14ος μισθός

Φοβερή και τρομερή η φίλη μου η Αμαλία.
Περιβόλι.
Όπου πάει, το κέντρο της προσοχής.
Πάρτι χωρίς την Αμαλία δε νοείται.
Πολυταξιδεμένη, με την ποκίτσα της, τα ανεκδοτάκια της, την πεντικιουρίστα της, και πολλά άλλα.
Στο ρετιρέ της στα Βριλήσσια, όταν τα παιδιά ήταν μικρά στήνανε τέρμα και παίζανε μπάλα στη βεράντα.

Έχει και άποψη η Αμαλία:
«Ο 14ος μισθός στην Ελλάδα είναι για να μας φέρει πιο κοντά στους μισθούς της Ευρώπης» δηλώνει κατηγορηματικά και με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. «Η Αθήνα είναι η ακριβότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης», συνεχίζει η Αμαλία, «αλλά οι μισθοί μας είναι οι μισοί των Ευρωπαίων».
Τάδε έφη Αμαλία.

Κι εδώ που τα λέμε δεν έχει και πολύ άδικο. Η Αθήνα είναι μια απ’ τις ακριβότερες πόλεις της Ευρώπης γιατί τη λυμαίνονται τα καρτέλ και γιατί μια σκανδαλώδης Επιτροπή Ανταγωνισμού υπάρχει, σκόπιμα, μόνο στα χαρτιά.*

Λίτσα τη λέγαν’ τη γιαγιά της Αμαλίας, αλλά μη διανοηθείς ποτέ να της το υπενθυμίσεις γιατί έγινες θανάσιμος εχθρός της. Στο σπίτι έχει και άλμπουμ με τις φωτογραφίες της γιαγιάς: στον αραμπά, με βέλο στο καπέλο, και λευκό μεταξωτό γάντι μέχρι τον αγκώνα.
Φοβερές φωτογραφίες.
Σαν κι αυτές τις κιτρινισμένες που βρίσκεις Κυριακή πρωί, αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις και σουλατσάρεις μαζεύοντας λιακάδα στο Μοναστηράκι.

Η Αμαλίτσα είναι υψηλόβαθμο στέλεχος υπουργείου.
Καμιά πενηνταριά Μαΐων, όπως δηλώνει.
-Χωρίς τα καλοκαίρια, της λέω εγώ για να την πειράζω.

Το πρωί η Αμαλία ‘αφικνείται’ στο υπουργείο συνήθως κατά τις 10.
Πάντα με ένα χοντρό ντοσιέ στο αριστερό χέρι και τη Luis Vuitton στο δεξί.
Το ρολεξάκι και το υπόλοιπο ‘χρυσαφικό’ σε λαιμό και χέρια, γύρω στα δυόμιση κιλά βαριά-βαριά, που λέει κι ο χασάπης μου.
Αλλά και κι όλα τ’ άλλα: Ταγεράκι, πουκάμισο, παπούτσι, όλα.
Σένιο πράμα.
Στην Ελβετία, αν μαζέψεις τόσες υπογραφές κάνεις δημοψήφισμα.
Με το που ανοίγει η πόρτα αλλάζει ο καιρός. Μοσχοβολάει το γραφείο Guerlain L’Instant.

-Καλημέρα παιδιά, πώς πάμε;
-Καλώς την κυρία Διευθύντρια!
-Άργησα λίγο, αλλά το παρακάναμε λιγάκι χθες το βράδυ…
-Δεν πειράζει κυρία Αμαλία. Πάντα τέτοια. Να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε!

Στο γραφείο πάνω, το κουλουράκι τραγανιστό και ζεστό, κι ο γαλλικός καφές αχνιστός. Σε πορσελάνινο λευκό φλιτζάνι Wedgwood πάντα.
Η πρωινές εφημερίδες διπλωμένες και σιδερωμένες κάτω απ’ την Εδουαρδιανή λάμπα. Εκείνη με το μπρούτζινο κορδονάκι.

Κατά της δώδεκα και τέταρτο, η Αμαλία σηκώνεται.
-Πάω μια στιγμή εδώ δίπλα για μια δουλίτσα, κορίτσια, και επιστρέφω.
Όντως και επιστρέφει. Κατά τις δύο όμως. Με τις απογευματινές εφημερίδες στη μασχάλη και δυο τσάντες απ’ την Τσακάλωφ στο χέρι.**
-ψωνίσαμε; ψωνίσαμε κυρία Αμαλία;
-Μπα, τίποτα σπουδαίο Αργυρούλα μου. Ένα ζευγαράκι παπούτσια. Να, έλα να στα δείξω. Συμπαθητικούλια δεν είναι; Τσάμπα πράμα. Με την έκπτωση μόνο 360 ευρώ.
(τόσα παίρνει η Αργυρώ το μήνα σαν σταζιέρ).

Και μετά αρχίζει η τελετουργική ανάγνωση των εφημερίδων.
-Μαύρα χάλια έχει ο Παπακωνσταντίνου το χρυσό μου, μονολογεί.
-Αξύριστος, άυπνος, καταβεβλημένος.. I wouldn’t want to be in his shoes these days. Πετάει και την αγγλικούρα της, να την ακούσει ο Φίλιππος, που επιμελώς μετακομίζει ένα πάκο χαρτιά από την αριστερή μεριά του γραφείου της στη δεξιά.

Και πάει η ώρα δυόμισι.
-Ε, εγώ λέω σιγά σιγά να την κάνω Φιλιππάκο. Μη με πιάσει και η κίνηση.
-Μάλιστα κυρία Αμαλία. Καλή συνέχεια.
Και η Αμαλίτσα αναχωρεί. Με το χοντρό ντοσιέ στη μασχάλη.
Και το Φίλιππα να σκέφτεται πως την τελευταία φορά που μπήκε ή βγήκε κάποιο χαρτί από ‘κει μέσα θα πρέπει να ήταν πριν έξη μήνες.

Μισθοί, επιδόματα κι εργοδοτικές εισφορές, 300 ευρώ σε φόρους του κόστισε του Τάσου του φαναρτζή μου αυτή η μέρα της Αμαλίτσας. Δυο αυτοκίνητα πρέπει να βάψει για να τα βγάλει αυτά τα λεφτά. Άσε που θα πρέπει να δίνει και απόδειξη τώρα...

-Τι λες εσύ ρε Τάσο; Θα μας τον κόψει τελικά ο Γιώργος τον 14ο μισθό; τον ρωτάω προχθές που του πήγα το σαραβαλάκι μου γιατί δεν άνοιγε το παράθυρο.
-Τι δέκατο τέταρτο και πράσινα άλογα μου λες ρε προφέσορ;
Μου λέει ο Τάσος, αφήνοντας μια μουτζούρα στο κούτελό του όπως σκούπιζε τον ιδρώτα με την ανάποδη του χεριού του.
-Εγώ φέτος αν πιάσω τον τέταρτο θα πω και ‘φχαριστώ. Αλλά πού θα πάει; Θα αλλάξουνε τα πράματα. Κάτι τα τεκμήρια, κάτι οι φόροι πολυτελείας που θα βάλει ο Γιώργος, θα το κρατάει πιο πολύ ο κόσμος τ' αυτοκίνητο, κι έτσι θα βάφω κι εγώ κανένα. Μη σου πω ότι, με τα τεκμήρια, τις Cayenne θα τις πουλάνε τώρα οι αλλοδαποί στην πλατεία Βικτωρίας.

Πάντα αισιόδοξος ο Τάσος.
Γι αυτό μ' αρέσει.


Η. Χαραλαμπίδης

*βλ. σχετικό άρθρο μου το Σεπτέμβρη του 2005, όταν δεν ξέραμε καν, Βασίλη, τι είναι Επιτροπή Ανταγωνισμού!

** Μου λένε ότι οι τσάντες απ’ την Τσακάλωφ έχουν μεγάλη ανταλλακτική αξία: ψωνίζεις, λέει, παπούτσια απ’ το Γαλάτσι, τα βάζεις μέσα ‘κεί, και πας μετά για καφέ στο Κολωνάκι. Α ρε καταραμένη ανέχεια, που ‘λεγε κι ο μεγάλος μας ο Χάρρυ Κλυνν.

ΥΓ: Η Αμαλίτσα ανήκει στο χώρο του φανταστικού and the usual disclaimer applies: Πάσα ομοιότις με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και όποιος θέλει το πιστεύει!

Σαρακοστιανές συνταγές

Τι έγινε τελικά ρε Βασίλη; Ζητήσαμε ή δε ζητήσαμε οικονομική βοήθεια από τους Ευρωπαίους εταίρους μας;
Χρεοκοπήσαμε ή δε χρεοκοπήσαμε;

«Η Ελλάδα δε χρειάζεται βοήθεια» είπε περίφανα ο Πρωθυπουργός, «και θα ξεπεράσει τις δυσκολίες από μόνη της». Αλλά παρ’ όλα αυτά, «χάσαμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας», είπε επίσης.

Εμβρόντητος έμεινα όταν το άκουσα.
Με πόση δυσκολία άραγε μπορούν να βγουν αυτές οι λέξεις από τα χείλη ενός Πρωθυπουργού;
«Εγώ κάλεσα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», συνέχισε ο Πρωθυπουργός. Όχι για τα λεφτά, αλλά για ‘τεχνογνωσία’. Για να μας πουν τι πρέπει να κάνουμε και πώς. Ποια επιπλέον μέτρα πρέπει να πάρουμε. Αλλά και για ‘άλλοθι’. Για να μπορούμε στο μέλλον να τα φορτώσουμε όλα στις αντιλαϊκές συνταγές του. Λέω εγώ.

Σε μια από τις στιγμές θυμοσοφίας του, ο Αλμούνια είπε πως το τραγελαφικό είναι ότι η Ελλάδα θα ακολουθήσει τελικά τις συνταγές του ΔΝΤ, χωρίς όμως να πάρει και τα λεφτά που παίρνουν όλοι όσοι το κάνουν.

Εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πώς γίνεται από τι μια «να μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας», κι από την άλλη να «χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία και να προσκαλούμε το ΔΝΤ». Και να κατηγορούμε την Ευρώπη ότι άργησε να αντιδράσει. Beats me που λέμε. or does it?

«Η Ελλάδα δε ζήτησε ποτέ βοήθεια», είπαν όλοι με έμφαση.
Μπαρόζο, Βαν Ρομπόι, Σαρκοζί, Μέρκελ.
Κι αυτό μου θύμισε τη θεωρία της ‘δήλωσης του αυτονόητου’ (statement of the obvious): όταν πολλές φορές αισθανόμαστε την ανάγκη να κάνουμε μια δήλωση, συνήθως το κάνουμε γιατί εννοούμε το αντίθετο. πχ:

-σου πάει πολύ αυτή η φούστα. Με γεια σου.
 (αν έχανες και καμιά 10ρια κιλά..)
-καλά σε κούρεψε αυτή τη φορά.
 (γίδι σ' έκανε πάλι)
-τετραπέρατο το χρυσό μου. Να σας ζήσει.
 (ενός χρόνου εμένα ο Γιαννάκης μου τα 'λεγε όλα)

Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει κι αλλιώς;
Ανήκουστο θα ήτανε ο περήφανος Ελληνικός λαός να βάλει την ουρά στα σκέλια και να ζητήσει ελεημοσύνη απ’ τους ξενέρωτους κουτόφραγκους. Και άντε καλά να ζητήσουμε βοήθεια απ’ τους Γερμανούς και τους Γάλλους (με αντάλλαγμα κάνα δυο φρεγάτες και eurofighters). Αλλά όχι κι απ’ τους Λιθουανούς, Λετονούς, Σλοβάκους, Σλοβένιους και Πολωνούς! Από τους παρακατιανούς μπογιατζήδες και κηπουρούς μας. Θα ήτανε σαν την κυρία που ζητάει δανεικά από την υπηρέτρια για να παίξει χαρτιά.

Αλλά και η Ευρώπη η ίδια, πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν να παραδεχτεί επίσημα πως ένα μέλος του σκληρού της πυρήνα χρεοκόπησε; Πόσο μάλλον όταν έχει και η ίδια μέρος της ευθύνης, γιατί ούτε due diligence άσκησε στη ‘δημιουργική λογιστική’ μας όταν μας έβαζε στην ΟΝΕ, ούτε έκανε τίποτα όλα αυτά τα 10 χρόνια για να ελέγξει την ακρίβεια των στατιστικών στοιχείων με τα οποία κοροϊδεύαμε τους γαλανομάτηδες κουτόφραγκους, και τις αλχημείες μας με την Goldman Sachs.

Έτσι λοιπόν επινοήθηκε το ‘βολικό’ σενάριο ότι το πρόβλημα δεν είναι ‘Ελληνικό’ αλλά είναι γενικότερα πρόβλημα ‘Ευρωπαϊκού Νότου’ που χρειάζεται συντονισμένη προσπάθεια σε Ευρωπαϊκό επίπεδο γιατί τα διογκωμένα ελλείμματά του οδηγούν σε κερδοσκοπικές επιθέσεις κατά του ευρώ.

Κολοκύθια στο πάτερο. Όταν το άκουσαν αυτό οι Ισπανοί έβαλαν τα γέλια. Όπως έγραψα την περασμένη βδομάδα, καμιά επίθεση δε δέχτηκε το ευρώ και κανείς στην Ευρώπη, ίσως με την εξαίρεση της Γερμανίας, δεν έχει συμφέρον από ένα ισχυρό ευρώ. Ισχυρό ευρώ απαιτεί υψηλή παραγωγικότητα και ισχυρή παραγωγική βάση. Απαιτεί ισχυρές εξαγωγές με ανελαστική ζήτηση. Σαν τις ΒΜW και τις Μερσεντές των Γερμανών, και τα αρώματα και τα μοντελάκια των Γάλλων, που όσο οι τιμές τους ανεβαίνουν τόσο πιο πολύ τα ζητάει ο κόσμος. Αλλά δεν εννοείται ισχυρό ευρώ για μια χώρα που παράγει βαμβάκι κι ελαιόλαδο, θάλασσα και λιακάδα. Αδύνατη οικονομία και ισχυρό νόμισμα είναι σαν να σου βάζουν μια θηλιά στο λαιμό Βασίλη, τραβώντας σε να μεγαλώσεις, ενώ σου δένουν παράλληλα ένα βαρίδι στα πόδια. Ειλικρινά, δεν κερδίσαμε τίποτα από την ΟΝΕ, αλλά ούτε θα έπρεπε να περιμένουμε πως θα κερδίζαμε κάτι όταν μπαίναμε, εκτός από το prestige του να ξέρουμε ότι ανήκουμε στο κλαμπ των ισχυρών.

Βάζει η αλεπού τη μούρη της με τους πραματευτάδες.

Όταν ο Σημίτης μας έβαζε ‘δημιουργικά’ στην ΟΝΕ πριν 10 χρόνια, πίστευε πως η ένταξή μας στον σκληρό πυρήνα, και η υιοθέτηση του κοινού νομίσματος, θα άνοιγε τις πόρτες μας στις διεθνείς κεφαλαιαγορές και θα βοηθούσε έτσι στην ανάπτυξη της Ελληνικής οικονομίας. Και τα λεφτά ήρθανε. Αλλά ήταν βραχυχρόνια και κερδοσκοπικά, προκαλώντας αστάθεια και μεγάλες διακυμάνσεις στο Ελληνικό χρηματιστήριο. Έμπαιναν και έβγαιναν κατά βούληση. Παρκαρισμένα ήτανε στο Ελληνικό χρηματιστήριο, εν αναμονή ευκαιριών σε άλλες αγορές. Ποτέ όμως δεν μπήκε μακροχρόνιο και διαρθρωτικό χρήμα επενδυτών που πίστεψαν στην αναπτυξιακή δυναμική της Ελληνικής οικονομίας.

Δεν ξέρω τι θα πάρουμε ή δε θα πάρουμε την Τρίτη στο ECOFIN Βασίλη. Και πότε. Δεν περιμένω όμως πολλά, εκτός από υποσχέσεις και απαιτήσεις για επιπρόσθετα μέτρα. Η κυρία Μέρκελ είναι αρνητική γιατί βλέπει τη Γερμανική κοινή γνώμη να αντιστρέφεται κατά της Ελλάδας.

-Είναι αδιανόητο για το Γερμανό φορολογούμενο να ακούει ότι η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους, και ότι 'η φτώχια θέλει καλοπέραση'.

-Εξαγριώνεται όταν ακούει ότι η Αθήνα έχει τις περισσότερες κατά κεφαλήν Porsche Cayenne από οποιαδήποτε άλλη πόλη στον κόσμο.

-Όταν βλέπει τις επαύλεις των βορείων προαστίων και ακούει ότι είναι ‘γραφεία’ αφορολόγητων offshore εταιριών.

-Όταν βλέπει τα σκάφη στο Τουρκολίμανο και στη μαρίνα της Βουλιαγμένης (που τύφλα να ‘χει το Μονακό και η Νίκαια) και ακούει πως αυτά είναι, λέει, για να χρησιμοποιούνται για τις συνεδριάσεις του διοικητικού συμβουλίου!

Αυτά για το Γερμανό, που δουλεύει δυο ζωές για να φτιάξει ένα σπίτι, είναι πράματα αδιανόητα. Και δεν πρόκειται να μας συνδράμει αν πρώτα δε σιγουρευτεί πως τα λεφτά του θα πιάσουν τόπο. «πρώτα νοικοκυρέψτε το σπίτι σας και μετά βλέπουμε. Αλλά δεν πρόκειται να σας δώσω λεφτά για να διαιωνίσετε το μπάχαλο» (moral hazard Βασίλη! Δες το άρθρο μου «Όσα ξέρει ο νοικοκύρης» παρακάτω).

Αυτό είπε ο Γερμανός την περασμένη Πέμπτη στο άτυπο Συμβούλιο Κορυφής και το ίδιο θα επαναλάβει στο ΕCOFIN την Τρίτη.

Εξακολουθώ να αισιοδοξώ.
Ίσως το πάθημα αυτό να μας γίνει μάθημα.
Όταν πριν 30 χρόνια ο Καραμανλής μας έβαζε στην τότε ΕΟΚ, με την απαράμιλλη εκείνη θυμοσοφία του, είχε πει πως αν 10 εκατομμύρια Έλληνες δεν καταφέρουμε να χαλάσουμε 200 εκατομμύρια Ευρωπαίους, τότε σίγουρα 200 εκατομμύρια Ευρωπαίοι θα καταφέρουν να κάνουν ανθρώπους 10 εκατομμύρια Έλληνες.

The game is over Βασίλη. Όπως είπε κι ο Γιούνκερ.
Και μιας και το μόνο που κάνω αυτά τα 6 χρόνια είναι να σε συμβουλεύω, ένα έχω να σου πω:
Κάτω το κεφάλι, πιο ‘ευλύγιστη’ μέση, χρηστή διακυβέρνηση, περισσότερη δουλειά, και λιγότερες ζεϊμπεκιές…
Άντε, και ίσως λίγη λαγάνα.
Μέρα που ‘ναι αύριο.
Αλλά όχι χταποδάκι, γιατί αυτό είναι δύσπεπτο και δε συμπεριλαμβάνεται και στις σαρακοστιανές συνταγές του ΔΝΤ...


Η. Χαραλαμπίδης

Επίθεση στο Ευρώ;

Χιονοστιβάδα κερδοσκοπικών πιέσεων, ακούω.
Συντονισμένη επίθεση κερδοσκόπων κατά του ευρώ και της Ευρώπης, διαβάζω.

Θα σου μιλήσω Βασίλη κάποτε για την κερδοσκοπία και τους κερδοσκόπους. Μια έννοια πολύ παρεξηγημένη στη χώρα μας, αφού οι κερδοσκόποι συχνά παρουσιάζονται σαν ‘εγκληματίες’, σαν ελεεινοί και καταχθόνιοι τύποι που συνωμοτούν για το κακό μας, και το κακό του κοινωνικού συνόλου.

Κερδοσκόπος όμως Βασίλη είναι απλά ο οποιοσδήποτε παίρνει τις αποφάσεις του όχι με βάση αυτά που συμβαίνουν σήμερα, αλλά με αυτά που αναμένει πως θα συμβούν αύριο. Κερδοσκόποι δεν είναι μόνο οι market makers όπως ο Σόρος, που λίγο έλειψε να αποσταθεροποιήσει την Αγγλική οικονομία με την επίθεσή του στη λίρα (για όσους θυμούνται).

Κερδοσκόπος είσαι κι εσύ που περιμένεις να αγοράσεις το διαμερισματάκι της κόρης σου του χρόνου, γιατί πιστεύεις πως οι τιμές θα πέσουν. Κερδοσκόπος είναι και ο φαναρτζής μου ο Τάσος, που ενώ δε χρειάζεται άλλες μπογιές, τρέχει να αγοράσει γιατί του ‘πανε πως οι τιμές θα ανέβουν.
Και το πιο ωραίο;
Αυτοί οι ίδιοι οι κερδοσκόποι που σήμερα τόσο απαξιωτικά τους φορτώνουμε τα δεινά μας, θα κληθούν μέσα στο 2010 να δανείσουν το Ελληνικό Κράτος με 50 δις ευρώ.
Τότε θα γίνουν και πάλι οι φερέγγυοι και αξιόπιστοι ‘δανειστές’ μας!

Η κερδοσκοπία μπορεί να είναι καλό, αλλά και κακό πράμα. Είναι καλό γιατί δίνει ρευστότητα στις αγορές κι έτσι τις κάνει πιο αποτελεσματικές (δύσκολα πράματα αυτά Βασίλη κι ας σταματήσουμε εδώ). Είναι όμως κακό πράμα όταν γίνεται ‘κολλητική’ (contagion), οδηγώντας σε ψυχολογία όχλου (herding instinct). Τότε η κερδοσκοπία είναι αποσταθεροποιητική, και μπορεί να γίνει καταστροφική.

Δεν υπάρχουν λοιπόν συνωμότες, ούτε ‘οργανωμένες’ επιθέσεις. Δεν υπάρχει καλός ή κακός κερδοσκόπος. Παιδάκια είναι αυτά Βασίλη. Φοιτητές μας, που κάνουν ό,τι τα μάθαμε και το κάνουν και πολύ καλά μάλιστα. Υπάρχουν όμως καλά και κακά ρυθμιστικά πλαίσια που αδυνατούν (ή δε θέλουν) να ελέγξουν την οικονομική συμπεριφορά.*

Αυτό που έγινε λοιπόν χθες και προχθές ήταν ότι οι επενδυτές πούλησαν ευρωπαϊκά αξιόγραφα (ομόλογα) πιστεύοντας ότι οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου δεν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τα δημοσιονομικά τους προβλήματα. Πούλησαν πιστεύοντας ότι η Ευρώπη γενικότερα έχει πρόβλημα, όταν η Γερμανία αρνείται κατηγορηματικά ακόμα και να εξετάσει σενάρια διάσωσης και αρωγής του Νότου (με την έκδοση, για παράδειγμα, ενός ευρωομολόγου).

Έτσι λοιπόν οι επενδυτές δεν πούλησαν μόνο ομόλογα, αλλά και μετοχές, και το ευρώ το ίδιο, αναζητώντας την ‘ασφάλεια’ του δολαρίου αλλά και αξιών αποτιμημένων σε δολάριο. Η ζήτηση αυτή ανέβασε την τιμή του δολαρίου ρίχνοντας έτσι (λίγο) την ισοτιμία του ευρώ.

Να σου πω και κάτι άλλο Βασίλη; Ο πληθωρισμός στην Αγγλία χτύπησε καμπανάκι στο 3%. Έτσι, οι επενδυτές εκτίμησαν ότι η Τράπεζα της Αγγλίας θα περιορίσει κάπως τη νομισματική της επέκταση, αυξάνοντας πιθανότατα και τα επιτόκια της λίρας. Αυτό αύξησε τη ζήτηση λίρας και κατά συνέπεια την αξία της ως προς το ευρώ. Άλλη μια λοιπόν καρπαζιά του ευρώ προς τα κάτω.

Nothing more, nothing less. Καμιά συνομωσία δεν έγινε, ούτε συντονισμένη επίθεση κατά του ευρώ υπήρξε. Αυτά τα πράματα δε γίνονται, και οι αγορές δε ‘συντονίζονται’ Βασίλη γιατί τότε αυτοκαταστρέφονται.

Καλά θα κάναμε λοιπόν, μαζί με πολλές άλλες νοοτροπίες που θα πρέπει σύντομα να αποβάλουμε, να απορρίψουμε και εκείνη της ‘θεωρίας της συνομωσίας’. Εκείνη που όλοι συνωμοτούν εναντίον μας και θέλουν το κακό μας.

Γιατί πολύ κακό μας έχει κάνει αυτό στην ιστορική μας διαδρομή.
Και γιατί όπως λέει ένας καλός μου φίλος, «αν θες να βρεις τον υπαίτιο για τα προβλήματά σου δεν έχεις παρά να ρίξεις μια ματιά στον καθρέφτη σου».

Η. Χαραλαμπίδης

*Κι εδώ έχουμε κι εμείς οι ακαδημαϊκοί τις ευθύνες μας. Είναι κεφαλαιώδες σφάλμα να διαχωρίζουμε τη σπουδή της οικονομικής επιστήμης από αυτή της διοίκησης επιχειρήσεων στα πανεπιστήμιά μας (που το μόνο που εξυπηρετεί τις πιο πολλές φορές είναι συντεχνιακά μικροσυμφέροντα). Το παιδί που σπουδάζει οικονομικά πρέπει να μάθει πώς εφαρμόζονται οι οικονομικές θεωρίες στην πράξη και ποιες είναι οι συνέπειες αυτών των πράξεων. Αυτό που σπουδάζει διοίκηση θα πρέπει να καταλάβει ότι η πράξη και η εμπειρία από μόνες τους είναι ανεπαρκείς (ακόμα και σαν επαγγελματικό εφόδιο) αν δεν συνοδεύονται από βαθειά κατανόηση της οικονομικής θεωρίας. Το μάνατζμεντ δεν είναι τίποτα άλλο (ή δε θα έπρεπε να είναι τίποτα άλλο) από εφαρμοσμένα οικονομικά. Αλλά και η οικονομετρία, όπως η λέξη λέει, είναι απλά εργαλείο για να ‘μετράμε’ την οικονομία και όχι αυτοσκοπός που –παίζοντας με αριθμούς- δημιουργεί νέα θεωρία. Όταν οι δύο προσεγγίσεις κάποτε αρχίσουν να συγκλίνουν, θα αμβλύνουμε και τις οικονομικές κρίσεις του μέλλοντος. Γιατί, σίγουρα, η παρούσα δεν είναι και η τελευταία.

ΗΧ

Τσικνοπέμπτη

Το θέμα της ημέρας ήταν η Ελλάδα στο Νταβός, είπε σήμερα το πρωί ο Ιωσήφ στο συνέδριο του Economist.*
Κολοκύθια.
Στο χείλος του γκρεμού βρίσκεται η Ελλάδα. Είπε ο Πρωθυπουργός στο διάγγελμά του προς τον Ελληνικό λαό. Και βροντοφώναξε ΑΕΡΑ!
Κουραφέξαλα
Εμένα αυτό που με καίει είναι ότι η Μενεγάκη χωρίζει (όσο ζω ελπίζω..).
Και την άλλη Πέμπτη είναι τσικνοπέμπτη και δε βρίσκω τραπέζι.
Πάλι με Σπύρο με βλέπω να τη βγάζω.
Στην υγειά μας ρε παιδιά.
Κι ας πάει και το παλιάμπελο..

Η. Χαραλαμπίδης


*Το 1999 το είχα διοργανώσει εγώ. Στον Απόλλωνα το είχαμε κάνει. Στο Καβούρι. Στη διάρκεια των εργασιών προσγειώθηκε το Air Force 1, φέρνοντας τον Μπιλ Κλίντον. Κατεβαίνοντας τη σκάλα του αεροπλάνου, για όσους θυμούνται, ο Κλίντον ζήτησε το ιστορικό εκείνο ‘συγνώμη’, εκ μέρους της χώρας του, για τα επτά χρόνια δικτατορίας. Γιατί το λέω τώρα αυτό; Τη στιγμή της προσγείωσης και για δυο ώρες μετά, κανένα κινητό δεν δούλευε σε Βουλιαγμένη, Καβούρι, Βούλα, Γλυφάδα!

Θυμός

Όπως ξέρετε σπάνια φιλοξενώ άρθρα και σχόλια αναγνωστών. Ο συγκεκριμένος αναγνώστης όμως δεν είναι κάποιος τυχαίος. Ούτε κάνα παιδάκι. Σοβαρός και επιτυχημένος εφοπλιστής είναι. Μέρος του ‘συστήματος’. Το δημοσιεύω λοιπόν ως έχει, όχι για να μεταφέρω αυτά που λέει, ούτε για να δηλώσω ότι συμφωνώ ή διαφωνώ. Το δημοσιεύω γιατί διαβάζω ένα κείμενο που βγάζει πολύ θυμό από μέσα του. Μα πάρα πολύ θυμό. Και σκέφτομαι: Αν ο <...> βλέπει τα πράματα έτσι , τότε τι να πει ο φοιτητής, ο αγρότης και τα 16χρονα στα Εξάρχεια;
Να τα λέμε έτσι, να τα λέμε και αλλιώς.
Αυτό κάνει ο ‘Βασίλης’ και γι αυτό σας αρέσει.
Και τον διαβάζετε!
ΗΧ
ΥΓ: μου ήρθε σαν απάντηση στο «ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά ‘ρμενίζουμε» παρακάτω.

/quote
Ηρακλή σωστά τα λες, πρέπει να ματώσουμε, πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία, κάτι που δεν είναι εύκολο (η νοοτροπία).

Όμως φίλε μου, πρέπει να κατεβούμε στα πεζοδρόμια ακόμα και εμείς οι εφησυχασμένοι. Γιατί την Ελλάδα την έφεραν στη χρεοκοπία οι πολιτικοί και τα λαμόγια τους. Και για να απαιτήσεις θυσίες από τον κόσμο, πρέπει πρώτα να κλεισθούν φυλακή κάποιοι από αυτούς. Απίστευτοι αριθμοί προσλήψεων στο δημόσιο, απίστευτες καταχρήσεις ετών. Πώς μπορείς να απαιτείς θυσίες; Για να έρθουν πάλι να κλέψουν, να διορίσουν για να κερδίσουν εκλογές; Ποιο όραμα θα σου δώσει τη δύναμη για θυσίες;

Και όμως φίλε μου στο πεζοδρόμιο πρέπει να κατέβει η Ελλάδα και μάλιστα σε πολύ συγκεκριμένο πεζοδρόμιο – αυτό της Βουλής για να τους φτύσει, να τους τρομοκρατήσει – μπας και συνέλθουν.

Τελικά εάν είσαι παιδί σκληρά εργαζόμενου για το μεροκάματο και ακούς και διαβάζεις όλες αυτές τις ρεμούλες, και βλέπεις για μέλλον μόνο μαυρίλα, είσαι αδικαιολόγητος όταν κατεβαίνεις στους δρόμους;

Εδώ εμείς οι βολεμένοι και σε ηλικία με μειωμένα αντιδραστικά ανακλαστικά και σαλτάρουμε.

Έβλεπα πρόσφατα τηλεόραση και άκουσα ότι στο Τραμ το 2005 ήταν κάτω από 200 εργαζόμενοι και σήμερα (χωρίς επέκταση δικτύου) είναι πάνω από 600 από τους οποίους 68 προσλήφθηκαν παραμονές των τελευταίων εκλογών (ήδη κατεστραμμένη η χώρα). Η ένταση που μου έχει δημιουργήσει (φαντάζομαι σε κάθε Έλληνα) η συνεχής δημοσιότητα και ο βομβαρδισμός των δυσάρεστων περί χρεοκοπίας της χώρας δημοσιευμάτων σε συνάρτηση με αυτό που άκουγα, εύκολα με κατέβαζε στο πεζοδρόμιο.

Δυστυχώς η Ελλάδα πάσχει αφενός από πανεπιστημιακούς και μεγάλους άντρες που θα βγουν να τοποθετηθούν και να καθοδηγήσουν τον κόσμο με το κύρος τους, και αφετέρου από ανεξάρτητη δικαστική εξουσία.

Όταν βλέπεις τους ήρωες του Πολυτεχνείου, γιατί ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων, αυτοί που ήταν εκεί μέσα είχαν καρδιά είτε συνειδητοποιημένα είτε λόγω νεανικής αφέλειας, σήμερα να είναι ενταγμένοι στο σύστημα της πολιτικής λαμογιάς, αντί να είναι αυτοί που θα βγουν να καθοδηγήσουν και να διατηρήσουν σε επαγρύπνηση τα πεσμένα αντανακλαστικά του κόσμου, αισθάνεσαι ότι τα πράγματα είναι πράγματι άσχημα.

Τελειώνω τη φλυαρία μου λέγοντας σου ότι η άποψη μου είναι πρώτα τα λαμόγια στη φυλακή και μετά ο κόσμος θυσίες, αλλιώς οι θυσίες θα γίνουν για να ξανακανιβαλίσουν την οικονομία οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοι των κομματικών μηχανισμών.
/unquote



Η. Χαραλαμπίδης