Ένα κόκκινο αυγό

Φίλος και γείτονας ο Χρήστος.
20 χρόνια τώρα.
Από τότε που ο Ευκλείδης ήτανε μωρό, κάθε χρόνο στην Ανάσταση, του έδινε ένα κόκκινο αυγό.
20 χρόνια τώρα.
Ο Ευκλείδης δεν ακολουθεί πια.
Κι εγώ, για πρώτη φορά, δεν πήγα φέτος να φέρω το Φως.

Θες κάτι ο βρωμόκαιρος, θες κάποιοι φίλοι που περιμέναμε σπίτι για τη μαγειρίτσα της Ντόλυς, πεσ’το όπως θες.

Λαμπρή σήμερα, και χτυπάει το κουδούνι.
Στην πόρτα ο Χρήστος.
Με το λαμπριάτικο κοστούμι του και, καμαρωτός, με την καινούργια του γραβάτα.
Δώρο της κόρης του.

--Είπα να περάσω για τα Χρόνια Πολλά.

Κι όπως κάθισε για ένα γρήγορο καφεδάκι και μια φέτα τσουρέκι, άφησε διακριτικά στο τραπεζάκι δίπλα του, χωρίς να πει λέξη, ένα κόκκινο αυγό.

Πώς θα αποτιμούσαν άραγε οι ‘αγορές’ μια τέτοια χειρονομία, Βασίλη;
Μήπως, άραγε, η απαρέγκλιτη επιδίωξη μιας σε τελική ανάλυση άσκοπης καθημερινότητας μας έχει απογυμνώσει από κάποιες ανθρώπινες αξίες;
Που τελικά είναι και το μόνο που έχει σημασία;

Λίγοι από τους φοιτητές μου θα το καταλάβουν αυτό.
Και μπορεί να ‘χουν και δίκιο.

Η. Χαραλαμπίδης