Navy SEALS, Team 6

"To find us you must be smart. To catch us you must be fast. To beat us you must be joking"

Γνώρισα ένα από τα παιδιά αυτά πριν από χρόνια, και έκτοτε είναι καλός και πιστός μου φίλος. Κορεάτης.

Όταν ήρθε ο καιρός να αποσυρθεί, λόγω ηλικίας, η αμερικανική κυβέρνηση του έκανε ένα δώρο: ένα υποβρυχιάκι από PVC, με μπαταρία, που έπαιρνε καμιά δεκαριά τουρίστες. Με αυτό, τους έδειχνε τον κοραλλιογενή βυθό, σε ένα μικρό νησάκι κάπου στη νότια Κορέα.

Όταν πρωτοδώσαμε τα χέρια, με κοίταξε διερευνητικά.

--Τι με κοιτάς; τον είχα ρωτήσει.
--Αποφασίζω πόσο χρόνο θέλω να σε σκοτώσω. Μου απάντησε γελώντας.
--Και πόσο χρόνο νομίζεις πως χρειάζεσαι; Τον ρωτώ.
--5 δευτερόλεπτα μου ανταπαντά, με ένα χαμόγελο που ακτινοβολούσε την απέραντη καλοσύνη του ανθρώπου που τα 'χει καλά με τον εαυτό του.

Η. Χαραλαμπίδης

Καινούργια περπατησιά;

Ανεξάρτητα του πώς δημιουργήθηκε το Ελληνικό χρέος –και εξακολουθώ να πιστεύω πως η ρήση Πάγκαλου ήταν η διαπίστωση της 10ετίας-, δεν υπάρχει κανείς σοβαρός σήμερα που να πιστεύει πως το χρέος είναι βιώσιμο, ιδιαίτερα σε μια οικονομία κατεστραμμένη, με ανύπαρκτη παραγωγική βάση και με ένα σκληρό νόμισμα όπως το ευρώ.

Απόπειρα αποπληρωμής τού χρέους με υψηλά δημοσιονομικά πλεονάσματα θα στραγγάλιζε την όποια πιθανότητα οικονομικής μεγέθυνσης. Εδώ συμφωνώ απόλυτα με τον κύριο Τσίπρα.  Με τη σειρά του, θα πρέπει όμως και αυτός να συνειδητοποιήσει πως η καραμέλα της ανάπτυξης παραπιπιλήθηκε (και όχι μόνο απ’ αυτόν). Η ανάπτυξη δεν επιτυγχάνεται με προεδρικά διατάγματα, αλλά περνάει μέσα από τα ανοικτά επαγγέλματα, ελεύθερες αγορές, ιδιωτικοποιήσεις, μικρό κράτος, και διεθνή ανταγωνιστικότητα. Το έργο όμως αυτό δεν είναι δυνατό να το φέρει εις πέρας μια κυβέρνηση μαρξιστών, απλά γιατί δεν το πιστεύει.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι αναδιάρθρωσης του χρέους, απόλυτα συμβατοί με τους Ευρωπαϊκούς κανόνες και αυτό αργά ή γρήγορα θα γίνει. Υπάρχει όμως και μία προϋπόθεση για την ανάληψη Ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών προς αυτή την κατεύθυνση: Να υπάρχει απέναντί τους ένας σοβαρός και αξιόπιστος συνομιλητής. Αλλά αυτή η αξιοπιστία καταστράφηκε, δυστυχώς, από μια ακατάσχετη μπαρουφολογία, απειρία και ερασιτεχνισμό.

Παρά τις ανανεωμένες φιλότιμες προσπάθειες του κυρίου Τσίπρα, είναι σε όλους γνωστό πως «καινούργια περπατησιά» δεν είναι δυνατή από κανένα γάιδαρο, πόσο μάλλον όταν αυτός έχει περισσότερα από 4 πόδια.

Η. Χαραλαμπίδης

Χασκογελά χωρίς να ξέρει τι φύλλο έχει

Μικρός έπαιζα χαρτιά.

Μου άρεσε το ποκεράκι, γιατί τα κατάφερνα αρκετά καλά στο να υπολογίζω πιθανότητες.
Θυμάμαι είχαμε ένα φίλο που έχανε συστηματικά. Με σημαδεμένη τράπουλα έπαιζε, και έχανε. Και διαρκώς γελούσε. Του είχαμε έτσι βγάλει το, ας πούμε, παρατσούκλι «αυτός χασκογελά χωρίς να ξέρει τι φύλλο έχει».

Πριν κάνα περίπου χρόνο, ο κύριος Τσίπρας δεν ήξερε να πει «καλημέρα» στα Αγγλικά. Τώρα τα καταφέρνει καλούτσικα, αν και είμαι σίγουρος πως πολλές απ’ τις δηλώσεις του σε ξένους δημοσιογράφους τις έχει αποστηθίσει. Το να πεις δυο λέξεις σε ξένη γλώσσα δεν είναι τόσο δύσκολο. Αυτό μαθαίνεται σχετικά εύκολα. Το δύσκολο είναι να καταλάβεις τι είναι αυτό που σου λένε. Αυτό απαιτεί πολύ χρόνο και εξοικείωση στη χρήση της γλώσσας.

Όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, ο κύριος Τσίπρας χασκογελά. Όλοι συνοφρυωμένοι τριγύρω του, κι αυτός χασκογελά. «Mα πού είναι το αστείο;» με ρωτάει ένα φίλος χθες το βράδυ. Το αστείο είναι πως δεν καταλαβαίνει γρι από αυτά που ακούει. Αν κανείς παρατηρήσει, θα δει πως σκύβει πάντα προς το μέρος του συνομιλητή του, προσπαθώντας να ακούσει καλύτερα.

Αν όλη αυτή την περίοδο των "διαπραγματεύσεων" (sic) χρησιμοποιούσε διερμηνέα, ίσως τώρα να είχαμε καταλήξει σε κάποια συμφωνία...

Λέω τώρα ‘γω, κουβέντα να κάνουμε.

Η. Χαραλαμπίδης