Μπορώ να πάρω μια μπανάνα;

Συμφωνώ σε όλα όσα γράφεις παρακάτω (βλ. het leven arbeid is) μου γράφει ένας φίλος. Υπάρχει ελπίδα;

Πιστεύω πως ναι. Και η ελπίδα αυτή λέγεται «σκληρή δουλειά» που, σε συνδυασμό με το δαιμόνιο της φυλής, θα μπορούσε να μας κάνει να μεγαλουργήσουμε. Επίσης, οι λέξεις «κουβαρντάς» και «κιμπάρης» δεν υπάρχουν σε άλλες γλώσσες.

Θυμάμαι, κάποτε, όταν ο Ευκλείδης ζούσε μόνος του, ήρθε μια φορά στο σπίτι. Άνοιξε το ψυγείο και ρώτησε την Ντόλη αν θα μπορούσε να πάρει μια μπανάνα… Εμβρόντητοι μείναμε και οι δύο! «Μα παιδί μου», του λέει η Ντόλη, «ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, και τη ζωή μας ακόμα, δικά σου είναι. Γιατί ρωτάς;».

Όταν η Ολλανδέζα πάει στο σουπερμάρκετ αγοράζει δυο μπανάνες και τρία μήλα. Δεν υπερχειλίζει το καροτσάκι, για να πετάξει μετά τα μισά.

Οι φοιτητές μου πάνε με το ποδήλατο στο νότιο Ρότερνταμ, μισή ώρα δρόμο, για να κουρευτούνε με ένα ευρώ λιγότερο.

Εμείς τα κοροϊδέψαμε κάποτε αυτά. Εμείς θέλαμε μεζονέτες και τζιπ, με δανεικά, και κλέβοντας την εφορία. Και ήρθε η ώρα της αλήθειας…

Μόνο που το λογαριασμό τον πληρώσανε αυτοί που φταίγαν το λιγότερο.

Καλή σου μέρα,

Ηρακλής

Η. Χαραλαμπίδης