Ο κύριος Κούγιας

20 χρόνια στο Ρότερνταμ, τόσο χιόνι δεν έχω ματαδεί.

30 πόντους στον κήπο.
Κι ο κύριος Κούγιας[1] (φωτογραφία), προς απόγνωση της Ντόλλης, αραχτός στον καναπέ του γραφείου.
Τρελός είναι να βγει έξω;
Ο δρόμος γυαλί.
Τίποτα δεν κινείται.
Ούτε για αστείο το αυτοκίνητο.

Βάλαμε λοιπόν τις γαλότσες μας με τη Ντόλλη και είπαμε να κατέβουμε στο κέντρο να χαζέψουμε τα χριστουγεννιάτικα στολίσματα.

Φτάνοντας στην είσοδο του μετρό, μια χαμογελαστή υπάλληλος περίμενε τον κόσμο να του ανακοινώσει ότι, μιας και λεωφορεία και τραμ δεν πήγαιναν, λόγω χιονιού, η μετακινήσεις με το μετρό ήταν σήμερα δωρεάν!

Και είπα μέσα μου, ρε μπας κι αυτό είναι, που λένε, το κοινωνικό κράτος;

Ή μήπως κοινωνικό κράτος είναι όταν η οποιαδήποτε κυβέρνηση επιχειρεί να εφαρμόσει έστω κάποιο ίχνος εκσυγχρονισμού να κατεβαίνουμε στο πεζοδρόμιο με πανό «θάνατος στα αφεντικά»;
Κι έτσι αποφάσισα ότι κοινωνικό κράτος είναι το κράτος που σέβεται τον πολίτη.
Όταν πρώτα αυτός σέβεται τον εαυτό του.
Και τους άλλους.
Καλές Γιορτές Βασίλη.

Η. Χαραλαμπίδης

---

[1] Προς αποφυγή παρεξηγήσεων (και μηνύσεων) Κούγιας (koejas) στα Ολλανδικά σημαίνει «το παλτό της αγελάδας». Τον περασμένο Αύγουστο, είχα αφήσει την μπαλκονόπορτα του κήπου ανοιχτή και ο κύριος Κούγιας εμφανίστηκε να κάνει βόλτες καμαρωτός στο σαλόνι. Έκτοτε με υιοθέτησε..