Καθαρή Δευτέρα

Θυμάμαι τον πατέρα μου...

Το Σάββατο το μεσημέρι έφερνε τις μάνvες και την καλούμπα.

Μόνο εκείνος ήξερε από πού τ’ αγοράζαμε.

Οι μάνες έπρεπε να είναι από οξιά. 110 εκ.

Και η καλούμπα κορδονέτο: Πλεξίδα που την ξέστριβα, για να μην μπερδευτεί ο σπάγκος στο μάζεμα, και που την τύλιγα μετά, με ‘οχτάρια’, σ’ ένα κομμάτι ξύλο.
Αν είχε μείνει τίποτα από πέρυσι, την ενώναμε και την κάναμε διπλή.

«πρόσεχε τους κόμπους γιατί θα σου μπερδευτεί ο σπάγκος στο μάζεμα».

Την Κυριακή τον κολλούσαμε.

Μπλε και άσπρες λαδόκολλες απ’ το ψιλικατζίδικο. Ελληνική σημαία.

Η Μαρίκα έφτιαχνε την αλευρόκολλα στην κουζίνα.

Η κυρ-Ασημίνα, από πολύχρωμες κόλες γλασέ, ‘έκοβε’ την ουρά, καθισμένη στη ντιβανοκασέλα της.
Μόνο εκείνος ήξερε να μετράει και να δένει τα ζύγια.

«άμα ζυγιάζεις σωστά, ο αετός δε θα σου κάνει ποτέ κοιλιά…»

Κρίμα.

Κρίμα που δεν είχα την ευκαιρία να τα διδάξω κι εγώ αυτά.

Σε άλλους.

Καλά Κούλουμα.

Η. Χαραλαμπίδης

Κώδικες

Με κατακρίνουν πολλοί αναγνώστες μου (ιδίως του «ισχυρού» φύλου…) πως συχνά κάνω ευτελή σχόλια, όπως το κασκόλ, τα πουκάμισα έξω, και τα μολύβια του κυρίου Βαρουφάκη. Κάποια φίλη μάλιστα μου είπε πως αυτό δε με τιμά.

Ανεξάρτητα του αν ψάχνω τιμητές, τώρα στα γεράματα, η απάντηση είναι απλή, αλλά, ίσως, και δύσκολα κατανοητή σε όσους δεν έχουν τέτοιες εμπειρίες.

Στην Ευρώπη λειτουργούμε με «κώδικες» και πολλοί απ’ αυτούς είναι απαραβίαστοι:

·       Οι ενδυματολογικές μας επιλογές.

·       Οι λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε για να πούμε κάτι.

·       Η εμμεσότητα (και όχι η αμεσότητα) στην έκφραση.

·       Το να διακόψουμε κάποιον που μιλάει.

·       Το να υψώσουμε τον τόνο της φωνής μας.

·       Το να ακούμε πολύ και να μιλάμε λίγο.

·       Το να μην κοιτάμε κάποιον κατευθείαν στα μάτια.

·       Το να ξέρουμε ποιου μπορούμε να πιάσουμε τον αγκώνα σε μια χειραψία και ποιου όχι.

·       Και πολλά ακόμα.

Ένα παράδειγμα. Στην πρώτη συνάντηση Τσίπρα-Merkel, η τελευταία τον είδε που ερχότανε αλλά δε διέκοψε τη συζήτησή της με τον Hollande που του είχε γυρισμένη την πλάτη. Ο κύριος Τσίπρας, αντί να περιμένει υπομονετικά ώσπου να γυρίσουνε, χτύπησε τον Hollande στην πλάτη, διακόπτοντάς τον, και αναγκάζοντάς τον να γυρίσει για να τον χαιρετίσει και έτσι να τον συστήσει στην Merkel.

Ευτελές το σχόλιο αλλά κεφαλαιώδους σημασίας για τους ‘κώδικες’ με τους οποίους λειτουργούμε. Αν τους γνωρίζαμε τα πράματα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά. Γιατί θα μας έβλεπαν σαν «μέλος της ομάδας» και όχι σαν τον παρείσακτο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και αντιμετώπισης.

Δεν είναι δύσκολο να μάθουμε τους κώδικες αυτούς. Λίγη εμπειρία χρειάζεται. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούμε να τους αγνοούμε περιφρονητικά. Διότι εξίσου περιφρονητικά θα μας αγνοήσουν και οι άλλοι.

Αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε αυτούς τους συμβιβασμούς, καλύτερα να το κλείσουμε το μαγαζί και να ασχοληθούμε με τα ποιήματα και τα ηλιοβασιλέματα του κυρίου Κουράκη.

Τα ηλιοβασιλέματα της Αίγινας ίσως. Όχι όμως των Βρυξελλών.

Η. Χαραλαμπίδης

ΞΥΠΝΑ ΒΑΣΙΛΗ: (Αν)ισόρροπα πράματα

ΞΥΠΝΑ ΒΑΣΙΛΗ: (Αν)ισόρροπα πράματα: Πολλές φορές, ξεκινώ τις διαλέξεις μου με το εξής ανέκδοτο: Αν ρωτήσεις έναν οικονομολόγο, μηχανικό, δικηγόρο πόσο κάνει 2+2 θα πάρεις τ...

(Αν)ισόρροπα πράματα

Πολλές φορές, ξεκινώ τις διαλέξεις μου με το εξής ανέκδοτο:

Αν ρωτήσεις έναν οικονομολόγο, μηχανικό, δικηγόρο πόσο κάνει 2+2 θα πάρεις τις εξής απαντήσεις:

• Οικονομολόγος: εξαρτάται από τις διεθνείς τιμές πετρελαίου.
• Μηχανικός (αφού πρώτα βγάλει από την τσέπη το μηχανάκι του): 4.00000000000
• Δικηγόρος: Εσείς πόσο θα θέλατε να κάνει;

Μας είπε χθες ο υπουργός οικονομικών ΓιάΝΝΝης Βαρουφάκης πως για να επιχειρήσει μία πρόβλεψη του πού θα μπορούσε να διαμορφωθεί φέτος το πρωτογενές έλλειμα (πλεόνασμα) χρειάζεται να ξέρει τη μακροδυναμική της οικονομίας και την (αν)ισορροπία αποταμιεύσεων-επενδύσεων. 

Μα γι αυτό αγαπητέ ΓιάΝΝΝη δεν χρειάζεσαι μαθηματική στατιστική, ούτε θεωρία παιγνίων. Γιατί μηδέν από μηδέν ίσον μηδέν και αυτή είναι –και θα παραμείνει- η μόνη δυναμική ισορροπία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Ευτυχώς που –όπως μας είπες- μιλάς με δικηγόρους και έτσι μπορείς να τους λες ό,τι σου κατέβει. Διαφορετικά, θα αντιμετωπίζαμε πλεόνασμα από λεμονόκουπες και τεράστιο έλλειμα σοβαρότητας.

Η. Χαραλαμπίδης

Ανάσα αξιοπρέπειας

Τέρμα το μνημόνιο. Τώρα έχουμε "τρέχουσα διευθέτηση" (existing arrangement).

Τέρμα και η τρόικα. Τώρα έχουμε θεσμούς.

Καθρεφτάκια και χάντρες για τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Λεφτά γιοκ έως ότου ολοκληρωθεί η αξιολόγηση.

Μηδενική εμπιστοσύνη όλης της Ευρώπης, προς μια ανεύθυνη και άπειρη κυβέρνηση.

4 ακόμα μήνες αβεβαιότητας, για να μας βάλουν τελικά σε ένα νέο, χειρότερο, μνημόνιο.

Αν, μέχρι τότε, είμαστε ακόμα στο ευρώ.

Στις 25 Γενάρη οι Έλληνες ανέλαβαν τις ευθύνες τους.

Τώρα ας σταθούν μπροστά στον καθρέφτη τους.

Αλλά ακόμα και το σάλιο μας τέλειωσε.

Η κυβέρνηση ζήτησε μια τελευταία «ανάσα αξιοπρέπειας».

Το μόνο αξιοπρεπές που έχει να κάνει στο σημείο αυτό είναι να υποβάλλει την παραίτησή της.

Η. Χαραλαμπίδης

Open Letter to Jeroen Dijsselbloem on Greece

Dear Mr. Dijsselbloem,

The “real” Greek problem is by no means one of finding a solution to servicing the country’s sovereign debt. Undoubtedly, a number of solutions could be considered by the Eurogroup. The real problem is whether a radical left government could be entrusted to implement all those critical economic reforms necessary to transform the economy into a modern European one, able to grow and thus able to service its debt. And by reforms, as we all understand them in Europe, I refer to privatizations; smaller public sector; free markets and open professions.

The new Greek government bases its negotiating strategy onto two axes: a) that the Greek problem is not really a Greek problem but a European one; b) that time is needed to overcome the humanitarian crisis that plagues Greece now for five years.

As regards the first axis, the argument holds little water for it to be taken into further consideration: Europe will address its challenges at the right time and place, and not because a political change, in just one of its smaller member states, has taken place.

The issue of a Greek humanitarian crisis instead, for whatever reason this has ensued, is a fact, and indeed a serious problem which threatens the social cohesion of this proud nation; a nation that has given us the foundation of western culture, and a nation that rightfully belongs to our European family. For most, Europe without Greece would be unimaginable. Europe, in the spirit of its famous ‘solidarity’, needs to earnestly address this issue, and it has both the means and the knowhow to do so.

Mingling things together has rarely led to solutions. I therefore propose a clear separation of issues, such that further progress could be made in an emerging deadlock: Europe should immediately agree on a generous humanitarian assistance plan, totally independently of the discussions on servicing the Greek debt, as long as the Greek government commits to undertake all necessary “economic” reforms, as detailed above, that would enable the transformation of its economy into a modern and internationally competitive one, able to survive and grow under our common currency.

Sincerely,

Professor HE Haralambides

Erasmus University Rotterdam 

Γιατί;

Όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που ο Καραμανλής μας έβαλε στην ΕΕ, δεν κάναμε την παραμικρή προσπάθεια (όπως έκαναν όλοι οι άλλοι) να καταλάβουμε τους εταίρους μας. Να τους προσεγγίσουμε. Να τους «διαβάσουμε». Αντίθετα, και παρά τον πακτωλό των χρημάτων που εισέρρεαν κάθε χρόνο, για μας ήταν πάντα οι κουτόφραγκοι που «έπρεπε» να πληρώνουν. Οι αστείοι με το πέδιλο και την κάλτσα που κοιμόντουσαν με τις κότες. Ενώ εμείς, για να επαναλάβω μεγαλόσχημους πολιτικούς μας, πιστεύαμε πως «το να είσαι Έλληνας είναι τίτλος τιμής».

Είναι αλήθεια πως το σχολείο δεν μας έδωσε πολλά. Αλλά δεν κάναμε κι εμείς καμιά προσπάθεια να μάθουμε από μόνοι μας και να βελτιωθούμε. Όταν κάθε χρόνο κατατίθεται ο Προϋπολογισμός, οι συμπολίτες των Dijsselbloem και Schäuble, που τόσο πολύ έχουμε λοιδορήσει, θα διαβάσουν τουλάχιστον την εισηγητική έκθεση. Η δική μας πληροφόρηση επί του θέματος είναι από την Τατιάνα και την Ελένη, και από τον Φώτη και τη Μαρία.

Έτσι, βρεθήκαμε σε μία αδιέξοδη κατάσταση χωρίς να μπορούμε να την ερμηνεύσουμε. Χωρίς να καταλαβαίνουμε τι μας συμβαίνει. Προσκολλημένοι σε μια αριστερίστικη ιδεοληψία κάποιας «δημοκρατίας» δικαιωμάτων χωρίς υποχρεώσεις, την ιδεοληψία του «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου», πιστέψαμε πως όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας, και πως το μόνο που επιδιώκουν είναι να μας εξαθλιώσουν κι άλλο, για να μας αγοράσουν έτσι μπιρ παρά. Και ο πόνος έγινε αυτοκαταστροφικός θυμός: Το 72% των Ελλήνων επιθυμεί σύγκρουση με την Ευρώπη, και ό,τι ήθελε προκύψει. Ο θεός να βάλει το χέρι του...

Είναι αλήθεια πως πονέσαμε. Και αυτό γιατί δεν μπορέσαμε ποτέ να καταλάβουμε πως δεν μπορείς να αμείβεσαι περισσότερο από την αξία αυτού που παράγεις. Και εμείς, τα τελευταία 20 χρόνια, δεν παράγουμε τίποτα. Το θεωρήσαμε άδικο ότι οι μισθοί στη Γερμανία είναι τριπλάσιοι των δικών μας. Αλλά ακόμα και σήμερα, οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουμε ότι οι Γερμανοί παράγουν τις Porsche Cayenne του κυρίου Βαρουφάκη, ενώ εμείς παράγουμε (επιδοτούμενα) καπνά και βαμβάκι.

Και έτσι βρέθηκε ένας λαϊκιστής, όπως γίνεται πάντα, που ήξερε να μιλάει. Ο κύριος Τσίπρας. Κερδοσκόπησε πάνω στον πόνο, γνωρίζοντας πως απευθυνότανε σε ένα λαό που, μη μπορώντας να αξιολογήσει, θα ενεργούσε παρορμητικά, πιστεύοντας στο μόνο που του είχε απομείνει: την Ελπίδα.

Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Η. Χαραλαμπίδης

LETTER TO WALL STREET JOURNAL

Sir:

What a serious political party should have done before the elections would be to present its economic plan both to the electorate and to its creditors, soliciting their views and possible consent.

Most definitely a responsible political party should not mislead voters with fairytales, in order to steal their vote, and then present this vote to creditors as a fait accompli, so as to retrench from former financial agreements.

Before the elections, the SYRIZA government told us that it has a plan (even two). This plan should thus be presented to the europgroup of next week for evaluation. If the plan has merit, “bridge funding” could possibly be discussed.

Unfortunately, such a plan does not exist other than the intentions of the 2% to save the 98% of Europe, showing it the way ahead (sic) towards a “New Europe with Tsipras”.

There is a limit to how much a nation can allow its leaders to ridicule it.

Sincerely,

Professor HE Haralambides

Erasmus University Rotterdam

Αέρας (απ)αισιοδοξίας

Το "δια ταύτα" όλων των συνομιλητών μας είναι το ίδιο: η ανάπτυξη έρχεται μόνο μέσα από μεταρρυθμίσεις. Και αυτές, όπως τις εννοούν όλοι οι συνομιλητές μας, συνίστανται σε ιδιωτικοποιήσεις, μικρότερο Κράτος, ελεύθερες αγορές και ανοιχτά επαγγέλματα. 

Αντίθετα, αυτό που εννοεί ως 'μεταρρυθμίσεις' ο κύριος Τσίπρας είναι η πάταξη του πελατειακού κράτους, της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής. Καλά είναι όλα αυτά και να τα πολεμήσει. Αλλά ας μην παίζουμε με τις λέξεις γιατί δε θα μας βγάλει πουθενά. 

Επίσης, ας σταματήσει πια αυτό το αστείο πως όλοι πρέπει να είμαστε στην ίδια πλευρά του τραπεζιού για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα που λέγεται Ευρώπη. Γελάνε όλοι με αυτό το επιχείρημα που πετάει την καυτή πατάτα μας σε άλλους. 

Οι Γάλλοι χθες ζήτησαν να τους πούμε, μέσα στις επόμενες μέρες, τι θα κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε τα τρέχοντα προβλήματά μας των επομένων εβδομάδων. Την Ευρώπη θα την σώσουμε αργότερα!

Εν κατακλείδι, αυτόν τον αέρα αισιοδοξίας που προσπαθούν δυο μέρες τώρα να μας πείσουν τα ΜΜΕ πως έχει αρχίσει να φυσσάει, εγώ δεν τον βλέπω.

Η. Χαραλαμπίδης

Repayment of the Greek debt

LETTER TO BLOOMBERG

Mr. Tsipras and Europe speak two different languages. 

When Europe talks about "reform" (μεταρρυθμίσεις), they mean privatizations, retrenchment of the public sector, and a modern European Economy. To these, Mr. Tsipras has already said emphatically NO. The reforms of Mr. Tsipras, as he explains them, consist of fighting corruption and tax evasion. 

The Economy of public enterprises and the large State which Mr. Tsipras envisages can in no way lead, today, to growth and development. And without these two, the Greek debt cannot be repaid. As simple as that.

H. Haralambides