As small as possible, but as big as necessary

Ακολουθούν δύο σημερινά σχόλιά μου στο Facebook.

1. Κτηματαγορά και αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους.

2. Προς όσους αποδέχονται τη λειτουργία των αγορών.

ΚΤΗΜΑΤΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Ένας από τους μεγάλους αγνώστους στην εξίσωση της αναδιάρθρωσης του χρέους είναι η τιμές της κτηματαγοράς που ελάχιστα έχουν πέσει, λόγω της μεγάλης ρευστότητας των κατασκευαστών (2004-2008). Οι δραματικές περικοπές μισθών και εισοδημάτων που λαμβάνουν χώρα, και που δεν έχουν ακόμα τελειώσει, και οι επακόλουθες εισοδηματικές ανακατατάξεις, θα έχουν τελικά και την επίπτωσή τους στις τιμές της κτηματαγοράς. Να λοιπόν ένας από τους λόγους γιατί η αναδιαπραγμάτευση του χρέους δεν μπορεί να γίνει τώρα (όπως θα όφειλε). Εκτός του ότι στον μελλοντικό ρεφενέ θα πρέπει να συμβάλουν και οι ιδιώτες επενδυτές ομολόγων και όχι μόνο ο Ευρωπαίος φορολογούμενος, ένας δεύτερος ρεφενές θα πρέπει να παρουσιάζει μια βιώσιμη προοπτική. Και με αυτές τις τιμές γης και ιδιοκτησίας, σε επίπεδα 2008, οι επενδύσεις (ντόπιες ή ξένες) είναι προβληματικές, με μικρή έως αρνητική καθαρά παρούσα αξία, εν μέσω κρίσης.

ΠΡΟΣ ΟΣΟΥΣ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ

Μεγάλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας. Μια στοχευμένη ανάπτυξη σε γεωργία, τουρισμό, ναυτιλία, διανομή, logistics, πολιτισμό, θα μπορούσε να κάνει θαύματα (+ τον ορυκτό μας πλούτο..). Εκεί που θα διαφωνήσω είναι στις ‘μικρές’ και ‘συμμετοχικές’ προσπάθειες οικονομικής οργάνωσης όπως παρουσιάζονται στο βίντεο.  Η συνεργασία και αλληλεγγύη είναι θεμελιώδεις αρχές που λείπουν από την ατομιστική νοοτροπία του Έλληνα. Όπου όμως υπάρχουν, υπάρχουν για να ενισχύουν και να  υποβοηθούν την ιδιωτική πρωτοβουλία. Όχι για να την υποκαθιστούν. Εκτός κι αν κλείσουμε τα (οικονομικά) σύνορά μας, απορρίψουμε τα οφέλη του διεθνούς εμπορίου (και ΕΕ) και το πάρουμε λίγο βουκολικά. Αυτά που περιγράφει το βίντεο καλά ακούγονται (όπως συνήθως όλες οι αριστερές ιδέες) αλλά έχουν πλέον ιστορική αξία και μόνο. Εμείς που –καλώς ή κακώς- έχουμε κάποια ευθύνη στα χέρια μας πρέπει να προσέχουμε λίγο όταν τα προβάλουμε ως εναλλακτικές στον απλό κόσμο. Μπορεί, αδόκιμα, να κάνουνε σε μια κοινωνία τόσο κακό όσο και οι στον αντίποδα αρχές του άκρατου νεοφιλελευθερισμού.  Το μέλλον μας βρίσκεται σε μια παγκόσμια οικονομία που ενστερνίζεται τις αρχές του επιχειρείν και των αγορών, και ενός Κράτους που μόνο μέλημα έχει την παροχή βασικών υποδομών και κοινωνικών υπηρεσιών, αλλά και τη δρακόντεια επιτήρηση των όρων του υγιούς ανταγωνισμού. Το κράτος δε αυτό οφείλει να είναι «as small as possible but as big as necessary».

Η. Χαραλαμπίδης