ΝΤΕΖΑΒΟΥ (γενική απεργία 1.10.2025)

Μια δουλίτσα είχα σήμερα το μεσημέρι στο κέντρο, και μια πρόσκληση για ένα ουζάκι στη Βαλαωρίτου.

Έτσι, λοιπόν πήρα το μετρό και κατέβηκα στο Σύνταγμα.

Και ώ του θαύματος!

Ντεζαβού.

1980.

"Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι. Ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη".

Τα συνθήματα, άπαντα όλα: μισθολογικά, εργασιακά, Γάζα, Παλαιστινιακό, Τέμπη.

"Γιατί διαμαρτύρονται"; με ρωτάει ένα ζευγάρι Άγγλων που περπατούσε δίπλα μου.

--"Για να ρίξουν τον Μητσοτάκη", τους απαντώ.

--"excuse me?" κάνει η κυρία

Της χαμογέλασα. Και μου το ανταπέδωσε με νόημα.

Τι άλλαξε άραγε σ' αυτά τα 40 χρόνια; αναρωτήθηκα όπως ανέβαινα την Κριεζώτου.

Άνοιξα το βήμα μου.

Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει.

ΗΧ

Please wait to be seated

Το πόσο περιφρονητικά βλέπουν οι Αμερικανοί την Ευρώπη το έκανε σαφές ο αντιπρόεδρος JD Vance, στη διάσκεψη ασφάλειας του Μονάχου τον περασμένο Φλεβάρη:

 «The threat that I worry the most about vis-à-vis Europe is not Russia, it’s not China… What I worry about is the threat from within: the retreat of Europe from some of its most fundamental values».

 Και φτάσαμε στα τωρινά.

 Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πέντε αρχηγοί κρατών, και ο ΓΓ του ΝΑΤΟ.

Ο Τραμπ έκανε τα πάντα για να τους μειώσει. Ούτε καν το όνομά τους δεν προφέρει.

--«Μπορείς να φέρεις μαζί σου και κάποιους ηγέτες του ΝΑΤΟ αν θες», λέει στον Ζελένσκι. «Στη συνέχεια θα συζητήσω με αυτούς που θα τύχει να βρίσκονται στην Ουάσιγκτον», είχε πει την Κυριακή.

--«Εμείς δε θα πάμε αν δε μας προσκαλέσει επισήμως», λένε αυτοί.

Και δεν τους προσκαλεί.

Με την ουρά στα σκέλια, εκείνοι όμως πάνε.

Πάνε ως τι;

--Γεια σας. Εδώ είμαστε κι εμείς.

Τον καγκελάριο της πανίσχυρης Γερμανίας των δύο ΠΠ, τις δύο πυρηνικές υπερδυνάμεις, τον Ευρωπαϊκό Νότο και Βορρά, και το ‘αφεντικό’ μας την Ούρσουλα, τους υποδέχεται η κυριούλα επί του πρωτοκόλλου. Τους βάζει σε ένα δωμάτιο να περιμένουν ώσπου οι δύο πρωταγωνιστές να τελειώσουν.

Μετά ο πρόεδρος θα τους μιλήσει.

Να τους ενημερώσει…

Και να ακούσει, ίσως, κάποιες τυχόν προτάσεις τους, από το αυτί της εισόδου.

Και έτσι τέλειωσε.

Έδειξε πως ξέρει όντως να κάνει deals: «Θα μιλήσεις με τον Πούτιν. Εγώ δε θα είμαι παρών. Αλλά κοιτάξτε να τα βρείτε. Γιατί θα περιμένω στη γωνία».

Θα αρκούσε να δει κανείς το ύφος των έξι  όταν, φεύγοντας, χτυπούσαν τον Ζελένσκι στον ώμο.

Δεν ξέρω τι είναι αυτά που ζούμε.

Δεν ξέρω πώς ο Ευρωπαίος πολίτης ανέχεται αυτή την Ευρώπη.

Ξέρω όμως καλά πως όποιος λέει αυτά που λέω χαρακτηρίζεται ως άπατρις γιατί «τα ίδια μπορεί να συμβούν και στην Κύπρο», όπως μας είπε σήμερα το πρωί ένα παπαγαλάκι.

Σε κανέναν δεν επιτρέπω να αμφισβητήσει τον φιλοευρωπαϊσμό μου˙ την αγάπη μου για τη μεγάλη μας πατρίδα. Όχι όμως αυτή την Ευρώπη. Όχι την Ευρώπη των ΛΟΑΤΚΙ και ότι αυτό σημαίνει μεταφορικά.

Ο έρωτάς μας είναι με την Ευρώπη που για 40 χρόνια υπηρετήσαμε. Με έργο χειροπιαστό και όχι με παπατζηλίκι ούτε αργομισθία.

Την Ευρώπη των Μιτεράν, Πρόντι, Ντελόρ, Κίννοκ, Σαντέρ και τόσων άλλων.

Ας έχει.

ΗΧ -- Τρίτη 19 Αυγούστου 2025

 

 

 

Grand Hotel Rimini

 

(Εδώ, το 1973, ο Φεντερίκο Φελίνι γύρισε το αριστούργημά του «Αμαρκόρντ»)

Άνοιξη 2022. Μάρτης. 

Έφερνα, οδικώς, το αυτοκίνητο από το Μπρίντιζι στο Ρότερνταμ. Πάνω από 2,000 χλμ. Όχι πως δεν υπήρχε άλλος τρόπος, αλλά ήταν ένα ταξίδι που ήθελα να κάνω. Χωρίς συνοδηγό. Bari, Pescara, Ancona, Bologna, Milano, Como, Lugano, Γενεύη, Άλπεις, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία. 

Γνώριζα βέβαια το Grand Hotel από κάποια καλοκαίρια που παραθερίζαμε στο γειτονικό Riccione. Έτσι αποφάσισα να διανυκτερεύσω (και να διημερεύσω την επομένη). Πρόκειται για ένα μυθικό ξενοδοχείο-ορόσημο που ανήκει σε μια άλλη εποχή. Τότε που αν το γυναικείο μαγιό  ήταν ψηλότερα από 20 εκατοστά πάνω από το γόνατο, έπεφτε πρόστιμο. Ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου το μετρούσε αυτό, πριν επιτραπεί στις κυρίες να μπουν στο νερό.

Το μέρος και οι κήποι του είναι ένα μουσείο- μια συλλογή από εξαίσιες αντίκες. Πάνω απ' όλα, όμως, αυτό που θα εντυπωσιάσει περισσότερο τον οξυδερκή επισκέπτη είναι η εκπαίδευση του προσωπικού: χαμηλοί τόνοι- σεβασμός- αποτελεσματικότητα, διακριτικότητα. Το καλύτερο παράδειγμα της περιβόητης ιταλικής φιλοξενίας. 

Ασύγκριτο. 

HX

 

Ο 'Βασίλης' μου ενηλικιώθηκε (21)

https://www.youtube.com/watch?v=nsWFOXDzcsg

Γεννήθηκε στη Σιγκαπούρη το 2004.

Και ποιος ξέρει; Ίσως εκεί να ολοκληρώσει τη διαδρομή του, σύντομα.

Καμιά 300ρια αρθράκια. 

Πολλά χαζά.

Τα άλλα μισά όμως ίσως να έβγαζαν ένα βιβλιαράκι.

Ξέρεις, από αυτά που πουλάνε στα καροτσάκια, στα Χαυτεία.

Ψάχνω επιμελητή και εκδότη. 

Όσοι πιστοί....

ΗΧ

ΕΠΑΝΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ (#REP)

 --Και ότι λέγαμε πού χάθηκε αυτό το κορίτσι, το καμάρι της Μάλτας, που με τις 500 χιλιάδες νομάτους της θα είναι ο κύριος χορηγός στα 800 δις του επανεξοπλισμού της Ευρώπης.

--Το έχει το νούμερο φαίνεται: γιατί κι ο Super Mario 800 δις ήθελε κι αυτός. Και μάλιστα κάθε χρόνο! Αν προσθέσουμε δε και τα 500 δις που θα δώσει ο νέος Καγκελάριος, φτάνουμε αισίως τα 2 τρις.

--Λεφτά υπάρχουν, που έλεγε κάποιος φίλος. Όμως, η εγκληματικότητα στα ύψη, και τις μεγαλουπόλεις μας δεν τις θυμάμαι ποτέ τόσο βρόμικες. Και τώρα, από κάπου αλλού θα πρέπει πάλι να κόψουμε για να βρούμε τα 800 δις ή, το πιο πιθανό, θα πρέπει να βάλουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη. Όχι όμως και η Ρομπέρτα. Ούτε η πολύ αγαπητή μου Ούρσουλα. Όχι γιατί δεν έχουν τσέπες, αλλά γιατί δεν πληρώνουν φόρους. Και το χειρότερο; Χωρίς να τις έχω εκλέξει (Ούρσουλα), αποφασίζουν αυτές για μένα πόσο βαθιά θα πρέπει να είναι η δική μου τσέπη.

--Αλλά και κάτι που με απασχολεί σοβαρά: Ποιανού παιδιά θα κρατήσουν τα καινούργια καρυοφύλλια που θα φτιάξουμε και θα τρέξουν στα 'χαρακώματα'; Σίγουρα όχι οι τέσσερις γιοι της αγαπητής μου 'ηγέτιδας', Ρομπέρτας. Τα παιδιά σηκώνουν το τουφέκι όταν πιστεύουν σε ένα ιδανικό. Είδαμε όμως πώς ψήφισαν τα παιδιά στις πρόσφατες Γερμανικές εκλογές για το 'ιδανικό Ευρώπη'.

--Οι αμυντικές δαπάνες μπορεί να έχουν Κεϋνσιανά αποτελέσματα, τονώνοντας την ενεργό ζήτηση με τα νέα εισοδήματα που δημιουργούν. Και αυτό θα ήταν καλό. Ποια 'ζήτηση' όμως όταν ο Ευρωπαίος στρέφει τα νώτα του στον καταναλωτισμό, το εμπόριο μειώνεται, ο προστατευτισμός αυξάνει, οι εφοδιαστικές αλυσίδες διαταράσσονται και η ανταγωνιστικότητα της ευρώπης έχει πάρει σταθερά την κατιούσα;

--Αν όμως η ζήτηση δεν τονώνεται, τότε αυτό που τονώνεται είναι ο πληθωρισμός. Αυτό θα είναι και το τελικό αποτέλεσμα. Ένα άθλιο αποτέλεσμα όμως, γιατί ο πληθωρισμός, διαβρώνοντας διαθέσιμα εισοδήματα, οδηγεί, χωρίς πολύ συζήτηση, σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση.

HH

Υ.Γ.: Αυτά και πολλά άλλα ακόμα αναλύουμε στην τελευταία μας δουλειά με τον Theo Notteboom, ελεύθερα προσβάσιμη από εδώ: Γεωπολιτική, ναυτιλία και λιμάνια. 

 

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία (πρωτοχρονιά 2025)

Δύσκολοι καιροί μπροστά μας. Ζούμε πλέον μέσα στο χάος, και δεν αναφέρομαι μόνο στις "εύφλεκτες περιοχές". Και το χάος δεν είναι προβλέψιμο, όπως είπε χθες στον Πούτιν ο Σι Τζινπίνγκ.

Η προνομιούχα λογική μας (όπως υπέροχα την αποκάλεσε σοφός φίλος) δεν μπόρεσε να υποτάξει τα ζωώδη ένστικτά μας. Ο άνθρωπος ήταν και παραμένει θηρευτής και δεν μπορείς να κλείσεις το λύκο στο μαντρί. Το μαντρί (οι νόμοι μας) είναι διάτρητο για να περνούν (και να θησαυρίζουν) οι επιτήδειοι εις βάρος όλων εκείνων που πίστεψαν και πιστεύουν πως ζουν σε φιλελεύθερες δημοκρατίες αξιών. Και το τσοπανόσκυλο (η εφαρμογή των νόμων) απουσιάζει. Όχι από αδυναμία, αλλά από επιλογή.

Το ενθαρρυντικό είναι πως, τελικά, το αρνί άρχισε να ξυπνά και να βλέπει την αλήθεια. Ας είναι αυτό το τελευταίο η ευχή και η ελπίδα τού 2025. Και ας ελπίσουμε πως ο μεγάλος στοχαστής Φρίντριχ Νίτσε είχε δίκιο όταν έλεγε πως «πρέπει να έχεις χάος μέσα σου για να γεννήσεις ένα αστέρι που χορεύει» (Man muss noch Chaos in sich haben, um einen tanzenden Stern gebären zu können).

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ

ΗΧ