Κεντροδεξιές ετικέτες – κεντροαριστερά σημαιάκια

Σαν λαός είμαστε από τους πιο φανατικά πολωμένους που έχω γνωρίσει: Καραμανλής-Παπανδρέου. Καραμανλής ή τανκς. Ευρώ ή δραχμή. Κεντροδεξιός-Κεντροαριστερός. Μνημονιακοί-Αντιμνημονιακοί. Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. κόκκινο ή μαύρο. Ένας φανατισμός που όχι μόνο φτάνει στα άκρα αλλά και που πολλές φορές τα διογκώνει. Μαύρα στειλιάρια από τη μια, κόκκινα γκαζάκια από την άλλη.  Καίγεται και λεηλατείται η Αθήνα από την μια, κάνουμε μαύρους στο ξύλο τους μετανάστες από την άλλη.

Αν συνδυαστεί αυτό με τον εκρηκτικό χαρακτήρα μας, με το «δράμα» που θα πρέπει να χαρακτηρίζει ακόμα και την πιο ασήμαντη έκφανση της ζωής μας, με τα χέρια μας που έχουν αντικαταστήσει το στόμα μας, με το σπαθί μας που δεν σηκώνει μύγα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;», τότε δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι ίσως είμαστε ο πιο ατομικιστής λαός στον κόσμο. Ένας λαός που η λέξεις «συνεργασία» και «συνεννόηση» δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό του.

Κι όμως. Ο λαός αυτός δηλώνει πως είναι διατεθειμένος να κυβερνηθεί από μαρξιστές. Είμαστε κάτι σαν δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ να πούμε: Όσον αφορά στα δικαιώματά μου, και στα όσα κλείνει η πόρτα μου, είμαι όχι μόνο νεοφιλελεύθερος αλλά ανήκω στην Άγρια Δύση. Όταν όμως πρόκειται για τις υποχρεώσεις μου, δηλαδή για τα δικαιώματα των άλλων, τότε μπορεί να φτάσω μέχρι και στο αντάρτικο πόλης για να τις αμφισβητήσω.

Με την κατάθεση του προϋπολογισμού, ο μέσος Ολλανδός θα διαβάσει και θα συζητήσει τουλάχιστον την εισηγητική έκθεση. Πόσοι από ‘μας θα έκαναν κάτι τέτοιο; Εμείς αρκούμαστε στον πόλεμο των ετικετών: Μνημονιακός-Αντιμνημονιακός. Έγραφε κάποτε ο J.K. Galbraith πως εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο πέθαναν στο όνομα του Κεφαλαίου του Μαρξ, χωρίς να έχουν δει καν το εξώφυλλο του βιβλίου.

Ζούμε λοιπόν κολλώντας ετικέτες. Μπαίνοντας σε κουτάκια. Ανεμίζοντας σημαιάκια: «ου-ου-ου, Αυτέ μπορείς, εσύ μας οδηγείς». Αγέλη πίσω από συνθήματα επιτηδείων λαοπλάνων. Χωρίς κρίση και ανάλυση. Γιατί αυτά δε μας τα δίδαξαν ποτέ στο σχολείο. Ένα σχολείο, και ένα πανεπιστήμιο, που παρήγαγε φθηνή εργασία για τις επιχειρήσεις αυτών που έστελναν όμως τα δικά τους τα παιδιά στο Ήτον και στο Χάρβαρντ.

Μας αρέσει δε μας αρέσει, η παγκοσμιοποίηση άλλαξε τον κόσμο. Και η αλλαγή αυτή είναι μονόδρομος. Ο κόσμος πλέον, οι επιχειρήσεις, οι πολιτικές, οι αρχές οι ίδιες που μας διέπουν, συγκεντρώνονται, δεν αποκεντρώνονται. Είμαστε σε αναζήτηση ηγετών, και όχι πολυσυμμετοχικών, αυτοδιαχειριστικών μπουρδολογιών που ευτυχώς μας τέλειωσαν 25 χρόνια πριν σαν σήμερα. Όπως θα πρέπει να μας τελειώσουν κάποτε και τα σημαιάκια. Στη θέση τους ας βάλουμε μια θεμελιώδη αρχή που όποιος αρνείται να την δεχθεί είτε δεν καταλαβαίνει ή σκόπιμα και λαϊκίστικα παραπληροφορεί: Η επιβίωση ενός λαού σήμερα εξαρτάται από την αποτελεσματικότητα του, και την διεθνή ανταγωνιστικότητα των αγαθών και υπηρεσιών που παράγει. Τίποτα άλλο. Αν δεχθούμε την αρχή αυτή, λίγο με απασχολεί πώς θα ονομάσουμε τη «συνταγή»: κεντροδεξιά, κεντροαριστερά, σοσιαλδημοκρατία ή αυγολέμονο. Γιατί η συνταγή θα κριθεί τελικά εκ του αποτελέσματος.

Και κλείνω με μια δεύτερη, απαράβατη αρχή: Μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα δεν γίνεται. Κάποτε θα έρθει ο λογαριασμός. Το κοινωνικό κράτος, όπως το έχουμε ζήσει πολλοί από ‘μας στη δυτική Ευρώπη, η σοσιαλδημοκρατία ή η κεντροαριστερά όπως θα το αποκαλούσαν κάποιοι άλλοι, βασίζεται τόσο στα δικαιώματα του πολίτη όσο και στις υποχρεώσεις του. Σίγουρα όμως δεν είναι η κοινωνία του ‘πατερούλη’ που, με δανεικά, «οφείλει» να παρέχει τον δίωρο φραπέ μας με τα πόδια στην καρέκλα. Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα ήταν η χώρα μας, αν τον χρόνο που αναλώσαμε στον Χαϊκάλη και τον Καμμένο, ή στο αν και κατά πόσο θα εκλέξουμε Πρόεδρο, τον είχαμε αφιερώσει ο καθένας στη δουλειά του.

Το κοινωνικό κράτος δημιουργείται μόνο μέσα από σκληρή και αποτελεσματική δουλειά. Όχι με δανεικά, ούτε με μεταμεσονύχτιες ζεϊμπεκιές. Πρώτα δημιουργούμε και μετά αποφασίζουμε πώς θα μοιράσουμε τον πλούτο. Το αντίθετο μας χρεοκόπησε και καλά θα κάνουμε να το καταλάβουμε κάποτε.

Αν συμφωνήσουμε στις δυο αυτές αρχές, οι ετικέτες θα έχουν πλέον θέση μόνο στο μπακάλικο του Τάσου στη γωνία, και τα σημαιάκια στις εθνικές μας παρελάσεις. Αλλά εκεί, θα είναι μόνο γαλανόλευκα.

Η. Χαραλαμπίδης

Υ.Γ. Διαβάζω ήδη τον αντίλογο: Δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών. Το θέμα όμως της φορολογικής πολιτικής είναι ίσως από τα δυσκολότερα κεφάλαια των κοινωνικών επιλογών (public choice). Ίσως το πιάσουμε κάποια άλλη φορά, μα όχι σήμερα.

Το «Παρών» μας τέλειωσε

Η απόφαση του Σαμαρά κατά της οποιασδήποτε συνεννόησης με τον ΣΥΡΙΖΑ με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Κάτι τέτοιο, αλλά και το ‘κλείσιμο του ματιού’ στο ΣΥΡΙΖΑ των διαφόρων άλλων, θα διευκόλυνε τη στροφή του αναποφάσιστου ψηφοφόρου προς τον ΣΥΡΙΖΑ: «ε,, αφού στο τέλος θα τα βρούνε, no problem». 

Ο μόνος τρόπος να γυρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στα Εξάρχεια και στο 3% του είναι η απομόνωση. 

Ο ψηφοφόρος πρέπει, προεκλογικά, να τεθεί απέναντι σε ξεκάθαρες επιλογές. 

Και το μόνο που θα πρέπει να κάνει, πριν ξεκινήσει το πρωί για την κάλπη, είναι να κοιτάξει τα παιδιά του στα μάτια. 

Το ίδιο που θα πρέπει να κάνουν και οι διάφοροι ‘ανεξάρτητοι’ στην τρίτη ψηφοφορία. 

Τι θα γίνει μετεκλογικά, αυτό είναι άλλο θέμα.  

Ο κυρίαρχος λαός θα έχει όμως αναλάβει τις ευθύνες του και θα έχει αποφασίσει. 

Το να μη θέλει να σωθεί είναι δικαίωμά του. Όπως δικαίωμα του είναι να λέει όχι και σε «αυτόκλητους σωτήρες». Από αυτούς έχουμε μπουχτίσει τα τελευταία 40 χρόνια. 

Η απόπειρα σωτηρίας της χώρας έχει και αυτή τα όρια της, που λέγονται ‘εκλογές’. 

Τα κόμματα να ζητήσουν την ψήφο του λαού γι αυτό που είναι και όχι γι αυτό που θα μπορούσαν να γίνουν μετεκλογικά. 

Κανείς νερό στο κρασί του άλλου! 

Σύσσωμη η ευθύνη στον Ελληνικό λαό.

Η. Χαραλαμπίδης

Νουθεσίες Juncker και σκληρά καρύδια

Με την ανακοίνωση της επίσπευσης των διαδικασιών για την εκλογή προέδρου ξεκίνησε μια πρωτοφανής δραστηριότητα «νουθεσίας» του Ελληνικού λαού για τις καταστροφικές συνέπειες μιας ενδεχόμενης επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές. Σχεδόν όλοι οι εταίροι μας, σε ανώτατο επίπεδο, ΜΜΕ, αγορές, οίκοι αξιολόγησης, επενδυτές, η κατάρρευση του χρηματιστηρίου, οι πάντες και τα πάντα, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου.

Ούτε συντονισμένη όμως είναι η συγχορδία αυτή, ούτε θεωρία συνωμοσίας είναι. Είναι απλά έκφραση μιας εντονότατης και απόλυτα δικαιολογημένης ανησυχίας: Δεν είναι εκ των πραγμάτων δυνατόν, στην Ευρώπη του σήμερα, ένα κράτος μέλος να πέσει στα χέρια μαρξιστών-λενινιστών, όσο αδέξια και αντιφατικά να προσπαθούν οι τελευταίοι να κρύψουν αυτό που είναι. Είναι επίσης λογικό, Ευρωπαίοι φορολογούμενοι, που δεν μας δάνεισαν με το ζόρι αλλά με μεγάλη δυσκολία και πολιτικό κόστος, και με επιτόκια όχι τοκογλυφικά αλλά του 1/4 αυτών που θα βρίσκαμε σήμερα στις αγορές, να θέλουν να πάρουν τα λεφτά τους πίσω.  

Ο καταιγισμός όμως αυτών των δηλώσεων με βρίσκει αντίθετο. Απλά, γιατί αυτοί που γνωρίζουν τον Έλληνα, γνωρίζουν επίσης πως μια τέτοια «πίεση» θα μπορούσε εύκολα να επιφέρει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα, και να ρίξει έτσι με βεβαιότητα τη χώρα στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Το επιχείρημα του κόσμου: «ό,τι είχα να χάσω το ‘χασα» είναι εκκωφαντικό και δε θα πρέπει να αγνοηθεί.  

Όπως είπε ο Σόιμπλε, η απόφαση επίσπευσης των προεδρικών εκλογών ήτανε σωστή. Όχι γιατί ο Σαμαράς πιστεύει πως θα μαζέψει τους 180, αλλά γιατί αυτός είναι ο πιο αξιοπρεπής τρόπος να παραδώσει τη χώρα στις επιλογές του Ελληνικού λαού. Να θέσει το μέλλον της χώρας τόσο κάτω από την ευθύνη των αμφιταλαντευόμενων (γιατί άραγε…) ανεξάρτητων βουλευτών, όσο και στην κρίση του Έλληνα που θα κληθεί σύντομα να αποφασίσει. Και αυτός δε χρειάζεται νουθεσίες, ούτε συμβουλάτορες. Είναι κυρίαρχος και σοφός. Όπως είπα παραπάνω, όσοι έχουν παιδιά ξέρουν καλά πως οι νουθεσίες φέρνουν συχνά το αντίθετο αποτέλεσμα.

Ο λαός έχει ιστορική μνήμη. Γνώρισε το ΠΑΣΟΚ του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και του «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Και γνώρισε επίσης το ΠΑΣΟΚ του «λεφτά υπάρχουν» του σοσιαλιστή Γιώργου Παπανδρέου, που έφερε το ΔΝΤ και τα πιο νεοφιλελεύθερα μνημόνια που έχει γνωρίσει ποτέ ο αναπτυσσόμενος κόσμος (για να ‘μαστε δίκαιοι, οι περισσότερες μεταρρυθμίσεις ανά τον κόσμο γίνανε από σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. Όχι από συντηρητικές. Πολλές φορές "η Δημοκρατία" απαιτεί να χρυσωθεί πρώτα λιγάκι το χάπι…).

Η κυβέρνηση Σαμαρά θα περάσει έτσι στην ιστορία όχι ως η κυβέρνηση που έχασε τις εκλογές, αλλά ως η κυβέρνηση που, αφού έκανε ό,τι έκανε, καλώς ή κακώς, για την ανάταση της χώρας και την εξάλειψη μιας σταλινιστικής οικονομίας που δεν υπάρχει σήμερα σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης, παρέδωσε τη χώρα και το μέλλον της στην κρίση του Ελληνικού λαού. 

Ο λαός γνωρίζει καλά τι σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ. Και αν αυτό θέλει, αυτό θα γίνει. Χωρίς νουθεσίες, καθρεφτάκια και χάντρες. Πραγματικά, αυτή τη φορά, ο Ελληνικός λαός θα κληθεί να σταθεί ενώπιον των ευθυνών του και του μέλλοντος των παιδιών του.

Και ο κύριος Τσίπρας θα βάλει τελικά την πολυπόθητη γραβάτα. Όσο για τις περίφημες αριστερές συνιστώσες του, αυτές θα τις πετάξει στο καλάθι των αχρήστων τη δεύτερη κιόλας μέρα των εκλογών. Γιατί κυβέρνηση με γκαζάκια και μπαχαλάκηδες δεν γίνεται.

Και τότε θα γίνει το «έλα να δεις».

Ηρακλής Χαραλαμπίδης

Ν. Ρωμανός και Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας

Στρατός (αριστερών) γιατρών και δικηγόρων διατείνονται πως, με βάση τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας, η υποχρεωτική σίτιση του Ν. Ρωμανού είναι παράνομη. Ούτε γιατρός είμαι ούτε δικηγόρος και πιθανώς να σφάλω στη δική μου ‘ανάγνωση’ του νόμου. Αν σφάλω, ας με διορθώσουν οι ειδικοί.

Η παράγραφος 1 του Άρθρου 12 του ΚΙΔ λέει: «Ο ιατρός δεν επιτρέπεται να προβεί στην εκτέλεση οποιασδήποτε ιατρικής πράξης χωρίς την προηγουμένη συναίνεση του ασθενή».

Αν και το άρθρο δεν ορίζει τι συνιστά ‘ιατρική πράξη’, αναμφίβολα αυτή είναι μια πράξη που θα μπορούσε να υποβάλει τον ασθενή έστω και σε μικρό κίνδυνο. Σίγουρα όμως δεν θα μπορούσε να νοηθεί ότι είναι πράξη που, χωρίς κανένα κίνδυνο, αποσκοπεί στο να βγάλει τον ασθενή από κίνδυνο που ό ίδιος έχει επισείσει στον εαυτό του.

Τέλος, η Παράγραφος 3β του ίδιου Άρθρου αναφέρει πως: «κατ’ εξαίρεση δεν απαιτείται συναίνεση στην περίπτωση απόπειρας αυτοκτονίας». Και αν αυτό που κάνει ο Ν. Ρωμανός δεν είναι απόπειρα αυτοκτονίας, ας μου εξηγήσει κάποιος ειδικός τι ακριβώς είναι.

Η. Χαραλαμπίδης

Το πρόσωπο του καπιταλισμού

Τον κοίταζα για αρκετή ώρα, σκεπτόμενος αν θα έπρεπε να πάρω αυτή τη φωτογραφία και να γράψω δυο γραμμές.

Εντωμεταξύ, ο ιδιοκτήτης του γιωτ τον είδε, κατέβηκε, τον ξύπνησε, και του έδωσε ένα 50ρικο.

Χάρηκα που είχα προλάβει να βγάλω τη φωτογραφία.

Γιατί επιβεβαιώνει αυτά που γράφω 30 χρόνια τώρα:

Είναι υποχρέωση αλλά και εξυπνάδα του καπιταλισμού το να επιστρέφει κάτι.

Με τον οποιονδήποτε τρόπο. Λίγο ή πολύ. Μικρό ή μεγάλο.

Όχι από το εισόδημα, γιατί αυτό τον χρεοκοπεί, αλλά από τον πλούτο, που έχει συσσωρεύσει.

Όχι εταιρικά, αλλά ιδιωτικά.

Και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω για άλλη μια φορά με τον Milton Friedman:

«Αλλοίμονο στον καπιταλιστή που έχει σαν στόχο το ό,τιδήποτε άλλο εκτός από τη μεγιστοποίηση του κέρδους του».

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Και μη με ρωτήσεις Βασίλη για την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη. Αυτή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα καλά υπολογισμένο λειτουργικό κόστος. 

  

Μέρα είν’ ακόμα έξω

Εγκατεστημένοι στον καναπέ, με ένα παγωμένο μπουκάλι Αυστραλέζικο viognier και ένα Cohiba No 4. Μεσάνυχτα. Σάββατο 14 Ιουνίου 2014. Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου. Ιταλία-Αγγλία 2-1. Το καλοκαιράκι στο φόρτε του στο Ρότερνταμ. Μοσχοβολάει ο κήπος της Ντόλης απ’ την ορθάνοιχτη πόρτα της βεράντας.

--Ρε για δες, μεσάνυχτα και ακόμα μέρα είναι έξω.

-- Αα, πήγε 12; Τότε μπορώ να σου πω happy father’s day.

-- Ευχαριστώ.

-- Ήθελα και κάτι να σου πάρω, αλλά με τις εξετάσεις και το διάβασμα πού μυαλό.

-- Δεν πειράζει. Η σκέψη είναι που μετράει.

Δεν λέμε πολλά όταν είμαστε οι δυο μας. Ποτέ δε λέγαμε πολλά. Ασήμαντα πραματάκια μόνο λέμε. Πού είναι και τα πιο σημαντικά.

Μέρα είναι ακόμα έξω.

-- Να κι ο παλαβός ο Μπαλοτέλι.

-- Σέντρα. Αρχίζει το μάτς.

Μέρα είναι ακόμα έξω.

Η. Χαραλαμπίδης