Η σημασία της φλυαρίας

Στη διάρκεια του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο J.K. Galbraith ήταν υπεύθυνος για τη διαμόρφωση και τον έλεγχο των τιμών στην Αμερικάνικη οικονομία. Γράφει λοιπόν ο Galbraith σε ένα από τα βιβλία του πως, μια μέρα, τον προσέγγισε ένας βιομήχανος που κατασκεύαζε σόλες παπουτσιών. Μέσα από μία διατριβή 400 σελίδων, ο βιομήχανος προσπάθησε να του εξηγήσει πως χωρίς άρβυλα οι στρατιώτες δε θα μπορούσαν να πολεμήσουν ούτε, κατά συνέπεια, ο πόλεμος να κερδηθεί. Καθοριστική λοιπόν η σημασία των σολών και θα έπρεπε ως εκ τούτου να στηριχθεί με μια μικρή ‘επιδότηση’.

Συνήθως μας συνεπαίρνουν τόσο πολύ οι ‘σοφίες’ αυτών που γράφουμε, που γράφουμε ακατάσχετα, ιδιαίτερα σήμερα που η φλυαρία στο διαδίκτυο είναι τσάμπα.  Προσπαθούμε να βάλουμε σε ένα ‘κομμάτι χαρτί’ όλα όσα η κεφάλα μας λέει πως έχουν, ή θα έπρεπε -κατ’ αυτήν- να έχουν σημασία. Και το πιο ωραίο είναι πως, γράφοντας, είμαστε πεπεισμένοι πως και όλοι οι άλλοι θα δείξουν το ίδιο ενδιαφέρον για τις ‘εξυπνάδες’ μας όπως εμείς οι ίδιοι. 

Γράφουμε λοιπόν κατεβατά ολόκληρα που κανένας δε θα διαβάσει. Και για να μην απογοητεύσουμε τον επίδοξο ‘νομπελίστα’ που ιδροκοπά, κανείς μας δεν του λέει τη μαύρη αλήθεια: «μην το παιδεύεις φίλε μου˙ κανείς δε θα το διαβάσει. Κι αν θέλεις να μεταφέρεις κάτι σε κάποιο ακροατήριο, αντί για μια σελίδα, προσπάθησε να το πεις με 50 λέξεις». 

Θυμάμαι τον Ρόναλντ Ρήγκαν που έλεγε «μη μου φέρετε να διαβάσω τίποτα μεγαλύτερο από μιάμιση σελίδα διπλού διάστιχου» (double spaced)˙ ή τη Μάργκαρετ Θάτσερ που έλεγε στον επισκέπτη της «έχεις πέντε λεπτά να μου πεις περί τίνος πρόκειται».

Πολλά είπα.
250 λέξεις.

ΗΧ

Υ.Γ.: Θα ήταν παράληψη να μην πούμε πως η φλυαρία είναι κατά κάποιο τρόπο και χαρακτηριστικό της γενικότερης κουλτούρας μας. Αυτό που ένας Ιταλός φοιτητής μου θα πει σε μια σελίδα, ο Ολλανδός θα το πει σε μισή η και λιγότερο. Και οι δύο τρόποι έκφρασης είναι όμορφοι. Αρκεί να τους καταλάβεις, να τους μάθεις και να τους αγαπήσεις.