε όλη την Ευρώπη το θεοκρατικό μας Κράτος, όπως το χαρακτήρισε το BBC.

Για το αίσχος της αθώωσης των Κεντέρη-Θάνου που μας έπιασε στο στόμα του μέχρι και το Al Jazeera.

Και φυσικά για τις εξελίξεις στο θέμα του βασικού μετόχου, με υπουργούς να απολογούνται σε κοινοτικούς υπαλλήλους και τον Πρωθυπουργό να ικετεύει τον Μπαρόζο για μια παράταση.

Η μια σφαλιάρα μετά την άλλη.

Εκείνο το ‘συγκαταβατικό χαμόγελο’ που τόσες προσπάθειες είχαμε κάνει να απαλείψουμε απ’ τα χείλη των Ευρωπαίων σε κάθε αναφορά της λέξης Ελλάδα, φοβάμαι πως επανήλθε.

Και μένα τουλάχιστον, που ‘χω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου στο εξωτερικό, αυτό με πονάει. it hurts που λένε.

Όπως και πολλοί άλλοι, άπειρη εκτίμηση τρέφω στο πρόσωπο και τις προθέσεις του Πρωθυπουργού. Άλλα ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη. Ιδιαίτερα όταν περιτριγυρίζεται από πολύ κακά κουκάκια και... μαθητευόμενους μάγους.

ΗΧ

Μάθε τέχνη κι' άστηνε ..

Δεν έχει άρθρο σήμερα Ώ Παίδες Ελλήνων.

Ας όψεται το European Fine Art Foundation στο Μάστριχτ (http://www.tefaf.com), το GPS μου, ο Καρεμπέ, κι’ αυτό το Gucci φόρεμα που φοράς.
(όχι, παιγμένος δεν είμαι, όπως έχουμε πει. Απλά, το παραπάνω επευθύνεται μόνο στους συνοδοιπόρους μου).

Αμύθητη χλιδή..

(Βλέπω λοιπόν ένα αγαλματίδιο με την επωνυμία «Ηρακλής τοξότης». Ωραίο ήτανε. Θα το πάρω, λέω, για το γραφείο. Ρωτώ λοιπόν αφελώς την κοπέλα πόσο κάνει. Με κοιτάζει επιτιμητικά από πάνω μέχρι κάτω – φορούσα εκείνη τη μπεζ την καμπαρτίνα, σαν τον υπαστυνόμο Κολόμπο ήμουνα – τρακόσες πενήντα χιλιάδες ευρώ μου λέει. Παίρνω λοιπόν και γω το σοβαρό μου, ξέρετε εκείνο το καθηγητικό, και την ψαρώνω ως κορυφαίος της χρηματικής μπουγάδας: Μετρητά, της λέω με νόημα, δέχεστε;)

Τα εκθέματα μέσα και τα αυτοκίνητα έξω θα μπορούσαν κάλλιστα να χρηματοδοτήσουν τρεις φορές το δημοσιονομικό έλλειμμα της Σενεγάλης.

At the same time, που λέμε, και according to UNICEF, που λένε, περισσότεροι από δύο εκατομμύρια άνθρωποι το χρόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες, οι πιο πολλοί παιδιά, πεθαίνουν από ασθένειες σχετιζόμενες με την έλλειψη πρόσβασης σε ασφαλές πόσιμο νερό, ανεπαρκή υγειονομική περίθαλψη και υγιεινή.

Market forces Βασίλη..
Τι είναι αυτό;
Ε, εδώ έχω πολλά να πω.

Για την ώρα, ας πούμε ότι είναι το αόρατο εκείνο χέρι του Adam Smith που από μόνο του αποφασίζει την αμοιβή του κατ’ ευφημισμόν ανθρωπόμορφου εκείνου κατασκευάσματος με το όνομα Michael Jackson από τη μια, και το μισθό του Προέδρου του Αρείου Πάγου από την άλλη.

Κάτι δεν πάει καλά εδώ ρε Βασίλη.
Δε νομίζεις;
Αλλά θα επανέλθω.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Θα μου πεις τι δουλειά είχα τώρα εγώ στο TEFAF; Πριν κάνα μήνα, η ΕΣΠΡΕΣΣΟ με ανέφερε σαν κριτικό τέχνης. Και μιας και στη χώρα μας ό,τι δηλώσεις είσαι, είπα και γω «μάθε τέχνη κι’ άστηνε κι’ άμα πεινάσεις …»

Είναι βλέπεις ψυχολόγος

...τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί. Παράξενο δεν ήταν. Η συμβασή τους διαισθάνθηκε σ' αυτόν μιαν άλλην απειλή...

(Δ. Σαββόπουλος, τραγουδοποιός)

Έχω μια μικρότερη αδελφούλα, ψυχολόγο, που μαζί με το καλύτερό μου ήμισυ, τον Ευκλείδη και μια γηραιά μητέρα, αποτελούν απόδειξη του ότι υπάρχω.

Μου λέει λοιπόν η αδερφή μου -αραιά και πού όταν βλεπόμαστε, μιας και μένει μακριά, στη χώρα του Αυτοκράτορα, κάπου εκεί σ’ ένα μικρό χωριουδάκι έξω απ’ το Princeton, δέκα σπίτια όλο κι όλο, με σκίουρους, ελάφια και άλογα, έτσι όπως πολλοί θα φανταζόντουσαν τον παράδεισο- ότι αν ποτέ οι ψυχολόγοι με βάλουν κάτω, θα βγάλουν καμιά δεκαριά διδακτορικά απ’ την ‘περίπτωση’ μου.

Τα ίδια μέσες άκρες λένε και αρκετοί φίλοι αναγνώστες μου. Δρ. Τζέκυλ, λένε, είμαι στη διάρκεια της μέρας και μίστερ Χάιντ γίνομαι το βράδυ που ανανεώνω αυτή την ιστοσελίδα. Ιδού λοιπόν ένα μικρό απάνθισμα από τα πιο ζουμερά σχόλια που έχω λάβει, σε αυτό το μοτίβο, για τα γραφόμενά μου:

Πώς μπορείς να τα λες αυτά όταν είσαι αυτός που είσαι;
Είσαι αντιφατικός αλλά μ’ αρέσεις γιατί η ζωή η ίδια -ζωή και θάνατος- είναι μια αντίφαση.
Τι είναι τέλος πάντων ο Ηρακλής και πού ‘ανήκει’;
Δε μας είπες τελικά, εσύ πού ‘ανήκεις’;
Είσαι κατ’ επάγγελμα αντιδραστικός, ή ασυμβίβαστος ‘εκ του ασφαλούς’;
Όταν έχεις φτιάξει μια μικρή αυτοκρατορία που στηρίζεται σε λεπτές ισορροπίες, συμβιβασμούς και παραδοχές, πώς μπορείς να ρίχνεις πέτρες στο γυάλινο σπίτι σου;
Γιατί βάλλεις κατά του συστήματος όταν ο ίδιος είσαι εξέχον μέλος του;
Πώς μπορείς να ζεις σαν Πατρίκιος και να μιλάς σαν Πληβείος;

Και άλλα τέτοια πολλά (μερικοί από σας θα αναγνωρίσετε βέβαια τα σχόλιά σας!).

Και το πιο ωραίο:

Πώς μπορείς να τα λες αυτά όταν οδηγείς ΒΜW;

Ε, λοιπόν:

Ποτέ δεν έβαλα ταμπελίτσες.
Ποτέ δεν κούνησα σημαιάκια.
Ποτέ δεν μπήκα σε κουτάκια.
Πάσχω από αχρωματοψία.
Mea mihi conscientia pluris est quam omnium sermo.

Αν συνεχίσετε να διαβάζετε αυτή την ιστοσελίδα, σύντομα θα μάθετε όχι «τι είμαι» αλλά «ποιος είμαι». Για μένα και τους χιλιάδες αναγνώστες μου που κάθε Δευτέρα πρωί κατακλύζουν το inbox μου με σχόλια τόσο συγκινητικά που μου απαγορεύουν να σταματήσω, αυτό είναι που έχει σημασία.

Το μόνο που προσπαθώ να κάνω είναι να ξυπνήσω το Βασίλη απ’ το βαθύ του λήθαργο. Και μετά ας πάρει εκείνος τις όποιες αποφάσεις του. Αν μπορεί..

Θα συνεχίσω λοιπόν να γράφω, έστω κι’ αν γίνομαι γραφικός.
Και σεις θα συνεχίσετε να με διαβάζετε, έστω και με το συγκαλυμμένο σας μειδίαμα.
Είπαμε. Μια αντίφαση είναι η ζωή.

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Και μη με ρωτήσεις Βασίλη γιατί το κάνω. Διάβασε λίγο Θερβάντες, Χεμινγκγουέι, και Στάινμπεκ. Ή ρώτησε καλύτερα την αδερφή μου. Εκείνη έχει απαντήσεις για όλα. Είναι, βλέπεις, ψυχολόγος.

Υπουργείο Ανάπτυξης

Πρέπει να το ‘χει το συγκεκριμένο υπουργείο ρε παιδιά. Δεν εξηγείται αλλιώς.
(Ποιος θα ξεχάσει άραγε το φουκαρά τον Κίμωνα που ‘τρεχε με τις κάμερες στις λαϊκές).
Στο άρθρο μου για την Επιτροπή Ανταγωνισμού (παρακάτω) το Μάη του 2004 ανέφερα εκείνο το φοβερό του Τσοχατζόπουλου:

Οι τιμες διολισθαίνουν [sic] σε όλο και υψηλότερα επίπεδα!

Έκτοτε δε βλέπω καλά απ' τ' αριστερό. Την περασμένη Δευτέρα όμως πάει και το δεξί. Άκουσα στην κρατική τηλεόραση το εξής ανεπανάληπτο και μοναδικό απ’ το Δημήτρη Σιούφα:

Η ακρίβεια κινείται γύρω απ’ τον πληθωρισμό!

Οι κυβερνήτες μας Βασίλη..
Να τους ξαναψηφίσεις.
Η ανάπτυξη της χώρας μας είναι στα στιβαρά τους χέρια.
Όσο για τα αναδρομικά του ΛΑΦΚΑ, και 'κει μείνε ήσυχος.
Έβαλα χθες τους φοιτητές μου και το υπολόγισαν:
Η πιθανότητα να ζεις όταν καταβληθεί η τελευταία δόση είναι 12%.
Μακάβριο ε;
Τι να κάνουμε.
Δεν το αντέχει η Οικονομία ρε Βασίλη..

Η. Χαραλαμπίδης

Ζητήματα υψίστης εθνικής σημασίας..

Είπα προχτές (δείτε το άρθρο μου για την εκκλησία παρακάτω) ότι τη στιγμή που ο Βασίλης πάρει μυρωδιά ότι τάβλι παίζεται εν αγνοία του στην καμπούρα του, το ‘σύστημα’ καταρρέει.
Το ίδιο επανέλαβε σήμερα και ο Χριστόδουλος.
Το ίδιο που είχε πει παλιότερα και ο Ιωαννίδης απ’ τον Κορυδαλλό:

«Ουαί και αλλοίμονον αν ανοίξω ποτέ το στόμα μου».

Θέλετε να σας πω ποια θα είναι η εξέλιξη της εκκλησιαστικής κρίσης;
Όχι μόνο δε θα παραιτηθεί ο Χριστόδουλος αλλά σε κάνα δυο μέρες όλα θα έχουν ξεχαστεί. Όλες οι φωνές θα έχουν σιγάσει.
Μαζί και ο Τριανταφυλλόπουλος.
Το θέμα θα έχει κλείσει.
Όπως ‘έκλεισαν’ και οι συνθήκες θανάτου του Παντελή Σφινιά.
Μέσα σε μια νύχτα.
Θα ξαναρχίσουμε να ασχολιόμαστε πάλι με το χιόνι, την ακρίβεια, την υγεία της Γιάννας και τη γάτα που ‘πεσε στο πηγάδι.
Puppets on a chain είμαστε Βασίλη..
Και όσο νωρίτερα το καταλάβουμε τόσο πιο ευτυχισμένα θα ζήσουμε.
Σαν καλοί ραγιάδες.
Στο χρυσό μας κλουβί.
Γιατί τίποτα δε γίνεται.
Απολύτως τίποτα.
Ίσως μακροχρόνια.
Πολύ μακροχρόνια.
Αλλά όπως είπε ο Keynes, «in the long run we are all dead».
Πονάει αυτό ε;
Το ξέρω.

Η. Χαραλαμπίδης

Το βαθύτερο νόημα της εκκλησιαστικής κρίσης

Δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ αν βάλλεται η Εκκλησία.
Δεν χρειάζεται να πάμε στους παπικούς αφορισμούς της μεταπολεμικής Ιταλίας ούτε στη χρηματοδότησή τους από μυστικά κονδύλια της ΣΙΑ.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στο ρόλο και στις σχέσεις της Εκκλησίας (και των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων) με το βαθύ παρακράτος και τις ντόπιες και ξένες μυστικές υπηρεσίες.
Όλα αυτά είναι γνωστά και καταγεγραμμένα.
Και ας ενοχλούν τα κότερα, οι βίλες, οι πισίνες και οι Ελβετικοί λογαριασμοί των ιεραρχών μας. Δεν πειράζει. Δεν πρόκειται για φθόνο εδώ.
Η συνισταμένη όλων αυτών όμως είναι ότι βάλλεται και κλονίζεται -και αυτό είναι που έχει σημασία- το θρησκευτικό συναίσθημα και η βαθύτατη πίστη του Έλληνα στους λόγους της ίδιας του της ύπαρξης. Ιδιαίτερα σήμερα, που όλοι ψάχνουν για ερείσματα να στηρίξουν το αδυσώπητα ανεμοδαρμένο δενδράκι της (παγκοσμιοποιημένης) αβεβαιότητάς τους.
Και αυτό είναι επικίνδυνο. Επαναλαμβάνω ‘πολύ επικίνδυνο…’ γιατί ξηλώνεται ο κοινωνικός ιστός. Τη στιγμή που ο εργάτης στη φάμπρικα, ο φαντάρος στη σκοπιά, ο μαθητής στην παρέλαση και η νοικοκυρά στην εκκλησία συνειδητοποιήσουν το επτασφράγιστο μυστικό των κρατούντων (and all who have come full circle) ότι όλα είναι μια καλοστημένη θεατρική παράσταση (όπως είπε ο Σαίξπηρ) με διαπλεκόμενους σκηνοθέτες και ανυποψίαστους κομπάρσους, το ‘σύστημα’ καταρρέει.. σαν πύργος από τραπουλόχαρτα..
Αν υπάρχει ένα παράδειγμα που αξίζει να πάρουμε από τους υπερατλαντικούς εταίρους μας στο θέμα αυτό είναι ο χαλύβδινος κοινωνικός ιστός της καταναλωτικής δουλείας τους και της, κατ’ επέκταση, υποκριτικής κοσμοθεωρίας τους, που χαρίζει τον ύπνο του δικαίου στους ανεγκέφαλους, αλλά και το απαραίτητο άλλοθι στα γεράκια του ‘απελευθερωτή’ Αυτοκράτορα.
Φαντάζεστε ένα κόσμο όπου θα ξυπνούσε ο Βασίλης –συγγνώμη ο Bill ήθελα να πω- και θα αμφισβητούσε τους ορισμούς της ‘ελευθερίας’ και ‘δημοκρατίας’ του Αυτοκράτορα;
Ελπίζω να καταλαβαινόμαστε..

Η. Χαραλαμπίδης

Οικονομολόγοι, μηχανικοί και δικηγόροι

Μίλησα χθες για οικονομολόγους, αλλά έχω πολλά ακόμα ράμματα για τη γούνα των θωπευτών της dismal science. Για την ώρα όμως διαβάστε τις απαντήσεις ενός οικονομολόγου, ενός μηχανικού και ενός δικηγόρου στο αρχέγονο ερώτημα «πόσο κάνει δύο και δύο». Αποφάσισα να απευθύνω την ερώτηση στο Γιώργο Αλογοσκούφη -κατ' επάγγελμα απο(γραφικός) οικονομολόγος, στο Βαγγέλη τον Κουλουμπή και στον Αλέξη Κούγια.

ΓΑ: Εξαρτάται… έχουμε τις εξελίξεις στην Κίνα, την τιμή του πετρελαίου, κλπ. Στο τελευταίο ΕΚΟΦΙΝ δεν υπήρξε συμφωνία στο θέμα αυτό. Δυστυχώς όμως, μιας και είμαστε υπό εποπτεία από την ΕΕ, είμαι υποχρεωμένος να απαντήσω ‘δύο'. Τα άλλα δύο τα είχε εγγράψει το ΠΑΣΟΚ στον προυπολογισμό του 2004.

ΒΚ: Βγάζει το μηχανάκι από την τσέπη του, πληκτρολογεί δύο και δύο και απαντά: μηδέν κόμμα μηδέν τέσσερα επί δέκα στο τετράγωνο.

ΑΚ: Εσείς πόσο θα θέλατε να κάνει;

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: το ανέκδοτο το ‘λεγε πάντα στο πρώτο του μάθημα ένας καλός φίλος, Καναδός καθηγητής Διεθνούς Δικαίου, που τώρα, στη σύνταξη πια, απολαμβάνει τις παραλίες του Queensland και του great barrier reef. Ο τυχερός. Εγώ πρέπει να περιμένω άλλα 13 χρόνια! Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε..

Κάρολος Παπούλιας: Πολιτικός Πολιτισμός ή Συναινετικός Δικομματισμός;

Δε μπορώ ρε παιδιά αυτά τα υπαρξιακά διλήμματα.
Ένας απλός οικονομολόγος είμαι που ‘χω μάθει από παιδί να λέω τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, πενήντα το πετρέλαιο.
Και μου βάζουν τώρα τέτοια προβλήματα;

Ήταν, λέει, η εκλογή του Κάρολου Παπούλια κατάκτηση του πολιτικού μας πολιτισμού ή συναινετικός δικομματισμός; Ιδού!

Ε λοιπόν αφού θέλατε να τ’ ακούσετε ακούστε το. Ήταν κατάκτηση του πολιτικού μας πολιτισμού. Γιατί ο ακρογωνιαίος λίθος του πολιτικού μας πολιτισμού είναι η συναίνεση. Ιδίως όταν πρόκειται για άρτο και θεάματα, για φρου-φρου κι’ αρώματα, και για διακοσμητικά και τελετουργικά ζητήματα όπως αυτό της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Άλλα μήπως και σ’ όλα τ’ άλλα δε συμφωνούμε πάντα; Δεν συμφωνούμε όλοι, για παράδειγμα, ότι ο ρόλος της Κυβέρνησης είναι να κάνει αντιπολίτευση στην Αντιπολίτευση για χάρη της αντιπολίτευσης και η Αντιπολίτευση να κάνει ακριβώς το αντίθετο;
Και το αποδεικνύουμε καθημερινά.

Έτσι, πριν καλά καλά περάσουν 24 ώρες αφότου όλοι μας με ρίγη πατριωτικής συγκίνησης χειροκροτήσαμε την εκλογή του έκτου ανώτατου άρχοντα της Ελληνικής Δημοκρατίας, ακούσαμε το Βύρωνα Πολύδωρα, στη συζήτηση για το νομοσχέδιο των προσλήψεων στο δημόσιο, να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του μιλώντας για δασύτριχους λυκάνθρωπους, τον δε Μπάμπη Καστανίδη να αποχωρεί με το ΠΑΣΟΚ, καταγγέλλοντας κοινοβουλευτικές ανωμαλίες και τον πολιτικό κατήφορο της ΝΔ!

Και αν αυτά δεν είναι πολιτικός πολιτισμός, τότε είστε καχύποπτοι και αρνητικοί και κοιτάξτε πώς θα κάνετε και σεις την αυτοκάθαρσή σας. Από σήμερα την εγγυάται προσωπικά ο ίδιος ο Χριστόδουλος. Και αν θέλετε συστατική επιστολή, μη διστάσετε να του τη ζητήσετε. Το μόνο κριτήριο για να την πάρετε είναι η σωτηρία της ψυχής σας. Σπεύστε αρχι-πολυ-κατάσκοποι, έμποροι ναρκωτικών, πλαστογράφοι, ψευτοκαλόγεροι, Βαβύληδες, σπεύστε. Η θέση σας στον παράδεισο σας περιμένει.

Τρέχα και συ Βασίλη. Ξύπνα και τρέχα.

ΗH

Οι Γιοσάκηδες

Εις παράταξιν οι τιμητές των αξιών μας. Δεν έχουν αφήσει παράθυρο για παράθυρο.
Όχι, δεν είναι αυτή η Ελλάδα.
Όχι δεν έχουν καταρρεύσει τα πάντα.
Όχι, η Ελλάδα δεν είναι αυτή των 10 δημοσιογράφων, παπάδων, δικαστών.
Όχι, η πλειοψηφία είναι τίμιοι και άμεμπτοι άνθρωποι.

Τι λέτε ορέ; Φυσικά και αυτή είναι η Ελλάδα: Το μπάχαλο όπου όλα είναι στον αέρα. Όπου το κυνήγι της διαπλοκής, της κουτάλας και της αρπαχτής δεν αφήνει χρόνο στους κατέχοντες για να στήσουν και να θωρακίσουν αδιάβλητους θεσμούς που δε θα επιτρέπουν στο μέλλον την εμφάνιση αυτών των 10, και των κάθε λογής Γιοσάκηδων. Αλλά γιατί να το κάνουν; ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.

Αυτό είναι το μείζον θέμα και όχι το αν είναι 10 ή 100 οι ενεχόμενοι.
Φτάνει πια η ποσοστολογία των δημοσκοπήσεων.

Η. Χαραλαμπίδης

Έλενα Παπαρίζου (Eurovision 2005)

(Θα μου πει πάλι ο Σωκράτης με τι κάθεσαι και ασχολείσαι!)

Καλή επιλογή. Μελετημένη. Και λυγερόκορμη. Φιδίσια. 

Άλλά κι’ αυτή ρε παιδί μου «για την Ελλάδα»; Να θέλει όλο τον Ελληνισμό πίσω της (sic); Όπως όλοι οι τραγουδιστές μας, αθλητές μας, ποδοσφαιριστές μας. Όχι για την Πόρσε ή το Τζιπ τους, αλλά για την Ελλάδα (ρε γαμώτο τους). Τι πατριωτισμός κι’ αυτός. Μοναδικός στον κόσμο αναμφίβολα. Γι’ αυτό και γω προτείνω, την επόμενη φορά που θα στείλουμε τραγουδιστή, ποδοσφαιριστή ή αθλητή στο εξωτερικό, να του πούμε ότι δε θα πάρει δεκάρα. Ένα επίδομα μόνο, όπως οι βουλευτές του ΚΚΕ. Και πως η αμοιβή του θα πάει να καλύψει το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού. 

Είμαι βέβαιος ότι κανείς δε θα ΄χει αντίρρηση. Τουναντίον. Όλοι θα αισθανθούν πατριωτικά περήφανοι που τους γίνεται η τιμή να καταστούν χορηγοί του Ελληνικού κράτους.
Δεν το δοκιμάζουμε;

ΗH

Και πάλι η Δάφνη Μπόκοτα

Η ΕΡΤ τη σουτάρισε χθες. Μετά από 18 χρόνια. Χωρίς ούτε ένα ‘ευχαριστώ’.

Κανονικά θα έπρεπε να είμαι ικανοποιημένος που τα λόγια μου πιάσανε τόπο (δείτε πιο κάτω τι έγραφα το Μάη του 2004 στο άρθρο μου «Eurovision 2004» για την κυρία ‘Εγώ’).

Αλλά δεν είμαι. Γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν μικρό, και γιατί, κατά τ’ άλλα, η κυρία Μπόκοτα μου είναι συμπαθεστάτη σε βαθμό παρεξηγήσιμο. Η ίδια πνέει τα μένεα κατά παντός, χωρίς ίχνος αυτοεκτίμησης. Σε συνέντευξη στο Ν. Χατζηνικολάου μας είπε πόσο λάθος ήταν η απόφαση να τη διώξουν, γιατί ‘αυτή’ έχει βοηθήσει στο παρελθόν με το λόμπι της στο να μη καταρρακωθεί η Ελλάδα. Γιατί η δουλειά αυτή είναι πολύ δύσκολη και απαιτεί ‘connections’, και άλλα τέτοια ενδιαφέροντα. Εν ολίγοις μας είπε ότι, στην ουσία, μόνο εκείνη μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά!

Αλλά είπε (πάλι!) και το εξής ανεπανάληπτο: Ότι στο παρελθόν, πολλές φορές, τα τραγούδια με τα οποία συμμετείχαμε «δεν την εξέφραζαν!». Την κυρία Μπόκοτα! Και μετά απορεί και εξανίσταται γιατί τη σουτάρισαν.

Μάθημα ήταν Δάφνη. Μάθημα σεμνότητας. Ακόμα δεν το κατάλαβες; Το τεράστιο ‘εγώ’ σου προκαλεί και ενοχλεί. Πότε επιτέλους θα γίνεις, ανάμεσα σ’ όλα τ’ άλλα προτερήματά σου, και καλή μαθήτρια;

ΗΗ

Επιτροπή Ανταγωνισμού

«Οι ελεύθερες αγορές απαιτούν αποτελεσματική κυβέρνηση» (Φ. Ρούζβελτ, τ. Πρόεδρος ΗΠΑ)

Το είδαμε και αυτό. Οι ιδιοκτήτες σουπερμάρκετ, μαζί με τους προμηθευτές τους, ανακοίνωσαν βαρύγδουπα στον τύπο και την τηλεόραση ότι θα συναντηθούν για να αποφασίσουν την πολιτική τους έναντι των χαμηλών τιμών των ξένων ανταγωνιστών τους. Σαν αποτέλεσμα, η Επιτροπή Ανταγωνισμού –οι άγνωστοι μέχρι πρότινος στο ευρύ κοινό vigilante της οικονομίας- έκαναν έφοδο στα γραφεία τους και σύντομα θα δούμε τα αποτελέσματα της έρευνας.

Ελπίζω μόνο, αυτή τη φορά, η γνωμοδότηση της Επιτροπής να είναι λίγο πιο εμπεριστατωμένη από εκείνη του 2001 όταν, κατόπιν εντολής του τότε υπουργού ανάπτυξης Ν. Χριστοδουλάκη, η Επιτροπή εξέτασε την αγορά πετρελαιοειδών, αποφαινόμενη (κύρια λόγω έλλειψης συγκρίσιμων στοιχείων) ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις για εναρμονισμένες πρακτικές ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα ιδιωτικά διυλιστήρια της χώρας (Μοτορόιλ και Πετρόλα), και ότι, επίσης, δεν μπορεί να αποδειχθεί η ύπαρξη συλλογικής δεσπόζουσας θέσης ανάμεσα στις κύριες εταιρείες εμπορίας πετρελαιοειδών ((BP, SHELL, EKO).

Στην Αμερική, τη χώρα που ανέδειξε, εύλογα, την πολιτική και το δίκαιο του ανταγωνισμού σε επιστήμες (*), συναντήσεις πωλητών αυτού του είδους επισείουν βαρύτατες ποινές που φτάνουν μέχρι και τη φυλάκιση διευθυντικών στελεχών. Έτσι, όταν τέτοιες συναντήσεις αποφασίζονται, γίνονται συνωμοτικά, χωρίς τηλέφωνα και emails, σε απόμακρα ξενοδοχεία, και με ψεύτικα ονόματα (γι’ αυτό και το γκολφ έχει γίνει τόσο δημοφιλές τελευταία!)(**). Η ανακοίνωση της συνάντησης των ιδιοκτητών σουπερμάρκετ δείχνει ότι όχι μόνο οι πολίτες της χώρας μας δεν έχουν αναπτυγμένη καταναλωτική συνείδηση, αλλά ούτε καν οι παραγωγοί οι ίδιοι γνωρίζουν πώς παίζεται το παιχνίδι.

Από το 1996, η Επιτροπή Ανταγωνισμού λειτουργεί σαν Ανεξάρτητη Διοικητική Αρχή με βάση το νόμο 703/77. Συνεργάζεται με άλλες ρυθμιστικές αρχές ειδικών τομέων της οικονομίας (π.χ. Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας) και χρηματοδοτείται με ανταποδοτικές εισφορές που υπολογίζονται σαν ποσοστό (0.1%) του ενεργητικού ανωνύμων εταιρειών. Ο σκοπός της Επιτροπής Ανταγωνισμού είναι η προστασία του καταναλωτή από εναρμονισμένες πρακτικές επιχειρήσεων που αποσκοπούν στον έλεγχο της αγοράς και των τιμών και στην, ως εκ τούτου, κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης. (***) Η Επιτροπή ενεργεί αυτεπάγγελτα ή μετά από καταγγελία και οι χρηματικές κυρώσεις που μπορεί να επιβάλει σε παραβάτες είναι υψηλές, συνήθως υπολογιζόμενες με βάση τον κύκλο εργασιών των παραβατών κατά τη διάρκεια της κατάχρησης.

Οι αποφάσεις της Επιτροπής εφεσιβάλλονται και μπορεί επίσης να εξαιρεθούν με (εμπεριστατωμένη) υπουργική απόφαση των υπουργών εθνικής οικονομίας και ανάπτυξης. Αυτό μπορεί να γίνει όταν, για παράδειγμα, η επιχειρηματική συγκέντρωση οδηγεί στην εκλογίκευση της παραγωγής, δημιουργεί θέσεις εργασίας (μάλλον το αντίθετο συνήθως συμβαίνει με τις συγχωνεύσεις επιχειρήσεων), προσελκύει επενδύσεις, συμβάλει στη διεθνή ανταγωνιστικότητα και, γενικά, συμβάλει σε υπέρτερο δημόσιο συμφέρον. Πιστεύω όμως ότι αν η Επιτροπή αναμένεται να κάνει αποτελεσματικά τη δουλειά της, το παράθυρο αυτό του νόμου (και οι αρμοδιότητες που δίνει στους δύο υπουργούς) πρέπει να αναθεωρηθεί από την παρούσα Διοίκηση. Ίσως, με βάση το σκεπτικό αυτού του ‘παραθύρου’, τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση είχαν εκφραστεί θετικά στη συγχώνευση Εθνικής και Άλφα, και ΕΛΠΕ με Πετρόλα (παρ’ όλες τις θεμιτές αντιδράσεις του κ. Βαρδινογιάννη).

Μέχρι σήμερα, το έργο της Επιτροπής υπήρξε πολύ περιορισμένο. Σημαντικές αποφάσεις ήταν μόνο αυτές της Minoan Flying Dolphins (****), GlaxoWellcome και 3M/Coca Cola. Το συντριπτικό ποσοστό των γνωμοδοτήσεων της Επιτροπής ήταν απαλλακτικές, βασιζόμενες σε νομικίστικες και γραφειοκρατικές διαδικασίες (π.χ. χρόνος γνωστοποίησης συγκεντρώσεων και συμπράξεων, βαθμός επιχειρηματικής συγκέντρωσης, κλπ.), αντί οικονομικών/οικονομετρικών αναλύσεων (εκτίμηση περιθωρίων τιμής-κόστους και δύναμη μονοπώλησης).

Με το σημερινό βαθμό ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας, η Επιτροπή Ανταγωνισμού πρέπει να καταστεί ένας από τους ισχυρότερους και αποτελεσματικότερους θεσμούς της Οικονομίας. Πόσο μάλλον όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σκοπεύει να αποκεντρώσει τις αρμοδιότητες της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού και να τις μεταβιβάσει (εναρμονισμένα βέβαια) στις επιτροπές ανταγωνισμού των χωρών μελών. Η πρόκληση της Επιτροπής Ανταγωνισμού, αλλά και της Ευρωπαϊκής πολιτικής ανταγωνισμού γενικότερα, είναι στην αλλαγή ρότας. Δηλαδή, στο κατά πόσο η έμφαση θα πρέπει να παραμείνει στην ενίσχυση του εγχώριου (Ευρωπαϊκού) ανταγωνισμού ή της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της Ευρώπης. Οι δύο στόχοι είναι σε μεγάλο βαθμό αντικρουόμενοι και απαιτούν σοβαρό προβληματισμό σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Η μέχρι τούδε εσωστρέφεια της Ευρώπης στο θέμα αυτό επιβαρύνει την ανταγωνιστικότητά μας προς τέρψη και αγαλλίαση των Ασιατών ανταγωνιστών μας. Εδώ, δεν πήραμε ακόμα μαθήματα από τους υπερατλαντικούς εταίρους μας: από τη μια το ‘μεγάφωνο’ του ελεύθερου εμπορίου και από την άλλη η πιο προστατευτική χώρα όταν θίγονται τα δικά της οικονομικά συμφέροντα.

(ψάχνοντας για επίλογο σε αυτά τα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ άκουσα και το εξής θαυμάσιο. Άκης Τσοχατζόπουλος (στο Ν. Χατζηνικολάου, κεντρικό δελτίο του Άλφα, Δευτέρα 31/5/2004): «οι τιμές διολισθαίνουν (sic) σε όλο και υψηλότερα επίπεδα». Μπράβο Άκη. Και υψηλότερα. Αλλά ούτε στις νεροτσουλήθρες δεν μπορεί να γίνει αυτό!).

Αυτά

ΗH

*συνιστώ ανεπιφύλακτα αυτή την κατεύθυνση σε όσους έχουν παιδιά που ετοιμάζονται για σπουδές
** tip στο Σπύρο Ζησιμόπουλο!
*** Περισσότερα, για τα σημαντικά αυτά θέματα, σε άλλα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ για την ‘ακρίβεια’.
**** Κάτι που μου υπενθυμίζει ότι είναι καιρός πλέον η νέα Διοίκηση να καταργήσει τη Ρυθμιστική Αρχή Θαλασσίων Ενδοεπικοινωνιών (ΡΑΘΕ) και να εντάξει τις αρμοδιότητές της στην Επιτροπή Ανταγωνισμού.

Επιστολή στον Αντώνη Παναγιωτόπουλο

ΚΥΡΙΟ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ
τ. Πρύτανη Πανεπιστημίου Πειραιά
τ. Προέδρου Τμήματος Πληροφορικής Πανεπιστημίου Πειραιά
Ομότιμου Καθηγητή Πανεπιστημίου Πειραιά
Νυν και αεί δασκάλου, φίλου καλού και σεβαστού

Αγαπητέ Κύριε Πρύτανη, Αγαπητέ Κύριε Καθηγητά, Αγαπητέ Αντώνη,

Με συγκίνηση έλαβα την πρόσκληση να συμβάλω στην έκδοση του τιμητικού σου τόμου. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να γράψω αυτές τις δυο γραμμές, μετά από τόσα χρόνια. Χρόνια όμως που ποτέ δεν ξεθώριασαν ποτέ τις αναμνήσεις από το δάσκαλο που μας έμαθε οικονομικά μαθηματικά και από τον άνθρωπο που μας έδωσε, σε χρόνια δύσκολα, τον ορισμό της ‘απόλυτης και ανιδιοτελούς αφοσίωσης’ στην πρόοδο και ευημερία του Πανεπιστημίου.

Το έργο σου μνημειώδες. Η συμβολή σου απαράμιλλη. Από όλα αυτά όμως, κάνα δυο κρατώ: Το υπόδειγμα του ακαδημαϊκού άνδρα. Τη σύμπνοια, αφοσίωση και αγάπη των συνεργατών σου. Τη δυναστεία της σκέψης σου και την άνθιση των ιδεών σου. Τις αναμνήσεις των χιλιάδων παιδιών σου.

Και πώς θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τον πρώτο υπολογιστή που μας αγόρασες, τότε που γράφαμε μόνοι μας τα προγράμματά μας στην Κουντουριώτου; Θυμάσαι χαρά που κάναμε όταν πρωτοείδαμε το LOTUS 123; Πώς να ξεχάσουμε το ‘Σεμινάριο’; τα σαββατόβραδα στον πρώτο όροφο της Καραολή, όταν μια ομάδα «ατόμων με ειδικές ανάγκες», πολλές φορές με κρύο, βροχή, χιόνια και βρομόκαιρο, έρχονταν να ακούσουν πράματα που, τότε, ήταν δεκαετίες μπροστά από την εποχή τους;

Πολλά πράματα άλλαξαν από τότε Αντώνη. Όπως και η Πληροφορική. Σε θυμήθηκα την περασμένη βδομάδα, δίνοντας μια ‘δοκιμαστική’ διάλεξη σε 20 μεταπτυχιακούς φοιτητές. Ήταν όλοι μπροστά μου. Γελαστοί και αποφασιστικοί. Παρουσίασαν εργασίες, δουλέψαμε ασκήσεις ταυτόχρονα όλοι μαζί, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε, φτιάξαμε καφέ. Σχεδόν τους άγγιζα. Οι δύο όμως ήταν στην Αμερική, τρεις στη Σιγκαπούρη, ένας στο Λονδίνο και πολλοί άλλοι αλλού. Ήταν όλοι ηχητικά και οπτικά μπροστά μου. Στην οθόνη του υπολογιστή μου. Θα μπορούσαμε άραγε να φανταστούμε, το 1980 στην Κουντουριώτου, ότι 25 χρόνια μετά θα κάναμε μάθημα κατ’ αυτό τον τρόπο; Και τι άλλο έχουμε ακόμα να δούμε Αντώνη; Εσύ θα μου πεις.

Εύχομαι η Συντακτική Επιτροπή, και αυτοί παιδιά σου, να παρουσιάσει ένα Τόμο που θα αποτελεί απαστράπτοντα καθρέπτη του έργου σου, και λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση απ’ τη νεότερη γενιά. Και όσο τα χρόνια βαραίνουν στην πλάτη μας, τόσο οι σκέψεις αυτές αποκτούν ιδιαίτερη σημασία.

Να είσαι πάντα καλά.

ΗH