Βασίλης Μαρκεζίνης

Απολαύσαμε λοιπόν και τον μεγάλο Σαντορινιό στην εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη που έδωσε προχθές στον Παύλο Τσίμα.
Κρεμαστήκαμε απ’ τα χείλη του.
Με το μειλίχιο ύφος του και την σχεδόν γυναικεία φωνή του, ο Μαρκεζίνης μας ταξίδεψε σε διαστάσεις πρωτόγνωρες για τον ειρμό και τη σύνθεση της λογικής σκέψης, και τους κανόνες εκφοράς του σωστού λόγου.

Αλλά αυτό που μας μάγεψε περισσότερο ήταν η ευκολία του να μεταφέρει στον ακροατή μια βαθύτατη και πολύπλοκη γνώση, τόσο απλά και αποτελεσματικά που δεν άφηνε την παραμικρή δυνατότητα στον ακροατή να αμφισβητήσει στο ελάχιστο αυτά που έλεγε.
Οικονομία, κοινωνία, πολιτική, εξωτερικές σχέσεις.
Όλα.
Αποκαλύφθηκα στο μεγάλο Δάσκαλο.

Αλλά δεν μπόρεσα και να μην κάνω και τις ανάλογες συγκρίσεις με εκείνα τα ξύλινα που ακούμε καθημερινά για ένα κράτος δικαίου, μια κοινωνία των πολιτών, την αγωνία μας για τον μικρο-συνταξιούχο, για ένα προορισμό που θα πάμε όλοι ‘μαζί’, για μια κοινωνία όπου όλοι μαζί θα συγκυβερνήσουμε, και όλα αυτά που ακούω τα τελευταία 50 χρόνια από τα "αστέρια" που μας κυβερνάνε.

Πλάκα έχει ο ξύλινος λόγος των πολιτικών μας ρε συ Βασίλη.
Έχουν όλοι μάθει το ποίημα τους τόσο τέλεια που αν θες να σπάσεις πλάκα δοκίμασε να τους διακόψεις την ώρα που το απαγγέλουν!

«παρακαλώ μη με διακόπτετε. Εγώ σας άκουσα χωρίς να σας διακόψω»

Και περιφέρονται καθημερινά στα παράθυρα να πουν ο καθένας το ξύλινο ποιηματάκι του.
Σε ένα μόνο δεν κατάφερε να δώσει πειστική απάντηση ο Μαρκεζίνης.
Στο γιατί δεν ασχολείται με τα κοινά.
Αλλά μήπως, έμμεσα, δε την έδωσε κι αυτή την απάντηση;
Μήπως, άραγε, η όλη συνέντευξη του δεν ήταν η καλύτερη απάντηση σε αυτό το ερώτημα;

Η. Χαραλαμπίδης

ΥΓ: Εγώ πιστεύω πως θα ασχοληθεί… και σύντομα μάλιστα…